อิ่มบ้าง...อดบ้าง ก็ไม่ทิ้งกัน
แม้แต่ชีวิต...ก็ตายแทนเธอได้!!
ชีวิตคนเรา บางครั้งก็เอาแน่นอนอะไรไม่ได้ วันนี้ร่างกายยังแข็งแรงดี แต่พรุ่งนี้อาจกลายเป็นคนพิการ ทำงานทำการไม่ได้อีกต่อไป เช่นเดียวกับ "ป้าใหม่" สมัย แสงรัมย์ อดีตสาวโรงงานเย็บผ้า ที่เคยเย็บผ้าได้วันละ 400 ผืน เพื่อแลกกับค่าตอบแทน 300 บาท แต่แล้ววันหนึ่ง ต้องกลายเป็นคนพิการโดยไม่คาดคิด
..."มีวันหนึ่ง ป้าเดินไปทำงานดีๆ ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นอะไร พอไปเย็บผ้า ไปเร่งงาน จะให้ได้วันละ 300 บาท พอจะเป็น ก็ร้อยเข็มไม่เข้า หน้ามืด แล้วก็ล้มเลย" ป้าใหม่ เล่าเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตจนไม่อาจเหมือนเดิมได้อีก
...การเจ็บป่วยครั้งใหญ่ จนทำให้ป้าใหม่เป็นอัมพฤกษ์ คนที่เสียใจไม่น้อยไปกว่าเธอ ก็คือ ลุงอรุณ สมศรี สามี ซึ่งพิการคอเอียงและร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา 26 ปีแล้ว "หลังพาไปห้องไอซียู เขาบอก ลุง ป้าจะเป็นอัมพฤกษ์ ลุงร้องไห้เลย คุกเข่าร้องไห้เลย"
...แม้เสียใจแค่ไหน แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป ลุงอรุณเต็มใจดูแลภรรยาทุกอย่าง ตั้งแต่ช่วยประคองช่วยอุ้มช่วยอาบน้ำ ซักเสื้อผ้าและผ้าถุงให้ หาข้าวหายาให้กิน รวมทั้งให้กำลังใจภรรยาไม่ให้เครียด ให้มีแรงใจสู้ชีวิตต่อไป
...ความรักที่ลุงอรุณมีต่อภรรยา แม้แต่เพื่อนบ้านก็อดรู้สึกชื่นชมไม่ได้ "ตอนที่เมียแกเริ่มเป็นอัมพฤกษ์และนอน รพ. อยู่ห้องไอซียู ลุงไปเยี่ยม ป้าก็ไปเยี่ยม และแกก็กระซิบข้างหูเมียแกว่า ตัวเองอย่าเป็นอะไรนะ อยู่เป็นเพื่อนกัน เราดูแลตัวเองได้นะ คนอย่างนี้หายาก ผู้ชายสมัยนี้หายากอย่างนี้"
...ด้วยฐานะที่ยากจน เมื่อลุงอรุณต้องเป็นกำลังหลักในการหารายได้เพียงคนเดียว แถมลุงไม่มีทางเลือกมากนักในการหางานทำ เพราะไม่สามารถทำงานไกลบ้านได้ ต้องคอยดูแลภรรยา สิ่งที่ลุงคิดว่าพอทำได้ก็คือ การเก็บขวดเก็บขยะขาย แม้จะแลกกับรายได้เพียงน้อยนิด ไม่พอค่ากินค่าอยู่ค่าเช่าบ้าน แต่ก็ต้องทำ
...ลุงอรุณและป้าใหม่เป็นคนดีมีน้ำใจ เมื่อป้าใหม่ป่วยจนเป็นอัมพฤกษ์ เพื่อนบ้านจึงยื่นมือช่วยเหลือเท่าที่พอช่วยได้ เช่น ป้าร้านขายโจ๊ก บอกให้ลุงอรุณไปเอาโจ๊กมาให้ป้าใหม่กินฟรีได้ทุกวัน ด้วยความเกรงใจ ลุงอรุณจึงขอไปช่วยงานที่ร้านป้าใหม่เพื่อแลกกับโจ๊กมาให้ภรรยาได้ทาน
...ส่วนลุงอรุณอาศัยข้าววัดปากน้ำฝั่งเหนือ (กทม.) ยังชีพ แต่บางวัน ข้าววัดไม่มี สิ่งเดียวที่ลุงพอหาได้เพื่อประทังความหิวในวันนั้นก็คือ มาม่า ที่ลุงกับป้าจะแบ่งกันกิน!!
...หลังโควิดระบาดยาวนานเกือบ 2 ปี รายได้ของลุงอรุณยิ่งหายากเต็มที เพราะไม่ค่อยมีขวดให้เก็บ และถึงเก็บได้ก็เอาไปขายไม่ค่อยได้ เพราะร้านไม่กล้ารับซื้อ กลัวโควิดติดมากับขวดกับขยะ แม้ลุงจะยืนยันว่า แถวชุมชนที่อยู่ ไม่มีใครติดโควิด แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทางร้านคลายความกังวล
...ลำพังรายได้ก็ไม่พอรายจ่ายอยู่แล้ว มาเจอสถานการณ์โควิดทำรายได้หยุดชะงักอีก ป้าใหม่ก็ยิ่งสงสารสามีที่ต้องลำบาก ทั้งต้องดูแลตนเอง ต้องไปทำงานเก็บขวดเก็บขยะ แถมต้องหาข้าวหาปลาให้ตนเองกินอีก ทำให้บ่อยครั้งที่ป้าใหม่อยากตัดช่องน้อย ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่อยากเป็นภาระของสามีอีกต่อไป แต่พอคิดว่า ถ้าฆ่าตัวตายแล้วไม่ตายขึ้นมา จะยิ่งทรมานและทำให้สามีลำบากกว่าเดิมหรือไม่
...ด้วยความไม่อยากเห็นสามีลำบากเพราะเธอ ป้าใหม่จึงพร้อมเปิดทางให้ลุงอรุณทิ้งเธอ เพื่อไปมีชีวิตที่สบายขึ้นได้ "ไม่อยากให้เขาลำบาก ถ้าเขามีทางที่ดีกว่าแม่ ก็ให้เขาไป ไปเลย ไม่ใช่ว่าฉันไม่เสียใจ แต่ฉันจะปล่อยเธอไป เพราะฉันเป็นอย่างนี้ มันไม่มีประโยชน์หรอก ไปเถอะตารุณ ฉันรัก ฉันก็รักเธอ ไม่ใช่ฉันไม่รัก แต่ฉันจะปล่อยเธอไป เขาก็กอดแม่ เขาก็บอก ให้ตายยังไงก็ไม่ไป"
...เราอดถามลุงอรุณไม่ได้ว่า ทำไมถึงยอมลำบาก เลือกที่จะไม่ทิ้งป้าใหม่ คำตอบที่ได้ สั้นๆ แต่กระชับกินใจ "เป็นห่วงเขา สงสารเขา ถ้าเราไม่ดู ไม่ได้ ต้องดู ทิ้งไปแบบนี้ไม่ได้ พร้อมดูแล แม้แต่ชีวิต ก็ตายแทนได้"
...ถามลุงอรุณว่า เคยท้อไหมกับชีวิตที่ลำบากขนาดนี้ รายได้ไม่พอรายจ่าย การกินอยู่ก็อัตคัตขัดสน ลุงบอกว่า "เกิดเป็นคนแล้วอย่าท้อ ท้อก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ต้องสู้ ถ้าเราสู้ เรายังมีสิทธิมีอยู่มีกินนะ ถ้าไม่สู้ มีแต่อดกับแพ้"
หากท่านใดต้องการช่วยเหลือแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายของลุงอรุณกับป้าใหม่ สามารถโอนเงินไปได้ที่ ธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร ชื่อบัญชี นายอรุณ สมศรี เลขที่บัญชี 020 069 636 785
..........................
ติดตามรับชมรายการ ฅนจริงใจไม่ท้อ ได้ทุกวันเสาร์ เวลา 9.00-09.30 น.
ทางสถานีโทรทัศน์ NEWS1 (IPM ช่อง 64 / PSI ช่อง 211)
และ
เฟซบุ๊ก / konjingjaimaitor
ยูทูบ / @user-cz5lv1lj8m
14 окт 2021
