Косю, гэта конь. Справа ў тым, што ў беларускай мове існуе яшчэ адзін склон, які ўжываюць ня вельмі часта, але тым не менш ён існуе. Часцей гэты склон сустракаецца ва ўкраінскай мове, альбо ў нашай тарашкевіцы. Але, ужываюць і ў наркамаўцы. Дакладна не прыгадаю яго назву, але, па сутнасці, яго ўжываюць, калі звяртаюцца да кагосьці, на прыклад браточку, ці панове, ці цару, мой цару, верны гасудару. Пэўныя словы, на прыклад, конь крыху змяняюцца пры схіленні.
Ну а сэнс у тым, што ў часы ліхалецця герой спева разумее, што ягоны спакой у яго радзіме, у памяці аб продках(радок пра батчыну стрэльбу) ды сярод сяброў- адзінадумцаў і што гэты спакой ён гатовы бараніць.
