عاشقانه های ز مهر افروخته 

گزیده بهترین اشعار ازکتاب ز مهر افروخته:
مـــهر خـوبان دل و ديــن از همه بـي پروا برد رخ شــــطرنج نبرد آنــــچه رخ زيبا بـــــرد
تو مـــپندار که مجنون سَرِ خود مجنون گـشت از ســمک تا به سماکش کِشش ليـــلي بــرد
من به ســرچــشمه خورشيد نه خود بـردم راه ذره اي بــــــودم و مــهر تو مـــرا بالا بـــرد
من خسي بي ســر و پايم که به سيل افــــتادم او که مـي رفـــــــت مرا هم به دل دريا بـرد
جام صهبا ز کــجا بـود؟ مگر دســت کــه بود که به يک جلوه دل و دين ز همه يک جا برد
خم ابــــروي تو بود و کــف ميــــنوي تو بود که دريـــــن بزم بـــگرديد و دل شيدا بـرد
خودت آموختي ام مهر و خودت سوخـــتي ام با برافروخـــــته رويي که قرار از ما بــــرد
همه ياران به ســـــر راه تـــو بوديم ولــي غــــم روي تو مرا ديد و ز مــن يــغما بــرد
همه دل باخته بوديم و پريشان که غمت همه را پشت ســر انداخت مرا تنــها برد
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دوش که غم پرده ما می‌درید خار غم اندر دل ما می‌خلید
در بَرِ استاد خرد پیشه‌ام طرح نمودم غم و اندیشه‌ام
کاو به کف آیینه تدبیر داشت بخت جوان و خرد پیر داشت
پیر خرد پیشه و نورانی‌ام برد ز دل زنگ پریشانی‌ام
گفت که «در زندگی ‌آزاد باش! هان! گذران است جهان شاد باش!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
همی گویم و گفته ام بارها بود کیش من مهر دلدارها
پرستش به مستی است در کیش مهر برون اند زین جرگه هشیارها
به شادی و آسایش و خواب و خور ندارند کاری دل افگارها
به جز اشک چشم و به جز داغ دل نباشد به دست گرفتارها
کشیدند در کوی دلدادگان میان دل و کام، دیوارها
چه فرهادها مرده در کوهها چه حلاجها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل و مهر یار مگر توده‌هایی ز پندارها
ولی رادمردان و وارستگان نبازند هرگز به مردارها
مهین مهر‌ورزان که آزاده اند بریزند از دام جان تارها
به خون خود آغشته و رفته‌اند چه گلهای رنگین به جوبارها
بهاران که شاباش ریزد سپهر به دامان گلشن ز رگبارها
کشد رخت، سبزه به هامون و دشت زند بارگه ،گل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جویبارها در آیینه‌ی آب، رخسارها
رود شاخ گل در بر نیلوفر برقصد به صد ناز گلنارها
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در این رباعیات علامه طباطبایی نشان داد که چه عوالم عاشقانه ای را تجربه نموده و زیسته است.
کتاب زمهر افروخته تنها کتابی است که اندکی از اشعار ایشان را گرداوری نموده است.