Gdy na koniec gry jesteśmy ZA MOCNI 

3 odcinek Arasza, 3 raz nie mogę wyjść z podziwu jaki ten sweter jest zajebisty

Ale linkiem do swetra, to Ty się Arasz podziel...

5:00 kolejny dowód, że polska szkoła dubbingu to potęga

Mateusz - szacunek za wspomnienie o WBC 2! Myślałem, że to gra tak niszowa, że mało kto w nią grał, a tym bardziej mało kto ją pamięta dzisiaj.

Za Warlords Battlecry 2 wielki szacun, mało kto pamięta o tej grze, a świetnie ją wspominam!

40k w pozytywnym świetle? Inkwizycja lubi to

2:45 Bohater był prawdziwym koksem tylko wtedy, jeżeli ubił w pojedynkę 20 koboldów kuszników xD Burwa ale nostalgia się obudziła. Podbijanie Etherii to było coś

"okej to naraaaaaa.... plask" nie mogę z tego xD

Czekamy aż Arasz będzie miał włosy dłuższe niż Pan Mateusz

Dwa słowa: Cyberpunk, Wiedźmin... Tak chcesz przedłużyć, tak chcesz przylewelować, że potem siup siup, piu piu u boss nie żyje

Siła postaci wynikająca z mechaniki to jedno, ale to czego często brakuje, a co mogłoby korzystnie wpłynąć na odbiór, to reakcja świata na naszą siłę. Powiedzmy, że pokonujemy jakiegoś bossa bez problemów z zawiązanymi oczyma, a potem odpala się cutscenka, w której nasza postać ciężko dycha/kuleje/obficie krwawi/pada nieprzytomna/etc, ogólnie gra nam daje do zrozumienia, że chociaż nam poszło łatwo, to naszemu bohaterowi niekoniecznie. Najbardziej mi brakuje oskryptowanych reakcji na wyjątkowo dobrą walkę :) Czy to z bossem czy nawet w jakichś minigierkach np. w takich walkach na pięści jak w Cyberpunku, żeby ktoś nam powiedział "Wow jesteś naprawdę dobry, nie oberwałeś ani razu, zablokowałeś wszystkie ciosy" albo odwrotnie "Było blisko, jeszcze jeden cios i byś padł" Znacie jakieś gry, gdzie to występuje?

Hed: dark souls Gambrinus: bum bum wojenka Pan Mateusz: Simsy Jordan: ANIMEEEEE Arasz: Game The sweter ON

cień Mordoru - na początku dość trudna i serio trzeba było się skupiać podczas walk z orkami, potem z łatwością wycinało się całe masy

Akurat podany na koniec cyberpunk to idealny przykład, gdzie pod koniec gry (gdybym wiedział co i jak to pewnie nawet po 2h od rozpoczęcia swobodnej rozgrywki) nasza postać staje się tak potężna, że aż nudno. Na początku grałem ze snajperką i kończyło się to wielokrotnymi zgonami, bo nie znałem zasad rozgrywki. Potem dopakowałem w inteligencję, zrobiłem legendarne hacki i stałem się zgrozą i największym terrorystą Nightcity w dziejach, bo potrafiłem zabić cały budynek przeciwników stosując hacki, jednocześnie stojąc po drugiej strony ulicy. Mimo, że grę kupiłem i ciągle jest trochę do zrobienia nawet po ukończeniu głównego wątku, to mi się po prostu nie chce. Grałem na trudnym jak coś.

Oj, WBC II... Masa pozytywnych wspomnień. Dzięki, Arasz!

Warlords Battlecry II pamiętam ile godzin spędziłem w tej grze w czasach kiedy nie miałem internetu. Grałem rasą demon ze specjalizacją przyzywacz. Tworzyłem armie potworów i rushowałem inne bazy, które były słabo rozwinięte. Bohaterem nie podbiegałem tylko do innego bohatera, który miał specjalizacje zabójcy bo mógł mnie zabić na hita. Zabójca był kolejnym OP bohaterem w tej grze. Piękne czasy. Kampanie na hardzie przeszedłem chyba z 10 razy.

Warlords Battlecry II - bohater nieumarły, klasa wojownik rycerz śmierci. Jako nieumarły mógł się nauczyć magii śmierci, najważniejszy czar - wampiryzm. Po pewnym czasie rozwijałem się tylko do 3 poziomu, by zrobić ołtarz cieni pozwalający ulepszyć regenerację many. Po tym miał jak miał jej dość, na koniec jeszcze premia 20% mniej obrażeń od wszystkiego i był w stanie pokonać każdą armię (bez tytana) zyskując więcej życia niż tracił. Choć gra i tak stanowiła wyzwanie, kiedy mierzyło się z zabójcami mającymi niewielką szansę na zabicie bohatera jednym ciosem. Wtedy trzeba było rozwijać bazę.

dlatego dark souls to piękna gra, na początku dużo biegania jest, jak się potem wraca/przechodzi przez miejsca w których byliśmy czuć było progres naszej postaci.... do czas aż nie zgwałconym przez zwykłego ciecia z pochodnią :D

WBC 2 było moją pierwszą grą strategiczną. Grałem w nią godzinami. Barbarzyńca Druid przywołujący żywiołaki. Jak ja tą grę kochałem.. Szacunek za przypomnienie. Aż się łezka zakręciła :')

Ja grając w kampanie Heroes 4 i 5 często mialem taki problem ze pod koniec kampani lub mapy, miałem zawalczyć z najpotężniejszym przeciwnikiem jaki był i często było tak ze tak wyexpiłem mojego heroesa i tyle miałem jednostek że na spokojnie wygrywałem finałowe walki. Jednymi problemami były jakieś konkretne ruchy przeciwnika. W H4 był to np jakiś konkretny czar przed którym wiedziałem że jak się obronie to "wygrana mam w kieszeni" za to w części piątej zdarzało mi się przegrywać przez to że nie mogłem rozbić wrót przeciwnika w zamku i przez to kusznicy z wieżyczek mnie powystrzeliwali jak kaczki :P Z tego co pamiętam to było kilku przeciwników w H4 i H5 którzy zawsze sprawiali mi duży problem, ale wystarczyło obrac właściwą taktykę.

wlasnie tak powinno byc ze wrog ucieka przed toba czy twoja potega i to jest czucie mocy ze wrogowie szcza po gaciach jak cie widza

wow... chyba pierwszy raz o warlords battlecry II na waszym kanale... w warlordsach z herosa najczesciej robilem kaplana bajkowych istot i znizki na budynki i jednostki juz po kilku bitwach byly pozytywnym zaskoczeniem

Jak w Gothicku 1 i 2, było się na początku cieciem, tak w trójce od razu było się kozakiem mogącym zabić kilku orków, co mnie bardzo odrzuciło i nigdy ostatecznie trójki nie przeszedłem. Tak że mi się wydaje ze idealna gra tworzy wyzwania, ale też potrafi dać satysfakcję z bycia kozakiem tu i tam. Żeby nie było to czystą gonitwą za marchewką, która ucieka ci tylko przed nosem aż nagle niespodziewanie okazuje się że ''to ostatnia misja''.

W zasadzie to mam 2 proste przykłady z brzegu, w których postacie przy końcu są już tak dokoksowane, że ciężko je zatrzymać. Cyberpunk 2077 i Wiedźmin 3. W Cyberpunku praktycznie wszystko co się chce osiągnąć ma się po wbiciu max lvlu, który przy wykorzystaniu odpowiednich exploitów i glitchy idzie zrobić w jakieś 3-4h od rozpoczęcia rozgrywki. Od tego momentu i po zdobyciu dwóch czy trzech OP broni i setów pancerzy w zasadzie jest się niezniszczalnym. O ile nie mówimy tu o wykorzystaniu błędów gry, to sytuacja wcale nie jest dużo gorsza, ale wiadomo, nie jest aż tak przesadzona. Z kolei w Wiedźminie 3 po zdobyciu konkretnych setów przez wrogów przejeżdża się jak walcem po asfalcie. Równa się ich z ziemią. Tym bardziej gdy zbuduje się odpowiednio build, to nawet walki z najtrudniejszymi przeciwnikami stają się dziecinnie proste.

No to ja tez sobie powspominam, jak jakoś 2-3 lata temu zachęcony przez Kacpra Pitalę wziąłem, się za Mirrors Edge Catalist i... zasugerowany tym jak gra działa rozwijałem postać w stronę nowych ruchów, by biegać jeszcze szybciej, skakać wyżej itd. i wszystko fajnie aż do pierwszej sytuacji, gdzie wbrew temu co sugerowała gra nie chodziło już o to, żeby nie tracąc impetu prześlizgnąć się między pracownikami K-sec, ewentualnie jednego z drugim w biegu powalając wślizgiem, odbiciom od ściany, czy innym spadnięciem na niego z wysokości, nie tracąc impetu i biegnąc dalej, ale trzeba było wyczyścić arenę z wrogów. No to zacząłem pakować punkty w drugie drzewko umiejętności nabywając parę nowych ataków i podbijając ciut ich siłę. Niestety bardzo szybko gra stawia przed nami najsilniejszego przeciwnika w grze, który na tym etapie jest gąbką na kopniaki (bo na pięści to go nawet nie idzie trafić), jest szybki, silny i w ogóle stanowi nie lada wyzwanie. Do tego najskuteczniejszy cios przeciwko niemu jest jeszcze daleko na drzewku i nie ma co marzyć o jego zastosowaniu. Męczyłem się w tej walce niemiłosiernie i kilka razy robiłem sobie przerwy od gry, by spróbować z nowym zapałem, w pewnym momencie nawet planując zacząć od początku i rozwijać postać jedynie w walkę. Ale jakoś się udało, Faith robiła się coraz silniejsza, by na koniec, gdzie jako walka finałowa dostajemy z tego co pamiętam 3 takich gostków jednocześnie - rozwalić ich jednak postacią ze wszystkim na maxa to była banalna zabawa, bardziej w stylu QTE dla obejrzenia fabuły do końca, niż wyzwanie... Ale nie sprawiło to mi zawodu, ale poczucia potęgi też nie. Jedynie żal do gry, że nie sugerowała od początku, jak powinienem rozwijać postać (pomijając, ze gra w ogóle nie sugeruje tych drzewek rozwoju, odkrywa się je niejako samemu wchodząc w mapę i zmieniając tam menu - osobiście pierwsze punkty rozdałem mając ich już kilka, bo nie wiedziałem, że je mam i mogę wykorzystać). W ogóle uważam, ze tego typu rozwój postaci w tego typu grze był po prostu głupim rozwiązaniem. Dużo lepiej dewizowiec by zrobili dając naturalny rozwój na bazie wyuczanych z czasem rzeczy, pozwalających na odkrywanie wcześniej niedostępnych miejsc jak w metroidvaniach. Fabuła gry wskazuje na to, że jesteśmy niedoświadczonym kurierem, ale takich jak my lata sporo po mieście i koledzy mogliby nas szkolić. A i walka mogłaby blokować rozwój koniecznością użycia nowego kopniaka, aby otworzyć jakieś drzwi, czy zastosowania jakiejś techniki, aby pozbyć się strażnika po drodze. Większa immersja i lepsza zabawa w jednym. Ale cóż... do tak zaprojektowanej gry już nigdy nie wrócę, ani też nie spróbuję aktywności engamowych w zakresie wyzwań i pobijania czasów tą swoją wymaksowaną Faith - bo uważam, ze była sztucznie osłabiona w trakcie fabuły, co zabrało mi część frajdy.

Zapomnieliście o Yakuzie 0, gdzie po wbiciu 99lv umiejętności brało się bossa na hita ;)

Elex byłby tutaj świetnym przykładem, gdzie człowiek cała gre się męczył tylko po to, by boss padł na 3 hity

Osobiście uważam, że Bloodborne z swoją mechaniką wglądu robi dobrą robotę. Bowiem mechanika która polega na zmianie właściwości, cech czy siły u słabszych przeciwników, w skutek przyrostu ilości surowca, który notabene zbieramy poprzez eksplorację to naprawdę ciekawe rozwiązanie. Fajnie było by zobaczyć grę w której podstawoni przeciwnicy wraz z wzrostem lvl postaci zyskują nowe umiejętności lub oręż. Np taki Doom, diabliki w późniejszym etapie oprócz swoich ognistych granatów mogły by też zionąć ogniem z bliska czy coś.

M.in. dlatego tak bardzo lubię Ori. Najtrudniejszym momentem było dla mnie Guinso Tree, które jest dość wcześnie, ale trudność nie wynikała z samego wyzwania, tylko z ogarnięcia gry. Później gra stawała się coraz trudniejsza, ale dawała też narzędzia jak sobie z tymi trudnościami radzić. Nie były to jednak zwykłe statystyki, tylko coś czego trzeba się nauczyć. Poza tym każdy biom rządził się swoimi prawami i bycie kozakiem w jednym niekoniecznie pomagało w innym.

Każdy RPG w którego gram. Czyszczę wszystko co się da i jak zaczynam robić główny wątek, a przeciwnicy się nie skalują, to lecą na hita.

Tutaj przykład Sekiro jest świetnym uzupełnieniem tematu. Pierwsze przejście Sekiro to męka. Pamiętam, że z taką Pani Motyl pierwszy raz tlukłem i ginąłem - bez końca. Przy drugim przejściu kiedy ma się umiejętność "smoczy błysk " i dobrze operuje się walutą to wielu przeciwników (W tym bossów i ta przeklęta Pani Motyl!) pada po kilku minutach. Oczywiście pomaga też nauczenie się ataków bossów i gracz już wie czego się spodziewać. Oczywiście jak ktoś chce, to może pewnym dzwonem sobie rozgrywkę jeszcze utrudnić.

To jest bolączka większości gier RPG, że fatalnie skalują się do late-game. Seria Dragons Age, seria Wiedźmin, seria Persona, Baldur, Neverwinter, Nier Automata, Deus Ex, seria Yakuza, Divinity Original Sin. Zawsze odbijam się na tym samym. Na początku gra rysuje satysfakcjonujący poziom trudności, który gdzieś w połowie zabawy zupełnie ucieka, a ja steamrolluje się przez wszystko i wszystkich jedną i tą samą kombinacją. Nie mówię tutaj nawet o power buildach z Internetu, ale o takim zwykłym, typowym budowaniu się na czuja...

W pierwszej cześci "Fable" finałowego bossa można było ubić w mniej niż minute. Wystarczyło odpalić odpowiednie umiejętności takie jak: spowolnienie czasu, furią zwiększająca obrażenia i przyśpieszenie ataku. Po tej kombinacji przeciwnik nie stanowił żadnego zagrożenia

Świetna robota Arasz z tym ostrzeżeniem przed spoilerem. Gdyby tylko w innych filmach redakcja też tak robiła :').

12:22 - wspomnieć o Cyberpunku I to "dobra, nara" na końcu było genialne :D

Dlatego moim ulubionym rozwiązaniem jest sytuacja, w której do pewnego stopnia przeciwnicy na różnych poziomach występują obok siebie. W Gotiku na pierwszych levelach kiedy wilk przynosi nam problem możemy napotkać na orka czy nawet cieniostwora, które oznaczają ostateczną śmierć. Jednocześnie kiedy dojdziemy do poziomu, w którym kładziemy orków na easy to wciąż możemy natknąć się na ścierwojada, którego mamy na hita. Dzięki temu widzimy jednocześnie, że postać się rozwija oraz, że przeciwnicy są coraz mocniejsi. Znacznie słabiej jest to rozwiązane w takim Wiedźminie 3 gdzie nawet pod koniec można walczyć z wilkami, które mają po prostu podniesiony level. O Skyrimie nie ma nawet co wspominać...

Idealna rozgrywka jest w tedy gdy najpierw jesteśmy naprawdę słabi potem stajemy się super koksem, następnie gra znowu sprowadza nas na ziemię sprawiając, że spadamy w dół dając nowych przeciwników i znów ciężka harówką wskakujemy na szczyt i tak w kółko aż do końca. Wyzwanie, przyjemność i chęć do dalszej gry zachowana.

Według mnie zajebista byłaby mechanika kiedy ulepszymy postać, gra stanie się łatwiejsza przez chwilę, a później gierka powie ,,dobrze, że się nabawiles, bo teraz dostaniesz wpierdol"

Szacunek za Warlords Battlecry 2. Gdy w to grałem wiele lat temy nawet nie zdawałem sobie sprawy że heros może być OP. Zazwyczaj robiłem wszystko byle zdobyć tytana, ale i ten przy złym zarządzeniu mógł szybko zginąć i już się nie odrodzić.

Nie ma to jak sobie zapracować na to, żeby w końcu być OVERPOWERED pod koniec gry :)

Elex - Robisz wszystko co możesz na mapie a w walce z bossem - Hybrydą - rozwalasz go na jednego szybkiego combosa, że nawet jego świta nie zdąży do nas dobiec. Rozczarowałem się :(

Osobiście chrzanię wyzwania, najmilsza część gry to dla mnie ten moment, gdy mój awatar staje się niepokonanym wymiataczem :P

Skyrim, legendarny poziom trudności: wszystkie skille na 100, perki w kowalstwie i zaklinaniu, bez problemu kładę wszystkich wrogów Karstaag i Ebony Warrior: bez problemu kładą mnie

Podoba mi się że jak Arasz mówił o tym że op buildy są ok był pokazywany cyberpunk gdzie ręczna wyrzutnia pocisków i tranquilizer rounds zapewnia one hit killa na prawie każdym przeciwniku z wyjątkiem może smashera

W DbD (Dead by Daylight) bez użycia odpowiednich perków wygrana jest absurdalnie trudna, lecz gdy zaczniesz łykać dobre perki (których mogę dać całą listę) i użyteczne techniki typu 360-siątka to wygrana zależy już tylko od wkładu w wygraną

Ja od siebie dodałbym do tej listy horizon zero dawn bo ta gra na początku sprawiała ogromne problemy gdy pojawiły się z trzy sztuki złomiarzy a na końcu to bossa się rozwalało bez stresu i problemu. Swoją drogą super materiał, uwielbiam humor Arasza

Stary kocham Cie. Od dobrych 4 lat szukam "tej gry z duza iloscia ras i minotaurami" w ktora ostatni raz gralam jak mialam z 13 lat, dzieki Tobie juz wiem, że to warlordsi

W Saints Row 3 jak się nabiło wszystkie umiejętności to gra się stała... "nudna". Odporność na kule, wybuchy, ogień, upadek, walnięcie autem i nieskończona amunicja to jak gra na kodach. Gra nie była żadnym wyzwaniem na ostatnich misjach, aż żałowałem, że to miałem. To było takie moje pierwsze doświadczenie z przekokszeniem postaci.

W warhamerze w wersji stołowej (gimby nie znajo) Space marines jest naprawde ciężko przegrać ale trzeba odpowiednio dobrać jednostki i w miare ogarniać grę. Znacznie tródniejsi są np. Orkowie gdy zawcześnie stracą warlocka i stracą możliwość szarży. I nie mają postaci z mocami psychicznymi to idzie nimi przegrać naprawde szybko

W Final Fantasy X zatrzymywałem się w pewnym momencie gry, i zaczynałem grind jak wsciekły, jak już byłem mega koksem to fajnie sie grało do samego końca :D

Arasz miło się słucha Twoich materiałów, 3m się chłopie 💪

O kurde, WB2, gra dzieciństwa, ale fajnie, że mi o niej przypomnieliście :-D

Nie wiedziałem że arasz nagrywał już w 1990 roku fajnie że mają takie archiwalne filmiki:) fajny sweter wtedy miałeś:D

Osobiście brakuje mi w wielu grach tego poczucia potęgi w późniejszym etapie rozgrywki. Swoją drogą autor książki "Level Up!" (książka o game designie) Scott Rogers uważa, że ostatni boss powinien być tym najłatwiejszym (co nie znaczy, że łatwym), żeby gracz czuł swoją moc i satysfakcję z tego jaką przeszedł drogę i jaką potęgę uzyskał.

Nie ma czasu do stracenia! Bracia! Kosmiczni Marines - dziś wróg stoi pod naszymi drzwiami. Znamy swoje obowiązki i wypełnimy je. Walczymy za swój honor jako Krwawe Kruki, jako Kosmiczni Marines... i walczymy w imię Imperatora! A jeśli dzisiaj zginiemy, zginiemy w chwale. Umrzemy śmiercią bohaterów... ale nie możemy zginąć. Nie! To wróg posmakuje śmierci i porażki. Jak wiecie... Większość naszych braci stacjonuje w kosmosie, gotowych na desant. Nasz obwód został przygotowany na wypadek, gdyby nasi wrogowie okazali się być tak śmiali i tak głupi. Rozmieściliśmy niezliczone przekaźniki pozwalające na wielokrotne, jednoczesne i miażdżące obronne ataki desantowe. Kodeks Astartes nazywa ten manewr Stalowym Deszczem. Uderzamy na wroga znienacka, obezwładniamy go... nie zostawiamy nikogo przy życiu. W tym czasie nasze siły lądowe zapewniają pełną obronę naszej Kwaterze Głównej. Jesteśmy Kosmicznymi Marines! Jesteśmy gniewem Imperatora!

Arasz zawsze wyglądał trochę jak Alan Rickman, a z tymi włosami to już czysty Snape. Zajefajny sweterek :D

Od razu przypomina mi się, jak odkryłem pętlę zaklinania i alchemii w Skyrim. Zakląłem jakiś losowy szajs tak, że dostałem pasek życia dłuższy niż kolej transsyberyjska, de facto dający nieśmiertelność, możliwość spamowania najpotężniejszymi zaklęciami bez wyczerpania many, miecz czy łuk ściągające smoka na hita, możliwość wyniesienia całego lochu na plecach, całkowitą niewidzialność pod warunkiem chodzenia w kucki... Mogłem wszystko. No i gra zamieniła się w symulator chodzenia. Dość szybko się znudziłem, choć nie powiem, moment w którym wziąłem na hita P O T Ę Ż N E G O Alduina był bardzo satysfakcjonujący.

Ja bardzo cenię sobie drogę w horizon zero dawn. Na początku każdy wróg był wyzwaniem, a po pewnym czasie, zdobyciu odpowiedniego sprzętu i przede wszystkim wiedzy, nagle stawało się predatorem zamiast ofiarą. Chociaż jednocześnie cały czas nawet prości przeciwnicy mogli nam zrobić sporą krzywdę jeśli byliśmy nieostrożni

Kingom Come Deliverence ,gdy na początku kazda walka byla wyzwaniem i powtarzało się ją wielokrotnie,a pod koniec gdy każdy padał na 2 cięcia mieczem

Dla mnie taka gra bylo Heroes of Might and Magic 4. Grajac w kampanie, glowny bohater stawał się tak nietykalny, że na jeden cios z łuku pokładał dziesiątki (jak nie setki) czarnych smoków. Można było chodzić sobie samym bohaterem i ubijać wszystkich przeciwników bez problemów.

Dla mnie Gothic był świetnie stopniowany, na początku nerwy i wczytywanie gry po 30 razy żeby zgarnąć 100 exp. Ale później faktycznie było aż za łatwo, jednak to wszystko usprawiedliwiają świetne dialogi, które dawały nam 100% satysfakcji, dzięki temu, że ktoś kto uważa się za niewiadomo jakiego kozaka, ginie od naszego jednego ciosu. Przykład: "Mam w dupie przeznaczenie, skrzynia jest moja" i nagle nie wymagasz od próby ognia wyzwania, tylko jak najszybciej rozkurwić typa, któremu pięknie pocisnąłeś

Mi się zdarzyło tylko raz w grze Sacred wiele lat temu.. Pamiętam, gdyż potem zawsze dążyłem do tego, by w grach więcej to się nie zdarzało, że finałowa walka trwa 5 sekund..

Dlatego tak genialnym zabiegiem jest gdy gra zaprezentuje nam jakieś wyzwanie, pozwoli się z nim zmierzyć i w przypadku porażki je pominąć po to, aby wrócić do niego później. Będąc lepiej wyposażonym czy wylevelowanym.

7:05 Mam dziwne wrarzenie że wiem do czego bijesz. Fajnie że wyciągacie wnioski.

Prosiło się o Baldur's Gate 2 z dodatkiem gdzie bądź co bądź stajesz się potężnym boskim pomiotem w drodze na tatowy tron. Dobrze prowadzona postać może się stać niepokonana co daje sporo satysfakcji. Zamieniać się w księcia żywiołaków albo jako chuderlawy łotrzyk ubrać paladyński pancerz i młot dający 25 siły i siepać.

Pamiętam taką samą sytuację miałem z Diablo 3 gdy przechodziłem łowcą demonów, w połowie gry już na pada nie musiałem patrzeć. To samo z Wiedźminem 3, wszystkie misje poboczne i znaki zapytania a osprzęt który dostaje się za misje i powinien być ekstra, staje się zwykłym śmieciem sprzedanym pierwszemu lepszemu handlarzowi

Ja tak samo uwielbiam kiedy dziesiątki godzin expienia w grze dają efekt i mam do dyspozycji wymiatacza, niewymagające zakończenia mi nie przeszkadzają.

Fajny filmik . Jeśli chodzi o obliviona to przez skalowanie mocno się męczyłem zwłaszcza w otchłani(w skyrimie nie miałem takich problemów bo lepiej mają tam zrobione skalowanie) natomiast jeśli chodzi o dooma eternal to na pewno nie jest on łatwy nawet na łatwym poziomie trudności a walka z ikoną grzechu albo z khan maykr są trudne.

W 4 x jest tak samo jak w heroesach bo pod końcec gry po kilku godzinach gra zamienia się w ganianego z niedobitkami których armię ściąga się w kilka tur

Z kolei w grze Risk of Rain 2, która posiada efekt kuli śnieżnej, oraz przed ostatnim bossem można ją za pętli to ostatnia faza skazuje się z każdym przedmiotem jaki się podniosło

Pierwsza część Gothic, gdy zobywaliśmy Uriziel i pancerz z rudy bohater był praktycznie nie do pokonania

To prawda, styl rozgrywki o ile gra na to pozwala ma bardzo duży wpływ na łatwość gry. Np cyberpunk. Grałem na tym samym poziomie trudności co szwagier w tym samym czasie.On ulubił sobie karabiny w otwartej walce, ja pistolety z tłumikiem w skrytej walce. On w najlepszym momencie gry miał po 3-4 tys ataku walka z przeciwnikami do przejścia ale z pewnymi trudnościami. Ja do finału 34-40 tys ataku za strzał w głowę walki były dla mnie jak jakimś trybie ultra easy aż byłem w szoku xd

Panie Mateuszu i tu ma Pan u mnie mega wielkiego plusa za przytoczenie Warlords-ów...Kocham tą grę

Tak samo saints row 3 i 4, na koniec byliśmy już biegającym czołgiem

O mój boże imperatorze zbawicielu Świata gier :D * bije mu pokłony * :D super materiał :) Arasz przypomina mi takiego Księcia Prince of Persia w wydaniu Polskim. Zupełnie nie wiem czemu :) a na poważnie bardzo fajny materiał :) tak trzymaj.

Szacun za Warhammera :)

Star Wars - Jedi Knights - Jedi Academy! nie było poziomów bohatera ale odblokowywanie kolejnych bronii, zdolności Mocy i technik walki mieczem świetlnym. Po całych godzinach opanowywania tego wszystkiego dochodzi do ostatniej bitwy, w której jednym ruchem myszki siekamy wrogów na kawałki, a mimo to nadal możemy łatwo zginąć od jednego ciosu plazmowego ostrza.

Najbardziej mi przypomina gothic 1 gdy na początku zwykły wilk jest super wyzwaniem, a pod koniec gry możemy zabić cały Stary obóz.

W Warlords battlecry II spędziłem duzo czasu, odkryłem nawet buga na jednej wersji , że robiło się bohatera z lol 1 a potem w rozgrywce wybierało się tymczasowego bohatera z lol 50 dawało się to samo imię itd i się plik nadpisywał. Miałem mrocznego elfa zabójcę i przedmioty wężowe czy coś takiego, z premia do seta +%szansy zabicia jednym strzałem, władowałem wszystko w tego skilla jako mroczny elf i miałem coś koło 20~ % szansy na zabicie jednym hitem. I w opór attack speeda. Vs wierzę byłem słaby ale nawet tytany klekaly po 4 hitach max.

Ja osobiście w każdej grze (o ile tylko jest możliwość) na samym początku robię co się da by przymaksować. Questy poboczne, lvl ukryte, przechodzenie po 5x tego samego itd... A to tylko po to, by potem totalnie bez stresu "nawalać" ile się da we wszystko co się rusza.... Ot gra ma mnie odstresować, a nie wkurzać z każdym kolejnym bosem :) :) A jak tylko odkryję jakiś "ukryty build" czy kombinację umiejętności/broni itd to w 100% na pewno to wykorzystam :) Jak ktoś lubi wyzwania to polecam grę o nazwie "życie" :)

To akurat dobrze robił gothic bo od początku gry można było spotkać przeciwników którzy mają nas na pierdnięcie a z czasem stawali się oni mniej gorźni ale dalej stanowiący wyzwanie jeśli są w grupie.

Ostatnio jak grałem w Spellforce wojownikiem/tankiem i pod koniec gry byłem tak OP, że nie opłacało mi się budować armii i wszystkie mapy przechodziłem w pojedynkę. Ostatniego bossa pokonałem robiąc sobie kanapkę... w innym pokoju...

5:00 takie alternatywne zakończenie "Powrotu Jedi" bym obejrzał :)

I tak najlepsze połączenie RPG i RTS to SpellForce złota edycja i nic tego nie zmieni :) I jak zwykle kozak odcinek

Miałem tak z Vanhalla, nawet poziom berserk nie pomógł 🤭 uzależniony od eksploracji 🤗

Robilem dokladnie to samo w Warlords Battlecry. Kiedy gralem kampanie, to od razu na poczatku wysylalem mojego OP bohatera, zeby zmiotl z powierzchni ziemi przeciwnika. ;p

Imperator strzeże.. i buffuje! 💙

Ja właśnie gram w Nioh i jestem dość mocno zaskoczony jak ciężko się gra i to nie tylko z boosami( nie raz miałem ochotę jeb.... kontrolerem w ścianę bo przez jeden malutki błąd ginąłem) bo czasem trafi mi się dwóch przeciwników na raz ( nie są boosami) z którymi nie mogłem sobie poradzić aż po jakimś czasie znalazłem drogę. No i po ukończeniu trzech map poziom mobów i boosów nie jest na moim lvl, tylko jest dużo wyższy i wtedy zaczynają się schody i kombinowanie :P

Warlords battlecry2 - bardzo fajna koncepcja z tym bohaterem... W Heroes IV również świetnie się sprawuje :P

5:20 Po ubraniu postaci w sezonie wchodzisz na U16 i tak właśnie jest. TZN pada na 3 strzały bo ma przerywnik filmowy 2 razy ale wiesz o co chodzi :-P

Jestem prostym gościem, widzę Arasza to klikam. ;) sweter petarda!

Obcy: Izolacja. Po zdobyciu miotacza ognia gra staje się nudna, monotonna i zdecydowanie za łatwa.

Brakuje mi tu Gothica 1 i 2 z tym że tam możliwość bycia op ścierwem na koniec gry jest mega satysfakcjonujące.

Ja może jestem jakiś dziwny, ale wyzwania w grach najczęściej sprawiają, że się zwyczajnie wku*wiam. A gdy już przejdę ten etap, nie mam żadnej satysfakcji tylko irytację, że zmarnowałem na to tyle czasu. I nic tak nie wybija z dobrej opowieści w grach RPG jak konieczność próbowania po raz 10-ty zabić tego jednego bossa.

Film/materiał idealnie odpowiada TVGry, kiedyś byli prawie nikim, a teraz zna ich wiele osób i są ZA MOCNI by ich krytykować. Jak widzicie gra od życia się nie różni w sumie.

w god of war wychodzenie z piekla na hardzie, zajelo sporo czasu i wcale nie sprawilo mi przyjemnosci, nawet przejscie tego. :D

piękny jak zawsze

7:28 XD zajefajne 13:39 trzeba bylo chociaz powiedziec wiedzmin 3 na zakonczenie, dziwie sie ze ten material zostal puszczony do uploadu na youtube

Genialne...genialne...

Dla tego gry (nie wszystkie) które są trudne przez całą rozgrywkę wprowadziły tryb NEW GAME + i możemy zacząć od nowa z naszym całym ekwipunkiem i wymaksowanym bohaterem niszcząc wszystko na swojej drodze samym spojrzeniem