Piękne słowa Pana Janusza Olejniczaka, mówiącego z uznaniem, a jednocześnie z żalem o młodych, ambitnych uczestnikach konkursu, którym nie dane było zakwalifikować się do drugiego etapu. Dużo wytrwałości Panie Januszu i zdrowia!
- W drugim etapie konkursu jurorzy mają trochę więcej pracy niż pierwotnie zakładano. Ale to chyba na własne życzenie? JO: - Raz, że na własne życzenie, dwa, że... czy więcej pracy? Nie, w porównaniu z pierwszym etapem jest jednak łatwiej. Poza tym zostaje smutek po pierwszym etapie, bo rzeczywiście poziom był bardzo wysoki i naprawdę z wielkim bólem trzeba było przynajmniej kilkanaście osób... zdecydować... były trudne bardzo wybory. Jest mi po prostu smutno po pierwszym etapie, źe nie wszyscy się zmieścili. Myślę, że wszyscy jurorzy mają podobne odczucia. - Ale dlatego zdecydowali się państwo zakwalifikować 45 pianistów, nie 40? JO: - Ale nie 60, na przykład. Pewnie też by spokojnie można było zakwalifikować. To było bardzo męczące. Cały czas powtarzałem, że słuchać to jest przyjemność w porównaniu z tym, co ci młodzi ludzie przeżywają grając. Natomiast muszę przyznać, że to było jednak bardzo męczące. Koncentracja... Nie sposób przez tyle godzin być jednakowo skoncentrowanym - z pewnością się jakieś błędy popełniło (mówię o słuchających oczywiście, nie grających). Czuję niepokój, ale mam nadzieję, że wszystko dobrze się skończy. - Czy w drugim etapie konkursu trzeba przede wszystkim mieć dryg do tańca? JO: - Generalnie trzeba mieć dryg do Chopina (...). Wiadomo, że Chopin pisał walce nie do tańca, polonezy nie do tańca, mazurki nie do tańca. Natomiast to wszystko jest w tym co się nazywa "styl chopinowski" - jeśli to można określić w ogóle. - Na co pan najbardziej zwraca uwagę w tym etapie? JO: - Mówiąc krótko: na wszystko. (...) Prawie wszyscy grają znakomicie, dla mnie się liczy cały obraz. (...) Ten drugi etap jest świetny, bo każdy właściwie wybiera sobie recital, który chce zagrać. (...) Jest dość duża swoboda i dowolność w tym drugim etapie. Myślę, że dla pianistów to jest troszkę lżejszy etap, zawsze jednak ten pierwszy jest najtrudniejszy. (...) Po tym jednym dniu przerwy czuję tak jak i wszyscy niedosyt, że nie wszyscy się zmieścili w tej grupie, która została zakwalifikowana. - (...) Co pan robi żeby utrzymać koncentrację podczas tych wielogodzinnych przesłuchań (...)? JO: - Piję dużo kawy. To mnie właściwie trzyma przy życiu. (...) Czuję się w ogóle słabo, nie chorowałem jakoś... właściwie bezobjawowo, natomiast wszyscy odczuwamy skutki tej pandemii. Nie mówiąc o grających, których podziwiam, że są w takiej formie, że mogli pracować i że przygotowali się tak wspaniale do konkursu. - Trzymamy kciuki w takim razie za formę do końca. JO: - Proszę za moją trzymać, bo oni są świetni. - Bardzo dziękuję.
Mega uczestnicy pianiści bardzo wybitni oraz cały konkurs to kulturalne polskie chopinowskie wydarzenie 👪👏🎶🎹 przeniesienie kilmatu muzycznego epoki w wewnętrznym odczuciu każdego z wykonawców 👋👋👋👪🙂
Here are some of the highlights of what this judge said after the first round: 1. The participants of this year's competition present with a very high skill level. 2. It was difficult to choose a smaller group of competitors for the second round, as most of the participants were very competent piano players. 3. Many (at least another twenty) who were left behind, would easily fit in this cohort of the chosen ones. 4. It leaves this judge with the feeling of insuffciency. My own comment: Unfortunately, it can not be helped because, at the end of the day, they will have to come up with a small group of finalists.
No, z tym siedzeniem to nie wypada podejrzewać jurorów o szczególną relaksację. Pozycja siedząca dla kręgosłupa jest niszcząca, a skupienie uwagi w ciągu tak wielu godzin jest zadaniem wyjątkowo trudnym, nawet gdy ktoś zakochany jest w Chopinie. Nasz Polski finalista już zadeklarował, że przez najbliższe dni będzie trzymał się z dala od fortepianu.
Nie wszyscy chyba wiedzą , że konkurs nie ma arbitralnie "decydować", kto jest najlepszym muzykiem - pianistą, lecz kto zachowa integralność swoją i swojego "projektu" wobec tak niebywałego obciążenia i stresu jakim jest taki maraton. Wyłonienie zwycięzcy jest więc tylko niejaką wskazówką dla publiczności i jedną z form zachowania ciągłości pianistyki na możliwie najwyższym poziomie. Jest mnóstwo genialnych pianistów, których nigdy nie poznamy - bo niespełnionych, ponieważ sama myśl o wejściu na estradę, czy o nagraniu sprawia,że zapominają jak się nazywają i z której strony siada się do fortepianu. Na szczęście wielu z nich udaje się zostać wybitnymi pedagogami, dzięki czemu, chociaż pośrednio, mają szansę "zaistnieć" w muzyce i w historii.
Jako nauczyciel skrzypiec z ubolewaniem stwierdzam, że jest jeszcze gorzej. Jest dosłownie masa wybitnie zdolnych dzieci, które NIGDY nie ośmielą się nawet pomyśleć o sobie, że mogliby grać na najwyższym poziomie.
Czy mamy żałować że są jacyś genialni, ktorzy boją się wejść na scenę i grać przed publicznością. Po prostu ich nawet nie bierzemy pod uwagę bo na co komu taka genialność. A pedagogami to też nie zostają znakomitymi bo nie są zweryfikowani. Kogo obchodzi genialny pianista, którego nikt nigdy nie ocenil na scenie. Na pewno jest bardzo wielu wybitnych kierowców formuły 1 ale nigdy nie siedzieli w bolidzie.
@@michabielski9127 w sumie do twojego wpisu się nawet nie odnosiłem bo zrobiłem to tylko do pierwszego wpisu. Notomiast ty piszesz, że jest masa zdolnych dzieci, ktore nigdy nie pomyślą, że mogą grać na najwyższym poziomie. I to jest zrozumiałe że dziecko może tak nie pomyśleć bo jest dzieckiem a ty jako pedagog masz za zadanie uświadomić to dziecko, ktore wg ciebie jest takie zdolne, że może grać na najwyższym poziomie i odpowiednio je poprowadzić. Proste jak budowa pewnego anachronicznego rolniczego urządzenia.
Zapytała w prostej formie o wyczucie rytmu. Nie ma co jej mieć tego za złe. Być może wyraziła w ten sposób pewne potoczne mniemania mniej obeznanych z muzyką słuchaczy. W każdym bądź razie pan Janusz udzielił ciekawej odpowiedzi, że tańce w utworach Chopina są do zasłuchiwania się w nich, nie zaś do tańczenia. A wyczucie rytmu jest przecież niezbędne do wykonania każdego utworu muzycznego.
Oglądałam wcześniej wywiad z pianistą reprezentującym Polskę i Wietnam (Viet Trung Nguyen) i tam padło jeszcze lepsze pytanie: "Czy Chopin był dla pana łaskawy?" 👀
@@AchareliKartveli Najpierw było zdziwienie: "Mmm... Łaskawy?", a potem śmiech i szybka zmiana tematu. ;P ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-uYC60JW9z88.html
Czy wybieracie uczestników do kolejnych etapów zgodnie z regulaminem? Nie przestrzegacie regulaminu który sami wprowadziliście. Przestrzegacie regulamin tylko wtedy gdy jest to dla Was na rękę. Chodzi tylko o największą możliwą widownię aby zgarnąć najwiecej pieniędzy z reklam, szczegolnie widać to po wyłonieniu finalistów konkursu. Tak wybrani finaliści aby reprezentowali najwiekszą widownie przed tv i yt. Jakośc gry ma dla was drugoplanowe znaczenie. Sprzedaliście ideały, które reprezentował Chopin.
Kultura i klasa, co nie zmienia faktu że Osokinsa wycieliscie państwo bo jesteście zabetonowani w mainstreamie. Produkujcie dalej te kolejne kopie Dang Thai Sonów. Na szczęście w dobie internetu i powszechnej dostępności źródeł muzyki nie macie już monopolu na kształtowanie rynku.
