Kapanış çok etkileyicidi. ''Yapılması gereken zamanın bu son derece küçük anını doğaya uygun bir şekilde yaşamak, olgunlaştığında kendisini taşıyan toprağı kutsayarak, kendisini meydan getiren ağaca şükran duyarak, toprağa düşen bir zeytin tanesi gibi dünyadan sessizce ayrılmaktır."
Buna ek olarak, seni bu dünyaya getiren merhametli ve kudretli Zatın huzuruna gitmek diye devam ederse, içimizdeki ebediyet arzusu ile çelişmez Kainat misafirhanesindeki gözlemimizle ve kendimizle çelişmez. Semavi dinlerin bize kurdurdugu bağ
@@MunirKrimli-fy6mo Epiktetos, Marcus Aurelius, Seneca... Ve stoacılıkla ilgili günümüzde yazılmış kitaplar. Ama bence bu felsefenin 1 numarası Epiktetos.
@@MunirKrimli-fy6mo Epiktetos- Düşünceler ve konuşmalar Marcus Aurelius- Kendime Düşünceler Seneca- Ahlak Mektupları Donald Robertson- Bilişsel-Davranışçı Terapi Felsefesi-Rasyonel Ve Bilişsel Psikoterapi Olarak Stoa Felsefesi Donald Robertson- Roma İmparatoru Gibi Düşünmek William B Irvine-Güzel Yaşam Kılavuzu Antik Stoacı Sevinç Sanatı Ryan Holiday- Stoacının günlüğü
Binbir emek ve zihin yorgunluğu ile hazırlanıp felsefe sevenlerin sofrasına ikram edilen bu video yüzlerce videoların en iyilerinden birisi... Kral Filozofu zevkle dinledim. Görsellerle destekleniyor olması bir başka güzellik. Tesadüfen Kral Filozof'un nasihat babındaki kitabını da yeni okumuştum, itiraf ediyorum bu video kitaptan daha çok ilgimi çekti Videoyu dinleyip izledikten sonra kalbimde bir rikat ve ayrı bir haz hissettim... Emeklerinize sağlık...
stoaclılık bazı temel ilkeleri doğru şekilde benimsenirse gerçekten günümüzde bile hayatınızı olumlu şeklide etkileyebilecek bir ideadır özellikle marcus aurelius çok saygı duyduğum ve beni çok etkileyen bir kişiliktir kitabını okumanızı şiddetle tavsiye ederim
Değiştirebilwceğimiz şeyler ve değiştiremeyeceğimiz şeyler.... Keşke hayat bu kadar basit olsa siyah ile beyaz gibi olsa herşey. O kadar çok gri alan var ki hayatta.yaşandı ve bitti artık değiştiremem o halde suçluluk duygusu niçin hissediyorum? Çünkü ben bir insanım lanet bir makine değilim hayatı 0 ve 1 olarak algılamıyorum.hayat sadece yaptığın ve yapmadığın şeyler değildir yapma şansın varken yapamadıkların yada sessiz kalman mümkünken harekete geçip herşeyi mahvetmekte var hayatta
Bu kıymetli yorumuna binaen iki yıldır yazdığım otobiyografik bir serinin bir kaç gün önce kaleme aldığım son metni paylaşıyorum. Yazının başından sonuna değin o griyi haykırma gayretiyle sarmlanmış bir metin olarak bakıyorum.. Bilinmeyen Bir Adamın Hatıra Defteri! 16 Hep bu is kokusuyla duyumsadım yaşamı. Bu ölüm boğuculuğundaki is kokusu bulanmış gibiydi havsalamdaki her bir hatıraya. Ne zaman geçmişten bir demle demlensem, bu kokuyla bulanmış vaveylalar tarafından çevrelendim. Yanığa benzer bu koku, bu közlenmiş pas kokusu değdiği her zerreyi çürüterek ruhumun gırtlağından midesine doğru inmeyi kendine görev bildi. Hep nefessizlikten kusacak hale getirdi beni bu bir lanetmiş gibi... Yaşamı yanlış hissediyor olmalıydım, yaşamı ele alışımda bir sorun bir problem olmalıydı. Anlamıyordum, nasıl oluyordu da böylesine melankoli yüklü bir bir dağı yüklenmiştim sırtıma; nasıl oluyordu da başkaları için "aman sen de"lik durumlar gözümde böylesine amansız canavarlara dönüşüp etimin her limesini kerpetenle sökercesine sancılar batırabiliyordu ruhuma, anlamıyordum. Zihnimin hallaç pamuğu gibi dağılmasına her defasında nasıl izin veriyor, verebiliyordum... Doğrusunu söylemek gerekirse ta en başından, çocukluğumdan beri yaşamın bana göre bir yer olmadığı fikri hep bir karabasan gibi ruhumda, derimin altında gezindi. Ne yaparsam yapayım bu korkunç fikri başımdan mütemadiyen savamadım, her yol dönümlerinde kocaman bir tabela gibi gözüme batan, vesveseci bir şeytan gibi kulağıma fısıldayan bu his kendini zorla dahil ettirdi beynime, en büyük işkencehanelerden de korkunç beynime.. Her daim bu yabancılık hissiyatını zehir gibi akıttı içime. İçim katrana döndü, içim içimden bezdi, ben benden bezdim.. Zaman akıyor, insanlar doğuyor büyüyor ve hiçbir sorun yokmuş gibi ölüme gidiyordu. Herkes de bunu sanki çok normal bir şeymiş gibi kanıksamışlardı, -halen kanıksıyorlar! Ben yapamıyordum, bu kanıksayabilme kurtuluşunun lütfuna bir türlü erişemiyordum. Yitip giden bir ilişkinin yitirilişini bir türlü kanıksayamadım, normalleştiremedim; vakti zamanında sevmiş olduğum kadınları sevmeye devam etmemeyi, sevmeyi sonlandırmayı bir türlü başaramadım. Geçmişte küçücük bir kız çocuğunu sever gibi üzerine titrediğim, saçının teline zarar gelse kemiklerim kırılacakmış gibi hissettiğim bir kadını zihnimden ve havsalamdan silmeyi veya daha az değerde görmeyi kendime bir türlü ikna ettiremedim. Bir üzüntünün ardından yavaş yavaş normale dönemedim, o kemiklerimi zonklatan baskıyı hafifletemedim. Yaşanmış handiyse her duyguyu aradan ne kadar zaman geçerse geçsin aynı şiddetlerde duyumsamaya devam ettim yalnızca, - hemide gönülsüzce! "Muhakkak bu şekilde yapmalıyım" diye sözler vermedim kendime bunu yaparken. Bu iki artı ikinin dört olduğu kadar doğal bir şeydi benim için, - hatta belki bundan bile daha doğal bir gerçeklikteydi. Daha önce sevmiş, değer verip kutsamış olduğum bir ruhla yollarımız ayrıldığında söylenmiş bütün güzel sözleri, paylaşılmış bütün güzel hisleri bir kenara atıp yok sayamadım. Geçmişi unutamamak, zamanın her şeyi değiştirdiğini kanıksayamamak en büyük lanetim oldu çoğu zaman. Çoğu zaman gırtlağıma kadar bu lanete battım, altındansa kalkamadım. Şimdi dönüp geçmişe baktığımda kendime devrilişler bütünü olarak bakıyorum biraz da. Ard arda sıralanmış yığınla devriliş eskittim içimde. Öyle ki, kendimden güçlü kimse tanımadım. Tanıdım sandımsa da yanıldım. Hep "Bir gün bu direnişlerin ve her devrilişten sonra inatla tekrar tekrar ayağa kalkışların bir karşılığı olacaktır muhakkak. Günün birinde artık yıkılmayacak, hiçbir güçle devrilemeyecek kadar güçlü olacağım mutlaka." diye düşünürdüm. Derdim ki "sabrın meyvası geç pişer, acıyla beslenerek büyür ve cennetteki Tuba ağacındaki meyveye dönüşür". On yılı aştı bu umutlarla göynümü acı ve keder oklarına siper ederek yaşam harbinde cenk edişim. Bu niyazla yola çıkışımın üzerinden on sene-i devriye geçti. İstikbalde ise ne o kemalata ulaşmış, ne de bu sabır denen irinli suya dayanacak takat bıraktığım hissi beni ele geçiriyor ve çok daha korkunç düşüncelerin ortasına atıyor. Ejderhaların önüne atılan ve parçalanarak yenilmeyi bekleyen bir koyun gibi kalakalıyorum başıma üşüşen o korkunç düşüncelerin arasında. Sonra ansızın çok daha korkunç bir fikir geçiyor aklımdan; "ya tam burada bıraktığım için kaybedersem?!" diye düşünürken buluyorum kendimi ansızın. Daha korkunç diyorum, çünkü bu umut denen ziftten yudumdan başkası değildi yüreğimin karanlık dehlizlerindeki çıkmazlara böylesine derinlikler kazandıran, kazandırdıkça bana daha çok şey kaybettiren. Eğer adım çok daha evvelinde bu varoluş tahtasından silinseydi trajedim böylesine korkunç olmayacaktı belki de diyorum bazan kendime. Ve bu, çıkmazlara çıkmaz eklemekten başka bir şeye yaramıyor. "Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği" der Turgut Uyar. Hiçbir şey yapmamak bile çözümden sayılmıyor; çünkü bilinç, durmuyor... Sonuç olarak, yine kendimle kendime yedirir halde buluyorum kendimi. Kuyruğunu yiyen yılan gibi değil, her parçası diğer parçalarını parçalayan ve sonsuz döngüde yemeye devam eden bir canavar gibi. Canavarlığım dâhi kendimden, kendime...
Ek olarak da geçen sene martta yazdığım bir başka metni de sunuyorum. |. Zaman, tiranlar arasında acımasızların en acımasızı...o büyük despot.. Bu gün zamanımın bir kısmını, zamanın bütününü anmaya adadım. Zamanı zamanla doldurdum ve zaman sonsuz kere sonsuz gibi yine zaman olarak kalakaldı avuçlarımda. Zaman melun, zaman gaddar, zaman amansızlar padişahı oldu koynumda... Geçip giden zamanımı düşündüm; yitip giden ilişkilerimi, içinde "sonsuza dek" sözünün geçtiği yeminlerimi andım; o "sonsuz"ların soysuz birer sonlu olduklarına hayretle bakakaldım. Ne garip şey değişen zamanla dans edercesine değişim durağına defaatle uğruyor olmak, ne garip şey verilen sözlerin nasıl da bir bir çürümüş olduğuna tanıklık etmek. O andan sonra nasıl güvenilebilir, hem hangi söze? Ananın ak sütü üzerine verilen yeminlerin o sütü kara çıkardığına şehadet ettikten sonra nasıl olur da söz verilebilir, nasıl olur da kendine dâhi güvenini yitirmişken başkasının sözüne itimad edilebilir? Dahası nasıl olur da hiçbir şeye güvenmeden de yaşanılabilir?! Ona yaşam denilir mi ki? Bin güneş ve bin yıldızın şahit tutulup verildiği andların o bin güneşi ve bin yıldızı tek tek söndürdüğünü gördükten sonra duyulan dehşeti, yaşıyor olduğunu zannederken ruhunun çoktan toprak kokmaya başladığına şehadet edişinde duymaz mı insan? Paragraflar, paragraflar dolusu dalavereyi, çirkefliği, çelişkiyi yüreğinde barındırıp da dışarıya tek söz çığıramayan bir insan yaşıyor mudur deyin bana! Her durakta henüz kendi durağına ulaşmadığını düşünerek kendini kandıran ve gidecek bir yeri olduğuna inanan, ancak şoför son durağa vardıklarını söylediğinde etrafına bakıp otobüste tek başına olduğunu ve bu durağın ineceği durak olmadığını anlayan birinin şaşkın ve donuk ruhunun izahına hangi kana bulanmış mürekkep gönüllü olabilir? "Kendi durağını mı kaçırdığı, yoksa aslında en başından beri ineceği bir durak olmadığı mı?" ihtimallerinden hangisi o garibi teselli edebilir, hangisi daha katlanılmaz bir acıyla başbaşa bırakır o köhne ruhu? Ruhunu, mutlak özgürlüğü uğruna gezginliğe ve avareliğe ram edip de yıllar yılı sonrasında özgürlüğünü elde edip, esas ait olduğu yerin ayrıldığı yer olduğunu anlayan ama artık geri dönüşün bütün kapılarının kırk kilitli sandıklar gibi kendisine yasak olduğu bir avare kiminle ve nasıl yaşayabilir özgürlüğünün sevincini? Bütün yaşamını ve iç huzurunu adadığı felsefenin esasında laf-u güzaftan ibaret olduğunu, yaşamın "çekilmez" diye iddia edilen gündelik uğraşlarından kaçmak ve uzaklaşmak adına insanların uğradığı bir ağaç gölgesinden öte olmadığını idrak edebilmiş bir bilge ne kadar bilgedir? En başından beri bir "elif"in peşinde olduğunu idrak etmenin ağırlığı altında iki büklüm olmaya gururunun ve avarelik onurunun izin vermediği bir ikilemin yükünü hangi bedestanlara çözmesi gerekir? ||. Böyle bir yükle sahra sahra kervansaray arayan gezgin bir bilge, bu "elif"e her zaman değen ama değdiğini bilemeyecek kadar kör sağır dilsiz bir avamdan bin kat yeğ değil de nedir hem? Gurbet türküleri hatmetmiş olan bir ruh, gurbet nedir tanımamış bir yaşam biçimine el öptürmesin de ne eylesin? Ana bacı gardaş ve sevgili hasretini tanımış, kendi toprağının rengine, kendi rengindekilerin o tanıdık çehresine bir yığın özlem ve tebessüm biriktirmiş bir tebessüm satıcısı olmak, böyle bayağı bir dünyada bayağı bir yaşama nazaran sudaki yağ gibi en tepede ve yoğun değil midir hem?.. Tragedyavari bir çöküşün öyküsüdür o Avare'ninki. Ancak böyle bir dünyada tragedya kahramanı olmak, en yüksek ve en büyük ve en tok sesle dünyanın oyukluğuna koca bir "HAYIR!" demek değildir de nedir? Yaşamın anlamının anlamsızlıklar içerisinde anlamlar peydah etmek olduğunu insanlığa öğreten o en büyük mihmandarlara selam etmeyelim de kime edelim? Katır yüküyle minnet ve tebessüm ve kucaklayıcı bir aruz günü onlara hak olmasın da kime olsun? Kim bunca büyük bir gözüpekliğe sonunu düşünmeden atılabilir; hangi pazuları cevval yiğidin bacakları kırılacakmış gibi tir tir titremez? Asıl cenvagerlik ruhunun yarılmasını, yaşamının, ölümünün ve hatta ölümden sonrasının dahi zehir zemberek olmasını göze alarak yaşam harbine çıkmak değildir de etinin yarılmasını göze alıp harp meydanlarında insan kasaplığı etmek midir?.. Şu, geçen on binlerce asırdan sonra yaşam ve evren üzerine bir kaç lakırdı bilişimizin altında o yiğitlerin alın terleri, bunaltılı ve fırtınalı yaşam öyküleri ve o fırtınalı belirsizlik okyanuslarına gözü pek bir şekilde dalmaları yoktur ne vardır? Yalnızca şehadet ederken dâhi tüyleri diken diken eden o fırtınaların tam bağrında bütün gözü karalığı ile dalgalarla cenk eden o er kişilerin harbi harp değil de dökülen hangi kanlı kıyımlar harpten sayılır? İnsanoğlundan hiçbir ücret, mal mülk ve huzur dilemeyen o er kişilere en büyük borcumuz vefa değil de nedir? İşte insan, o vefanın dâhi kadrini bilemeyecek kadar gafildir...
Öncelikle emeğinize sağlık. Çok sıkıştığım bir dönemde hayatımı kurtaran kafamı kurtaran stoacılık felsefesi olmuştur. Marcus Aurelius tan Kendime Düşünceler ve Unutma Mutlu Bir Hayat Çok Az Şeye Bağlıdır Epiktetos tan Kendisinin Efendisi Olmayan Hiç Kimse Özgür Değildir ve Enkheiridion Seneca dan Gladyatör Kararını Arenada Verir ve Mutlu Yaşam Üzerine kitaplarını okumayanlar ve stoacılığa merak salanlar için tavsiye ederim.
Rezillik, yokluk, açlık, bilimum kötülük asla kader değildir, insan bu kötülükleri yeryüzünden silecek güçtedir, Ahlaki değerler için birleşmiş ortak Akıl, ve kollektif çalışma, yeryüzündeki Cennetin anahtarıdır.
Ağlayarak geldiğin bu dünyadan, muhtemelen sessizce gideceksin. Bir ömür uğraşıp kazandığın her şeyi, bir nefeste kaybedeceksin. Bunu bilerek yaşa, ölürken buna üzülme.
Sakin kal bir çiçek bir uğur böceği gibi zira arı sadece başkasına hizmet eder sen kendine hizmet et dış etkenlere esir olma içinde yaşa.. üstad seneca
@@TeolojikFelsefe eski bir doktorun, geçmişte yaptığın bir iyiliğin tüm yaşamını etkileyecek olan bir kötülüğe dönüşmesini anlatıyor. Özellikle serinin de popüler olma sebebi olan serini baş antagonisti Johan Liebert adlı manipülatif nihilist karakter üzerine bir tek başına bir inceleme çıkar. Vakti zamanında portal'dan da istemiştim kendisi izleyeceği vakit yapacağım demişti tabi yalan oldu o iş.. Umarım sizden görürüz bu serinin felsefesini.
İç boşluğu dolduramayan bir felsefe. Şükürcülükle bir yere varılamaz. Geçmiş ve gelecek göz korkutucu büyüklükte olabilir. Benim zamanım bunlar karşısında bir hiç de olabilir ama ben varım şu andayım, şu an içinde bulunduğum hislerdeyim. Acım da gerçek , ümitsizliğim de. Bu yüzden önemli olan şey benim ve içinde bulunduğum durum. Benim dışımdaki hiçbir şeyin gerçek olup olmadığını bile söyleyemem. Kendim dışında hiçbir şeyin farkında olmam mümkün değil. Gerçekçiliğin anlamsızlığını derinleştiren sonsuz bir boşluk.
her zaman bir olay olumsuz sonuçlanırsa nasıl davranmam gerektigini düşünürüm ve yaşayan 1. derece yakınım kalmadı ölümü kabullendim yani ben bayadır stoacıymışım
@@serhatkadircetin9706 ne diyodu portal teolojik felseye falan filan diyodu noldu abi ? akıbiyeti müzelik eşya oldu.Siz ne olmak istiyosunuz felsefese onu versin size
Saygı Değer Administer Şahsen İsminize Yakışır Derecede Mevzuyu Sunan Detaylı Ve Öğreticilikte Yapım Olduğunu Belirtmek İsterim ... Şimdiden Emeklerinize Sağlık Her Daim Felsefeyle Alakalı Bilgilendirici Ve Çarpıcı İçerikli Yayınların Devamını Dört Gözle Bekliyoruz ...
bir dilenciden kendine verilen rolü layıkıyla yerine getirmesini beklemek ya da kişinin kadere sek bir şekilde razı gelmesini beklemek tam anlaşılır değil. Tek bir fikre görüşü hayatın merkezine koymak pek mümkün gelmedi. biraz stoa biraz şerbet...,.
Bu gerçekten çok yakından ilgilendiğim ve bazı temellerini hayat felsefem olarak kabul ettiği Stoacılık hakkında çok güzel bir video olmuş. Böyle güzel bir video hazırladığın için sana derinden teşekkürlerimi sunuyorum!
Ateist olsaydım bütün benliğimle Stoacılığa yapışırdım. Şuanda bile başta Marcus Aurelius olmak üzere bu felsefenin önde gelen isimlerine büyük bir saygı duyuyorum.
Şimdi gercekten seviyosan bence yazmalisin çünki insan içten geldiği gibi davranması çok mükemmel bir sey olabilir sonra sevgin bitebilir ama eger gercek ve samimiysen sure bilir...
Yüce Allah, bunu başarmış insanları, bütün Melekutuna,Özellikle ben bu sıradan canlıya boyun egmem diyen, Şeytana göstermek, insana çok büyük değer verdiği için, bütün varlığı yaratmış, ve bütün sorumluluğu insana yüklemiştir.
