Czy warto mieć dzieci? 

Jeśli jako widz śledzący większość materiałów mógłbym coś zasugerować, to zmieniłbym tytuł. Obecny sugeruje próbę odpowiedzi na niezwykle ważne życiowe pytanie w szerokim ujęciu, a tak naprawdę dotyczy Twoich poglądów i ewidentnie bez próby spojrzenia na "większy obrazek". Nie ma tu choćby ujęcia psychologicznego, które przy tej decyzji jest przecież kluczowe. Poza tym argument w stylu "dzisiaj nie chcesz, ale za 10 lat możesz chcieć - wiem, bo znam takie dziewczyny" jest bardzo płytki jak na tak poważną dyskusję, bo "jak dzisiaj nie chcesz mieć dzieci, to za 10 lat pewnie nadal nie będziesz chciał - wiem, bo znam takich ludzi". I piszę to bez chęci uszczypliwości, materiał jest jak najbardziej w porządku i wielu osobom może coś uświadomić, ale jednak tytuł "Dlaczego moim zdaniem warto mieć dzieci" byłby o wiele bardziej precyzyjny. Tak naprawdę odpowiedź na pytanie "czy warto mieć dzieci" brzmi: to zależy. I to nie jest kwestia przekonania kogoś jakimikolwiek argumentami.

Można mieć dzieci, tylko trzeba wstawać rano - na tym polega odpowiedzialność.

Chcę tylko powiedziec, ze mega szanuje ludzi, którzy uważają , ze nie nadaja sie na rodzicow i w związku z tym dzieci nie maja. Jesteście mądrzy, silni i odpowiedzialni. Jeśli zniknięcie pewnych trudności w waszym życiu sprawi , ze poczujecie w sobie gotowość do dzieci , to zycze wam aby udalo sie wam wygrać. Trzymam za was kciuki, życzę szczęścia w zyciu i odporności na presję, to wasza prywatna sprawa czemu i komu poswiecicie życie.

druga najlepsza rzecz po małżeństwie? Szymon jeśli Żona cię zmusiłą do powiedzenia tego to w nastepnym odcinku powiedz "Korwin Krul" a cię uratujemy!

Ja jednak uważam, że wiele osób się nie nadaje na rodziców. Albo nie jest na nie gotowych. Zostaliśmy wychowani w sposób, który nas skrzywdził, nie radzimy sobie z emocjami samych siebie, a co dopiero małych dzieci.

Szymonie! W swojej historii przeżyłem wiele nieprzyjemności związanych z tym, że moi rodzice nie zadbali o ekonomiczne aspekty posiadania dzieci. Jestem dobrych kilka lat do tyłu przez to, że dopiero gdy sam zacząłem pracę, mogłem w siebie zainwestować. Rodzice mieli problem z zapewnieniem mi przyzwoitej opieki dentystycznej, opłaceniem podstawowych potrzeb na studiach, ubezpieczenia. Nie mogłem iść do lepszych szkół, nie mogłem nauczyć się języka obcego, gry na instrumencie, nawet problemem był wyjazd na wymarzony obóz wakacyjny raz do roku. Ponadto, gdy uległem wypadkowi i potrzebowałem pewnej sumy na leczenie i rehabilitację, musiałem założyć zrzutkę, bo najbliższa rodzina nie pomogła. Nie życzę nikomu, żeby poczuł się jak żebrak, było to straszne upokorzenie. Nie wyobrażam sobie sprowadzenia dziecka na ten świat, nie mogąc mu zapewnić godnego startu (nie luksusów, bo opieka medyczna i możliwość nauki to podstawowe wymagania). Chcę mieć dzieci, ale po pierwsze, muszę zdobyć pewne stanowisko, żeby w przyszłości nie musieć przesiadywać w pracy od rana do nocy, żeby utrzymać potomka, chcę mieć czas dla niego. Chciałbym kiedyś mieć czas dla siebie, podróżować, bawić się, wykorzystać resztę młodości. Nie chcę, żeby moim wspomnieniem młodości była tylko praca, nauka i szpital. To wszystko znacznie oddala plany założenia rodziny. W prostym rozrachunku, ja nie mogę mieć teraz dzieci, bo moi rodzice nie pomyśleli, czy powinni je mieć na danym etapie życia.

Jeśli chodzi o antynatalizm związany z klasyczną modlitwą "życie to cierpienie", to trzeba odpowiedzieć na pytanie "co przyniesie więcej cierpienia?" Moje chjowe życie czy moja śmierć, przez którą być ucierpi jeszcze bardziej otoczenie, a może nawet zrujnuję kilka kolejnych żywotów? Z kolei sama decyzja o niepoczęciu kolejnego człowieka nie stanowi już takiej rozterki moralnej. Do tego wiele osób chciałoby/wolałoby nie żyć, ale po prostu boi się śmierci, tego, co będzie dalej i czy w ogóle sama próba samobójcza nie doprowadzi go do gorszego punktu niż znajduje się obecnie (choćby przez szansę pozostania kaleką do końca życia).

AntyNatalizm... Czuję się atakowana 😂😂😂

Ad 8:36: To, że ktoś nie "ewakuuje się z tego świata", wcale nie musi oznaczać, że życie jest dla niego wartościowe. Może mu w tym przeszkadzać sumienie, bo "ewakuując się" osieroci dzieci, albo strach przed karą, jaka po śmierci spotka go za "ewakuację". Z takiej perspektywy da się odnieść wrażenie, że jednak życie jest po jakiejś części obowiązkowe.

"Większość dorosłego życia przypadnie po czterdziestce" to dość optymistyczne założenie, że mi się do tej 40 uda dożyć.

Widać że dużo pozytywnych emocji wywołuje u Ciebie ten temat : ) jak zwykle dobry materiał. Dzięki!

Materiał mnie totalnie nie przekonał, a nawet wzmocnił w moim przekonaniu. Oto, dlaczego: 3:35 - Co w tym jest do zrozumienia? Nasze potrzeby nie są intersubiektywne, dla jednego człowieka 8 godzin w korpo może być dużo, a dla jeszcze innego może to być mała kawa i wziąłby nadgodziny. Nawet w ciężkiej, fizycznie robocie. Nie wszyscy są tacy sami, każdy ma inne priorytety i piramidę potrzeb. Co jeżeli mam hobby poza tym ośmiogodzinnym korpo, z którego nie mam zamiaru rezygnować? Nie mierz innych swoją miarą. To prawda, średnio to zrozumiałeś. Widzisz po prostu świat jedynie ze swojej perspektywy w tym przypadku. 5:57 - Takie myślenie jest myśleniem magicznym. Skąd przekonanie, że twoje dziecko nigdy nie zagłosuje na przykład na Lewicę? Pewnie byś poczuł porażkę rodzicielską. Skąd przekonanie, że twoje dziecko pod wpływem otaczającego środowiska nie odwróci się do ideałów ekologicznych? Co jeżeli pod wpływem znajomych i literatury (np. młody już dorosły sięgnie po literaturę libertariańską, która ma kompletnie wywalone na sprawy ekologii, wśród libertarian jest bardzo dużo denialistów ekologicznych) twoje dziecko zmieni poglądy, wpajane przez ciebie uparcie przez kilka lat? Nie będziesz przez nieskończoność trzymał dziecka pod kloszem, a ono być może będzie pragnąć zasmakować czegoś nowego. To dziwne, że tyle młodych ludzi zmuszanych do uczestniczenia w niedzielnej mszy świętej przez rodziców teraz składa apostazję, co nie? Sam byłem zmuszany do uczestniczenia w mszy, nie wspominam tego zbyt dobrze. Może to przeczyć twoim katolickim poglądom, ale świat ma naturę chaotyczną, zmieszaną z entropią. 7:14 - To brzmi sensownie, tylko jest jeden dosyć potężny szczegół. Mamy inną etykę. Powód, dla którego warto mieć dzieci do rozprzestrzeniania swoich idei to traktowanie ludzi (no chyba, że dzieci to nie ludzie) jako środek do celu, a nie cel sam w sobie. Ja traktuję ludzi jako cel sam w sobie, a nie jako środek do celu. W dodatku jak wyżej, wystrzegam się pychy jakoby bym był pewny co do tego, że wpoję moje wartości do dziecka. Czy ty chciałbyś być traktowany jako środek do celu, tak po troszku przedmiotowo? Ja omijam takich ludzi szerokim łukiem, a przynajmniej sięstaram. W takim razie skąd ci antynataliści? Wypadli z pustki, może są wysłannikami z innej planety? Jacy rodzice wpajają dziecku idee antynatalistyczne? Nawet wśród prawicy tamtejsi mędrcy po mędrkowaniu uznali, że lewicowcy mają mniej dzieci, ale jakoś dziwnie się składa że jest ich coraz więcej. Ten najskuteczniejszy sposób to twój wyraz zarozumiałości, zgaduję że twoje dzieci nawet nie dojrzały do wieku piętnastu lat. 8:05 - A ja znam. No, ale rozumiem że to twoje subiektywne doświadczenia. 8:48 - Obowiązek jest. Każdy ma inny instynkt samozachowawczy. Łatwo jest powiedzieć, żeby się zabić. Diabeł jednak tkwi w szczegółach. Jedni mają ten instynkt silniejszy, drudzy mają go słabszy. W dodatku samobójstwo jest długim procesem, które nie wynika ze spontaniczności pod wpływem ideałów. Człowiek dojrzewa cały czas do samobójstwa. Cierpienie jest nierównomiernie rozłożone. W dodatku cierpienie samo w sobie nie uszlachetnia, często psuje ludzi. W przeciwnym wypadku powinniśmy patrzeć na moralną idealność ludzi w dzielnicach biedy, czy w murzyńskich gettach w USA, gdzie oni po prostu są biedniejsi i mają mniej perspektyw na życie. Wiem, że chrześcijanie uwielbiają martyrologie i lubują się w cierpieniu, ale wystarczy popatrzeć na statystyki przestępczości w tych miejscach. 9:35 - To bardzo pocieszne, że masz tak silną wiarę. Dopóki jednak będzie istnieć społeczeństwo hierarchiczne, dopóty będzie zjawisko względnej nędzy i poniżenia. Nie wierzę jednak w zniesienie struktur hierarchicznych. Kiedyś człowiek w epoce zbieraczy łowców nie zaznał zjawiska hierarchii, ale tej hierarchii wraz z rozwojem neolitu zasmakowaliśmy i jest to droga bez powrotu. Nierówności i pogarda będą jeszcze większe, ponieważ będzie się rozwijać biotechnologia i sztuczna inteligencja, elity będą jeszcze mocniejsze niż nigdy przedtem. Nie ma co liczyć na równość, wolność i braterstwo. 11:12 - Posiadanie dzieci MOŻE ale nie MUSI pozytywnie wpływać na osobę. Dla wielu osób dzieci zamknęły wrota do możliwości, znam osoby bardzo z tego powodu zgorzkniałe i przelewające swoją gorycz w dziecko. Nie wróżę takim dzieciom dobrej przyszłości, należy mieć tylko nadzieję że rodzice w spadku będą mieli fundusze na psychiatrę. 13:20 Ad. 7:14 17:58 I tu znowu wyraz zarozumiałości i pełna wiara w to, że będziemy mieć pełny wpływ na nową osobę. Tak dla ciekawostki, mój ojciec jest bolszewickim komunistą. Starał się mnie wychować na komunistę, wpajał mi te wartości i mówił, że Rosja była zawsze naszym przyjacielem. Tak się składa, że brzydzę się komunizmem i rządem ZSRR/Federacji Rosyjskiej. 20:10 - Nie chcę, by na wskutek mojej rządzy przygody i nieświadomej głupoty pod postacią tego, że jestem pewien wobec swoich kompetencji rodzicielskich mógłbym skrzywdzić dziecko. Jeszcze 20 lat temu perspektywa maltretowania dziecka pasem była akceptowalna, rodzice myśleli że to jest najlepszy psycholog i złoty środek rozwiązujący wszystkie problemy z dziećmi. Dobrymi chęciami piekło jest brukowane, a argumentacja że ktoś chce dobrze nie ma znaczenia w ostatecznych konsekwencjach. Przecież ci rodzice nie chcieli przyczynić się do krzywdy dla swojego dziecka. W tych ich przygodach na pastwę dorosłości wychodziły podmioty mocno upośledzone emocjonalnie. Nie nadaję się na rodzica, nie mam cierpliwości do dzieci. Jestem tego świadomy. Wydając je na świat, skrzywdziłbym je moim brakiem cierpliwości. Znam swoje słabości aż za mocno. 24:00 - To nie jest perspektywa antynatalistyczna. 25:05 - A skąd takie założenie, że wiedza może ci pomóc? Sama świadomość problemu nie musi prowadzić do rozwiązań. Dzieci pozbawione czułości i ciepła rodzicielskiego są wychowywane na neurotyków, mają skłonności do depresji i mogą przelać swoje traumy z dzieciństwa w dziecko. Dzieciństwo nie jest oddzielnym momentem w życiu, a determinuje ono nasze zachowania i czego tak naprawdę chcemy. Oczywiście, że jest to czynnik który nie uniemożliwia posiadanie dzieci, ale będziesz miał pod górkę względem innych, wychowanych w normalnych domach. Stawka jest bardzo duża i jest to los twojego dziecka. Brak perspektywy porażki świadczy o braku pokory. No, chyba że kogoś nie obchodzi los swoich dzieci.

"Nie chcę mieć dzieci, bo nie sądzę, abym umiał być rodzicem" - Eee to tylko wymówka, tak na prawdę jesteś nieudacznikiem! "Nie chcę mieć dzieci, bo jestem nieudacznikiem" - Mówisz tak, bo chcesz uciec od odpowiedzialności! Wobec tego oświadczam co następuję: Nie chce mieć dzieci i ch*j!

Dla mnie największym problemem w posiadaniu dzieci jest opieka okołoporodowa. Sam poród to jeszcze nic bo jak ma się szczęście to pójdzie szybko i sprawnie tak jak np. u mnie ale po porodzie opieka nad moim dzieckiem przez pierwsze dwa miesiące to był koszmar. Nikt nie interesuje się tym czy kobieta ma depresję po porodzie, czy wstydzi się leżeć z gołym tyłkiem zalana krwią w szpitalu bo nie wolno założyć bielizny po porodzie, czy jej dziecko prawidłowo przystawia się do piersi czy może coś jest nie tak i wiele innych. Posiadanie dziecka w tym momencie dla mnie jest super ale nie wiem czy chciałabym znów przechodzić przez to wszystko co jest związane z porodem tym bardziej że już od dłuższego czasu nikt nie może kobiety odwiedzić w szpitalu i zostaje sama ze wszystkim. Gdybym mogła być ojcem to bardzo chętnie miałabym jeszcze kilkoro dzieci. Dzieci są świetne i warte poświęceń jak np. w moim przypadku utrata pracy i możliwości awansu, uzależnienie od męża, brak snu czy wykluczenie z wielu aktywności.

Szymonie, czekałam na ten materiał, śledzę temat od dawna z różnych ujęć i perspektyw, próbując odpowiedzieć sobie na pytanie, co jest ze mną nie tak. Nie chcę chwalić się jakimiś osiągnięciami ani kluczyć w racjonalizacjach moich wyborów - naprawdę czuję się wywołana do odpowiedzi, może zostawię nią po sobie chociaż przyczynek do namysłu nad kwestią posiadania dzieci. Od paru lat pracuję naukowo przy projektach badawczych, których wyniki są widoczne m.in w filmikach podobnych do tych na kanale. Właśnie złożyłam pracę doktorską. Jestem też mężatką, katoliczką. Staram się przy tym pokładać wiarę w racjonalność i odpowiedzialność zamiast emocje i spontaniczne porywy, stąd może moje ciągłe rozważania i wątpliwości. Dlaczego je mam? Bo mam wrażenie, że zostałam oszukana. W tym roku kończę 30 lat i nadal jestem przekonana, że posiadanie dzieci nie jest moim powołaniem i zadaniem mimo spełnienia w małżeństwie i wielkiego wsparcia w moim mężu. Żałuję, że ta potrzeba mimo szczerej wiary i nadziei przy składaniu przysięgi małżeńskiej, że się pojawi, nadal się nie pojawiła. Oczywiście gdyby pojawiło się nieplanowane dziecko, przyjęłabym je, tak jak przysięgałam, ale przy braku szczęścia, spełnienia i jakiegokolwiek entuzjazmu. Jest za to wielkie rozczarowanie, kiedy słyszę głosy, że podejmując odpowiedzialną, choć oczywiście też egoistyczną decyzję o ciągłym odkładaniu macierzyństwa na dalszy plan lub bardziej na święty nigdy, moje małżeństwo może być traktowane jako nieważne. Mam wiele powodów takiego podejścia. Nie oszukuję się, że kierują mną antynatalistyczne pobudki ekologiczne czy moralna odpowiedzialność za planetę i przyszłość świata. Nie jestem naiwna i nie karmię się złudzeniami, większość z moich powodów jest natury osobistej. Nie czuję potrzeby bycia matką. Kiedy obserwuję macierzyństwo moich bliskich z zewnątrz, niechęć i przekonanie co do nieadekwatności do tej roli niestety tylko wzrasta. Moja mama miała trudne macierzyństwo, które ograniczało ją i uwiązało przy mnie, co dało się odczuć, a ja nie chcę takiego losu dla mojej rodziny. Kocham moją pracę, myślę, że jest naprawdę potrzebna i przynosi wiele dobra, przy tym mam ogromne wsparcie męża gotowego dzielić obowiązki, wiec teoretycznie, choć pewnie ogromnym kosztem, mogłabym pogodzić obie role. Ale nie oszukujmy się - ciąża i dziecko na zawsze zmieniłoby moją obecność w zawodzie naukowca i badacza. W dodatku również jestem świadoma, że przy dziecku to ja będę musiała zrezygnować z większości zawodowych ambicji i właściwie z całej siebie, bo mój zawód choć potrzebny i ważny, zawsze będzie mniej istotny niż praca mojego męża, który jest lekarzem. W dodatku to ona przynosi dużo większe dochody, więc sprawa jest oczywista. Czy wobec tego powinnam zmusić się do posiadania dziecka? Czy to będzie odpowiedzialna i racjonalna decyzja? Czy ryzykować ze świadomością, że moja niechęć do macierzyństwa i brak poczucia powołania do tej roli stworzy tylko niekorzystne warunki do rozwoju rodziny i wszystkich jej członków? Te pytania towarzyszą mi każdego dnia. Przy rosnącej presji społecznej, kiedy obserwuję, jak moje życie, priorytety i sposób widzenia świata oddalają się od moich znajomych, którzy już dzieci mają albo zaraz będą mieć, lub słuchając teścia, który usilnie namawia mnie, żebym "kończyła te swoje elaboraty, bo on chciałby mieć już wnuka i tylko to jest w życiu ważne". Czy taka presja sprawia, że choć trochę bardziej chciałabym mieć dzieci? Nie. Czy coś w ogóle sprawia, że mam tutaj jakiś dysonans i wątpliwości co do do moich przekonań? Tak. Widzę sprzeczność, przyglądając się stanowisku kościoła na ten temat, z którym po prostu bardzo trudno mi się zgodzić. Jestem postawiona pod ścianą. Chcę podjąć decyzję racjonalnie i odpowiedzialnie, a od księży słyszę, że powinnam bardziej zaufać Bogu. A co z rozumem? Powołaniem? Czy kobieta nie może być jednocześnie powołana do małżeństwa i pracy naukowej, ale nie macierzyństwa? Co z tym złego? Czy tym wyborem krzywdzę innych lub odbieram wolność komuś innemu? Gdzie popełniam błąd? Czy powinnam iść na terapię, żeby się "naprawić"? Czy moje podejście jest moralnie złe w porównaniu do często lekkomyślnego i przypadkowego sprowadzania na świat potomstwa? Oto dylematy kobiety, naukowca i katoliczki w pakiecie. Niełatwo z nimi żyć.

"Ja nie mówię tego, że nie wiem, trzeba mieć dzieci żeby ratować polską demografię, bo ja nie wierzę, że da się uratować polską demografię." Skisłem XD

Zdaje się, że nie poruszyłeś tematu choroby u dziecka, ciężkiej niepełnosprawności. Ryzyko jest niewielkie, ale świadomość, że np. przewijanie pieluch nie skończy się po 4 latach, że nie będzie nawet sensu czytać tego Czerwonego Kapturka. To mnie przeraża.

posiadanie dzieci to jedno, ale najpierw trzeba znaleźć odpowiedniego partnera, z którym można je spłodzić a to wcale nie jest takie proste jak się wydaje

24:16 Co do tych zajęć dodatkowych to niestety często jest to zwyczajna wymówka, żeby nie musieć zajmować się swoim dzieckiem w czasie wolnym. Jest dużo par, która zwyczajnie "hoduje" dzieci, ale nie ma ochoty się nimi zajmować i przy każdej możliwej okazji podrzucają je niczym niechciane, kukułcze jajo. Zobacz Szymonie jak często wygląda podejście wielu rodziców. Wolą kupić smartfon, tableta, kompa czy cokolwiek innego niż spędzać z dzieckiem czas np. na wspólnych spacerach. Wolą opłacić korepetycje niż samemu usiąść z dzieckiem i mu wytłumaczyć.

Czy mamy dzieci, czy nie w najważniejszych momentach życia będziemy sami.Decyzję każdy powinien podjąć świadomie i osobiście, bo posiadanie dzieci to jednocześnie dużo obowiązków i dużo miłości, przyjemności..Natura dlatego właśnie zalewa nas hormonami, żeby takiej decyzji nie podejmować właśnie tak świadomie i dzięki temu.... dzieci się jednak rodzą.

Świetny odcinek, zabrakło mi tylko odpowiedzi na jeden z z również częstych argumentów, że przecież można dziecko adoptować. Antynataliści których spotkałem w życiu twierdzili że urodzenie własnego dziecka jest moralnie złe, ponieważ na świecie jest wiele dzieci które już potrzebują pomocy, a tworząc własne decydujesz się im nie pomagać i zostawiasz je na lodzie, na rzecz jakiegoś nowego.

Szymonie, bardzo podoba mi się, że zamieszczasz na ekranie reprodukcje obrazów, ale mam prośbę: czy możesz je podpisywać (tytuł, autor)? Byłoby fajnie i z korzyścią dla oglądających. Pozdrawia mama 3 dzieci (babcia 4 wnucząt) przekonana, że nic lepszego w życiu mi nie wyszło jak kochanie ich.

Sama mam prawie 30 lat i chęć posiadania dziecka "żeby się spełnić" wydaje mi się niepokojąca. Nie powinniśmy używać drugiego człowieka do tego, "żeby poczuć się spełnionym", "żeby się czuć potrzebnym", "żeby mieć kogoś do kochania", to powinno wypływać z nas samych. Tak samo jak warto poślubić kogoś, bo się go kocha, a nie, "żeby moje życie było pełne".

Szymonie, film ma bardzo małą wartość merytoryczną i nie zahacza nawet powierzchownie o jakiekolwiek założenia antynatalizmu. Mam wrażenie, że nie do końca zrozumiałeś to, czym ten nurt tak naprawdę jest i przez to przedstawiłeś ideę, która za naczelne zadanie wzięła sobie minimalizowanie cierpienia u dzieci, jako nierozsądne widzimisię młodego pokolenia. Zmieniłbym nazwę, co było już w komentarzach parokrotnie proponowane, by pozbyć się tego członu "antynatalizm", bo to są raczej luźne przemyślenia odnośnie rodzicielstwa :-)

A ja się bardzo cieszę i gratuluję każdemu kto otwarcie mówi, że nie chce mieć dzieci. Brawo! Trzymam kciuki i życzę spełnienia marzeń o niebyciu rodzicem. Tak wiele jest na świecie zmarnowanych ludzi, bo mieli beznadziejnych rodziców i spier** dzieciństwo, po ulicach chodzą dorośli bici i katowani przez rodziców w dzieciństwie, molestowani przez ojców, którzy całe lata oglądali naprutych alkoholem starych, wychowanych w patologicznych środowiskach często obciążeni obowiązkami opieki nad młodszym rodzeństwem, bo dzieci było dużo, a rodziców wcale. 75% morderców i psycholi mieli sadystycznych rodziców! Osobiście kontrowersyjnie uważam, że aby zostać rodzicem trzeba złożyć oficjalną prośbę i przejść badania psychologiczne, by uzyskać zgodę! To takie proste "zrobić dziecko", a przecież wychowanie człowieka to najtrudniejsza praca świata! Górnicy, marynarze i kaskaderzy mogą się schować. Wiecie, co mnie przeraża? Jak sobie pomyślę, że pedofile, gwałciciele i osoby z problemami psychicznymi też uprawiają seks i też są płodni... i oni mogą mieć dzieci. To jest straszne. Im mniej ludzi się mnoży tym lepiej dla nas wszystkich.

Właśnie mi się dziecko urodziło. Zawsze miałem podobne odczucia do tego co wyrażasz, ale niesamowitym jest to, że przedstawiasz to w takiej formie jakby to było zawsze oczywiste. Dzięki za film. Polecam gorąco!

Jak nie miałem dzieci nie wyobrażałem sobie świata z nimi myslałem tylko o problemach związanych z rodzicielstem, brakiem funduszy i ograniczeniami jakie pojawiają się w życiu. Teraz gdy mam dwóch synów nie wyobrażam sobie kim bym był i co w życiu robił gdyby nie moje dzieci i żona.

Też właśnie o tym myślałem ostatnio, że to co 20-latkowi wystarczy do szczęścia (dupy, zabawa, granie w gry), to niekoniecznie zaspokoi 40-latka, stanie się niewystarczające.

Jako rodzice trójki dzieci możemy tylko dodać od siebie że dzieci i samorealizacja nie stoją w sprzeczności. Owszem nie jest łatwo działać artystycznie, prowadzić kanał na YT, mieć własną firmę i jednocześnie być w pełni zaangażowanym i kochającym rodzicem, ale nie jest to niemożliwe. Więcej - dzięki dzieciakom można mieć głębszą motywację do działania. Dzieci po prostu uczą człowieka korzystania z każdej chwili życia :)

Potrzeba szacunku i bycia potrzebnym jako coś charakterystycznego dla mężczyzn? Troszeczkę mnie to rozwaliło. Nie cofajmy się do stwierdzeń typu "kobiety nie pierdzą". Chcę jeszcze dać znać, że od dziecka myślałam, że będę mamą, jako nastolatka chciałam mieć w przyszłości dzieci, a im bliżej mi do trzydziestki, tym czuję większy bezsens powoływania na świat nowej osoby. Może kiedyś spróbuję adoptować dziecko lub kilka. W przekazywaniu genów nie widzę niczego fajnego. Poza tym jakoś nie rozumiem, co ma zrobić osoba, która z jakiegokolwiek powodu nie chce mieć teraz dzieci. "Hej, żono, zróbmy sobie dziecko, bo za 10 lat pożałujemy, że go nie mielismy!"?

Czy poza czystym egoizmem istnieje jakiś inny powód do posiadania potomstwa?

Wątpię, żeby mój komentarz dotarł do autora ale i tak napiszę. Jeśli ten materiał miał być na temat "dlaczego niektórzy nie chcą mieć dzieci a zwłaszcza Julki z twittera" czy cokolwiek podobnego to jest ok. Jeśli jednak miał w jakikolwiek sposób odnosić się do antynatalizmu, to minął się z celem. Rozmowa na temat poglądu, który ma dość długą tradycje i podbudowę filozoficzną powinna odbywać się po zapoznaniu się z tym poglądem, a nie na podstawie: "moi znajomi nie chcieli mieć dzieci, teraz chcą, więc antynatalizm jest głupi". W ten sam sposób gimboateiści mogliby obalać katolicyzm, "bo ich znajomy wierzył, ale już nie wierzył". Polecałbym więc zacząć od literatury, a nie wypowiadać się na temat jakiejś podwórkowej wersji antynatalizmu dla ubogich, zwłaszcza, że seria o katolicyźmie pokazuje, jak bardzo "obiegowa opinia" różni się od faktycznych podstaw jakiegoś poglądu.

Wydaje mi się, że antynatalizm jest sensowny, ale jednak chciałbym mieć dzieci, mogę w sumie adoptować.

Mam już prawie 33 lata, mieszkam z dziewczyną na 30m2. Osiedle typowa patusiarnia- ciągle hałasy zza ściany, awantury jakieś darcie mordy po nocy i imprezy studentów nad nami. Pracuje w fabryce, wychodzę do pracy o 5 i wracam o 15 następnie jadę na dorobek i czuje że moja sytuacja życiowa szybko się nie zmieni. Dziewczyna robi po 8-10h. Już to przedyskutowaliśmy że przy takim stylu życia płodzić potomstwo to jest głupota. Na początku było mi nawet szkoda ale z biegiem czasu uważam że nie dalibyśmy temu dziecku nawet namiastki tego co sami mieliśmy. A zegar biologiczny tyka ale raczej na naszą niekorzyść.

Ej, ale wiesz, że antynatalizm kręci się wokół pytania" czy to etyczne mieć dzieci" (sprowadzać dzieci/ nowe życie na ten świat), a niekoniecznie "czy warto/ czy opłaca się" mieć dzieci, jak sugerujesz. xd Zwłaszcza w obliczu katastrofy klimatycznej jest to wątpliwość bardzo sensowna.

No na pewno posiadanie dzieci, rodziny pomaga w rozwoju odpowiedzialności, dojrzałości, empatii. Ale z drugiej strony ilość wyrzeczeń, które realizują rodzice może być przytłaczająca i wielu ludzi nie jest w stanie sprostać wszystkim wymaganiom rodzicielstwa. Wtedy uciekają, czasem fizycznie, czasem psychicznie. Tak czy siak, nie uważam, że należy namawiać ludzi do posiadania dzieci, to zbyt poważna sprawa, żeby ingerować w takie decyzje. A konsekwencje będą ponosić rodzice, a nie babcie, ciocie itd. Większość rodziców nie chce krzywdzić swoich dzieci, niestety to robią z powodu braków i deficytow umiejętności, egoizmu itd. Życie też pokazuje, że te braki i problemy są przekazywane często z pokolenia na pokolenie.

Kurcze, chyba jednak niewiele wspólnego ma ten filmik z antynatalizmem. Wszak nie padł tu ani jeden z podstawowych argumentów prezentowanych przez czołowych filozofów zajmujących się tym tematem, jak chociażby Benatar, Zapffe czy Cabrera. Wydaje mi się również, że filozofowie ci już lata temu obalili większość (jeśli nie wszystkie) argumenty prezentowane w tym odcinku. Jednakże, jako antynatalista, cieszę się, że materiały chociażby zachaczające o tę tematykę (nawet te ukazujące ją w negatywnym świetle) publikowane są coraz częściej. Jakby nie patrzeć, antynatalizm, to nie jest popularny temat i spora część ludzi zapewne nigdy się z nim nie zetknęła. Dzięki filmikom takim jak ten, mają taką okazję.

W tych czasach ciężko znaleźć przyjaciela, a co dopiero drugą połówkę.

"Czy warto mieć dzieci" to słaby tytuł, antynataliści, raczej twierdzą, że nie należy mieć dzieci, a nie, że to się nie opłaca.

Mnie też nie przekonuje podejście na zasadzie "warto czy nie warto". Bardziej oczekiwałabym aby jeszcze więcej ludzi zastanawiało się czy chce i powinno mieć dzieci. Widzę i znam wiele przykładów rodziców, którzy popełnili tyle wychowawczych błędów, że nigdy ich mieć nie powinni. Sądzę, że niektórzy stają się rodzicami z przypadku (i nie, nie tylko dlatego, że im się "wpadło") i przykre jest to, że dla wielu z nich pojawienie się dziecka w ich życiu tak naprawdę niewiele zmienia. Jeśli ktoś chce mieć dziecko i będzie w stanie je wychować najlepiej jak będzie umiał (a nie tylko na tyle ile mu/jej się będzie chciało), to niech te dzieci ma. Ale nie sądzę aby mówienie ludziom, że dzieci są wartością, "bo tak" i dlatego warto je mieć, jest czymś dobrym. Może być wręcz odwrotnie. Sama od kiedy byłam nastolatką, mówiłam że dzieci mieć nie chcę. I znaczna większość osób mówiła, że mi się to zmieni. Mam już 3 z przodu, i tak bardzo jak dzieci nie chciałam, tak bardzo ich dalej nie chcę. I kiedy ktoś mnie pyta "kiedy Twoja kolej?" i słyszy "oby nigdy", na szczęście już prawie nigdy nie odpowiada, że mi się coś "zmieni". Za niedługo, jak sądzę, będę słyszała pytania czy jednak nie żałuję decyzji. Ale wolę chyba żałować, że nie zdecydowałam się na dziecko, niż żałować, że je mam.

Kiedyś chciałam mieć kilkoro dzieci, a po pierwszym stwierdziłam, że jednak nie chcę więcej. Nie mam zdrowia do rodzenia, trauma po porodzie chyba nigdy mi nie przejdzie. Nie do końca pasuje mi olanie swojej pracy, która jest moją pasją, a do tego uważam ją za wartościową dla społeczeństwa. Dodatkowo trafiła mi się córeczka HNB, która jest wyczerpująca ponad moje siły. Będąc nieco starsza nie dałabym chyba rady z kolejnym dzieckiem. Niemniej jednak uważam, że w pewnym wieku rodzina staje się najważniejsza. Znajomi przychodzą i odchodzą, praca się kończy, a rodzina jest przystanią, która pozwala odetchnąć od problemów tego świata. Dobrze jest mieć swoją.

ale czego nie rozumieć z tego, że ktoś po 8 godzinach w korpo chce mieć trochę wolnego czasu, a nie kolejny etat przy dziecku?

Uważam, że jeśli nie jesteś w stanie zaspokoić wszystkich swoich potrzeb materialnych + regularnie odkładać jakąś dobrą sumę pieniędzy, to nie powinieneś mieć dzieci. Oprócz przemocy fizycznej czy psychicznej, powinno się rozważyć coś takiego jak przemoc materialna, bo (na własnym przykładzie mogę to potwierdzić) nic tak nie ryje umysłu dziecka jak bieda i ciułanie groszy, żeby móc raz na chiński rok kupić sobie coś porządnego lepszego. I nie mam tu na myśli kupowania co roku np. nowego iPhone'a, kompa za 10-20k czy samochodu za kilkaset tysięcy na 18-stkę. Mam na myśli normalne potrzeby przeciętnego człowieka, który ma swoje zainteresowania i chce się rozwijać.

Bardzo subiektywna wypowiedz, lapka w dol

Antynatalizm a pytanie "czy warto mieć dzieci" to dwie osobne kwestie. Bardzo kiepski materiał.

Bardzo istotny temat, fajnie że go poruszyłeś.

Szymonie, jak zwykle bardzo fajny materiał, jednak czegoś mi w nim zabrakło. 1. Większość wypowiedzianej w filmie argumentacji dotyczy rodzica, nie dziecka. Zauważyłem, że większość ludzi, w sumie kogo bym nie zapytał ma egoistyczne pobudki jeśli chodzi o posiadanie potomstwa. "chce mieć dziecko, bo chce przedłużyć własny gatunek" "chce mieć dziecko by powiększać własną rodzinę " "chce mieć dziecko by miał kto mi pomóc na starość" Gdzie jest w tym wszystkim dobro tego dziecka? A no właśnie jest drugorzędne. Najsilniejsza moim zdaniem argumentacja za nierozmnażaniem się, dotyczy właśnie niemożliwości zapewnienia potomstwu pewnej, szczęśliwej przyszłości. Nie wiem jak będzie wyglądał świat, nie wiem czy dziecko nie będzie poważnie chore, nie wiem czy mi (potencjalnemu rodzicowi) nie odbije palma. Dlatego decyduje się nie tworzyć nowego życia. Nie chcę być po prostu odpowiedzialny za czyjeś cierpienie. 2. Adopcja. W skrócie, po co tworzyć nowe życie skoro można dać dom i spróbować zapewnić szczęście już istniejącemu dziecku?

Przyznaję, że nie podoba mi się spłycenie antynatalizmu do - czy warto, czy nie warto mieć dzieci. Osobiście pojęcie antynatalizmu kojarzy mi się głównie ze stanowiskiem filozoficznym, że prokreacja jest moralnie zła - nie pod względem takim, że wole nie mieć dzieci, bo wygodniej by mi było nie, tylko pod względem takim, że sprowadzając na świat potomstwo, z definicji skazujesz go na cierpienie, które jest nieodłączną częścią życia. Podejście to sprowadza się do tego, że prokreacja jest właśnie zupełnie egoistyczna.

Po pierwsze to w wypadku kobiet zawsze pozostaje adopcja i in vitro, po drugie ta bliskość rodziny na starość to kwestia mocno dyskusjna. Ja np pochodzę z małej miejscowości, w której nigdy nie czułam się dobrze, jedyna perspektywa pracy to produkcja mebli i kasa w supermarkecie. Więc wyjechałam najpierw do Internetu teraz na studia. Kocham moją rodzinę, ale nie wrócę. Do tego raczej nie jestem osobą, która lubi siedzeć długo w jednym miejscu (ale to się może zmienić). Dlatego sama nie widzę sensu posiadania dzieci po to żeby opiekowały się mną na starość, bo w tedy będą miały swoje życie, możliwe, że w zupełnie innym kraju.

Wypowiem się tylko, w kwestii mojego przypadku. Po 34 sekundzie oglądania i stwierdzeniu, że "warto mieć dzieci". Od razu zaznaczę, że nie jestem antynatalistką. Natomiast nie postrzegam w zagadnieniu co do posiadania potomstwa, czy warto, czy nie. Całym sercem jestem za rozsądnym podejściem do tego tematu. I zwyczajnie, jeśli jestem osobą, która wielokrotnie brała na warsztat ten temat w swojej psychice, finalnie po całym przepracowaniu (nawet swojego dzieciństwa i reakcji/zachowań pod tym kontem) własnych przemyśleń i odczuć uznała, że nie. Nie chcę. Nie czuję takiej potrzeby. To nie. Niezależnie jakby było to warte zachodu, czy nie.

No dobra ale problem materialny został spłycony, bo dziecko to nie tylko ma mieć gdzie spać, w co się ubrać i co zjeść. Nie zapiszmy dziecka na żadne zajęcia dodatkowe a i tak 500 plus może nie starczyć na wydatki :D Niż demograficzny jest widoczny w wszystkich państwach wysoko rozwiniętych, właśnie do nich dołączamy. Jednocześnie masa ludzi zarabia minimalną krajową a inflacja powoduje, że zakupy spożywcze (nie mówiąc o innych) są odczuwalnie coraz droższe :P Myślę że są tacy ludzie, którzy chcieli by po prostu przestać zaspokajać tylko podstawowe potrzeby, by poczuć się na tyle stabilnie finansowo, aby w ogóle pomyśleć o innych sprawach jak np. posiadaniu dzieci :D

Film w ogóle nie odnosi się do argumentów antynatalistycznych. Jeśli ktoś chce faktycznie przemyśleć ten temat głębiej to polecam poczytać Zapfego lub Cabrerę, bo ten filmik to jedno wielkie nic

Najlepsze to będzie rozczarowanie rodziców za 10 lat jak nie będę miał dzieci (i w sensie w ogóle) i się zorientują, że mówiłem te 10 lat temu na serio

Fajny i mądry film. Dzięki!

18:00 kreujesz nową osobe któych na świecie są miliardy. Już projektując nowy model tostera robisz coś dużo bardziej wyjątkowego i ambitnego.

Co do argumentu, że ludzie mówią o cierpieniu, a i tak decydują się żyć dalej to myślę, że nie istnienie nigdy, a samobójstwo to kompletnie 2 różne sprawy. A co do samego antynatalizmu to wiadomo, że to wymówka często, zmiany kulturowe i myślę, że też częściowo to ile ludzi ma depresję dzisiaj, bo jeśli ktoś przeżyje np. miesiące przez które poprzez zaburzenia np. układu nerwowego cierpią 24/7 to mogą popaść w takie właśnie myśli, że nie warto tego kontynuować i kogoś tym "zarażać". Personalnie mnie zawsze inspirują ludzie jak Frankl, Peterson i inni co potrafią przekuć cierpienie w coś dobrego.

Jak zwykle u natalistow wszystko się kręci wokół ja. A tworzysz nowe życie które znowu będzie miało takie same problemy.

Bardzo chciałbym być w sytuacji aby miec ten przywilej aby miec dzieci w wieku lat 23, czyli tyle ile mam dzisiaj, i tyle ile mieli moi rodzice kiedy ja sie rozdziłem. Problem materialny nie polega na tym, że dziecko jak powiedziałeś, nie bedzie miało co jeść, tylko będzie miało co jeść i nic więcej. Najpierw trzeba sobie zapracować aby móc pozwolić sobie na takie "przyjemności" :)

Co to jest za dyskurs zakładający, że jeżeli zdecydowałam nie mieć dziecka/dzieci, to w zamian powinnam robić coś co zbawi świat, na przykład być pisarką albo astronomem? Można nie chcieć mieć dzieci i jednocześnie nie robić NIC spektakularnego w zamian. I to TEŻ jest OK.

Jednak mimo wszystko podziękuję. Nie nadaję się na ojca więc wolę oszczędzić dzieciakowi przypału.

Zacząć to należy od tego, że okrutnym jest nadawanie życia, tworzenie nowego Istnienia, które skazane będzie na radości i smutki tego świata, a (co jeszcze gorsze) być może nawet w przyszłości i ono zdecyduje się na pełnienie roli demiurga.

Chrześcijaństwo w praktyce Jakoś tak mi się nasunęło słuchając Cię Szymonie

Dzięki Szymonie za ten odcinek. Zostanę ojcem już w lipcu i szczerze mówiąc, uspokoiłeś mnie.

Dalej mnie nie przekonałeś, ale i tak oglądam aby poszerzyć swoją perspektywę

Na posiadanie dzieci jestem zbyt nieodpowiedzialny, leniwy i mam empatię na poziomie tostera.

Bardzo dobry odcinek, zgadzam się w pełni.

Rozumiem, że jest to przesłanie do ludzi młodych. Chciałbym tylko dorzucić, że wcale tak nie musi być. Szczególnie jeśli chodzi o mężczyzn. Mam 32 lata. Od samego początku zarzekałem się, że dzieci mieć nie chcę. Tak jest i teraz i nie sądzę by to się zmieniło. Nigdy nie czułem takiej potrzeby i dalej jej nie mam. Również nigdy nie mogłem zrozumieć ludzi w krajach w których środki do życia są ograniczone. Nie ma wody, jedzenia, są ciągłe susze lub powodzie, a oni dalej się mnożą i później są akcje pomocy dla tych ludzi. To przeczy wszelkiej logice. Ludzi moim skromnym zdaniem jest i tak wystarczająco. Nieraz żyjemy w takich skupiskach jak szczury. Szczególnie dobrze to widać w krajach o bardzo dużej ludności. I takiej przyszłości chcemy dla kolejnych pokoleń? Dla większości ludzi te argumenty są słuszne, ale jeśli zadeklarujesz się i tych dzieci mieć nie chcesz to nie jest w tym nic złego. Ważne byś tak jak i ja tego nie żałował

nie warto mieć dzieci sam mam dwoje już dorosłych co prawda nie przeklinam tego faktu ale stwierdzam że jest wiele innych celów rzeczy osiągnięć które są lepsze niż dzieci

Bardzo spodobał mi się omawiany temat i argumenty za posiadaniem dzieci! Mam 21 lat, mój mąż ma 22, mamy córeczkę prawie 2 lata. Ciąża, oczywiście, była nieplanowana. Do dziś pamiętam ten strach. Jak sobie poradzimy? Co ja temu dziecku dam jak sama jeszcze nic nie mam? Ale ja jeszcze się nie nabawiłam, nie doświadczyłam, nie przeżyłam... Teraz tylko uśmiecham się do siebie tamtej przerażonej, bo wszystko się ułożyło, MOTYWACJA jest przeogromniasta ( dziecko idzie spać, a my z mężem się uczyć np, albo jak się idzie oglądać film to bardzo się ceni te 2 godziny spokoju :)) ), też kombinowanie na różne sposoby, większy upór i chęć, by już wyprowadzić się od rodziców i swoje mieszkanie mieć (z mieszkaniem dla młodych rodzin w Polsce to po prostu masakra jak zresztą każdy wie!), a i sensu życia już człowiek się nie doszukuje tak skrupulatnie, bo ma dla kogo żyć, ma dla kogo nie popadać w apatię i depresję jak to było wcześniej... Ma dla kogo tworzyć poglądy na świat, szukać tej prawdy, więcej się dowiadywać. Bo wie, że to maleństo przecież nam ufa i trzeba go jak najlepiej przygotować do wejścia w świat... Otwarcie mogę powiedzieć, że jestem bardzo szczęśliwa mając moją własną maleńką rodzinę i czuję się bardziej wartościowa! i PRODUKTYWNA :)) Angielski, którego w szkole i na studiach uczyłam się i uczyłam, w ramach potrzeby w rok ogarnęłam do bardzo porządnego poziomu, bo nie ma odkładania na potem. Potem to dziecko się obudzi XD Oczywiście jest ciężko i czasami się zazdrości tej wolnej głowy, mnóstwa czasu i większej ilości pieniędzy i możliwości rówieśnikom, ale czy oni są też tak mocno szczęśliwi i czy też mają tyle motywacji by robić jak najwięcej? Z tego, co mąż opowiada po tym jak posiedzi z kumplami w barze, to sporo z nich chyba jednak czuje się mniej spełniona i szczęśliwa... Ba, niektórzy nawet nam zazdroszczą, że "dorobiliśmy się" już dziecka i małżonka, choć mogło by się wydawać że 20-25 latkowie o rodzinie nawet myśleć nie chcą XD ale różnie bywa :)

Osobiście nie chcę i nie zamierzam mieć dzieci, ponieważ uważam że nie byłbym dobrym kandydatem na ojca. Nie chcę skrzywdzić tego małego człowieka, sprowadzając go na świat i nie potrafiąc dać mu przykładu do naśladowania.

Co do zasady każdy organizm żywy ma imperatyw, żeby się rozmnażać. Człowiek, lew, mysz, biedronka. Działając wbrew temu imperatywowi, opanowując go rozumem, nie wyłączamy go. On dalej działa, choćby w podświadomości. Dlatego chyba więcej jest (jak wynika z moich obserwacji) więcej nieszczęśliwych anty-, niż nieszczęśliwych natalistów.

Kocham patrzeć na mojego męża w zabawie z naszymi dziećmi, albo kiedy im coś tłumaczy. Myślę, że to też jest warte wymienienia - jak wzmacnia się nasza więź małżeńska, kiedy razem nie tylko ponosimy trud, ale i wielką radość rodzicielstwa. Uwielbiamy pokazywać naszym maluchom piękno świata, mówimy też oczywiście o zagrożeniach czy trudnościach, ale chcemy, żeby byli ludźmi pięknymi, ciekawymi, odważnymi, a nie zblazowanymi, zgorzkniałymi i roszczeniowymi. No i ta duma, kiedy słyszymy/widzimy, jak nasze (po setki razy powtarzane) pouczenia przynoszą efekty. Warto ❤

Czekam na film krytykujący, bo to bardzo ważny temat, a jestem ciekaw innych perspektyw :)

Jako osoba wychowana w przemocowym domu, która przez całe dzieciństwo nienawidziła swoich rodziców za to, ze się urodziła nie mogę się nie zastanawiac nad tym czy moje dziecko chciałoby istnieć. Ja nie chciałam. Jako kilkulatka chciałam umrzeć, zasnąć i się nigdy nie obudzić, na szczęście nie wiedziałam, ze istnieje coś takiego jak opcja zabicia się. Bardzo długo nie chciałam mieć dzieci bo wiedziałam, ze z tym jak funkcjonuje nie ma opcji żebym wychowała zdrowe dziecko. Lata leczenia i udało mi się względnie ustabilizować i myśle, ze mam już możliwości do bycia wystarczająco dobrą matką. Doszłam do momentu, w którym wiem ze nie ma 100% pewności ze totalnie się do tego nie nadaje bo już wiem z czym mam problemy, nad czym muszę pracować i już nie panikuje ze nie będzie rodziny idealnej bo wiem ze taka nie istnieje. Liczę na to ze zanim się jakis maluch pojawi to będę na jeszcze wyższym poziomie wice tym lepiej. Bardzo często marże o spędzaniu czasu z moimi dziećmi, nie mogę się doczekać aż pokaże im wszystkie fajne rzeczy na świecie. Czekam tylko az będziemy mieli wykończony dom i niech sie ten covid uspokoi bo nie ukrywam, ze na początku pandemii jak były zalecenia do wstrzymania sie od zachodzenia w ciąże to był główny czynnik decydujący o wzmocnionej ostrożności przed „wpadka”. Jedno nieplanowane dziecko straciłam i nigdy więcej nie chce żadnego narażać na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Mam nadzieje,ze jeśli kogoś powołam na ten świat to nigdy nie będzie miał takich przeżyć jak ja za dzieciaka typu marzenia o śmierci, byciu zabranym od rodziców do domu dziecka czy tez już później o tym by po prostu dorosnąć i moc odejść swoją droga. Mam to szczęście,ze spotkałam cudownych ludzi,którzy pokazali mi, jak sobie wszystko poukładać i jak żyć ze sobą szczęśliwie ale nie wszyscy maja takie szczęście i doskonale rozumiem, ze ktoś kto nie wyszedł z bagna nie chce narażać kolejnych istot na takie cierpienie.

To nie jest materiał o antynatalizmie, Antynatalizmizm to nie jest koncepcja "nie chce mieć dzieci" tylko koncepcja że posiadanie dzieci jest moralnie złe. Także wszystkie argumenty "co mi dają dzieci" idą out jeśli mówimy o antynatalizmie, To nie jest koncepcja że "ja osobiście nie chce dzieci dlatego że XYZ" tylko że twój sąsiad nie powinien mieć dzieci, że Twoja ciocia nie powinna, mieć dzieci, że ty nie powinieneś ich mieć, nie że nie chcesz tylko nie powinieneś. Do tego argument z tworzeniem nowych ludzi którzy zmieniają świat, moim zdaniem kuleje bo może ty przekażesz swojemu dziecku wartości ekologii, czy jakie tam uważasz że zmienia świat na lepsze, ale na świat nie przychodzą tylko ekologowie, w tym samym czasie kiedy ty powołasz na świat dbającego o środowisko człowieka na świat przyjdzie np 200 bandytów, 1000 ludzi którzy mają wszystko w dupie generalnie i będą Np żyć od pierwszego, 500 dupków, 20 prostytutek i np 5 osób z depresją (liczby z dupy) Do tego argument z tworzeniem cierpienia, antynatalisci z tym argumentem uznają że życie jest cierpieniem samym w sobie a szczęście to tylko chwile Uznają ze bilans szczęście/zmartwienia jest w stronę cierpienia, Uznają że np tworząc życie ponosisz ryzyko że Twoje dziecko urodzi się z ciężka depresją, lub urodzi się z inną chorobą która będzie mu się uprzykrzać przez resztę życia czyli niejako bawisz się życiem z egoistycznych pobudek, "bo ja chce dziecko" Mówię to jako zdecydowany nie antynatalista, ewentualnie jestem antynatalistą lokalnym, uważam że niektóre osoby nie powinny mieć dzieci, np patologiczne małżeństwa, osoby z zespołem Downa (jak oboje rodziców go ma to jeszcze gorzej), jakaś inną ciężką wadą dziedziczną , czy osoby bardzo ubogie. A tak na ogół jestem natalistą globalnym, Z tym że widzę w twojej argumentacji bardzo wiele niespójności, bądź nie zrozumienia samej idei antynatalizmu więc liczyłbym na jakiś materiał poprawkowy, odnoszący się do zagadnienia antynatalizmu, a nie dylematu czy warto mieć dzieci Edit:. A i jeszcze apropo zaspokojenia męskiej potrzeby bycia szanowanym, to jest moje luźne przemyślenie, nie znaczy że tak uważam, ale czy nie może to być hamujące w innych obszarach życia? Np jesli masz zaspokojoną potrzebę bycia szanowanym w rodzinie, to czy przypadkiem nie zaniedbasz bycia szanowanym np w pracy? Np nie będziesz się piął po szczeblach kariery żeby być np menadżerem bo szacunek masz już w rodzinie, więc w pracy go mieć nie musisz?

Być może zbiorę za ten nieodnoszący się do samej treści nagrania komentarz baty, ale moja purystyczna dusza wzięła za wygraną po obejrzeniu X filmików Szymona: „liczba”(rzeczownik policzalny) ludzi, a nie „ilość” (rzeczownik niepoliczalny). Poza tym, „ponownie” - tak trzymaj, Szymon ;)

A ja się nie zgadzam. Polecam argumentację Davida Benatara. Jest wiele rozmów z nim na YT. A dodatkowo polecam przepiękny esej "Ostatni Mesjasz" Peter W. Zappfe. Jest dostępny za darmo w formie pdf'a.

Chciałbym mieć dzieci, jednak przeraża mnie że rodzic ma coraz mniej wpływu na wychowanie własnych dzieci. Sam czuję że na to kim jestem miał większy wpływ internet niż rodzice.

A co jeśli cierpię na jakąś chorobę genetyczną i stąd pochodzą moje obawy co do stworzenia nowego życia?

Bardzo solidny materiał, uwzględnia szerokie spojrzenie. Warto, by młodzi posłuchali i przemyśleli.

Mam 31 lat i jestem właśnie tą osobą o której mówisz ok 12. minuty. Nie msm dzieci, nie lubię, nie chcę mieć, nie nadaję się na matkę. Jestem empatyczną i pomocną osobą, która zdecydowanie dobrze dogaduje się z dorosłymi. Z dziećmi wręcz odwrotnie 🙃

Miłość miłość i jeszcze raz miłość. Bez miłości nic nie zdziałamy. To jedyne słowo którego mi w tym odcinku zabrakło. Reszta bardzo merytorycznie jak to u Ciebie Szymon. Dzięki 🤜🤛

Za dużo wiary za mało faktów

Co do argumentu z wypuszczaniem dobrych ludzi na świat żeby było mniej cierpienia albo zeby promowali idee ekologiczne: nie masz zupełnego wpływu na to jakie będzie twoje dziecko i tyle. Możesz robic co w twojej mocy żeby dziecko było dobrym albo uczciwym albo mądrym człowiekiem, ale ono będzie miało inny charakter albo będzie buntownikiem albo urodzi sie strasznie głupie jak niektórzy ludzie i nic na to nie poradzisz. chcialabym miec kiedyś dzieci ale jest tyle obaw co do posiadania ich i realnych argumentów przeciw, myślę że było to pominięte w tym filmie, ale to też po prostu twoje spojrzenie na temat

Wzruszył mnie ten odcinek, też zwariowałam na punkcie moich dzieci. Jak patrzę na tysiące zdjęć, które wtedy im robiłam, z tymi słodkimi minkami, upewniam się, że był to najlepszy okres w moim życiu. Ale klapki z oczu spadają mniej więcej wtedy, gdy dziecko pójdzie do szkoły, autorytetem stają się kumple i młoda wraca ze szkoły z pretensjami od proga "na nic mi nie pozwalasz, a inni rodzice to..." Szymon, nagraj film pod tym samym tytułem za jakieś 10 lat, gdy Twoje dziecko pierwszy raz Ci powie, że Cię nienawidzi. Być może ten kolejny film wciąż będzie miał taki sam przekaz, być może zmienisz zdanie, ale na pewno wtedy będzie bardziej racjonalny.

Bardzo dobry material

jako dziecko byłem wykluczony pod każdym względem, dziś interesuje mnie tylko asteroida który zakończy życie na Ziemi

W takim razie obal moje twierdzenie: Jeżeli chcesz mieć dzieci, aby zaspokoić swój egoizm ryzykując, że dziecko urodzi się mało zdolne, inteligentne, czy z innymi problemami, które sprawią, że będzie im się ciężej żyło(wiąże się to z gorszą pracą itd.). Jeżeli bawi Cię zabawa ludzkim losem to gratuluję. Pewnie, gdyby istnieli niewolnicy to także byś chciał tym ludziom powiedzieć, aby się rozmnażali?

Nie chodzi o to czy warto, tylko czy powinniśmy

Wydaje się, że film "Idiokracja'"może tłumaczyć dlaczego tak wielu ludzi nie chcę mieć dzieci. Ukazuje na początku ludzi inteligentnych, którzy specjalnie decydują się na życie bez pociech. Po, to żeby ich nie narażać na społeczne problemy lub patologie .

Ale ja nie cierpię być dla kogoś wszystkim.

Dobrze przedstawione argumenty, a Twoja radość podczas opowiadania o Twoim czasie z dziećmi jest najlepszym przykładem, że jednak warto

W ogóle nie odniosłeś się do antynatalizmu.

Bycie rodzicem to kwestia pewnej dojrzałości i umiejętnego pójścia na kompromis. Nie ma złotego środka na wychowywanie dzieci. Jesteśmy ewolucyjnie stworzeni do tego by mieć i wychować dziecko. Nie wszyscy mają,, to coś ", co sprawi że wychowywanie dzieci będzie dla nich łatwe. Czasem nam idzie lepiej czasem gorzej. Dzieci to nie kara, a dar który odpowiednio pielęgnowany da nam więcej korzyści niż cokolwiek innego. Jeśli będziemy tego świadomi to życie stanie się dużo łatwiejsze i dla nas, rodziców jak i naszych pociech. PS. Polecam książki Tracy Hogg język niemowląt i język dwulatka. Idealne nie są, ale mi i żonie pomogły odkryć co siedzi w tych małych główkach. Pozdrawiam.

Młodzi często są manipulowani i psychicznie wykańczani przez swoich rodziców, którzy chcą mieć wnuki. Któż z nas nie zna tej presji rodziny...

Jednym z czynników dla których "nie warto" mieć dzieci jest zachodni system emerytalny. Siła nabywcza emerytur zależy od dwóch rzeczy: - nadwyżki dóbr jakie wypracują następne pokolenia - wysokości składek jakie odłożymy. Chcąc wygrać w tej grze należy namawiać wszystkich dookoła żeby dzieci mieli samemu ich nie mając. Nikt świadomie w ten sposób nie myśli, ale istnieje zjawisko w którym ludzie postępują jakby kalkulowali, nawet jeżeli tego świadomie nie robią

Posiadać dzieci po to aby promowały twoją ideę - to chyba najbardziej skurwysyńska rzecz jaką kiedykolwiek słyszałem.

Obrzydziłeś mnie stwierdzeniem, że robienie dzieci to najambitniejsze zadanie i osiągnięcie człowieka. Obrażasz tym ludzi, którzy mają inne cele życiowe i aspiracje, obrażasz tym naukowców, artystów, wynalazców, działaczy, itp, którzy chcą w inny sposób pomóc ludzkości, bo w rzeczy samej najbardziej pijana para z patologicznego środowiska może sobie zrobić dzieci i zrypać im start w dorosłość. Ludzie są stworzeni do większych rzeczy niż tworzenie potomstwa, bo nawet najbardziej prymitywne formy życia mnożą się i przekazują geny dalej w taki, a nie inny sposób.

A może przestańmy pytać innych o takie rzeczy?? To są prywatne sprawy powodowane prywatnymi decyzjami. Przyjrzyjmy się jakie są opcje tego że ktoś nie ma dziecię: 1) nie może z powodów zdrowotnych (problem co czwartej pary); 2) nie może z powodów ekonomicznych 3) nie chce z powodów psychicznych np. traumy po poronieniu, 4) brak partnera 5) jest antynatalem. Tymczasem Szymon "ma wrażenie" i "przypuszcza" że innym się po prostu nie chce, tymczasem właśnie przez takich pieprzonych przypuszczaczy pary, które mają któryś z wymienionych problemów dostają dodatkowo szmatą w pysk od otoczenia. Cały wywód można podsumować: " niby rozumiem tych co nie chcą, ale czy oni na pewno wiedzą co robią. Bo Szymon MA WRAŻENIE że są leniwi." Zupełnie jak nawiedzeni religianci- niby współczują ale nie potrafią uszanować innych poglądów i nawet nie próbują zrozumieć drugiej strony.

A co w przypadku kiedy ktoś zaangażuje się w ważny dla ludzkości projekt będąc już rodzicem? Czy wtedy ma prawo porzucić dzieci aby poświęcić się sprawie?