Numery na liście nie mają większego znaczenia (poza jednym wyjątkiem). Prowadzę Was przez mój strumień myśli, które łączą przeżycia i odkrycia. I na to samo liczę z Waszej strony w komentarzach. Wiem, że nie zawiedziecie. A tutaj macie link do Loomi by Opera 👉 loomi.tv/pl/ || Kod rabatowy na WSZYSTKIE filmy -25% to 🔥 CHAT-25
Kur... jadę autem, słuchawka w uchu, rodzinka z tyłu, a mnie pieką oczy, gryzę się w policzki bo facet z jutuba tak pięknie opowiada, przywołuje wspomnienia. Cudowny esej !
To uczucie, kiedy nie widziałaś prawie żadnego z filmów, znasz je głównie ze słyszenia, a Filip opowiada o nich tak, że płaczę co 3 minuty... 😭 Życie mi się układa tak, że mam bardzo niewiele czasu na oglądanie. Ale mam dziecko trzyletnie. Za parę lat będę mu pokazywać świat filmów. I wtedy Twój film będzie dla mnie źródłem, z którego będę czerpać dla niego i dla siebie. Dziękuję! ❤
Jeden z najbardziej wholesome materiałów na YT, jakie ostatnio widziałem. Aż sam się wzruszyłem podczas słuchania, gdy przypominałeś te wszystkie przepiękne sceny. Pixar to moje dzieciństwo i choć z powodu wieku nie mogłem być na premierach kinowych ich najwspanialszych, moim zdaniem, produkcji, takich jak The Incredibles, Ratatouille, czy Toy Story 2, to cieszę się, że i tak była to duża część mojego dziecięcego życia, która w dużym stopniu ukształtowała moją osobowość. Dziękuję, że tak umiliłeś mi dzisiejszy dzień.
Nie wiem czy mieliście tak samo, ale jako dziecko bardzo szanowałem swoje zabawki, miśki, klocki, ludziki, żółnierzyki - traktowałem je podświadomie jak istoty które czują i przykro by im było [i mnie też] gdybym jednej pokazywał większe zaitneresowanie niż drugą. Bawiłem się zepsutymi zabawkami tak samo często jak nowymi. Starałem się je naprawiać. Zapraszałem miśki na śluby innych miśków do których miałem sentyment [bo np dostałem je od kogoś]. Chyba przez i to i przez Pixara nauczyłem się że inni ludzie też odczuwają i mają swoje wrażliwości których ja jako dobry człowiek nie chcę naruszać ^^ To są mądre bajki! Wszystkiego nie oglądałem na bieżąco, ani też kiedy byłem tylko dzieckiem. Jako 28-latek pierwszy raz obejrzałem "Odlot" i się zbeczałem w trakcie, po seansie, w łóżku przed snem, a potem przez następne dni kiedy mówiłem o tej bajce znajomym. Gdybym miał dzieci, to zdecydowanie z nimi bym obejrzał wsie Pixarowe produkcje od początku do końca.
W pełni się z tobą zgadzam. Pixar to magiczne studio które tworzy cudowne animacje. Jeżeli chodzi o mój ulubiony film Pixara to bez wątpienia było by to SOUL, TOY STORY 4 i ODLOT, na tych filmach płaczę bez przerwy i się tego nie wstydzę. Rewelacyjny materiał, jak opowiadałeś o tych wszystkich animacjach nie sposób było się nie wzruszyć.
Z ręką na sercu to chyba najbardziej wzruszający materiał jaki widziałem do tej pory na YT... Tyle wspomnień, tyle wzruszeń, tyle emocji... Jak zawsze świetna robota, dziękuję! Seans Toy Story to jedno z moich najstarszych wspomnień... Kino Rialto, pokaz premierowy, tłum dzieciaków, jakieś konkursy, no i ten film... Miałem wtedy 5 lat, ale zrobił na mnie tak piorunujące wrażenie, że pamiętam to do dzisiaj. Jak mnie wtedy było żal tych zabawek Sid'a, chociaż ta głowa lalki na tych metalowych pajęczych nogach długo śniła mi się po nocach... W sumie to dalej mam ciarki na plecach jak o niej pomyślę. Po tym seansie na dłuuugie lata nabrałem dziwnego szacunku do swoich zabawek bo zawsze gdzieś z tyłu głowy była ta myśl "Co jeśli one faktycznie ożywają jak mnie nie ma? Co jeśli naprawdę czują?!". Wspomnień czar! #teżPłakałemNaFilmachPixara
Oglądam i jestem pod ogromnym wrażeniem. Czemu tak późno znalazłam ten kanał! Tak pięknie powiedziane... Jestem pod wrażeniem, czegoś unikalnego. Na tym kanale nie trzeba się bać emocji. Cudowna sprawa.
Pixar? Jedno słowo: dzieciństwo. Pamiętam jak za dzieciaka chłonąłem pierwsze dwie części "Toy Story", "Monsters, Inc.", Nemo, pierwszą odsłonę "Aut" (TAK, KOCHAŁEM I NADAL KOCHAM TEN FILM), podobnie jak ty płakałem ze śmiechu na "Iniemamocnych" i wzruszałem się oglądając początek "Odlotu". W "WALL-E" za każdym razem szokowała mnie wizja opuszczonej przez ludzi planety, na której pozostały już tylko ruiny i góry śmieci. Po seansie powtarzałem też w kółko przeciągnięte i przeurocze "-WAAALL-EEE... EEEVAAAA". "Ratatuj", chyba mój ulubiony tytuł ze studia z kultową skaczącą lampką, zrewatchowałem z 20 razy. I nagle, wraz z dorastaniem, przestało mnie to interesować, nie wyczekiwałem żadnych premier, gdy oglądałem telewizję i leciała akurat nowsza produkcja Pixara, której nie widziałem, przełączałem kanał. Co najwyżej grało to sobie w tle. Gdy zacząłem poważniej wchodzić w świat kina, nadal ignorowałem te animacje, bo przecież "nie będę tracił czasu na jakieś bajeczki, kiedy w tym samym czasie mogę zobaczyć *wklej tu tytuł jakiegokolwiek klasyka*". Aż w końcu przyszedł 2022 rok, czekałem sobie z przyjacielem na seans "Wszystko wszędzie naraz", a że wcześniej grali w kinie "Lightyear", to dla zabicia czasu zdecydowaliśmy się pójść. I chociaż ostatecznie uważam go za wyjątkowo średni film, to udało mu się jedno: przypomnieć mi magię jaką dostarczał mi Pixar kiedyś. Niedługo po tym zrobiłem kolejny rewatch filmu ze szczurzym kucharzem (no, może zachęciło mnie też do tego "Wszystko wszędzie naraz", kto wie, ten wie 😎), z wielką radością nadrobiłem "Naprzód", a dzisiaj rozpływałem się nad "Soul". To niesamowite jak we wszystkich tych dziełach każdy może odnaleźć coś dla siebie. Dla mnie, oprócz sporej dawki mądrości i rozrywki, filmy Pixara zawsze będą piękną podróżą w przeszłość. Dziękuję Filipie za ten esej, który jak zawsze jest bezcenną perłą w morzu g**** polskiego youtuba 💛
To co piszesz jest tak piękne, że chciałbym dać Ci więcej serduszek Dowód na to, że Pixar jest dla każdego, zawsze i pozwala odkrywać w sobie dziecięce emocje na nowo. Trzymam kciuki, abyś nadrobił wszystko, bo "To Nie Wypanda" jest jedną z najlepszych animacji w historii tego studia.
Przypomniałeś tym materiałem te wszystkie piękne i trudne momenty mojego życia gdy oglądałam i w zasadzie dorastałam z pixarem. Cudownie opowiadasz o swoich uczuciach, o tle swojego życia, które pozwalało Tobie na odbiór każdego filmu w taki a nie inny sposób. Rzucasz dzięki temu światło, dajesz nam inny punkt widzenia na te filmy. To jest wspaniałe. Dziękuję Ci za ten materiał, choć za spuchnięte od płaczu oczy niekoniecznie 😅.
Uwielbiam bajki pixara . Oglądam sama lub z obecnie 5 letnią córką. Dużo pracujemy z emocjami więc bajki takie jak "w głowie się nie mieści " wchodzą nam jak złoto . Jest przy okazji BARDZO dużo mądrych rozmów i wnikliwych pytań i wzruszeń.
Uwielbiam filmy animowane. Aktualnie moim numerem jeden jest Coco. Pokazałeś tu kilka, których jeszcze nie obejrzałam i na pewno to zmienię. Naprawdę świetny materiał. Pozdrawiam 🙂
Co za dawka cudownych emocji i wspomnień! ♥️ Oczywiście, że doprowadziłeś mnie do łez! Wspomniałeś o fragmentach, które zawsze sprawiają, że płaczę i zachęciłeś do obejrzenia animacji, których jeszcze nie widziałam! Świetna robota, Filip! Zresztą jak zawsze! Oj, kod rabatowy się przyda! 😎 Pora odświeżyć pamięć o tych dziełach! ♥️
Napiszę tylko jedno... dziękuję 🙂 Filmy Pixtara mają to do siebie, że budzą we mnie wrodzoną wrażliwość dziecka, o której ludzie opętani przez idee posiadania woleliby zapomnieć.
Ostatni raz oglądam coś z tego kanału w pracy. Jak dostaje do mózgu wyrzut tych wszystkich wspomnień, to sie powstrzymuje, żeby nie rozryczeć się jak dziecko. Potem chodze z czerwonymi oczami i musze sie tłumaczyć, że nie płakałem, tylko to wszystko przez narkotyki
Dziękuję ci za ten film, mało jest ludzi którzy nie wstydzą się swojej wrażliwości, ja podobnie jak ty płaczę i wzruszam się na każdym filmie Pixara. Twój materiał zachęcił mnie do ponownego obejrzenia moich ulubionych animacji. Jeszcze raz, dziękuję.
Super materiał. Bardzo lubię Pixara, co prawda nie zawsze się wzruszam w tych samych momentach ale Twoje podejście jest w pełni zrozumiałe. ps. oplułem szybę w samochodzie, parsknąwszy śmiechem na tekst o Autach :D
Wspaniały esej. Dziękuję Ci za zebranie w nim tych wszystkich wspaniałych bajek i za to że tak skutecznie reklamowałeś go podczas wczorajszego spotkania z Krzysztofem M. Majem. Przypomniałeś mi dzieciństwo i płakałam na samo opisywanie przez Ciebie wzruszających scen. "Dawno temu w trawie" to była moja pierwsza gra komputerowa a drugą bajką na której byłam w kinie było "Gdzie jest Nemo" (pierwszą był "Kurczak mały" Disneya) - super czasy. No i na niczym tak nie ryczałam w życiu jak na Coco 😭
Świetny film. Jak ktoś opowiadając o swoich doznaniach z pixarem jest wstanie doprowadzić mnie na skraj płaczu samym opowiadaniem o tych produkcjach to dla mnie to oznacza tylko jedno, że to jest naprawdę dobry film i naprawdę dobry youtubowy kanał.
Mam 25 lat i kocham bajki. Kocham Pixara. Nigdy nie zapomnę jak będąc na studiach wybraliśmy się z moją dziewczyną na Coco... Dwójka studentów, a wokół nas cała sala rodziców z dziećmi. W momencie, gdy razem z Miguelem wchodziliśmy do krainy zmarłych wyglądałem jak pięcioletnie dziecko z otwartymi oczami i z opadniętą szczęką 0.0 Nie pamiętam, żeby cokolwiek zrobiło na mnie takie wrażenie w kinie. Potem oczywiście tak samo płakałem jak cała sala i do teraz za każdym razem oglądając Coco z mamą płaczemy jak dzieci. Wydaje mi się, że Pixar jak nikt inny jest w stanie przemycić tak czasami dla nas trudne tematy, ciężkie wydarzenia z życia, których nigdy nie przepracowaliśmy i umieścić je w pozornie śmiesznej bajeczce. . PS: tak prawie się popłakałem oglądając twój materiał
Mamy zupełnie inną wrażliwość. Uwielbiam Pixara i wiele razy sam się na tych filmach wzruszałem (szczególnie Coco, na którym ja beczałem, a mój chrześniak, którego zabrałem na to do kina spoglądał na mnie z politowaniem XD), ale jednak nigdy się z tymi filmami- ich historiami, postaciami- nie potrafiłem zidentyfikować, poczuć, że opowiadają o mnie i o moim świecie. Disney z kolei mi to zapewnił, choć Disney bywa bardzo nierówny i przez niektóre bajki nie byłem w stanie przebrnąć. Nie zgadzam się, że Disney opowiada głównie o "wyjątkowych" postaciach. W pierwszej warstwie na pewno, ale kiedy sięgnie się głębiej... "Mulan" (ta z 1998, nie ta szmira z 2020 roku), to przepiękne przedstawienie zdrowego feminizmu- przedstawia młodą kobietę, która nie godzi się na wepchnięcie jej w ustaloną z góry formę, gdyż jej nie czuje. Jednocześnie kocha swoją rodzinę i ryzykuje dobrym imieniem (a nawet życiem), aby uratować ojca. Film nie uczy nas, jak to kobiety przy odpowiednim uporze są w stanie dorównać, a nawet przewyższyć mężczyzn, by ich upokorzyć- pokazuje wyjście poza ustalone schematy i udowadnia, że kobieca perspektywa i wykorzystanie przez kobietę jej predyspozycji (odmiennych od klasycznie męskich) jest czymś wartościowym dla ogółu społeczeństwa. "Pinokio" z 1940, to jakieś audiowizualne cudo. Za każdym razem kiedy to oglądam, nie mogę uwierzyć, jak wiekowa jest to animacja. Ten film świetnie pokazuje dorastanie- od niewinności, przez chęć sięgania po zakazane i konsekwencje tegoż, po wyciąganie lekcji z własnych błędów, co ostatecznie nas kształtuje i z "lalki" stajemy się "ludźmi". "Pinokio" pokazuje jak ważny dla zdrowego dorastania ważna jest zdrowa, emocjonalna więź z rodzicem, a z drugiej strony dojrzałość rodzicielstwa, gdzie rodzic nie próbuje nas stłamsić, ale pozostawia nam możliwość w dokonywaniu nawet złych wyborów, bo tylko poprzez bolesne lekcje, jesteśmy w stanie prawdziwie dorosnąć i się ukształtować. "Zwierzogród", ech... Kolejny film, na który zabrałem swojego chrześniaka i kolejny, na którym ja beczałem (kiedy Nickowi, jako małemu liskowi rówieśnicy zakładali kaganiec... Boże, jak to było straszne...), a mój chrześniak spoglądał na mnie z politowaniem. Nie jest to mój ulubiony film Disneya, ale uderzył w parę czułych nut- np. ta scena z dręczeniem dziecka w szkole, pokazana w tak dosłowny, niedziecięcy sposób. "Zwierzogród" uczy, jak zły, zbyt opresyjny system (nawet tworzony z bardzo szlachetnych pobudek) prowadzi do patologii i nadużyć, a ofiary tego systemu po prostu wychodzą poza margines, bo tylko tam- choć w upadlający sposób- są w stanie jakkolwiek być sobą. Pokazuje też, że jeśli społeczeństwo chce w tobie widzieć drapieżnika, to w końcu się nim staniesz. No i mój ukochany "Król Lew". Ile to razy przy nim płakałem? Znam chyba wszystkie piosenki obu części na pamięć (po tylu latach) i dalej uważam tę bajkę za arcydzieło animacji, a im jestem starszy, tym bardziej "Króla Lwa" doceniam. Historia Simby jest archetypowa i uniwersalna. W tym jest podobna do "Pinokia", ale przy tym uważam ją za znacznie głębszą i lepiej przemyślaną. Uczy, jak ucieczka od problemów potrafi zrobić z lwa, zajadającego się robalami dużego, niedojrzałego pluszaka. Historia Simby uczy, że każdy ma jakieś powinności nie tylko dla samego siebie (aby dojrzeć i stać się stabilną, samodzielną jednostką), ale również dla swoich bliskich i dla swego społeczeństwa. Przeznaczeniem Simby jest być królem - to nie jego zasługa wynikająca z przyrodzenia, a obowiązek, który musi podźwignąć. Życie nie polega wyłącznie na czerpaniu przyjemności , ale również na odpowiedzialności. Relacja z Nalą pokazuje również, jak ważną rolą w dojrzewaniu jest relacja drugą osobą- nie rodzicem, czy przyjacielem, a partnerem/partnerką. O tym filmie mógłbym rozprawiać bez końca, naprawdę... Napisałem dość chaotycznie, alem się nie przygotowywał. ;) Jak wspomniałem na samym początku- Pixara również kocham, ale nie czuję się z nim tak bardzo związany emocjonalnie, jak z Disneyem. Pixar, to taki dobry kumpel- nie zawsze się rozumiemy, nie musimy się ze sobą zgadzać, ale jest chemia i lubimy ze sobą przebywać, napić się piwa i pogadać. Disney, to dla mnie platoniczna miłość, która często uczy mnie o mnie więcej, niż ja sam mógłbym się o sobie dowiedzieć. :)
Tak bardzo szanuję ten komentarz. To w zasadzie mały esej. Bajkom Disneya mógłbym poświęcić osobny materiał i wcale bym ich nie deprecjonował. A zaznaczę, że wymieniony przez Ciebie "Zwierzogród" + "Frozen" + "Raya i ostatni Smok" + "Nasze Magiczne Encanto" to są produkcje które sięgają poziomu Pixara! Niech to wybrzmi! Mówię to na głos!
Świetny materiał! Moje wewnętrzne dziecko przez cały film czuło się wzruszone i niewiele brakło do wzruszenia (byłoby niezręcznie, jakbym nagle w pracy zaczęła płakać 🤣) na bank odświeżę sobie te produkcje, a jeszcze chętniej obejrzę te, których jeszcze nie widziałam. Dzięki za ten materiał!
Dzięki za ten materiał!! Jedna dodatkowa rzecz co do TOY STORY: Michał Oleszczyk w swoim materiale wspomniał, że zabawki w tej serii można czytać jako taki archetyp rodzica, i to, w jaki sposób przechodzi drogę, gdy jego dzieci się usamodzielniają... Różnie to przechodzą... Kurczę, po tym, jak to usłyszałam, ryczę na samą myśl o TS :) Wiesz, np. czasem taki syndrom pustego gniazda prowadzi do "rozrostu toksyczności" rodzica itp. PIXAR rządzi!! kocham te historie!
Rzeczywiście, świetne spostrzeżenie. O tym samym był kontrowersyjny short "Bao". Btw. Marzy mi się wspólny materiał z Michałem Oleszczykiem. Wielka inspiracja.
Momenty płaczu - po to się chodzi do kina. Zawsze wdzięczny kiedy kino to ze mną robi. Kochany materiał i impuls żeby nadrobić NIEDOPUSZCZALNE BRAKI jak Merida i Soul. Oraz żeby wrócić już jako (na pewno dzięki twojemu kanałowi) bardziej dojrzały widz i docenić je jeszcze bardziej.
Dopiero co obejrzałem To nie wypandę i pierwsze co nasunęło mi się na myśl pod koniec seansu to słowa: kocham cię Pixar. Teraz szukam po yt wszystkiego co związanego z tym studiem, by przypomnieć sobie moją miłość do tych cudownych animacji, włączam nagle twój filmik i pierwsze co słyszę to właśnie to: kocham cię Pixar❤ Wzruszyłeś mnie niesamowicie tym listem miłosnym dla Pixara. Do dziś pamiętam swój wyjazd do kina na Odlot i to jakie wrażenie zrobił na 8 letnim małym mnie, zwłaszcza ten pamiętny prolog. Do dziś również żałuję, że był to mój jedyny Pixar w kinie, natomiast mogę z całą pewnością i radością wspomnieć, że wspominam ten seans najlepiej ze wszystkich moich dotychczasowych wyjazdów do kina. Jakbym miał przywołać tytuły od nich, które na mnie realnie wpłynęły i zmieniły sposób rozumowania w ten czy inny sposób to wymieniłbym pod wieloma względami podobne do siebie W głowie się nie mieści oraz Co w duszy gra. Pierwszy tytuł pomógł zrozumieć nastoletniemu mnie, który od zawsze tłumił emocje w sobie z powodu nieprzepracowanej traumy rodzinnej, że wszystkie te emocje są równie ważne i wartościowe, i nie warto się ich wyzbywać czy wiecznie ignorować. Zawsze jak widzę scenę powrotu Riley do domu, w której rodzice najzwyczajniej w świecie na koniec przytulają córkę, a smutek łączy się wtedy z radością... ah, być może najbardziej działający na mnie emocjonalnie moment w całej filmografii Pixara. Drugi tytuł natomiast otworzył oczy i umysł obecnemu mnie, pokazując to, na co powinienem w swoim wciąż młodym życiu zwracać szczególną uwagę i czego nie przegapić w pogoni za marzeniami/ewentualnym dalszym rozwojem. I mimo że w teorii jestem już niby dorosłym człowiekiem, w praktyce wciąż czuję się dokładnie tak jak postać 22 przez większość swojego czasu :D Moment w którym 22 decyduje się w końcu, by zaistnieć na Ziemi i przeżyć jednak to swoje życie jakie by ono nie było, jest jedną z najbardziej motywujących do przeżycia tego swojego życia scen jakie istnieją we wszechświecie. Tak pisać to chyba tylko potrafi Pixar. Kocham praktycznie cały ich filmowy dorobek (przyłączam się również do ignorowania istnienia takiej serii jak Auta hehe) i wiem, że nie ważne jakie doświadczenia będzie mieć człowiek za sobą oraz ile będzie mieć lat na karku, siła ich przekazu zawsze będzie trafiać w sedno i prosto w nasze serducho ❤
Filip dziękuję za kolejny wspaniały materiał! To cudowne, jak Pixar pielęgnuje w każdym z nas to 'małe dziecko' w naszych sercach, a zarazem poddaje nas pewnym rozważaniom na tematy dojrzałe. Uwielbiam Twoja wrażliwość i to w jak profesjonalny sposób realizujesz swoje eseje. Ps. Scena z utworem 'Pamietaj mnie' sprawiła, że również płakałam jak bóbr. Coco to jeden z najlepszych filmów ever po którym nie tak łatwo jest się zebrać do kupy. Cała kreacja świata dość mocno kojarzyła mi się bardziej kolorowa wersja 'Gnijacej Panny Młodej' Tima Burtona. Niemniej Pixar jak zawsze tworzy najlepsze postaci jak i relacje między nimi, które miażdżą doszczętnie ♥️
Powiem wprost, nie jestem wielkim fanem animacji tak generalnie, jest kilka wyjątków, lecz co do zasady animacje nie są moim ulubionym medium. Ale Coco, och Coco. To pierwszy film na którym nie uroniłem łzy, nie wzruszyłem się. To pierwszy film na którym w otwarty i pełny sposób popłakałem się. Są takie momenty kiedy coś dotyka nas tak dogłębnie, takie chwile które kruszą tamę, wyzwalają oczyszczenie duchowe, co jest chyba szczególnie ważne dla kogoś, kto w istnienie dusz i innych podobnych, nie wierzy. Ten film pozwolił mi przepracować pewne rzeczy. Dlatego gdy o nim opowiadasz przez te kilka minut, to tak bardzo rozumiem te emocje. Dzięki za ten materiał.
Ja tez (jako obecnie32-latek) idąc na produkcje pixara od lat zadaje sobie pytanie nie "czy", tylko "kiedy będę płakać?" Bardzo skutecznie twórcy przez narracje dotykają istotnych dla mnie rzeczy w życiu.
Wspaniały film! Od dawna myślałam, że moja miłość do bajek umarła, już jako nastolatka wolałam oglądać krwawe anime i czytać ogromną ilość książek fantasty i sf (czym bardziej ciężkie tytuły i zawiłe tym lepiej). A dzięki temu materiałowi przypomniałam sobie jak to super było być dzieckiem i nadrobiłam kilka polecanych tutaj tytułów i... też płakałam 😂 za co serdecznie dziękuję!
Świetny materiał. Uwielbiam filmy Pixara, więc to, co mówisz, trafia prosto do mojego serduszka. ❤ Jako nauczycielka stwierdzam, że te produkcje powinny być lekturami obowiązkowymi w szkole. Dzieciaki nauczyłyby się dużo więcej niż z p. Kleksa czy W pustyni i w puszczy.
Jako mama licznej dziatwy absolutnie popieram postulat: dzieła Pixara jako kanon lektur szkolnych! Parafrazując: Dlaczego Pixar wzbudza w nas zachwyt i miłość ?(...) Dlatego, panowie, że Pixar wielkim twórcą jest!
Na "Uniwersytecie Potwornym" miałam najdłuższe, najbardziej intensywne ciary, które przychodził falami jedna po drugiej, nim ta pierwsza zdążyła ogasnąć. A było to na scenie, kiedy próbowali przestraszyć dorosłych. Jak teraz sprawdziłam 35 sekund - od zeskoku Sully'ego, przez napełnianie się pojemników na krzyk, do wybuchu drzwi. Coś wspaniałego.
Ja jebie, Filip, odsłuchałem właśnie ten materiał na Spotify. Też najbardziej płakałem na Coco. Jestem właśnie na spacerze z psem i wywaliłem pół opakowania chusteczek na wycieranie oczu i smarowanie nosa, bo czułem totalnie to samo. A jak o tym opowiadałeś, to poczułem to znowu… Podzielę się małą prywatą, że soundtrack z tej animacji pozwolił mi przetrwać trudne chwile tęsknoty za bliskimi i znajomymi, gdy pracowałem zagranicą. Dziękuje Ci. PS Soul miało w Polsce dystrybucje kinową, bo byłem na tym filmie z młodszą siostrą w kinie :)
No popłakałam się, kiedy wspominałeś historię Carla Fredricksena z Odlot… Dla mnie te kilka minut animacji to mistrzostwo świata. Film się jeszcze na dobre nie rozpoczął, a ja musiałam go zatrzymać, bo nie byłam w stanie oglądać dalej, przez łzy. A mam już 30 lat na karku. Z resztą co tam moje 30 lat. Mój tata, na codzień twardziel, oglądając bajki też potrafi uronić niejedną łzę. I chociaż stara się z tym ukrywać, to dla mnie to żadna ujma.
U mnie momentów płaczu było mniej, ale nie umniejsza to mojej miłości do tego studia. Ryczałem na zakończeniu Onward, gdy bohater niejako poświęca się, aby to jego brat mógł choć na chwilę pożegnać się z ojcem. Pewnie zadziałało to na mnie tak mocno, bo sam mam rodzeństwo, a w tamtym czasie straciłem ojca. Płakałem oczywiście też na Inside Out, ale przy innej scenie - kiedy Radość odkrywa po co jest Smutek, że wtedy potrzebna jest rodzina i bliscy, by miał kto wspierać człowieka w trudnych chwilach. I wreszcie Toy Story 3, gdzie płakałem w kinie pośród dzieciaków, było mi strasznie głupio, zwłaszcza że tam zaczęło się nawet nie przy wzruszającym zakończeniu, ale wcześniej, w słynnej scenie łapania się za ręce tuż przed widmem rychłej śmierci. Piękna pochwała przyjaźni!
Przyznam, że sama historia „Coco”, aż tak mnie nie poruszyła, co zakładam jest bardzo subiektywnym odczuciem. Za to szanuję w nim twórców, że tak otwarcie poruszają temat śmierci, w animacji dla „dzieci” :P i mówią o tym temacie otwarcie. Cieszę się zaś, że widzę „Odlot” i „Wall’e” na 2 i 1 miejscu, choć wiem, że ta kolejność nie jest tier listą to jest to mój top 2. Odlot kocham za głęboki emocjonalnie wstęp, który podobnie jak „Ori and the blind forest” potrafi poruszyć w pierwsze 5 minut dzieła. Wall'iego zaś za to, że nie musi używać słów, do tego by opowiedzieć niesamowitą historię, zarówno od strony wizualnej jak i narracyjnej. Wszystkie motywacje są od początku jasne, wiadomo gdzie zmierzamy i co właściwie się dzieje, co więcej - nawet rozumiemy emocje bohaterów, a nie potrzeba żadnego info dumpingu czy suchych dialogów. Dzięki za film. Miło wiedzieć, że są ludzie, którzy nie zapominają o animacjach nawet przy zapełnionym pracą dorosłym życiu ;)
Powiem to oficjalnie: ja się poryczałem na samym ZWIASTUNIE "Ori and the Blind Forest". To są te piksarowe fluidy, które mnie sparaliżowały emocjonalnie. Oczywiście grę przeszedłem, podobnie sequel.
Dziękuję Ci ponieważ tym esejem poprawiłeś mi humor na praktykach a jeśli chodzi o Auta... Auta dla mnie są filmem mojego dzieciństwa (do dzisiaj trzymam gdzieś w szafie gazetki z autami które rodzice mi kupowali) i może same w sobie nie mają jakiegoś grubszego przesłania jak inne filmy pixara ale dla mnie są naprawdę fajną animacją i miłym wspomnieniem lat dziecięcych chociaż trzeba zgodzić się z tym że dwójka i trójka straciły trochę magię pierwszej części (co nie znaczy że były złe)
O kurcze... pojechały wspomnienia odnośnie mniej więcej połowy wymienionych filmów... I to tak podobnie do lawiny w górach na wiosnę - mało co może się równać się takim żywiołem. Poza tym cieszy mnie, że jeszcze tak z 6 tytułów z listy przede mną :)
Też kocham Pixara. Pomógł mi wychować córkę. Chcę wspomnieć o jeszcze jednym, wielkim dokonaniu Pixara: ośmieszenie amerykańskiej obsesji rywalizacji. Oni pierwsi zrozumieli, do jakiej choroby społecznej prowadzi kompulsywne porównywanie się, kult wyłącznie zwycięzców i pogarda dla przegranych. Wszystkie filmy Pixara pokazują, że nie musisz być „naj” i być cennym, potrzebnym, wręcz niezbędnym. Że życie to nie wieczne mistrzostwa świata, że nie potrafisz zaspokoić samodzielnie wszystkich swoich potrzeb. Pokazuje sens empatycznego, altruistycznego i niewykluczającego społeczeństwa. Ani Disney, ani Dreawmoworks, ani Sony, nie potrafiły się wyzwolić ze schematu „Nagrody dla Zwycięzców”. Pixar potrafił. Potrafił również pokazać i uzasadnić, docierając nie tylko do umysłu ale i serca.
Dlaczego wszyscy tak szkalują jeden z moich ulubionych filmów dzieciństwa! Dobrze chociaż że mój ulubiony film dzieciństwa jest tym, który doceniasz najbardziej, bo Wall-e to jest film jak żaden inny. Prawdopodobnie film, który widziałum najwięcej razy w swoim życiu, bo to właśnie ten film który za dzieciaka oglądałum dzień w dzień, może nawet kilka razy dziennie. I nawet jeśli po latach uważam że nie jest to aż tak wybitny film jak niegdyś mi się zdawało, to jest to na pewno film, który cholernie warto zobaczyć. Co do innych filmów Pixara, Merida Waleczna to najlepsza księżniczka Disneya (oczywiście zaraz po Kidzie) i film z niesamowitą atmosferą, dzięki tym cudownym nawiązaniom do Szkockiego folkloru. "Gdzie jest Nemo" to kolejny z moich ulubionych filmów dzieciństwa, który miał na mnie niesamowity wpływ. "Iniemamocni" to do dziś jeden z najlepszych filmów superbohaterskich w historii. A początek "Up" to absolutnie wybitna krótkometrażówka, szkoda tylko że reszta filmu jest już jakościowo znacznie niżej. Pixar to wspaniałe studio, którego nawet słaby film to wciąż Bardzo Dobry film. Niestety mam duże braki z nowszymi filmami tego studia, bo w polskich kinach puszczają tylko wersję z dubbingiem, co dla mnie jest jednak przeszkodą. Ale jest to studio, które zawsze dostarcza niesamowity produkt i które ma niesamowite znaczenie dla całej Kultury Współczesnej. Dlatego jest to właśnie Drugie Najlepsze Studio Animacji z USA.
Wcale nie wszyscy ;) Z tymi "Autami" to trochę takie sarkanie i utyskiwanie na pokaz "Cars" niestety jest dla mnie zbyt... amerykańskie. Przesiąknięte kulturą amerykańską, a przez to mało uniwersalne. Gadające auta są mało pociągające, a i przesłanie niespecjalnie porywające. Dwójka i trójka zostały wymuszone przez Disneya, żeby sprzedawać merch dzieciakom i szczerze mówiąc nawet sami artyście w Pixarze nie przepadają za tymi tytułami. Słusznie.
Ja mam dwa problemy z filmami Pixara - dla mnie jednak w tych filmach pierwsze skrzypce grają motywy przewodnie, przez co czasem traci na tym historia albo bohaterowie, no i drugi nie są tak rozrywkowe jak bym oczekiwał po animacjach (okej, nie wszystkie, ale jednak) TO POWIEDZIAWSZY już samo słuchanie jak wspominasz Filipie wiele z moich ulubionych filmów tego studia przywołuje wiele bardzo miłych wspomnień! Po czasie z filmów Pixara chyba najbardziej lubię Potwory i spółka, Odlot, Ratatui, oraz Iniemamocnych. Potwory uwielbiam za genialne teksty i emocje, Odlot to bardzo dojrzały i poruszający film, Ratatui bardzo do mnie przemawia bo to jest film o realizowaniu pasji, a Iniemamocni to świetny film superbohaterski, z genialnym humorem i naprawdę ciekawym światem! Także nawet jeśli nie darzę tego studia tak silnymi uczuciami, to miło było chociaż przypomnieć sobie te wszystkie emocje i to co w tych filmach uwielbiam, właśnie dzięki twojemu filmowi. Dzięki Filip! A no ale oczywiście że musiało być gównienie (ang. shitting) na Auta, oczywiście Kaman, pierwsze Auta są trochę głupawe, ale to jest bardzo urocza historia (i dobry dubbing oraz humor, głównie przez teksty) Nie mniej chciałbym posłuchać przynajmniej rantu na trylogię Aut w twoim wykonaniu Filipie, myślę że mógłby to być potężny materiał!
Nie mam tak jak Ty, że samo wspomnienie mnie ruszą, ale... nie przyznam się no 😉 Wall-e, UP, Merida, Monstersy, W głowie... no bardzo ten wybór mi się 😉
Przyszła mi do głowy jeszcze jedna, niezwykle cenna lekcja Pixara: śmiech bez pogardy. To, co potrafił Kabaret Starszych Panów czy stare, czeskie filmy i seriale (jak Arabela czy Dziewczyna na Miotle, i mnóstwo, mnóstwo innych) - pokazywanie oponentów bez gorzkiej drwiny, bez ośmieszania i karykaturalności. Tego zawsze brakowało mi w amerykańskich „komediach” czy filmach Disneya. Nadal mi brakuje. Nie śmieszy mnie pokazywanie ludzi żałosnych czy głupich, gdy jedyną ich cechą jest żałosność lub głupota. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć popularności komedii w stylu „Głupi i Głupszy” czy jednowymiarowości szkolnych prześladowców. Nie potrafię bawić się obserwując upadki alkoholików lub narkomanów. Nie cieszyło mnie nigdy finalne upokorzenie i zmiażdżenie oponentów. Pixar pokazał, że można śmiać się bez posmaku żółci w ustach.
Myślałam, że tylko ja płaczę na bajkach 😁 Uwielbiam Meridę i Potwory i spółka, resztę też oglądałam z wielką przyjemnością. Dzięki za ten materiał ❤️❤️❤️
Dziękuję za esej. Pamiętam dobrze jak w 2021 w kinach szalał Shrek. To była wręcz pandemia Shreka. Obejrzałem Shreka. Dałem się ponieść tej pandemii Shreka jak głupek mimo 21 lat wtedy na karku. Po kilku miesiącach wpadła mi do rąk kaseta VHS z filmem Potwory i Spółka twórców mojego ukochanego Toy Story. Obejrzałem Potwory i Spółka. Przewinąłem kasetę do początku i obejrzałem ponownie. Na drugi dzień zrobiłem to samo. Ze Shreka się wyleczyłem. Miłość do Pixara pozostała do dziś. Pozdrawiam Wszystkich.
😂Oczywiście, to trochę takie droczenie się. Jedynka była przesłodzona i zbyt amerykańska. Ale fajna. Dwójka i trójka powstały po to, aby Disney wciskało dzieciakom do gardeł zabawki, bo były tak popularne. Mało artystyczne i nawet niespecjalnie lubiane przez samych artystów.
Fabuła Aut to po prostu komedia romantyczna, tylko że z autami. Działałaby tak samo, gdyby to był kierowcą rajdowy zakochany w prawniczce (jeżdżącej porszakiem). Nie ma żadnego uzasadnienia w fabule, żeby to były gadające auta, a nie ludzie.
Mi się w autach podobał wątek przyjaźni, wiem ze był poprowadzony do bólu błaho ale to coś co mnie w nim oczarowało. Moment kiedy zygzak orientuje się ze jego domem jest chłodnica górska był jednym z niewielu momentów w historii kina które poruszyły mnie tak ze nie mogłem powstrzymać łez, po prostu się rozpłakałem
Dzień dobry, cześć, napisze coś co zmieni Twoje życie. Błazenki (Nemo) to ryby, które żyją w grupach, gdzie największa rybka na ukwiale jest samicą. W prawdziwym świecie Tata Nemo, jako że został największą rybką na ukwiale powinien się zmienić w samice :D A z filmów, bardzo zabrakło na liście - mimo że wspomniany film na końcu, obrazu Luca - mój ulubiony ze względu na bardzo ludzkie, przyjemne, wakacyjne podejście. Żadnych wielkich czynów, celów, złoli czy szczególnej traumy ponad małe wielkie dziecięce problemy. I postać wąsatego ojca, który nie miał strasznego, traumatycznego backstory - zwyczajnie urodził się bez ręki. Niestety (stety) muszę się zgodzić z przedmówcami - doprowadza Pan dorosłych mężczyzn do płaczu swoimi opowieścaiami :D Pozdrawiam
Skorzystam z okazji i spytam: Czy wy również zauważyliście, że humor w filmach pixara jest jakiś taki subtelniejszy, bardziej dla dzieci, ale nadal dobry, w przeciwieństwie do filmów np DreamWorks? Bo taki DreamWorks, ma jakby bardziej cięty humor, bardziej humor "ADHD", czy po prostu humor, który niektórzy uznali by za humor dla dorosłych. Weźmy np z jednej strony Gdzie jest Nemo i Toy Story, a z drugiej Madagaskar i Epoka Lodowcowa. Obejrzcie te filmy, a jestem pewien, że zauważycie iż humor w w pierwszych dwóch jest subtelny, a w dwóch ostatnich bardziej zwariowany, a być może awariowany w negatywnym sensie. Ja np uwielbiam humor wokół Pingwinów z Madagaskaru, ale wydaje mi się, że wiele żartów jest raczej dla dorosłych.
Absolutnie. I nie tylko humor. Jak to się mówi: „heavy handed” - taki jest Dreamworks. Proste metafory (albo ich brak), ciosane z drewna postaci, masa odniesień do kultury masowej.
Nie ma drugiego filmu, książki czy piosenki, na której płakałabym tak jak przy "Pamiętaj mnie". Na pewno razem z obrazem oddziałuje na mnie silniej (może dlatego, że sama miałam babcię, która pod koniec miała demencję), jednak ten utwór jest na tyle przejmujący, że działa i w zupełnym oderwaniu od filmu. Wiem co mówię, bo pierwszy razu usłyszałam go na konkursie chórów. Płakałam słuchając go i sama nie wiedząc czemu, kobieta siedząca obok mnie mówiła do koleżanki że chce, by to śpiewali na jej pogrzebie. Dopiero później dowiedziałam się, że jest to piosenka z filmu. Jak oni to zrobili? Nie wiem. Ale kocham całą duszą.
Fajny filmik o zmianach kulturowych na przykładzie Toy Story. W ogóle to bym chętnie zobaczył jak kiedyś zaprosicie Szymona do dyskusji. ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-Tfziavc8sVw.html
Po pierwsze - esej jak cala reszta najwyższa liga. Wyje na samo przypominanie sobie tych dzieł. Po drugie - amazon i d+ maja Group watching - polecam jak dziki ❤️
Toy Story 4 przecież zaprzecza temu motywowi co mówisz. 2. Co do iniemamocnych i rodziny to oni chcieli pokazać że to że rodzic zajmuje się dziećmi jest czymś normalnym. 3. 27:46 przykre to, i smutne. 4. Ale auta to okej filmy. Jestem ciekaw co myśli o samolotach.
Co do Aut kompletnie się nie zgadzam. Trójka, a szczególnie jedynka to jedne z najlepszych, najpiękniejszych i najmądrzejszych filmów Pixara, a oglądałem niemal wszystkie. I uważam tak niezmiennie od premiery pierwszego filmu, który po prostu wymieniam w pierwszym tchu przy polecaniu najlepszych animacji. Ale no gust jak dupa, każdy ma swój
@@BezSchematu Owszem, już nie Pixar. I owszem, gorzej :) Ale na obronę tych produkcji powiem tylko tyle, że mój syn je uwielbia. Ale on uwielbia samoloty i samochody... więc czego mógłbym oczekiwać :D
Jak kochasz pixara to może zobacz wielką teorie pixara polecam materiał na Imaginarium twórca ostatnio prowadzi też teorie wielki plan Wróżki Chrzestnej z Shreka
@@BezSchematu czuję się jak Gałkiewicz, którego nie zachwyca 😅 Przepraszam, ale nie, nie, nie i jeszcze długo, długo nie. Od dziecka tak mam. Gdy tylko zaczynają śpiewać, żenada mnie zalewa. Dlatego unikam Disneya i filmów indyjskich. Nie rozumiem również jak to możliwe, że komuś mogą się podobać musicale. No... Ewentualnie z małym wyjątkiem dla "Little horror shop", bo cmokająca roślinka jest przesłodka i występuje piękna scena z dentystą. Chociaż 🤔 tam też przewijam fragmenty śpiewane.
Zgoda, że druga część Auta jest tak sobie, a trzecia w ogóle nie jest potrzebna. Ale dlaczego masz tak złą opinię o pierwszej części? Piękna fabuła z dobrymi lekcjami, i tam też jest co najmiej jeden moment płaczu (kiedy McQueen doprowadza Kinga do finiszu wbrew temu że przez to traci zwycięstwo)
