Τ' άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα ο κύρης σου μ' εξόρισε στης ξενιτιάς στη στράτα Τέσσερις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω κ' ύστερα να ξενιτευτώ, πολύ μακριά να πηαίνω Kαι πώς να σ' αποχωριστώ και πώς θα σου μακρύνω Kαι πώς θα ζήσω δίχως σου, το χωρισμόν εκείνο Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντρεύγει ρηγόπουλο, αφεντόπουλο σαν είσ εσύ γυρεύγει Kαι δεν μπορείς ν αντισταθείς σαν θέλουν οι γονείς σου Nικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει η γιόρεξη σου Μια χάρη, αφέντρα, σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο Και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω: Την ωρα που αρραβωνιαστείς να βαριαναστενάξεις Kι όντε σαν νύφη στολιστείς σαν παντρεμένη αλλάξεις N' αναδακρυώσεις και να πεις, Ρωτόκριτε καημένε τα σου 'ταζα ελησμόνησα, τα 'θελες μπλιο δεν έναι Και κάθε μήνα μια φορά φορά μέσα στην κάμαρά σου λόγιαζε ηντά παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου Και πιάσε και τη ζωγραφιά που ναι στ αρμάρι μέσα και τα τραγούδια που λεγα οπού πολύ σ αρέσα. Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου, κι ένα κεράκι αφτούμενον εκράτουν, κι έσβησέ μου. Κι'ας τάξω πως επιάστηκα 'πο μιάς γυναίκας τρίχα κι ήσπασε η τρίχα κι ήχασα στον κόσμο ό, τι κι αν είχα Kάλλιά'χω εσέ με θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου, για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου
Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα, π’ ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα; Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν’ ανιμένω Κι ύστερα να ξενητευτώ πολλά μακρά να πηαίνω και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω, και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο; Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντεύει Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύει και δεν μπορείς ν’ αντθισταθής στα θέλουν οί γονείς σου νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσει η όρεξή σου Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο καί μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω την ώρα π’ αρραβωνιαστής να βαραναστενάξης κι’ όντε σα νύφη στολιστής σαν παντρεμένη αλλάξης ν’ αναδακρυώσης καί να πής, Ρωτόκριτε καημένε τα σού τασσα λησμόνησα, τα θέλες μπλιό δέ έναι και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου λόγιαζε ήντα παθα γιά σε να με πονή η καρδιά σου καί πιάνε καί τη ζωγραφιά, πού βρες στ’ αρμάρι μέσα και τα τραγούδια πού λεγα κι όπου πολλά σ’ αρέσα Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ’ είδα ποτέ μου Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ’ ήσβησέ μου Κάλλια `χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.
