Ja bym dodał błędy systemowe. Chodzi o przeciążenie lekarzy pracą co powoduje spadek jakości leczenia. Tzw. rosnąca świadomość społeczna powoduje co roku zwiększającą się liczbę osób poszukujących specjalistycznej pomocy, jednak w parze z tym nie idzie relatywnie większa ilość specjalistów. Mówiąc językiem analizy, lekarze projektują ten problem na zmiany pokoleniowe wśród młodej kadry lekarzy których starsi koledzy określają jako mniej przykładających się do pracy. Wskazują właśnie błędy które przedstawił Pan w filmiku.
Mój sąsiad zrobił sobie z L4 na depresję sposób na życie, wolny czas poświęcał na picie alkoholu. Szedł do pracy na 2 miesiące i l4. Teraz, po 8 latach jest regularnym alkoholikiem
Jestem pacjentką psychiartów od lat 90-ch ubiegłego wieku nigdy nie spotkałam się z tym aby któryś z nich zmierzył mi ciśnienie lub mnie osluchał. Spotykałam również takich, którzy nigdy nie powinni wykonywać swojego zawodu ponieważ nie potrafili wysłuchać pacjenta, byli aroganccy, wykazywali swoją wyższość. Takim lekarzem okazał się bardzo znany psychiatra z Poradni Leczenia Zaburzeń Snu przy ul. Nowowiejskiej w Warszawie.
Ja byłam u pani doktor która pracuje w klinice psychiatrycznej w Poznaniu i pani doktor powiedziała że jestem oporna na leczenie .Byłam później u innej lekarki i zrobiła wielkie oczy że lekarz może takie coś pacjentowi powiedzieć .Tak nie można bo nikt nie jest oporny na leczenie. Niestety mam taki charakter że jak raz mi ktoś coś wmówi to koniec. Po prostu z leczenia nic już nie będzie.
Leki psychotropowe leczą objawy nie niwelują przyczyny tych objawów , brak terapi , słownej z pacjentem dociekania przyczyn zaburzenia niczego nie zmienia …
Ważny film. Od razu do głowy przyszła mi historia mojego znajomego, który będąc uzależniony od środków psychostymulujacych, dostał lek z substancją metylofenidat ze względu na problemy z koncentracją. Psychiatra był świadomy uzależnienia kolegi. Kolega ma diagnozę adhd. Przy czym ostatecznie uzależnił się od leku.
@@jackjaworeck4088 Przeczytaj dwa razy to, co napisałeś. Do tego przeczytaj sobie definicję uzależnienia. Następnie zderz sobie to, czego się dowiedziałeś. Wyciągnij wnioski.
Po pierwsze, "uzależnienie" od leków jest jednym z kosztów zdiagnozowanej choroby. Po drugie bilans korzyści - jak wygląda funkcjonowanie chorego który bierze leki w porównaniu z okresem kiedy ich nie przyjmował. Po trzecie opór pacjenta względem przyjmowania leków jest wyraźnym i jednym z podstawowych wskaźników dla psychiatry. Wszystko zależy od specyfiki danego przypadku, ponieważ każdy człowiek jest inny. Natomiast to o czym się nie mówi, a POWINNO JAK NAJWIĘCEJ, to o tym, że ze względu na tzw. neuroplastyczność mózgu, możliwe są modyfikacje i zmiany zachowań oraz postrzegania rzeczywistości przez chorego i dlatego możliwe jest stopniowe schodzenie z leków, czyli po prostu detoks od uzależnienia od nich. Oczywiście to się MUSI odbywać pod kontrolą psychiatry który obserwuje zachowanie chorego na przestrzeni czasu. To jest na prawdę tak banalne, ale nie dziwię się ludziom, że tego nie rozumieją. Dlaczego? Ponieważ chorzy w zdecydowanej większości (niestety) nie rozumieją swojej choroby a to z kolei uniemożliwia zrozumienie działania leków. Mało tego, nawet jeśli rozumieją swoją chorobę, to i tak mogą mieć opór przed regularnym cyklicznym przyjmowaniem leków. A w ogóle to ludzie zdrowi są często tzw. lekooporni itd. Więc temat jest ogólnie trudny.
Jeśli praca przyczynia się do pogorszenia stanu pacjenta to myślę, że zwolnienie jest zasadne. Nie wyobrażam sobie, będąc w totalnej rozsypce, jeszcze dokładać sobie pracę, chociaż pewnie są tacy co traktują ją jako odskocznię i nie robiąc nic byłoby jeszcze gorzej.
Podstawowym błędem jest to ze psychiatra uważa życie psychiczne za formę miksu związków chemicznych czyli zajmuje się tym na czym się nie zna i zamiast pomagać szkodzi
Niestety, telefonicznie (tylko kilku minutowa rozmowa czy ok jest i leki jakie chce) na nfz mój znajomy w Szczecinie ciągle od kilku lat jest tak przyjmowany.. I lekarz nie zna prawdy.
Wątroba sobie poradzi z psychotropami, gorzej że po zaprzestaniu stosowania u niektorych osób całe trawienie się sypie bo mózg przyzwyczaił sie do leku
Jeden mnie okłamał bo powiedział że nie może mnie na psychoterapię wysłać, jedynie jedna konkretną. Psycholożka powiedziała mi że JA KŁAMIE, bo lekarz nie mógł mi czegoś takiego powiedzieć bo jej poradnia jest poradnia ostatniego wyboru 🤪🤪🤪🤪 jak zwykle wyszedłem na debila
Poszedłem raz prywatnie na wizytę u psychiatry i żałuję że to zrobiłem. Bo teraz jak ktoś mnie zapyta, czy byłem leczony psychiatrycznie to odpowiedź brzmi tak. A wydałem 200 zł na wizytę, która trwała 20 minut i nic mi nie dała oprócz tego, że dorobiłem sobie łatkę człowieka chorego psychicznie na całe życie. Nie polecam.
I dlaczego niby jestem chory psychicznie? Bo boję się, że nie uda mi się osiągnąć moich życiowych celów? To ktoś kto nie ma żadnych ambicji to jest zdrowy, a jak ma ale się boi że nie uda mu się ich zrealizować to od razu cierpi na chorobliwy lęk i musi brać leki? Przecież jak przestanę się tego bać to to mi nie pomoże w zrealizowaniu moich planów.
Że co? A co to kogo obchodzi, czy byłeś u psychiatry czy nie? Chodzisz na około i rozpowiadasz o tym każdemu? Nie wiem czy w ogóle zdajesz sobie sprawę, ale twoje wizyty lekarskie, operacje, przyjmowane leki itd, są sprawą POUFNĄ. Jeżeli nie będziesz o tym nikomu mówił, to krąg osób z wiedzą na temat twojego leczenia, będzie bardzo wąski. Oczywiście możesz sobie zobaczyć w IKP historię leczenia, recept, diagnoz itd, ale to wymaga logowania się systemem, który jest niedostępny dla nikogo z twojego otoczenia, oprócz ciebie (profil zaufany itd). Zdaj sobie sprawę z tego, że łatwiej jest się dowiedzieć ile ktoś ma kredytu hipotecznego, jak funkcjonuje jego działalność gospodarcza pod względem rozliczeń finansowych, jaki ma majątek itd, aniżeli dowiedzieć się, na co się delikwent leczy. Poważnie tak jest. Tip: Swoje leczenie psychiatryczne zachowaj TYLKO dla siebie. Dlaczego? Częściowo dlatego o czym wspomniałeś wyżej - czyli ostracyzmu który określiłeś jako łatkę. Niech się ludzie zajmą sobą, swoimi zmartwieniami a swoje sprawy zostaw dla siebie. To jest bardzo ważne, bo świadomość ludzi względem chorych jest rozpaczliwie niska. Powiesz, że chodzisz do psychiatry i się leczysz, to poklepią cię po ramieniu, ale oni już widzą w tobie oślinionego wariata biegającego z siekierą.
@@poddenerwowany Pytanie o leczenie psychiatryczne może pojawić się w różnych sytuacjach, na przykład: Procedury medyczne: Podczas wizyty u lekarza pierwszego kontaktu, specjalisty, czy też w szpitalu, lekarze mogą pytać o historię leczenia psychiatrycznego w ramach zbierania pełnego wywiadu medycznego. Badania przed zatrudnieniem: Niektóre zawody, szczególnie te wymagające wysokiej odpowiedzialności lub pracy w warunkach stresowych, mogą wymagać pełnej historii medycznej, w tym informacji o ewentualnym leczeniu psychiatrycznym. Aplikacje na broń lub licencje: W niektórych krajach osoby aplikujące o pozwolenie na broń palną lub inne specyficzne licencje mogą być pytane o historię leczenia psychiatrycznego. Procedury sądowe: Podczas rozpraw sądowych, szczególnie tych dotyczących opieki nad dziećmi, rozwodów czy spraw karnych, historia leczenia psychiatrycznego może być przedmiotem zainteresowania sądu. Ubezpieczenia: Firmy ubezpieczeniowe mogą pytać o historię psychiatryczną przy ocenie ryzyka i ustalaniu składek ubezpieczeniowych. Badania psychologiczne: Podczas wypełniania kwestionariuszy lub wywiadów przed sesjami terapeutycznymi lub psychologicznymi. Podczas aplikowania o wizy lub pobyt stały: W niektórych przypadkach, przy ubieganiu się o wizę, azyl czy pobyt stały w innym kraju, mogą być wymagane informacje o stanie zdrowia psychicznego. Każda z tych sytuacji wiąże się z określonymi przepisami prawnymi dotyczącymi prywatności i ochrony danych osobowych, dlatego zawsze warto znać swoje prawa w zakresie udostępniania informacji o swoim zdrowiu psychicznym.
@@dreadedblade5684 Bardzo dobrze, że wymieniłeś tę listę. Ona pokazuje jak dużo instytucji i osób niepowołanych może mieć dostęp do wiedzy na temat twojego leczenia psychiatrycznego. Może mieć - zaznaczam to - może mieć. W czym jest problem oprócz "przybicia łatki" czyli stygmatyzacji? W ochronie twojej prywatności dotyczącej wrażliwych kwestii, którą twoje zdrowie jest podstawową sprawą. 1. Lekarz w przychodni czy szpitalu - on i tak będzie wiedział, że leczysz się psychiatrycznie ze względu na system wypisywania leków, który pokazuje mu ewentualne konflikty leków, czyli substancji w nich zawartych. W przypadku jakiś silnych leków wypisanych przez psychiatrę, to na prawdę ważne. 2. Zatrudnienie, pozwolenia i inne podobne. Krótko, pytanie o leczenie psychiatryczne olać, powiedzieć, że się nie leczysz. Nie mają wglądu w dokumentację medyczną. Jak będą chcieli, i z własnej woli udostępnisz, to proszę bardzo. Tylko po co, skoro jeśli zobaczą, że leczysz się psychiatrycznie, to możesz zapomnieć o zatrudnieniu, pozwoleniu na broń itd? Chodzi o to, że jeżeli jesteś osobą karaną z wyrokiem, to instytucja państwowa rękami urzędnika, wystawia ci dokument urzędowy stwierdzający to, czy ciąży lub ciążył na tobie wyrok skazujący za przestępstwa. Żaden urząd państwowy nie wystawi ci takiego samego dokumentu dotyczącego twojego leczenia psychiatrycznego. Rozumiesz? Jak nie to wytłumaczę w innym komentarzu. 3. Z ubezpieczycielami jest podobnie jak z handlem, bankami itd. Nigdy pod żadnym pozorem nie ujawniaj im danych o twoim zdrowiu, nigdy. Dla nich jesteś rubryką w excelu i jak chcą ustalać wysokość rat kredytu czy ubezpieczenia, to niech sobie dane na temat twojego zdrowia uzyskają sami, swoimi źródłami, ale nie od ciebie. Im excel wyliczy, że jeżeli leczysz się psychiatrycznie to musisz więcej zapłacić. To uczciwe, prawda? 4. W przypadku badań psychologicznych, np. na kierowcę. Nie ujawniaj, że się leczysz. Dlaczego? Bo to nie ma znaczenia, ponieważ badanie psychologiczne - jak sama nazwa wskazuje, ma wykazać, czy emocjonalnie nadajesz się do wykonywania określonej pracy. Jeśli badający cię "diagnosta" stwierdził, że się nadajesz pomimo tego, że nie ujawniłeś twojego leczenia psychiatrycznego, to kto tu ma problem? Ogólnie temat bardzo długi i ważny.
@@witeksza915 Ewidentnie to Pan jest tutaj jedynym chorym umysłowo, na daleko postępującą ignorancję/głupotę: "Mizofonia nie jest chorobą ani zaburzeniem, to nadwrażliwość na dźwięki, nawet bardzo ciche. Jej przyczyn upatruje się na tle psychologicznym. Mizofonia po raz pierwszy została opisana w 2000 roku, nie widnieje jeszcze w klasyfikacji chorób i zaburzeń ICD i DSM."
@@tokemaryjj no właśnie.... Na tle psychologicznym. Na pewno towarzysza temu inne zaburzenia. Poza tym zdrowych łudźi nie obchodzi strona psychiatry i takich widzów tu nie ma
Teraz psychiatrzy już nie wypisują leków na handel ze względu na skrupulatną ewidencję. Natomiast wypisywanie np. zwolnień lekarskich ze względu na zły stan zdrowia psychicznego, to współcześnie plaga za którą zapłacą osoby rzeczywiście potrzebujące takich zwolnień.
