Genialny film!!! W transporcie publicznym jak ludzie widzą symbol i nie ogarniają tylko muszą tyłek posadzić bo nie wyczymią, to gdzie by nie pojechali będzie problem! To samo z ogólną kulturą w miejscach publicznych, brakuje mi dozy ostracyzmu w stronę buraków w Polsce. Z używaniem języka kraju odwiedzanego to trudna kwestia, bo w każdym jest trochę inne podejście i dziękuję za wskazówki, warte zapamiętania! (chociaż już z nauki koreańskiego ogarnęłam, że lepiej dla zachowania godności człowieka zostać przy angielskim :P zwroty z k-popu też mogą być ciekawie odebrane xD). Ale na Węgrzech na przykład - cokolwiek nie próbowałam, to się mega cieszyli, a najbardziej pani na poczcie - ona do mnie po angielsku "nie mówię po angielsku", ja do niej po węgiersku "nie mówię po węgiersku" i dzień zrobiony :D. Ukłon - NIE MIAŁAM POJĘCIA więc czekam na odcinek!!! Bo czasem człowiek ma odruch i nie kontroluje się za dobrze... "O sobie" - czy zadawanie ZBYT WIELU pytań może być odebrane niedobrze? Czy jako wścibstwo, gdzie granica? Tematy absolutnie nie do poruszania? -> to napisałam zamiast dosłuchać dalej i JUŻ WIEM
Agnieszka Niedziałek pytania o Japonie, kulture, historie sa jak najabrdziej ok. Powinno sie ograniczyc pytania typu ''masz chlopaka'' , ''planujecie slub, dzieci'', 'dobrze sie wam uklada', pytania o zarobki sa niemile widziane. Pytania o poglady polityczne. Pytania o Kore i Chiny sa taboo. Pytanie o opinie o innych religiach etc. Jednak takie oholne rozmowy o Japonii , kulturze, historii sa ok.
Dzięki! Właśnie tak obstawiałam, że Chiny średnio a że Korea to baaardzo przydatne wiedzieć. Pytania wcześniej wymienione też i w Polsce powinno się ograniczać, ale jak jest to.... sama wiesz :DDD
Agnieszka Niedziałek Wielki szacun za chec poznania. ❤❤❤❤🇯🇵Co do Twojego zachowania jest perfecto kultura, dystans do siebie i swiata wszystko jest cacy ❤❤❤
Na Węgrzech ludzie reagują na angielski paniką, tam to jest strefa niemiecka, o czym mało kto wie. Już czasem lepiej po rosyjsku, zwłaszcza do starszych osób. :D
tak, jakiś milion razy byłam tam wzięta za Niemkę :P ze starszymi czasem śmieszne akcje, oni po węgiersku, ja co 50 słowo zrozumiem, kiwam głową i dogadane :D
Uwielbiam Japonię, ale im więcej się o niej dowiaduję, tym bardziej boję się ją odwiedzić. Jeśli chodzi o mnie, to nie jestem ani zupełnie zachodnia, ani też tak chłodna i delikatna jak Japończycy, co wynika pewnie z europejskiego środowiska. Boję się, ponieważ bardzo chciałabym poznać tam ciekawych ludzi. Interesują mnie różne kultury, szczególnie różniące się od mojej, ale obawiam się że nieświadomie popełnię jakiś błąd, urażę kogoś lub zrobię negatywne wrażenie, zupełnie nieodzwierciedlające moich motywów czy osobowości. Boję się, że nigdy nie zdołałabym naprawdę zżyć z tamtejszym społeczeństwem, mimo fascynacji i ogromnego szacunku, jakim je darzę...
O matko, uwielbiam to, że w Japonii epatowanie seksem nie jest pochwalane i podziwiane, te mocne makijaże, chodzenie praktycznie półnago, to, że nie daje się idiotycznych całusków na powitanie i pożegnanie, jestem szczęśliwa, że gdzieś na świecie jest takie miejsce
Feddie wiem, że tak jest, nie mówię, że Japonia jest idealna pod każdym calem, bo oni tak samo mają wiele problemów społecznych i zachowań, nad którymi możnaby było popracować. Chodzi mi bardziej o to, że akurat ten aspekt Japonii jest bardzo dobry, według mnie zaznaczam, bo właśnie to o czym wspomniała osoba wyżej, nie ma tej seksualności wywlekanej na ulicę, nie ma zasady "im bardziej wytapetowana, rozebrana i z większymi atutami tym lepsza". Chodzi mi tylko o to. Każde państwo ma plusy i minusy ;)
@@juliatrojanowska2715 Jak napisałaś tutaj o tych roznegliżowanych kobietach na polskich ulicach od razu nasuwa mi się na myśl to, że polska kultura taka jest właśnie: całuski i biziaczki na imprezach urodzinowych w firmowych ( szczególnie kiedy kogoś nie znamy bardzo dobrze) takie sztuczne wymuszone, tańce (np. na weselu) z kimś kogo nie znamy. I wszystko było by okej gdyby nie to, że kiedy ktoś jest nieśmiały i nie chce tego robić zaraz mu się nakleja łatki, krzywe spojrzenia.
Ten filmik dosadnie uwiadomił mi, że raczej nie odnalazłabym się w japońskiej rzeczywistości... Czułam sie sfrustrowana samym słuchaniem o tym by np. nie wypowiadać swojej opinii na różne tematy. Uwielbiam dyskusje i lubię słuchać także co kto inny ma do powiedzenia, nawet jeśli nasze opinie by sie nie zgadzały i została by wprowadzona napięta atmosfera. Co do punktów z pociągów, to w mojej opinii w Polsce też to obowiązuje, ale może nie tak restrykcyjnie. Mam tu na myśli uprzywilejowane miejsca, czy głośne mówienie - tego drugiego chyba nikt nie lubi, chociaż i tak lepiej niż puszczanie rapsów ;) Oglądam od czasu do czasu Twoje filmy i często mam mieszane uczucia, bo interesuje się Azją już od paru dobrych lat i Twoje przedstawienie Japonii wydaje mi się inne, co nie jest rzecz jasna złe! To pewnie kwestia tego, że poprzednie relacje vlogerów były z perspektywy osoby z zagranicy, a nie kogoś kto tam mieszka na stałe. PS. Uwielbiam czerwoną szminkę :D
Też pomyślałam o tym,nie dla mnie takie zachowania,mam na myśli bliskość do osób zaprzyjaźnionych że mną,a szczególnie dzieci. Natomiast kultura zachowań wobec innych ...wielki szacun
Ja też. Kocham się przytulać i mam małą przestrzeń osobistą, lubię poruszać tematy tabu i rozmawiać o problemach, a do tego jeszcze co do wyglądu uwielbiam opaleniznę i mocne, czerwone szminki, a także tatuaże i piercing. Więc słabo xD
im dłużej słucham o Japonii i jej kulturze tym bardziej się w niej odnajduję. Przestrzeń osobista, która każdy szanuje, brak wścibskości, szanowanie przestrzeni publicznej, brak propagowania chamstwa, wycofanie i taki chłód. Myślę, że byłoby mi na pewno ciężko się tam odnaleźć, ale z wieloma rzeczami się zgadzam
Przydałaby mi się taka normalna przestrzeń osobista tutaj, bo przekraczanie jej na siłe (głównie przez rodzinę) i mówienie, że jestem jakaś nienormalna, nietykalna nie jest w porządku
Yuri Plisetsky Zgadzam się. Ja ogólnie lubię się przytulać ale zależy jak, gdzie i z kim. Ale nienawidzę, gdy ktoś Cię szturcha palcem a to w żebro, a to w ramię bo to niby takie śmieszki heheszki. Mówię mu "nie dotykaj mnie, bo to boli i wkurza" a on dalej to samo. Chyba jednak tylko ja mam szczęście do takich ludzi...
@@weronikach3395 Też mam szczęście do takich ludzi. Raz trafiła mi się dziewczyna w klasie co za mną cały czas chodziła i wbijała mi palce w brzuch z całej siły :') "po koleżeńsku ofc" :p dodam że jestem chuda i bolało jak piekło xd potem przy niej cały czas musiałam mieć ręce skrzyżowane na piersi, bo inaczej się nie dało, mówiłam jej wiele razy że mnie to boli, ale ona nic sobie z tego z nie robiła xd raz się na nią wydarłam, to pomogło :v jeszcze do tego w ogóle nie lubię dotykać ludzi XD ani na odwrót
Oho, pierwszy raz udało mi się tak szybko przytuptać na Twój filmik. CZUJĘ SIĘ TAK FAJNIE. Filmik cudowny jak zawsze, dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy. Tłumaczysz to cudownie. ♥
Przyznam, że ja też często czuję/czułam się dziwnie podczas bycia przytulaną. Teraz, gdy trochę zmieniłam towarzystwo, zaczęłam się przyzwyczajać do uścisków na powitanie i pożegnanie, ale nadal z mojej strony jest to takie jakby objęcie, nie prawdziwe ściśnięcie tej osoby. Po prostu nie umiem się przełamać XD Rób więcej takich filmików, bo wielu rzeczy w nich zawartych nie da się dowiedzieć z innych źródeł Pozdrawiam cieplutko ^_^
Film 👌😊 Dziwne ale większość z tych zasad wyniosłam z domu, zaznacze iż nie- japońskiego. 😁 Pytania na Q&A: 1) Czy w Japonii gotuje się w domu ( w takim tradycyjnym, polskim rozumieniu) czy raczej Japończycy stołują się "na mieście"? 2) Mówiłaś o wymaganiach dot. bycia szczupłym. Jak w Japonii dba się o "formę"? Dziękuję 😊 PS jakoś ten pomrowik nie chce mi przejść - to sa kaprofagi 😬😱😬😂😂😂😘
Ja najbardziej nie lubię jak w pociągach czy autobusach ludzie kładą na siedzeniach swoje torby, plecaki itd. No halo, ktoś nie może usiąść przez to że jakaś paniusia postawi swoje zakupki na piedestale...
Szczerze to troszkę za bardzo subiektywnie opisujesz pewne sprawy, a wnioskuje to z większości filmików, nie tylko z tego. Bardzo mocno akcetnujesz to że Japończycy są tacy, turyści tacy, fani anime tacy. Niezbyt miło się niestety to ogląda. Czasem brzmi to jak atakowanie wszystkich bo nie znaja kultury w tamtym kraju, niestety nie wspominasz że Japończycy sami nie są perfekcyjni, bo zdarza się im 'często' walnąć w Polsce o wiele gorsze gafy niż podane w filmiku. Zatem aby zbędnie się nie rozpisywać bo pewnie ten filmik na twoim kanale bedzie moim ostatnim, po prostu życzę abyś się dalej rozwijała razem ze swoim kanałem.
Moim zdaniem jest to wina tego ze mieszka w Japonii juz jakis czas a oni jednak maja te hierarchie co za tym idzie grupuja sobie jakos tam ludzi plus nie wydaje mi sie zeby robila to po zlosci a sam filmik ma mowic o bledach wiec wiadomo ze tak bd to wygladalo
Jeery, jak ja widzę, że ktoś do mnie leci z łapami do przytulania, to zawsze żałuję, że nie mam przy sobie jakiegoś długiego kija :(. Nienawidzę "buzi na przywitanie", obrzydza mnie to i psuje humor na cały dzień. I nawet jak mówię "nie przytulaj mnie, nie lubię tego", to w odpowiedzi mam "no co Ty, tak dawno się nie widzieliśmy" i już mnie oblepia tymi kończynami. Teraz się już nauczyłam, że wystawiam rękę do "żółwika" (tyle mogę znieść), a przy nachalnych osobach po prostu się odsuwam. Wbrew pozorom japońska kultura i maniery wcale nie są tak odległe do polskich (niezajmowanie miejsc w metrze, ciche rozmowy itd.), tylko że u nas pewnie więcej chamów albo bardziej ich widać. Pozdro!
Mam to samo, brrr. I nie to, że ja się nie lubię przytulac, ja się nie lubię przytulać do obcych ludzi, zwłaszcza wyperfumowanych, mam wrażliwe nozdrza. Wolę zapach potu niż tego syfu z perfum.
Chyba nie znam pojęcia przestrzeni osobistej😂😂 ale serio przytulam się do każdego znajomego jakiego tylko mam pod ręką. Bez tego czuję się smutna i nie ważna
Mega ciekawy filmik. Bardzo wielu rzeczy, o których mówisz nie wiedziałam. Uwielbiam filmiki, które uczą jak pozbyć się wewnętrznego buraka, który nie umie się zachować. Może kiedyś uda mi się być bardziej ogarniętą osobą. Przydały by mi się te japońskie książki o poprawnym zachowywaniu się na pewno są mega ciekawe. Masz rację pod względem przytulania i podawania ręki wolałabym ukłony i taki lekki dystans. Jak o tym mówiłaś pomyślałam Japonia to raj :) bo tutaj nikt tego nie rozumie. Czekam na pv :)
Po obejrzeniu całości stwierdzam że super odcinek👍....genialnie się to ogląda...I ile cennych informacji człowiek się dowie...A wiedza cennijsza niż złoto 😎
Jesli chodzi o przestrzen osobista- sama ja cenie, ale mysle tez, ze moze dlatego japonczykom trudniej umawiac sie, lub zawierac zwiazki. Dystans, ktory ma sie w glowie cale zycie, robi swoje. Sama ostatnio zaglebiam sie w azjatycje dramy i jedno, co od razu zauwazylam i baaardzo mi sie podoba, to skromnosc w wygladzie. Uwielbiam. Praktycznie zero makijazu, skromne fryzury i ubrania. Zero nagosci, epatowania dekoltem itd. Wszystko skromnie i z klasa 🙂. Wiecej emocji, mniej nagosci. To, czego mi brakuje w wiekszosci zachodnich produkcji.
Dorota K-K tutaj się zgodzę. Zachodnie produkcje, zwłaszcza Amerykańskie, to często tylko cyc na wierzchu, ruchanie w co drugim odcinku, tona substancji pochodzenia chemicznego na twarzy i typowe płytkie problemy. Za to lubię Azję, że tam wszystko jest takie naturalniejsze, delikatniejsze i nastawione na emocje, nie jedynie sprzedaż
chyba nie zrozumiałaś... co napisała Dorota. Jej chodzi o to samo co napisałaś, że azjatyckie produkcje cechują się skromnością... A substancje pochodzenia chemicznego? Wszystko jest pochodzenia chemicznego :)
Przecież te miejsca są nagminnie zajmowane przez Japończyków... Nie zauważyłam, aby obcokrajowcy siadali na nich częściej niż właśnie Japończycy. Mam wrażenie że po prostu używasz hiperboli, aby twoje filmiki brzmiały bardziej dramatycznie.
I hope this video series is available in other languages soon!!! I'd love to understand what's being talked about. Good video. Qujanaq! ( Kalaallisut Greenlandic for thank you!)
Bardzo ciekawy film. Moim marzeniem zawsze bylo poleciec do Japonii,lecz charakterem prawie wcale nie utozsamiam sie z typowym Japończykiem 😂 Wlasnie dlatego uwazam,ze taki filmik dla osob w moim przypadku jest wręcz konieczny. Dziękuję Emi❤
W polskich tramwajach też są oznaczone miejsca dla starszych i kobiet w ciąży, ale niestety wiele osób ma to w dupie. Kiedyś ustąpiłam statszej pani miejsca w autobusie to mnie pochwaliła i powiedziała że jednak jest jednak dobra młodzież na tym świecie. Cieplutko mi się na serduszku zrobiło 😊
Raczej nikt na to nie zwraca uwagi, a jak wejdzie ktoś starszy czy potrzebujący miejsca, to zazwyczaj ktoś zwolni. A jak nie zwolni, to może taka osoba poprosić. Co byłoby zapewne nie do pomyślenia w Japonii.
Różni są ludzie. Czasem ci sterczą nad głową z wymowną miną. Ważne jest to, że zasadniczo te siedzenia dla niepełnosprawnych/starszych się niczym nie różnią od zwykłych. Więc nie ma znaczenia, czy się ustąpi zwykłego, czy zostawi wolne.
A ja jak kiedyś nie ustąpiłam (miałam skręconą nogę w kostce) to tyrada nad głową. Ale cicho siedziałam. Jak wstałam i kulejąc wysiadłam, to tylko widziałam ich zawstydzone twarze kątem oka.
@Ertix byłam świadkiem sytuacji, gdy tramwaj prawie pusty, dosłownie 3 czy 4 osoby były. Wsiadł z tyłu starszy typ i stanął za siedzeniem, na którym siedział jakiś młodziutki chłopak. No a że typ stał z tyłu, to chłopaczek go nie widział (nie ma oczu z tyłu głowy), ale w pewnym momencie jakoś się odwrócił, zobaczył typa i wstał żeby ustąpić (mimo że w tramwaju było pełno wolnych miejsc). No i jak ten typ zaczął na cały głos, że on po zawale, że tyle stał i czekał żeby ustąpić bla bla bla. Chłopaczek się odciął że nie ma oczu dookoła głowy a poza tym jest dużo wolnych miejsc, no i typ w końcu się przytkał. Ale ta jego bezczelność była dla mnie porażająca.
Bardzo fajny odcinek, mnóstwo sensownych informacji. Trzymam za słowo i czekam na odcinek o ukłonach! Pamiętam, jak ze dwadzieścia lat temu obwoziliśmy po Polsce znajomego Japończyka i bardzo się stresowaliśmy, że popełnimy jakąś gafę, o której on nam naturalnie nie powie.
Masz przepiękne oczy 😍💙 super filmik! Tylko ja się zastanawiam o czym rozmawiać z Japończykami... ja jestem bardzo otwartą osobą i w sumie najbardziej ze wszystkimi gadam o życiu prywatnym i opiniach 😆
Na polnocy zawsze jest ten dystans. Na poludniu jest na odwrot. Ludzie sie sciskaja, okazuja uczucia, czesto mowia "kocham". I chyba przez to dzieci nie sa zahukane i ludzie bardziej odwazdni.
Większość tych uwag jest aktualna i w polskich czy też europejskich środkach komunikacji. Jak ktoś jest chamem w Polsce, przekroczenie granicy niczego nie zmieni :) Oczywiście nie podważam wartości tego filmu, bardzo lubię Twój kanał, jesteś rewelacyjna.
Hej! Bardzo podobał mi się twój materiał! Jest pouczający, bo niedlugo sama wybieram się do Japonii. I wogole chciałam jeszcze odnieść się do twojego argumentu "uważaj co mówisz i do kogo bo możesz popełnić błąd". Uczęszczam na wiele zajęć dotyczących języka żeby się go nauczyć i ostatnio gdy czytam opowiadania widzę że jest coraz większe zainteresowanie w opowiadaniach (zwłaszcza fanfiction z anime) żeby pisać japońskie zwroty. Np zamiast napisać dzień dobry to piszą ohayo. I gdyby pisali opowiadanie w japońskim miałoby to sens ale w momencie gdy piszą całe opowiadanie po polsku i nagle leci np ohayo, sayonara, gomene. Staje się to irytujące. Zwłaszcza jeszcze gdy piszą to nie znajdąc poprawnej pisowni. Uff. Dobra wyzalilam się. Dziękuję za przeczytanie jeśli czytasz i życzę miłego dnia (a bardziej nocy) wszystkim czytającym ten komentarz i oglądającym filmik. Więcej weny dla Emi!
Jak zaczęłaś opowiadać o tej prywatności i przestrzeni osobistej to mi się oczy zaświeciły. Brakuje mi tego w polsce- jak sobie myslę o tych cmokających ciotkach, spoconych dłoniach to mną telepie- zawsze się witam słownie ale mało kto to szanuje i pogwałca moją prywatność.
Niektórych zachowań nawet ja nie rozumiem, a całe życie w Polsce... Omae... *facepalm* Przecież jak się ogląda anime to też widać, że ludzie mówią to podczas jakichś bójek, w gangach... Sławny cytat w Internecie: "Omae wa mou shindeiru." Teraz sobie wyobrażam jak bohaterowie mówią do siebie: - OMAE WA KAWAII DESU. - CHI-CHIGAIMASU. XD Anime nie oglądałam już 3 lata, ale doskonale pamiętam jak zawsze "omae" padało z takim tonem pogardy i gniewu, a ja tłumaczyłam to sobie jako takie całościowe 'Ty szmato', bo tak sobie wyobrażałam taką sytuację w języku polskim. Piękne czasy gimnazjum.
Widać, że masz ciekawe rzeczy do powiedzenia, ale sposób w jaki konstruujesz zdania sprawia, że nie da się tego słuchać. Może powinnaś pisać sobie scenariusze przed kręceniem?
Przypomniała mi się sytuacja, sprzed pół roku. Byłyśmy z koleżankami w Plazie, gdzie się pokłóciliśmy. Koniec końców jechałyśmy w jednym autobusie, ja z jedną koleżanką z przodu, trzy koleżanki z tyłu. Autobus ruszył, a my w pewnym momencie, słyszymy jak koleżanki, wręcz krzyczą, o jakichś swoich sprawach. Było mi za nie tak wstyd, że miałam ochotę poprosić kierowcę, żeby się zatrzymał i wysiąść.
Tego ostatniego "punktu" nie rozumiem. Czyli co, turystyka nie powinna nakładać mocniejszego makijażu i malować ust na czerwono, bo jakimś obcym Japonczykom może się to nie podobać?
Z tą przestrzenią osobistą jestem tak samo zażenowana wtedy w takich momentach,nie rozumiem na przykład,że z kimś kim się nie lubię lub nie znam pyta o mega prywatne rzeczy lub takie: cooo taaam,lub właśnie przytulaski xdd.Jak tak oglądam i oglądam twoje filmy królowo pomrowików to potwierdziło się to,że czuję się momentami lub często bardziej Japonką,niż Polką,tak jak już wspomniałam o tym takim zażenowaniu,lub też uważam inne rzeczy za piękne i preferuję odmienne sytuacje,takie jak Japończycy,bardzo łatwe dla mnie jest czytanie między wierszami lub wskazanie co symbolizuje dana rzecz.Dzięki twojemu kanałowi też więcej wiem o Japonii,za co szczerze Ci dziękuję ^^ Coraz bardziej uwielbiam ten kraj zwłaszcza,że ciekawie tłumaczysz i opowiadasz,od razu mam lepszy dzień ^^ pozdrawiam.
Gratuluję w końcu RU-vid zaczął cię promować :P ,algorytmy promują chyba ten odcinek, bo wszedłem w niego przez proponowane :D . Oczywiście jak zawsze odcinek kapitalny!
Ja kiedyś usiadłem na jusenseki w naszym mpk i starsza pani się pyta - ile masz lat? A ja jej na to -22 A pani do mnie -to wypierdalaj synek ;) Można kurwa? Można!
Najlepsze z tego wszystkiego jest to, że o japońskiej kulturze i języku uczę się na własną rękę hobbystycznie już od 12 lat prawie i to wszystko wiem bo też znajomi czy tam jakieś inne źródła ale jak jeszcze zaczynam teraz Cię oglądać (znalazłem Cię dzisiaj na głównej) to dopiero zdaję sobie sprawę z różnicy też zachowań w grupach wiekowych. Bo wielu młodszych ludzi (tak 16-20 lat często) jest dla mnie denerwujących 😂😅. Tak jak mówisz przestrzeń osobista jest zależna od psychiki, ja muszę mieć ją dosyć dużo a młodsi często lubią wiedzieć, przerywać czy też próbować namówić na jakiś temat. Na dobrą sprawę nie widziałem się z nikim na żywo mimo, że z kilkoma osobami znam się po kilka lat, ale mam wrażenie że w taki sposób moje pokolenie poprostu odreagowuje dni codzienne wyszumiając się w internecie albo poprostu dosyć mocno już są przyzwyczajeni czasem do do amerykanizacji, która objęła już chyba cały świat. Ale tylko zgaduję XP (mam 20 lat)
Większość zasad o których mówisz obowiązuje też w Polsce tylko mało ludzi ich przestrzega. Za pierwszym razem jak obejrzałam twój filmik nie wiedziałam o co Ci chodzi bo przecież te reguły są w Polsce i ja ich przestrzegam od dziecka do puki nie przejechałam się na dłuższą wyprawę do miasta i nie weszłam do tramwaju gdzie usiadłam sobie patrzę do tyłu naklejka z staruszkiem (wielkości małego palca więc ledwo widoczna ale jest) więc wstaje i chce iść wyżej gdzie jest więcej krzeseł patrzę jakaś babusia widzi że zwilnilam miejsce chcę usiąść i idzie po woli ale chyba student zajmuje jej miejsce więc idę do niego i grzecznie mówię że siedzi na miejscu dla uprzywilejowanych A tamta babusia chcę usiąść (może nie zauważył jak ja wcześniej bo przeciwieństwie do Japonii naprawdę jest to źle oznaczone) on przeprosił i puścił ją. Co do innych to są w Polsce ja ich przestrzegam A inni nie koniecznie i jeszcze jak im się uwagę zwrócić to się obrażają-_-
Prawie idealne miejsce do życia, coraz więcej słucham o japońskiej manierze życia i bycia oraz kulturze. Dosłownie życie tam musi być idealne bo wszystko mi pasuje, ja wiedziałem od 20 lat odkąd mieszkam w polsce że ten kraj mi nie pasuje i nie jest stworzony dla mnie ani ja dla niego, jak widać japonia jest moim miejscem do życia i tam muszę szukać mojej dalszej przyszłości
@@JaCiDamJaponia Pewnie Ci chodzi o japońską kulturę pracy, zapoznałem się z nią i nie uważam za coś dziwnego, sam aktualnie wróciłem do domu po 14 godzinnej zmianie na magazynie, nie przeszkadza mi to bo żyje tak odkąd zacząłem pracować czyli już prawie rok, czasami zdarzało mi się pracować 16 godzin pod rząd od poniedziałku do niedzieli i jestem zdania że jeśli chce się coś mieć to trzeba na to ciężko pracować i tyle. Oprócz tego kultura Japonii bardzo podoba mi się ze względu na tą subtelność, elegancję i bycie uprzejmym do każdego oraz zachowywanie przestrzeni osobistej, szczególnie mi jako introwertykowi, planuje nauczyć się języka i opanować podstawowe 2136 kanji i zacząć tam lepsze życie niż w polsce za parę lat. Na prawdę nie lubię polskiej mentalności, nigdy mi ona nie pasowała mimo że wiele razy próbowałem się do niej przekonać to jakoś mi to nie przychodziło łatwo, wiele lat szukałem idealnego kraju do życia, myślałem o danii ze względu na luźny styl podejścia do życia i cieszenie się każdym dniem, potem o amerykańskim stylu życia ale on też mi nie pasował ze względu na zbytnią otwartość, ja raczej jestem zamknięty w sobie i lepiej niech to tak pozostanie, po prostu nie lubię się dzielić swoimi uczuciami podobnie jak Japończycy. Mam po prostu nadzieję że moja próba zmiany stylu życia nie zakończy się na harowaniu w polsce po 12 godzin dziennie na etacie tylko żeby mieć na auto, utrzymanie rodziny i mieszkania
Hej:) Kiedyś oglądałam jakiś Twój filmik gdzie wypowiadasz się na temat stosunku Japończyków do wybuchu bomby atomowej w Hiroszimie i Nagasaki. Mogłabyś mi powiedzieć, który to odcinek i w którym miejscu. Szukam i szukam i nie mogę znaleźć. A może nagrasz oddzielny odcinek na ten temat, w polskich źródłach nie mogę znaleźć. A temat wydaje się być ciekawy. Pozdrawiam
Właśnie szukam tego samego 😀 pisałam do Emi na instagramie, odpisała że nie było takiego filmu a ja też byłam przekonana że widziałam u niej, może to był inny kanał?
I akurat na dzień dobry mam odcinek no takie wyczucie czasu to ja szanuje ^^ PS mam takie drobne pytanie bo wspomniałas tutaj że na tej ,, naklejce " jest napis w kanji czy jakoś tak i mi chodzi mianowicie o to czym się różni takowe właśnie kanji od dajmy na to na przykład katakany i czy jest to jakaś znacząca różnica czy drobna która mało co zmienia?
Diego Gonzales oczywiscie kanji to zapis znakami, ktore sa slowamk maja po kilka czytan. Hiragana i katakana to zapis fonetyczny typu [ka, ke, ki ku ko etc.]
Hej. Nie bierz tego do siebie, fajnie, że Ci się tam podoba i tak dalej, ale im Cię więcej słucham, tym mniej mam ochotę na wyjazd (nawet turystyczny) do Japonii xD. Kultura zupełnie mi się nie podoba
Przydatny filmik :D Czasem ludzie nie przestrzegają zasad komunikacji miejskiej nawet w swoim kraju to co dopiero w innym kraju. Apropo rozmów, zadawania pytań, po swoich 18/19 urodzinach chciałabym polecieć do Japonii (Tokio) na 2 tygodnie lub dłużej pozwiedzać, zaczęłam się obawiać w ogóle zaczęcia jakiejkolwiek konwersacji bo obawiałabym się, że zadam o pytanie za dużo mam na myśli, że mogłabym jakoś urazić lub, że odruchowo na pożegnanie podałabym rękę, w sumie jestem troche w szoku z uściskiem dłoni no aczkolwiek przestrzeń osobista to niby dobra rzecz
Ja przytulanie na powitanie czy pożegnanie bardzo lubię, ale całowanie jest takie... Meh... Więc rozumiem, kiedy ktoś się czuje się skrępowany naruszaniem przestrzeni osobistą
W Polsce też jest plaga "wielkoplecakowców". Jedziesz spokojnie i nagle dostajesz takiego strzała i się przewracasz bo "on sie chciał tylko obrócić" i poturbować pół tramwaju... uh...
Duża przestrzeń osobista? No miód, malina i orzeszki do tego! Nie cierpię dotyku, a że wszystkie moje koleżanki witają się przytulasem i całusem... To u mnie wtedy istna panika. Mam dać całusa? A nie, dzisiaj tylko przytulas? Shit, znowu nie trafiłam. Mój uścisk jest jakiś sztywny... No nie lubię. Wpadam wtedy w taką mini panikę i dla mnie powitanie i pożegnanie, powinno się kończyć tylko na cześć. Rzadko sama zainicjuję "dotyk", bo dla mnie to nie komfortowe. Szkoda, że w Polsce tego nie rozumieją...
Marzy mi się Japonia. No może kiedyś się uda. Fajnie też o takim czymś posłuchać, co wypada, a co nie bardzo, ale w sumie sama od siebie dałabym radę nie być zgniłym jajem :D Brawo ja! Tak nawiązujac do fragmentu o przestrzeni osobistej przez pewien czas myślałam, że ze mną jest coś nie tak, że nie lubię i nie wiem nawet kiedy powinnam kogoś przytulać na powitanie i pożegnanie. Unikalam tego bo mnie to niepotrzebnie tylko stresowało. Robiłam to nienaturalnie i koślawo. I ja i osoba przytulana czuła się niekomfortowo. I nastawala taka nie fajna atmosfera... Presja społeczna by być takim "hej do przodu" była okropna. Super jest wiedzieć, że gdzies tam w wielkim świecie jest miejsce, w którym przestrzeń osobista jest szacowana. I nikt nie powie, że ci gdy nie chcesz się tulić, że masz dupe wyżej niż srasz. Bo ja to usłyszałam już nie raz i nie dwa. A człowiek po prostu ze mnie skromny...
Super ale to dziala w kazda strone. Troche wyolbrzymione problemy. W Polsce rowniez sa miejsca dla niepelnosprawnych i starszych i nie spotkalam sie jeszcze z czyms takim zeby ktos nie ustapil.
Trochę słabo ze strony Japończyków, że nie doceniają, że ktoś jadąc do nich starał się nauczyć podstawowych zwrotów japońskich, jak do Polski jak przyjeżdża obcokrajowiec to nawet jak kaleczy język to ludzie się cieszą, że próbuje i się stara
Ktoś by mi powiedział, czy jak powiem Arigatō ( czy Arigatou, zawsze mi się myli ;--;) do starszej osoby, to uchodzi to za nie grzeczne? Jestem właśnie takim ludzikiem który dopiero od tego roku zaczyna się interesować kulturą japońską ( ale nie przywiązuje się do niej jak do ojczyzny, i nie mówię wszystkim ,, JAPONIA JEST NAJLEPSZA SUPER CHCE SIĘ TAM PRZEPROWADZIĆ), i chciałabym znać chociaż takie podstawy ^^
Jak w Japonii jest z subkulturami (np. metal, emo, ghot itp.)? Czy japończycy pokazują swoją przynależność do danej subkultury (jeśli do takowej należą) czy jest traktowany jako cosplayer? I czy w ogóle zdarza się coś takiego? Np. Jadąc metrem można rozpoznać po jego "stylówie" jakiej muzyki słucha?
Hm.. Film super :D (Jak zawsze z resztą ^-^)! Ale mam pytanko. Jaka granica prywatności dla Japończyka jest znając obcokrajowca 3-4 lata? Czy mogą rozmawiać otwarcie? Ciekawi mnie to bardzo. Film ogólnie genialny. I pewnie Japończyków drażni to, jak turyści kręcą wnętrze pociągu. Tak mi się wydaje ^^".
Emi co do przytulania, obściskiwania itp. to jest to kwestia kulturowa. Istotne jest, żeby się do tego dostosować. Jeżeli w Japonii tego nie ma to nie mogę tego narzucać. Natomiast w Polsce jest nieco inaczej. Dlatego nie ma co się dziwić obrazy majestatu. Zajmowałem się kiedyś osobami z autyzmem. Wiem, że to nie jest to samo co asperger. Ma natomiast pewne elementy wspólne. Jedną z nich jest niechęć do dotyku. Dlatego przynajmniej staram się pojąć o czym mówisz. Natomiast z drugiej strony nie możesz moim zdaniem dziwić się koleżance. Może warto byłoby z nią spokojnie o tym porozmawiać. Myślę, że dałoby to rezultaty.
Nie nie każdy kto nie chce być dotykanym ma autyzm. Napisałem tylko, że autyści nie lubią być dotykani. Jednak z tego nie wynika, że każdy kto nie lubi być dotykanym ma tą przypadłość. Vv
Zawsze wydawało mi się to naturalne, że trzeba "dbać" o współpodróżujących, ściąganie plecaka jest dla mnie naturalne, szczególnie, że zawsze się boje kogoś nim pobić zabić. Nie rozumiem użycia słów, których się nie za, a szczególnie w języku, który tak bardzo odbiega od naszego. Najbardziej mnie dziwi to, że jakimś cudem ktoś lub coś zamiast Ty tłumaczyć na jakieś あなた poleciało aż do najgorszej chamówy pokroju お前. Też dziwi mnie użycie slangu, bo kurczę, w polskim też nie powiesz elo elo do babci, nawet jeśli słyszymy to w jakiś bajkach. Wydaje mi się, że dużo ludzi nie rozumie, że Japonia≠Anime i ludzie na ulicach nie krzyczą na siebie "バカ、豚、死ね!!" Czekam na odcinek o kłanianiu się, bo wydaje mi się to dość przydatne, a zawsze dobrze nie jest wyjść na jakiegoś bakagajdzina 😂 Dobrze jest skupiać się na rozmówcy- możemy się dużo dowiedzieć, bo to co mówimy o sobie już wiemy, a to co usłyszymy to nasze. Głębokie relacje w tydzień? Kto tak umie? Po miesiącu ślub? 😂😂 To totalnie nie jest zdrowe, szczególnie, że ciężko jest przeoczyć, że ktoś nie chce tak prywatnie rozmawiać. Jeśli jedyną wartością znajomości z kimś są kisski i loffki na dzień dobry znajomość ta nie jest dużo warta. Co do wyglądu znowu trzeba pamiętać, że życie to nie telewizja i masa media. Jeśli w telewizji pokazuje się wielki cyc, kilo makijażu i kiecki z kosmosu nie oznacza to, że to jest normalna codzienność. Podsumowując- jak gdzieś taszczysz dupę zachowuj się tak, żeby nie wyjść na totalnego ignoranta, który jest gościem w danym kraju więc może robić co chce. Między wronami musisz krakać jak one... Czy jakoś tak.
W ogóle za dwa miesiące mam siedemnastkę, wszystkie dziewczyny wokół mnie z tapetą, a ja się od tego wzbraniam, jak diabeł od święconej wody. (Oh... To już chyba mój czwarty komentarz) No cóż, pozdrawiam i życzę sukcesów. Bardzo lubię oglądać twoje filmy.
Tak na prawdę to są zasady dobrego wychowania , które obowiązują, a przynajmniej powinny na całym świecie. Wkurza mnie, że ludzie nie myślą i są mega egoistami, którzy myślą tylko o tym żeby to im było wygodnie. Ile razy ja muszę w busie ludziom zwracać uwagę żeby mi po twarzy nie jeździli plecakami.
Po tym blogu mam wyobrażenie Japończyków jako takie roboty...uczyć się, pracować,nie przytulać, nie rozmawiać ...dla mnie osoby gadatliwej kochającej przytulanie to różnice nie do przeskoczenia.Ale moja córka jest już zupełnie inna niż ja i do tego ma fioła na punkcie Japonii i teraz tak myślę że super by się odnalazła w tamtejszej codzienności.
Nom, to cudowne, że jest tak w Japonii. Dla porównania, dla mnie to z USA jest koszmarem, uściski, całuski, kocham Cię, i tak dalej i dalej, a jeszcze z butami wejść w życie! Koszmar. To miłe, że w Japonii jest inaczej. Co do komunikacji to u nas jest tak samo, po prostu jest chamstwo na każdym zakręcie i ono narasta (dlatego teraz jeżdżę samochodem). Jak zwykle cieszę się z kolejnego filmu. PS: brak Hanami to koszmar. My w Polsce mamy dziś bajerandzki księżyc do obejrzenia. Powodzenia w spełnianiu marzeń!
Ertix oj wchodzą, wchodzą, chcą wiedzieć wszystko! Nie robią to złośliwie, to taka norma, z uśmiechem od ucha do ucha. Ciekawość? No, ludzie to lubią. Ja nie lubię.
