Αύγουστος του 21 σε μια γκαρσονιέρα εγώ και ο παιδικός μου έρωτας μετά από πολλά χρόνια επιτέλους καταλάβαμε τι θέλαμε από την ζωή μας Αύγουστος του 22 σχεδόν ίδιες μέρες βάλαμε τις υπόγραφες για να ζήσουμε μια ζωή μαζί και με τον νόμο Αύγουστος του 24 και μετά από πολλές περιπέτειες και δυσκολίες καθόμαστε αγκαλιά και χαζεύουμε την κόρη μας που παίζει κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι και όλα αυτά με το τραγούδι που ερωτευτήκαμε!! Νιώθω ευλογημένος σας αγαπώ γυναίκες της ζωής μου ❤
φίλε και εμένα ο πατριος μου μου τα έμαθε αυτά με τον ίδιο τρόπο τα έβαζε στο αμάξι μόλις το διάβασα ανατρίχιασα και είμαστε μαλωμένοι οπότε πήγα να τον βρω κατευθείαν σε ευχαριστώ
Δεκαετία 90, φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη, συναυλία στα Χίλια Δέντρα, όχι μέσα αλλά στο δάσος από πάνω, χωρίς εισιτήριο. Ο Παπάζογλου τα μισά τραγούδια του τα χάρισε σε εμάς στους τζαμπατζήδες... Τί χρόνια και τι καλλιτέχνες..!!!!!!!!!
@@manostrypakis9847 λαθος απαντηση σε μια κοπελλα.αν εφαγε εφαγε οτι και οι αδελφες μας εξαδελφες μας και λοιπες.Οι γυναικες εξαλλου αυτο το ρολο εχουν στη ζωη.ειναι η φυση τους και για αυτο το λογο υπαρχουμε εμεις στη ζωη.anyway ο καθενας οπως την βλεπει την ζωη.Οι αντρες ομως δεν σχολιαζουν τετοια πραγματα.Ενας φιλος
Πολλοί από εδώ μέσα λέτε για μεγάλες αγάπες που ίσως χαθηκαν.. εγω μιλάω για έναν άνθρωπο που έφυγε άδικα απο την ζωή, την μητέρα μου που με μεγάλωσε με αυτό το τραγούδι.. Μανούλα μου ζω για να σε θυμάμαι !
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε φυλάξου για το τέλος θα μου πεις Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος κουράγιο θα περάσει θα μου πεις... Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό... Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει... Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή... Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Είμαι 44 και ακόμα το ακούω και ανατριχιάζω.. Θα με καταλάβουν οι συνομιλικοι θεωρώ.... Τα καλύτερα μας χρόνια που δυστυχώς δεν γυρίζουν πισω και δεν βγαίνουν τέτοιοι καλλιτεχνες σήμερα.....
Ίσως οι ωραιότεροι ελληνικοί στίχοι που γράφτηκαν ποτέ " Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε"
Αύγουστος 2022...!!! Μέσα σε τόσες αλλαγές που ζούμε χαίρομαι που συνεχίζουν κάποια πράγματα να παραμένουν αναλλοίωτα... Πόσο υπέροχο τραγούδι..!!! Στο άκουσμα του μόνο όμορφες σκέψεις και αναμνήσεις..!!
αν θες να πεις αν γλιτωσαμε απο τα εμβολια ειμαι ψεκας δεν εκανα οποτε ακομα εδω και γηινος και οχι γκρι νεος ανθιρωπος που θελουν να φτιαξουν οσοι βλεπουμε μπαρτ σιμσον ξερουμε την ατζεντα της νεας ταξης
@@valteralves8005 here is the story behind the song.. Papazoglou wrote this song in 1978 .He was guest at his friends house in Pylio alone without his family.Here he met a beautiful girl and immediately fell in love with her but he didn't want to cheet his wife Varvara so in the middle the night he took his car and drove back to his home .He wrote this song on the way ..this story was known for years as an urban myth or something like that ..he personally verified the story on and interview... sorry for my pure English i hope you understand the story
Really! I always knew that the background story of this song must have been deep, but this is away more that what I could guess. Noble is the name for such a behavior! Ευχαριστώ Muito obrigado :D By the way your english is great I got everything clearly!
Αφιερωμένο σε εκείνον τον Αύγουστο...που ήταν ο καλύτερος Αύγουστος ...που ευχοσουν να μην τελειωνε ποτέ ...που ποτέ δεν θα ξανά έρθει Αύγουστος σαν εκείνον !! Αλλά θα τον θυμασαι για πάντα ....
Ήτανε Αύγουστος του 1999!συναυλία του Νικόλα στο κάστρο του Πλαταμώνα!στον ουρανό να λάμπει ενα ολόγιομο φεγγάρι!κ να ακούς τον παπαζογλου να ερμηνεύει αυτό το τραγουδι!!!νομιζω οτι η στιγμη ηταν απλως συγκλονιστική και ανεπανάληπτη!!!!!!!!!και μου λείπει μου λείπει πολύ ο Νίκος!!!!οποτε ακούω αλλους καλλιτέχνες να ερμηνεύουν τα τραγούδια του ποναω,ποναω πολύ!λέω που είσαι ρε Νικόλα?
john alatzias Διάβασα το σχόλιο σου και ανατρίχιασα γιατί φαντάστηκα πως θα ήταν αυτή η εμπειρία. Κρίμα που ήμουν 7 χρονών τότε. Δεν πειράζει που δεν πρόλαβα, και τώρα που το ακούω μου είναι αρκετό :)
Mr. Hamster I am Poppy Seed... Στα παπάρια μας ρε φίλε για την εμπειρία που έζησες το 1999!..... Γιατί μας το λες?.... Για να πούμε "Ουάου" και να πάρεις Like???..........* Πάρε τ'αρχίδια μου γελοίε!!!!!!!.... ΟΥΣΤ!!!!!
Αύγουστος καλοκαίρι του 1999 στο κάστρο του Πλαταμώνα πήγαινα σε μια συναυλία του Παπάζογλου με τον κολλητο μου το φεγγάρι απερίγραπτο η μυρωδιές μεθυστικές και φωνή του Παπάζογλου τα έκανε όλα μαγικά ακούμπησμενος στο κάστρο βλάπτοντας το ηλιοβασίλεμα νιώθω ένα βλέμμα να με ζεσταίνει γυρνάω και βλέπω εκεινη που περίμενα για χρόνια να μου χαμογελάει ξαφνικά σαν να ξανά γεννήθηκαν όλα με πλησίασε και μου μίλησε και όλα έγιναν πιο όμορφα μιλήσαμε και χωρίς να καταλάβω πως την άρπαξα και την φίλησα και έπειτα άρχισε να παίζει αυτό το τραγούδι το αγαπημένο μου ..... ήταν μια από της πιο δυνατές στιγμές μαζί της αγκαλιασμένοι να ακούμε αυτό τον ύμνο στην αγάπη . Μείναμε μαζί για 1 μήνα έπειτα εκείνη μου είπε πως έπρεπε να φύγει δεν μου έδωσε στοιχεία για τον πως να την ξανά βρω απλά με φίλησε και έφυγε ήταν η τελευταία φορά που την είδα . Πάνε 21 χρόνια από τότε και δεν την έχω ξαχασει ούτε μια στιγμή την κουβαλάω μέσα μου σαν τον πιο όμορφο καλοκαιρινό τραγούδι γιατί πως μπορώ να ξαχασω τα λυτά της μαλια την άμμο που σαν καταρράκτη έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες Φιλια διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε . Να προσεχείς να θυμάσαι εκείνο το κάστρο του Πλαταμώνα και το τραγούδι μας και όλα τα ξεχασμένα όνειρα ❤️ για εκείνη
@@thanasis9701 χαχχα χαχαχ ενταξει εκλαψα 🤣🤣🤣χαχα οχι τιποτα αλλο ημουν και σε διαθεση ρομαντσαδας και επανηλθα αποτομα.χαχαχ τον αποτελειωσες τον δολιο χαχαχαχ ενα μηνυμα ειπε να γραψει συνεπαρμενος και το εκαψες χαχαχα
Κατι τέτοιες ιστορίες με κάνουν να πιστεύω ακόμα στον έρωτα αν και στην εποχή μου πιστεύω ότι ο ρομαντισμός έχει χαθεί και πως εμείς οι ρομαντικοί είμαστε προς εξαφάνιση..... τώρα πόσο είσαι και πιστεύεις ακόμα ότι μπορείς να την δεις εκεί έξω
Και μείναμε πίσω εμείς τα σούργελα! Τους καλούς βλέπετε τους παίρνει γρήγορα ο Θεός κοντά του να Του τραγουδούν! Γιατί όσο ζούσαν εμείς δεν τους δώσαμε όσα πραγματικά άξιζαν!
Why should the song be so sad It suddenly broke away from my heart And at this very moment, when I feel so joyous It's climbed up to my lips and drowned me "Beware till the end", you'll tell me... I love you, but have no voice to tell you so... And this pain is unbearable Sadness is cracking me, because I, too, feel The road we've taken is impossible Have faith, you'll get by, you'll tell me... How can I forget her loose hair, The sand, washing down like a cascade As she was leaning over me with thousands of kisses, Diamonds which she generously offered me I'll go, even if it turns out wrong In what ecstasy swirl, What mysterious dance Can a creature like her have been born? From which distant star does this light, Which came to hide inside her eyes, originate? And me, so lucky to have seen it... Inside her gaze, a small, tiny sky Sparkles, shadows, reflects But as night falls, it floods with light A rising August moon And prison glows from within... How can I forget her loose hair, The sand, washing down like a cascade As she was leaning over me with thousands of kisses, Diamonds which she generously offered me32 I'll go, even if it turns out wrong lyricstranslate.com
Είμαι 17 χρόνων , οι γονείς μου με μεγάλωσαν με αυτόν τον ύμνο , με τα τραγούδια του γενικά , θα έδινα τα πάντα να ήμουν έστω και σε μια συναυλία αυτού του ανθρώπου , του ποιητή , το είδος του το ανατριχιαστικό
Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε φυλάξου για το τέλος θα μου πεις Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος κουράγιο θα περάσει θα μου πεις Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Απλά τον ευχαριστώ .....εκεί που είναι ....όπου και αν είναι .....θα πρεπει να ξερει οτι ο "Αύγουστός" του θα ειναι παντα μέσα στην ζωή μας....σε ευχαριστούμε για όσα μας χάρισες .
Το κακό με το ανθρώπινο είδος είναι ότι οι αγενείς, οι αμόρφωτοι, οι απολίτιστοι και οι χαμερπείς δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο για να ξεχωρίζουν. Για αυτό πάντα προσπαθούν εναγωνίως να δηλώσουν την ασήμαντη ύπαρξή τους με παρόμοιους τρόπους .
Ύμνος για κάθε αγάπη που άνθησε έστω για λίγο και μετά στέγνωσε από το πέρασμα του χρόνου Και μέσα σε ένα κουτί φυλαγμένο ξερό το λουλούδι της να θυμίζει το αγκάθι στη καρδιά
Ελισάβετ αν το δεις αυτό να ξέρεις ότι αυτό το τραγούδι μου το έμαθες εσύ...Και όταν το ακούω σκέφτομαι όλα όσα ονειρευτικαμε..μπορεί να τα διελλησα όμως σε αγαπάω και σε αγαπάω με όλοι μου την ψυχή και θα ζω για να σε αγαπάω...αν όχι σε αυτή τι ζωή στην επόμενη όλα θα είναι όπως τα ονειρευτικαμε...Ο Γιάννης σου ..
Τρεις γιγάντιοι τραγουδιστές. Βαρδής Μητροπάνος Παπάζογλου φύγανε τόσο γρήγορα και είχανε να προσφέρουν τόσα πολλά στην ελληνική μουσική σκηνή. Και οι τρεις από την παλιό αρρώστια. Είναι δυνατόν;
13-8-1988 ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ της ζωής μου , με αυτή την τραγουδάρα!! Σε ακολουθούσα Νικόλα !!! Μετά από 31 χρόνια είμαι με την ίδια γυναίκα..... αλλά δεν σε ακολουθώ και με πειράζει...ΜΕΙΝΑΝ ΟΙ ΥΜΝΟΙ ΣΟΥ......
Το είχα γράψει πέρσι. Το βάζω και φέτος.Όχι μόνο γιατί βρίσκω τους στίχους μαγικά μελαγχολικούς ή επειδή μου αρέσει ο Παπάζογλου, αλλά γιατί αγαπώ και τις ήττες των ανθρώπων, είναι ας πούμε η μη κριτική μου στους άλλους κι η αποδοχή μου, ή και η δική μου ευαλωτότητα στον έρωτα. Την ευαλωτότητα που σε κάποιους γίνεται τυχαίο στιχάκι. Τα λυτά τα μαλλιά. Και τα τραγούδια τα λυπητερά. Αυτό λοιπόν. Ο "Αύγουστος" του Παπάζογλου, αυτό το υπέροχο ερωτικό ποίημα, γράφτηκε από μια μικρή-μεγάλη του ήττα. Ένα γρήγορο, βιαστικό φευγιό του, ένα τρόμαγμα. Όταν την είδε. Όταν είδε μια γυναίκα που ένιωσε μια αφόρητη έλξη. Όταν βρέθηκε σε ένα σπίτι για να παραθερίσει λίγες μέρες όσο η γυναίκα του κι η κόρη του βρίσκονταν στην Αμερική. Όσο είχε προηγηθεί ο καταστροφικός σεισμός της Θεσσαλονίκης κι είχαν προκληθεί ζημιές στο σπίτι του. Το "Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε" -Τι στίχος- γράφτηκε για εκείνη. Για την άγνωστη γυναίκα που είδε. Και το έβαλε στα πόδια. Για να νικήσει αυτό που αισθανόταν. Για να σταματήσει την έλξη και να κόψει το πάθος. Το "Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται", έγινε ένα τραγούδι λυπητερό, για κάτι που δεν έζησε με εκείνη. Ο Παπάζογλου, που έζησε το ανεκπλήρωτο και έκανε στιχάκι το απωθημένο ερωτικό ηττημένο, έφυγε σαν σήμερα. Ο Παπάζογλου που φοβήθηκε να το ζήσει, που τρόμαξε τόσο, τόσο γήινος κι ανθρώπινος. Ο Παπάζογλου που δεν ήταν ποιητής. Ήταν στιχάκι. Έτσι αγαπιούνται οι άνθρωποι. Με κάθε ήττα τους, με κάθε ευαλωτότητά τους, με κάθε τους ματαίωση. Που γίνεται λυγμός και ένα "κουράγιο θα περάσει θα μου πεις" να ταυτιστείς, να 'χεις να παρηγορηθείς κι εσύ όταν κάτι δυσκολεύεται να περάσει. Υ.Γ. Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό.
Τα τραγούδια του μιλάνε στις καρδιές μας κι ο κάθε ένας κρατάει ότι πολύ τον συγκινεί.. δεν έχει σημασία για ποιόν γράφτηκε, αλλά ότι γράφτηκε.. κι ο Παπάζογλου είναι για μένα και σπουδαίος ποιητής/στιχουργός... Καλά κάνετε και ανεβάζετε τραγούδια του, πολύ καλά !
Σ ευχαριστώ για το σχόλιο σου, γιατί στα μάτια μου "διορθώνει" την εικόνα που δημιουργησα έστω κι για λίγο στο μυαλό μου για εκείνον.... Άπιστος στη γυναίκα του... Αφου το παραδεχετε σε συνέντευξη δημόσια... Δεν θα θελα να μουν η γυναικα του αλήθεια.. 😪Παρόλα αυτά καταλαβενω ότι δεν υπέκυψε στον πειρασμό κι αντιστάθηκε πολύ..... Αθάνατος.... !!
2019 και ακόμα εδω.. Είμαι 16 χρόνων και σπάνια βλέπω παιδιά στην ηλικία μου να έχουν τέτοια ακούσματα ενώ είναι κολλημένοι σε κάθε μαλακα που λέει τραγούδια χωρίς νόημα και ουσία.. Απογοήτευση..
Εγώ δεν θα κρυφτώ, 12 είμαι. Και λυπάμαι πολύ που συμμαθητές μου και άλλα παιδιά της ηλικίας μου και μεγαλύτερα ή μικρότερα ακούνε τη "νεανική" μουσική. Ντρέπομαι πολύ για αυτό.
Έχω κλάψει με αυτό το άσμα.... και αυτήν την θεία φωνή άπειρες φορές.Τόσες που το έκανα δικό μου , κτήμα μου , ανήκει πια στις αναμνήσεις μου... όπως και η συναυλία στον Λυκαβηττό όταν είδα τον Νίκο από κοντά και ξέσπασα σε κλάματα και πάλι! Αυθεντικός και ανεπανάληπτος!!!!!!!
Χριστε μου...τι τραγουδι; τι μεγαλειο φωνης; τι νοημα στιχων; τι να πρωτοπεις για ενα τετοιο κομματι και γι αυτον τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ερμηνευτη...τετοιοι ανθρωποι δε σβηνουν απο τη μνημη μας!
Avgoustos (Αύγουστος) Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε φυλάξου για το τέλος θα μου πεις Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος κουράγιο θα περάσει θα μου πεις Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε φυλάξου για το τέλος θα μου πεις Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος κουράγιο θα περάσει θα μου πεις Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
+ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ κρατα την γνωμη σου και γω την δικη μου!Δημοκρατια εχουμε για αυτο...μην ξεφτιλιζεις την αξιοπρεπεια της δικης μου αποψης και φροντισε να μαθεις να σεβεσαι...εστω και αργα!
Ένας πολύ καλός τραγουδιστης και Ανθρωπος.Εγώ είμαι 14 χρονών και νώθω τόσο άσχημα που δεν γνώριζα αυτον τον άνθρωπο τόσο καιρο και τον έμαθα μετα τον θανατο του αλλα νιώθω λιγο περιφανος που τελικά τον "εμαθα" μέσω του Internet, αυτό είναι ενα απο τα λιγα καλά του internet . Είναι απο τους λίγους αληθινούς τραγουδιστές που υπήρξαν σε σχέση και με το 2019 ! Και με πολύ καλή αντιλειψη σε πολλά πραγματα και καλό χαρακτήρα... Καλό Παράδεισο Αγαπημένε Νίκο ❤
το ομορφοτερο τραγουδι απο ενα σπανιο καλλιτεχνη... εχει ψηφιστει και το εμπορικοτερο ολων των εποχων... σ'ευχαριστουμε νικο παπαζογλου...οταν θα σε ακουμε παντα θα ειναι αυγουστος....
Porque la canción debería ser tan triste De repente se separó de mi corazón Y en éste momento, cuando me siento alegre Se subió hasta mis labios y me ahogó "Cuidado hasta el final", me dirás... Te quiero, pero no te lo puedo decir... Y éste dolor es insoportable La tristeza me está agrietando, porque yo, también, siento El camino que hemos tomado es imposible Ten fé, lo superarás, eso me dirías... Como poder olvidar su cabello suelto, La arena, lavando hacia abajo como una cascada A medida que se inclinaba sobre mi con miles de besos, Diamantes que ella gentilmente me ofreció Voy a ir, incluso si todo resultara mal ¿En qué remolino de éxtasis, de que baile misterioso, pudo haber surgido una criatura como ella? ¿De qué estrella distante, esa luz, que se vino a ocultar en sus ojos, se originó? Y yo, tengo tanta suerte de haberla visto... Dentro de su mirada, un pequeño, diminuto cielo Brilla, da sobra, refleja Pero mientras la noche cae, se inunda con la luz Una luna de Agosto ascendente Y la prisión brilla desde adentro. Como poder olvidar su cabello suelto, La arena, lavando hacia abajo como una cascada A medida que se inclinaba sobre mi con miles de besos, Diamantes que ella gentilmente me ofreció Voy a ir, incluso si todo resultara mal
For those interested in the translated lyrics. Why should the song be so sad It suddenly broke away from my heart And at this very moment, when I feel so joyous It's climbed up to my lips and drowned me "Beware till the end", you'll tell me... I love you, but have no voice to tell you so... And this pain is unbearable Melting in pain, because I, too, feel The road we've taken is impossible Have courage, you'll get by, you'll tell me... How can I forget her loose hair, The sand, she was washing down like a waterfall(with her hair) As she was leaning over me with thousands of kisses, Diamonds which she generously offered me I'll go, even if it turns out wrong In what ecstasy swirl, What mysterious dance Can a creature like her have been born? From which distant star does this light, Which came to hide inside her eyes, originate? And me, so lucky to have seen it... Inside her gaze, a small, tiny sky Sparkles, shadows, reflects But as night falls, it floods with light A rising August moon And prison glows from within... How can I forget her loose hair, The sand, she was washing down like a waterfall(with her hair) As she was leaning over me with thousands of kisses, Diamonds which she generously offered me I'll go, even if it turns out wrong
Τίμησες όσο κανένας άλλος την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι και για ευχαριστώ 449 dislike .., έτσι Νίκο μου είμαστε οι άνθρωποι ...αγνώμονες και αχάριστοι .
Στέλιος, Μητροπάνος, Παπάζογλου, Στράτος Δ., Ξυλούρης, Γρηγόρης Π. Ελάτε πίσω Κύριοι!!! Ελάτε να μας λυτρώσετε!!! Οι φωνές και τα τραγούδια σας απαλύνουν τον πόνο των ανθρώπων μέχρι και σήμερα!!! 04/08/2019.
τον άκουσα για πρώτη φορά, μετά που "έφυγε"... ζηλεύω!!! εσάς που φαίνεστε στο βίντεο, εσάς που τον έχετε δει από κοντά... κι εγώ, ο άτυχος, που δεν τον έχω δει...
Καλοκαίρι του 2017 λίγο πριν τη γιορτή της Παναγίας γεννήθηκε ο γιος μου αυτό είναι το τραγούδι που του αφιερώνω κάθε Αύγουστο!!Μιχαήλ σ'αγαπώ για πάντα!
hope ur place is heaven now. bay papazoğlu...even though our citizenships and religions both are different... god may appoint your place in heaven......
