Czy znaliście kiedyś mężczyznę, który rezygnuje ze swoich potrzeb, planów, a jego jedynym celem jest zaspokojenie potrzeb innych? Nawet jeśli znaliście, raczej jest on wyjątkiem. To kobiety są najczęściej mistrzyniami dbania o innych. Nawet jeśli oni wcale tego nie potrzebują. Ja się pytam po co? Skoro od zarania dziejów wiadomym jest, że gdy przestajemy się wciąż tak starać zyskujemy wolność. Energię. Czas. Szacunek do siebie. I szacunek innych. Dobrego dnia ♡
Super materiał. Nie zdawałem sobie sprawy, że opisane tu zachowania mają swoją nazwę i są opisywane w literaturze. Na co dzień mam odczynienia z osobą, która tak się zachowuje. Na początku odbierałem to jako opiekuńczość. Było to dla mnie atrakcyjne. Po jakimś czasie stało się męczące. Teraz odbieram ja jako bardzo toksyczne zachowania. Jak to mówi powiedzenie - co za dużo to nie zdrowo. Nie ma umiaru w wykonywaniu zadań za innych. Widać, że osoba nie ufa innym, oczekuje pomocy ale jednocześnie nie przyjmuje jej. Jeżeli przyjmie to i tak komentuje ją jako nieodpowiednią, źle wykonaną - nie perfekcyjną. Powoduje to, że po kilku próbach nie ma się ochoty pomagać. No i koło się zamyka. Odnoszę wrażenie, ze w relacji gdzie jest w niej osoba z emocjonalna harówka nikt nie ma z tego korzyści, a są same straty. Jak sobie z tym poradzić ma "beneficjent" będący w towarzystwie takiej osoby? Jak rozmawiać z osobą uprawiająca emocjonalną harówkę? Jak zwrócić uwagę na problem np. z wytykaniem tego że się nie zrobi, bo ktoś kiedyś coś zrobił źle więc teraz lepiej niech nie robi samodzielnie - i obrażaniem się kiedy się to zrobi samemu, albo wytykaniem że jest to złe - albo, kiedy ta osoba zacznie narzekać (w towarzystwie), że jest ona zarobiona, że nikt jej nie pomaga itp.) Kiedy ktoś to robi 10-50 czy setny raz to naprawdę można mieć tego dość. Jak może sobie poradzić osoba uprawiająca emocjonalną harówkę? Jak może ona z tego wyjść? Jak wogóle może to zidentyfikować u siebie? Nie znalazłem odpowiedzi na to pytanie w tym materiale. Czy droga autorka może coś napisać o tym albo lepiej - nakręcić o tym odcinek?
W mojej rodzinie wszystkie kobiety tak działają, a mężczyźni są z tego zadowoleni. Kobiety od małego są uczone zadowalać wszystkich wokół. Ale o nich nikt nie pomyśli a nawet, jak się buntują i tak to nic nie da, obiad musi być. Ja mieszkam sama, ale raz w miesiącu przyjeżdża do mnie bliska osoba. Na początku chciałam mu się przypodobać, więc gotowałam najlepsze jedzenie, wiem - moj błąd, wszystko było wysprzątane na cacy, było zabawianie gościa opowieściami. Aż do czasu, gdy padłam przy nim na grypę. On biedny nie wiedział, co ze mną zrobić. Nie umiał głupiej zupy ugotować. Ugotował jakąś gotową breję z Lidla, ktorej sam nie tknął. Musiałam wstać z 39 stopniową gorączką i przyszykować jedzenie. Z jednej strony my kobiety same na siebie stryczek nakładamy ale z drugiej strony rzadko mężczyźni dbają o nas i najbliższych, więc boimy się odpuścić.
Dziękuję bardzo!Bardzo.ciekawe i nowe dla mnie mimo ze jestem...z branży.Po zastanowieniu się jednak dosc powszechna sprawa w wielu środowiskach...Kojarzy mi sie ze współuzależnieniem, z rolą Bohatera w systemie rodziny alkoholowej...z syndromem Matki Polki....Czy jest cos na ten temat po polsku?Chętnie pogłębiłabym.temat!
Witam, cieszę się, że odcinek okazał się interesujący. Odpowiadając na Pani pytanie: po polsku, tak z perspektywy kobiecej, jest o tym rozdział w książce "Czuła Przewodniczka". Ostatnio bardzo popularna pozycja ;) Pozdrawiam serdecznie!
