ეს ლექსი დაწერა 25 წლის ასაკში და ფიქრნი მტკვრის პირას სულ რაღაც 20 წლის ასაკში, გენიოსი.... სულ 30ამდე ლექსი აქვს +2,3 დაწერილი და მაინც მისი ამ მცირე შემოქმედებითაც ჩემთვის ნომერ პირველი პოეტია, დიდი ხანი გალაკტიონი იყო, თუმცა რომ ჩაუღმავდე მის შემოქმედებას თუნაც მხოლოდ მერანს, აღმოაჩენ რომ საერთოთ სხვა საფეხურზეა ბარათაშვილი. 27 წლის გარდაიცვალა, სულ 12 წელი იმოღვაწევა, გალაკტიონი საუკეთესო დიდოსტატია და მეფეა პოეზიის, მცოდნე, თუ რა არის ლექსი, როგორ უნდა წერო, რომ სიტყვა ვერ იპოვო ზედმეტი ან ნაკლები, მაგრამ ბარათაშვილი მიწიერს სცდება...
მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი, უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი! გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი, და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი! 0:17 გაკვეთე ქარი, გააპე წყალი, გარდაიარა კლდენი და ღრენი, გასწი, გაკურცხლე და შემიმოკლე მოუთმენელსა სავალნი დღენი! ნუ შეეფარვი, ჩემო მფრინავო, ნუცა სიცხესა, ნუცა ავდარსა, ნუ შემიბრალებ დაქანცულობით თავგანწირულსა შენსა მხედარსა! 0:34 რაა, მოვშორდე ჩემსა მამულსა, მოვაკლდე სწორთა და მეგობართა; ნუღა ვიხილავ ჩემთა მშობელთა და ჩემსა სატრფოს ტკბილმოუბარსა, სად დამიღამდეს, იქ გამითენდეს, იქ იყოს ჩემი მიწა სამშობლო; მხოლოდ ვარსკვლავთა, თანამავალთა, ვამცნო გულისა მე საიდუმლო! 0:53 კვნესა გულისა, ტრფობისა ნაშთი, მივცე ზღვის ღელვას, და შენს მშვენიერს, აღტაცებულს, გიჟურსა ლტოლვას! გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი, და ნიავს მიეც ფიქრი შენი, შავად მღელვარი! ნუ დავიმარხო ჩემსა მამულში, ჩემთა წინაპართ საფლავებს შორის; ნუ დამიტიროს სატრფომ გულისა, ნუღა დამეცეს ცრემლი მწუხარის, შავი ყორანი გამითხრის საფლავს მდელოთა შორის ტიალის მინდვრის, და ქარიშხალი ძვალთა შთენილთა ზარით, ღრიალით, მიწას მომაყრის! სატრფოს ცრემლის წილ მკვდარსა ოხერსა დამეცემიან ციურნი ცვარნი, ჩემთა ნათესავთ გლოვისა ნაცვლად მივალალებენ სვავნი მყივარნი! გასწი, გაფრინდი, ჩემო მერანო, გარდამატარე ბედის სამძღვარი, თუ აქამომდე არ ემონა მას, არც აწ ემონოს შენი მხედარი! დაე მოვკვდე მე უპატრონოდ მისგან ოხერი! ვერ შემაშინოს მისმა ბასრმა მოსისხლე მტერი! გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი, და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი! ცუდად ხომ მაინც არა ჩაივლის ეს განწირულის სულის კვეთება, და გზა უვალი, შენგან თელილი, მერანო ჩემო, მაინც დარჩება; რომ ჩემს შემდგომად მოძმესა ჩემსა სიძნელე გზისა გაუადვილდეს, და შეუპოვრად მას ჰუნე თვისი შავის ბედის წინ გამოუქროლდეს! მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი, უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი! გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი, და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!
