จบราชภัฏแล้วจะทำไม? จบที่ไหนก็เหมือนกันจริงหรือ? | echo 

จากประสบการณ์ทำงานเป็น HR มา 10 กว่าปี มหาลัยที่เรียนจบมีผลจริงๆครับ ผมเจอเด็กราชภัฏมาสมัครงานเยอะ ส่วนมากจะไม่มีความสามารถตามต้องการ หรือตอบไม่ได้แม้จะเป็นคำถามง่ายๆพื้นฐานสำหรับสายงานที่ตัวเด็กจบมาก็ตาม มีแค่ประมาณ 10% ที่รับเข้าทำงานจริงๆครับ เทียบกับคนที่จบมอดัง เด็กเหล่านั้นมีโอกาสเข้าทำงานสูงกว่ามากครับ

สรุปสั้นๆคลิปนี้ให้นะ "ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสันดานแต่ละคน ไม่ใช่ชื่อมหาวิทยาลัย และโปรดกระจายอำนาจบริหารและงบประมาณให้ทั่วถึงด้วย"

เราจบจากราชภัฏ สาขามัลติมีเดีย บอกตรงๆว่าหลักสูตรห่วยจริงๆค่ะ แม่เราให้เลือกว่าจะเรียนราชภัฏหรือรังสิต ใจอยากไปรังสิต แต่เราอยากอยู่ใกล้แม่และปัญหาเรื่องการเงินเนื่องจากพ่อเสียตั้งแต่ยังเล็ก แม่เลยเลี้ยงเราด้วยตัวคนเดียว เลยจำใจต้องเรียนราชภัฏ ตอนแรกเราหวังว่าจะได้ความรู้ที่แน่น แต่การเรียนจริงๆคือ แค่พื้นฐานเรียน1-2คาบก็เปลี่ยนเรื่อง หรือบางทีอ.ส่งลิงค์งานไว้ในกลุ่มแล้วให้นศ.ศึกษาเอาเอง พอคาบต่อไปก็สอบจากเรื่องที่เคยส่งลิงค์ให้อ่านคาบก่อนหน้าโดยที่อ.ไม่เคยเข้าสอน เป็นแบบนี้ค่อนข้างบ่อย แต่ก็มีอ.บางคนที่สอนเก่ง ความรู้แน่น เข้าใจง่าย แต่วิชานั้นดันไม่ใช่วิชาหลักของสายการเรียน บอกตรงๆว่าไม่ค่อยได้อะไรกับการเรียนเลย 4 ปี ตอนฝึกงานก็ใช้ความรู้ที่มีก่อนเรียนมหาลัยอยู่แล้วมาใช้ พี่ที่ทำงานสอนหรือศึกษาเอง ถ้าให้นึกขอบคุณก็คงขอบคุณที่ฝึกงานที่มอบงานโหดๆให้จนมีสกิลติดตัว

เอาง่ายๆนะครับ ราชภัฏในกรุงเทพ กับ ตจว คุณภาพยังต่างกันเลยครับ เรื่องงบ เรื่องคุณภาพหลักสูตร แต่ผมอยากจะบอกว่าสุดท้ายมันก็อยู่ที่ตัวเราเองครับ คนจะประสบความสำเร็จได้ถ้าเราตั้งใจและไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าอะไรเราก็ทำได้ครับ ใบเบิกทางเราสู้มอใหญ่ๆไม่ได้ แต่ใจเราสู้ซะอย่าง จากใจเด็กจบราชภัฏเหมือนกันครับ

1. งบประมาณไม่เพียงพอ 2. จ้างครูเก่งไม่ได้ 3. ได้ครูไม่มีคุณภาพมาสอนเด็ก 4. เป็นแม่พิมพ์ที่บิดเบียวให้เด็ก 5. เด็กพัฒนาได้ไม่เต็มความสามารถตลอด4ปีในรั้วมหาลัย เป็นลูปแบบนี้ตลอด ถ้ากระทรวงศึกษาต้องการให้คนเข้าถึงการเรียนรู้โดยให้งบประมาณที่ต่ำขนาดนี้ อย่างน้อยที่สุดสื่อการเรียนการสอนก็ควรจะได้มาตราฐานมากกว่านี้ เด็กบางคนใจเขาใฝ่เรียนรู้ เพียงแต่ว่าเค้าถูกหลอมให้อยู่กันไปแบบนั้น แบบที่แทบไม่ได้พัฒนาความรู้ต่อยอดเลย แล้วมันก็ทึบ ทางตัน บางคนโชคดีฮึดสู้ขึ้นมาได้ บางคนก็ได้แค่นั้นการศึกษาเท่านั้นแหละ เพราะชีวิตรู้จักอะไรแค่นี้ ปัจจัยในการดำเนินชีวิตมันต่าง

เพื่อนผมจบราชภัฏ แม่งก็เป็นคนบอกเองว่ามหาลัยห่วยมาก ผมกับเพื่อนเรียนสาขาเดียวกัน แต่คนละ มอ เวลาคุยเรื่องเรียนจะเหวอๆว่า เด็กราชภัฏ มันเรียนอะไรกันว่ะเนี่ยทำไมหลักสูตรมันแปลกๆ อาจารย์ก็ค่อนข้างจะปล่อยเกรด

เผลอกดเข้ามาอ่านคอมเม้นก็ค่อนข้างหดหู่นะคะ5555 ส่วนตัวก็เรียนราชภัฏแห่งหนึ่งอยู่ค่ะ ใกล้จบแล้ว เราไม่ได้มีโอกาสเหมือนคนอื่นค่ะ บางคนอาจจะบอกว่าทำไมไม่ถีบตัวเองขึ้นมาเพื่อสอบเข้าม.แนวหน้าล่ะ ปัจจัยแวดล้อมคนเรามันต่างกันมากๆและสำคัญมากๆนะคะ ส่วนตัวยอมรับในความเก่งของคนที่สอบได้เข้าเรียนม.แนวหน้ามากๆค่ะ ขยันอดทน และเก่งมากๆ ตัวเราทำไม่ได้ขนาดนั้น ทั้งโอกาส ทั้งความรู้ที่น้อยนิด เราปากกัดตีนถีบด้วยตัวเองค่ะ พาตัวเองมาจนจะจบ เราอยากจบแบบภูมิใจมากๆค่ะที่พาตัวเองมาได้เราต้องการแค่นั้นค่ะ เรารู้ค่ะว่าโลกการทำงานมันยาก เราก็โดนเหยียดมาเยอะค่ะ ทุกคนย่อมอยากพัฒนาตัวเองไปในทางที่ดีค่ะ #ไม่มีใครอยากให้คนอื่นมาด้อยค่าความตั้งใจหรือความภูมิใจของเราหรอกค่ะ และเป็นกำลังใจให้เด็กรุ่นหลังให้ได้สอบเข้ามอที่ตั้งใจได้นะคะ♡♡

ที่เยอรมันนี เด็กๆทุกคนมี options ในการเข้าเรียนหลากหลายมากๆ เช่น - เด็กที่ชอบวิชาการมากๆหน่อยก็ไปเรียน University คือมหาลัยชั้นนำที่เป็น research oriented เหมือน จุฬา มหิดล - เด็กพอเรียนทฤษฏีได้บ้างแต่ชอบปฏิบัติมากกว่าก้อไปเรียน University of Applied Sciences (เทียบได้กับราชภัฎ ราชมงคล) - เด็กที่ไม่ชอบทฤษฏีเลยชอบปฎิบัติอย่างเดียว ก็ไปเรียน vocational school (คล้ายๆเทคนิค) เรียน 2 วันทำงาน 3 วัน ไม่ว่าเด็กจะเก่งไม่เก่ง ชอบวิชาการชอบปฏิบัติ เด็กทุกๆคนจะมีทางเดินที่สามารถไปได้ในแบบที่เหมาะกับตัวเอง ปัญหาของ ราชภัฎ ราชมงคล คือ "การวาง position ของตัวมหาลัย" ที่พยายามที่จะเป็นเหมือน จุฬา ธรรมศาสตร์ ทั้งๆที่บุคคลากรไม่ได้มีความเข้มข้นทางการทำวิจัยและตัวนักศึกษาเองก็ชอบปฎิบัติมากกว่าวิชาการ ในความเป็นจริงแล้วราชภัฎและราชมงคลควรจะสร้างมหาวิทยาลัยที่เน้นปฏิบัติไม่ใช่เน้นวิจัย ไม่ต้องไปวิ่งไล่ตามตูด research oriented universities แต่ควรสร้างทางเลือกกลางๆสำหรับคนที่พอเรียนทฤษฏีได้แต่ชอบปฏิบัติมากกว่า (ซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมากในประเทศนี้) ... สิ่งที่เด็กๆในประเทศไทยต้องการไม่ใช่ "มหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ" แต่เป็น "มหาลัยที่มีความแตกต่างหลากหลายและตอบโจทย์กับสิ่งที่เค้าชอบ" ... ที่เยอรมันนีเราไม่ได้เห็นระดับชนชั้นสูงต่ำของมหาลัยเหมือนอย่างที่บ้านเรา เพราะแต่ละมหาลัยเค้ามี focus ในแต่ละด้านของเค้า University เน้นวิชาการ ส่วน University of Applied Sciences เน้นปฏิบัติป้อนคนเข้าอุตสาหกรรม ของบ้านเรามันจะวิ่งไปเป็น research oriented university กันอย่างเดียว พอความเข้มข้นทางวิชาการไม่ถึงและธรรมชาติของนักศึกษามันไม่ได้ มันก้อโดนมองว่าเป็นมหาลัย research oriented ปลอมๆ "ที่ไร้คุณภาพ" ... เพิ่มเติม: University of Applied Sciences (เทียบได้กับ ราชภัฎ ราชมงคล) ในเยอรมันนี ไม่สามารถสอนในระดับปริญญาเอกได้ด้วยตนเองหากแต่ต้องไป co กับ University (มหาลัยวิจัย) ที่อื่น เพราะ University of Applied Sciences ไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อการทำงานวิจัย ต่างจากกรณีของไทยที่ ราชภัฎ ราชมงคล แห่สร้างหลักสูตรปริญญาเอก(ที่ไม่ได้มาตรฐาน)แข่งกัน โดยไม่สนธรรมชาติของผู้เรียนและตลาดแรงงาน

ตาโตตอนอาจารย์แชร์ว่า การเกณฑ์ทหารใช้งบประมาณมากกว่ามหาวิทยาลัยฟรี ปัจจุบันไม่เห็นด้วยเรื่องการเกณฑ์ทหารมากๆ

ดูแล้วสรุปก็คือราชภัฏมีปัญหาจริงๆไม่ใช่แค่มายาคติสินะ จริงๆเราว่าเป็นเรื่องดีที่ราชภัฏมีหลายแห่งและเข้าถึงง่ายเพราะมันช่วยขยายโอกาสทางการศึกษา แต่คุณภาพมัน...น่าเสียดาย

ถูกต้องครับ ม.ราชภัฏ สำหรับผมคือมหาลัยกำลังมีปัญหาเฉยๆครับ ปัญหาจากหลายๆอย่างที่ไม่พร้อมทำให้มีโอกาสที่เด็กจบมาจะไม่มีคุณภาพครับ แต่ไม่ได้หมายความทุกคนจะไร้คุณภาพทั้งหมดนะครับ และคนที่จบมาแบบมีคุณภาพนี้ต้องซื่นชมมากเลย เพราะ ต้องใช้ความพยายามและความอดทนสูงมากๆครับ วิธีแก้ไม่ยากครับ เพียงแค่พัฒนาระบบการศึกษา ทางโครงสร้างทั้งหมด ในหลายปัจจัย ตั้งแต่ระดับเล็กๆจนถึงภาพรวมเลยครับ (ที่บอกไม่ยากนี่พูดเล่นนะ) อาจจะต้องใช้เวลานานมากๆ และ งบประมาณจำนวนมากเลยครับ แต่ผลตอบแทนคุ้มค่าแน่นอน เพราะมันหมายถึงการเจริญก้าวหน้า ของระบบการศึกษาไทยโดยภาพรวมเลยครับ ถ้ามองซะว่าราชภัฏคือตัวแทนของ การศึกษาไทย เพราะมีการกระจายตัวอยู่ทั่วประเทศไทยและ มีนักศึกษา รวมกันจำนวนเยอะมากๆ ถ้าพัฒนาจุดนี้ได้ แล้วเพิ่มอัตราการเรียนจบให้มีประสิทธิภาพได้ ก็จะได้บุคลากรที่มีคุณภาพในประเทศเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก ให้เวลาเดียวกัันเลยครับ ก็เหมือนแก้เกรดครับ ทำคะแนนวิชาอื่นๆได้คะแนนดีมาก เกรด3+ หมด แต่วิชาที่หน่วยกิจ3หน่วยกิต ได้แค่เกรด1 แต่ด้วยความที่วิชานั้นมันหน่วยกิตสูงมาก ทำให้ดึงเกรดโดยรวมให้ต่ำไปด้วย และการแก้ไขปัญหาของม.ราชภัฏ ก็เหมือนแก้วิชาที่ได้เกรด1 นั่นแหละครับ อย่างน้อยอาจจะทำให้ออกมาดีไม่ได้เพราะเราไม่ถนัดวิชานี้ แต่ถ้าใช้ความพยายามเพิ่มขึ้นมาน่อย ก็อาจจะเพิ่มเกรดขึ้นมาเป็นเกรด2 ได้ก็ได้ และพอเป็นแบบนั้น เกรดโดยรวมก็เพิ่มขึ้นด้วย หลักการง่ายๆ เพราะงั้นโดนส่วนตัวผมมองว่า "ราชภัฏคือรากฐานของการศึกษาไทย ที่ยังไม่มีคุณภาพเพียงพอ เป็นเหมือนกระจกสะท้อนให้เห็นถึงความสามารถของบุคลากรไทยและอนาคตของประเทศไทยครับ" เป็นรากฐานการศึกษาที่ไม่ถูกให้ความสำคัญครับ ถ้าให้แนะนำว่าเข้าราชภัฏดีมั้ย ผมจะตอบว่า "ถ้าไม่มีทางเลือก ก็เข้าได้ครับ" ก็สู้ๆนะครับ สำหรับDek66 สอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมก็Dek66เหมือนกันตอนนี้ยังไม่รู้จะเข้าม.ใหนเลย555

เป็นคนนึงที่คิดว่าตัวเองมีศักยภาพอยู่ประมาณนึงค่ะ แต่ด้วยอยู่ต่างจังหวัด เราต้องคิดทั้งค่าเดินทาง ค่าหอ ค่าชุด ค่าครองชีพ และคิดถึงด้วยว่าหากเข้าไปเรียนแล้วต้องเสียค่าอะไรอีกบ้าง เราไม่ได้มีฐานะมาก พออยู่ พอกิน ยังคิดว่าการศึกษาแพงเลยค่ะ สุดท้ายก็เลยเลือกไปยื่นพอตราชภัฏ เราตกใจมากที่พอไปยื่นแล้วพบว่ามีคนที่ไปยื่นเหมือนกันแต่ไม่ได้ทำพอตไป ไปแค่สัมเฉยๆ กับเอาผลงานของตัวเองให้ดู เรารู้สึกแย่มาก ที่เราตั้งใจทำพอตและทำงานทุกอย่าง เรียบเรียงทุกอย่างออกมาให้ดีที่สุด แต่ทางม.ไม่ได้ให้เกียรติเด็กที่ทำตามกฏกติกาด้วยซ้ำ สุดท้ายคืออยากบอกว่า เรียนที่ไหนก็ไม่เหมือนกันหรอกค่ะ คุณภาพ อะไรใดๆต่างกันอยู่แล้ว เป็นค่านิยมของคนไทยไปแล้วด้วยซ้ำ มีทางเดียวคือรัฐบาลลงมาใส่ใจการศึกษาและงบประมาณ ของการศึกษาไทยให้มากกว่านี้ อนาคตของเด็กไทยเก่งๆที่ไม่มีทุนในการเรียนมากพอจะได้ไม่ถูกขโมยไปโดยค่านิยมของคนในสังคมที่ยากจะแก้อีกค่ะ สุดท้ายคือ เราอยากใช้ชีวิตในนามของเด็กราชภัฏอย่างมีคุณภาพ และทำตามความฝันของตัวเองอย่างสุดความสามารถ ใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขบนมาตรฐานสังคมที่กดทับลงมา ขอบคุณค่ะ

ปัญหาของประเทศไทยคือประเทศไม่ได้ให้ความสำคัญกับการศึกษามากขนาดนั้น อยากเรียนเก่งก็ไปหาติวเตอร์เก่งๆสิ มันเห็นชัดมากว่าถ้าอยากเก่งก็ต้องมีเงินถึงจะไปหาติวเตอร์เก่งๆได้ เด็กบางคนเก่งมากขยันอดทนแต่พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียนก็ต้องตัดใจจากมหาลัยที่ค่าเทอมสูงๆ เรียนที่ไหนอาจมีส่วนจริงแต่คุณค่าของคนมันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่มหาลัยที่เรียน

ส่วนตัวก็จบราชภัฎ แต่ที่มองเห็นปัญหาจากที่เจอตอนเรียนจริงๆ จะมีปัจจัยสำคัญมีไม่กี่อย่างจริง ๆ คือ 1.อาจารย์ผู้สอน ที่เจอคือ อาจารย์ไม่สอนให้นักศึกษา หาความรู้เอง 1 เทอมคือได้เจอแค่ไม่กี่ครั้ง เช็คชื่อผ่านการถ่ายรูปหน้าคลิปวิดีโอที่ให้ศึกษา หรือ ส่งงานครบ เอา A ไป คนไหนสนิทกับอาจารย์ เอา A ไป วิจัย Ctrl + c and Ctrl+v ไม่มีคำผิด เข้าเล่มไว ได้ A (แต่อักขราวิสุทธิ์เกิน 50%) คนไหนถึงจะทำวิจัยออกมาดี เก็บค่าข้อมูลเอง สำรวจเอง แต่ไม่ได้สนิทกับอาจารย์ แก้หลายรอบ เอา C ไป 2.ตัวนักศึกษา(บางคน)เองที่ไม่มีคุณภาพ บางคนซื้องานวิจัย คัดลอก จ้างคนอื่นทำรายงาน ไม่เข้าเรียน แต่เข้าร้านเหล้าไม่เคยขาด คิดแค่ว่าเข้าเรียนยังไงก็ผ่าน อย่างน้อยก็ได้ D หรือ C เพราะคิดอยู่แค่นี้ถึงได้โดนอย่างที่โดยอยู่ในปัจจุบัน แต่ถ้าถามว่า ทำไม ถึงเรียนราชภัฏ ตอบตรงๆคือ เรื่องทุนทรัพย์ ค่าครองชีพ และอื่น ๆ (ความเหลื่อมล้ำมันอยู่ที่จุดตรงนี้ )

เราเรียนมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ปริญญาตรี คณะนึง ไปดูหลักสูตรปริญญาโทของราชภัฏที่นึง แล้วอึ้งมากก เพราะคณะปริญญาตรีที่เราเรียนคือปริญญาโทของราชภัฏนั้นทั้งหมดเลย ส่วนตัวเราคิดว่าคนจบราชภัฏไม่ใช่ทุกคนที่ไม่เก่ง บางคนเก่งมาก โคตรขยัน แต่หลักสูตรห่วยมากๆๆบวกกับโอกาสที่ได้รับระหว่างเรียนในมอนั้น แต่บางคนมอดังทอป 3 ตอนฝึกงานเป๊ะเนื้อหา เป๊ะทฤษฎีมาก แต่เจอชาวต่างชาติแล้วไม่ได้เลย ไม่สามารถสื่อสาร รับหน้า แก้งานได้เลยเหมาะสำหรับงานเขียนงานสอนดีกว่า ป.ล อยากให้ดูที่ตัวรายบุคคลดีกว่า

ต้องยอมรับว่าหลักสูตร ส่วนมากของราขภัฏคือสู้ไม่ได้จริงๆ นี่เรียนจบมาคือยังงงๆเลยว่าจบมาได้ยังไง ไม่รู้เรื่องซักอย่าง 555 แต่ที่มีงานทำทุกวันนี้ เพราะโอกาสและประสบการณ์ล้วนๆ

พูดในฐานะคนร่วมวงการครูนะคะ มีผลมากจริงๆค่ะ ครูที่ตีเด็ก มีข่าวคึกโครม หรือมีแนวความคิดล้าหลังมากๆ ส่วนใหญ่ (ไม่ใช่ทุกคน) มักจะเป็นสถาบันนี้+ยิ่งเจนเนอเรชั่นแก่ๆยิ่งกู่ไม่กลับเลย คงไม่โทษคนเรียนค่ะ แต่อยากให้ระบบมหาลัยปรับปรุงมากๆ เพราะส่วนใหญ่ออกมาเป็นครูเยอะ ต้องบ่มเพาะเยาวชน ถ้ามหาลัยบ่มเพาะนักศึกษามาผิด แล้วเด็กรับไปผิด ประเทศเราก็จะย่ำกับที่แบบนี้ค่ะ แต่เจอครู รชภ รุ่นใหม่ๆ หลายคน เขาก็ไม่โอเคกับระบบความคิดล้าหลังนะ เขาเองก็บ่นเหมือนกัน ผิดที่ระบบเลย สอนให้คนเชื่องมากๆ จะได้ปกครองง่ายๆ รีบแก้ไขเถอะค่ะ สงสารคนที่เขามาเรียน หลายคนเขาจำเป็นต้องมาเรียนที่นี่ เขาก็อยากจบมามีคุณภาพเหมือนกัน

แชร์จากคนวงในราชภัฏ ผมเนี่ยเกิดในราชภัฎเลย อยู่มาทั้งชีวิต 35ปี มีเพื่อน พ่อแม่ญาติพี่น้องอยู่ในราชภัฎทั่วประเทศ ปัญหาอันดับ1ที่ผมเห็นเลยคือเรื่องคอรัปชั่น อาจจะพูดไม่ได้เต็มปากว่าเป็นทุกที่ แต่ทุกที่ที่ผมรู้จักเป็นเหมือนกันหมด ผู้บริหารที่ขึ้นมาทุกยุคมีแต่เสือสิง เข้ามาเพื่อกอบโกยโกงกิน ตั้งแต่ค่าดินสอยันที่ดิน จะเล็กจะน้อยเอาหมด ผมโตมากับสิ่งเหล่านี่จนช่วงนึงของชีวิตผมคิดว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่อง"ปกติ" ใครๆก็ทำ หรือมันต้องทำ ไม่ว่าจะเบิกงบไปเที่ยวแล้วอ้างว่าสัมมนา แม้แต่ผมเองได้ไปเที่ยวต่างประเทศหลายครั้งตั้งแต่เด็กก็เพราะสิ่งเหล่านี้ เดิมน้ำมันต้องทำบิลแยก ต้องเบิกเงินค่าข้าวคนขับรถ เอาญาติพี่น้องมาใช้รถ ใช้บ้านพัก เอาญาติตัวเองเข้าทำงานในทุกตำแหน่ง แล้วคนกันเองก็โหวดคนกันเอง ขึ้นเป็นผู้บริหาร ได้งบสร้างอาคาร งบพัฒนานักศึกษามา เอามานั่งประชุมกันว่าจะหั่นงบตรงไหนเอามาใช้ส่วนกลาง(กันเอง)ได้ ช่วงนึงผมเชื่อจริงๆว่าทำแบบนี้คือถูกแล้วเพราะให้งบมาไม่ตรงกับที่ต้องการเลยต้องเล่นแร่แปลธาตุเอางบนั้นแอบมาทำอันนี้ แต่วนไปวนมาก็คือผลประโยชน์เข้าพวกพ้อง ใครไม่เอาด้วยก็นั่งสอนหนังสือไปเถอะไม่ได้เติบโตไปไหน เก่งแทบตาย งานวิจัยระดับประเทศก็ได้แค่2ขั้น เส้นใหญ่มาทีหลังขึ้นเป็นหัวหน้าภาคเรียนร้อย แล้วคนพวกนี้สอนหนังสือไม่เคยรู้เรื่องโยนงานให้นศ.โยนงานให้ผู้ช่วยไปเรียนกันเอาเอง แล้วก็ปล่อยเกรดไม่ก็ขายเกรดให้จบๆไป นศ.ก็รู้กันดี จะเรียนทำไมให้เหนื่อยตายก็ได้แค่C ยกกระเช้าให้อาจาย์B+ก็มาละ ดังนั้นแค่จัดงบมาลงให้เท่ามหาลัยก็ไม่ช่วยครับ งบนั้นจะละลายหายหมดเหมือนโยนเงินใส่กองไฟ แล้วก็ไม่ต้องหวังจะตรวจสอบอะไร เวลามีเรื่องก็พวกเดียวกันทั้งนั้นเป็นกรรมการสอบ อธิการที่นี่มีปัญหาก็ตั้งอธิการที่อื่นที่เป็นเพื่อนกันและทำเหมือนกัน มาสอบ สอบให้ตายก็ไม่ผิด ต่อให้ผิดก็ไม่ลงโทษ ต่อให้มีโทษก็ไม่ลงซักทีดึงไปดึงมาจนเกษียณ บางคนจนแก่ตายไปก็เยอะแยะ

ส่วนตัวหนูจากใจเป็นเด็กราชภัฏ ตั้งใจอ่านหนังสือ เต็มที่กับการเรียน แต่พอสอบออกมาก็ได้คะแนนไม่ได้ตามที่หวังตั้งใจ ไม่ติดมหาลัยที่หวัง สุดท้าย ไม่ได้มหาลัยที่ตั้งใจแต่ได้คณะที่ตั้งใจไว้ เลยลองเปิดใจเข้ามาเรียนที่นี่ จากการเรียนมาหลายๆเดือนหนูรู้สึกว่าที่นี่ให้โอกาสหลายๆอย่าง การศึกษาที่แน่นพอสมควรจากกอาจารย์ที่จบโทจบเอกจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศ เพื่อนในห้องหลายๆคนเก่งกันมากมีทั้งคนทำงานไปเรียนไป แต่ พอเข้ามาสื่อต่างๆในโลกออนไลน์ และโลกความเป็นจริง ไม่ค่อยที่จะมีใครเปิดใจกับสถาบันนี้ อยากให้ทุกๆคนเลิกบั่นทอนจิตใจนักศึกษาที่นี่ที่เข้ามาเรียนด้วยความตั้งใจได้ไหมคะ ให้“กำลังใจ”แทนการใช้คำพูดว่าจบมาจะไม่มีงานทำดีกว่าไหมคะ。

input : เด็กมอดังมีทรัพยากรอัดฉีดเข้าไปมากกว่าเด็กราชภัฏ + ไหนจะสภาพแวดล้อมในการเรียนที่ดีมากกว่า output : เด็กมอดังมีสัดส่วนเด็กเก่งมากกว่าเด็กราชภัฏ มีโอกาสเติบโตไปเป็นผู้บริหาร หรือพนักงานระดับ management มากกว่า ซึ่งนั่นเป็น fact ที่ไม่ว่าจะ teamมอดัง หรือ teamราดพัด หรือไม่ว่าใครก็สามารถเข้าใจใน fact นี้ได้เหมือนกัน input หรือการได้ทรัพยากรในการศึกษา = เด็กมอดัง > เด็กราชภัฏ output หรือผลผลิตของเด็กเก่ง = เด็กมอดัง > เด็กราชภัฏ ที่นี้ การที่เด็กราชภัฏหลายๆ คนออกมาพูดทำนองว่า จบราชภัฏมาก็เอาตัวรอดได้, เด็กราชภัฏก็เก่งกว่าเด็กมอดังได้ ถ้าพยายาม มันทำให้เด็กมอดังหลายคนไม่พอใจ ประมาณว่าเอ็งมาจะดีกว่าข้าได้ไง จนบางทีก็ลืมมองความจริงไปว่า ในเด็กเก่ง 100 คน อาจจะมีเด็กมอดังในนั้นอยู่ 90 คน แต่อีก 10 ที่เหลืออาจจะเป็นเด็กราชภัฏ หรือมอในเครือท้องถิ่นอื่นๆ ก็ได้ การที่เด็กราชภัฏพูดว่า เด็กราชภัฏบางคนเก่งกว่าเด็กมอดัง พวกเขาหมายถึง ‘เด็กราชภัฏส่วนหนึ่งเอง ก็สามารถพัฒนาตัวเองจนเก่งกว่าได้ ภายใต้ต้นทุนหรือทรัพยากรที่ด้อยกว่า’ ซึ่งต่างจากเด็กมอดังที่มีทรัพยากรด้านการศึกษาครบถ้วนจนแทบจะเหลือใช้ ซึ่งมันก็ไม่แปลกที่เขาจะภูมิใจ และพูดเพื่อให้กำลังใจเพื่อนราชภัฏด้วยกัน และแม้จะตั้งใจหรือไม่ มันเป็นเหมือนการทำตัวเหนือกว่าเด็กมอดังไปโดยปริยาย > ผลคือเด็กมอดังเข้ามา defense ว่าราชภัฏดีกว่าตรงไหน ห่วยจะตาย เป็นการกดยิ่งไปกว่าเดิม > เด็กราชภัฏเถียงกลับ เป็นสงครามน้ำลายที่ไม่จบไม่สิ้น เหมือนต่างฝ่ายพยายามเถียงให้ได้ว่า ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน แต่อีกสิ่งหนึ่งที่เป็น fact ที่ปฏิเสธไม่ได้คือ มันมีเด็กราชภัฏบางคน อาจจะสัดส่วนน้อย แต่ก็มีคนที่เก่งกว่าเด็กมอดังจริงๆ *ในความหมายที่ว่า สามารถถีบตัวเองให้เก่งกว่าได้ภายใต้สภาพแวดล้อมและ input ที่ไม่เอื้ออำนวย ดังนั้น เด็กราชภัฏบางคนที่พยายามด้วยตัวเองจนเก่งขึ้นมาได้ คุณควรภูมิใจ ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เรื่อง input และ output เด็กมอดังมีโอกาสเยอะกว่ามาก ไม่มีใครปฏิเสธเรื่องนั้น แต่เรื่องที่ว่าเด็กราชภัฏ ‘บางคน’ ก็เก่งกว่าเด็กมอดังได้ มันเป็น fact ที่ปฏิเสธไม่ได้เช่นเดียวกัน ในหลายครั้งที่เด็กราชภัฏออกมาพูดในแง่ให้กำลังใจกันเองแบบนี้ ก็จะถูกล่าโดย teamมอดังบ่อย บางคนไม่ได้จบมอดังด้วยซ้ำแต่อยากเข้ามาร่วมวงสนทนา (อยากมาด่าเด็กราชภัฏ) ด้วย ก็จะเข้ามารุม (ใส่ not all เอง) ซึ่งอย่าลืมว่า ที่เด็กราชภัฏออกมาพูด คือบางคนเขาต้องการให้กำลังใจกันและกัน ไม่ได้กะจะเหยียดเด็กมอดังหรืออะไร (แต่ใครที่อยากเหยียดเด็กมอดังจริงๆ อันนั้นเป็นสันดาน) ใน ปสก ส่วนตัวเราทำงานเป็นล่ามในบริษัทผลิตรถยนต์ในเขตอุตสาหกรรม เห็นกับตาว่าเด็กจบมอเอกชนที่ไม่ได้มีชื่อเสียง (เพื่อนร่วมงาน) เก่งกว่าเด็กมอดัง top 3 ของประเทศแบบเทียบไม่ติด หรืออีกตัวอย่าง เราเองจบราชภัฏ (ซึ่งปฏิเสธไม่ได้ และไม่มีใครปฏิเสธด้วยว่าหลักสูตรมันแย่จริง แต่เราพยายามด้วยตัวเองมาเยอะ) แต่เราสอบวัดระดับภาษาอันดับสูงสุดได้ก่อนเพื่อนที่จบมหาลัย top 5 ของประเทศถึงสองปี และในงานล่ามทุกวันนี้ก็แบกเพื่อนมอดัง top 5, top 3, top 1 ในหลายๆ ประชุมจนหลังหัก ดังนั้นน้องๆ ที่เรียนราชภัฏอย่าเพิ่งหมดกำลังใจกันนะ ถึงหลักสูตรมันจะห่วยแต่เรายังพัฒนาตัวเองได้ตลอด ส่วนเหล่าเพื่อนมอดังบางคนที่ยังเหยียดเด็กราชภัฏอยู่ เราห้ามความคิดคุณไม่ได้ ถึงคุณจะดูถูกเด็กราชภัฏที่เก่งกว่าหรือด้อยกว่าคุณ แต่อย่าลืมว่าในการทำงาน ผู้บริหารเองก็ขับเคลื่อนองค์กรไม่ได้เช่นกัน หากขาดแรงงานและพนักงานระดับปฏิบัติการ และถ้ายังไม่หายเหี้ยน ลองเทียบมอดัง top ประเทศไทยกับ global university ranking ดูนิดนึง หรือเอาแค่ในเอเชียก็พอ ว่าตัวเองอยู่อันดับที่เท่าไหร่ เผื่อเม็ดมั่นจะหลุดจากมือ แล้วก็เรื่อง connection สุดท้ายก็เป็นแค่อีกหนึ่ง factor ที่ทำให้เกิดความเหลื่อมล้ำ

จากใจคนเรียนราชภัฏแห่งนึงในภาคใต้ - ปัญหาหลักสูตรเอาวิชาที่ไม่เกี่ยวข้องยัดมาให้เรียนตอนปี 1 อ้างว่าจำเป็นต้องเรียนเพราะสาขาวิชาอยู่ในคณะนั้น ทำให้เสียเวลาเรียนวิชาที่ไม่ได้ประโยชน์ในการออกไปทำงานไปเยอะเลย - วิชาที่เกี่ยวกับตัวสาขาจริง ๆ ไม่ค่อยแน่น สิ่งที่ควรจะได้เรียนก็ไม่ได้เรีนย อาจารย์ก็ไม่พอที่จะสอน คนที่ใจรักในด้านที่เรียนอยู่จะต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองเยอะ ๆ อาจารย์ก็พอจะไกด์ให้ได้ว่าจะต้องไปศึกษาอะไร สุดท้ายเรียนกับ RU-vid เยอะกว่าด้วยซ้ำ แล้วสุดท้ายบางสาขาวิชาก็ต้องปิดตัวลงไป - ขาดแคลนอุปกรณ์ในการเรียนรู้ บางอย่างต้องมีเป็นของตัวเอง ไม่มีให้ยืม ไม่เคยได้จับอุปกรณ์ดี ๆ ที่ทันสมัย ไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วในงานสเกลใหญ่เค้าใช้อุปกรณ์อะไร ทำได้แค่ฝึกจากอุปกรณ์ที่มีกับสิ่งที่ตัวเองพอจะเอื้อมถึงได้ - ถ้าจะบอกว่าคนเรียนราชภัฏไม่เก่ง ไม่มีความพยายาม อันนี้ไม่ใช่เลย บางคนพยายามมาก ๆ ทั้งเรียนในห้อง รับงานนอกระหว่างเรียน เรียนรู้ด้วยตัวเอง ลองผิดลองถูกมาเยอะจนเก่งก็มีเยอะแยะ ด้วยปัญหาทั้งหมดที่มีทำให้คนส่วนใหญ่ที่จบออกมามีความรู้ ทำนู่นทำนี่ได้ แต่มันไม่สุดสักทาง ทำได้หลายอย่าง แต่มันไม่เก่งจริง ๆ จัง ๆ สักอย่าง เพราะมันขาดโอกาสจริง ๆ จบออกมาได้แต่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ เหมือนกับว่าค้นหาตัวเองไม่เจอว่าจริง ๆ แล้วถนัดอะไร แต่ก็สามารถเอาสิ่งที่เรียนมาและพอจะทำได้ไปประกอบอาชีพเอาตัวรอดได้ แต่ก็ต้องไปต่อสู้กับค่านิยมข้างนอกที่มักจะถูกเรซูเม่หาวิทยาลัยอื่น ๆ ที่สังคมมองว่าดีวางทับ ๆ จนอยู่ลำดับท้าย ๆ " #เรียนที่ไหนก็เหมือนกัน "

ไปฝึกสอนเมื่อเทอมที่แล้ว ไปเจอเพื่อนราดพัดเขาไม่เขียนแผนการสอน ไม่ค่อยใช้สื่อการสอน บ่นว่าไม่อยากทำ จะทำเฉพาะอาจารย์มานิเทศ เพื่อนๆราดพัดนิสัยดีน่ารัก แต่ด้วยแนวคิดที่เขาเรียนมาคือไม่ได้เอาจริงเอาจังกับการสอนเลย ครูพี่เลี้ยงที่จบจากที่เดียวกัน(ราชภัฏ) เคยแซะเราว่าจีบผ้า พับผ้า ไม่เป็นเหมือนเพื่อน ที่คณะไม่สอน ที่ มศว ไม่สอนหรือไง เรานี่อึ้งเลย แต่ก็ตอบว่าไม่เป็นแต่เรียนรู้ได้ค่ะ ไม่ยากอะไร

ผมเป็น HR มา 17 ปี รับสมัครงานคนมากกว่า 3,500 คน ดูแลลูกน้องเกือบพันคน ผมคิดว่าไม่สำคัญว่าคุณจะจบที่ไหนมา ขอแค่คุณทำงานให้เป็นแก้ไขปัญหาได้ เป็นคนดีของสังคมก็พอคับ

ราชภัฏมาจากวิทยาลัยครูค่ะ คณะอื่นๆจึงไม่โดดเด่น แต่เรื่องผลิตครูก็ไม่เป็นรองใคร เราเรียนเอกคณิตศาสตร์ ตอนนี้บรรจุราชการได้ครบทั้งห้องแล้ว

ผมDek66ที่พ่อเเม่บอกห้ามเรียนราชภัฏครับ พอผมเริ่มโตขึ้นได้รู้มากขึ้นทั้งทัศนะคติของคนข้างบน ทั้งความเลื่อมล้ำ ทั้งราคาค่าชีวิตทั้งๆที่ผมอายุเเค่18เเต่มันมีทั้งค่าเรียนพิเศษ ค่ามหาลัย ค่าสัมภาษณ์ ค่าเดินทาง ปีนี้ผมเสียเยอะมากเพื่อเข้ามาในระบบที่ทำให้ผมสิ้นหวังขนาดนี้

0:25 จริงๆที่อาจารย์พูดก็น่าสนใจนะครับ ที่บอกว่าโลกมันพัฒนาไปแล้ว เด็กราชภัฎก็มีคุณภาพไม่ต่างกัน แต่ถ้าให้อาจารย์ต้องเลือกเด็กจบใหม่สักคนไปทำงานสักงานหนึ่งโดนมีชีวิตอาจารย์เป็นเดิมพัน ถามว่าอาจารย์จะเลือกเด็กจากไหนครับระหว่าง เด็กจุฬา/ธรรมศาสตร์/มหิดล กับเด็กราชภัฎ ? คนเราเวลาบอกให้คนอื่นเลือกโดยไม่มีอะไรเป็นเดิมพันมันก็พูดได้ทั้งนั้นแหละครับ แต่พอถึงเวลาตัวเองต้องเลือก ต้องเดิมพันด้วยธุรกิจ ด้วยเงิน ด้วยตำแหน่งของตัวเอง 9/10 ก็เลือกในตัวเลือกที่คิดว่าเซฟที่สุดทั้งนั้นแหละครับ

เราพยายามกันตั้งแต่ช่วงมัธยมต้นถึงปลาย เพื่อจะเก็บเกี่ยววิชาความรู้ไปสอบเข้าสถาบันการศึกษาแถวหน้าของประเทศ แม้แต่ตอนอยู่ในรั้วมหา'ลัยเราก็เต็มที่เพื่อจะสำเร็จการศึกษาแล้วเข้าสู่ตลาดแรงงาน ที่ได้ผลตอบแทนคุ้มค่ากับที่สั่งสมความรู้มา และพัฒนาตัวเองในสายอาชีพที่ทำ แค่ความพยายามเราก็ต่างกันแล้ว แต่เราไม่เคยไปเหยียดมหา'ลัยอื่นเพราะเราเรียนหนักและไม่มีเวลามากขนาดนั้น ขอบคุณค่ะ

จริงมาก สวัสดิการ อุปกรณ์การเรียน ใด ๆ ไม่ดีเท่าม.ประจำจังหวัดหรือ ม.ระดับประเทศ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็แลกมาด้วยค่าเทอมที่ถูกพอสมควร เทอมละหกพันบ้าง แปดพันบ้าง หมื่นต้น ๆ ในขณะที่ ม.จังหวัด เริ่มที่หมื่นห้า อีกประการคือ ทุนช่วยนักศึกษามีไม่กี่ทุน ถือว่าน้อยมากถ้าเทียบกับ ม.อื่น ในด้านของคณาจารย์ เรารู้สึกว่า แต่ละท่านเก่งมาก Content แน่น ความเป็นครูแน่น (เท่าที่พบมา) หลายท่านเคยเป็นนักศึกษาทุนที่ไปต่างประเทศ หลายท่านเองก็จบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ แต่ภาพจำเวลาไปคณะหรือเรียนทำแลปคือ ตึกเก่า ๆ ของบางอย่างยังมีคำว่า วิทยาลัยครูเขียนอยู่เลย และเรายังได้ใช้มัน เครื่องแก้วเก่า ๆ เก้าอี้พัง ๆ แล้วก็อุปกรณ์บางทีไม่พอ ห้องแลปเล็กพอควร ซึ่งพวกอุปกรณ์เหล่านี้ ต่างจาก ม.ประจำจังหวัดที่เคยไปเรียนสมัยมัธยมมาก

จริงโคตร ที่พื้นฐานมีไม่เท่ากัน ตั้งแต่ก่อนเข้ามหา'ลัยแล้ว แล้วลองคิดดูว่า in put ที่เข้าไปมันต่างกัน แล้วจะให้ out put มีคุณภาพเท่ากัน ในทางปฏิบัติ มันเป็นไปไม่ได้ อาจารย์ สอนดี สอนเข้าใจ แต่เด็กต้องมีพื้นฐานมาระดับนึง แล้วอีกอย่างคือ ข้อสอบ ถ้ายากเกินเด็กในชั้นเรียน มันจะแยกเด็กที่รู้เรื่องมาก น้อย ออกจากกันไม่ได้ ง่ายไป ก็แยกเด็กไม่ได้อีก ก็ต้องออกสอบที่มันจะตัดสินได้ ว่าใครรู้มากกว่า ใครเข้าใจมาก เข้าใจน้อย เพราะแบบนี้จะออกข้อสอบที่มาตรฐานเท่าที่อื่นไม่ได้ นี่แหละ เกรดสวยจริง แต่ความรู้ไม่เท่ากัน ปัญหานี้มีมาตั้งแต่โรงเรียนมัธยม โรงเรียนประถมแล้ว จะแก้ยังไง

บทดีมากกก เปรียบเทียบ ถูกจุดชัดเจน ตรงประเด็นมากค่ะ ความเหลือมล้ำทางด้านการศึกษา

เรากำลังเรียนอยู่ที่ฬ.ค่ะตอนมัธยมเป็นคนขี้เกียจมากๆเรียนคือแทบไม่เอาเลยสังคมกับตัวมหาลัยมีผลมากๆ อาจารย์หลายคนค่อนข้างให้ความสำคัญกับเด็ก หลักสูตร ความพร้อมของมหาลัยมีผลจริงๆกิจการนิสิตคณะเราก็ค่อนข้างตามเรื่องได้เร็วแก้ปัญหาไว เซอร์วิสให้แทบทุกอย่าง อย่างคณะเรามีภาคปฏิบัติที่น่านทำงานตัวเป็นเกลียว ลงชุมชนถี่มากแต่มันได้อะไรจริงๆค่ะ มีกิจกรรมจากคนข้างนอกมาให้ความรู้แทบทุกอาทิตย์ พออยู่ในสังคมแบบนี้มันบีบให้เราเป็นคนมีวินัยเลิกผลัดวันไปแบบอัตโนมัติเลย ที่จริงการที่มหาลัยมีหลายๆอย่างคอยรองรับเรามันได้เปรียบแบบโคตรๆเขาพยายามให้ความรู้วิ่งหาเราสุดๆ ข้อเสียก็มีหลายอยู่แต่ถ้าเทียบกับหลายๆมหาลัยเราคิดว่าเด็กในมอเองก็น่าจะรู้สึกเหมือนกันค่ะว่าค่อนข้างได้เปรียบมาก

ขอแชร์ประสบการณ์ ในฐานะที่ตัวผมจบราชภัฏอันดับต้นๆของประเทศและเคยเป็นคนโค้ชงานหรือแม้แต่เป็น Quality Evaluator ให้กับน้องที่จบจาก มอ เอกเชนแพงๆ หรือ มอ รัฐดังๆด้วยซ้ำมาก่อนที่ผมจะออกจากงานออฟฟิศมาตามฝันแล้วเป็นราชการครู.. ไม่ได้ดูหมิ่นนะ ราชภัฏอ่อนๆมีเยอะ แต่ มอดังๆ ที่ขึ้นชื่อว่าอันดับต้นๆ พอมาเจองานจริงๆหัวทึบๆ ก็มีแยะ ท้ายสุดหลังหลุดมาจากรั้วมหาลัยทุกคนต้องเจอโลกความจริง แล้วเจอเนื้องานที่มันท้าทายทุกวัน นั้นแหละจะเป็นบทพิสูจน์ให้ตัวน้องๆเองว่า เราแม่งเจ๋งกว่าที่คนเค้าดูถูก อย่าเถียงให้เสียน้ำลาย แค่ลงมือทำ เหตุผลหลักที่ผมเรียนราชภัฏเพราะมันขึ้นชื่อเรื่องครู ผมแค่ตามฝันตัวเองตั้งแต่ ม.4 ผมเลยไม่จำเป็นต้องแคร์ขี้ปากใครดูถูก ในเมือผมพิสูจน์มันด้วยตัวเองมาแล้วว่าสุดท้าย จบจากไหนมันก็แค่ด่านแรกก่อนเริ่มงาน ถ้าคุณเจ๋งจริง จบจากไหนคุณก็ made it to the top ได้ !!!

ปัจจุบัน​เรียนอยู่​ราชภัฏ​แห่งหนึ่งครับ ปัญหา​ที่เจอตอนนี้คือ 1.เพื่อนร่วมกลุ่ม​ ความสามารถ​ไม่ถึง​ ไม่ทำอะไรเลยแม้กระทั่งพรีเซนต์​งาน ถ้าคนในกลุ่มมี5คน​ อีก2คนไม่ทำไรเลย 2.งบประมาณ​ครับ​ ด้านเทคโนโลยี​ หรืออุปกรณ์​การเรียน​การสอน ยกตัวอย่าง​ อย่างคอมพิวเตอร์​ เป็นของเมื่อ4-5ปีที่แล้ว​ เครื่องช้าบ้างใช้ไม่ได้บ้าง​ เน็ตช้ามากกก 3.เรื่อง​อาจารย์​ บางท่านก็สอนดีครับ​ ให้ความสำคัญ​กับผู้เรียน​ ไม่แบ่งแยกนักศึกษา​ แต่บางท่านสอนอะไรไม่รู้​ เหมือน​รอหมดเวลาอะ​ สอนไปงั้นๆ​ ตัวอย่าง​ สอนโปรแกรม​เมื่อ10ปีที่แล้ว โดยให้เหตุผล​ว่าเป็นพื้นฐาน และคอมที่เรียนอยู่​ไม่สามารถ​ลงโปรแกรม​ที่ทันสมัยได้

ผมจบจากสวนดุสิต สวนดุสิตเป็นมหาวิทยาลัย ที่ไม่มีพ่วงท้ายว่าราชภัฏ แต่พอบอกว่าจบสวนดุสิต คนก็ยังเรียกว่า ราชภัฎ อยู่ดี ผมมีเพื่อนที่เรียนระดับเกียรตินิยมมหาลัย เขาเก่งที่จะสอบเข้าจุฬา มธ ได้เลย แต่เขามาที่นี่เพราะ พ่อแม่ไม่มีตังส่ง / ความเหลื่อมล้ำข้อนึง หากคนที่ไอคิวเท่ากัน ระหว่างคนจน เลิกเรียนไปทำงานเซเว่น ไปเสริ์ฟ ล้างจาน ที่ร้านข้าวต้ม เวลานอนยังแทบไม่มี จะเอาเวลาที่ไหนไปติว กับ เด็กที่มีฐานะ พ่อแม่ให้เรียนอย่างเดียว มีไปเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน ถามว่าใครมีโอกาสสอบติดมากกว่ากัน

นี่เคยสอนทั้งใน ม.ใหญ่ และ ม.ราชภัฏ ต่างค่ะ ต่างจริงๆ ด้วยปัจจัยหลายอย่าง ซึ่งโทษใครฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก

เราเป็นคนหนึ่งที่เรียนจบจากจบราชภัฏ และรู้สึกว่ามหาวิทยาลัยไม่มีมาตรฐานจริง ๆค่ะ เราเข้าเรียนต่อโดยการสอบข้อเขียนแล้วจึงสอบสัมภาษณ์ แต่มีอีกหลายคณะที่เข้าเรียนโดยการสอบสัมภาษณ์เท่านั้น แล้วตอนที่เรียนรวม ได้เจอเด็กจากคณะอื่น ๆ รู้สึกว่าพวกเขาทำอะไรไม่เป็น น้อยคนมากที่จะทำได้ ส่วนใหญ่จะโยนงานให้เราทำ และเราเองก็ไม่ไว้ใจให้เขาทำเหมือนกัน แล้วเราเรียนที่มันต้องใช้อุปกรณ์วิทยาศาสตร์อะ เครื่องไม้เครื่องมือคือไม่พร้อมมาก ในกลุ่มให้อยู่ด้วยกัน5-6 คน บ้าบอมาก เราเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยอื่นให้ทำแลปเป็นคู่ ไม่ก็เดี่ยว มาเรียนที่นี่แหละ ได้ทำแลปกลุ่ม และยืนยันจริง ๆว่าเด็กบางคน ไม่มีความรู้อะไรเลย

ประสบการณ์จากมหิดลนะ สภาพแวดล้อม สังคม มีส่วนมากๆกับการพัฒนาตัวเอง มองไปทางไหนก็เจอแต่คนเก่ง จนรู้สึกต้องพัฒนาตัวเองตลอด(กลัวตกมีน) จบมาก็ล้อมรอบไปด้วยเพื่อนๆรุ่นพี่ที่หน้าที่การงานดี ทำให้มีคอนเนคชั่นที่ดีต่อยอดได้ง่าย

จากคนที่เรียนราชภัฏค่ะ ณ ตอนนี้ก็กำลังเรียนอยู่ เอาความคิดเห็นส่วนตัวที่เรียนอยู่นะคะ ส่วนตัว ที่เรียนอยู่ตอนนี้มหาลัยอาจารย์สอนให้นำวิชาที่กำลังศึกษาสามารถนำไปต่อยอดกับธุรกิจหรืองานที่กำลังทำค่ะ อย่างส่วนตัวเราเรียนภาควิชาการจัดการสาขาบัญชีบัณฑิตอาจารย์แทบจะไม่สอนอะไรที่เป็นวิชาการแต่จะเน้นสอนแนะนำเกี่ยวกับบัญชีที่ตามบริษัทได้ทำจริงๆเช่นการปิดงบ ภาษีอากรหรืออื่นๆ เรามองว่าราชภัฏเหมือนบริษัทอบรมที่อบรมและพัฒนาให้นักเรียนนักศึกษามีศักยภาพและสามารถนำวิชาที่กำลังศึกษาไปใช้งานได้จริงๆอันนี้เราไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับภาควิชาหรือเปล่าแต่สำหรับเราได้ใช้งานจริงๆค่ะและอยากยืนยันอีกเสียงเพื่อนเราจบมอดังย่านบางเขนย่านบางนาย่านดินแดง แต่ตอนนี้ถือใบจบทางบริษัทต่างๆที่เพื่อนไปสมัครเค้าไม่รับเนื่องจากไม่มีประสบการณ์ในการทำงานและความอดทน ณ ปัจจุบันอาจจะมองว่ามหาลัยอย่างเดียวก็ไม่ถูกแต่อาจจะต้องมองไปถึงประสบการณ์ในการทำงานประสบการณ์ชีวิตและความอดทน บางคนยังยึดติดกับเรื่องเดิมๆธรรมเนียมเดิมๆคำพูดเดิมๆว่าจบจากมอนั้นมอนี้แล้วจะทำงานไม่ได้ไม่มีศักยภาพแต่เท่าที่เราได้ลองไปสัมภาษณ์งานมาหลายหลายที่เราก็ไม่เห็นว่าเค้าจะมาว่าในเรื่องของมหาลัยที่เรากำลังเรียนอยู่แต่เค้ามองว่าเรามีประสบการณ์ไหมเพราะฉะนั้นจบจากมหาลัยไหนถ้าเรามั่นใจว่าเรามีความสามารถและเก่งมากพอยังไงเราก็มีงานทำค่ะ ส่วนตัวเราที่ทำงานเราเคยทำทั้งงานเอกชนและราชการไม่ได้ต่างกันมากค่ะพอเราบอกว่ากำลังศึกษาอยู่มหาลัยราชภัฎเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ถามว่าจบปีไหนเราจบก่อนไหมค่อยเอาวุตมายื่นปรับเค้าก็จะรับเอาไว้ก่อนกลับกลายเป็นเราเสียเองที่เลือกว่าโอเคจะเอาหรือไม่เอางานนี้เพราะฉะนั้นมั่นใจในตัวเองฝึกประสบการณ์ชีวิตในการทำงานและฝึกความอดทนในการทำงานให้ได้มากๆค่ะยังไงอย่างที่บอกถ้ามีความสามารถมากพอบริษัทเขาจะเล็งเห็นและมองเห็นเองค่ะ ❤❤❤❤❤

ผมก็เรียนราชภัฏเหมือนกันครับถ้าให้พูดตรงๆเลยมันอยู่ที่ความสามารถ ความขยันของแต่ละคน หาความรู้ข้างนอกดีกว่าครับ เพื่อนผมส่วนใหญ่ตอนแรกๆก็เรียนหลังๆเริ่มเผยธาตุแท้ออกมาแบบว่ามันเรียนขอไปทีสอบก็ผ่านไปเฉยๆ เอาแต่เล่นเกมแบ่งเวลาก็ไม่เป็นพอได้คะแนนน้อยก็ออกมาบ่นกัน ส่วนเรื่องงบประมาณอันนี้สุดจะปวดหัว จัดงานวันไหว้ครู แต่มาเก็บเงินที่นักศึกษา มันคืออะไรกัน แต่ตอนนี้ก็พยายามจะซิ่วอยู่ ครับ ในความคิดผมคิดว่าการที่เรียนจบออกมาแล้วตอบคำถามอะไรไม่ได้เนี่ยสื่อให้เห็นถึงลักษณะของตัวบุคคลโดยชัดเจนครับ

ขอบคุณทุกความคิดเห็นและการถกเถียงแลกเปลี่ยนที่น่าสนใจ ทุกยอดวิว ทุกความคิดเห็น ทุกการกด Subscribe คือแรงใจคนดู มุ่งสู่ 500,000 SUB. ไปด้วยกัน อยากให้ echo ทำประเด็นเรื่องอะไร ลองพิมพ์ความเห็นไว้ได้เลย :)

จบราชภัฏครับ ใจจริงเลยก็อยากเรียน ม.ดังๆ ม.ดีๆ แต่ติดว่าบ้านจน ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่าเพราะต้องเซฟค่าใช้จ่ายสุดๆ คนอื่นเขาว่า ก็ก้มหน้ารับไป เพราะส่วนใหญ่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนจบใหม่ๆจะไปสมัครงานในตำแหน่งดีๆลึกๆก็ยังรู้สึกด้อยค่ากว่าคนอื่นจาก ม.ดังๆนะพูดตามตรง ณ.ตอนนี้จบมาหลายปีแล้ว เลือกทำอาชีพขายของออนไลน์ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ มีบ้านมีรถมีเงินดูแลครอบครัวให้อยู่ดีมีสุขได้อยู่ครับ

ส่วนตัวจบราชภัฏ ที่เรียนเพราะทุนทรัพย์ทางบ้านไม่พร้อมทำให้ต้องจำใจเรียนใกล้บ้าน ยอมรับเลยว่าระบบการสอน การคิด มันจะแปลกๆ สอนแปลกๆ มันอยู่ที่เด็กก็จริง แต่ระบบการสอนการใช้ความคิดมันก็เกี่ยว อยากให้ปรับหลักสูตรให้เข้ากับสายวิชาที่เรียนจริงๆ

เอาจากประสบการณ์ที่ทำงานส่วนตัว เด็กที่มาจาก ม.มีชื่อเสียงตามที่สังคมเข้าใจและคาดหวังกันไว้สูง เก่งจริงครับ แต่อีโก้ก็มีมากตาม และขาด soft skill ที่จำเป็นในการทำงานร่วมกับองค์กรที่ดีเยอะ จนบรรยากาศในการทำงานแย่ลงมาก และไม่พยายามปรับตัวให้เข้ากับวัฒนธรรมองค์กร แต่ไม่ได้บอกว่าทุกคนที่มาจาก ม.ดังๆ เป็นแบบนี้นะครับ แต่เท่าที่เห็นมันคือเยอะจริง จนหลังๆ จะหาทีม หาคนเพิ่ม เลือกที่จะมองเด็กหลากหลายที่ ไม่ต้องเก่ง แต่ขอแค่ตอบในสิ่งที่ในตำแหน่งตัวเองจะเป็น และเข้าใจมันให้ได้ก็พอ ระหว่างทางการทำงานก็จูนความรู้เพิ่ม เทรนเพิ่มได้ไม่เป็นไร แต่ทุกคนในองค์กรทำงานร่วมกันได้สบายใจคือโอเคครับ ไม่เสียสุขภาพจิต

1.อย่างน้อยๆ แม้ทุนจะน้อย แต่...ก็ยังมีที่เรียนใกล้บ้านไง 2.ศิษย์เก่า,ครูเก่งๆก็ไปสอน ม.ดังไง คิดดูถ้าราชภัฏ ทำแบบเดียวกะอดีตม.ดัง(ซึ่งปัจจุบันดรอปลงเยอะ) คือรักสถาบันรุ่นพี่รุ่นน้อง ทั้งประเทศ พลังมันก็เพียงพอเปลี่ยน ราชภัฏทั้งหมดหรืออาจจะการศึกษาระดับอุดมศึกษาไทยได้เลยนะ เด็กราชฯ ปี4 มีรุ่นพี่มารอรับเข้างาน ศิษย์เก่ามีบริจาคเงิน ซื้อสื่อการสอนทันสมัยให้ นิสิตมีความภาคภูมิตั้งใจฯลฯ 3.เรียนมหาวิทยาลัยฟรี คือดีครับ แต่แซะงบเรือดำน้ัำ,เกณฑ์ทหารนั้นไม่น่าฟัง ไม่ใช่ว่าเข้าข้างลุง แต่ งบ1.3ลำที่ว่า ไม่ใช่ซื้อทุกปี ขณะที่ เรียนฟรีนี่จ่ายทุกปีและมากขึ้นทุกๆปี แค่เอามาเทียบกันมันก็ไม่ได้แล้วป่าวครับ? (เช่น คนเราวันๆนึก ต้องดื่มน้ำ ทานข้าว ดัน เอางบ ซื้อข้าว โยงกับ งบซื้อน้ำ เอามาเทียบกัน ใช่เหรอ?) 4.จริงว่า หน้างานรู้ปัญหาชัดกว่า ส่วนกลางที่กุมอำนาจ แต่มันก็ง่ายที่จะเปลี่ยนเองตามใจชอบ ถ้าไม่มีส่วนกลางคุม (ซึ่งถ้าดีก็ดีไป ถ้าไม่ดีคือแก้ยากเพราะจะไม่มีอำนาจแทรกแซง) 5.พูดถึงล้างหนี้ คิดว่า ไร้สาระ เพราะยืมเงิน ก็ต้องใช้ ยิ่งเงินนี้เป็นกองทุนหมุนเวียนให้รุ่นถัดๆไปได้เรียนหนังสือ คือการออกมาพูดนี่ ได้ดูเรต เรียกชำระมั้ย? (เงินยืม1แสน เรียนจบให้ตั้งตัว2ปี ปีที่3(ปีแรก) พันกว่าบาท(เก็บเดือนละ100) ปี2สามพัน(เก็บเดือนละ200) ไล่ไป15ปี(หมื่นกว่า) เงินเก็บเดือนละ1พัน คนเงินเดือนหลายหมื่นยังไม่ยอมใช้หนี้เลย ..บอกจะมาให้ยกหนี้ ล้างหนี้ ? สรุป เหมือนว่าจะมาบอก ราชภัฏไม่ได้ด้อย แต่จริงๆ คือเหมือนแค่เอามาบังหน้าตีกระทบ ระบบ+แทรกแนวคิด ดึงอำนาจส่วนกลาง แค่นั้น.....เซ็งงะ

เราคนนึงที่เรียนราชภัฏ หลักสูตรการเรียนการสอนดีมาก ไม่ปล่อยเกรด แต่สิ่งหนึ่งที่เราว่าห่วยคือเรื่องกิจกรรมค่ะ คือสรรหากิจกรรมมาให้เด็กเข้ามาก เน้นคะแนนกิจกรรมมาก ระบบเช็คชื่อกิจกรรมห่วย อัพเดตช้า เว็บชอบล่ม

ก็เปลี่ยนชื่อเป็น จากราชภัฏ...เป็น จุฬา / ธรรมศาสตร (วิทยาเขต...) ทั่วประเทศก็หมดเรื่อง... จะได้ไม่ต้องเถียงกัน เสียเวลาเปล่าๆ ประเทศอื่นเขาจะไปดาวอังคารอยู่แล้ว เรายังมาเถียงเรื่องชนชั้น วรรณะ

จากที่เราทำ HR สรรหา มา ราชฏัชจะเหมาะในงานที่ไม่ต้องคิดพลิกแพลง ไม่ต้องครีเอทงานใหม่ ทำตามแบบไปเรื่อยๆ แล้วไม่ค่อยเปลี่ยนงานบ่อย(ส่วนใหญ่ที่เคยเจอมีค่านิยมแปลกๆว่ารักองค์กร) ไม่หาความก้าวหน้าเท่าไหร่

ผมจบราชภัฏเหมือนกัน ผมว่าสมัยนี้การทำงานอยู่ที่ทัศนคติ วิธีคิด วิธีแก้ปัญหา สำคัญเลย คือ อดทนกับงาน หาทางแก้ไขที่ดีที่สุด มีแผนในการทำงาน อดทนในที่นี้คือ อดทนแบบเข้าใจ รู้ว่าตนเองมีดีอะไร จุดเด่น จุดด้อยอะไร จุดดีเราพัฒนาให้ดีขึ้น จุดด้อยก็ค่อยปรับหาทางแก้ไข ลองคิดในมุมบริษัท ว่า ทำไมเขาถึงต้องรับคุณ คุณมีดีอะไร ถ้ายังตอบตัวเองไม่ได้ โอกาสหางานยากครับ

คลิปนี้คนดู 583k มีคนดูกดติดตามเพิ่มขึ้น 3k ถ้าอยากให้ช่องเราได้ไปต่อ ช่วยกันกด subscribe ให้พวกเราชาว echo ด้วยนะคะ :)

ถึง editor/บรรณาธิการของ Echo และผู้ที่เกี่ยวข้อง: ผมอยากให้คุณทบทวนจรรยาบรรณสื่อของคุณให้มากกว่านี้ครับ เรื่องการที่คุณปล่อยให้มี footage ห้องสมุดที่วิศวะจุฬามาใช้ (เพื่อจะสื่อว่าfacility ดูหรูหรา ให้ดูย้อนแย้งกับสภาพห้องสมุดมหาลัยอื่น) โดยมองข้ามเบื้องหลังว่าเงินก่อสร้างห้องสมุดนั้นคือเงินบริจาคจากศิษย์เก่าครับ (ขนาดบางตึกยังมีได้เพราะเงินบริจาคจากศิษย์เก่าเลยครับ) ถ้าเป็นไปได้รบกวนอยากให้คุณทำงาน-เช็คcontentให้ละเอียดเพื่อให้มีคุณภาพที่ดีกว่านี้ ขอบคุณที่รับฟังกันครับ

จะดีมากถ้ากลายเป็น ทุกมหาวิทยาลัยอัพเป็นพื้นฐานเดียวกันหมดเลย พื้นฐานการศึกษาไม่ต่างกันมาก แต่มีพร้อมส่งให้เด็กไปต่อได้

มหาลัยคือความอดทนในการเรียนจบครับ มหาลัยที่จบยากๆ มันก็บ่งบอกถึงการตั้งใจว่าเด็กคนนั้นมีการพยายามอดทนกดดัรจริงๆในการเรียน คนที่เรียนมอดังๆ คือเค้าพยายามตั้งแต่มัธยมเพื่อสอบให้เข้าได้ ถ้าให้เลือกมีเด็กสองคน 1 เรียนจบแต่มหาลัยที่เรียนหลักสูตรง่ายมาก วิจัยแบบขอไปที เรียนจบง่าย 2เรียนจบยากๆ หลักสูตรยากมีครูเก่งๆ มีงานวิจัยก่อนจบที่ยากมากๆ

จากประสบการณ์ที่เห็นได้ชัดที่สุดในการทำงานสายโรงแรมคือ ภาษาอังกฤษ. เด็กจากมอดังแถวหน้า แม้แต่จะเรียนสาขาใดก็ตาม มีความรู้ความสามารถในการ์ใช้ภาษาอังกฤษมากกว่า เด็กราชภัฏที่จบเอกภาษาอังกฤษด้วยซ้ำ แม้แต่คำศัพท์พื้นฐานพวกเขาแทบไม่รู้จัก ไม่รู้วิธีออกเสียง บางครั้งต้องให้เด็กที่ไม่ได้จบเอกภาษาอังกฤษมาสอนพวกเขา มันทำให้เราตกใจมาก และสงสัยว่าสิ่งที่พวกเขาเรียนตลอดสี่ปี คือเขาเรียนอะไรกัน

จบราชภัฏมาเหมือนกัน มันจริงอย่างที่ที่คอนเทนท์พูดแหละ ไม่เถียง แต่ไม่เคยอายที่จบราชภัฏ ที่ให้ความสำคัญที่สุดในชีวิตตอนนี้คงเป็น เรื่องเงิน เรื่องงานที่ต้องมีหน้าตาทางสังคมส่วนตัวไม่แคร์ เพราะไม่ชอบอยู่ในระบบ เรียนจนมาดีแค่ไหน สกิลหาแดกในชีวิตจริงต่ำก็แค่นั้น บางคนเรียนดีจบที่ดี เกาะพ่อแม่ เป็นหนี้สิน ใช้ชีวิตไม่ปลงก็ยังมี ชอบที่ตัวเองมีเงิน มั่นคง เลี้ยงดูพ่อแม่ดูแลครอบครัว ไม่มีหนี้สิน ไม่ได้มีบ้านหลังใหญ่ รถแพงๆ แต่มีความมั่นคงเรื่องเงิน พอแก่ขึ้นมาในวัยสามสิบกว่า พ่อแม่เราเข้าสู่วัยเกษียณ เริ่มเห็นรู้จักทยอยค่อยๆตาย เพราะแก่ตาย ป่วยตาย เรามามานั่งไม่โหยหาความภูมิใจอะไรแบบนี้หรอก (แม้แต่งานรับปริญญายังไม่เข้ารับ ไม่มีรูปติดฝาบ้าน )เราโหยหาเงิน ที่ต้องต้องสะสมไว้เลี้ยงดูพ่อแม่และตัวเราเอง เอาแค่ครอบครัวเรามีความสุขและอยู่รอดในรัฐบาลเผด็จการก็ถือว่าแกร่งแล้วประเทศนี้ไม่มีสวัสดิการดีๆ บ้านไหนมีเงินคือรอด ปล่อยวางเรื่อง ความภูมิใจ ลาภ ยศ สรรเสริญ การเป็นที่ยอมรับจากสังคม ตายไปก็เอาไปไม่ได้

จากประสบการณ์ตรงนะครับ ตอนผมกลับมาไทย เวลาฝรั่งเค้ามาจะชอบบอกว่า ทำไม คนที่จบราชภัฏเอกภาษาอังกฤษแต่กลับพูดไม่ค่อยได้ บางคนบอกเค้าว่า เค้าเก่งที่สุดในห้องแล้ว คือ พูดได้ฟังได้ แต่เด็กอีกมหาลัย ไม่ได้เรียน เอกภาษาอังกฤษ แต่กลับพูดได้คล่องมาก ผมบอกว่าผมก็ไม่รูเหมือนกัน การศึกษา เป็นสิ่งที่สำคัญมากนะครับ แต่ก่อนผมไปเที่ยวที่จีนตอนประถม เค้าแย่มากในปักกิ่งนี่บ้านติดๆกันแบบบ้านเก่าๆในหนังจีนอ่ะ เค้าทุบๆตอนนั้น คนปั่นจักรยาน ตอนนี้เป็นเมืองที่แพงมาก ตอนโตผมไปดูงาน ผมก็กลับมาบอกคนไทยแบบนี้ว่า การศึกษาเค้าดีมาก ในยูเซี่ยงไฮ้ นี่มันไม่ได้ต่างจากมหาลัยระดับโลกเลย (ตอนนั้นไม่รู้ว่าเค้าติดระดับโลกไปแล้ว หรือมาติดทีหลังก็ไม่แน่ใจ) เด็กมหาลัยเค้าไม่ได้คุยกัน งุ้งงิ้งนะครับ เค้าคุยกันเรื่องเปิดบริษัท ระดับโลก เพื่อนผมวันก่อนผมยังมึนเลยเห้ยเด็กจบใหม่จับเงิน21ล้านอ่ะ ทำเองได้จากความรู้ล้วนๆ ครั้งแรกที่ผมเห็น ในหัวผมคือเครื่องคิดเลขเสีย ผมกดใหม่ๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ คือคิดว่ามือถือคงพัง มันช็อคอ่ะ ไม่ใช่คนเดียวนะครับ อันนี้พ่อแม่ เป็นคนขับรถประจำทาง อีกคนทั้งๆพ่อแม่เลยเป็นคนกวาดขยะ ความรู้ที่ถูกต้อง มันเปลี่ยนชีวิตเราได้เลย คือลองคิดง่ายๆ ผมจำได้ว่าเค้ามียูนิงเชิญ mark zuckerberg ไปอ่ะ เค้าก็ไม่ได้ลงข่าวอะไรเลย เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา เด็กเค้าได้เรียนกับของจริงอ่ะ ผมชอบพูดเรื่องนี้ให้คนฟังเพราะมัน จะได้ reaction คนละแบบ ส่วนนึงจะบอกว่า ผมอวยจีน ผมชอบมากเลยน่ารักดี เวลาได้ยินจะยิ้มนิดๆให้ เป็นคนที่ความคิดง่ายๆ simple อีกลุ่มจะ เห้ย เราก็ทำได้นะ เป็นพลังในการตั้งใจเรียนและทำตัวเองให้ดีกว่าจีน อีกกลุ่มจะเป็นจนจีนเองนี่แหละ จะบอกผมว่า ผมนี่เกลียดประเทศจีนมากเลยเนอะ ผมบอกว่าเปล่าเลย เพราะจริงๆผมอยากให้คนไทยเห็นว่า เห้ยคนที่เค้าเคยจน ลำบากกว่าเรามากๆๆ เค้าก็ทำได้ แล้วการศึกษาในที่ๆ สามารถให้ความรู้จริงๆได้จริง มันสำคัญมาก

จากใจจบราชภัฏมา ให้พูดตรงๆเลย การศึกษาระบบการเรียนการสอน คือค่อนข้างแย่ เรียนไปแทบไม่ได้อะไรเท่าที่ควรจะเป็น สุดท้ายเราก็ต้องไปหาเรียนเพิ่มเอง พัฒนาตัวเองจนสามารถทำงานได้ดี ถ้าเลือกได้ก็คงไม่เข้าเรียนหรอก แต่ก็แหละ เราขาดงบประมาณเลยจำเป็นต้องเรียนเพื่อเอาวุฒิการศึกษา มีแต่ความสามารถ แต่ไม่มีวุฒิ ก็ทำงานไม่ได้ ในประเทศเรามันเป็นแบบนี้

นี้ก็เรียนราชภัฏ บางวิชาที่เรียนคิดเหมือนกันว่าง่ายมาก ง่ายกว่าตอนที่เรียนมัธยม นี้ได้เกรด 3.9x ตอนสอบได้มหาลัยดังๆของรัฐอยู่แต่ด้วยโอกาสต่างๆอยู่ๆก็มาจุดนี้ นี้คิดว่าตอนจบไปถ้าอยากให้มหาลัยไม่มีผลก็คือจะสอบราชการ ยังงัยถ้าไปทำงานเอกชนชื่อมหาลัยยังงัยก็มีผลจนกว่าจะทำงานฝึกประสบการณ์ไปประมาณนึง เราลองถามเพื่อนหลายคนในคณะเรียนเก่งนะ บางคนจบจากโรงเรียนประจำจังหวัดดังๆมา หลายคนสอบได้มหาลัยท็อปๆด้วย แต่เลือกมาเพราะติดทุนราชภัฏ ❤

เห็นด้วยโดยภาพรวมเนื้อหาครับ และเชื่อว่าทุกที่มีคนเก่ง แต่ % ที่พบเจอ ก็จะแตกต่างกันบ้าง

ขอโทษนะครับ โรงแรมผมเมื่อก่อนผมเจอเด็กเกียรตินิยมราชภัฏบ่อยมากๆ ยังสู้เด็กธรรมดา ม. ดังๆ ไม่ได้เลยครับ .... ยกเว้น 2-3 ปีมานี้ ผมเริ่มยอมรับความเก่งของเด็กราชภัฏมากขึ้น (มากขึ้นมากๆ) เพราะส่วนใหญ่ไม่ต้องเกียรตินิยมแต่ก็ทำงานเป็นโดยแทบจะไม่ต้องสอนอะไรมาก ตรงกันข้ามกัน ม. ดัง ติดอีโก้ ผมพูดตรงๆ เลยนะ (ความคิดเห็นส่วนตัว) ทุกวันนี้ ที่ผมเจอ เด็กราชภัฏส่วนมากเริ่มพัฒนาขึ้น แต่ ม. ดัง กลับเริ่มแย่ลงๆ ๆ ๆ อีโกสูง ไม่พร้อมเรียนรู้ บางคนมองเด็ก ม.อื่นด้อยกว่าตัวเอง ทั้งๆ ที่เขาเป็นงานกว่า

ตอนเข้ามหาลัยนี่สอบติด 3 ที่ ทั้งมหิดล มช. ราชภัฏ แต่สุดท้ายก็เลือกราชภัฏเพราะด้วยสถานะการเงินและค่าใช้จ่ายเพราะจังหวัดเรามี ม.ราชภัฏ จึงไม่ต้องย้ายที่อยู่ แต่จริงตรงที่จบมาแล้วคอนเนคชั่นไม่เท่ากับ ม.ดังๆ ต้องคอยหาเองและต้องพยายามหาเรียนเสริมสกิลอื่นเพิ่มเพื่อพัฒนาศักยภาพให้เท่าๆกับคนจบ ม.ดังๆ เรายอมรับว่าคนจบม.ดังๆ บางคนมี mindset ที่ดีมาก ได้ทำงานกับคนพวกนี้คือต้องกระตือรือร้นในการพัฒนาตัวเองจริงๆค่ะ แต่ก็ไม่อยากให้ตัดสินอะไรเพียงเพราะแค่จบม.ราชภัฏเลยค่ะ บางคนเก่ง มีความสามารถ แต่อาจเพราะไม่มีทุนทรัพย์มากพอจะเข้าม.ดังๆได้

ประสบการณ์การเรียนสำคัญมาก มีผลถึงตรรกะ ความมีเหตุมีผล professionalism มีผลต่อการงานมากจริงๆค่ะ

จากคนที่เรียนอยู่ตอนนี้นะคะ คือ อาจารย์สอนดีจริงๆให้ความรู้เยอะมาก ไม่ต่างจากมอดังๆเลยค่ะ คือเราก็เอาเอกสารการสอนจากเพื่อนมาเทียบนะคะพูดเลยว่าเหมือนกันมากๆ แต่มันขึ้นอยู่กับนักศึกษาเองว่าจะรับความรู้เหล่านั้นไหม มาตราฐานเรารู้สึกว่ามีความเหลื่อมล้ำมากค่ะขนาดแต่ละที่ยังไม่เหมือนกันเลยค่ะ:(

ผมจบมหาวิทยาลัยราชภัฎธนบุรี เป็นผู้จัดการโรงงานที่ไทย2แห่ง ปัจจุบันเป็นผู้จัดการโรงงานที่ต่างประเทศ ปีนี้ปีที่11 ภูมิใจมากครับ

ตอน ม.1 ครูวิทยาศาสตร์ พูดออกมาเลยว่า ถ้าไปสมัครงาน เขาจะโยนใบสมัครของราชภัฏทิ้งลงขยะก่อน เขาจะเอา มหาวิทยาลัยเอกชนก่อน // คำนี้ผมจดจำจนวันนี้

คนอื่น ป.ตรี เช่น ราชภัฏ ส่วนผมนี่ จบ ม.6 เลยครับ แต่ก็ได้ทำงานในตำแหน่ง ที่เค้ารับวุฒิ ป.ตรี ทั้งบริษัท จบ ป.ตรี+ หมด มีผมคนเดียว จบ ม.6 สุดท้าย มันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนครับ (ถึงจบที่เดียวกัน ทุกคนก็มีความแตกต่างกันอยู่ดี) ผมไม่มี ป.ตรี แต่ก็เอาประสบการณ์ทำงานไปแลก ผมจะให้ความสำคัญกับการลงมือทำเสมอครับ ถึงแม้คุณสมบัติที่บริษัทประกาศรับ เราเห็นว่า เค้ารับวุฒิ ป.ตรี แต่ก็ลงมือทำ(สมัคร)ไปก่อน หน้าที่จะรับหรือไม่รับ บริษัทเค้าตัดสินใจครับ แต่ถ้าเราไม่ลงมือสมัคร ก็มีค่าเท่ากับ 0

ราชภัฏ กับ มชั้นนำ ก็ต่างกันละครับ ทั่งไอเดีย ความคิด ทั้งทรัพยากร ทั้งแนวความคิด ทั้งบุคลากร ราชภัฏ เป็นมอแฟรนไชส์ที่มีเยอะเกลื่อน คุณภาพก็ต้องเกลี่ยกันไป เอาง่ายๆ ขนาดร้านข้าวสาขาใหญ่ ไปเปิดแฟรนไชส์ คุณภาพยังไม่เท่ากับสาขาใหญ่เลยครับ ผมเปรียบราชภัฏ เป็นร้านอาหารใหญ่ มาเป้ดร้านอาหารตามภูมิภาค คุณภาพก็ถูกเกลี่ยตาม ไม่เท่าสาขาใหญ่ ราชภัฏสมัยชื่อวิทยาลัยครู เครติดดีมาก แถม 17-18 ปีก่อน รุ่นพี่ทำไว้เสีย เขาเลยไม่ค่อยรับ

ปฏเสธไม่ได้จริงๆ เข้าใจเจตนารมณ์ในการ เพิ่มโอกาสทางการศึกษา ให้กับคนที่ขาดโอกาส แต่ในทางกลับกัน คุณภาพ ควรจะยกระดับตั้งแต่บุคคลการ อาจารย์ ในสถาบัน ให้มีมาตรฐานมากขึ้น เพื่อคัดกรองคนจบออกมา

ผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับค่าเทอมฟรีเท่าไรคับ อีกอย่าง ม จุฬาที่ผมเรียนอยู่ถ้าไม่มีจิงๆติดต่อคณะเค้าจะให้ทุนมาใช้คับเป็นการทำกิจกรรม ชมละ 1000 บาท ก้คือค่าเทอม 20000 ก้หาเวลาไปช่วยงานคณะ 20 ชม เเปปเดียวเองคับส่วนค่าใช้จ่ายเค้าให้เดือนละ 2000-5000 เเล้วเเต่คนมออื่นผมก้คิดว่าน่าจะมีนะครับอย่างเกษตร มหิดล มหาลัยเป็นการศึกษาทางเลือกครับไม่ใช่การศึกษาภาคบังคับ ถ้าค่าเทอมฟรีเด็กจบมาเยอะก้ตกงานอยู่ดีงานในประเทศไทยมันหายากครับเค้าเลยออกเเบบข้อสอบให้ยากเพราะทรัพกรไม่ได้เพียงพอขนาดประเทศในอุดมคติน่ะครับ อีกอย่างการจัดการของภาครัฐเฮงซวยสุดๆครับ

เอาตามที่ผมประสบพบเจอมานะครับ การงานเค้ามักจ้างรุ่นน้องมาทำงานเพราะประเพณีรุ่นพี่รุ่นน้องยังมี เอาสีเดียวกันมาทำงานไว้ใจใช้ง่ายกว่า แล้วบริษัทต่างๆมีแต่มหาลัยดังๆนั่นตำแหน่งใหญ่โต เค้าจะจ้างราชภัฏมาทำไม จ้างเพื่อแค่ลบภาพเส้นสายแค่นั้นถึงเวลาก็บีบออก อีกอย่างถ้าพวกคุณเก่งเกินหน้าเกินตามหาลัยดังๆมันเหมือนเค้าโดนดูถูกสู้ราชภัฏไม่ได้ เห็นไหมมันเป็นค่านิยมประเพณีนิยมที่ฝั่งอยู่ในสังคม ราชภัฏไม่ผิดครับแต่ผิดที่ค่านิยม

อาจารย์และบุคลากร มีคุณภาพสูงน่ะครับ นักศึกษามีโอกาสในการทำงานต่างกัน จะเหมารวมมิได้

คนที่เรียนในระดับอุดมศึกษา กับตัวสถาบันอุดมศึกษาไม่ว่าจะ ม. ดัง ๆ หรือ ม.ราชพัด มันต่างกัน คนละอย่าง ต้องจับแยกออกจากกันเสียก่อน คนจะเก่ง จะดีได้ จะประสบความสำเร็จได้ มันขึ้นอยูที่ตัวบุคคลล้วน ๆ ครับ สถาบันการศึกษาเป็นเพียงองค์ประกอบส่วนหนึ่งของการเรียนเท่านั้นครับ ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าคุณจะมาจาก ม. อะไร ก็ต้องจบออกไปทำงานหาเงินอยู่ดี คนที่เรียนต้องพิสูจน์ตัวเอง มหาลัยเขาไม่ได้มาพิสูจน์ร่วมกับคุณหรอก เพราะคนสัมภาษณ์งาน เขาถามตัวบุคคล ไม่ได้ถามมหาลัย .......ผมเองก็จบราชพัดครับ แต่ก็เอาดีได้ พิสูจน์ตัวเองได้ เป็นที่ยอมรับของสังคมได้ครับ ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกน้อง ๆ ทุกคนที่กำลังเรียนราชพัดอยู่ครับ

คนที่จบราชภัฎ แทนที่จะมาคอยเถียงคอยเอาชนะว่ากูก็เก่งไม่ต่างกัน ควรเอาเวลาไปตั้งใจทำงาน พัฒนาตัวให้มีคุณภาพครับ เพราะความเชื่อนี้มันคือเรื่องจริงไง ไม่ได้ถูกมโนขึ้น ถ้าคนจบราชภัฏส่วนใหญ่มันมีคุณภาพจริงๆ ความเชื่อนี้จะหายไป แล้วปัญหานี้จะไม่เกิดขึ้นเลย

ผมก็เรียนราชภัฏ ผมว่าต่าง ต่างจริงๆ มาตรฐานมหาวิทยาลัยชั้นนำ สูงกว่ากว่าจริงๆ แต่ในไม่ใช่เหตุผลที่จะนำมาด้อยค่าราชภัฏ เพราะคนเก่งมีมาก ควรวัดกันที่ผลสอบกลางไปเลย

จากใจคนที่เรียนราชภัฏ (ครุศาสตร์) ปัญหาที่เจอตอนนี้คือ 1.เวลามีงานกลุ่มที่ต้องออกมานำเสนอหน้าห้องอย่างกลุ่ม 5 คนมีผมทำแค่คนเดียวแต่ล่ะคนเหมือนไม่ค่อยอยากทำอะไรเลย 2.เพื่อนแต่ล่ะคนเหมือนมาเรียนไปวันๆนั่งเล่นโทรศัพท์ให้จบไปคาบนึงแค่นั้นไม่ได้ดูจะสนใจอะไรเลย 3.มาเรียนคณะครุศาสตร์เกี่ยวกับครูแต่เพื่อนๆในคลาสหลายคนติดบุหรี่ไฟฟ้ากันมากดูดกันฉ่ำ 4.หลักสูตรเนื้อหาที่เรียนดูไม่ได้เคร่งอะไรเลยแค่มาเข้าเรียนคุณก็ได้คะแนนแล้ว 5.ด้วยความที่ว่ามหาลัยนี้แค่จ่ายเงินก็ได้เข้าเรียนแล้วมันเลยแทบไม่ได้คัดกรองอะไรเลยสังคมข้างในเลยค่อนข้างแย่

ขออภัยนะครับถ้ามันไม่เข้าหูบางคน แต่ผมเคยได้ยินจากเพื่อนๆผม เล่าถึงการเรียนการสอบ บางที่มันไม่มีมาตรฐานจริงๆครับ เอาโทรศัพท์เข้าห้องสอบได้ จดโพยไปอ่านได้ เพื่อนผมบางคนที่ย้าย ม. เรียนอย่างแย่ครับเรารู้จักมันเรารู้อยู่ อยู่ ม.เดียวกับผมเรัยนไม่จบเรียนไม่ไหว พอย้าย ม. ไปอีกที่จบโคตเร็วเลยครับ มหาลัยมันมาตรฐานต่างกันจริงๆ เอาเป็นว่าเรื่องความสามารถของอาจารย์ก็ชัดๆกันแล้วครับ อยากให้มองเป็นตังบุคคลที่จบออกมาแล้วเก่งแค่ไหนมากกว่า

ความเข้มข้นของหลักสูตรมีผลนะคะ ตอนเรียนป.โทเคยตรวจสารนิพนธ์ป.โทของราชภัฎให้เพื่อน สิ่งที่พบคือเนื้อหาที่เขาทำ ความง่ายมันเหมือนเป็นแค่รายงานที่เราทำตอนปริญญาตรี

ผมภูมิจัยที่เรียนราชภัฏ แต่พวกจบราดพัดด้วยกันนี่ตัวดีเลย ชอบบูลลี่คนจบ ม. ดังๆ ว่าเป็นหางเสือ แล้วเปรียบตัวเองว่าเป็นหัวหมา ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นหางหมา ไม่รู้ตัว

จุฬา ธรรมศาสตร์ คนไม่มีตังก็เข้าได้นะ ไม่จำเป็นต้องมีตัง เหตุผลหลัก 1.ทั้งจุฬาและ มธ มรโครงการชนบท คือต่างจังหวัดสามารถสอบแข่งกันได้โดยเฉพาะาะคนฐานะปานกลาง ถึ่งต่ำ ถ้าเก่งจริง สอบได้จะได้ เรียนฟรีนอนฟรี กินฟรี เพราะฉนันถ้าเก่งจริงเงินไม่ใช่ปัญหาหลัก 2. ค่าเทอมไม้ได้แพงขนานนั้น ค่าหอในก็ถูกมากๆ ค่าอาหารหอในถูกมาก ทั้งสองมหาวัยที่ อาจารย์ในคลิปพูด

จบราชภัฏจังหวัดทางอีสานค่ะ จากใจเลย เรียนง่ายจริงๆ เพราะอ.ต้องสอนให้ง่ายเพื่อที่เด็กต่างอำเภอสามารถเรียนเข้าใจได้ มันไม่ได้เหลื่อมล้ำแค่มหาลัยค่ะ มันเหลื่อมล้ำมาจากการศึกษาขั้นพื้นฐานแล้ว ถ้านักเรียนทุกคนได้รับการศึกษาที่ดีเทียบเท่านักเรียนในกทม. จะไม่มีการเหยียดกันแบบนี้เกิดขึ้นค่ะ

คือยังไงดีมันก็ด้อยกว่ามออื่นจริงๆเพราะผมเองก็เคยสัมผัสเพื่อนๆกลุ่มที่เรียนที่นั้นมาเยอะงบางอย่างควรรู้แต่ไม่รู้ซะงั้น ลองลงมาก็ตระกูลเทคโนฯที่ผมเรียนมาเรียนง่ายกว่าสมัยมัธยมใช้ความพยายามแค่ไม่มากก็ได้ 3.75 แล้ว 😢😢😢 สุดท้ายแล้ว มันไม่ใช่ตัวชี้วัด “ความสำเร็จ” ของชีวิตคนจบราชฏัธก็สามารถประสบความสำเร็จได้ถึงแม้คำว่า “คนที่ให้โอกาส” มันจะน้อยกว่ามหาลัยอื่นๆก็ตาม… เพราะสมัยนี้อาชีพก็ไม่ได้มีน้อย

พออายุเข้าเลข3 เวลาไปสมัครงาน เขาจะเลิกถามมหาลัย​ที่จบมาแล้วค่ะ หัวหน้าหรือHR จะมองแค่ใบปริญญา​ เกรดก็แทบจะไม่มองเลย เขารับเอกสารไว้เพื่อยืนยันตัวตนเท่านั้น ช่องที่มองจริงๆคือช่องประสบการณ์​ เคยทำอะไรมาบ้าง มีความสามารถด้านไหนเป็นพิเศษ​ไหม ต่อให้จบITแต่คุณพูดอังกฤษ​หรือภาษาอื่นๆ​คล่อง แล้วไปสมัครงานที่เกี่ยวกับภาษา เช่นงานตามสนามบิน งานCallcenter งานสายท่องเที่ยว​ งานตอบแชทลูกค้า บริษัท​ก็ให้ความสนใจคุณ และเรียกมาสัมภาษณ์​แน่นอนค่ะ

จากใจเด็กราชภัฏ ถ้ามีโอกาส มีกำลังทรัพย์และความสามารถไปมออื่นเลย ❤

ราชภัฏไม่ต้องไปเทียบกับมหาลัยอื่นหรอก ขนาดราชภัฏด้วยกันเอง 38 แห่ง คุณภาพการศึกษายังไม่เหมือนกันเลย

ผมคนนึงที่เรียนจบราชภัฏมาครับ บอกตรงๆไม่ได้อะไรเลยจริงๆ นอกจากเพื่อน แต่ก็ต้องยอมรับว่าตอนจะเลือกเรียนคือ ไม่มีเงิน ต้องทำงานไปด้วยส่งตัวเองเรียนไปด้วยครับ

แล้วแต่ตน แล้วแต่คิดเพราะแต่ละชีวิตไม่เหมือนกัน แล้วทุกวงการมีทั้งตนดีและไม่ดีถ้า ทำงานได้ ทำงานดี อดทน มุ่งมั่น ประสบความสำเร็จทั้งนั้น...ใจกว้างๆครับ❤อย่าหวั่นไหวก้าวหน้าต่อไป เป็นกำลังใจครับ❤

555 ใครอยากเรียนอะไรก็เรียนเนอะ ผมว่าถ้าสังคมมีการแบ่งปัน และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เรียนที่ไหนก็ได้ ผมมองว่าอยู่ที่สังคมที่คนนั้นๆเจอครับ รวมถึงอุปนิสัยของคนนั้นๆด้วย จริงอยู่ที่สถาบันก็มีส่วน แต่ที่สำคัญคือตัวบุคคล เขาเลือกที่จะทำ จะอยู่ได้ ถ้าไม่คิดจะก้าวหน้าก็ต้องยอมรับ แต่ถ้าเขามีความตั้งใจ ผมเขื่อว่าไม่ว่าเรียนอะไรมา ก็สามารถอยู่ในสังคมได้แน่นอนครับ ^^

เราจากใจเด็กราชภัฏ ราชภัฏกิจกรรมเยอะมากไม่ได้ตอบสนองความรู้หรือสร้างความรู้พยายามปลูกฝังให้ นศ มีจิตรได้สำนึกอะไรก็ไม่รู้ ทั้งที่ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลยพยายามเอางบมาทำกิจกรรมที่ไร้ประโยชน์เเละสิ้นเปรืองไม่เกิดความรู้อะไรเลย โดยเฉพาะการอบรมวิศวกรสังคมเสียเวลามาก เเละพยายามบังคับให้เข้าร่วมกิจกิจกรรมเกือบทุกกิจกรรม เราว่าควรจัดการการศึกษาใหม่ อีกอย่างนึกการศึกษาไม่ค่อยมีคุณภาพเท่าไหนด้วยอุปกรณ์เอยอะไรเอยไม่ค่อยอำนวยความสะดวก

สรุปง่ายๆเลยคือ ชนชั้นนำใน กรุงเทพ ไม่ต้องการให้เกิดการกระจายอำนาจ ครับ เพราะ เท่ากับ คนกรุงเทพ จะมีคู่แข่งมากขึ้น ถ้าหากต่างจังหวัดเจริญ กรุงเทพ จะเสียผลประโยชน์ เป็นความจริงที่โหดร้าย และ เห็นแก่ตัวของคน เพราะคนย่อมอยากได้ดี

มันขึ้นอยู่กับคน คนเก่งๆก็มี ตั้งใจจริงๆก็มี แต่คนส่วนมากดันมีแต่คนขี้เกียจ แถมงานที่ได้มาก็ไม่ยาก อย่างสอบภาษาอังกฤษ ให้เอาหนังสือเข้าไปได้ ก็ยังลอกเพื่อนหมดคำจะพูด มันเป็นความจริง คัยๆก็เห็น

Debate Party - กิน ถก ยก ถาม | #เลือกตั้ง66 ดูคลิปเต็ม >> ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-mVqOQIJK-uU.html

ส่วนตัวเป็นเด็กต่างจังหวัด สภาพเเวดล้อมรอบตัวมีเเค่ยาเสพติด ทางบ้านฐานะยากจน ไม่เคยมีโอกาสเรียนพิเศษเหมือนคนอื่นๆ สักครั้งในชีวิต ตอนเรียนประถม มัธยม จนมหาวิทยาลัย ก็ทำงาน part time ส่งเสียตัวเองเรียนมาตลอด ถ้าไม่มีงานก็ขอทุนเรียน เรียนให้ดีเข้าไว้ จนปัจจุบันจบ ม. ดังในกรุงเทพ เป็นนักวิจัยในองค์กรของรัฐในมหาวิทยาลัย + เรียน ป. โท สายวิจัยใช้ทุนวิจัยของอาจารย์ เเละมหาวิทยาลัย ความคาดหวังในอนาคตคือจบด๊อกเตอร์ เเละเป็นอาจารย์มาสอนคนอื่นๆ ต่อ บอกเลยปากกัดตีนถีบสุดๆ ที่พิมพ์มาทั้งหมดไม่ใช่จะอวดนะ เเต่อยากจะบอกว่าต่อให้เราต้นทุนไม่เหมือนคนอื่นๆ ขอให้พยายามเข้าไว้ พึ่งตัวเองให้ได้ เเละอย่าทิ้งโอกาสถ้ามันมาถึง ให้คว้าเอาไว้ อาจจะไม่เห็นหนทางให้ทำๆ ไปก่อน เพราะสุดท้ายมันจะได้มีตัวเลือกเยอะๆ อีกอย่างจบราชภัฏ ไม่ใช่ปัญหา เเค่มี skill การทำงานให้เก่ง การเข้าสังคมให้เลิศ ก็ต่อยอดได้ครับ

เพื่อนเคยเอา Undergraduate Thesis มาให้ช่วยแปลจากไทยเป็นอังกฤษ (2022) แค่ตัว abstract ยังสรุป 5 chapter ที่ใน 1 Paper ต้องมีไม่ได้เลย นี่ก็ถามไปว่า อาจารย์คือให้ผ่านแล้วใช่ไหม มันบอกว่าใช่ เนื้อหาข้างในไม่ต้องพูดถึง ปังปิ๊นาศมาก แต่ก็ผ่านก็เลย อรุ่ม... //เอามือทาบ-อก เหมือนไม่เคยเรียนวิชา Research Methodology/ Research Report Writing มาก่อนเลยอ่ะ

ความเห็นส่วนตัวของผมนะ ผมเรียนธรรมศาสตร์ แต่ก่อนหน้านี้ที่จะติดมธ. ผมไปสมัครเข้าม.ราชภัฏแห่งหนึ่งในจังหวัดใกล้ๆ ซึ่งไม่ได้อยู่ในระบบคัดเลือกอย่าง TCAS เพื่อประกันที่เรียนในกรณีที่ผมหลุดจากระบบมา ผมบอกเลยนะ ผมสมัครเข้าสาขา IT สองรอบ ไม่มีการสอบข้อเขียนใดๆ ไม่มีการคัดด้วยเกณฑ์คะแนน แค่สัมภาษณ์ซึ่งครั้งแรก ถามด้วยคำถามทั่วๆไป และครั้งที่สองก็ไม่ได้ถามอะไร และบอกว่าจะให้ติดอยู่ในระบบไปก่อน รวมๆก็คือ มันเข้าง่ายมากๆเลยครับ ในบางสาขาวิชา ไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากการเตรียมเอกสาร สมัครและรอเขาโทรมาหา ไม่มีการแข่งขันอะไรที่จะวัดศักยภาพ ย้ำว่าบางสาขาวิชานะครับ ส่วนบางสาขาวิชาก็มีการสอบ ค่าเทอมก็ถูกมาก เอื้อต่อครอบครัวที่ฐานะค่อนข้างยากจนไปจนถึงระดับกลาง ผมมองว่ามันเหมือนเป็นมหาวิทยาลัยที่ให้โอกาสกับคนที่ฐานะค่อนข้างยากจนและเสียโอกาสในระบบเข้าที่เรียนที่ดี ให้มีโอกาสในการเข้าเรียน เรื่องหลักสูตรผมก็มองว่าบางวิชามันมีความจำเป็นน้อยมาก ไม่สอดคล้องกับวิชาชีพที่ศึกษา ผมได้ข้อมูลจากเพื่อนๆที่ส่วนใหญ่กว่า 78% เรียนราชภัฏ ที่เดียวกัน บางวิชาเพิ่มเข้ามาเพื่อให้หน่วยกิตเพียงพอต่อการจบการศึกษา ซึ่งไม่ได้ฝึกหรือให้ความรู้ทางวิชาชีพใดๆแก่น.ศ.เลยแม้แต่น้อย ที่สำคัญคือเป็นวิชาหลักด้วย ซึ่งต้องเรียนให้ผ่าน ตรงนี้ผมมองว่ามีปัญหาแน่ๆ ถ้าใครเห็นแผนการเรียนตลอดหลักสูตรก็จะรู้ถึงความแปลกประหลาดตรงนี้ และไม่มีทางเป็นไปได้กับมหาวิทยาลัยชั้นนำหรือชั้นกลางแน่ๆ คณะสาขาที่เปิดอย่างหลากหลาย ทำให้ผมรู้สึกว่าบางคณะสาขามันอาจจะไปไม่รอดจริงๆ เนื่องด้วยบุคลากร งบประมาณที่จำกัดอยู่แล้ว และยิ่งกับม.ราชภัฏ ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องมหาวิทยาลัยที่ผลิตครู แต่ไม่ได้เน้นผลิตนักวิชาการในด้านต่างๆอย่างเชี่ยวชาญ แต่กลับมีการเปิดสอนเกินความจำเป็นไปมาก มันเลยเกิดการผลิตซ้ำบุคลากรที่ไม่ได้รับการตอบรับจากบ.ชั้นนำในการรับเข้าทำงาน บุคลากรเหล่านี้กลับต้องลดระดับไปเข้าบ.ขนาดกลางและเล็ก ซึ่งถามว่ามันดีมั้ย ผมมองว่าถ้ามหาวิทยาลัยปรับปรุงทุกอย่างได้จริงๆ มันอาจจะไม่มีกรณีแบบนี้ ผมแนะนำว่าจริงๆเราควรจัดให้มหาวิทยาลัยแต่ละที่ เปิดสอนหลักสูตรที่ควรเฉพาะทาง ไม่ควรเปิดหลากหลายและซ้ำซ้อน โดยไม่มีบุคลากรหรือความพร้อมในด้านต่างๆ จริงๆผมมองว่าคนที่จบราชภัฏ อย่างน้อยซัก 7% คือบัณฑิตที่มีคุณภาพทั้งทักษะการทำงานและความรู้ทางวิชาชีพ รวมถึงทักษะต่างๆที่สำคัญกับโลกยุคนี้จริงๆนะครับ แต่ถ้ามันพัฒนาและปรับปรุงไปในทางที่ดีกว่านี้ ผมว่าคนที่จบไปจะมี % คนที่มีคุณภาพมากขึ้นแน่ๆ และจะไม่ถูกสังคมมองว่าราชภัฏ เป็นสถาบันที่บกพร่องในเรื่องการเรียนการสอนจนทำให้คนที่จบมาไม่มีคุณภาพ ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆครับ

ผมจบราชภัฏครับ แต่ศึกษาเรียนรู้ต่อยอดจากครูบาอาจารย์ เวลาว่างเข้าหอสมุด ศึกษาจากสื่อจากหนังสือที่มี ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ , บางครั้งมันอยู่ที่คนด้วยครับ มหาวิยาลัยให้โอกาสแต่คนไม่ไขว่คว้าหาความรู้จากสื่อที่มี อยู่ตรงไหนก็ยากครับ แต่ยอมรับว่าหมาวิทยาลัยดัง ๆ โอกาสในการต่อยอดกว้างขวางกว่าครับ

เคยไปศึกษากับเรียนที่ราชภัฏมาค่ะ บอกเลยว่าพี่ๆเพื่อนๆเก่งชิบหาย แต่ตอนนั้นเราเรียนควบที่บ้านส่งไม่ไหวบวกกับมีปัญหาทางบ้านจึงเรียนที่ๆถูกกว่าค่ะ …

ส่วนตัวเราก็อยากเข้าม.ดังๆค่ะ อย่างเกษตรศาสตร์ เเต่ฐานะทางบ้านไม่สามารถส่งเราไปเรียนได้จริงๆ นี่ก็เป็นเหตุผลที่เรียนราชภัฏค่ะ😢 ลึกๆก็เเอบน้อยใจที่ไม่สามารถไปเรียนต่อม.ดังได้ค่ะ รู้สึกเเย่ทุกครั้งเลยว่าเรียนราชภัฏหรอ😢

ผมจบราชภัฏครับ เคยทำงานกับบริษัทระดับประเทศ เคยได้ไปทำงานต่างประเทศหลายปีกับบริษัทยานยนต์ระดับโลก จากประสบการณ์ ณ ตอนเรียนราชภัฏ นอกจากคุณภาพของเด็กที่เข้ามาเรียนมีหลายระดับความรู้ความฉลาดแล้ว อีกอย่างคือ อาจารย์ผู้สอนครับ สำหรับผม ภาควิชาที่เรียนอาจารย์เก่ง สอนตามเนื้อหาที่เป็นปัจจุบันสมัยเน้นการประยุกต์ใช้จริง แต่ แต่ ถ้าไปลงเรียนกับอาจารย์ภาควิชาอื่นบางคณะ บางคน เน้นที่บางคน คุณภาพของอาจารย์แย่มากครับ ไม่มีวิธีการสอนที่แปลกใหม่น่าสนใจ มันไม่ Aggressive เข้ากับยุคสมัยเอาเสียเลย ต่างจากอาจารย์ของภาควิชาที่ผมเรียนที่สอนแบบมีวิสัยทัศน์กว่า ผมเข้าใจว่าปัจจัยหลักเป็นเรื่องความสามารถของตัวบุคคล ผมเรียนไม่เก่ง เกรดเฉลี่ยกลางๆ แต่ผมเน้นกับวิชาใหนที่อาจารย์สอนเก่ง สอนได้น่าสนใจ วิชานั้นผมจะพยายามทำเกรดให้ดี ณ ตอนทำงาน เคยทำงานร่วมกับคนที่จบจากสถาบันชั้นนำ อย่างจุฬา ธรรมศาสตร์ มหิดล ผมเองยอมรับว่าเพื่อนร่วมงานที่จบจากสถาบันเหล่านั้น เค้าเก่งจริงครับ หลายอย่างเค้าเก่งกว่า เหนือกว่า ผมเองยอมรับในความเหนือกว่าของคุณภาพในตัวบุคคลที่จบจากสถาบันมีชื่อเหล่านี้ เหนือกว่าคนที่จบจากราชภัฏมากมีความเป็น Multitasking มากกว่าเยอะ ณ ตอนนั้นถือเป็นประสบการณ์ที่เปิดหูเปิดตาอย่างมาก ได้ทำงานดวลผลงานกับคนที่จบสถาบันดังๆ ท้าทายดี คือถ้าผมไม่มีความสามารถระดับหนึ่งคงไม่ได้มาทำงานร่วมกับคนที่จบจากสถาบันเหล่านี้ เราก็มีดีพอตัว ไม่ได้ด้อยกว่าแต่อย่างใด แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันในห้อง ระดับ Top 3 พอสู้ได้ แต่ต่ำกว่านั้นสู้คนที่จบมหาลัยใหญ่ๆไม่ได้เลย นี่คือความจริงจากประสบการณ์ที่ได้พบเจอมาครับ ปัจจัยหลักชี้วัดที่ความสามารถของตัวบุคคลนั้นๆ แต่ถ้าเหมาแบบสถาบันองค์รวม ต้องยอมรับว่า คนละชั้น จริงๆ จากเด็กจบราชภัฏ...

ออกตัวก่อนว่าตอนนี้ผมเรียนวิศวะคอมราชภัฎปี 3 ตอนที่เลือกที่นี่เพราะคิดว่ามันจะเรียนง่าย แต่พอเข้าไปแล้วคือป่าวเลย.. อาจารย์สอนดีนะ อุปกรณ์ก็พร้อม เพื่อนก็เก่งกันหลายคน ห้องสมุดก็ดีมาก ผมไปสิงอยู่บ่อยๆ มีโรงหนังด้วย คือมันดีแหละ ถ้าเราไม่เอาไปเทียบกับม.ดังๆอ่ะ เพราะถ้าเทียบเมื่อไหร่คือเละ.. รุ่นพี่สาขาผมจบไปก็ได้งานดีๆกันทั้งนั้นนะ (สาขาอื่นเป็นไงไม่รู้) อาจารย์สาขาผมก็มีคอนเนคชั่นพอควรเลย ถ้าใครคิดว่าเรียนราชภัฎแล้วจะจบง่ายๆ ขอบอกไว้เลยว่าคิดผิด (ไม่รู้ว่าสาขาอื่นเป็นไง แต่วิศวะคอมยากโคตร) ถามว่ามันมีแย่อย่างที่เขาว่ากันมั้ย บอกเลยว่ามี แต่ส่วนตัวผมไม่ค่อยเจออ่ะ นานาจิตตังแหละเนอะ ผมโชคร้ายหน่อยที่ปี 2 เรียนออนไลน์ทั้งปีเพราะโควิดระบาดหนัก แต่ตอนนี้คือปกติแล้ว ชอบอีกอย่างคือที่ม.ผมไม่มีกฎบังคับเรื่องเครื่องแต่งกายว่าต้องใส่ชุดน.ศ.เท่านั้น ใส่ชุดอะไรไปเรียนก็ได้ ขอแค่ต้องเรียบร้อย ช่วงแรกๆเพื่อนมันก็แต่งตัวแฟชั่นกัน แต่ผ่านไปสักพักมันก็เสื้อยืดกางเกงยีนส์เพราะขี้เกียจ 🤣 ปล.อาหารในโรงอาหารม.ผมอร่อยมาก 🤣

ผมจบบริหาร เกียรตินิยม1จบตั้งแต่ปี2555 งานแรกที่ไปสัมภาษณ์ ตำแหน่งผช.ผจก.ห้าง เด็กจบม.ดังๆมาพร้อมกันสรุปผมได้ ตอนนั่นยังโดนนินทาเลยว่าเราเล่นเส้น งานที่สองไปสอบราชการแข่งกับเด็กม.ดังอีกหลายสิบคน รับตำแหน่งเดียวผมก็ได้อีก (งานว่าจ้างชั่วคราวตามสัญญา) อย่าด้อยค่าครับอยู่ที่คนไม่ใช่สถาบัน

ผมคนหนึ่ง สอบเข้ามหาวิทยาลัยรัฐได้ แต่ผม ไม่มีเงินเรียน จึงต้องไปเรียนราชภัฏ และทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย อาจารย์ เข้าใจและให้โอกาส ครับ รัก ราชภัฏจันทรเกษม ครับ