Bir Hayatı Zehir Etmek 

Bana göre bu hastalığın en acı veren yanı gençlik yıllarının heba olmasıdır

Kucukken en ufak seyi elestirdikleri icin burdayiz. Bize bir gençlik ve hayat borclular.

Maalesef ben sosyal anksiyeteli birine lise zamanlarımda oldum. Beni çok ezdiler, dışlandım. Hep güç gösterisi, hep alay... İnsanlardan soğudum. Tanımadığım kişilerin yanında olamıyorum, konuşmaktan korkuyorum Teşekkürler lise arkadaşlarım, hepinizi Allah'a havale ediyorum

24 yaşımdayım. Bendede bu illet var. İnsanların bakışlarından rahatsız oluyorum. İnsanlarla göz göze gelemiyorum. Mesela biri bana baktığında direkt olarak yüzümü çeviriyorum. Kendimi çok değersiz, yeteneksiz, hiçbir halta yaramayan biri olarak görüyorum. Eleştirilmekten, yargılanmaktan, alay edilmekten korkuyorum. İnsanlarla iletişim kuramıyorum. Herkes çok mutlu, eğlenceli olurken benim böyle ölü gibi olmam beni daha da üzüyor. Daha geçen iş yerinde bir kız uzaktan bana dedi ki "ay buda hiç kimseyle konuşmuyor". Bir başka kız da usta bana birşey dediği için konuştuğumda "Allaha şükür ki konuştun" dedi. Yani anlamıyorum. Sanki herkes çok konuşmak zorunda. Hayır yani bu söylemenize ne gerek var. Amacınız ne? Sanki ben böyle olmayı istiyorum da. Yani cidden çok zor bir illet. Hayatı zehir ediyor. Geçmiyor da her geçen gün daha kötüye gidiyor. Böyle yaşayacağıma öleyim daha iyi. Sürekli herşeyi kafaya takmaktan deli olacağım. Bıktım usandım artık. Herkesi mutlu, eğlenceli gördükçe daha da üzülüyorum. Ne yapayım Allahım? Canıma mı kıyayım. Gençliğim tükeniyor. Ben gençliği yaşayamadıktan sonra yaşamanın ne anlamı var. EDİT: Aylar sonra aklıma geldikçe biraz daha ekleme yapma ihtiyacı duydum. Mesela mahçup olduğum anları hissettiğim zaman (evde tek başıma olduğumda dahi) kendimi sıkıyorum. Hayatım boyunca edindiğim arkadaş sayısı bir elin parmağını geçmez onlarla da bayramdan bayrama merhaba demekten öteye gitmez. Kız arkadaşım hiç olmadı. Gerçi arkadaş olmayı bırak kızlarla konuşurken dahi çekiniyorum çünkü mal,ezik gibi görünmekten korkuyorum. İnsanlarla göz göze gelemememin bir diğer sebebi de insanların gıcık bakışlarına maruz kalmaktan korkmam çünkü o anda "acaba çok mu gıcık biriyim,çok mu itici biriyim" diye düşünüyorum. Çocukluğumda top oynarken topun benim ayağıma gelmesinden korkardım. "Ya topu kaptırırsam, ya bana bağırırlarsa" diye düşünmekten kendimi oyuna veremezdim. Aynı şekilde okulda en korktuğum şeylerden birisi hocaların grup ödevi vermesiydi. Zaten hep dışarıda kalırdım. Hangi grupta kişi sayısı az ise o gruba geçerdim. Sadece bunlar da değil anksiyete, okb hastalığı da var bende. E bütün bunlara bağlı olarak aynı zamanda depresyon da hastasıyım. Yani hayat çok iğrenç birşey. İsterim ki düzeleyim. Eğer düzelemezsem ya öleyim gideyim ya da ömür boyu bana böyle hapishane gibi tek oda versinler. Odanın camları koyu perdeyle örtülsün hiç kimseyi görmeyeyim,hiç kimse de beni görmesin. Ölene kadar böyle yaşayayım gitsin çünkü hayattan zevk alamıyorum, yeni yerler gezip görmek,yeni hobiler edinmek,yeni arkadaşlar edinmek hiçbirisi zevk vermiyor. Dışarı çıkmak adeta işkence gibi geliyor. Daha fazla söze gerek var mı?!! Buraya kadar okuyupta zamanını veren herkese teşekkürler. İnşallah ben ve benim gibi bu hastalıkla boğuşan herkes bir gün bu hastalığı atlatır ve hayattan tat almaya başlar.😍😍😍

Bence sosyal anksiyetenin en büyük sebebi insanlar. Özellikle bazıları o kadar düşüncesiz ve acımasız ki... İnsanları kırabileceklerini düşürmeden kusurları o kadar kolay ve bazende alaycı bi şekilde yüze vuruyorlar. Ülkede herkese zorunlu insanlık dersi falan verilmeli.

liseye geçtiğimden beri sosyal anksiyeteyle mücadele ediyorum. aslında çok uzun zamandır üstümde olan bir şey, ancak farkındalığım özellikle son 2 senede oluştu. ne tarafa baksam her yerde eğlenen, gülen, şakalaşan insanlar görüyorum ve onca insan arasında yalnız olmak çok yorucu. çoğu zaman ne hissettiğimi bilmiyorum, insanlara öfkeli miyim yoksa sadece onlar gibi mi olmak istiyorum bilmiyorum, neden ağzımı açıp da iki kelime konuşamıyorum bilmiyorum, ya da neden en ufak bir şey söyledikten sonra kalbim göğüs kafesimden fırlayacakmışçasına çarpıyor, bilmiyorum... aileme bu konudan bahsettiğimde hep aynı şey, "takma diğer insanları"... tamam diyorum, bundan sonra kim benim hakkımda ne düşünüyormuş, hiç umrumda olmayacak. o kadar çok çabalıyorum ki bunun için... ama öyle olmuyor işte. tüm bu anksiyete ve yorgunluk fiziksel olarak uykuma feci derecede yansıyor. artık geceleri asla düzgün uyuyamıyorum, gecenin en abuk sabuk saatlerinde uyanıp duruyorum ve geri uykuya dalamıyorum. okuldayken acayip uykum oluyor ve derslere bir türlü odaklanamıyorum. son zamanlarda saçlarım da dökülmeye başladı ve artık cidden düzeleceğime dair olan umudum fazlasıyla azaldı. eğer buraya kadar okuduysan teşekkür ederim, sadece içimi biraz olsun dökmek istedim, yazmak konuşmaktan çok daha kolay...

Sosyal anksiyete sahibi olaraktan söylemeliyim ki önüme çıkan fırsatları bu rahatsızlık yüzünden geri teptim hem de yüzlercesini. Şimdi ise yapamadıklarım için pişmanlık duyuyorum. Yapmak istediğim onca şey varken sosyal anksiyete yüzünden isteklerim ile arama duvar örülüyor. Ve imkansız bir hâl alıyor. Umarım bu video sayesinde en azından bir aşama katedebilirim Dipnot:Yorum burada dursun başarırsam haberdar ederim ;)

22 yaşındayım. Bu illeti atlatalı 3-4 yıl falan oldu. Tabi o 3-4 yılın öncesindeki halim de pek iç açıcı olmadı. Kendimi bildim bileli çocukluğumdan lise yıllarıma kadar utangaç, içedönük ve pısırık biriydim. Daha ilkokulda geleceğimin nasıl olacağı belliydi aslında. Nitekim ilk yıllarım da bu şekilde şekilde geçti. Ortaokul yıllarım cehennemden farksız oldu. Herkes beni eleştirir olmuştu. Yaptığım en ufak hata milletin gözüne battı; büyük veya küçük farketmeksizin. Herkes çok iyiydi, hatasız ve dört dörtlüktü. Ben ise hep kusurluydum. Olmamam gerekiyordu sanki bu dünyada. İnsanların bu davranışları beni daha çok hırpaladı, daha da içime kapanık bir hale getirdi beni. Okulda birlikte takıldığım tek şey korkuluklardı. Yürürken kafamı kaldırıp önüme bakmak benim gibi güven yoksunu biri için çok zordu. Göz teması kurmak bile işkence haline gelmişti. Her okul gününden sonra ağlayarak eve döndüm. Tüm bu eleştiriler beni mükemmel biri olmaya itti. Hatasız ve herkesçe sevilen biri olmalıydım ben. Herkesin gözüne girmeliydim, hiç hata yapmamalıydım. Böylece mükemmel olma arzusu ve OKB de esir aldı benliğimi. Lisede de bu halimle aramda pek bir fark olmadı. Herkesin gözüne girebilmeliydim ben. Yapmadığım yalakalık, girmediğim şekil kalmadı. Bunu görenler benimle uğraştı. Yeri geldi psikolojik, yeri geldi fiziksel şiddete uğradım. Ama önemi yoktu bunların. En azından artık arkadaşım vardı; tüm bunları da beni sevdikleri için yapıyorlardı, o yüzden benimle uğraşıyorlardı. Yaptığım aptallıkların farkına geç de olsa vardım. Yavaş yavaş baş kaldırmaya başladım. Ama bu süreç öyle kolay bitmiyormuş onu öğrendim. Sosyal fobi başladı. İnsan içinde yemek yemeyi bile beceremiyordum. Hata yaparım diye korkuyordum ''ya hata yaparsam, ya böyle derlerse, ya kötü bir şey olursa'' diyerek içimden. Geçti gitti o günler, gitti; de benim gençliğime n'oldu? Çocukluğuma n'oldu? Yaptığım her şeyi eleştirdiniz de n'oldu? Beni küçük düşürdünüz, egonuzu tatmin ettiniz. Sonra n'oldu? Yeri geldi milletin içinde beni ağlattınız, niye yaptınız? Şimdi istesem de ağlayamıyorum sizin yüzünüzden. Zamanında bunu çok iyi başardınız. Teşekkür ederim bunun için. Teşekkür ederim bana bunları yaşattığınız için. Teşekkür ederim çocukluğumu bana zehir ettiğiniz için. Belki de siz haklıydınız. Siz mükemmeldiniz, hata yapamazdınız. İyi ya işte, sizin yerinize ben hata yaptım; size de egonuzu tatmin etmek için malzeme çıktı. Gecenin 2'sinde oturdum ve bunları yazıyorum. Yarın bir gün benim durumumda birini görürseniz lütfen onu aşağılamayın, örselemeyin. Elinden tutup yardımcı olun. O kişiye büyük bir iyilik yapmış olursunuz. Buna emin olabilirsiniz. Sevginizle onu topluma kazandırablirsiniz. Şunu da yazayım; Allah kimseyi benim düştüğüm durumlara düşürmesin ve kimseye böyle dertler vermesin. Çok zor. Bildiğiniz gibi değil. Dışarıdan sizin ''biraz sosyalleş, azıcık sesin çıksın'' demenizle bitecek bir süreç değil bu.

Çocukken çok utangaç deyip geçiştirirdi herkes ama büyüdüğüm zaman hayatımın bir cehenneme döndüğünü gördüğüm de bunun basit bir utangaçlık olmadığını anlamıştım çünkü o bir hastalıktı

Karantina zamanında kendimi aşırı mutlu hissediyordum. Herkes evdeydi yapabilecekleri oldukça kısıtlanmış sosyallikten uzaklaşmışlardı. Bunları yaşamak normal olmuştu. Ama şimdi ne zaman biriyle o dönem hakkında konuşsam ne kadar kötü olduğunu söylüyolar. Benim için mükemmeldi. Bir şeye yetişmek zorunda değildim hayat durmuştu. Hala ihtiyaç duyuyorum buna. Biraz dursa her şey ben yetişsem ve tekrar başlasa diye. Ama şöyle de bir gerçek var yaşadığım en iyi şeyler karantinada değil de hayatın doğal akışında gerçekleşti. O zaman keyif verdi bana.

En kötüsü de tam her şeyi atlattığını, sosyal anksiyeteyi yendiğini düşündüğünde birinin gelip seni zorbalaması oluyor her şey yeniden başa dönüyor, yine o içindeki ses kafanı dolduruyor.

Bazıları da diyor ki: "Konuşmaya çalış, aralarına girmeye çalış geçer". Ay hiç akıl edememiştim çok sağol. Ayrıca sürekli denedim ama kendimi çok daha kötü hissettim. Kimseye söylemiyorum artık böyle şeyleri çünkü "ergenliktendir" deyip geçiyorlar.

"Başkalarının hayatlarını asla yargılayamayız, çünkü herkes sadece kendi acısını ve teslimiyetini bilir." ~ Paulo Coelho

herkes kendini o kadar güzel açıklamışki ben ne desem bilemedim sosyal medyada yorum yazmaktan bile korkarım biri kötü cevap verir diye çünkü biliyorum onu ne kadar düşüneceğimi kafama takıp problem edeceğimi. Biriyle konuşmaya o kadar çok ihtiyacım varki içimde biriktirmekten aşırı yoruldum fakat bu devirde insanların ne çıkıcağını bilmediğimden ondanda korkuyorum zaten etrafımda açılabileceğim biri yok iyice biriktim ve patlamaya ihtiyacım var o kadar çok yoruldumki insanlara isteğimi belirtememekten ,korkak olmaktan, ezik olmaktan ,özgüvenli veya güzel insanları kıskanmaktan ve onlar gibi biri olamamaktan , diğer insanları hakkımda ne düşündüğü düşünmekten, herşeye fazla anlam yüklemekten , zamanında doğru cevabı verememekten ve özellikle herşeyi anormal derecede fazla düşünmekten adeta kendi kendimi kemiriyomuşum gibi hissediyorum... çoğu kişinin buraya kadar okuyacağını zannetmiyorum bile ama eğer okuyan varsa gerçekten çok teşekkür ederim

Bu sosyal anksiyeteyi aşana kadar çok çabaladım ama başardım. Durumum o kadar kötüydü ki artık Türkçe konuşurken kompleks fikirleri anlatamaz hale gelmiştim zira kendimi açıklarken bile hata yapmaktan korkar olmuştum. Peki nasıl aştım? O kadar yalnız kaldım ve o kadar da durumuma artık kendime bile acıdım ki sosyal aksiyetimi ilk önce kabül edilebilir bir hastalık düzeyine getirdim. Yine esnafla bile minimum samimiyet ve dışarıdan kimseyle konuşamamak gibi özelliklere sahiptim. Sonra kişisel gelişim kitapları okumaya başladım. Özellikle de Tong Fu ile 30 Adımda Özgüven -Sam Horn inanılmaz faydalı kitaplar. Bu arada şaka yapmıyorum ve sır olarak kalması gereken bir bilgiyi yazıyorum: Hepimizin belası kız tavlama hakkında en detaylı kitap olarak Robert Greene Baştan Çıkarma Sanatı, Güç hakkında da aynı yazardan İktidar'ı mutlaka okuyun. Şu an sosyal anksiyetem ipleri kendi şahsımda olan bir oldu benim için. Tabi şimdi de içe dönkülüğü yaşıyorum. Artık birinin beni nasıl göreceği pek umrumda değil zira ben benim. İşte buradayım ve buyum diyorum. Artık sorunum şu: Kimse çok kitap okuyup dersine çalışan birini ilgi çekici görmüyor. Yeni insanlarla tanışmayı özellikle kampüste çok istiyorum ancak nedensiz şekilde bir anda bir insana "Merhaba sizinle tanışmak istiyorum" demek de çok absürd geliyor bana. Geçen sırf tanışayım diye bir kızla onun ulaşacağı yere telefonumu düşürüdüm ama bu sefer de herhalde karşımdaki kızın sosyal aksiyetesi vardı veya tamamen aynıydık. Ancak hata bende, tanışabilirdim kıvrak bir hareketle. Bazen bilerek ve isteyerek yere kitaplarımı düşürüyorum (bu arada kitaplarım derken evet, benim yazdığım kitaplar; yazarı benim) hani maksadım ilgi çeksin ve kitap üstünden sohbet başlasın ancak hayır! O kitapları bilerek ve isteyerek masamın üstüne koyuyorum, çantamın üstünde bırakıyrum ki insanlar benimle konuşsun zira birine tutup reklam yapar gibi "Hey, kitabım nasıl bu arada ben bunun yazarıyım" demek çok kaba geliyor. En azından bana yapılsa ve ben yazar olmasaydım küstah der ve gitmesini rica ederdim. Lakin nafile! Üniversite hocalarım haricinde kimsenin bu taktiğe düşmediğini gördüm. Bu arada güzel bir şeyi daha tespit ettim: Yaş arttıkça veya nesile bağlı olarak kitaplara olan ilgi de değişiyor. Her iki durum için de gençlerde kitaplara ilgisizlik var. Bu aşırı sosyal arkadaşlarıma sordum, ne yaparsam yeni arkadaşlar kazanırım diye. Cevapları tabi kendi çevrelerini benim çevrelerimle karıştırmak istemediklerinden (çok yakın olduğumdan sır olduğunu belki de bilmediğim bilgilerini verebilme ihtimalini göz önünde bulunudurduklarından) instagramlarındaki insanlarla veya çevrelerinde bire bir buluşmaları düzenlemiyorlar. Bana konser, bara gitmek gibi teklifler sundular elbette lakin ben bunlardan inanın nefret ederim yani sigara, alkol, uyuşturucu kullanmam arkadaşlar, Aşırı gürültülü ortamlardan da nefret ederim ki konser benim için (Rammstein-Metallica konserleri hariç) bomboş bir aktivite. Zaten şu dönemdeki popüler şarkılar benim gözümde şarkı demeye bin şahit lazım türden. İşin özü arkadaşlar profilimde X/Twitter-RU-vid-Instagram linkleri var. Çekinmeden bana mesaj atabilirsiniz, sizi ısıracak halim yok. Bana öneriniz varsa lütfen, yalvararım verin. Benden öğrenmek istediğiniz bir şey varsa da lütfen çekinmeden yazın ve sorun! Seviliyorsunuz, iyi günler hepinize

Sosyal anksiyetem küçükken ailemin beni korumaması,yaşıtlarımın beni dışlaması ve yalnız bir çocukluk geçirmemeden kaynaklanıyor. Bir kaç seneye kadar asla konuşkan ve bana sorulan sorulara bile yanıt veremeyen bir insan iken kendime şunu söyledim "Kitap yaz ve yazdığın kitap karakteri aynı senin gibi kötü bir çocukluk geçirsin. Onu anlarsam,ona çözüm bulabilirdim ancak ve uzun zamandır kitap yazıyorum. Kitap karakterlerim sayesinde ortamlarda berbat bir konuşma yapsam da,sesim titrese veya nabzım artsa da aynı yazdığım karakter gibi derin derin soluk alıp tekrar cümleme devam ediyorum. Genellikle insanlar bu duruma saygı göstermeyip,beni dinlemeseler de ilk konuşma da muhakkak ikinci konuşmam da değineceğim konuyu iyice düşünüp cevaplıyorum. Tamamen geçmedi asla ama hiçbir şey yapmamaktan daha iyi bir şey var ise sohbet ettiğim insanları anlamakta çok iyi olmam oldu. Kitap yazmak bence bir sosyal veya diğer anksiyete durumları için çok iyi bir çözüm.

18 yaşındayım ve sırf bu yüzden bazı şeylerden geri kalmak ,her yaptığını düşünmek ,arkadaşlık kuramamak , fikirlerini rahatça söyleyememek çok kötü bir duygu

Anksiyete'nin en zor taraflarından biri anksiyete olduğunu fark etmenin zorluğu, insanlar senin karakterinin bu olduğunu düşünüp yargılarlar ve sende karakterinin böyle olduğunu düşünürsün. Aslında anksiyetesindir.

Anaokuluna gittiğim zamanlar sokaktaki kızlar tarafından gerek dış görünüşümden gerekse karakterimden dolayı şaka adı altında sürekli zorbalanıyordum. İlkokula gittiğimde birkaç iyi arkadaşım olmuştu tabii ama utangaç kişiliğimden dolayı hâlâ zorbalık görmeye devam ediyordum. Ne aileme ne de öğretmenlerime hiçbir zaman bahsedemiyodum bu konulardan. Ortaokula geçince düzelirim diye umuyordum fakat işler daha da kötü ilerlemeye başladı. Arkadaş olarak bildiğim kişiler sınavlarda benden 1-2 puan yüksek aldıklarında bile hemen dalga geçmeye ve sınıftaki diger kişilerle birlikte zorbalamaya başlıyorlardı. 7. Sınıfa kadar boyle devam etti. Bi taraftan aile baskısı,ergenliğin verdiği gerginlik ve kimseye anlatamadığım zorbaliklar yüzünden iyice herşeyi içime atmistim. En son dayanamadım ve okul başından beri kin besledigim ruh hastasi matematik ogretmenime patladım. Tüm okulun gözü önünde kavga ettim. Sonra herşey yine aynı. Tekrardan herşeyi içime atmaya başladım. O olaydan sonra sınıfım değişti ve yeni sınıfımda zorbalığın üstüne bu sefer "arkadaş" adi altinda aşağılamalar başladı. Liseye kadar sanal taciz,terkedilme korkusuna sahip olmamda büyük rol oynayan birkaç dost kazığı, aile içi kavgalar dışında pek birşey olmadı. Artık liseye geçtim ve anksiyeteyi yenme konusunda elimden geldiğince birşeyler yapmaya çalışıyorum. Bu videonunda düşünce yapımın şekillenmesinde gerçekten büyük bir yeri var. Buraya kadar okuyan herkese teşekkürler. Asla tanışmayacağım insanlara hayat hikayemi anlatarak biraz da olsa rahatlattım kendimi. Anksiyete çok saçma birşey. Kimsenin fikirleri kendimizinki kadar önemli değil. Bunun bilince olarak insallah en yakin zamanda kurtuluruz bu saçmalıktan. Herkeze hayırlı,mutlu yıllar dilerim

Yorumlarda herkes sosyal anksiyetesinden bahsetmiş. Video biraz psikolog videosuna döndü 😅😅 ama ben de eskiden çok ciddi sosyal fobi yaşamış biri olarak belki yardımcı olabilmek adına bu arkadaşlara yazmak istiyorum. Sosyal anksiyete sahibi insanların daha donanımlı ve kibar insanlar oldukları konusu çok doğru. Çünkü genelde duyarsız ve altı boş bir özgüvene sahip insanların sesinin daha çok çıktığı, kendinde olmayanı yargıladığı bir ülkede yaşıyoruz. Ne yazık ki çoğumuz bildiğini ya da hissettiğini paylaşmaya korktuğu için toplumun da gelişmesi uzun sürüyor ve empatiden uzak bir halde bizim gibi insanları sindirmeye devam ediyor. Sosyal anksiyeten kurtulmak için kimsenin verebileceği bir tavsiye yok. Çünkü "kendin ol çünkü bu seni, seni gerçekten seven insanlara yaklaştırır" veya "hepimiz insanız ve kusurlarımız var" gibi sözler gerçekten içselleştirmediğimiz sürece çok klişe ve işe yaramayan hale gelebiliyor. Kişi zaman içinde kendi değerini ve evrendeki yerini fark etmeye başladıkça yaşanıyor bu içselleştirme durumu. Fakat benim size söylemek istediğim iki şey var bu konu hakkında. Birincisi; gerçekten korkularınızın üstüne gittiğinizde ve belki de çok pişman olacağınızı bile bile kendinizi o sosyal ortamın içine attığınızda olabileceklerin en kötüsünü görüyorsunuz ki bu felaket senaryosu bile aslında insanların size olan gerçek hislerini görmenizi sağlıyor. Bu korkunuzun üstüne inatla gitmeye devam ettikçe belli bir süre içinde çok daha iyi hissetmeye başlıyorsunuz. Bunun için size anksiyete veren tanıdıklarınız ile saman geçirmenize gerek yok, bir restorana oturup sipariş verirken bile konuşmanızı veya insanlara ilişkinizi pratik edebilir, böylece daha özgüvenli ve atılgan bir hale gelebilirsiniz. Ki bu konuda da insanlar gerçekten içedönüklük ile anksiyeteyi birbirine karıştırıyor. İçedönüklük mental bir problem değil, tam aksine, insanların hakkınızda ne düşündüğünü önemseyin veya önemsemeyin, kendinizle vakit geçirmekten keyif aldığınız ve sosyal ortamlarda bir problem yaşamasanız bile sosyalleşmeyi ilgi çekici bulamadığınız için daha bireysel olduğunuz bir haldir. Oysa ki şahsen kendim sosyal anksiyete yaşadığım dönemlerde şunu hatırlıyorum, insanların arasına karışabilmek için deli olurdum. Arkadaş edinebilmek için elimden geleni yapar ama yargılandığımı hissettiğimde içimde korkunç fırtınalar yaşar ve en sonunda o ortamdan uzaklaşırdım. Ortaokulda yakın arkadaşları, lisede de popüler kız gruplarını aşırı kıskanırdım. Ben de onların arasına dahil olup kabul görmek için yapamayacağım hiçbir şey yoktu. O dönemlerde herkes umursamadığımı sanırdı ancak içimde yaşadıklarımı bilseler esprilerime gülmemek gibi insanca bir durumdan bile pişman olur, suçlu hissederlerdi. Çünkü gerçekten çok yalnız ve ifade sorunları yaşayan bir ergendim. Size söylemek istediğim ikinci şey ise; merak etmeyin, şu an yaşadığınız kaygılar geçici. Bugün veya yarın, kendinizi bu mental hapishaneden kurtarmak için attığınız her adım, gelecekte size özgüven ve kendinizi sevmek olarak geri dönüyor. Hatta bu kesin ve gerçek bir şey. Bazen uzun yıllar boyu sosyal problemler yaşadığınız zaman kendinizde bir sorun olduğunu ve bu sefaletinizin asla geçmeyeceğini, sonsuza kadar tuhaf, dışlanmış, eksik, kabul görmeyen ve mutsuz bir insan olarak kalacağınızı zannedebiliyor, kendinizi buna inandırabiliyorsunuz fakat unutmayın ki herkes her zaman haklı değildir. İnsanlar değişir, siz de değişiyorsunuz ve sonsuza kadar şu an olduğunuz kişi olarak kalmanızın mümkünatı yok. Büyüdükçe kendinizi buluyorsunuz ve kendinizi geliştirmek için uğraşsanız da uğraşmasanız da birkaç yıl öncesine göre çok daha donanımlı ve tecrübeli bir insan oluyorsunuz. 12 ve 18 yaşlarım arasında bitmek bilmeyen bir sosyal kâbus yaşadım. Fakat bunlar günün sonunda, pardon, altı yılın sonunda bana, gelişmiş bir empati yeteneği ve defalarca hak ettiği değeri göremeyen bir insanın kendine duyacağı sevgi, saygı ve güven olarak geri döndü. Bundan çok daha fazlasıydı aslında ama yıllar sonra kazandığım inanılmaz farkındalık, yalnızca anksiyetemi yenmemi değil, kurduğum her ilişki ve her arkadaşlığı, ergenlik yıllarını sağlıklı geçirmiş bir insana kıyasla çok daha değerli bir hazine olarak görmemi sağladı. Üstelik bu arkadaşlık ve insan ilişkilerinin nereye gittiğini, sahip olduğum bu ilişkileri devam ettirme, bitirme veya geliştirme konusunda çok daha mantıklı kararlar verebilmeme yardımcı oldu. Şu an çok daha mutlu bir insanım ve mutlu olduğum her anın kıymetini biliyorum. Hâlâ içimde bir yerlerde insanları mutlu etme isteği ve biraz da insanlar tarafından kabul edilmeye dair bir ihtiyaç var, fakat bu hislerden de tamamen kurtulmak istemezdim. Çünkü beni ben yapanın da bu hisler olduğunu düşünüyorum. Sahip olduğum sosyal tecrübeler ve empati yeteneği ile sevdiklerimi çok daha iyi anlayıp onlara çok yerinde tavsiyeler verebiliyorum. Bu da hem ailem, hem arkadaşlarım, hem de yeni tanıştığım insanlarla çok daha sağlıklı ve huzurlu ilişkiler kurmamı sağlıyor. Demem o ki, benim hikayem ve deneyimim bu şekildeydi. Unutmayın ki dünyanın bir yerinde size benzeyen, sizinle aynı hisleri paylaşan ve sizi sizden bile çok sevecem insanlar var, her zaman da var olacaklar. Bu yüzden derin bir nefes alın, kendinizi sevmek için elinizden geleni yapın, diğer insanları hataları ve gerçek hisleri ile kabul edin, dünyayı daha güzel bir yere dönüştürmeye devam edin. Kendinize çok iyi bakın 🥰🥰

Sosyal anksiyeteye sahip olan ve bunu çözmek adına uğraşan değerli arkadaşlarıma bir kaç tavsiye de ben vermek ve bu durumu nasıl yendiğimi sizlere anlatmak istiyorum. Çocukluğum boyunca hep özgüvensiz, o "sessiz" sakin çocuk oldum özellikle okulda parmak kaldırmaz söz almaz sıra bana geleceği zaman kalbim yerdinden çıkacakmışcasına çarpar ne yapacağımı bilemezdim lise de dahil olmak üzere yaklaşık 12 senem bu şekilde geçti ve bunda en büyük etken babamla olan iletişim kopukluğu olabilirdi.Annemle konuşuyordum ancak babamı annem kadar sevmiyor hatta babamın yaptığı her bir eylemden nefret ediyordum, kendimle çok konuşurdum çok müzik dinlerdim çok hayal kurar ve ne yapsam diye sürekli düşünürdüm.Annem bana düşme fırsatı vermediği ve her düştüğümde kendisi kaldırdığı içinde aslında bu sosyal anksiyeteyi bir sorun olarak dahi görmüyordum, beni zorlukların içine atmazlar sosyal bir şey yapılacaksa yapamadığımda benim yapmamı sağlamak yerine kendileri bunla ilgilenir ve bana iyi bir etki bıraktıklarını düşünürlerdi.Örneğin bir öğretmenim bana ders kitapları verecekti ve ben ders kitaplarını almaya öğretmenler odasına gitmeye kapıyı tıklatmaya korkuyordum.Benim yerime annem gidip alırdı veya bir başaksıyla giderdim bir arkadaşım başka biriyle kendim yapamazdım ve bunu sorun olarak görmezdim o zamanlar.Kendi fanusumda kendimi kandırarak yaşamaya devam eden biriydim.Tuvalete gitmeye çekinirdim, bir şey söylemeye çekinirdim, insanlardan korkardım.Hayatımdaki ilk kırılma spora başlamam ve karate ile tanışmam ile oldu.Karate ile tanışmasaydım kendimi bu noktaya getiremezdim.6.sınıfın başlarında karate ile tanıştım ve sürekli antrenmanlara gittim daha sonra kendi evinden 30-40dk uzağa tek başına gidemeyen bir çocuk o yaşlardayken samsuna tek başına başında sadece öğretmenleri ve arakdaşlarıyla gidip tek başına kalmayı öğrendi.Maruz kalamsaydım o gün o spora gitmeseydim annemin yine bir şeyleri çözmesini bekleseydim asla şimdiki ben olamazdım.Ancak bunlar olurken ben hala kendimin sosyal anksiyeteye sahip olduğunun farkında değildim.İlk önce kabul etmeniz gereken konu bu sizin çözmeniz gereken bir probleminiz var bu bir PROBLEM insan sevmemek değil, konuşmak istememek değil KENDİNİZE YALAN SÖYLEMEYİ BIRAKIP GERÇEKELRİ GÖRMENİZ GEREKİYOR.Bunu algıladığınız zaman inanınki her şey çok daha iyi olacak.Bakın basit örnekler vereceğim çoğumuz ilk başta dış görünüşümüzü beğenmeyen ve kendimizi sevmeyen bireyleriz ve bu yorumu okuyanların %80i fotoğraf çekinmeyi sevmiyor.OLAY FOTOĞRAF ÇEKİNMEYİ SEVMEMEK DEĞİL, OLAY KENDİ TİPİNİZİ KENDİNİZİ SEVMEMENİZ.Hangi insan fotoğraf çekinmeyi sevmez ? Galerinize açıp bakın kaç tane kendi yüzünüzün olduğu fotoğraf var, hangi arkadaşınızla fotoğrafınız var ? Kalabalık bir alanda durup kendinizi hiç çektiniz mi ? HAYIR ! Çünkü kendinizden utanıyorsunuz, kendinizi sevmiyorsuuz ve biri size neden fotoğraf çekinmiyorsun dediğinde SEVMİYORUM yalanını söylüyorsunuz.Kendinize yalan söylemeyin siz fotoğraf çekinmeyi değil kendinizi sevmiyorsunuz.Bakın bunun ne kadar ciddi bir problem olduğunu şöyle anlatayım ben karateye yıllarca emek verdim ve inançlı olduğum dönemlerde oruç tutarken bile sabah akşam antrenmana gidiyor köpek gibi çalışıyordum belki de en çok ben çalışıyordum antrenmanda ve hocalarım aşırı fazla bana ilgi gösteriyor benden umut bekliyorlardı.Ancak her maç o maça çıktığımda heyecan krizleri geçiriyor elim ayağım birbirine dolanıyor rakibimden beni izleyenlerden nasıl göründüğümden her bir şeyden o kadar korkuyordum ki antrenmandaki kendimin 10da 1ini veremiyor ve saçma sapan maçlar çıkarıyordum.Hocam her maçtan sonra antrenmandaki kendinden eser yok diyordu bir kere türkiye şampiyonası maçımda grup finaline kadar geldim o kadar maçı yenmeme rağmen yine hocam beğenmiyordu beni çünkü yendiğim çocukları akılla sakinlikle yenmemiştim yine heyecanla ne yaptığımı bilmeden elim ayağım titreye titreye dövüşüyordum.Benim kendime söylediğim yalanların farkına varmam ve kendimle ilk yüzleşmem 2020 yılının pandemi döneminde sınava hazırlanırken oldu.Mart nisan mayıs ve haziran olmak üzere 4 ay hayatımda yaşamadığım depresyonu yaşadım her gün ağlıyordum, kendimle kendimi sorguluyordum kendimi analiz ediyordum yaptığım her eylemi ve kendimle yüzleşiyordum.Her yüzleşmem her bir gerçeğin farkına varmam beni daha da ağlatıyor ve psikolojimi bozuyordu 1ntıhar etmek isteyecek noktaya gelmiştim.Çok kötüydü o zamanalar ancak şuankli beni o zamanki kendim yarattı.Kendmle yüzleşmeseydim şuanki ben olamayacaktım.Kızlarla konuşmamamın onları umursamam değil sosyal kaygımdan dolayı olduğunu kabul ettim, fotoğraf çekinmeyi SEVMİYORUM değil kendimi beğenmediğimi kabul ettim, bakkala kendim girmek yerine kardeşimi yollamanın ÜŞENMEK değil KAYGIM olduğunu farkettim, bir espri yapmak varken susmayı BOŞBOĞAZLIK değil SOSYAL KAYGIM olduğunu farkettim ve hepsini bunun gibi bir çok şeyi birbir gördüm.Peki hepsini nasıl çözdüm ? ÜSTÜNE GİDEREK, ilk olarak kendimin fotoğrafını çekmeye ve kendimi sevmeye odakladım.Sokağa çıktığımda kamerayı açıp özçekim yapmak biri beni izliyormuş hissinden dolayı çok zor du benim için ancak kendime hep şunu dedim BU İŞİN SONUNDA ÖLÜM YOK VE SENİ SENDEN BAŞKA KİMSE KURTARMAYACAK.Kendimi çektim, her yürüyüşe çıktığımda müzik dinlediğimde her yerde kendimi videoya fotoğrafa çektim sonrasında o galeri gitgide benim fotoğraflarım ile dolmaya başladı.Sonra sokakta gördüğğüm tanımadığım birilerine selam vermeye veya KOLAY GELSİN gibi basit şeyleri söylemey daha çok başladım, her bir şeyin üstüne gittim.MESELA SİZ SOSYAL MEDYAYA FOTOĞRAF KOYMAYI SEVMİYOR DEĞİLSİNİZ, KORKUYORSUNUZ SADECE ben de korkuyordum ama koydum, insanlar ne derse desin koyacağım dedim.O zamanlar internetten konuştuğum bir kız vardı gayet insacıl bir şekilde saçımı uzatayım mı sence diye kendi fotoğrafımı atmıştım bunu o konuşma o noktaya geldiği için yaptım durduk yere değil.Bana verdiği cevap "uzatsanda bir şey değişmez çok çirkinsin" aynen bunu demişti, yine oturup uzun süre ağlamıştım sonrasında onu her yerden engellemiş ve bu gibi insanların BENİ BEĞENMEYECEĞİNİ kabullenmiş kim ne derse desin kendi sevdiğim şekilde kendimi oluşturacağımı ve kednimi sevmem gerektiğini kendime kabul ettirmiştim.Normalde takı taakn bir ideğildim ama takı takmayı seviyordum bir kolyeyi takıp dışarıda dolaşmak bile benim için heyecan verici bir şeydi çünkü insanların buna bakacağını beni yargılayacağını düşünüyordum.Ancak üstüne gittim kendi tarzımı oluşturmaya çalıştım, sevdiğim diziler filmlerden kolyeler takılar takmaya baladım her geçen gün daha fazla fotoğraf çekilmeye daha fazka sosyallemşmeye özen gösterdim.Mesela o dönemler hiç tanımadığım insanların düzenlediği bi mangala sadece internette ntanıştığım bi arkadaşımla gitmiştim ve o günün sabahı gitmek istemiyordum ancak kendime dedim ki ne olursa olsun gideceksin ve tanışmak zorundasın kaçamzsın.KAÇMADIM gittim 0LMEDİM her geçen gün geliştim.Sonra tekrar türkiye şamipynası geldi ve ben uzun süre antrenman yapmayan ben o turnuvada çok iyi döçvüştüm çünkü kendime güveniyordum, hocam maçtan ıktıktan sonra müslüme bir şeyler olmuş diyordu o antyrenmansızlığa rağmen dünya şampiyonu olan çocukla baş başa mücadele ettim yenldim röpesajları yenerek 3çlük maçına çıkmaya hak kazandım ve 3.lük maçında aslanlar gibi dövüştüm ama o maçtada hakkım yendiği için kaybettim.Ama maçtan çıktıktan sonra tüm sporcular ctüm kafile beni tebrik etti, herkes maçlarımı o kadar beğemişti ki çok iyi dövüştüğümü söylüyorlardı.Ben bunu daha önce farkına varıp kendimi değiştirip kendime özen gösteremye başlasaydım çok daha farklı olabilirdi belki de her şey, siz de LÜTFEN ÜSTÜNE GİDİN ! ÜSTÜNE GİTMEDEN ÇÖZÜLMEYECEK ! daha uzun yazmak isterdim ama bu kadarı daçok uzun oldu sanırım :d

Sosyal anksiyete insanı bi kafese koyar anahtarı da eline verir ama sen o kafesi açıp çıkmaktan korkarsın Bu duyguyu kendimle başbaşa kalıp daha çok kendimi tanıyarak yendiğimi düşünüyorum

bir anda eyleme geçin. hiç düşünmeden atılmanız lazım çünkü kafada neyi büyültürsen o şey o kadar korkunç bir duruma dönüşüyor kendin ol ve sırtından itekle. fazla düşünmeye gerek yok zaten ne yapman gerektiğini akışta anlayacaksın biliyorum kolay görünmüyor ama aksi taktirde bulunduğun durumda kolay değil

Mesela ben kendi adıma konuşursam, içedonukluk ve sosyal anksiyete arasinda bir yerdeyim. Sosyal ortamlarda bulunup, her ne kadar heyecanlansam da sunum benzeri şeyler yapabiliyorum, ama günün sonunda içimde büyük bi yalnız kalma isteği de oluşuyor. Adeta sosyal pilim tükeniyor. Bi yandan "sessiz sakin" damgasi yemekten de nefret ediyorum. Bunu düşünmek ve karakterimi sorguluyor olmam da aslinda bi anksiyete ornegiymiş gibi geliyor. Dolayısıyla kendi teşhisimi net bir şekilde koyamiyorum. Sadece bizim toplumda içedonuklugun hoş karşilanan bir şey olmamasinin zorlugunu yaşiyorum belki de. Ama soylemeden geçemeyecegim, gerçekten sürükleyeci ve aydinlatici videolar yapiyorsun. Tarzını seviyorum. Kendine has bi derinliği var. Başarılarının devamini dilerim...

Açıkçası bunun eziyetini çok çektim. Küçükken annem saçımı hep erkek gibi keserdi, anaokulunda hep zorbalığa uğradım o yüzden. Ne kadar desem de dinlemediler devam ettiler yapmaya. İlkokulda da çok çekingendim doğru düzgün arkadaşım yoktu. Ortaokulda da zorbalığa uğrayınca iyice kontrolden çıktı. Okul her zaman cehennemdi benim için. Ebeveynlerim de her anlatmaya çalıştığımda " yediğin önünde yemediğin arkanda geçim sıkıntımız yok ne derdin olabilir ki" modunda olduklarından hiçbir şey gelmedi elimden. Ve bu saç konusunun da travmasını hala yaşıyorum. 17 yaşındayım şuan bırakın kesmeyi saçımı kesme düşüncesi bile gözlerimi dolduruyor. Belimin altında ve bakımı zor olmasına rağmen kesmek gücüme gidiyor. İçimi dökecek başka bir yerim yok, en azından buraya yazmak istedim. Okuduğunuz içim teşekkür ederim

Annem sağolsun her hatamı yüzüme vurup büyüterek sürekli yanlış yaptığımı ve kendimi sorgulamamı dayattığı için insanlarla konuşurken hep karşı tarafın benim hakkımda ne düşündüğünü önemsiyorum ve iyi görünmeye çabalıyorum sonucu ise mütiş bir özgüven kaybı ve asosyallik

Abi ben geçen gün migrosa gittiğimde üst raftan bir sos almaya çalıştım ama alamadım bir görevli çalışan geçiyordu ondan rica ettim ve eve gelene kadar düşündüm çünkü ilk kez böyle bir ricada bulundum çünkü bir ara bir ürünü sırf rafa boyum yetişmedi diye almayıp eve dönmüş ve azar işitmiştim her zaman böyle oluyordu ilk defa boş vermedim ürünü ve yardım istedim hâlâ çok mutluyum

Ne kadar araştırmacı bir kişi. Cok kitap okuyor olmalı. Belgesel tadında ama dolu dolu bir video. Bayıldım. Maşallah.

13 yaşındayım, yeni 14'e bastım. 2 seneye yakındır bununla savaşmaya çalışıyorum. Başta farkında değildim, son 1 senedir her şey mahvoldu. Bu yaşımda bunları yaşamak zorunda mıyım diyorum. Biriyle tanışmaya, konuşmaya çalıştığımda kekelemem, sesimin titremesi, saçımla başımla oynamaya başlamam, elim ayağım titremesi ve üstüne bir de yetmiyormuş gibi bunu fark ettirmekten korkup her şeyi daha da batırmam, gerçekten yoruyor. Kendimi sosyal ortama maruz bırakma konusunda çabalıyorum, deniyorum ama yerimde saymaya devam ediyorum. Ne zaman denesem yine aynı şey. Yine ataklar geçiriyorum, yine kan ter içinde kalıyorum, yine kekeliyorum. Her seferinde böyle olunca artık heves falan kalmıyor içimde. Olmuyor, yenemiyorum. Artık kabullenmem, alışmam gerek diyorum ama kendimi böyle kabullenmek de istemiyorum. Dershaneye gitmek için bindiğim otobüste, ortada hiç bir şey yokken dakikalarca titreyip panik atak geçirmeyi, inip var gücümle koşarak dershaneye varınca nefes nefese kendimi lavaboya atıp sinir ve ağlama krizine girmeyi hak edecek ne yapmış olabilirim de hayat bana bunları yapıyor diyorum kendi kendime. Rutin oldu artık bu. Her otobüs bekleğimde aklımdan aynı soru geçiyor "Acaba yine olacak mı aynı şey?" Dua ediyorum olmasın diye, biniyorum otobüse, ve yine sonuç aynı. Ailem desen hiç bir şey bilmiyorlar. Anlatmıyorum, anlatamıyorum. Utanıyorum, çekiniyorum. Yüzün neden asık, bu yaşta ne bu hayattan bezmişlik, gülsene biraz ne diye somurtuyorsun gibi sorulardan o kadar bıktım ki. Saçımı başımı yolasım geliyor bazen. Anlatmamamın nedeni sanırım yargılanma korkum. Kendi ailem beni yargılayacak korkusu. Bunun nedenini de güvenimi çok kırmış olmalarına yoruyorum. Bir saniyeliğine durup babanızın sizin gözünüzün içine bakarak "Sen bulanık bir insansın, bu gidişle hayatın boyunca da öyle olacaksın. Kasiyerden su istemeye bile korkuyorsun. Sen büyü, bir bok ol da görelim." dediğini düşünün. Anneniniz her gün sanki çok kolay bir şeymiş gibi, başınıza dikilip söylemeyi rutin edindiği, "Değiştir kendini, yen şu çekingenliğini. Lisede ne yapacaksın? Mal gibi bakacak mısın insanların suratına?" laflarını hissettire hissettire dediğini düşünün. Ne kadar kırıcı, ne kadar zalimce değil mi? Kendinizden tiksinmez misiniz söyleyin bana. Aslında onlar da haklı, sorun bende demez misiniz siz de? Çakışmaz mısınız siz de kendinizle kafanızın içinde, fırtınalar kopmaz mı? Acaba bu laflar aslında çok büyük şeyler değil de bana mı fazla ağır geliyor acaba? Fazla mı abartıp hasta ediyorum kendimi? Ben sevilmeyi hak eden biri değilim. Komik değilim, muhabbetim sarmaz, fazlasıyla sıkıcı biriyim, iki cümleyi bir araya getiremiyorum bile. Böylesine rezil bir insanken başkalarının beni sevmesini ne hakla bekleyebilirim? Benim ne haddime? Yanımda olmasına, elimden tutmasına en ihtiyacım olan insanların, annem ve babamın beni ellerinin tersiyle itmeleri, okulda anlayış görmemem, fazla düşünmem, anksiyete, panik atak, depresyonda mıyım düşüncesi, bir de şu LGS stresi derken, iyice mahvoldum. Bunları hak etmiyorum, belki de ediyorum. Belki de kendimi cezalandırıyorum bu kadar iğrenç bir insan olduğum için. Akranlarıma bakıyorum, o kadar güzeller, o kadar iyiler ki. Sosyalleşmekte hiç zorlanmıyorlar. En azından çıkıp bir yerlerde konuşma yapabiliyorlar, annelerini babalarını bir kez olsun gururlandırabiliyorlar. Benim ne suçum günahım var da ben onlar gibi olamıyorum? Neden ben herkesten daha geride başladım bu hayata? Adil midir bu? Keşke diyorum yardım alabilsem, en azından terapiye gidebilsem. Şimdiyse kimseciklere anlatamadıklarımı okulda bir hocama anlatıp, onun da aileme anlatmasını, ailemin de bir umut anlayış göstermesini ve bu şekilde de bir şeylerin düzelmesinin hayalini kuruyorum. Buna tutundum, hazır olmayı bekliyorum. Tek başıma kurtulamıyorsam bu illetten, o zaman elimden ancak bu gelebilir. Gerçekten kurtulmak istiyorum bundan, hayatımın geri kalanını bu şekilde geçirmek istemiyorum. Bunları yazarken bile bir kaygı, bir huzursuzluk var içimde. Çok saçma ama paranoya oldu bende herhalde ki şu korku var, bir tanıdık bulur da okur bu yazdıklarımı ifşa olurum sonra... Lütfen yargılamayın çocuğum diye. Yeterince kötü hissediyorum zaten kendimi, bir de yazdığıma pişman olmayayım. Okuduysan eğer teşekkür ederim.

Love işlerine direkt etki ediyor. akademik hayata, iş hayatına direkt etki ediyor. Hatta hayalinizdeki meslekten bu illet yüzünden vazgeçiyorsunuz belki de... Ama yurdum insanı henüz empatinin anlamını bilemezken sosyal anksiyetesi olan birine nasıl davranması gerektiğini asla bilemez.

Bana anksiyete anında en iyi gelen söz şu ki kimse sizi sizin kendinizi kötü gördüğünüz kadar kötü göremez. Kafanızdaki siz aslında en kötü senaryodur. Bunu sakın unutmayın.

Şuan 19 yaşındayım ve kendimi bildim bileli bundan muzdaribim. Pandemiden bu yana da sosyal ortamlardan iyice uzaklaştım. Mezun senemdeyim, ders çalışıyorum ama sınavda derece yapıp çok iyi bir üniversiteye gitsem de içimde beni yiyip bitiren anksiyetem yüzünden bir türlü motive olamıyorum. Sanki üniversiteye gittiğimde ilkokulu yeni geçmiş bir çocuk gibi hissedeceğim, hiç arkadaşlık kuramayacağım ve hep yalnız kalacağım. Videoda tam olarak beni anlatıyor. Her söyleyeceğim cümleyi bin defa düşünür, hemen hemen her durumda kim olursa olsun empati yapar, insanlarla göz teması kurmaz, onlara imrenir ve hatta çoğu zaman küstah olduklarını düşünürüm. Ve maalesef eyleme geçme kısmında çok bahaneler üretiyorum ama bu böyle devam edemez farkındayım. İnşallah bir gün bundan kurtulacağım ve çok uzun sürmemesini umut ediyorum.🥺

"En iyisini yapamayacaksan, hiç yapma." benzeri bir duygu uyanıyor içimde. Duvarına resim asmaya korkan tiplerdenim. Bilmiyorum yanlış bir kişiliğim var ama bunun derslerini alarak kendimi düzeltebileceğimi sanmıyorum. Başı dik birisiyim, sizler de öylesinizdir yüksek ihtimalle. Hayat bize yardımcı olsun dostlar.

Sosyal anksiyeteyle yıllarca mücadele eden biri olarak yazıyorum . Maruz kalma gerçekten işe yarıyor . Kurtuluş kendiliğinden gelmiyor çok çok zor olsa da harekete geçmek gerekiyor .

İçimi dökmek için yazıyorum,benim küçükken (5-6 yaş) sosyal anksiyetenin s'si yoktu herkes beni samimi konuşkan bi kız olarak bilirdi sonra ilkokula başladım gerek kilom olsun gerekse derslerimdeki başarısızlıklarım (dikkat eksikliğim vardı) dışlanmalar,zorba bir öğretmen ve nicesi beni tetikledi,şuan lise üçteyim ve daha da artmaya başladı hele şu edebiyat,ingilizce konuşma sınavları cabası en son edebiyat konuşma sınavında hazırlıksız kalkmıştım elim ayağım birbirine girmişti kimseye bakmıyordum ellerim falan aşırı terlemişti zar zor atlattım,arkadaşlarım var evet dışardan gören biri kesin bunun sosyal anksiyetesi yoktur der ama var üniversite zamanı napıcağımı bilmiyorum hele kazanacağımı falanda düşünemiyorum bu daha da özgüvenimi düşüyor bir işte çalışmak,yeni kişilerle beraber çalışmak tarzı şeyler beni aşırı geriyo sürekli kafamda olumsuz senaryolar kuruyorum ya rezil olursam ya ilerde üniversite veya işte başarısız olursam diye diye uykusuz kalıyorum saatlerce bu ihtimaller hakkında düşünüyorum başarısız olma yargılanma durumları beni çok korkutuyor ailemin tek beklentisi benim çünkü ailedeki tek çocuk benim ve ailemin tüm beklentileri benim üzerime üniversite/iş/evllik/çocuk vs ve işin garip yanı bu sorunum hakkında konuşmaya başlayınca hep şu tepkiyi alıyorum ailemden "çok abartıyorsun,çok düşünüyorsun,çok çekingensin" beni sürekli işe yaramaz,tembel olarak nitelendirdiler en son dank etti karşılarında ağladım güldüler o günde beridir iyi değilim,ne bir yere tek başıma gidebiliyorum,ne de yolda giderek insanların gözünün içine bakabiliyorum,çok zor birşey cidden sadece bu durumları yaşayanlar bilir sürekli izleniyormuş hissi sanki biri tüm sahne ışıklarını senin üstüne tutuyormuş hissi,gerçekten bıktım daha hayatımın başındayım ve böyle gitmesini istemiyorum

Bunun yüzünden üniversite hayatım zehir oldu

eskiden sosyal anksiyetem vardı. ama tabi adını bilmiyordum. utangaçlık deyip geçiyordum. daha sonra kendime yeterince değer vermediğimi, yeterince özgüvenimin olmadığını, kendimi hiçbir konuda yeterli görmediğimi, hiçbir insanın beni sevemeyeceğini ve en önemlisi kendimi sevmediğimi fark ettim. bunu fark etmek bende değişme isteği uyandırdı. kendime şöyle sorular sormaya başladım: benim neyim eksik? benim onlardan ne farkım var? neden kendimi sevmiyorum? başka insanlar beni sevse ne olur sevmese ne olur? başkaları benim hakkımda olumsuz düşünse ne yazar ki? nitekim ben de bazen başka insanlar hakkında olumsuz düşünüyorum. bu gayet doğal.... aslında ufak bir kabullenişti bu. sonra kendimi fark ettim. güçlü ve zayıf, iyi ve kötü, doğru ve yanlış yönlerimi gördüm. bu yönlerimi görünce kendime değer vermeye başladım. bu benim hayatım ve ben nasıl istersen öyle yaşamalıyım. başkasının hayatı değil ki bu... onların düşünceleri neden benim hayatımı bu denli etkiliyor? diye düşündüm. kendime olan sevgim ve güvenim arttıkça sosyal anksiyeteyi yendim. bunu artırmak için de kendimi iyi tanıdım ve en önemlisi olduğum gibi kabul ettim. şimdi başkalarının ne düşündüğü çok da umrumda değil. nasıl istersem öyle yaşıyorum. etrafımdaki insanlar bana şöyle diyor: sen çok değiştin. böyle değildin. kendini beğenmiş kibirli biri oldun. bak hep o arkadaşların seni etkiledi. sen ne güzel mülayim yumuşak başlı biriydin şimdi çirkef olmuşsun... halbuki ben sadece kendime değer veriyorum. zamanında kendimi bir paçavra olarak gördüğüm için etrafımdakiler de beni öyle görüyordu. şimdi ise kendimi ezdirmiyorum. bu yüzden dik başlı ve ukala diyorlar. ama yılmak yok.

Küçük bir not eklemek istiyorum. İnsanlar berbat. Özellikle lise çağlarında. Tüm bu kaygı da boşuna değil bazen. Tabii ki aşmak aşmaya çalışmak esas olan ama, insanlar bir günde bu hale gelmiyor. Lise çağlarında çocuklara zorbalıkla ilgili bir şeyler okutulmalı. En azından değerli olan davranış zorbalıkmış gibi davranan eğitimciler ve arkadaşların sesini bastıracak bir kitap lazım. Çünkü sistem tavşana kaç tazıya tut diyor. Mademki öyle en azından elimizde bir zorba rehberi olsun ki olası hayvanlıkları etraflıca bilelim ve kendimizi değersiz hissetme eğilimimiz ortadan kalksın.

Bu videoyu epey zaman sonra izledim, eğer kendi sosyal anksiyete tecrübelerimden bahsetmem gerekirse; Okul hayatım boyunca hep kenarda köşede oturup insanları izledim, hep bir sohbet başlatmaya korktum, çünkü yargınlanırım hissi ağır basmaktaydı. Ancak tabiiki içimde bir yerlerde bu histen nefret ediyordum ve kurtulmak istiyordum, sonra spor ve sağlıklı beslenmeye başladım zira görünüşün bunda etkisi çok fazlaydı, sosyal ortamlara girdiğimde kendimi çok daha rahat hissetmeme, özgüvenimin artmasında çok büyük rol oynadı. Diğer yandan yeni diller öğrenip, kültürel anlamda da kendimi geliştirmek tuzu biberi oldu, zaten zevk aldığım şeylerdi. İşin sonunda bugün 0 sosyal anksiyetem var diyemem, ama eskisinden çok daha ilerideyim.

"Bırak hayat sana rağmen değil,seninle beraber aksın."ŞEMS-İ TİBRİZÎ

Arkadaşlar, ne birilerini kaybetmekten korkun ne de birilerini kazanmak için kendinizi harap edin. Kimsenin sevgi ve ilgisine ihtiyacınız yok. Sizin kendinizi sevmeye ihtiyacınız var. Kendinizi kaybetmeyin. Ve insanların düşüncelerini göze almak yerine onları gözden çıkartın.

Birilerinin yanında ya da arkadaş ortamında onlar gibi gözükmeye çalışmak ama ortama ayak uyduramamak ve en sonunda yine yalnız kalmak istemek

En güzel yıllarım olması gerekiyordu bu yillarimin yenuz 17 yasindayim 5 yildir...

"Böyle bir hayat, bok gibi bir hayat oluyor genelde."☠️

Sosyal anksiyetimi fark edeli sanırım 1 veya 1,5 yıl oluyor. Normalde yorum yazmak konusunda bile akılalmaz bir mükemmelliyetçiliğim vardır ama yazıyorum. (Kaç kişi beğenir ya kimse beğenmezse kaygısıyla) en basitinden kütüphaneye girmek dikkat çekebileceğim bir ortamda bulunmak benim için felaket. Dışarıda ayna ya da ona benzer görüntümü gözlerime yansıtacak ne varsa bakamıyorum asla ama evde durum böyle değil ayna karşısında kendimi izlediğim de oluyor. Başlarda ciddi anlamda kendimi sevmediğimi düşünüyordum ama evde yani güvenli alanımda bu böyle değildi. Sanırım ben dışarıdan bir göz olarak (yargılayıcı ve mükemmelliyetçi) kendimi sevmiyorum ve diğer insanlar beni nasıl görür diye endişeleniyorum hatta kaygıdan kilitlenip hareket dâhi edemiyorum. Son zamanlarda küçük küçük denemeye başladım kendimi adımlar atıyorum ve en güzeli buna inanıyorum. Umarım bu soruna çözüm bulabildiğimde buraya tekrar yazabilirim :)

Sosyal anksiyetemi şöyle aştım ; aşırı düşünmeyi bıraktım bazı basit olayların bile çok fazla derinine iniyordum , kendim için utandığım şeylerin üstüne gittim ve kendimi aştım yapamayacakmışım gibi hissetiğim her şeyi (mesela en bastiniden sunum ) yapmak için kendimi zorladım

26 yaşındayım. Hayatımın hiçbir döneminde sosyal biri olmadım. Hiç yakın bir arkadaşım olmadı. İşin kötüsü böyle hayat geçmeyeceğini son iki yıldır anladım. Sosyalleşme çabalarım oldu bu süreçte, resmen kendimi maruz bıraktım sosyal ortamlara. Ama belli bir yaştan sonra olmuyor abi. Sen bir hayat yaşamamışsın ki, sohbetin berbat, insanların ilgisini canlı tutamıyorsun. Bir noktadan sonra kilitleniyorsun. Sonra yine sosyalleşemeden ayrılıyorsun ortamdan. Bir de böyle bir hayata da alışmışsın, içten içe insanlarla haşır neşir olmak da canın istemiyor. İnsanları kendinden uzaklaştırmaya başlıyorsun. O yüzden ben kendimden umudu kestim. Bu sorunu erkenden aşmaya çalışın. Yetişkinlikte aşması imkansızlaşıyor çünkü. Ben elendim, kalan yarışmacılara başarılar diliyorum. İşiniz rast gitsin millet.

Niye bu kadar gerçekçisin ,yirmi altı dakika boyunca ağladım.

Lise zamanlarında ben de sosyal anksiyete'den muzdariptim fakat üniversiteye başladığım zamanlarda kendimle bir iç hesaplaşma yaptım ve en kötü ne olabilir ki diyerek inceldiği yerden kopsun misali bodoslama atladım çekindiğim konuların üzerine bu süreç zarfında iyi deneyimler ve kötü deneyimler elde ettim ama dönüp baktığımda cidden hepsinin ne kadar yersiz kaygılar olduğunu anladım Marcus Aurelius'un dediği gibi “Kendi mutluluğunuz sadece kendinize bağlıdır.”

Başka insanlarla iletişime geçmek isteyip geçememek o kadar kötü bir duygu ki bu duygu seni yiyip bitiriyor. insanların senin hakkinda kötü düşündüğünü düşünmek ve bunu kabul etmek. Bunların hepsini yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum. Bir dönem bunu gerçekten aşmaya karar verdim ve her denem boşa çıkınca depresyona girdim ama şunu kesinlikle söylemek istiyorum bunu aşmak için elimden gelen her şeyi yapıcam.yorumumu okuyacak herkese teşekkür ediyorum.🌹

20 yaşındayım, hep içime kapanıktim, çocukluğumdan beri sinsi diyenler oldu. Halbuki ben sadece içimdeki korkularla mücadele etmeye çalıştım. Bugün bile bir arkadaşım yok, olmasını da istemiyorum. Yalnızken daha güvendeyim

0:29 birçok arkadaşım üniversite için şehir dışına gitti. Sürekli bir yerleri keşfediyorlar, geziyorlar. Sosyal aktivitelere, topluluklara katılıyorlar. Ben yaşadığım şehirde, aile yanında okuyorum. Gidebilirdim ama kalmayı tercih ettim ve aslında en kötüsü istemediğim bir bölüm için kaldım. Bu en zoruma giden çünkü şimdi son sınıftayım gerçekten mutlu olmadığıma ve yaşamak istediğim birçok güzel deneyimi kaçırdığımı fark ettim. Ve aslında mezun olduğum bölümün işini yapmayı o kadar da istemediğimi aslında hep sevmek için kendimi zorladığımı fark ettim. Arkadaşlarım güzel şeyler başardığı için onlar adına seviniyorum lakin benim sürekli hayalini kurduğum sürekli şöyle böyle diye planını yaptığım bir hayatı benim başaramamam ve arkadaşlarıma imrenerek bakıp kendimi eziklemem, kendimi başarısız gibi hissetmem beni çok üzüyor-Du şimdi ise gerçekten ne istediğimi fark ettim ve okulu bırakıp tekrar sınava girmeye karar verdim. 1-2 sene geç kalmış hissediyorum kesinlikle ama artık yolumu bulduğuma ve tüm enerjimle bu yola çıkacak olmama aşırı seviniyorum.

19 yaşındayım ve yeni üniversiteye başladım. çok fazla düşünüyorum son 2 senedir. sınıftayım yanımdaki kişi öflüyor ve ben kendime bakıyorum; ayağım mı çarptı, sesli mi nefes alıyorum, yaptığımız aktiviteyi yanlış mı yaptım diye düşünüyorum. zil çaldı ve koridorda yürüyorum karşımdan birisi geliyorken tam o sırada adımlarım karışıyor, telefonumu açıp saate bakıyorum bir mesaj gelmiş gibi tıklıyorum. sabah sınıfa erken gittiğim vakit tek tük insan oluyor ve onlar otururken ben ne su içebiliyorum ne de yutkunabiliyorum. kitap okuyorsam sayfasını çevirirken stres oluyor ve kağıdı kavrayamıyorum tekrar denediğimde daha çok stres oluyorum. dışarıda 4er 5er kişilik bir arkadaş grubuyla sahile yemek yemeye gittik diyelim. sipariş verirken sona kalmak beni çok strese sokuyor ve üzüyor. diğer arkadaşlarım arkada sohbet ederken sonradan yanlarına gittiğimde konuya dahil olamıyorum ve zaten başından beri orada olsam da anlayamayacığımı düşünüyorum. konuşmaya geçtiğimizde genelde dinliyorum anlamasam bile kocaman gözlerle bakıp kafamı sallıyorum çünkü istiyorum ki benim onu anlamaya çalıştığımı bilsin. bir şey anlattığım zaman da cümlenin sonunu getiremiyorum, stres oluyor ve başkasının konuşmasına izin veriyorum. sözümü tamamlamadan ya da birisiyle aynı anda konuşmaya başladığımızda hep onun anlatması için ısrar ediyor ve kendi düşüncemi hiçe sayıp unutuyorum.zaten anlatamazdım ki diyorum kendi kendime. bazen aklıma gerçekten iyi olduğunu düşündüğüm espriler geliyor hatta plan yapıyorum kafamda şöyle anlatsam böyle diye fakat konuşmaya başladığımda ya sesim titriyor ya da yanlış telaffuz ediyorum. kimse gülmezse vay halime ter boşalıyor her yerimden. ama dışarıdan baksanız bana... bir sürü arkadaş grubum var sosyal medyada da gayet aktif paylaşıyorum. kimse göründüğü kadar mutlu, gösterdiği kadar rahat değildir. gözlem yeteneğim küçüklüğümden beri yüksekti ama kendi üstüme yormuyordum gördüklerimi. korkutucu bir hal aldı artık ne yapıcam bilmiyorum.

sosyal anksiyeteniz varsa ve öğrenciyseniz hayat gerçekten çok zor her gün yaşam mücadelesi veriyorum

Güzel bir video olmuş emeğine sağlık. Sosyal anksiyetenin en büyük sebeplerinden biri ailenin yetiştirme tarzı arkadaşlar. Sizin hedeflerinize destek vermeyen, saçma bulsa bile bunu güzel yollarla anlatıp daha mantıklı alternatif fikirler vermek yerine hakaret derecesine ulaşacak sözler söyleyen bir ailede büyürseniz, anneniz ayşe fatma ile sohbet esnasında sizi gömecek bir ifade kullanıp telefonu elinden düşürmüyor dersleri kötü diye misafirler önünde küçük düşürücü duruma düşürürse, vs... ileride sosyal anksiyete sahibi olmanız yüzde 99.9 bu kadar açık ve net. Çocukken birçok şeye aklınız ermiyor, iyi kötüyü net ayırt edemiyorsunuz, ebeveynlerin çoğu da bilinçsizce çocuk yetiştiriyor. Zaten yaşadığımız coğrafya ekonomik açıdan kötü, aileler evlatlarına yeterli ilgiyi gösteremiyor, adam akıllı yönlendirme yapan olmuyor çocuğun aldığı kararlara. Yeteneklerinizi keşfedemiyorsunuz, bugün bir müzik enstrüman aleti olmuş kaç bin lira. Verir mi baban bu parayı, öğrenebilir misin müziği. Yani bu bataklıkta siz debelenip duruyorsunuz, iyi kötü yönlerinizi, ilgi alanlarınızı yeteneklerinizi sizin keşfetmeniz gerekiyor. Zengin ailede villanın havuzunda yüzüp piyano hocası ile etüt yapan ve özel dil hocası ile pratik yapan zengin aile evladı değilsen birçok şeyi senin kendi başına halletmen gerekiyor.Hassas kalbiniz varsa yoruluyorsunuz mücadele etmekten, ebeveynleriniz sizin kaygılarınızı anlayamıyor, arada kuşak çatışması var çünkü. Siz sosyal medyadan yaşıtınız birinin ne yaptığını görüyorsunuz ve kendiniz böyle birşey yapamayınca otomatikman diyorsunuz ki vay be ne aileler var ne çocuklar var neler yapıyor ben neler yapıyorum hiçbirşey yapamıyorum. Entelektüel bir ilgi alanı edinmek isteseniz aileniz yeterli yönlendirmeyi yapamaz. Ben müziğe gönül vericem müzik dinlemeyi çok seviyorum ve hedefim ileride kendi şarkılarımı çıkarıp büyük kitlelere duyurmak ve sevilen bir isim haline gelmek dersiniz. Aileniz, "bir de müzik mi çıkardın başımıza otur oturduğun yerde derslerine bak oku adam ol mesleğini eline al sonra ne yapıyorsan yap" diyip hevesinizi kırarsa yüzde 99.9 anksiyete olursunuz. Birinin babası evladının kafasına vura vura araba sürmeyi öğretir o arkadaşın araba sürerken stroy çeker sen de bakarsın vay anasını satayım adam araba sürüyor bizim peder arabayı bile vermez bana diyip kendini ondan geri görüyorsun ister istemez. Ebeveyn işten eve evden işe, geçim derdinde, eve ekmek götürme derdinde, evladının kaygılarını ne hissettiğini anlayamıyor ya da anlasa bile doğru perpektiften bakamıyor, gereken ilgiyi göstermiyor, çoğu ebeveyn böyle. Atılgan insanlara da bakarsanız ailelerinin daha çok üstlerine düştüklerini ve ilgilendiklerini, onlara daha çok cesaret verdiklerini görürsünüz. Ailesi kötü olup da atılgan olan da vardır ama bunların kalbi hassas değildir daha mücadeleci ruha sahiptirler doğuştan beri, öyle istisnalar da var tabi. Hassas kalbe sahip olup iyi bir aile de büyüyüpte gözle görülür bir atılım sağlamayanlar da var böyle istisnalar da var tabi ki, bunlar da üstüne biraz az düşüldükleri için o gazı tam alamıyorlar. Velhasıl kelam, bu anksiyetenin çok büyük bölümü aile ilişkileriyle alakalı, kim ne derse desin bu böyle.

Yorumlarda herkes birbirine teselli vermeye ve yardımcı olmaya çalışıyor. Bizler gerçekten iyi insanlarız ama kendimize kötüyüz maalesef.

Portal, lütfen böyle psikolojik konularda içerikleri artırır mısın? Objektif bir şekilde bütün detaylarıyla aciklaman oldukça güzel olmuş 👍🏻

Theo Angelopaulos'un Sonsuzluk ve Bir Gün filminde şöyle bir söz geçiyordu: ''Yaşamı tanımak için o kadar çok vakit harcadı ki kendisi yaşayamadı.'' Bu replik benim kaçmayı seçmediğim son peak noktam oldu sanırım.

Bende sosyal anksiyete alt komşumuz yüzünden başladı. Henüz Ankara ya yeni taşınmıştık o sıralar 5-6 yaşındaydım. Eşyaları yerleştiriyorduk bu yüzdende yerde halı yoktu henüz. Benim bir tane oyuncağım vardi akulu araba boyunda pedal çevirerek süruyordum araba gibi çok ses yapıyordu. Alt komşularımızda 2 yaşlı ve onların oğlunun ailesi yaşıyorlardı. Bir gün evin en yaşlısı dede rahatsızlandı ve tüm bina aşşağı indik, ambulansı beklereken kamelyada alt komşumuzdan biri bana "senin yüzünden oldu çok ses yapıyorsun o yüzden oldu" dedi ve o günden sonra inanılmaz çekingen olmaya başladım. En ufak hatamda üstüme çullanıcaklar beni linçlicekler diye düşünüyorum.. 19 yaşındayım ve hala tam olarak açılamadım hala birinden bir şey isterken 10 kere düşünüyorum. Teşekkürler komşum hayatımı değiştirdiğin için...

Bu durum tamamen aşılabilir bir şey mi inanın bilmiyorum ama bana iyi gelen şeyleri paylaşayım. Öncelikle kesinlikle tek başına bir şeyler yapmak. Benim için evden dışarı çıkmak bile çok zor bir şeyken üniversiteye gelince her işimi kendim halleder oldum. İnsanlardan bir şey istemeyi sevmem ve tek başına hastaneye gitmek, bir kafeye oturup tek başına kitap okumak, alışveriş yapmak, yemek yemek bana çok iyi geldi. Diğer bir tavsiyem ve benim de uygulamakta zorlandığım şey: düşünmeden bir şeyler yapmak. Çoğumuz çok düşünüyor ve bu yüzden daha da geriliyoruz. Ama düşününce topluluk önünde konuşmaya çok korkan ben daha önce sınıfta gönüllü olup tahtaya çıktım ve gayet iyi geçti. O zaman yaptığım şey üzerinde çok düşünmeden el kaldırmaktı. Şu an bunu yapmakta zorlanıyorum ama kaçarak bir şeyler başarılmaz bunu da biliyorum. Ve düşününce arkadaşlar daha önce yaşadığımız kötü deneyimler, rezillikler zamanla çok basit hatta gülüp geçtiğimiz anılara dönüşüyor. Onun için pişmanlık biriktirmektense korktuğumuz şeyleri yapalım ki tecrübe kazanalım. Bizler bu hayatı diğerleri gibi yaşamayı sonuna kadar hak ediyoruz ❤

İki şey fark ettim. 1. Bundan çok eminim ki yoğun olarak sosyal anksiyeteli insanlar olarak bir araya gelip arkadaş olmaya çalışsak çok büyük ihtimalle aşırı samimi ilişkilerimiz olurdu. 2. Diğer videoların bu videodan çok daha önce yüklenmiş olmasına rağmen bu videodaki yorum sayısı önceki videolarını rahatlıkla geçiyor. Bu da ben de dahil ne kadar çok çekingen insanın olduğunu ve ne kadar da çok insanın burada kendini bulduğunu gösteriyor. Lütfen çekingenlik hakkında daha fazla video yap. Kanalında bir hafta sonra çok farklı bir konuda video yükleyip de bu konunun arkaplana düşmesine izin verme.

Malesef doğuştan getirdiğimiz karakter, anneden geçen bilinçaltı aktarımlar duygular, bir de yaşadığımız ilk utanç veren rezil olma deneyimleri... İçinde utanmayı barındıran travmalar sosyal fobiyi tetikliyor. Bu anılara geri dönüp utanç hislerini zihnimizden temizlemeli ve bu halimizle barışmalıyız.

Sevdiğim birine asla sevdiğimi söyleyemem çünkü kendime göre çok çirkinim ve reddedilip dalga geçeceğini dusunuyorum, yolda yürürken yolda görenler benimle dalga geçtiğini dusunuyorum herhangi biri arkadaşıyla gülüp geçerken benimle dalga geçtiğini dusunuyorum ve bunun yüzünden bir çok fırsat kaçırdım arkadaşım da benim tam tersim ona çok özeniyorum keşke öyle olsam diye. Bunun sebebinin ilkokul,ortaokul ve lisede zorbalık görmem büyük bir ihtimal

Küçüklüğümden beri yalnızlığımı hep hayali arkadaşlarım giderirdi,15 yaşımda olmama rağmen hala yanımda olmaları ve bana her anımda destek olmaları beni arkadaşsızlık duydusundan alıkoymaya devam etse bile...Artık bir gün onları da kaybedeceğimi hissetmeye başlıyorum nedense. :(

Çocukluğumda parmakla gösterilen aşırı aktif aşırı mutlu bir insandım.Aklima ne eserse onu dile getirebilen ,çevremde arkadaşın eksik olmadığı,bir öğrencinin başarabileceği herseyi başaran bir çocuktum.Ne oldu nasıl oldu bilemiyorum ama hepsi çok kısa bir anda kül olup gitti.16 -17 yaşında adım attım anksiyete dünyasına.Bir cehennem gibiydi.Kendime olan tüm güvenim günden güne azaldı,arkadaşlar neredeyse sıfıra indi,sevdiğim eğlendiğim herseyi bıraktım,çok fazla düşünmeye başladım.Gunden güne ilerledi.Bakkaldan ekmek bile isteyemez hale gelmiştim.Hatta buna bagli olarak 5 yıl boyunca ülser gibi iğrenç bir hastalika yaşadım.Sirf kendimi iyi ifade edememekten her doktorla kavga etmekten duzgun bir tedavi bioe alamadım.Durum öyle bir hal aldı ki hiç kimsenin beni sevmeyecegini düşünüyordum.Bu hayattaki en sıkıcı, en ise yaramaz bir insan...Ama bir o kadar başarılı bir öğrencilik geçirdim.Universitede bunun üstesinden geleceğimi düşündüm ama işler daha da kötü bir hal aldı.Bu defa başarıdan yana problem hissetmeyince dış görünüşüne taktım.Yuzune bakılmaması gereken bir varlık gibi hissediyordum.Yuzumu saklıyor insanların görmemesini istiyordum.Bunların yani sıra ailevi problemler de beni çok etkiledi.Artik annemin benden nefret ettiğini biliyordum.Artık hiç bir değerim olmadığını hissediyordum.İnsanların yuzunde kocaman bir boşluk görüyordum.Hiç kimseye güvenmiyorum.Ama bir o kadar insanlar tarafından tüm iyi niyetim suistimal edilmesine rağmen sesimi çıkarmıyordum.Bunu düzeltmek için ne yapacağımı asla bilmiyordum.İnsanın derinine bakacak felsefe psikoloji ne varsa bir çok kaynağı yalayıp yutum ama elime bu defa da daha da sessizleşmek geçti. ASLINDA biraz geç farkettim ama iyileşme sürecinin ilk adımımıymış bu.Yani kabul etmek.Sonra kendimi sevdiğimi söylemeye başladım ,değerimi kimsenin gözünde aramamaya başladım.Sonra gerçekten arkadaş ortamında rezil de olsam espriler yapmaya başladım.Kendi hayatımdan onları hiç de ilgilendirmeyen şeyler anlatmaya başladım.Hala ankisyetem var bunun farkındayım.Hatta bunu çok yoğun yaşıyorum.Ancak artık her dakika değil genelde gün sonunda artıyor. Ancak bunu da azaltacağıma inanıyorum.Önce kendimi çok seviyorum, sonra çevremdekileri seviyorum,daha sonra onların da beni sevdiğini biliyorum.Herşey bazen başa sarsada pes etmemek bu hastalığın tek çözümü sanırım.

20 yaşındayım artık yaşıtlarıma ayak uyduramıyorum. Kendimi ait hissetmiyorum . Bu hastalik hayatımı yedi ...

Zerre sıkılmadan, pür dikkat izledim.Üzülerek yazıyorum ki kendimi buldum bu bahsettiklerinde ve aynı zamanda bi o kadarda farkındalık kazandım.Emeğine sesine sağlık.Kendi adıma çok teşekkür ederim 🙏

Annem giydiğim ceketlerini bile eleştiren biri ama ben,ben olma mücadelesi vermeyi tercih ettim onlara uyumlanmak yerine.Beynim her zaman her şeyin en kötüsünü düşünüyor ama buna rağmen hayatı deneyimliyorum.

bu hastalığın bu kadar zor geçmesinin sebebinin yalnız kalma süresi olduğunu düşünüyorum ne kadar yalnız kalan biri konuşacağı oyalanacağı birşey olmadığı için kendiyle baş başa kalır ve sürekli düşünür düşündükçe bazı şeyleri dahada kafaya takar ve sonsuz döngüye girer ve anksiyete gün geçtikçe bu şekilde dahada alevleniyor olabildiğince birileriyle iletişim kurmaya çalışmak gerek kurtulmak için

Aşmam 19 yıl sürdü. 18 yılım psikiyatriye götürmeleri için aileme yalvarmakla geçti reşit olduğum gün kendim gittim. Sosyal biri olma hayaliyle yaşadım hep, insanlarla bilinç kaybı veya mide bulantısı yaşamadan konuşma hayali. Kendimi bu zamanlar için hazırladım o kadar yalnızdım ve boş zamanım vardı ki kendi içime döndüm kendimi geliştirdim. Özgüvenli olabiliyordum ama fiziksel semptomlar yaşamaya devam ediyordum. Psikiyatriye gidip ilaç kullanmaya başladım. Çok yardımcı oldu bana ama yardımcı olduğu kadar zorladı da dikkatli kullanılması gereken bir çözüm yoluydu. Bunu bilerek başladım 6 ay sonunda iyi ki kullandım diyebilirim. Ama insanlığın hiç sorunu bitmiyor maalesef 1 tanesi gitti geriye 99 tane sorunum kaldı. Bu hayatta bana iyi şanslar.

Bana bir çocukluk borçlular..

abi anlattığın her şeyden bende var ve gerçekten beni o kadar kötü etkiliyor ki yıllardır stres küpü olarak geziyorum ve zamanla daha da kötüye gidiyor nasıl üstesinden geleceğim bilemiyorum sunum yapmamak için video hazırlamıştım onda bile inanılmaz derecede kötü hissettim kendimi ya da kampüste yürümek yurdun bahçesinde oturmak vs benim için ölüm gibi geliyor mideme kramp giriyor sürekli hatta bu videoyu dinlerken bile her şeyi tekrar yaşadım ve midem şu an dalgalanıyor gibi hissediyorum üniversiteyi bırakmak istiyorum çünkü kalabalık ortamlardan nefret ediyorum ya da ileride çalışacağım düşüncesi bile beni çok korkutuyor insanlarla iç içe olmaktan çalışmaktan cidden korkuyorum napacağım bilmiyorum

1. Gerilmemek ve sakin kalmaya çalışmak. 2. Bütün bu yaşananların bir kaç yıl sonra tamamıyla silinip gideceğini bilmek ve kimsenin aslında seni sandığın kadar umursamadığını bilmek. 3. İlişkilerde ve diyaloglarda gerçekten samimi olmak. Samimi olmaya çalışmak için çaba harcamamak. 4. Herkese yetemeyeceğini ve mutlu edemeyeceğini bilmek. 5. Hayır ve evet denecek şeylerin yerini iyi bilmek. 6. Çekirdek insanları hayata yerleştirmeye çalışmak. 7. Kendini var etme sürecinde ilerlerken başarısızlıkları da önemsek ve geçte olsa bir şeylerden vazgeçmemek.

BENİM AŞMAMI SAĞLAYAN ŞEY CESARETİM OLDU. ÇÜNKÜ BULUNMAKTAN KORKTUĞUM ORTAMLARA İNATLA KENDİMİ MARUZ BIRAKARAK AŞTIM VE BUNA ALIŞTIM. GERİYE BAKTIĞIMDA NE KADAR CESUR OLDUĞUMU GÖRÜP KENDİMLE GURUR DUYUYORUM

20 yaşımdayım. Kolay anlaşılır demene rağmen ailem hala " Hiçbir şeyin yok. İlerde açılırsın. " demeye devam ediyor. 😅

Sağlıklı insan tanımı nedir ki, her şeyde denge gerekir, yeni bir ortama girdiğinde istersen konuş istersen konuşma, rahat olmak sağlıklı psikolojinin başında geliyor olmalı

Bir şeyleri kaçırıyormuş gibi hisseden tek kişi ben olmadığımı biliyordum. Bu konuyu arkadaşlarım ile paylaştığımda çok kısa bir süre konuşup geçmişlerdi. Tabi ki de beklediğim bu değildi. Aslında önemli bir konu olduğunu düşünüyorum. Bildiğimiz kadarıyla hayata bir kez geliyoruz. Bu konuda mantıklı önerilere açığım.

bir yerden sonra insan gerçekten yoruluyor, dünya yaşanmaz bir yere dönüşüyor. çok zor birşey

20 yaşındayım 3.kez mezuna kaldım ne sevgilim oldu ne de yakın arkadaşım. şu an hayatımdan keyif almasamda yaşamayı seviyorum ve yaşamak istiyorum ama rahatsızım. gecenin 2sinde kabustan uyandım ve kabus korkum yüzünden geri uyuyamadım. şu an saat 5, uykum var ama uyuyamam. uzun zamandır yorum da yapmıyorum, neyse 12den vurdunuz. bu cümlelerin noktası yok, yorum neredeyse bu kadar. son bi şey daha, benim geçmişimle ilgili hoşuma giden anıların tümü özellikle öğretmenlerim tarafından fark edildiklerimdi ve en utanç duyduklarım da onları düş kırıklığına uğrattıklarımdı. artık öğretmenim de yok artık sadece yük taşıyan bir hayaletim

20 yaşına basmama 6 yıl var ama bana çok az gibi geliyor. Ben kendimi bildim bileli evdeyim ve pek dışarı çıkmıyorum. Birkaç insanla sosyalleşeyim diyorum ortama giremiyorum. Gençliğim bir evde bitmesini istemiyorum evden çıkmak istiyorum ama insanlarla da konuşmak istemiyorum 1 arkadaşım var ortaokuldan bazen onla konuşuyoruz ama farklı şehirlerde okuyoruz. Bütün dramatik olayların bir evde toplanması tarif edilemez bir şey. Geçen sene 13 yaşındaydım dedem bizi evden kovmuştu, ondan öncede evden kovduğu oldu. Gözümün içine baka baka ''İstemiyorum sizi defolun evimden.'' dedi (Kendisi bizi Kocaelinden çağırdı) Sonra ağladı ,bağırdı, çağırdı bizi o eve geri davet etti. Tekrar burada yaşıyorum. Bu sene liseye yeni geçmiştim daha geleli 2 ay olmadan bir arkadaş ''..... bizi söyler ona güvenme'' diyor. İlkokuldaki arkadaşlarıma benziyorlar. İki seçeneğim var ya okuyup şehir dışında yaşarım yada 4. kattan atlarım. Var mı benden daha ucube 🤠

Özellikle arkadaş ortamında "şaka" adı altında birinin dış görünüşü yada ailevi sorunlarıyla dalga geçilmesi vs. bu durumu fazla tetikliyor. Kendimden biliyorum. Belki size göre o şaka fazla abartılmayacak birşey ama sosyal anksiyetesi olan insanlar en ufak şeyi bile çok fazla düşündüğü için, hemen alınabilir. Bana sınıfta yapıldığında gülüp geçiyorum ama günler geçse de kafamın içinde dönüp duruyor. Dışa yansıtmıyorum sadece ve daha sonra artık içime kapanmaya başlıyorum.

En acı kısmı da bizi bu anksiyete ile yaşamaya itenlerin şu an hâlâ deli muamelesi yapan insanlar olması.

Yorumumu gören olur mu bilmiyorum ama yine de tavsiye vermek istedim. İnsanlarla sesli iletişime geçebileceğiniz oyunlar oynayabilirsiniz. Benim önerim "goose goose duck" oyunu. Oyunda katiller, tarafsızlar ve kazlar var. Kazlar katilleri ve tarafsızları ipuçlarını birleştirerek bulmaya çalışıyor. Bunu yaparken de sürekli iletişim halinde oluyorsunuz. Eğer katil veya tarafsızsanız ve kazanmak istiyorsanız iyi bir yalan söylemek zorundasınız. Sizi zorla iletişim becerilerini geliştirmeye itiyor. İlk başlarda oyunu oynarken epey bir geriliyordum. Konuşurken zorlanmalar da yaşıyordum. Şimdi herhangi bir odaya girip ilk defa sesini duyduğum insanlarla uzun zamandır arkadaşmışız havasında iletişim kurabiliyorum. Bunun işe yarayıp yaramayacağını düşünüyorsanız bence yarıyor çünkü dediğim gibi başta rahatsız hissediyordum. Bu rahatsızlık hissinin üstüne gidip onu yok etmenin mutlaka faydası olur

Sosyal anksiyetem liseye geçerek beni daha çok etkiledi özellikle yeni eğitim müfredatı ile gelen konuşma sınavları. Edebiyat dersinde 30 kişilik sınıfın önünde 40 dk konuşmak çok kötüydü, sınav sonrasında arkadaşlarım kızardığımı ve sesimin titrediğini söyledi keşke böyle bir eğitim şekli olmasaydı. Eminim ki sosyal anksiyeteye sahip olanlar için bu konuşma sınavları çok zor geçmiştir…

Bu videoyu kaydettim. Videoyu çekene ve yaşadıklarını deneyimlerini tecrubelerimi yorumlarda tüm ruh haliyle anlatan arkadaşlara teşekkür etmek istiyorum. Bizzat aynı durumları yaşadığım kaygıların kelimelere dökülmesi beni rahatlattı. Bulunan çözümler beni sevindirdi. Aslında diğer insanların arasında kendimi tüm herşeyden soyutlamış yaratık gibi hissederken yalnız olmadığı mı hissetmek iyi geldi.

Abi bu sefer anksiyetemi yenip bu yorumu atıyorum. Sosyal anksiyeteden çok sıkıntı çeken birisi olarak bu videon bana ilaç gibi geldi. Zaten ben bile fark ettim bu konuda yardıma ihtiyacım var ama yok psikologtan bile çekiniyorum. İşte benim zaten sorunum yok ben sadece kendim kurup kendime sorun yapıyorum vs vs . Ama bu bildiğim şeyleri daha detaylı ve net olarak başkasıdan duymak bile beni rahatlattı. Umarım ihtiyacım olan o yardımı alıp yenerim . Bundan sıkıntı duyan herkese kolayca yenebilmesi dileğiyle iyi günlerr! Edit: Hala mükemmeleyetçi olmaya çalışıp yorumu düzeltiyorum Allahım sen yardım et. Edit2:Ve öyleki yorumu olanildiğince kısa tutmaya çalışyorum çünkü niye karşıdaki insanı sıkıyım ki? Daha çok kelime=Yargılanma ihtimali . Ve bugünler yenmeye başlasam bile o hayal ettiğim motivasyonum olan tatmini alamayınca içimde giderek büyüyor . Markete gitmek bile işknce olan birisi için sosyallik, yeni arkadaşlıl nasıl mümkün olabilir ki?

Bu işin çözümüne kendi potansiyelimin farkına vardığım zaman ulaştım.lütfen,Potansiyelinizin farkına varın dostlarım!Benim için anksiyetesi olan bireyler değerlidir,çünkü asla kendilerini üstün görmez ve beğenmezler.

Yaşamayan asla bilemez ömrümüzün en kaliteli ve verimli geçmesi gereken yılları alıp götürür

O kadar pişmanlık oluyor ki rüyalarımda hep geçmişte yaşıyorum. Geleceğe dair beklenti kalmıyor insanda, sürekli bir geçmişe özlem, hatalarını telafi etme tekrar baştan yaşama isteği ama olmuyor olmayacak da bunu da biliyorsun yine de içten içe istiyorsun. Tabi bir de bunun sana verdiği kötü duygular ve özgüvensizlik var. Bütün bunlar bir araya gelince insanda yaşama isteği de kalmıyor. Vah ki vah halimize. Önceden bu tür şeyler yoktu artık yaşandı ve ömrüm boyunca benle gelecek. :(

Sevgili dostum, içeriklerini cok saygiyla izliyorum ve cok takdir ediyorum 🙏🙏 bu konu, cok hassas ve konunun uzmanlari (dr.) tarafindan ele alinmali. Emegine tesekkur ederm 😇

Eskiden bu durumdan müzdarip olan biri olarak bir tavsiye vermek isterim.Videoda da söylendiği gibi kendinizi korktuklarınıza kasıtlı olarak maruz bırakmanız gerekiyor.Ben bunun için bir işe girmiştim.Günde 10 saat bir fastfood restaurantında en az 15 kişiyle ister istemez muhattap olup karşılıklı diyalog haline giriyorsunuz ve zamanla farkediyorsunuz ki kafasınızda kurduğunuz o birçok korku insanların umurunda değil,tek umurlarında olan sizinle sağlıklı iletişim kurmak.Kısacası korkmayın ve garsonluk,komilik,kasiyerlik gibi çokca iletişim içinde olabileceğiniz girilmesi basit işlerle korkunuzuz üstüne gidin derim.

Empati yeteneğimin güçlü olmasıyla kendimce övünürdüm. Sosyal anksiyetem olduğundan da emindim. Bu video fark ettirdi ki bu derece empati kurabilmem, insanların iyiliğini düşünmem, hassas olmam hep bu anksiyetem yüzündenmiş. Tamamen olmasa da büyük bir etkeni anksiyetemmiş. Farkındalık kadar değerli az şey var, emeğine sağlık 🤍

Uzun yıllar sosyal anksiyete ile yaşamaktayım. Genelde insanlar tarafından utangaç, içe kapanık diye tarif edilirsiniz. Bunun en kötü yanı insanlar sizi tanıyamazlar, farkedemezler, öyle alelade sıradan bir tip olarak görürler. Tanıştıktan kısa süre sonra bile sizi hatırlamazlar. Çünkü sizi tanıma imkanını ona vermemişsinizdir. Aileniz bile sizi tam olarak tanımaz. Ne yapmak istediğinizi, ne hedeflediğinizi ve neye kızdığınızı bilmezler. Bazen kendinizden ayrı bir kişi yaratırsınız ama ona bile kendinizi açamazsınız. Bu öyle bir durum ki empati yaptığınız karakter veya kişilerin yerine de sosyal anksiyete geçirirsiniz. Başkaları yerine siz rezil olma duygusunu yaşarsınız, bir filmde bile karakterin başına rezil durumlar geliyorsa o sahneleri atlarsınız. Zaman geçtikçe ağırlaşır çünkü yaşayamadığımız tüm güzel deneyimlerin katili olmuştur. Ama bir türlü pes etmez siz ölene kadar. Tek hedefi, yaşlandığınızda karşınıza çıkıp hayatınızı nasıl mahvettiğini zevkle anlatmaktır. Öncelikle bu hastalığın kesin bir tedavisi yok, bu durumla yüzleşmeniz gerek. Diğer kişilere göre dezavantajlarınız olacak elbet. Bu dezavantajları tamamen hayatınızdan çıkarmanız imkansız. Kendini değiştiremezsiniz ama çevrenizi, arkadaşlarınızı hatta gerekiyorsa ailenizi değiştirebilirsiniz. Sizi yargılamayacak, fikirlerinizi dile getirmede istekli olacak insanlarla yakınlık kurmanız gerekir. Yaşadığınız yöre veya çevrede egoist, baskıcı ve dar kafalı insanlar çoğunluktaysa o çevreyi terkedin. Türkiyede ılımlı insanların yaşadığı belirli bölgelere göç edin. Böyle bir rahatsızlığınız varsa hayatı rastgele yaşayamazsınız, her attığınız adımı dikkatli ve bilinçli atmanız gerekir. Bu dediklerim anksiyete ile savaşıp yeni bir dönüşüm gerçekleştirmek isteyenler için geçerli değil. Ama hangisi daha yapılabilir onu size bırakıyorum.

Ben bu bozukluğa yenildim.İnsan olmak yerinde insan düşmanı olmayı seçtim...

Kanal çok faydalı içeriklerle dolu. Daha da tanınması, videoların daha da çok izlenmesini diliyorum. Sosyal anksiyetenin bende de olduğunu anladım. Gerçekten de insanın birileriyle konuşmaya, muhabbet etmeye ihtiyacı var.

Sosyal anksiyete ile mücadele edemiyorum. Çok uzun süredir mücadele etmeye çalışıyordum. Aslında bahsettiğin gibi kendimi bir çok konuda geliştirmiş biriyim. Günlük haberleri, teknolojik gelişimleri takip eden ve bir ortama girdiğinde çok fazla bilgi satabilen biriyim. Aşırı yoğun bir empati besliyorum insanlara karşı, hatta sınıf içerisinde birisi hakkında kötü bir söz söylense o kişiye laf gitse ne kadar çok üzülür? deyip onun için bile bazen üzüldüğüm oluyor. Vicdanlı ve merhametliyim. Bir yerde aç birini ya da bir dostumuzu görsem aç bile olsam yemeğimin çoğunu hatta hepsini vermişliğim bile var. İnce düşünceli ve aşırı hassas biriyim. En ufak bir söz bile kırılmama neden olabiliyor. Son olarak hayatta 2 şey var ki beni mutlu eden başka hiç bir şeyden zevk almıyorum. Birisi sokaktaki birine yardım etmek, bu birinden kastım insan da olabilir sokaktaki dostlarımız da olabilir. Diğeri ise birinin hayatında olumlu iz bırakmak. Allah'ım ihtiyacı olmasa bile yardımcı olmaya o kadar çok kaptırıyorum ki kendimi genelde saflığım kullanılıyor. İnsanların mutluluğu ile mutlu olabilen biriyim ama çevremdeki herkesi o kadar mutlu görünce bu benim üzülmeme neden oluyor. Herkes mutlu olmak için bir neden bulabilirken aynaya baktığımda kendimi sevmeyen ben insanların hoşuna gitmeyecek biriymişim gibi geliyor sürekli olarak ve mutlu hissedemiyorum. Her zaman kalbimin ortasında bir şey var canımı yakan sanki hep bozukmuşum ya da tam değilmişim gibi geliyor hep bir eksiklik var gibi. Çoğu zaman insanların çok gereksiz olduğunu düşünüyorum hiç birine ihtiyacım yokmuş gibi ama bazen o kadar çok zor geliyor ki her şeyle tek başına savaşmak birilerine o kadar ihtiyaç duyuyorum ki en çok da ihtiyaç duyduğum şey sarılmak. İnsanlar asla sarılmıyor o kadar çok ihtiyacım var ki birinin uzun uzun sarılmasına... İnsanları umursamamak için çok çabalıyorum. Diyorum ki evet ya umrumda değil ne derse desinler sonra derste bir söz söylüyorum parmak kaldırıp, arkadaki 2 tane gerizekalı gülüyor ve kendi arasında bir şey konuşuyor. Tüm günüm mahvoluyor sanki benim hakkımda haha gerizekalı nasıl da yapamadı? gibi bir şey diyormuş gibi geliyor. Sürekli kafamda bir şeyler kuruyorum işin kötü yanı kurduğum şeyler gerçekleşiyor ve bu beni daha da kötü şeyler kurmaya itiyor. Örneğin; bir arkadaşım vardı. Hayatımda en önemli yere sahip olan bir arkadaşım o kadar çok bağlıydım ki ona sanki o benim oyuncak bebeğim gibiydi kimseyle paylaşmak istemiyordum. Arkadaşım da benim aksime aşırı sosyal birisi. Bu arkadaşımı 2 gün geçmeden bir arkadaşım ile tanıştırdım ve bu kadar kıskanç biriyken neden bu hatayı yaptım bilmiyorum. Bu çocuk gidip o kız hakkında sürekli cinsel duygularını dile getiriyor ve hani kız arkadaşım hakkında böyle düşünmesi içten içe kötü hissetmeme neden oluyor. Sonrasında sürekli bunlar benden gizli konuşuyor, buluşuyor gibi geliyordu. Bir gün çocuğun telefonunu karıştırdım gizlice ve arkamdan konuştuklarını gördüm o kadar çok zoruma gitti ki beklediğim her şeyin konuşulması ve dalga geçilmesi. Kalbim o an öyle bir kırıldı ki intiharı düşündüm evet çok sık düşünmem intiharı ama o gün ölmek istedim. Başka bir örnek; Bir kız ile tanıştım. Hayatımda uzun zaman sonra kalbimde farklı duygular hissetmeme neden olan biriydi bu. İlk date de Lösev farkındalık haftası için bir etkinliğe götürdüm. İçinde bulunduğumuz topluluğun bir parçası olarak. O kadar çok eğlendik ki orada hayatımda geçirdiğim en güzel günlerden biriydi. Kız hatta işte emre aşırı komiksin ya da işte senin yanında çok doğalım rol yapmaya vs. gerek kalmıyor olduğum gibi davranabiliyorum tarzı söylemlerde bulundu. Onu kaybetmeyi düşünüyordum o kadar kötü hissettim ki onu kaybetmemek için onu çok fazla sıkıştırdım büyük ihtimal korktu veya zaten bu cepte deyip hiç bir mesajıma dönmemeye başladı. Bu beni çok üzdü mesela ve şu an o kişi ile sanırım konuşmuyoruz. Buna benzer 6-7 olay yaşadım son haftalarda ilişkilerimde ve gerçek anlamda son 3 gündür sürekli olarak ölmeyi düşünüyorum. Ailemi seviyorum, özellikle annemi ve vücudumda bir darbe izi ile beni görmesini üzülmesini istemiyorum bu yüzden çokça kez hap vs. alarak dışarıda fiziksel bir zedelenme olmadan ölmeyi düşündüm, düşünüyorum. İnan bana gerçekten sosyal anksiyete çok zor dostum. Eğer ki çevrende böyle birisi olduğunu düşünüyorsan ona sadece sarıl. İnan bana erkek olarak düşünme karşı cins olup olmaması hiç önemli değil erkeksen de arkadaşlarına sarıl. İnsanların buna çok fazla ihtiyacı var. Acı çekiyorum ama bunu anlatabileceğim insan yok çevremde bu çok kötü bir durum.

Şu an yirmi bir yaşındayım, videoyu izleyince geçmişimi neredeyse unuttuğumu farkettim . O günlerde yaşadıklarım aklımdan çıkmazdı, şimdi o kaygıyı sadece sezgisel olarak hatırlıyorum. Ve gerçekten çok ilerleme kaydetmişim. Yüzümden, vücudumdan o kadar nefret ederdim ki, mimiklerimin bile iğrenç olduğunu düşünürdüm, insanların içinde gülerken yüzümü koluma saklardım, insanların içinde yemek yiyemezdim, bir kere okulda bir arkadaş bana bir şey almıştı, yemem için çok ısrar etti, ben de en son sıranın altına girip yemiştim. Bu en hafiflerindendir, bu gibi şeyleri yaşadığım için bazen asla kafamdaki insana evrilemeyeceğimi düşünüyorum. Ama iyimser bir açıdan bakarsam, dağlar aşmışım neredeyse, şu an bir sevgilim var, beğenilebilecek biri olduğumu farkettim artık, saatlerce birlikte gülebildiğim arkadaşlarım var, olur olmadık gereksiz sosyal kaygıya kapılmıyorum, Bazen bazı ortamlara girdiğimde kendimi bilinçsiz olarak muteladığım oluyor, ilk tanışmada falan genelde, fakat bunun da aşılabilir olduğunu biliyorum, daha fazla sosyalliğe, daha fazla tecrübeye ihtiyacım var. Şimdi ise kendi tercihimle, kendimi tamamen çalışmaya vermek için sosyalleşmiyorum ve yine beynim o eski çalışma mekanizmasına dönmeye çalışıyor, geçmişten rezil anılar getiriyor, depresyon getiriyor. Fakat şunun farkındayım, mutlu olmak için çalıştığım sürece, mutlu olurum. Belki 50 yaşına gelince de yalnız kaldığım zaman geçmişten anılar beynimi kemirecek, fakat o yaşa hayatlarınızın tadını çıkararak varabilmek için, bu amk beyinlerini siklememeniz buyrulur.

Hayatımda izlediğim En Anlamlı, En Etkileyici ve En Hayat Kurtarıcı Videolardan Bir Tanesi. Teşekkürler.

Vay be bu demek oluyor ki bu yorumlardaki herkes benim gibi hisseden ve sıkıntıyı çeken insanlar yalnız olmamak bile bir nebze iyi geldi sağ olun var olun öyle ya da böyle bu sıkıntılarımızda çekilip bitecek bir gün dostlar bizler çok güzel kalplere ruhlara sahibiz öyle düşünelim..

"Böyle bir hayat, bok gibi bir hayat oluyor genelde." Teşekkürler abi, kendi derdimiz yetmezmiş gibi gerçekleri yüzüme vurduğun için. Videoda anlattığın kişi benim bu arada. Şaka bir yana verdiğin bilgiler için teşekkürler, hiç üşenip bakmamıştım bu konuya.