Ρίτσος - Η σονάτα του σεληνόφωτος 

Όλες οι τέχνες σχεδόν σε ένα ποίημα. Ποίηση, θεατρική δράση, μουσική, λόγος. Ότι καλύτερα υπάρχει στο RU-vid !

Ξέρεις καμιά φορά θαυμάζοντας ξεχνάς ότι θαυμάζεις, σου φτάνει ο θαυμασμός σου!

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα και στο τέλος έβαλα τα κλάματα...λύκειο πήγαινα ❤

Το ακούς,το διαβάζεις και ανατριχιαζεις..Μοναδικός Ρίτσος..

Ευχαριστώ το σύμπαν που τον καταλαβαίνω...

πόσο το αγαπώ...άπειρα βραδιά έχω κοιμηθεί με συντροφιά το υπέροχο αυτό ποίημα...♡

Να είναι καλά όπου και αν βρίσκεται εκείνη η καθηγήτρια η κα Χρήστου που τότε στα χρόνια τα μαθητικά, τα ανέμελα μας το έμαθε.. Μας έβαλε μέσα σε κάθε λέξη.. Σε κάθε νόημα.. Απίστευτα όμορφο!

Απλα υπεροχο ...νιωθω τυχερος που καταλαβαινω την Ελληνικη γλωσσα και μπορω να απολαυσω τετοια αριστουργηματα!!! μπραβο σε οποιον το ανεβασε!!!

Σ ευχαριστώ θεέ μου που υπάρχουν τέτοιοι ποιητές αδελφοί ,τέτοιοι πατέρες και μητέρες .Εγώ,κι αν είμαι μόνος μου σ αυτόν τον κόσμον , ζω

Σύντροφε σε ευχαριστούμε για ότι μας άφησες

Τι λόγια ;κρύβουν μια βαθιά συγκίνηση Τρόμο και θλίψη για τν χρόνο που ξαφνικά ζωντανεύει στα λόγια του. ❤❤ Υπέροχος...

ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ...ΤΗΝ ΞΕΣΚΙΖΕΙ...ΚΛΑΙΩ...

Τρομερός...Με συγκινεί απίστευτα, ειδικά όταν το απαγγέλλει αυτός..

Πήγαινα λύκειο όταν το άκουγα … λες κ ήταν χθες ,με τους συμμαθητές μου❤…20 χρόνια πέρασαν!!! Τώρα το ακούω με τα παιδιά μου, κ ολα πλέον κατανοούνται διαφορετικά… « Μια αστραπή η ζωή, μα προλαβαίνουμε»

Γιατί η χώρα μας δεν θα φαληρίσει ποτέ χάρη σε αυτούς... Γιατί μας ευλόγησε ο Θεός με αυτούς τους ανθρώπους...

Τι ονειρικό που ήταν... Για τόσο καιρό πήγαινα για αφηρημένο περίπατο γύρω από την κωμόπολη στην οποία ζω, για να βυθιστω ξανά σε έναν άγονο στοχασμό. Αποφάσισα να βάλω αυτήν την απαγγελία του ποιήματος. Καθώς ακουγόταν η απαγγελία η ανωφελη και άχρηστη περιπλάνηση μου, σιγά σιγά άρπαζε νέο χρώμα και ζωή. Άφησα το βλέμμα μου να αγναντεύει τον νυχτερινό ουρανό, φορτωμένο με τ' άστρα και το φεγγάρι, χαμογελαστά λυπηρό. Το ποίημα αντηχουσε σε ολόκληρο το σώμα της γης και με καθοδηγουσε σαν ένα νεράιδενιο χιχιριτο μέσα από τα δάση, τις σπηλιές, τα μονοπάτια της πόλης. "Σίγουρα.." στοχάστικα "...κατι νέο θα με συνοδεύει από εδώ κι πλέον... νυν και αεί. " Τι ονειρικό που ήταν...

Οτι πιο ομορφο εχω ακουσει ποτε.Τοσο συγκινητικο,αναλαφρο και ταυτοχρονα εντονο κι αισθαντικο.Η μουσικη ειναι ακριβως οτι χρειαζεται αυτο το εξαισιο ποιημα.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου... Πόσο μεγαλείο αυτός ο Ρίτσος...Και πόσο ζημιά κάνει στη λογοτεχνία η επιλογή τέτοιων κειμένων για εξέταση στις πανελλήνιες...

Πόσο το αγαπώ αυτό το ποίημα είναι αριστούργημα!! Άφησε με να 'ρθω μαζί σου!!..

Μέγας Όπου σας πετύχει άτυχη κυβέρνηση να μνημονεύετε Ρίτσο, Λειβαδίτη, Αναγνωστάκη,Σεφέρη, Καρυωτάκη και ο Θεός μαζί μας.🇬🇷

Καί τό πιάνο, σά μαῦρο φέρετρο κλεισμένο. Δέν τολμᾶς νά τ' ἀνοίξεις. Ὅλο νά προσέχεις, νά προσέχεις, μήν πέσουν, μήν πέσεις. Δἐν ἀντέχω. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου...

Το 18αρι μου στις πανελλήνιες!!!! Το λατρεύω! Και ένα τεράστιο ευχαριστώ στην καθηγήτρια μου που μας το έμαθε..... Και δεν μας το δίδαξε απλά!

Υπέροχη αφήγηση!!! Νιώθω ένα ρίγος με τεράστια διάρκεια κάθε φορά που την ακούω!

Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τους καθηγητές που είχα στο λύκειο στο μάθημα των Κειμένων, και ειδικά τον κύριο Θανάση που τον είχαμε στα κείμενα κατεύθυνσης 3η λυκείου, που με έκανε να αγαπήσω τη λογοτεχνία και μας έβαλε στο μάθημα να ακούσουμε αυτό το αριστούργημα.

Δυο φορές ο ποιητής μας εισχωρεί βαθιά στο ψυχισμό της γυναίκας . Η πρώτη φορά στον Επιτάφιο και η δεύτερη σε τούτο το αριστούργημα.

Ούτε έχει σημασία που ασπρισαν τα μαλλιά μου.. Δεν έχει σημασία.. Η λύπη είναι που δεν ασπρίζει η καρδιά μου.. 💔 Ωραία απαγγελία..

Το ποίημα που με έβαζε για ύπνο, κάθε βράδυ των φοιτητικών μου χρόνων. Ο ορισμός της έμπνευσης που εμπνέει.

Ονειρικος λυρισμος... γεματο αγαπη και ζωη! Μεγαλος Ριτσος!

Άφησε με να ρθω μαζί σου!!! Τη όμορφο τη υπέρτατο δώρο η ποίηση!!!

Υπέροχο ποίημα! Έχω την τύχη να ανήκω στην πρώτη γενιά που δεν δίνουμε πανελληνίως το μαθημα της λογοτεχνίας, και παρότι είναι εκτώς της διδακτικής ύλης, η καθηγήτρια που είχαμε φέτος στη λογτεχία κατεύθυνσης μας το αναγνωσε, το άκουσα για πρώτη φορά και πραγματικά το αγάπησα!

ΜΕΓΑΛΟΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ. . ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΟΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ ΣΑΡΚΑ Κ ΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΟΥΣ. -ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ....ΒΑΣΙΑ

Λογαριάζω τη ζωή μόνο σαν εκείνο το πράγμα που πάνω του δοκιμάζεται η δύναμη της ψυχής.

Απλά υπέροχο τόσο συγκινητικό

μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της. Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. «Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα. Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.

Αριστουργημα... 🙏🙏🙏🙏🙏🙏❤❤❤❤❤❤❤

Ό,τι πιο όμορφο!! ❤❤🙏🙏

Κάθε φορά που το ακούω κλαίω με λυγμούς από συγκίνηση..

Πόσο το αγαπώ

Απλά υπέροχο. Μου δημιουργεί τόσες εικόνες

Πανελλήνιες 2007. Σ ευχαριστώ που μ'εβαλες στη Φιλοσοφική.

Το λατρεύω 🙏❤️ Συγχαρητήρια ❤️

ξέρεις, καμμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνᾶς, ὅ,τι θαυμάζεις, σοῦ φτάνει ὁ θαυμασμός σου, θέ μου, τί μάτια πάναστρα

ειναι υπεροχο δεν εχω λογια. Ειδικα εκει που λεει - Δεν πειραζει που τα μαλλια μου ειναι ασπρα. Με το φως του φεγγαριου θα ξαναγινουν χρυσα 😢

Υπέροχος ο Ρίτσος

Αριστουργηματικός ... Τι να πρωτοπεί κανείς για τη ''Σονάτα του σεληνόφωτος'' ... τα λόγια είναι περιττά ...

Απαγγελει ο ιδιος ο Ριτσος !!

Καί τό πιάνο, σά μαῦρο φέρετρο κλεισμένο. Δέν τολμᾶς νά τ' ἀνοίξεις. Ὅλο νά προσέχεις, νά προσέχεις, μήν πέσουν, μήν πέσεις. Δἐν ἀντέχω. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.

'Εψαχνα κάτι να ακούσω για να γράψω να τσεκάρω την ορθογραφία μου στον ορθογράφο.. σε καποιό λεπτό απλα τα παράτησα και άκουγα!!

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οἱ φορές πού ανακαλύπτω ἐκεῖ , στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων, απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα, μίαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας, κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε, μίαν ευτυχία, μια μέθη, κ' ενθουσιασμό ακόμη, κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια· μονάχα πού δεν ξέρω να τα δώσω - όχι, τα δίνω· μονάχα πού δεν ξέρω ἄν μπορούν να τα πάρουν - πάντως εγώ τα δίνω...

Υπέροχο...

Γιάννης.ριτσος.απο.τους.ανθρωπους.που.θαυμαζω.μοναδικος.και.υπεροχος.στις.εκλογες.θα.στειλω.την.κορη.του.στην.ευρωπη.

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο. Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της. Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν

Σήμερα είναι Πέμπτη, σήμερα κλαίμε

Ευχαριστω .....

".....αφησε με να ρθω μαζι σου.."..ποσο εχει πονεσει αυτη η φραση.....οσους την εχουν 'χρησιμοποιησει'.....

ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. «Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα. Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.

ενας υπεροχος τιτανιος ανθρωπος που λεγεται ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ!!!

Υπέροχο!!!

Μαγευτικό... Άφησε με να'ρθω μαζί σου..

Το αγαπημένο μου ποιημα απο την υλη των πανελληνίων!

Kai oute exei simasia pou asprisan ta mallia mou. Den einai touto h lypi mou... h lypi mou einai pou den asprizei kai h kardia mou.

Έξοχο...

έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.

Τώρα και ο νέος του ποιήματος αν ζει θα έχει έρθει στη θέση της γυναίκας με τα μαύρα...

να παραμερίσουμε ποιητή για να περάσεις...

Σας ευχαριστώ!!!

Αριστουργήματα ❤🎉

Έπος

Υπεροχο !

Άφησε με να έρθω μαζί σου θα καθησουμε στο λιγο πεζούλι πάνω στο ύψωμα και όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε.

μεγαλειο απο τον μεγιστο Ριτσο

Υπεροχο..

Από άλλη εποχή!

Athanate Ritso

απλα μαγευτικο.

Άχρηστη εξομολόγηση ... δειλή ή αξιοπρεπής ; Ερωτευμένη να παρασύρεται στην φαντασία ή προσγειωμένη μέσα στο παλιό σπίτι, την παλιά ζωή και τις αναμνήσεις της ,ταυτισμένη με την "ηλικία"της σωματική και ψυχική; Ίσως καλύτερα που δεν πήγε μαζί του και κράτησε κάτι ιερό να προσμονα και να ελπίζει.

Άλλος ένας μετά τούς Παππούδες μου Γιάννηκο Χάρι καί Θίο Κορνήλιο. Πού μέ έμπνευσαν. Για έναν καλύτερο κόσμο.

σε καταλαβαινω ιωαννη απο μικρη...σ ευχαριστω !

Πολυ ωραιο

Πολύ ωραίο

κοράλλια καί μαργαριτάρια καί ζαφείρια· μονάχα πού δέν ξέρω νά τά δώσω - ὄχι, τά δίνω· μονάχα πού δέν ξέρω ἄν μποροῦν νά τά πάρουν - πάντως ἐγώ τά δίνω. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

❤

"Και στις γωνιές ρου δωματίου οι σκιες σφιγγονται απο μιαν αβάσταχτη μετανοια σχεδον οργή οχι τόσο για την ζωή όσο για την αχρηστην εξομολόγηση".. τι να πεις

❤️❤️❤️❤️

Χίλιες φορές να το ακούσω δεν το χορτάσω

Τέλειο

Υπάρχουν λόγια; Αλήθεια; Τι να πει κανείς για τον τεράστιο Γιάννη Ρίτσο; Για τον ύμνο της Σονάτας; Κάποιες φορές τα συναισθήματα δεν περιγράφονται με λόγια.

μαγεια

χωρίς να είναι ηθοποιός, χωρίς καν να είναι γυναίκα (ώστε να επιτυγχάνεται η ηχητική ακρίβεια της απόδοσης) νομίζω ότι ο Ρίτσος το απαγγέλλει πιο ωραία από οποιονδήποτε άλλο.

Απορώ ποιός έβαλε 3 dislike σε αυτό το αριστούργημα...

Ναι...

η πεμτουσια της Ελληνικης πιοισης!!!!!!!

οτι πιο τελειο

✨️✨️✨️✨️✨️✨️✨️💖💖

Telioooooooo

Τι μαγεία κάθε λέξη ;

Αριστουργήματα μια άλλης εποχης

Η ερμηνεία αυτού του ποιήματος,εκτός από την προφανή που δίνεις έμφαση ανάμεσα στη γερασμένη γυναίκα και το νεαρό άντρα,μπορεί επίσης να ερμηνευτεί μεταφορικά με το πώς βλέπουμε την κοινωνία να αλλάζει.Χαρακτηριστικη η σκηνή με την αρκούδα.Να βλέπουμε μια κοινωνία δεμένη με συμβιβασμούς,γερασμένη ψυχικά και ηθικά να μην έχει το κουράγιο να ξεφύγει παρόλες τις εσωτερικές σωστές τις βάσεις.

"Η μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα"