13 rzeczy, które wkurzają nas w książkach | Strefa Czytacza 

Mnie najbardziej wkurzają (w kontekście zawartości) : 1. Polskie imiona, kiedy to akcja dzieje się poza granicami Polski, a nawet bohaterowie nie są Polakami 2. Gumowata akcja, byleby więcej stron zapisać 3. Widoczne, skopiowane motywy i bohaterowie ze znanych dzieł 4. Romantyzowanie toksycznych relacji albo gdy przez niewiadomo ile części para raz się rozstaje a potem schodzi, na końcu okazuje się, że tylko na tym polegała cała seria.

Również przyłączę się do narzekania :) Mnie osobiście denerwuje: 1. Odwrotność tego, co powiedział Czytacz o bohaterach, którym wszystko się udaje - czyli bohater pierdoła, któremu wszyscy dookoła muszą lecieć na ratunek, bo inaczej zabiłby się o własne nogi. 2. W książkach, gdzie występują walki, wojny, pojedynki - nie zabijanie żadnej postaci, wszystkie przeżywają nawet mimo bardzo poważnych ran, lub wręcz przeciwnie, masowe wybijanie większości bohaterów. 3. Sprowadzenie kobiecych postaci do obiektów seksualnych, nie posiadających żadnego charakteru. 4. Przesadne napalanie się postaci na głównego bohatera lub bohaterkę. 5. Główny bohater jest super mega koksem, a reszta postaci to pierdoły, którym trzeba cały czas mówić, co mają robić.

Ta scen z Voldkiem i Harrym sprawiła, że śmiechłam

Mnie straszliwie irytują nieporadni dorośli, głusi i ślepi na świat dookoła. Rodzice sobie leżą plackiem na wakacjach, a tymczasem grupa dzieciaków rozpracowuje jakąś szajkę bandytów, z którą nie radziła sobie nawet policja XD Nie cierpię również sztucznych pseudonimów. W literaturze młodzieżowej okresu PRL wszyscy muszą mieć ksywę. Nie mogą mieć imion jak ludzie. Nieeee. Oni muszą mieć sztuczną ksywę, która nie ma żadnej historii, z dupy nazywają kogoś np. Paragonem i ani to nie ma nic wspólnego z nazwiskiem ani z jakąkolwiek cechą. To totalnie nienaturalne.

Najbardziej na świecie nie lubię jak autor zabiera się za pisanie książki nie mając jeszcze w głowie zakończenia. Potem tylko krąży, wije się i wymyśla cuda na kiju, żeby tylko jakoś zakończyć historię na odwal się. Książki o naprawdę satysfakcjonujacym zakończeniu ze świecą szukać.

Jeśli mielibyśmy szukać, to praktycznie wszystkie nasze minusy i to co nas wkurza znajdziemy w serii "After". Przeczytałam 1 część, gdy jeszcze była ona dostępna tylko na wattpadzie jako ff i już wtedy wiedziałam, że to kolejna seria dla nastolatek z fantazją o swoim idolu. Przemęczyłam 1 część, a gdy sięgnęłam po 2 z myślą, że to koniec, zobaczyłam 3 i powiedziałam " O Boże kolejne" ta książka ma swój sens dla mnie jeszcze do końca 1 i moooże połowy 2 tomu, akcja jest tak nudna...a jednocześnie tak pokręcona, że aż oczy bolą. Typowy 'bad boy" z przeszłością, który zmieni się "dla niej" , szara myszka, jej ciapowaty chłopak, wkurzająca matka, studia, które mają zmienić wszystko, nowe miasto, toksyczna relacja i tak dalej...

Moja lista 1. Papierowi bohaterowie lub podobni do innych 2. Główny bohater, który mimo spędzenia całego życia w jednym miejscu ma ocalić świat, mimo braku predyspozycji do tego. 3. Za dużo opisów i wątków pobocznych, które mało wnoszą do fabuły. 4. Sztampowe rozwiązania fabularne. 5. Autor popisuje się swoją wiedzą nie rozumianą dla przeciętnego Kowalskiego, np. Sapkowski w ostatnim tomie wiedźmina popisywał się znajomością łaciny.

,,Ona nie pomyśli, że to jest jego siostra" 🤣🤣🤣 widać kto nie czytał DA 😉

W kwestii realistycznego przedstawienia seksu zapraszam do Sagi o Ludziach Lodu. Jeden z przykładów: "Nie było to najbardziej udane zbliżenie w historii. Właściwie należy zaliczyć je do mniej udanych." Cała prawda :D

Zawód co do kreacji głównej bohaterki oraz "ważnych scen" Kiedy sięgnęłam po Greya myślałam, że to będzie książka, która w odpowiedzialny i dojrzały sposób podjęła tematykę BDSM, że dostaniemy opisy scen seksualnych takie, jakie naprawdę są. Że autorka użyje zabawek mniej znanych. Że będzie to w miarę dojrzała książka. Taka, o której będę mogła mówić jako "dobrze napisanej". Tymczasem dostaliśmy sztywną dziewicę i jeszcze sztywniejszą w filmie oraz faceta, który wybiera kobiety, wyglądające jak jego matka XD same sceny są tak... rozczarowujące. Spodziewałam się wyższej kultury pisania. Tego nawet nie można nazwać książką z motywem BDSM, bo nawet użyte zabawki są jednymi z najbardziej popularnych. Nie piszę tego jako sfrustrowana dziewczyna z brakiem przeżyć bo to nie o to chodzi. Mam tutaj na myśli wielki zawód, spowodowany wielkimi oczekiwaniami oraz zachęcającym opisem z tyłu książki.

Prawie spadłam z krzesła ze śmiechu przez tą wstawkę z Voldim xD

Mnie najbardziej denerwuje powtarzanie. Przykładowo w Harrym Potterze zawsze przez pół książki opisuje wcześniejsze wydarzenia. Halo ja jestem na np. czwartym tomie! Po co mi powtórka z opisywania jego wujostwa

Dzięki waszym filmikom wiem, czego nie używać w moich książkach 🙂

Top 3 najbardziej mnie wkurzających rzeczy w książkach: 3. Brak lub słabe motywacje bohaterów 2. Podział na dobro i zło, bez odcieni szarości. Jesteś zły, to jesteś 1. Opisy otoczenia, zajmujace 2/3 książki

Bosz i to przejście z seksu do harrego pottera 😂 to było świetne

Mnie najbardziej irytują: (wiem data) 1. Robienie z pobocznych bohaterów pierdół życiowych, a główny bohater jest koksem. 2. Robienie z kobiet osób słabych, nieporadnych i niemających żadnego charakteru. 3. Nieporadni, strasznie nieporadni dorośli. 4. Jeśli jakiś bohater przeżył traumatyczne przeżycie w przeszłości, a w trakcie trwania książki nie ma żadnych uszczerbków na zdrowiu psychicznych, czy na zachowaniu. 5. Grupowa masakra. Ginie większość postaci. 6. Strasznie złe zakończenia.

Co mnie wkurza? Kiedy największa zabójczyni świata rozczula się nad pieskami (tak, mówię o tej lasce ze "Szklanego tronu")

Hmmm... Zawsze uważałam, że to duży plus serii o Harrym Potterze, że on jest taki zwykły i marzenia też ma takie zwykłe - mieć rodzinę. I w ostatniej scenie, konsekwentnie - ma tę wymarzoną, zwykłą, szczęśliwą rodzinę. 😊

Jak zawsze świetny humor:) Mnie najbardziej wkurza duża liczba bohaterów, wiele tomów i te slabe sceny seksu. Zgadzam się z Wami w 100%.

1. Zbyt wyraźna "inspiracja" innymi książkami, powtarzalność autora. 2. Książka pisana z perspektywy 1 osoby. 3. Brak rozwoju i zmian bohaterów. 4. Postać jest albo "czarna" albo "biała", brak bohaterów krwi i kości. 5. Felix Felicis zamiast krwi w żyłach. 6. Z drugiej strony wieczny pech, ciągle zbieranie batów i godzenie się z tym. 7. 78908 tomów (np. "Zwiadowcy"). 8. Robienie cegły z książki, która byłaby czymś wystarczającym w formie 300 stron. 9. Nagły przeskok z 1 poziomu na bossa labiryntu xd

Co mnie najbardziej wkurza: 1. Opisy każdego krzaka, drzewa, promienia słońca. 2. Motyw seksu "bez zobowiązań", gdy bohaterowie bez żadnego zażenowania sypiają sobie z kim popadnie i w książce jest to traktowane jako coś naturalnego. 3. Opisy na dwie strony jak ktoś coś gotuje lub piecze - nie wiem czemu, ale nie lubię o tym czytać :) 4. Romantyzowanie toksycznych relacji. 5. Zakończenia otwarte - nie znoszę! Dla mnie książka musi mieć koniec.

Bardzo doceniam komiczne wstawki! Mega dopasowane, uśmiałam się. 😊❤️

Mnie w książkach wkurza: 1. Dużo opisów przyrody np. W pustyni i w puszczy 2. Irytująca główna bohaterka/ irytujący główny bohater, który sprawia, że mi się odechciewa czytać np. Czarownica piętro niżej 3. Wprowadzenia, które się ciągną przez 30 stron. I tutaj oberwie się Tolkienowi, mimo, że bardzo lubię jego twórczość. Ale Prolog w 1 tomie Władcy Pierścieni to jakaś masakra 4. Przyjaciel/ przyjaciółka głównego bohatera/ głównej bohaterki, który uważa się za najmądrzejszą osobę na świecie. Myśli, że jest jakimś Sherlockiem Holmesem czy James'em Bondem. 5. Osoby w otoczeniu protagonisty, które niby chcą pomóc, niby są z nim raz i na wieki wieków - a z drugiej strony się okazuje, że to są wredne żmije, które naśmiewają się z protagonisty za jego plecami

bardzo lubię wasz humor, no i zgadzam się z tymi rzeczami, które wkurzają - mnie chyba najbardziej gdy bohater w kolejnych tomach zmienia charakter

Już nigdy nie spojrzymy na scenę Harrego z Voldemortem jak dotychczas 🤣

Mnie wkurza w książkach: 1. Brak logiki (trylogia książek fnaf, przez niektóre rzeczy aż łapię się za głowę) 2. Zbyt szybka akcja (księżniczka popiołu) 3. Brak akcji 4. Główne skupienie na romansach (nie lubię książek romantycznych) 5. Książka kończy się w najgorszym momencie (żniwiarz) 6. Liczby (biografie) 7. Zbyt nudny początek (Quo Vadis) 8. Za dużo niewyjaśnionych rzeczy 9. Fajne książki, które są zbyt chude (Za mało stron) 10. Urywanie akcji za jaki czas powrót do akcji ( np. Jest bitwa o hogwart, bohaterowie uciekają z hogwartu, jakiś głupi fragment, wracają do bitwy, to jest losowy przykład, o co mi chodzi, który wymyśliłam, podając jako przykład, żeby pokazać jak by to wyglądało) 11. Idiotyczne postacie 12. Idiotyczne momenty, wątki 13. Zakończenie serii ni z dupy ni z pietruchy (Zakończenie trylogii fnaf książki) 14. Pogubienie się o co chodzi w akcji (znowu trylogia fnaf książek) 15. Niezrozumiały, ciężki język 16. Wszystko z Pana Tadeusza 17. Książki typu: jeśli chcesz wiedzieć o co chodzi to musisz przeczytać/obejrzeć/dowiedzieć się o tym, tym i tym. Nie mam na myśli kolejnych części jakieś serii, ale pojedyncze, lub nawet pierwszą część serii. Jeśli nie wiesz o co chodzi, to mam to gdzieś, domyślaj się, a nawet nie jest to powiedziane, po prostu od tak. Podałam przykład z fnaf książki, ponieważ są to moje ulubione książki i bardzo je polecam.

Jedyna rzecz jak denerwuje mnie w książkach to to że się kończą

Nic dodać, nic ująć, sztos! :) Ja chyba nie lubię przeintelektualizowanych książek, które mają przesłanie, którego zwykły śmiertelnik nie zrozumie, a kunszt pisarski docenią wyłącznie wybrani :P

Z wieloma się zgadzam. A moje najbardziej wkurzające to książka z perspektywy wielu osób. np. 10 osób jak w "Zapisane wodzie". Zmęczyło mnie to, nie wiedziałam kto z kim. Ilość tomów też mnie irytuje, szczególnie, że ciężko zdobyć wszystkie. Dla mnie góra to 3 części. Wyjątek to HP, bo to się dobrze czyta no i sentyment. Wątki biednej szarej myszki, niezdary życiowej i chłopaka typu bad boy, który w normalnym życiu nie zwróciłby na nią uwagi.

7:17 podkurczone palce zawija wokół szyi... Elastyna!!! To mój najulubiony fragment tego odcinka. Ulubionych też było kilka, ale ten przebił wszystkie! XD XD XD

Haha wiedziałam, że wspomnicie o Thomasie, kiedy mówiliście o punkcie 2. Normalnie miałam takie przeczucie. 😂 A poza tym super filmik 😃 Genialnie ogląda się wasze filmy podczas przeziębienia 😁😍

Mnie denerwują długie, rozwleczone opisy przyrody, zbyt wiele tomów w serii i bohaterzy którzy nie potrafią poradzić sobie z własnym życiem i ciągle narzekają... A film jak zawsze super:-)

Jak juz narzekamy, to też chętnie się przyłączę... Poza tym, co wymienione w filmie, dodałabym jeszcze: 1. Gdy główna bohaterka po raz n-ty nazywa chłopaka dupkiem, idiotą... Wystarczy, że ten biedny chłopina się odezwie, spojrzy w jej kierunku, uśmiechnie czy cokolwiek - jest idiotą. Sytuacja staje się jeszcze gorsza, gdy kobieta go bije, a on z dobrego wychowania jej nie odda. Mam wrażenie, jakbym czytała książkę o patologicznych trzynastolatkach. Dramat. 2. Akcja pędząca z prędkością pociągów w Tokio. Bohaterowie są w lesie, sekundę później teleportują się na cmentarz, a już następne zdanie opisuje ich na innej planecie. Po prostu nie nadążam. 3. Główni bohaterowie, którzy osiągają poziom mistrzowski w dowolnej dziedzinie po jednej próbie (albo i bez niej). Wyobraźmy sobie chłopaka, który nigdy w życiu nawet nie trzymał broni, ale gdy już dostał ją do ręki, to nagle odkrył drzemiący w nim talent. Ani to realistyczne, ani satysfakcjonujące... 4. Best friends forever po trzech rozdziałach. Cóż... nie tak działa przyjaźń. 5. Czarno-białe postacie. Ktoś jest stricte dobry albo zły. Nie ma nic pomiędzy. 6. Wątki homoseksualne stworzone na siłę. Autor myśli sobie: "Hmmm... MUSZĘ dać jakiegoś geja, bo wyjdę na homofoba" i tworzy taką postać na odpierdziel, która nie wnosi nic do fabuły poza tym, że odstawia liczne coming outy przed każdym możliwym bohaterem z osobna. Boli mnie serce, gdy coś takiego czytam... Tego jest jeszcze więcej, ale chwilowo nic nie przychodzi mi do głowy. Gratuluję każdemu, kto dotrwał do końca 😂❤️

kiedy tak słucham tych przykładów przypominam sobie czemu dużo bardziej przemawiają do mnie mangi i anime niż książki. oczywiście Lubie literaturę, ale ilekroć czytam widzę praktycznie to samo w innej okładce. jest tylko ,,dobra biel " i bohaterowie bez skazy (chyba ,że plot twist wymaga zdrady ) oraz czarna zła strona która często jest zła bo tak wiadomo ile ludziu tyle opinii ,ale mam wrażenie, że twórczość azjatycka jest dużo bardziej irracjonalna i kreatywna a strony konfliktu zwykle nie są czarne lub białe przybierają natomiast różne odcienie szarości. no skoro już naraziłem się na jej ludzi którzy traktują mangi i anime jako bajeczki dla dzieci a literaturę za bóstwo powiem coś jeszcze o tworzeniu światów wiele osób uważa, że świat Rowling jest najbardziej złożonym światem. wiecie co ? Manga one piece wychodzi cyklicznie niemal co tydzień od ponad 20 lat . przez te ponad 20 lat jeden człowiek stworzył gigantyczne uniwersum w którym zawarł ponad 1000 postaci z imionami i zapewne 7 razy tyle postaci z tła ponadto w tym świecie każda postać jest jakaś i prawie wszystkie mają swoje back story motywację oraz groteskowy sposób bycia. Nie mówiąc nawet o fakcie, że w tym świecie nie ma wydarzeń i rzeczy nieistotnych . Wszystko prędzej czy później powróci . Ile nazwanych bohaterów było w całym cyklu Pottera? Było ich przynajmniej 100? Ile było backstory? zakładam ze mniej chodź cykl czytałem lata temu. nie jestem wrogiem HP irytuje mnie tylko niekonsekwencja ludzi twiedzacych, że to najwspanialszy najbardziej złożony świat rzecz jasna jest to kwestia sporna nie mniej jednak istnieją światy bardziej złożone przepraszam za zmarnowanie czasu wszystkich którzy to przeczytali

Hej Czytacze!❤️📕 Czytaczowo, piękna koszulka!

fragment z Voldim i Harrym mega xD

1. Książki, w których bohater ma określony cel, a jedno zdanie zmienia jego cały światopogląd. 2. Podejmowanie decyzji przez bohaterów, które są nieracjonalne lub niczym nie ustosunkowane. 3. Powtarzanie co 10 stron akcji z poprzednich tomów. 4. Zbyt dziwne imiona, których nie da się zapamiętać.

Świetne wstawki z filmów 🤩

Super

Podczas czytania książki, której fabuła była osadzona w starożytnym Egipcie za czasów Echnatona wkurzały mnie dwie rzeczy. 1. Jakby rozumiem, że za tamtych cudownych czasów, kiedy to gościu z kulawą nogą był wszystkim i za razem niczym mógł skrócić o głowę absolutnie wszystko co akurat mu się nie podobało, ale kurde, czy naprawdę trzeba zawsze i wszędzie powielać jeden i ten sam schemat? Nie można jakiejś postaci wyciągniętej z zamierzchłych czasów stworzyć od nowa, nadać jej jakiegoś nowego jestestwa? Jak czytałam jak ten faraon wygrażał swoja drewnianą laską facetowi, że mu babe z dziećmi zabije bo coś tam, to aż język mieliłam. 2. Z dupy wyciągnięty wątek miłosny między głównym bohaterem wieśniakiem z Teb a królową Nefretete. I to nie nazwany nie dopowiedziany do końca. Więc nie wiem czy mu sie lata młodości przypomniały czy to jakaś miłość platoniczna była, po czym radośnie wrócił sobie do żony i córeczek. Ja sie pytam kto to pisał?

macie racje bardzo dużo rzeczy tego typu co wymieniliście denerwuje

Mnie okropnie wnerwia jak w np. 4 części gdy jest mowa o jakiejś postaci która JUŻ WYSTĘPOWAŁA trzeba przypomnieć kim on jest bo WYRZYSCY ZACZYNAJĄ CZYTAĆ JAKĄŚ SAGĘ OD 4 CZĘŚCI. Jak kogoś też to wnerwia to pls daj like

1. Kiedy główna bohaterka zawsze musi lecieć lub skończyć z bad boyem. To się robi nudne. 2. Kiedy bohater nie ma charakteru. Jest nudny jak flaki z olejem. Nie zareaguje jak inni w jego sytuacji tylko będzie zero ogarniania. 3. Tego, że miłość musi zawsze pokonać najgorsze by była spełniona. Zawsze musi się pojawić jakiś/aś ex który namiesza, jakiś problem z przeszłości bo się okazuje, że bohaterowie są jakoś powiązani przeszłością - przeznaczenie. Jeśli jest jakoś to na nowo i w ciekawy sposób przeprowadzone to spoko, ale jeśli jest tak samo w każdej to idzie ,,wkurzenia" dostać.

Mnie wieloksięgi tak bardzo nie denerwują... obaliłem swego czasu kilka i zwyczajnie te dobre, aż czytać się chce. Ale też naogół nie przekraczają wtedy pięciu - siedmiu tomów. Z innej beczki trochę, czasem denerwuje mnie też jak niektórzy recenzenci/krytycy (to nie przytyk) skazują na ostracyzm postać, którą lubię z powodu utożsamiania się z nią (bo np. znalazłem w końcu swój osobowościowy odpowiednik w fikcji). Boli trochę. Bo ludzie są różnorodni, często zupełnie inni z zachowania i myślenia (nie mówię tu o nielogicznych akcjach MC). PS: Najlepsze seks sceny w książkach to te trochę niezręczne xD

Dla zasięgu :)

Mnie wnerwia a dialogach najbardziej to jak jest osoba która jest przedstawiana za niekumatą, ciągle pytającą. Na prawdę, można by ująć tamte „detale” nieco inaczej, ciekawiej, oryginalniej. Jak ktoś zaczyna „wiesz, byłem tam i tam” „ o super, jak było?” Itd... mega mnie to nudzi, najgorzej jak jest „dlaczego”, „CO?!”, „czemu?!”.

Mnie najbardziej wkurza: 1. Jeśli główny bohater jest chłopakiem i jest zakochany, to ta dziewczyna obrazi się dosłownie o WSZYSTKO, byleby była drama. Czy na serio ta inteligentna, fajna dziewucha, jaką ją przedstawiają, obraziłaby się, bo on porozmawiał z jakąś inną laską, nawet jeśli oni próbowali zgromadzić informacje, od których, na szampon Severusa, zależy przetrwanie świata? 2. Kiedy wszyscy giną. Wiem, ktoś umrzeć musi, ale czasem wygląda na to, że autor po prostu siedzi sobie przy herbatce i myśli: ,,No dobra. Główny antagonista od połowy książki nikogo nie zabił, to w takim razie ciebie zabijemy. Ty masz potencjał, to ciebie też zabijemy, żeby się z ciebie zrobiła nijaka Mary Sue. Ciebie przejedzie samochód, ciebie spuszczą w kiblu, a ciebie rozszarpie ostry cień mgły. No dobra, to kogo oni jeszcze lubią?" 3. Typowy związek ,,nienawidzę cię*ratuje życie* kocham cię wyjdź za mnie!" To jest tak bardzo przemielone. 4. Kiedy głównego bohatera czy kogokolwiek drą na strzępy, ale NIKT tego nie widzi lub widzi, ale ,,zostawmy go samego" 5. Antagoniści będący antagonistami by nimi być, i tyle.

Które nas gniewają lub złoszczą. Określenie wkurzają lub denerwują stosujemy, gdy nie wiemy jakie uczucia nami kierują. Rzadko teraz czytam, bo to same głupoty. Uważam, że lektury szkolne, mają więcej wartości dla człowieka, niż te głupoty popularne ale i tak jest w nich dużo zła. Krzywdzą człowieka, te nowe podsycają ciekawość, którą później przenosimy do życia i krzywdzimy drugiego człowieka.

Padlam jakies 15 razy ze smiechu. Swietnie ten dialog przedstawiliscie xD

To Czytaczowi spodoba się Kraina Lovecrafta. Tam bohater ma pod górkę już na samym początku, a pewnie im dalej w las tym gorzej :D Co do tomów... no to ja polecam Czytaczowej sprawdzić Koło Czasu :D To nie dość że książki są gigantyczne (z tysiąc stron), to jeszcze tomów jest 14 plus 1 dodatkowy prequel. Czyta się zajebiście, nie powiem - kiedyś przeczytałam to co było; ostatnich tomów nie bo jeszcze ich wtedy nie było. Skończyłam w 2004 na Wichrach Cienia - a wtedy to wydawali to jako dwa tomy (więc nie to nie jest nic nowego). Po czym nastąpił u mnie kryzys i przestałam czytać fantasy na jakieś 14 lat :D. Nie wiem to mogła być wina Eragorna, albo przedawkowania fantasy... więc teraz staram się do tego wrócić, no ale... tak muszę przeczytać to od nowa. A to trwa, a ja chce jeszcze czytać inne książki. Ale ma być serial... No tak w fantastyce wielotomowość to zwykle jest norma, bo autorzy wymyślają coś co już od początku ma być rozległą historią. Twórcy fantastyki młodzieżowej nie odkrywają tu ameryki, po prostu kontynuują to co tak jest. No są dwie grupy pisarzy - takich co piszą zamknięte jedno (maks dwu) tomowe historie i takich co muszą mieć wielotomowy cykl, bo inaczej się nie da. i w obu grupach - jedni robią to lepiej a inni gorzej. Ian McDonald jest świetny w takich krótkich historyjkach - polecam, acz to nie jest fantastyka dla każdego, raczej wymaga ona oczytania. No twórcy dorosłej fantastyki często tak mają że piszą i nie wyjaśniają ci niczego, w odróżnieniu od fantastyki młodzieżowej gdzie wyjaśnić trzeba wszystko. A to zabiera cały fun... A co do denerwowania: - "spalszczanie" imion i nazw miast, brr - postacie które nie mają charakteru, a są np. kobietą czy gejem i to jest ich "charakter". Albo mają tą jedną cechę i też nic więcej - postacie które zachowują się idiotycznie i... mają tak od początku do końca. W sensie kompletnie nie uczą się na swoich błędach, nie widzą że coś no nie działa i trzeba to robić troszkę inaczej. No młodzieżówki tak mają, że postać jest po prostu no idiotą (zwykle idiotką) i kompletnie nie łapie że może by trzeba było w końcu załapać. - gloryfikowanie toksycznych związków. No w Buffy - again - rozegrali to chyba najlepiej, a to jest serial; ale przecież książkowo też się da. Tam jest troszkę toksycznych relacji i one są świetnie napisane i nie są zero jedynkowe: > Tara i Willow, gdzie Willow okazuje się mieć bardziej zrytą banie niż Edward Cullen i nie musi w tym celu wchodzić nocą do cudzych sypialni. Tam Tara po prostu odchodzi - tak jest tam też na końcu moment że się godzą, że tam dalej mają w stosunku do siebie konkretne uczucia; ale sam związek po prostu nie działa. No tak bywa, ludzie mogą się kochać ale nie są w stanie działać jako związek, ktoś robi coś nie tak a druga osoba nie chce tego ciągnąć, czasem no bywa że niby do siebie wracają ale to nadal nie działa. I tak są sytuacje że jedna strona związku jest patologicznym socjopatycznym potworem a druga nadal nie ucieka, ale to jest właśnie patologiczny toksyczny związek. > Buffy i Angel, nie mogą być razem, bo jak coś to on traci duszę i staje się zły. I tam też coś zostaje, no pierwsza prawdziwa miłość... i tam nigdy nie ma happy endu, nie grają fanfary. > Spike i Buffy, to kolejny patozwiązek, który no... jest naprawdę patologiczny do poziomu uber level i znowu Edward ze Zmierzchu to sorry stary, ale możesz najwyżej pomóc Spike'owi w farbowaniu włosów. Tam jednak mamy w końcu ten moment zmiany - tutaj możliwy do wykonania, w życiu... także. Bo zdarza się i tak że ktoś kto np. jest uzależniony od alkoholu i robi okropne rzeczy, bierze się za siebie, przestaje pić i zmienia się. Rzadko - ale się zdarza. Tylko że to nadal nie jest tak że ta druga strona w podskokach radości wraca wtedy biegiem, trzeba tam wszystko pozbierać do kupy a to trwa i nie zawsze się udaje. Tam się finalnie udaje - w komiksach nie w serialu - bo jak piszę, to wymaga czasu. To są trzy związki które są toksyczne i nikt tam tego nie ukrywa. Znaczy ludzie czasem zdają się tego nie widzieć, ale niestety twórca nie ponosi odpowiedzialności za to co widzi/nie widzi odbiorca. Oni zrobili co mogli, tam nikt się nie bawi w cudowne związki które zawsze działają. Generalnie ten serial stoi takimi relacjami, które nie są toksyczne ale po prostu nie wyszły. > Riley i Buffy, on nie wyszedł bo do siebie nie pasowali, Riley czuł się gorszy bo on zwykły wojak a ona ma super moce. Nie dogadywali się, to odszedł i znalazł taką partnerkę która była na jego poziomie. Da się? Da. > Anya i Xander, no oni fajnie działali ale Xander to dzieciak z DDA i po prostu spanikował (z lekką pomocą demona).

1.Jeśli książka jest napisana/przetłumaczona niegramatycznie i z rażącymi błędami, to nie jestem w stanie jej "przemęczyć", choćby fabuła była nie wiem jak intrygująca. Nachalne kalki z angielskiego też wywołują u mnie zgrzyt zębów. 2. Skrajnie współczesny język w książkach, których akcja dzieje się w poprzednich stuleciach. Zwłaszcza tłumaczenia starych powieści. Trafiłam kiedyś na tłumaczenie "Ani z Zielonego Wzgórza", w którym Ania wielokrotnie używa słów "super" czy "ekstra"- aż zgrzytało to w uszach. Świetnie się za to czyta np. tłumaczenia Żeleńskiego, Bernsteinowej, Polkowskiego... Może nie są słowo w słowo zgodne z oryginałem, ale to chyba stanowi o ich wdzięku. 3. Jeśli autor sam nie wie, co ma do powiedzenia- po co zaczyna? Najpierw powinien nakreślić sobie zarys historii, zamiast wydać pierwszy tom, a dopiero potem zastanawiać się: "co dalej...?". Co innego w przypadku serii takich, jak Jeżycjada- można je ciągnąć i ciągnąć, ale jednak każdy tom opowiada swoją, zamkniętą na pewnym etapie historię.

A ja czasami bym chciała, żeby bohater/bohaterka wybrał/a tego drugiego z trójkąta miłosnego lub żadnego ewentualnie jeszcze kogoś innego. Czemu zawsze musi być to oczywiste? Wkurza mnie, szczególnie w młodzieżówkach, że główny bohater nigdy nie ginie na końcu a w serii nawet jeśli w pierwszym tomie niby ginie to w kolejnym cudownie wraca do życia. I że zbyt często są szczęśliwe zakończenia. Za mało rozbudowane światy, papierowi bohaterowie itd. Właśnie dlatego mało czytam młodzieżówek.

Może całą serię zrobicie z tego? I będzie temat np romans, główny bohater Dodatkowo z komentarzami widzów

"I can...touch you...now." Xdd

Mnie jeszcze strasznie wkurza, kiedy głowni bohaterowie są tacy… No dobra, głupi. Podejmują najgorsze decyzje, nie słuchają się innych, są nieomylni… a potem się okazuje że cała reszta miała racje ale oczywiście główny bohater nie mógł ich posłuchać. Na przykładzie Harrego Pottera: mamy zakon feniksa, a Harry widzi w wizji że Voldix torturuje Syriusza. Harry wie, że Voldi zdaje sobie sprawę z ich więzi, i że Harry będzie ratował Syriusza, choćby niewiadomo co. Hermiona (wydaje się, że jedyna mądra osoba w sadze) odradza mu to i przedstawia szereg solidnych argumentów. Ale nie. Harry Nieomylny MUSI postąpić po swojemu. I co? Kończy się na śmierci Syriusza. Inni go nawet nie opieprzą, chociaż spowodował śmierć CONAJMNIEJ jednej osoby, tylko dlatego, że poniósł, kurde, stratę. W „Niezgodnej”: Tris pakuje się do siedziby Erudycji, wbrew wszystkim, którym na niej zależy, co niemalże kończy się jej śmiercią. Ale w ogóle macie racje, co do wszystkich tych rzeczy. Na serio, oglądając ten film zorientowałam się, że opisujecie moje myśli podczas czytania dosłownie KAŻDEJ książki. Zostawiam like’a ;)

Mnie denerwuje brak wyregulawania w magi i dodawanie zasad w środku gry. Na przykład czarownica wyrywa serca, teleportuje, wyczarowuje nie wiadomo co, a gdy za ścianką ognie jest np. magiczne berło to ogieńka nie potrafi rozstąpić. Drugą sprawa to gdy bohaterowie zupełnie nie mają rozwiązania, no nie możliwe i... BUM bo jednak tak naprawdę to jest jakiś z dupy sposób.

Gdy początek książki tak bardzo przyciągnął i liczysz na coś więcej a tu dupa

Mi działa na nerwy kiedy w jakiejś serii dosłownie w każdym tomie są tłumaczone relacje wszystkich bohaterów i co się działo od pierwszego tomu. Takie powtarzanie bez sensu wszystkiego przez co odechciewa sie czytać..

Czytaczowo mam tą samą opinię o bohaterach. Ledwo przebrnęłam przez "I nie było już nikogo" Agaty Christie, 10 głównych bohaterów i każdy jest praktycznie taki sam😒❤️📚 Poprostu szyny były złe i podwozie.....podwozie... No... Podwozie też było złe 😂❤️📚 Mam pytanie. Czy myśleliście o tym aby podsumowanie roku zrobić w formie starego, kochanego "Czytacz's Books Awards"??

Najbardziej niie znoszę kiedy zakończone książki/serie się nie kończą... Serio, jak seria ma się skończyć, to niech się skończy! nie chcę historii 20 lat później, 40 lat wcześniej, tej samej z perspektywy 2 bohatera, nowelki gdzieś obok, spin offu i Bóg raczy wiedzieć czego jeszcze! A po za tym jeszcze 3 rzeczy przychodzą mi do głowy: 1. Kiedy bohater ma zbyt duże moce, które pojawiają mu się nagle w środku jakiejś ważnej bitwy bo tak. I oczywiście przewyższają wszystko nawet istoty od niego potężniejsze (chociażby Percy Jackson tak miał, bardzo mocno podkreślone) 2. Poszarpaną nić historyczną w reportażach. Kiedy czytam reportaż o czymś, co wymaga jakiegoś wstępu do historii zagadnienia, ale nie jest to wprowadzone chronologicznie, tylko wrzucane kawałkami. Rys historyczny w książkach (mnie najbardziej w oczy, rzuca się to w himalajskich zwłaszcza chyba w Broud Peak było widoczne do bólu) jest ważny i potrzebny, ale niech będzie prowadzony chronologicznie a nie skokami gdzie już opisujemy początek lat 2000 i nagle cofamy się do PRL bo inna postać się pojawiła. I ja nawet zdaję sobie sprawę z czego to się bierze, ale cholernie tego nie lubię. Zwłaszcza, jeżeli jest dłuuuuugi a je chcę przejść wreszcie do samego tematu. 3. Nachalna nieudolna ekspozycja. Kiedy chcemy bohaterowi przedstawić jakąś informacje, albo naprowadzić na trop to on nagle słyszy rozmowę ludzi którzy pomimo, że się znają i że siedzą w tym planie rozmawiają ze sobą jakby pierwszy raz im się zdarzyło o tym temacie gadać... kurcze, to naprawdę da się zrobić z zachowaniem odrobiny wyczucia i subtelności.

Zgadzam się ze wszystkim, prócz trzynastego punktu. Bohaterowie, którzy wycierpieli katusze przez całe życie, zasługują na to, żeby na koniec otrzymać w końcu święty spokój. :(

Cześć. Omawialiście może książki Trudi Canavan? Trylogię Ery Pięciorga albo Trylogia Czarnego Maga?

Ja właśnie czytałam 2 serię książek które miały 20 tomów. Myślałam że będzie nudno ale strasznie się wkręciłam 😁 i kocham te serię.

Macie bardzo ładne intro

oj tak - wielość bohaterów, którzy muszą mieć swe odrębne wątki, splatające się dopiero pod koniec jest wkurzająca. w gruncie rzeczy wystarczy nawet dwóch - jak w Panie Lodowego Ogrodu, gdzie czytelnik zapoznaje się w długim pierwszym rozdziale z głównym bohaterem by nagle w drugim akcja przeniosła się zupełnie gdzie indziej na zupełnie innego bohatera - no jakby się nagle zaczęło czytać kompletnie inną książkę i tak to leci - rozdziały nieparzyste to przygody jednego bohatera , a parzyste drugiego. O jakież to wnerwiające. A najgorsze jest to, że bez większej straty można czytać właśnie co drugi rozdział aż do momentu spotkania obu bohaterów, gdzie cała historia tego drugiego w sumie nie jest potrzebna i mogła by być streszczona przez niego w formie retrospekcji lub opowieści przy ognisku. O ile bardziej strawnym zabiegiem jest, gdy najpierw opisuje się przygody drużyny bohaterów, którzy później się rozdzielają i mamy oddzielnie opisane wątki ich osobistych przeżyć , aż do ponownego spotkania. Wtedy, przynajmniej dla mnie, to się czyta dobrze.

Bonus ode mnie: lanie wody

Ahh zgadzam się z wami w 200% Jak tam małe czytaczątka, zdrowieją? A właśnie Czytaczowa przepiękna koszulka 😍

A ja zadam pytanie, nie zgodne z tematem filmu. Czy myśleliście kiedyś o napisaniu i wydaniu własnej książki?

1. Ciągnięcie wątku głównego przez kilka tomów, zwłaszcza gdy nie wiem, że czytam serię. 2. Błędnie opisana moja praca zawodowa lub inne rzeczy, na których się znam lepiej od autora.

Mnie dodatkowo, wkurzyło jeszcze dzisiaj, że dwie serie, które ostatnio rozpoczęłam nie są nigdzie dostępne w papierowej wersji, ewentualnie po kilku godzinach szukania, uda się znaleźć wersję kieszonkową lub z zupełnie inną wersją kieszonkową... To jest bardzo irytujące dla takiej osoby jak ja, która musi mieć książkę fizycznie w dłoni.

Ta scena w Harrym Potterze już nigdy nie będzie taka sama...

9:03😂

Wsumie jak się zastanowię to te rzeczy są naprawdę denerwujące

Gdybyście nie wykorzystali okazji na wstawienie tej sceny z palcem Voldiego, to bym była rozczarowana :D Również cytując klasyka, powiem, że nie będę kłóciła z Waszymi opiniami, bo "kto się smuci, ten jest smutas; kto się kłóci, ten jest ..."

Te wstawki rozwalaja 😂😂😂

Czytaczowa mówi że 13 tomów to dużo. Przeczytałam 9 z serii która ma 20 i nie wiem czy nie będzie więcej. Nie wiem czy kiedyś ją skończę boję się że fajna seria zmieni się w męczarnię.

Zgadzam się najbardziej z: 2 -> to jest po prostu nudne i nieodpowiedzialne ze strony autora. Takie rzeczy to content dla 12latek... Już wolę nadmierne przeżywanie. 4 -> tacy bohaterowie są faktycznie irytujący, bo ciężko się z nimi utożsamić. 5 -> ZALEŻY... Bo o ile jest wartka akcja, malutko opisów to mi ilość tomów nie przeszkadza. Ps, czytacz, ciekawe książki/harlekiny czytasz nie powiem! A ja najbardziej nie lubię tego, że tyle rzeczy kończy się dobrze. W sensie, zazwyczaj bardziej lubię antagonistów, bo są po prostu ciekawi (zazwyczaj!) no i co na końcu? Zwykły szaraczek pokonuje mistrza intryg. Meeeh. Gdyby chociaż autor alternatywne zakończenie napisał...

mnie to wkurza to w książkach, że trzeba je czytać:) nie ale tak na serio lubię bardzo czytać książki zwłaszcza harrego pottera

Czyli nie jestem sama? XD Z większością się zgadzam...

Muszę przyznać, że większość powodów, które tu podaliście też mnie niezmiernie denerwuje w książkach

Mnie nie tyle wkurza, acz konsternuję jedna rzecz. Mianowicie: dobra Północ - złe Południe. Zauważyłem to u Sapkowskiego i Martina. U Sapkowskiego - Królestwa Północy (dobrzy), Nilfgaard na południu (źli). U Martina - Starkowie z Północy (dobrzy), Lannisterowie na Południu (źli). Podobnie mam także z Tolkienem, tyle że u niego to Zachód jest dobry i prawy a Wschód to ci źli agresorzy.

Nie lubię otwartych zakończeń. Później przez długi czas się zastanawiam co byłoby dalej.

Mi w większości książek brakuje tego strachu o bohatera, czegoś takiego co będzie trzymać mnie w napięciu i ze rzeczywiście nie będę wiedzieć czy przeżyje czy nie, będą razem czy nie, urodzi czy nie urodzi, zabił czy nie zabił. Wszystko jest albo zbyt oczywiste, albo jestem jakaś nadinteligentna (raczej to pierwsze).

Nadrabiam!

A mnie denerwuje sam zwrot "rozpada się wokół niego na milion kawałków". W. Każdej. Książce. @13 Albo zamiast skonczyc, angażują się w serial, jak R. R. Martin

punkt 1. - Uwielbiam (poza tym, jak są takie same)

Kiedy recenzja Miasta Kości i innych książek wybranych Czytaczowi do czytania?

Wiecie że jest kolejna część "Małego Licha"?

Z tym Cardanem to tam się chyba coś pomieszało 😅

1. Skopiowane pomysły

Ja w sumie nie wiem, co mnie irytuje w książkach... Chyba wkurzające dziewczyny, które są like: "Wiem wszystko, będę taka niemądra i bezczelna, będę się narażać niepotrzebnie, bo w końcu co mi się może stać? Zabiję głównego antagonistę, chociaż nie mam zielonego pojęcia, jak to właściwie zrobić, ale co tam, w końcu i tak ktoś mnie przecież uratuje!". Tak, takie postacie mnie strasznie denerwują i sprawiają, że z mojego gardła wydobywa się ten głuchy warkot najwyższej wściekłości i zniesmaczenia. Tak było między innymi z Piper i Rachel z "Percy'ego Jacksona" (pozdro dla tych, którzy czytali 😘) ponieważ te postacie przestały być irytujące dopiero wtedy, kiedy zeszły z pierwszego planu. Oczywiście, potem udało mi się plus minus polubić obie heroski, ale na początku moja mina be like: 🤨😒😒🙃. Jeśli kogoś też wkurzały te postacie, to dajcie znać, jeśli nie... no to cóż, jesteśmy tylko ludźmi, mamy różne opinie.

Zróbcie 13 na plus

Cardan w Czarnym Magu? Czytaczowa chyba miała na myśli Darrena

Dla mnie za to długaśność serii bywa olbrzymią zaletą. Jeśli polubiłam dany świat/bohaterów to świadomość, że mam przed sobą jeszcze duuuuużo tomów jest uspokajająca. Tym bardziej, że w czytaniu jestem nieekonomiczna, bo czytam bardzo szybko :-( Co mnie denerwuje? A różne rzeczy. Ale wspomnę o tej rzadko przywoływanej (może to tylko mnie wkurza...hmmm). Bohater Taki Za...bisty Bad.ass (często na tle Traumy z Dzieciństwa), który jest tak za...bisty, ale to tak, że nawet jak idzie do sklepu po bułki, to musi trzasnąć drzwiami i zmieszać z błotem ekspedientkę, aż się bohenki razowego zarumienią. Bohater tenże nigdy nie prosi, zawsze żąda, "3 magiczne słówka" uczone już w przedszkolu są mu obce (może nie uczęszczał), ale z jakiegoś powodu (ważne! nie uzasadnionego niczym przez autora!) ma wokół siebie grono wiernych przyjaciół, którzy stoją po jego stronie i pomagają bez względu na to, jak bardzo i jak często Bohater ich zawiódł, olał, zlekceważył (a czyni to notorycznie). Takie gloryfikowanie patologicznych relacji, ale nie w związku romantycznym tylko koleżeńskim/przyjacielskim. Nie ma lekko, drania o złotym sercu to trzeba umieć naprawdę dobrze napisać, żeby nie wyszła karykatura.

A jakiej książki dotyczył 13 punkt?

Musze o to zapytać ilu uczniów chodzi do hogwartu ?

Mnie najbardziej wpienia jak w książce jest ekipa, po czasie dzieli się na trzy mniejsze drużyny i zaczyna się jazda! Opis pierwszej grupki zaczynający się nudno jak każdy poniedziałek, powoli akcja się rozkręca w końcu czytelnik na maksa wciągnięty przewraca stronę i Je*! Opis drugiej grupy wszystko od początku nudy, później akcja, już może się wszystko rozstrzygnąć ale NIE! Bo ku*wa trzeba zbudować większe napięcie (zamiast tego mnie większa kurw*ca bierze) i opis trzeciej grupy. I dopiero po tym po kolei opis jak się wszystko skończyło dla poszczególnej grupki (władca pierścieni). Miałem ochotę tą książkę spalić jak się zaczęły takie akcje!

ja sobie tak myślę że ze mną jest coś nie tak ponieważ gdy robiłam porządki na półce to znalazłam ks"misja profesora gąbki" i czytałam ją w szkole kiedy wszyscy inni siedzieli w telefonach. czy ktoś wie co jest ze mną nie tak i na jaką chorobę cierpię. a może tak często rozmawiam z mugolami że myślę tak jak oni

A na drugim planie - mucha

Mnie denerwuje, i to bardzo, brak korekty i, w rezultacie, dopuszczenie do druku książki z błędami ortograficznymi. Ostatnio weszło w modę używanie polglisza gdzie się tylko da. i dodatkowo zastanawiam się, dlaczego ciągle widać koszmarne rusycyzmy (typu związek sowiecki republik sowieckich) w książkach. Czyżby język polski miał zejść do podziemia?