ชนชั้นทำงานกลางเมือง | Struggle life | echo 

ขอบคุณทุกความคิดเห็น ทุกการถกเถียงแลกเปลี่ยนมุมมองที่หลากหลายและน่าสนใจ มุ่งสู่ 500,000 subscribe ไปด้วยกัน ทุกยอดวิว ทุกความคิดเห็น ทุกการกด Subscribe คือแรงใจจากคนดู อยากให้ echo ทำประเด็นเรื่องอะไรให้ดูอีก ลองพิมพ์ความเห็นไว้ได้เลย :)

ส่วนนึงเพราะ เราๆและคนรุ่นก่อนๆละเลยเรื่องการเมืองเยอะเกินไป จนปัญหามันหมักหมมและสะสมจนมันกลับมาขย้ำเรานี่แหละ

เสียงของเรามีค่า เลือกพรรคที่ทำเพื่อประชาชนจริงๆ นะครับทุกคน

คลิปนี้ สะท้อนสังคมเมืองได้ชัดเจนจริงๆ ขอบคุณที่ทำคอนเทนท์ตีแผ่มุมองสังคมแบบนี้ครับ ขอให้ภาครัฐที่เป็นผู้กำหนดนโยบายและทิศทางต่างๆของประเทศ ตระหนักถึงชีวิตประชาชนด้วยครับ

พูดเฉพาะมุมของพนักงานประจำนะครับ ก่อนทำงาน: ฉันจะหาเงินไปซื้อบ้านในฝัน ฉันจะซื้อรถในฝัน ฉันจะยอมเหนื่อยกับงานเพื่อใช้ชีวิตอย่างที่ฉันต้องการ หลังมีงาน: หาซื้อที่พักใกล้ที่ทำงาน หาซื้อรถที่พอจะให้เดินทางไปทำงานได้ เหนื่อยแทบตายสุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ชีวิต เพราะต้องถวายชีวิตให้กับงาน มีเงินเก็บ มีอิสระทางการเงินอีกทีคือ อายุปาเข้าไป 60 กว่า ชีวิตที่เคยอยากใช้ในวัยรุ่นก็ทำไม่ได้ ถ้าร้าบานไม่เข้ามาช่วยในเรื่องอย่างว่า พนักงานประจำหลายๆคนก็วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ นอกจากจะออกไปทำธุรกิจเองและประสบความสำเร็จ แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคน

เศร้ามาก เรื่องจริง เห็นป้าย ชีวิตดีๆ นั้นทีไรรู้สึกว่ามัน Bullshit ที่สุดที่เคยเจอ

ถ้าใน ตจว มีโอกาสเหมือนใน กทม ก็คงดี คนหนุ่มสาวที่เรียนจบมามีความสามารถจะได้ ไม่ต้องเข้าเมืองเพื่อไปหาโอกาสที่คนแห่ไปแย่งกันเบียดกัน ปลดล็อกท้องถิ่น

ระบบที่ออกแบบให้ผู้คนต้องไม่พอกิน เพื่อจะได้มีชนชั้นแรงงานเยอะๆ

กรุงเทพ ถูกออกแบบมาให้เป็นสวรรค์สำหรับคนรวยและมีเกินจะกินเท่านั้น ... แต่ถ้าใครมีฐานะน้อยกว่านั้น ก็สู้ ๆ น้าาา ❤❤❤❤

ต้องกระจายงานออก ตจว ที่มีค่าครองชีพถูกกว่าครับ แปลกมากที่ไทยจะพัฒนาประเทศด้วยอุตสาหกรรม 4.0 แต่งานทุกอย่างอยู่ในกรุงเทพหมด เดี๋ยวนี้เขามีอินเตอร์เน็ตแล้วครับ ทำงานที่ไหนก็ได้

ชอบ content แบบนี้จริงๆ และ เป็นเรื่องจริงที่คนวัยทำงานที่ทำงานประจำ หลีกเลี่ยงไม่ได้ มันเหนื่อนมากเว้ยแก

ก่อนอายุ 30 รายได้หักทุกอย่างแล้วคือครึ่งแสน เรายังไม่กล้าฝันจะแต่งงานมีลูกเลย เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันแพงไปหมด นี่ขนาดตัวคนเดียว กินข้าววันละมื้อสองมื้อเพื่อประหยัด ทำกินเองตลอด เที่ยวก็ไม่เที่ยว จดบัญชีทุกวัน เราก็เห็นนะ เงินเดือนออกไปขั้นต่ำเดือนละ 25000+ เลย มากกว่านั้นเรามองไม่เห็นอนาคตตัวเองในประเทศนี้จริงๆ และตอนนี้ เรากลายเป็นหนึ่งในมนุษย์ที่กำลังอยู่ในสภาวะย้ายประเทศเรียบร้อย สิ้นหวังกับบ้านเมืองตัวเองมากๆ ตอนนี้ทำได้แค่ลงทะเบียนเลือกตั้งต่างแดน หวังว่าเสียงของเราจะช่วยได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งนะ

ผมอยู่กทม.ตั้งแต่เกิดจนเรียนจบป.ตรี พออายุ 22 - 23 มาอยู่ตจว.ที่บ้านยาย แล้วก็ไม่หวนกลับไปอยู่กทม.อีกเลย อยู่กทม.ทุกอย่างรีบเร่งไปหมด ของแพง วุ่นวาย แต่ตจว.เวลาผมเหลืออย่างเยอะ ว่าง ๆ ไปนั่งดูทุ่งนา ดูภูเขา อยู่บ้านรดน้ำต้นไม้ ปลูกผัก ยิ่งผมเป็นขรก.ยิ่งชิลล์กับชีวิตมาก ที่ทำงานห่างบ้านแค่ 5 - 6 โล ขับมอไซด์ 10 - 15 นาที สบาย ๆ ตอนนี้ซื้อบ้านมือสองกลางทุ่งนาพร้อมที่ดิน 2 ไร่ ในราคาแค่ 8 แสน (ทั้งที่ตอนนี้เงินเดือนผมแค่ 35,000) ถ้าเป็นกทม. 8 แสนนี่ 20 ตารางวา จะได้หรือเปล่า(นี่กะว่าอีก 2 - 3 ปี ถ้าย้ายไปอยู่บ้านแฟนที่อยู่จังหวัดติดกันว่าจะซื้อบ้านอีกหลัง) แต่ระบบสาธารณูปโภคก็แย่หน่อยดีที่ว่าพอมีไฟมีน้ำมีเน็ต(ไฟฟ้าเพิ่งจะเดินเสาปูนให้เมื่อ 5 - 6 ปีที่แล้ว) ถ้าไม่มีรถก็ลำบากหน่อย ยิ่งอยู่ตจว.ยิ่งรับรู้ความทุกข์ยากของชาวบ้านยิ่งหดหู่ ทำเอาปลงชีวิตเลย ทำให้คนหนุ่มสาวที่นี่ดิ้นรนเข้าเมืองหางานตลอด น่าจะมีผมนี่แหละที่ทิ้งกทม.มาปักหลักที่ตจว. ถ้ารัฐไม่มีปัญญากระจายความเจริญ ไม่สร้างงานให้คนตจว.มันก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอดชาติแหละครับ แค่หน้าฝนที่ผ่านมาแถวบ้านแฟนผมน้ำท่วมเสียหายหมดทั้งนาข้าว สวนลำไย ไหนจะวัวก็ไม่ได้ขาย(เพราะน้ำท่วมคอก ต้องเคลื่อนย้ายวัวทำให้วัวไม่กินอาหาร น้ำหนักเลยไม่ได้) แต่รัฐไม่ช่วยอะไรเลย ชาวไร่ชาวนาตายอย่างเดียว ถ้ารัฐบาลดีมีความสามารถอย่างน้อยยังพอมีนโยบายที่ช่วยเหลือชาวบ้านได้ แต่ก็อย่างที่เห็นนี่แหละ(ยกเว้นสลิ่มที่ไม่เห็น)...หึหึ

ตั้งใจเรียนเป็นหมอ เป็นวิศวะ แต่แรกก็สบายไปแล้ว ตอนเด็กๆไม่เชื่อนะ ตอนนี้เห็นด้วย100%

เหนื่อยจริง แบบมันรู้สึก เราอาจจะทำงานหนักกว่าคนประเทศอื่นๆมากด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ได้ทำไมมันสวนทาง

ปัญหาสำคัญที่สุดของ กทม คือการจารจร เพราะวันๆต้องเสียเวลากับการจารจรหลายชั่วโมงต่อวันโดยไม่จำเป็นครับ แต่ก็นั่นละ

เพราะส่วนใหญ่รัฐจะเน้นการดูแลและช่วยเหลือคนจน คนชนชั้นกลางก็เลยถูกมองข้าม ทั้งที่ก็ทำงานหนักและเสียภาษีเหมือนกัน แต่แค่มีงานทำมีเงินเดือน แต่มันไม่เพียงพอต่อการใช้ชีวิตจริงๆ ต่อให้ประหยัดแค่ไหนก็ตาม ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ค่าเงิน หรือรายรับรายจ่าย มันอยู่ที่ระบบการจัดการของรัฐบาล ถ้ารัฐบาลดี ต่อให้อยู่ส่วนไหนของประเทศ คุณภาพชีวิตก็ดี ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนกันเข้ามาทำงานในกรุงเทพอย่างเดียว ส่วนคนรวยก็ตามนั้นเลย ประเทศนี้มันเอื้อสำหรับพวกเค้าอยู่แล้ว

สำหรับคน Gen X อย่างผม มีความคิดว่า ลำบากวันนี้ สบายวันหน้า เลยใช้ชีวิตแบบคิด ค่อนข้างเยอะ จะใช้อะไร ต้องคิดก่อนคุ้มค่าเปล่า และต้องเก็บไว้ก่อนเผื่อวันข้างหน้าก่อน เรื่องผ่อนบ้าน รถ คอม มือถือนี้ เอาความสำคัญก่อน และไม่ต้องซื้อบ่อย ซื้อทีนึ่งใช้กันไปยาวๆ เพราะภาระของคน Gen X ยังผม ยังคงต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ อีกด้วย เลยไม่มีปัญญาไป ใช้ฟุ่มเฟื่อยมากนัก

ปัญหาคือการจ้างงานมากกว่า มันจะเกิดจากอาชีพที่ต้องทำงานเป็นกึ่ง Labor ในกรุง แล้วค่าครองชีพในกรุงก็ไม่ถูก รอบนอกก็ไม่มีงานให้ทำ การจัดสรรงานไปรวมศูนย์ กทม หมด ไม่แบ่งไป รอบนอกบ้าง ค่าใช้จ่ายเดินทางในกรุงถึงสูง จะโทษแต่ภาครัฐก็ไม่ได้อีก เพราะในระบบการทำงานก็มีไอ้พวก ขี้เกียจแต่มาหวังทำงานไปวันๆ มาฉุดรั้ง อีก มันไม่ใช่แค่ตัวเราอย่างเดียว ตัวเราแก้ได้แต่แก้คนอื่นนี่ยากกว่า

เรา อายุ23 อยู่บ้านที่ชนบท มีธุรกิจเลี้ยงควาย แต่คนในหมู่บ้านชอบนินทาเรา หาว่าเราไม่ไปทำงาน ในกรุงเทพ หาประสบการณ์ชีวิต เขาไม่เข้าใจเราเลย 😂ขอบคุณที่สร้างคอนเท้นท์นี้มานะคะ ให้รู้ถึงมุมมองอีกมุมหนึ่ง เราว่าชนบทบ้านเราดีกว่าเยอะ ถึงแม้จะห่างไกลความเจริญก็ตาม 🥺

แต่เอาจริงนะ ประเทศนี้ ผมยังไม่กล้ามีลูกอะ กับค่าแรงนี้ ผมก็ชนชั้นกลาง แต่ยังคิดว่ามันลำบากทุกระดับจริงๆ ลองไปดูพนักงานค่าจ้างรายวัน พนักงานบริการ ยิ่งลำบาก ส่วนภาษีนั้นจ่ายกันหมดละทุกอย่างที่ซื้อ แถมชนชั้นกลาง ลดหย่อนนั้นนี้ ถามจริงจ่ายกันเท่าไร (ผมก็ด้วยคนห นึ่งลดหย่อน ได้คินอีกต่างหาก 🤬)

ก่อน โควิด19 ทำงานมาได้ 2-3 ปี คิดว่าจะสะดวกสบายขึ้น คิดจะซื้อคอนโด เพราะรู้สึกว่าเช่าอยู่มันไม่โอเคเลย ไหนจะค่าเดินทางค่าใช้จ่ายสารพัด ทำเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย โควิด19 มา เลยยกเลิกไป WFH กลับมาอยู่บ้าน ตจว. กลายเป็นว่าโคตรรู้สึกดีเลย ไม่มีค่าเช่า ไม่ต้องเดินทางรถติดๆ(หรือคนเบียดแน่นๆ แย่งกันใช้บริการ) ไม่เป็นหนี้ก้อนโต อากาศดี มีเงินเก็บ ให้เข้าออฟฟิศที่กทม. คงตอบว่าเข้าได้บ้างครั้งคราว ให้เข้าเต็มทุกวันคงไม่เอาอีกแล้ว วันๆหมดไปกับการเดินทาง คนแย่งกันกินแย่งกันใช้ ค่าใช้จ่ายบลาๆๆ พอแล้ว

ถ้าใน กทม และปริมณฑล เงินเดือน 15,000 อยู่ไม่ได้ครับ ค่าห้องต่ำๆ 2,xxx ,ค่าเดินทาง,ค่าอาหาร และค่าครองชีพอื่นๆอีก เดือนชนเดือนเลย แทบไม่เหลือเก็บ แบบนี้กลับบ้านนอกดีกว่าครับ

ต้องกระจายความเจริญครับ ไม่ใช่กระจุกแค่ในเมือง ต้องเพิ่มงานในต่างจังหวัดให้ดี และมากขึ้น

คนรวยควรหัดเริ่มสังเกตุคนระดับล่างดูมั่ง เจ้าของบริษัทที่เคยเห็นมาคือมองว่าตัวเองฉลาด ทำธุรกิจประสบความสำเร็จ แต่ในความเป็นจริง พนักงานทำให้คุณรวยขึ้นทุกวัน - "เรา" สร้างความสำเร็จไปด้วยกัน โลกเป็นของคนทุกคน และอำนาจเป็นแค่หน้าที่ของคุณ

ตอนจบใหม่ๆ 20ปีมาแล้ว นั่งคำนวน ยังงัยก็ไม่มีเงินเก็บ หากยังอยู่กรุงเทพต่อไป โชคดีที่อินเตอร์เน็ตมันเร็วขึ้น เลยออกมาอยู่ต่างจังหวัด อยากกินอะไรปลูกเอง รายได้ลดลง แต่มีเงินเก็บ แถมเพื่อนที่เงินเดือนเป็นแสนในเมืองกรุง ยังโทรมาขอยืมเงิน ก็ตลกดี ช่วงโควิดนี่ชัดมากครับ ใดๆคือพึ่งตัวเองครับ ไม่เคยคิดจะให้เค้าช่วยเลย อยู่แบบทำรังแต่พอตัว ผลิตอาหาร น้ำและพลังงานในที่ดินของตัวเองได้ คือคิดว่ารัฐบาลไหนมา ผมก็เฉยๆนะ เพราะไม่ได้ไปพึ่งเค้ามาก

ก็ว่ากันไปครับ ส่วนใหญ่ก็เห็นด้วยเกือบหมดแหละ แต่ชนชั้นทำงานเองก็ต้องรู้จักประหยัดและช่วยตัวเองด้วย ดูกำลังตนเอง ลดกิเลสความอยากลงบ้าง เราจะเห็นค่านิยมบางอย่างจากคนชนชั้นนี้ทำนองว่า "เงินซื้อความสุขได้ ถ้ามันมากพอ , แพงไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้" "กินหรูอยู่แพง ก็เงินฉันๆมีปัญญาจ่าย " "แต่งงานแล้วชีวิตต้องดีขึ้น" หรือ "ลูกฉันต้องได้สิ่งที่ดีที่สุด (ต้องไม่ลำบากเหมือนฉันในอดีต)" มันสะท้อนทัศนคติว่าหน้าตา ชื่อเสียงฐานะทางสังคม(เงิน)เป็นค่านิยมหลักของสังคมสมัยใหม่ไปแล้ว ซึ่งทั้งหมดเพื่อสนองกิเลสและอัตตาของตัวเองทั้งนั้น ให้ไม่อยากรู้สึกว่าด้อยกว่าใครในสังคม ถึงจะต้องกู้หนี้ยืมสินมา หรือจ่ายผ่อนดอกเบี้ยโหดๆเกินกำลังหรือแม้แต่ฉ้อโกงคนอื่นก็ยอม...

หนีเมืองหลวงมาทำงานตจว.ได้2ปีแล้วครับ รู้สึกมีเวลาชีวิตได้ใช้ชีวิตมากขึ้นมีความสุขมากครับ และคงจะไม่กลับไปใช้ชีวิตเมืองหลวงอีกแล้ว

กราฟฟิก แมร่งเรื่องจริง ต้องทำเป็นแทบทุกอย่าง(สำหรับคนสกิลไม่ได้หวือหวานะ) ถึงจะเพิ่มโอกาสได้งานเยอะขึ้น ...ทุกวันนี้เดือนชนเดือน มีตังผ่อนคอม มือถือ มอไซสักคันก็หรูแล้ว

เมื่อปี 52 ตอนนั้นเข้าทำงานกรุงเทพ เงินเดือนเริ่ม 14000-15000 ไม่มีภาระผ่อนอะไร แทบแย่ครับเดือนชนเดือนขนาด ก๋วยเตี๋ยว 30 ข้าวราดแกง 30 ค่าที่พัก 4000 แต่พอมาอยู่ทำงานบนดอยแค่ 10000 เดียว มีเงินเก็บสามารถดาวน์รถได้ 150000 ภายใน 2-3 ปี แต่ตอนนี้ของแพงขึ้นแบบก้าวกระโดด สงสารคนในกรุงเหมือนกัน เคยผ่านจุดนั้นมา แต่ตอนนี้กลับมาทำอะไรที่บ้านเกิดแล้ว ถึงได้ไม่มากแต่ก็ไม่ได้จ่ายอะไรมาก ค่าแรงจะถูกจะแพง แต่ต้องกลับมามองตนเองว่า เหลือเท่าไรดีกว่าครับ

ฝากถึงใครก็ตามที่มีอำนาจแวะมาเห็นข้อความนี้ อยากเสนอว่า 1.ช่วยแก้กฎหมายแรงงานหน่อย อย่างน้อย ให้ทำงาน 40ชม/สัปดาห์ มีวันหยุดต่อสัปดาห์อย่างน้อย 2 วันแบบติดกัน ให้คนยังคงความเป็นคนอยู่ ใ้มีเวลาได้ใช้ชีวิตไปทำอย่างอื่นบ้าง 2.ไม่ต้องขึ้นค่าแรง แต่ให้หาวิธีปรับลดค่าครองชีพเอา เพราะหลายคนต่างรู้ดี หากขึ้นค่าแรง ค่าครองชีพมักจะขึ้นต่อไปด้วยเสมอ ฝากเสียงเล็กๆด้วยครับ

กรุงเทพชีวิตดีๆที่ลงตัว(จริงหรือ) สู้ชีวิตแต่ชีวิตสู้กลับ เอาใจช่วยทุกคนที่ดิ้นรนในกรุงเทพค่ะ ❤

ทำงานเงินเดือนเกือบสองหมื่น หลายคนบอกเยอะแล้ว อยู่สบายแล้ว คำว่าสบายแต่ละคนไม่เท่ากัน ภาระแต่ละคนไม่เท่ากัน เงินเดือนเท่านี้รายจ่ายแน่นอนเกินครึ่ง มีรถมอไซค์ขี่ไปทำงานก็ช่วงเบาเวลาเบาค่ารถไปได้เยอะ แต่ค่าน้ำมันก็ขึ้นทุกวัน การจะต้องมาคำนวนค่าเติมน้ำมันทุกเดือนมันตีราคาแน่นอนไม่ได้ และค่ากินก็ขึ้นเรื่อยๆ อยากกินที่อยากก็ไม่ได้ อยากเที่ยวที่อยากก็ไม่ได้ ต้องเก็บไว้กินรายวันให้รอดไปวันๆ ค่าไฟก็ขึ้นและขึ้นแบบเราไม่รู้ด้วยว่าจะขึ้นเท่าไหร่จนบิลมันมาถึง เซ็ง

เห็นด้วยทั้งหมดครับ ยกเว้นที่เอาลูกมาอ้าง เพราะที่จริงก่อนจะมีลูกควรจะคิดเยอะๆ ก่อน

6 ปีก่อน เคยอยู่ในจุดนี้เลย ไอ้ป้ายกรุงเทพ..ชีวิตดี ๆ ที่ลงตัว ป้ายนี้ ผมเคยได้อ่านทุกวัน ชีวิตดีๆ ลงตัวสำหรับมิงคนเดียวน่ะสิ บ้านชานเมือง ทำงานกลางเมืองแยกปทุมวัน จันทร์-ศุกร์ ฝ่ารถติด มันจำเป็นต้องขึ้นทางด่วน แต่บนทางด่วนก็เหมือนจ่ายเงินให้ไปติดกันข้างบน นรกบนดิน ซ้อมตกนรกทุกวัน แต่งานที่ทำก็มั่นคง มีสวัสดิการที่ดีมาก เงินก็ค่อนข้างดี แต่เสียตรงที่สำนักงานมีเฉพาะในกรุงเทพเท่านั้น ขอย้ายไปสาขาในชานเมือง กทม. ที่ใกล้บ้าน ก็ยากมาก สำหรับตำแหน่งเราทำนั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย ต้องทำอยู่กลางเมืองนี้เท่านั้นไปจนเกษียน เป็นเมืองแห่งการดิ้นรนสำหรับชนชั้นกลางจริง ๆ แต่ตอนนี้หลุดพ้นละ พยายามออกจาก comfort zone หาสมัครงานใหม่ ลาออกมาเริ่มต้นใหม่ หนีออกมาทำงานชานเมืองแทน โชคดีได้งานดีกว่าเดิม สวัสดิการดีกว่าเดิม มั่นคงมากกว่าเดิม ไม่ต้องเจอรถติด แถมมีโอกาสขอย้ายไปทำงานต่างจังหวัดได้ เพราะเป็นตำแหน่งหลัก ที่ย้ายสลับสับเปลี่ยนกันตลอด มีสำนักงานกระจายเกือบ 50 จังหวัดทั่วประเทศ แถมเบิกค่าเช่าบ้านได้อีก

เพราะโครงสร้างพื้นฐานในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพ มันแย่มากแบบขั้นสุด ที่รถติดเพราะคนไม่ไหวจะเดินทางในเมืองใหญ่เลยใช้รถตัวเองดีกว่า แล้วถนนก็เลยไม่พอต่อการจราจร เดินทางด้วยรถไฟฟ้าก็รู้ๆกันอยู่แพงฉิบ😂 แถมสถานีไม่ได้เข้าถึงแหล่งชุมชนจริงๆ ต้องต่อหลายต่อ คิดดูว่าคนกินค่าแรงขั้นต่ำจะเอาที่ไหนมาจ่าย พอจะหันไปหารถเมล์ก็ไปติดกันบนถนนนั่นแหละ แถมรถเมล์ก็คุณภาพแย่และเส้นทางก็ไม่ครอบคลุมกี่ต่อถึงจะถึงบ้าน ครั้นจะหนีออกจากเมืองใหญ่ไปทำงานที่จังหวัดอื่น ก็ไม่ได้อีกเพราะความเจริญมันกระจุกตัวแค่บางที่ เอาจริงโอกาสของคนไทยเนี่ย มันโตและหางานที่ได้เงินเดือนดีๆเนี่ย มีแค่ไม่กี่จังหวัดที่เป็นเมืองใหญ่ โอกาสช่างน้อยนิดจริงๆนะ 😂

ยกตัวอย่าง Iphone ที่เราเห็นว่ามันแพงแสนแพงบางคนต้องผ่อน มันเป็นเพราะเราโดนกดเงินเดือนจนคิดว่าแพงจริงๆค่ะ จนเราคิดว่าคงไม่มีสิทธิ์ได้ซื้อ ซึ่งความจริงแล้วอาชีพอะไรก็ควรจะซื้อของที่จำเป็นต่อชีวิตได้ ไม่ว่าจะที่อยู่อาศัย หรือโทรศัพท์ มันคือแบรนๆนึง ที่ต่างประเทศไม่ว่าแม่บ้านหรือใครๆ ทำงาน2 อาทิตก็ซื้อได้แล้วค่ะ นี่แหละที่เรียกว่าคุณภาพชีวิต

ตอนเป็น first jobber ทำงาน ที่ กทม เงินเดือน 15000 นี่แทบไม่มีเงินเก็บอะ แต่พอย้ายกลับบ้านที่ ตจว. หางานทำแถวบ้าน ยอมลดเงินเดือนเหลือ 9000 แม่งเสือกมีเงินเก็บวะ ตลกชีวิตตัวเองชิบหาย😂😂

ชอบ Content แบบนี้ครับ เหมือนมีเพื่อนร่วมชะตากรรม อย่างน้อยไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอปัญหา ส่วนตัวลาออกจากงาน กทม มาอยู่ต่างจังหวัด เงินน้อยกว่า แต่แลกมากับเวลาทำสิ่งอื่นๆ ต่อได้ ความสบายใจ

ชอบคอนเทนต์นี้มากเลยครับ มาในช่วงเลือกตั้งพอดี จะได้ให้พรรคการเมืองได้ฉุดคิดถึงมุมมองคนชั้นกลาง ที่ทำงนหนักไม่มีเวลาหยุด หาเช้ากินค่ำเดือนชนเดือน ตื่นเช้าเดินทางรถติดขึ้นรถไฟราคาก็แพง เงินเดือนไม่พอใช้ก็หมุนเงินจะไม่ทัน และไม่รู้ว่าอนาคตการงานจะมั้นคงเช่นไร ปล.อยากจะถามถึงคนตัดคลิปนี้ ใช้เพลงประกอบชวนนึกถึงลงไปเล่นเกมเกนชินอิมแพคเมืองสุเมรุสุดๆ

“ ผมมองว่า เพราะผู้มีอำนาจ เอื้อประโยชน์ธุรกิจเฉพาะกลุ่มตัวเอง หากกระจายให้ประโยชน์ตกถึงผลประโยชน์ในธุรกิจทุกแขนงอย่างดีและตรงไปตรงมา อัตราการมีรายได้ก็่น่าจะมากขึ้น และ ผลก็จะตกถึงคนที่ทำงาน “ “ แต่ปัจจุบันประโยชน์ตรงนี้มันตกแก่คนแค่กลุ่มเดียว “

ชนชั้นกลางน่าสงสารสุด เสียภาษีเต็มที่ แต่เป็นกลุ่มที่ได้รับผลประโยชน์จากนโยบายรัฐน้อยที่สุด

ถ้าได้ผู้แทนที่ถูกใจเมื่อไหร่ กินข้าวคลุกน้ำปลาก็อร่อย ก็เหมือนกับคนกรุงเทพตอนนี้ที่ได้ชัชชาติเป็นผู้ว่า น้ำท่วมคอหอยอยู่แล้วยังบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ แค่จะสื่อว่าคุณพัฒนาคุณภาพชีวิตได้ทุกเมื่อไม่ต้องรออะไรทั้งน้น

จบราชภัฏก็ยังดีกว่าคนไม่ได้เรียนหนังสือนะ คนไม่ได้เรียนหนังสือหลายๆคนที่อยู่รายการอายุน้อยร้อยล้านประสบความสำเร็จกว่าคนเรียนเก่งจบม.มีชื่อเสียงก็มีมาก อย่าไปซีเรียส มันขึ้นอยู่กับแต่ละคนค่ะ ถ้าเราเก่งจริง เขาก็ยอมรับเราค่ะ สู้ๆ

การแข่งขันมันเป็นเรื่องปกตินะครับ และการแข่งขันนี่แหละที่ดึงด้านดีของเราออกมา ถ้าจะให้รัฐเข้าไปแทรกแทรงตลาด มันยิ่งขัดกับหลักทุนนิยมครับ เห็นได้ในญี่ปุ่นหรือฝรั่งเศสที่ระบบบำนาญมีปัญหา หลายประเทศขยายเวลาเกษียณเพราะเริ่มขาดทุนเช่น ในเยอรมัน ลองคิดง่ายๆ คุณอยากเอาเงินฝากไว้ให้รัฐจ่ายบำนาญให้คุณ หรืออยากเอาไปซื้อประกันสะสมทรัพย์หรือประกันสุขภาพเอง

ผมเคยทำงานกลางคืนมาครับ เข้างาน 2 ทุ่ม เลิก 6 โมงเช้า ทำงาน 6 วัน หยุด 2 วัน กว่าจะได้หยุดตรงเสาร์-อาทิตย์ ต้องรอวนประมาณ 3 สัปดาห์ ไม่มีวันหยุดนักขัตฤกษ์ ดีอย่างเดียวคือไม่ค่อยได้ใช้เงิน แต่พอคิดจะสร้างครอบครัวผมเลยลาออก อยากมีเวลาแบบคนปกติ ฝันว่าสักวันกฏหมายแรงงานบ้านเราจะแข็งแรงปกป้องชนชั้นแรงงานได้ 😢

ดีมากเลยครับ นี่แหละสิ่งที่จับต้องได้ ที่ประชาชนทุกวันนี้ต้องการ ไม่ใช่เอาแต่รักชาติ ทดแทนแผ่นดินอะไรนั่น ไร้สาระมากๆ

คอนเท้นนี้เดี๋ยวเพจอวยรัฐบาลเขาจะร้อนตัวอีกนะครับ "คนรวยจากออนไลน์เยอะแยะ คุณทำกันไม่ได้เอง"

กลับมาดูคลิปนี้ แล้วมองสภาพรัฐ สิ่งที่ฝันมันก็คือสิ่งที่ฝันต่อไป... ประเทศกำลังพัฒนา.

คนระดับกลาง ยังอยู่ไม่ได้ แล้วจะกระจายรายได้สู่คนระดับล่างได้ยังไง ประชาชนแค่ต้องการทำงานหาเลี้ยงชีพให้ชีวิตปกติ มีกินมีใช้ แค่เท่านั้นก็ดีแล้ว

คนชั้นกลางคือน่าเห็นใจตรงจ่ายภาษีเงินได้​ ในขณะที่คนจน​ หรือพ่อค้าแม่ค้าเลี่ยงได้​ แต่เอาจริงเงินเดือนสองหมื่นหักค่าใช้จ่ายลดหย่อนนู้นนี่​ แทบไม่ต้องเสียภาษีเลย​ ดังนั้นสมควรควรขึ้นVatได่้แล้ว​ จะได้เท่าเทียม​ ใครร่ำรวยใช้จ่ายมากเสีย​ Vatมาก​ ใครจนใช้จ่ายน้อยเสียVatน้อย นิดนึงตรงที่คนในวีดีโอ​ คุณก็รู้เงื่อนไขของประเทศนี้ว่ามันยากที่จะใช้ชีวิตเดือนต่อเดือน​ แต่คุณยังคิดมีลูก​อีก​ กลัวเหลือเกินว่าจะมองลูกเป็นภาระ​ และในอนาคตลูกก็อาจจะมองว่าคุณคือภาระเขาเช่นกัน​ ส่วนพ่อแม่ที่ดี​ เขาจะไม่รบกวนค่าใช้จ่ายลูกตัวเองนะ​ เขาวางแผนหารายได้ให้ตัวเองมั่นคงก่อนมีลูก​ สมควรแก้ที่ต้นตอหยุดวงจรอุบาทว์​โดยการสร้างรากฐานตัวเองให้มั่นคงก่อน​ แล้วค่อยมีลูก​ ค่อยช่วยคนอื่นได้​ ไม่งั้นก็เตี้ยอุ้มค่อมไปอย่างนี้​ รัฐอาจจะช่วยได้ส่วนนึง​ แต่หน้าที่หลักคือปัจเจกที่ต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง100% ถ้าที่นี่ไม่ดีก็ย้าย​ สร้างเนื้อสร้างตัวจนตัวเองรู้สึกว่ามีลูกไม่ใช่ภาระ​ แล้วค่อยมี ค่อยช่วยพ่อแม่

คนจนเมืองด้วยปัจจัยที่ต่างกันไป แต่ถ้าคนทำงานก็ไม่พ้นกับดักมนุษย์เงินเดือน หมดไปเท่าไหรกับคำว่าของมันต้องมี ชีวิตนี้เลยขอไม่ทำบัตรเครดิตเลยกิเลศผมเยอะ 😂

เรานั่ง mrt ไปทำงานตอนเช้าทุกวันจาก mrt 1-14 ไม่เคยเปลี่ยนสาย ยังทึ่งว่าคนที่เปลี่ยนสายรถไฟขึ้นลงไปมาทุกวันทำได้ไง มันเหนื่อยมากเห็นแต่ละคนดูสุขภาพไม่ค่อยดี ดูเร่งรีบ สงสัยเงินเดือนเป็นแสนบาท ถึงได้สู้กันขนาดนี้ 😅

เคยไปฝึกงาน คนที่ ทำงานกรุงเทพได้คือ แกร่งมาก แบบโคตรแข็งแกร่ง

ชอบเสียงดนตรีนะ บิวอารมณ์ได้ดี ไม่หม่นหมองไป และ สดใสในเวลาเดียวกัน

ต้นทุนชีวิตในเมืองสูงมากจริงๆครับ ทั้งเงิน ทั้งเวลา แทบไม่เหลือให้ครอบครัวเลย

ผมเคยทำงานบริษัท outsource แห่งหนึ่งเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เขาส่งผมไปทำงานในเมือง แถวสีลม ผมพักอยู่แถวประเวศ ต้องฝ่ารถติดทุกวัน จ-ศ นั่งรถ 2-3 ต่อ กว่าจะถึงที่ทำงาน บอกตรงๆ ถ้าบริหารค่าใช้จ่ายไม่ดี เงินเดือนที่ได้มาอาจติดลบได้ ผมทำอยู่ 6 เดือน เลยลาออกจากต้นสังกัด แล้วมารับ job อิสระ รู้สึกมีความสุขกว่าตอนทำงานประจำ ฝ่ารถติด ชีวิตช่วง 3 ปีที่ผ่านมานั้นมันเป็นบทเรียนทำให้ผมแก้ไขข้อผิดพลาดในการใช้เงิน เพราะตอนนั้นผมไม่วางแผนทางการเงิน เพราะใช้เงินโดยไม่คิด ซื้อสิ่งของฟุ่มเฟือย จ่ายเงินไปกับสิ่งล่อตาล่อใจ ตอนหลังทำงานอิสระเลยแบ่งส่วนใช้และเก็บออม ชีวิตเลย ok ขึ้นกว่าเมื่อก่อน

เอาจริงก็อยากทำงาน5วันต่อสัปดาห์ ด้วยที่ทำงานต่างจังหวัด ทุกวันนี้เหมือนใช้ชีวิตวนลูบ งานก็ชอบอยู่หรอกแต่ละวันมีอยู่แค่นี้เองหรอ

เป็นพลเมืองชั้น2ชั้น3 ในต่างประเทศ รายได้ยังดีกว่าเยอะ

สู้ๆนะครับ โอกาสของคนเราไม่เท่ากัน .. คนที่ไม่ได้อยุ่ตรงจุดเดียวกับเขาก็อย่าไปว่าเขาเลย

เพราะเราต่างก็ไม่เคยใช้สมองศักยภาพ เราถูกฝึกให้เชื่องตั้งแต่ใน ร.ร. จนเรียนจบ ทำงานก็ใช้รูปแบบเดิม แข่งขันเพื่อตำแหน่ง เงินเดือนค่าคอมที่มากขึ้น แล้วสุดท้ายเราก็รู้สึกตัวว่าไม่แฟร์ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะเรามั่วแต่ก้มหน้ารับใช้นายทุนไง กลัวเป็นคนไม่เอาไหน กลัวไม่มีรถยนต์คันโก้เพื่อเป็นสถานะบอกถึงความก้าวหน้า คุณนั่นละเลือกทางชีวิตที่มันส้นตีน เเล้วก็มาบ่นว่าทำไมไม่มีกน่วยงานบ้าบออะไรมาช่วยชีวิตฉันให้ดีขึ้น ในเมื่อคุณยินยอมกับระบบส้นตีน ก็ยอมรับกับเรื่องส้นตีนที่เจอเถอะนะ

จริงๆปัญหาทำงานเยอะเกิน เพื่อหารายได้มากขึ้น ถ้าเราไม่เทียบกับ ปท ฝรั่ง ทางเอเชียก็แบบนี้ส่วนมากนะครับ ผมอยู่มาหลายประเทศบอกเลยว่า แทบไม่ต่าง ทำงาน 7 โมงเช้าถึง 5 ทุ่ม ทำงาน 6 วันครึ่ง แทบไม่ต้องใช้ชีวิต ไม่งั้นไม่พอรายจ่าย แต่สิ่งที่ไทยต่างกับเมืองนอกคือไทยมักซื้อกิน ทำเองแพงกว่า - ตปท ทำเอง ประหยัดกว่า ไทยพักเบรคไปซื้อกาแฟ - ตปท ชงเอง แบบผง หรือไม่มีพักเลย ไทยรถติด เสียเวลาชีวิต - ตปท รถไม่ติด อันนี้ข้อดี ไทยค่ารถออกเอง - ตปท บางประเทศ บริษัทออกค่ารถให้ ภาษีถ้ามองว่าทุกคนจ่าย จริงๆแล้วคนไทยจ่ายใน % น้อยมากนะครับ หลายๆปท เค้าจ่าย 30%-50% ของเงินเดือนเลยทีเดียว เค้าถึงมีสวัสดิการเยอะ(ก็ไม่เสมอไปนะ อะไรละที่ได้สวัสดิการ ต้องมองอีกเยอะเลย เช่นค่าพยาบาล มีประกันใช่ แต่หักจากเงินเดือนเรานี้ละ แล้วตอนเข้ารพ ต้องจ่ายเองอีก 30% ใครบอกว่าฟรีมันไม่จริงทุก ปท เจริญแล้วนะ ฟรีแค่บางประเทศ) แต่รัฐไม่ได้มาจ่ายค่ารถให้นะครับ บริษัทคนออก ค่าเรียน ฝรั่งหลายปท เรียนฟรี(เค้าหักภาษีคุณไปแล้วไงทุกเดือนแพงๆ) ญี่ปุ่น(ฟรีเฉพาะต่างจังหวัด) ผมมาให้มุมมองอีกมุมครับ อย่าโทษแต่รัฐ ไม่ว่าจะรัฐไหนก็เหมือนกัน ลองย้อนดูเกิดจากอะไร แต่เรื่องค่าครองชีพไทยสูง และเจริญแต่กทม อันนี้เห็นด้วย ทำให้ปัญหาเยอะมาก ถ้าเจริญกระจาย รถติดก็น้อยลง การมีรถคนไทยมันง่ายเกินไป ทำใบขับขี่ง่าย ภาษีต่อปีแสนถูก

ใช้สินค้าเงินผ่อนแล้วบอกตัวเองเงินเดือนชน้ดือน แปลว่าตัวเองไม่มีวินัยทางการเงิน อย่าเอาแต่โทษคนอื่นเด้อ มองวินัยทางการเงินของตัวเองด้วย

พี่ลูกปัดพูดแทนใจผมหมดเลยอ่ะ พูดถูกและจริงทุกคำพูดที่กล่าวมา

ผมอยากให้นักการเมืองทุกคนดูคลิปและเเก้ไขปัญหาให้กับเเรงงานทั้งในเมืองเเละชานเมือง เหมือนคุณภาพชีวิตตอนนี้ถดถอยมากๆ

เอาจริงๆรอบนี้ก็มีหลายพพรรคนะ แต่พูดกันตรงๆ ก็วนอยู่กับลุงตู่ที่ใครไม่รู้เลือกมา

เน้นวัตถุนิยม มันก็เหนื่อยสิครับ รองไม่เน้นวัตถุนิยมมันเจะหนื่อยน้อยลงครับ แต่ยังทนอยู่มันก็แปลกครับ นะครับ

ตรงใจมาก ทำงานแทบตายไม่มีเงินเก็บสักบาท แค่ใช้ชีวิตให้พ้นเดือนก็ยากแล้ว

สหภาพเเรงงานเราโดนซื้อไว้หมดละ ประธานตำเเหน่งนี้รัฐดูเเลอย่างดี คงไม่ช่วยเราปรับค่าเเรงให้มันบาล้านกับค่าครองชีพ จะรวมตัวกันหยุดงานก็ไม่ค่อยจะมีคนมากัน ส่วนใหญ่ต้องรอให้เดือดร้อนกันถ้วนหน้าก่อนถึงค่อยจะออกมา เเสดงความคิดออกมาต่อต้านกับการที่เอกชนเอาเปรียบ รัฐก็ไม่ได้ซัพพอตประชาชนเล๊ย

การเมืองมันเป็นเครื่องสะท้อนคนในสังคมนั้นๆ คนในประเทศเป็นอย่างไร การเมืองก็ เป็นอย่างนั้น ภ้าคนในประเทศ มักง่าย ไม่เคารพกฎหมาย นึกจะทำอะไรก้อทำไม่สนใจกฎหมาย การเมืองมันก้อเป็นแบบคนในประเทศนั้น เห็นแต่คนไทยโทษนักการเมืองบ้าง โทษคนชั้นในบ้าง แต่ไม่เห็นโทษตัวเองกันเลย ทั้งที่ตั้งแต่ออกจากบ้านเห็นคนทำ ผิดกฎหมาย มักง่าย เป็นเรื่องปรกติ เช่นนี้แล้วเราก้อได้การเมืองแบบ มักง่าย ชอบทำผิดกฎหมายอย่างที่เราเป็น

บางทีต้นต่อปัญหา มันอาจจะมาจากเรื่องการกระจายความเจริญก็ได้นะ เมืองหลวงขยายตัวขึ้นทุกวัน แออัดขึ้นทุกวัน การแข่งขันก็สูงตาม พอคนเยอะ การแข่งขันสูง มาตราฐานคุณภาพของคนก็สูงขึ้นตาม ทำให้คนในตลาดแรงงาน ในเมืองหลวงจะต้องพยายามมากขึ้นไปเรื่อยๆ เหนื่อยมากขึ้นไปเรื่อยๆ ถ้าความเจริญยังกระจุกอยู่ที่เดียวแบบนี้ แก้อย่างอื่นให้ตาย ปัญหาก็ไม่จบ

คนรุ่นใหม่หลายคนประสบความสำเร็จ แต่มีบางคนที่ล้มเหลวแบบนี้

เราเป็นคนนึงที่ตอนนี้อายุแค่25 ดูแลแค่ตัวเอง ไม่มีภาระ ไม่มีหนี้สินอะไรเลย เรายังจะไม่รอดในแต่ละเดือน รู้สึกเหนื่อยในการใช้ชีวิตมาก

ชอบค่ะ คลิปปนี้ โดนใจ ❤😂🎉

ไม่ใช่แค่ในกรุงเทพฯในต่างหวัดก็ไมาต่างกัน เราทำงาน3งาน งานประจำ+ขับรถส่งอาหาร+ขายของออนไลน์ รู้สึกว่ารายได้ไม่พอกับรายจ่าย เหลือเงินแค่1ใน5

ชีวิตที่น่าเศร้าของคนในเมือง ทำงานไปจนกว่าจะสบาย หรือ ทำงานไปจนกว่าจะตาย ชีวิตแม่งมีแค่นั้นเองเหรอ โคตรเศร้า

ถ้ายังไม่มีมาตรการณ์ควบคุมเรื่อง ค่าแรง สายอาชีพต่างๆ และยังปล่อยค่าครองชีพสูงขึ้นเรื่อยๆ เตรียมเป็นแบบประเทศลาวตอนนี้ได้เลย ที่ปัจจุบัน ม.รัฐ ชื่อดังของลาว รับนักศึกษามากกว่าจำนวนที่สมัครแล้ว เพราะ ทุกคนต่างคิดว่า เรียนดีๆ จบไปก็ไม่มีอนาคตอยู่ดี (รายได้ พนักงานที่ลาว ต่ำมาก) มาหาทางประกอบ ธุรกิจเองดีกว่า แต่ในทางกลับกันที่เป็นไปได้ มาตรฐานวิชาชีพต่างๆ ของประเทศเราควรจะสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามค่าแรงที่ควรได้เพิ่ม ให้บาลานส์กันกับค่าครองชีพ

ลดค่าครองชีพ ค่าน้ำมัน ค่าแก๊ส ค่าไฟ ขอข้าวจานละ 25 พิเศษ 30 เงินเดือน15,000-20,000 ยังไงก็รอด ต่อคนนะครับ

เข้าใจเลยครับ สังคมเมืองเองก็ไม่ต่างกับสังคมบ้านนอกเลยครับ

เราก็เป็นชนชั้นทำงาน แต่เราไม่ได้มีชีวิตธรรมดาที่วุ่นวายแบบ ใช้จ่ายไปกับ​ ค่า​กาแฟ​ ค่าดื่ม​ ค่าเดินทาง​ ค่ากิน​ของในห้าง ค่าเที่ยว​ แบบคนทั่วไปในคลิปนี้ เพราะเลือกทำงาน​ แล้วใช้สวัสดิการ​หอพัก​ เดินทางด้วยการเดินเท้าไปทำงาน ใช้จ่ายปกติกับค่าอาหาร ที่ไม่ดื่มกาแฟ​ ไม่ออกไปไหนบ่อย​ อยู่ห้องอ่านหนังสือ​ ดูซีรี​ย์ในมือถือวนไป​ ใช้ชีวิตสันโดษ​ ไม่ยุ่งกับใครไม่วุ่นวาย​ ไม่เรียกร้อง​ ไม่ร้องขอ​ ทำตัวเองให้ประหยัดลดตรงนู้น​ งดตรงนี้​ ค่าอะไรที่ไม่ควรจ่ายก็งด​ ลดอยากได้นั่นนี้เพิ่ม​ แต่ชีวิตก็จะไม่มีสีสัน แต่ก็แลกมากับ อย่างน้อย​ก็ไม่ต้องเดือนชนเดือน​

เป็นรายการที่ดีนะคะ แต่อยากให้เสนอมุมมองที่รอบด้านและหลากหลาย ทำไมมีคนวัยทำงานอีกกลุ่มหนึ่งที่ทำงานใน กทม ไม่ได้มีบ้านของตนเอง ไม่ได้ร่ำรวย แต่ทำไมเค้าอยู่ได้ เค้ามีเงินเก็บ เพราะเค้ารู้จักวางแผนการทำงาน รู้จักใช้จ่าย รู้ว่าทุกอย่างต้องใช้เวลา และรู้จักพัฒนาตัวเองด้วย ไม่ใช่แต่โทษภาครัฐ ไม่ใช่ทำงานไม่กี่ปีแต่อยากมี passive income เพื่อที่จะมีชีวิตสุขสภาย หากลองพิจารณาสิ่งที่แต่ละคนพูด มีแต่โทษปัจจัยภายนอก พูดถึงแต่ความยากลำบาก แต่ถ้าเราลองให้เค้าแจกแจงค่าใช้จ่ายของตัวเอง ดู lifestyle เราอาจได้ข้อมูลที่ลึกซึ้งขึ้น ไม่ใช่ไม่เห็นด้วยนะคะ แต่อยากให้เสนอมุมมองให้รอบด้าน

ชนกลาง ชนบท อยู่แบบราชาครับ ก็แล้วแต่ทางเลือกของแต่ละคนนะครับ คน กทม.จริงๆ ไม่ได้มานั่งบ่นในนี้หรอกครับ เพราะเขาเข้าใจชีวิตเขาแต่แรก คนที่มานั่งบ่นคือคน ตจว.มาทำงาน กทม.ทั้งนั้นแหละครับ

นี่คือความจริง การสร้างตัวมันลำบากมากๆ ในยุคนี้

ผมหนีจากมนุษย์เงินเดือนมาทำเกษตร+ขายของ สรุปหนักกว่าเดิม เกษตรก็ต้องลงทุนเยอะมาก แถม ตจว.ขายของเงียบมาก ชาวบ้านไม่ค่อยมีเงิน เค้าต้องประหยัดกว่าคนกรุงเทพไปอีก

ผมเชื่อว่าคนไทยฉลาดเเละเก่ง ที่จะเห็นอะไรใหม่ๆเปลี่ยนเเปลงไปด้วยกันครับ

ทำงานเลี้ยงปรสิต รบ. ก็เป็น time machine ย้อนเวลาให้ปรสิตกินต่อยาวๆ วนลูปอีกที

ยิ่งคนไม่ได้อยู่บ้าน แล้วไปเป็นพนักงานบริษัท ในชีวิตเราคือ หาเงินจ่ายค่าห้อง ไหนจะค่ากิน ซื้อของเล็กน้อย

ถึงขนาดสึมเศร้ากันเลยทีเดียว พอตอนเด้กวาดไว้เยอะโตมาใช้จริงยากสุดๆ

รักประเทศไทย ประเทศนี้ยังมีโอกาสอีกเยอะมาก ๆ ถ้าเรามองอีกมุมให้เป็น ถ้าคุณคิดว่าไป ตปท. สบายใจกว่า เชิญครับแล้วคุณจะรู้.... ผมผ่านมาแล้ว ส่วนเรื่อง รัฐบาล ตั้งแต่เกิด ผมยังไม่เคยเหน รบ. ไหนที่คนบอกว่าดี 100% สัก รบ. เดียว สู้ ๆ คับ

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป สภาจะต้องถูกถล่มแน่ๆ

ถ้ารัฐช่วยมากกว่านี้ก็เป็นระบบสังคมนิยมแล้ว รัฐช่วยทุกอย่าง ทุกวันนี้มีบัตรคนจน เดี๋ยวก็แจกเงิน ถ้าเงินยังใช้เดือนชนเดือน พ่อแม่ก็ต้องส่ง จะมีน้องทำไมก่อน ตัวเองยังไม่รอดเลย

ถ้าทำงานประจำหรือมนุษย์เงินเดือน มันเรียกร้องอะไรไม่ได้หรอก คุณไม่ไหวเขาก็แค่จ้างคนใหม่เข้ามา. ส่วนค่าครองชีพสูง มันสูงแค่บางพื้นที่ มันไม่ได้สูงกันทุกพื้นที่หรือทั้งประเทศ(เพราะในเขตธุรกิจ เป็นแบบนี้กันทั้งโลก เพราะมีต้นทุนเรื่องค่าเช่าเป็นหลัก) และต่างคนต่างอยากรวยอยากมีอยากได้ทุกคนคิดแบบนี้หมด รวมถึงคุณ นโยบายอะไรมันแก้อะไรไม่ได้ เพราะสาระบบแบบนี้และวิถีแบบนี้คนตั้งคือประชาชนในพื้นๆที่นั้นๆเอง. แต่คนเราต่างหากที่เป็นตัวกำหนดชีวิตเราเอง ถ้าไม่ไหวก็ออกมา อย่าไปเรียกให้ใครช่วย เพราะไม่มีใครบังคับให้ไปอยู่ในสาระบบแบบนั้น. สิ่งที่สำคัญไม่ทำอะไรเกินตัวหรือกิเลสมันเยอะ ที่ไหนก็อยู่ได้สบายหมด. คนเราทุกวันนี้ เหนื่อยจากกิเลสและความอยากมีอยากได้ครับ ไม่ใช่เพราะทำงานประจำหรอก งานประจำมันก็แค่ทำตามระบบ ไม่ใช่การคิดค้นวิทยาการขั้นสูง.

คลิปนี้ทำให้รู้เลย หลายคนชีวิตเหมือนเรา เดือนชนเดือน😢

อยู่บนถนนนานจนไม่อยากไปไหน ก็ส่งผลต่อเศรษฐกิจเหมือนกันนะ

กรรมกร ห้องแอร์ พอเรียนจบเจอความจริงเศร้านานกว่าจะรับได้

น้องผมสั้น น่ารักจัง❤❤❤

5:06 ใช่เลยยยยยย

เศร้าชิบหาย สังคมประเทศเรา

ตื่นตีห้า เลิก 2 ทุ่ม ไปอัดกันบนชานชาลารอรถไฟมา ร้อนก็ร้อนยืนก็เหนื่อย พอประตูเปิดก็กรูกันเข้าไปอัดข้างใน ยืนตั้งแต่ต้นสถานียันปลายทาง แล้วต้องต่อรถเมล์เข้าบ้านอีก หน้าเจื่อย ปวดหลัง ปวดไหล่ ปวดขา ปวดเท้า พอจะอยากเช่าคอนโดในเมืองจะได้สบายๆดันaffordไม่ได้อีก 10~20k/M gu ask real สุดๆ

ชอบเสียงเพลงประกอบกลับเนื้อหาในคลิป มีความกัดจิกสุดๆ😂