Heel erg herkenbaar. ik heb mij zot gefrustreerd dat bij mijn partner geen inzicht mogelijk was. Ik wist toen nog niet dat ze 'vermoedelijk' borderline heeft. Het bekijken van je vlogs helpt mij enorm te begrijpen wat er nu precies gebeurd is in de relatie. ik stond als een zot tegen haar te roepen omdat ze me steeds de stiltebehandeling gaf en ik mij kapotfrustreerde. uiteindelijk zoek je het bij jezelf omdat jij wel degene bent die los staat te gaan. Jammer genoeg was ik zo verliefd op dit meisje dat ik er 6m nadien nog niet helemaal van bekomen ben. Gelukkig kan ik nu wel plaatsen dat wij toch niet konden zijn. Terwijl ze de ware was in mijn hoofd, waar ik mijn verdere leven mee zou delen, kindjes maken,...en dit idee hadden we beiden. jammer maar helaas. Het feit dat ik het er nog moeilijk mee heb, vindt zij dan weer moeilijk. 'laat me los'. Alsof dit zo makkelijk is na lang te hebben gedacht dat wij samenhoorden en toekomst hadden. Er waren zoveel mooie momenten. Wij waren zo erg vertrengeld geraakt met elkaar. ik had dit gevoel nog nooit gehad. Ik moet het aanvaarden. gelukkig helpt inzicht om te aanvaarden. Elk onderwerp in je vlogs geeft me meer en meer inzicht. Alle puzzelstukjes vallen nu in elkaar. Ik had haar zo graag willen helpen, maar ze kon zich niet kwetsbaar opstellen en haar gedachten, gevoelens,...delen. Ik overschatte mezelf, maar dacht echt dat ik er voor haar kon geweest zijn als ik dit alles vroeger wist. Nu moet /wil ze zelf alleen verder. Ze is dan ook 2x plots verhuisd. Bespreken was geen optie. ze besliste gewoon en nadien...'het werkt niet, laat los'
Ik ben van oorsprong wel geneigd om de verantwoording bij mezelf te zoeken. Ik werd vroeger erg gepest op school: ik wist dat het met mijn gedrag te maken had. Het lukte mij niet om mijn gedrag aan te sturen (ik blijk buiten borderline ook ADHD te hebben). Maar ik wist altijd dat wanneer ik wil dat het voortaan anders gaat ik met mezelf aan de slag moet. Maar wat ik ook ondernam. Alles leek te mislukken in mijn leven. Mensen met borderline zijn geneigd om iets buiten zichzelf te leggen, omdat ze het gevoel hebben dat ze geen controle hebben over zichzelf. Tenminste zoals ik het ervaar bij mezelf. Ik kan heel oplossingsgericht denken. Ik zou het liefst niet blijven hangen in gevoelens van misère. Ik aanvaard dat het leven gepaard gaat met tegenslag en vind het ook mooi dat je juist daardoor je kan ontwikkelen tot een rijk persoon. Maar mijn emoties gaan daar niet in mee. Wat ik voel, is zo heftig. En zeker verlatingsangst kan blijven hangen. Ik pieker me suf hoe ik hier het beste mee om moet gaan, maar uiteindelijk doe ik toch destructieve dingen. Door die onmacht ga ik het buiten mezelf leggen. Ik claim de ander, want hij of zij is voor mijn idee de laatste strohalm aan hoop die ik kan vastgrijpen. Enerzijds ben ik heel streng voor mezelf en zeg ik "ik moet leren lastige emoties te verdragen net als iedere andere volwassene". Anderzijds: "Waar heb ik deze pijn aan verdiend? Waarom moet ik me altijd inhouden en wegcijferen en hebben anderen wel het recht om uiting te mogen geven aan hun emoties? Als werkelijk iedereen tegen me is... Ik stop met mezelf wegcijferen en kom eindelijk eens voor mezelf op". En dan komt de woede eruit en ik weet dan precies datgene te zeggen om de ander zoveel mogelijk op zijn hart te trappen. Ik ben er dan van overtuigd dat ik eindelijk eens een keertje voor mezelf opkom. En achteraf heb ik daar verschrikkelijk veel spijt van. Ik wil anderen niet het leven zuur maken. Ik wil niemand meesleuren in mijn negativiteit. Ik wil mijn best doen om mezelf bij elkaar te rapen en wat leuks te maken van mijn leven. Als partners van borderliners dit lezen ... ik doe dit niet om mijn partner kapot te willen maken. Ik ben er juist heel vaak mee bezig hoe ik het voor mijn partner zo min mogelijk belastend en zo leuk mogelijk kan maken. Maar ik raak dan zo in de war van alles dat ik door de bomen het bos niet zie. Ik wou dat ik redelijk kon reageren en me volwassen kan opstellen. Maar het gaat gewoon niet.
Wauw! Diep respect! Ik denk dat je er bijna bent om genoeg controle uit te oefenen om dat laatste stukje "afreageren" (wat ongelofelijk logisch is overigens) ook om te zetten in een andere vorm! Echt WAUW, je hebt een enorme zelfreflectie en ik denk dat als je voor het laatste stuk waarin je gevoel van onrecht en niet gezien worden op gaat lopen een manier van communiceren in weet te bouwen, die uiteindelijke fase van in woede voor jezelf opkomen in de meeste gevallen voorkomen kan worden. Is wel een kwestie van véél trainen op een heel naar kwetsbaar en gevoelsmatig onnatuurlijk moment contact maken (Ik spreek uit ervaring ) maar het kan! En jij zéker!! ❤
ArtificialSoul@ Ten eerste ben je geen borderliner, maar heb je een probleem met het reguleren van je emoties. Etiketteer jezelf niet. Het is voor jou een probleem om je gelukkig te voelen. Dat is voor jezelf vooral heel verdrietig. Zoek handvatten waardoor je het geluksgevoel steeds vaker kunt oproepen. Afreageren op anderen is kenmerkend, maar niet de oplossing, omdat je daarmee juist dierbaren afstoot, zoals je weet. Ik vind je heel erg intelligent overkomen. Je hebt veel zelfkennis en de kracht en inzicht om met je gevoelens te kunnen omgaan. Dat gaat je zeker lukken. Ik wens je heel veel liefde, geluk en een warme, begripvolle en liefdevolle omgeving toe. Geniet van alle mooie dingen en wees niet te hard voor jezelf. Een goede therapeut is fijn om op terug te vallen. Dan kun je je verhaal, je spanningen en je emoties kwijt en dat ruimt op, zodat je in het dagelijks leven wat ontspanning krijgt en minder piekert. Toppertje ben je 🍀❣️
@@Jo-vj9py Thanks! Ik moet wel eerst zeggen dat ik het heel moeilijk vind om een goede therapeut te zoeken. En ik ben er wel klaar mee. Ik vind vooral bij de reguliere zorg dat er onvoldoende geluisterd en meegedacht wordt met de clienten. Je wordt daar behandeld voor de diagnose borderline, niet voor de situatie waar het uiteindelijk om draait. Ik heb daar vaak betrokkenheid en empathie gemist. Tuurlijk kan het ook te maken hebben met mij. Bijvoorbeeld dat ik verkeerde verwachtingen heb. Dat ik te snel oordeel over anderen. Dat ik zo in mezelf verstrikt ben dat ik onredelijk ben naar anderen. Echter ik heb bij de reguliere hulpverlening te vaak gemerkt dat er alleen naar mijn ziektebeeld werd gekeken: alle omstandigheden in mijn leven en verleden werden daarbij niet meegerekend. En er is een soort misbruik van macht. Ik merkte dat behandelaars heel snel "Wat voel je erbij?" erbij sleepten om overwicht op de situatie te houden. Ik vind het moeilijk. Het meeste heb ik moeten leren door schade en schande.
@@ArtificialSoul ja in de reguliere zorg vind je niet altijd direct de juiste oplossing. Je hebt een op jou persoonlijk gerichte therapie nodig en dat is even doorzoeken en doorvragen. Misschien kun je in contact komen met anderen, die goede ervaringen hebben met een bepaalde therapeut. Als je die eenmaal gevonden hebt, heb je er super veel aan. Eigenlijk kun je niet zonder totdat je je balans een beetje hebt gevonden en weer regelmatig echt gelukkig kunt zijn. Is groepstherapie in kleine groepen ook een idee? Elkaars ervaringen uitwisselen etc. Onderling groeit er vaak een band en het kan heel gezellig zijn. Succes🍀👍🏻☺️
Wat ik heb geleerd bij mijn zusje met een borderline stoornis dat als ze erg boos is en de overtuiging heeft dat dat mijn schuld is dan heb ik geleerd om afstand van haar te nemen totdat de bui over is gewaaid. En ik heb ook geleerd om mij dit niet persoonlijk aan te trekken alhoewel ik dat de ene keer beter kan dan de andere keer het ligt eraan hoe ik zelf in mijn vel zit. Grenzen aangeven en duidelijkheid zijn erg belangrijk en soms is dat ook even afstand nemen van haar. Het blijft moeilijk en gelukkig heb ik véél geduld als oudste zus.
Het inzicht in jezelf kennen kan ook beangstigend zijn waardoor je inderdaad bij het oude blijft. Volgens mij is dit jammer genoeg een heel langzaam proces dat een heel leven kan duren.
Bij het zien van de titel dacht ik meteen; Niet willen overtuigen. Ik herken mij in jou stukje: boos op de wereld en tegelijkertijd ook het gevoel hebben dat er iets niet schort aan mij en mezelf de schuld geven. Dus de schuldvraag was (is) nog steeds erg aanwezig bij mij. Er moet i.i.g. iemand de schuld hebben van deze ellende. Misschien een waardevolle aanvulling als antwoord op de vraag: als ik ervan overtuigd ben dat de ander de schuldige is, dan ben ik moeilijk te overtuigen van het tegendeel. Wat mij wel tot inkeer kan brengen is als de ander mij laat voelen hoe hij/zij zich voelt. Dus door zijn eigen waarheid aan mij te laten zien kan ik (her) beoordelen.
Zeker ingewikkeld onderwerp. Denk dat bij mijzelf wel dat knopje uiteindelijk is omgegaan, de boosheid naar de wereld die ik lang gekend heb heeft plaatsgemaakt voor een focus op de wel mooie dingen, de verbeterpunten daarbij inbegrepen. De mensen om mij heen voelen soms nog als de kwade, de boosdoeners, maar uiteindelijk weet ik dat dit in de meeste gevallen komt omdat het iets triggert bij mij. Ik uit mijn boosheid veel minder naar buiten, en intaliseer het meer. Weet niet of dat perse beter is.. Maar het zorgt er in ieder geval voor dat mijn relaties vaak toch net iets minder lijden. Omdat ik zelf de switch wel heb kunnen maken van het niet kunnen/willen zien, naar het wel zien/weten maar er soms nog niet actief op kunnen inzetten blijf ik het ook steeds bij anderen proberen. Wat vaak juist toch wel weer voor frustraties zorgt. Misschien goed voor mezelf om te weten dat die 'switch' en het inzicht/zelfreflectie dat die niet altijd komt. Dan nog een vraag, mogelijk heb je hier al een video over gemaakt. Moet ik eens gaan terugscrollen. Maar ik merk dat ik in therapie nu zo hard aan de bak moet. Dat ik zo onwijs graag wil. Maar steeds als ik thuiskom en mijn spanning oploopt er toch een soort.. waas over me heen valt. Waardoor destructief gedrag de enige oplossing lijkt te zijn. Het lief zijn voor mezelf, het mezelf tijd/ruimte/spanning gunnen is zo moeilijk. Het inzetten van de geleerde 'vaardigheden' is voor mij eigenlijk nooit echt bewust van toepassing omdat ik op de momenten dat het zo moeten dat gewoon niet (meer) kan.. Dit vormt nu een cirkel van faalgevoelens, die steeds maar weer zichzelf in stand houdt. Voor therapie moet het destructieve gedrag straks stoppen. Maar hoe doe ik dat? Hoe kan ik dit beter aanpakken waardoor het me wel gaat lukken? Wat doe ik verkeerd?
Er komen een hoop vragen bij me op. Het is nl maar zeer de vraag of jij iets anders zou moeten doen. Voor mij heeft medicatie hierin een verschil gemaakt. In het kunnen maken van de stap naar mijn ratio op het moment dat mijn emotie of spanning opliep. En nog steeds. Geen idee of je medicatie gebruikt. Daarbij is het zo dat niet iedereen het in hetzelfde tempo op dezelfde manier leert. Dit is het grote nadeel van standaard behandelingen in de GGZ vind ik. Zie de vlog behandeling zoeken als borderliner. Het is ongelofelijk ingewikkeld om overlevingstactieken waar je je hele leven al afhankelijk van bent op mond t x ineens los te laten omdat een instelling dat zegt. Dus ik zou zeggen probeer hierover in gesprek te gaan. Zijn er concessies te doen middenwesten te vinden tussenstappen te maken en vooral vormen te vinden die bij JOU passen en goed voelen. Jij bent namelijk degene die het moet doen. En niet in therapie, maar juist thuis. Dus voel en zoek naar wat jou dan zou kunnen helpen ❤
Ik had een partner met vermoedelijk borderline. Na het zien van jouw vlogs weet ik zeker dat hij het heeft. Alles wat je vertelt komt mij zo bekend voor. Ik heb altijd gedacht dat alles aan mij lag en kon hem niet laten zien wat zijn aandeel hier in was. Hij kwam altijd met ijzersterke argumenten waardoor ik het onderspit delfde. Hij heeft nu al een paar keer de relatie verbroken maar we hebben een ongekende aantrekkingskracht naar elkaar en zoveel gemeen dat we telkens weer bij elkaar komen. We hebben het nl ook heel erg leuk samen. Saai is het in ieder geval niet. Ik wil er nu alles over weten zodat ik weet hoe ik hem moet benaderen als ik hem weer ga ontmoeten. Maar hoe krijg ik hem zover dat hij therapie wil? Hij heeft onlangs een echte inzinking gehad dat we allemaal ontzettend bezorgd waren wat er aan de hand was. Hij heeft zijn emoties goed in de hand, soms te goed. Maar dat ga ik nu steeds beter begrijpen. Ik hou van hem en wil niets liever dan samen verder gaan. Ik ben bereid hier heel veel voor te doen.
Wat zou kunnen is dat je kijkt of hij hulp zou willen omdat hij zich soms zo slecht voelt dat hij een inzinking heeft. De motivatie moet echt bij hem liggen. Je zou er zeker over na kunnen denken om bijv relatietherapie als voorwaarde te verbinden aan het evt weer beginnen van een relatie met hem. Niet als strafmiddel, maar vanuit het oogpunt dat het voor jou te moeilijk is om dingen goed te verwoorden of te zorgen dat het samen goed blijft gaan en dat makkelijker is met relatietherapie erbij.
Hoe leg ik mijn ex-partner uit die waarschijnlijk heel goed weet van haar aandoening. Ze heeft het me nooit verteld maar voldoet aan alle criteria van stille borderline. Zet is zelf psycholoog en zeer intelligent maar haar verlating angst leid haar in alles wat ze doet. Ik heb op allerlei manieren getracht door te dringen tot haar en heb het woord borderline nooit gebruikt maar over trauma gesproken. Uiteindelijk ben ik no contact gegaan en heb hulp gezocht bij een psycholoog om aan mijn eigen issues te werken welke duidelijk werden voor mij tijdens de relatie.Laat ik voorop stellen dat ik bepaalde zaken ook niet handig heb aangepakt en ik neem daarvoor de verantwoording. De relatie werd op een gegeven moment te toxisch voor mij omdat ik haar niet kon bereiken emotioneel. Ik was voor haar object other geworden en ze vergeleek me met haar vader. Dat was de duidelijkste rode vlag voor mij en ik wist toen dat ik alleen mezelf kan helpen. Ik hou nog van haar en will het beste voor haar en zou graag naar haar over willen brengen dat hulp zoeken om een trauma in haar jeugd(sexueel misbruikt) key is en geen schande en ik er enorm veel baat bij heb gehad Het moeilijke hieraan is dat ik no contact wil blijven omdat ik al 1x gehoovered ben door haar en weer afgeschreven(discard) ben door haar omdat ze direct weer getriggerd was?! Hoe kan je deze persoon helpen vraag ik me af en hoe ga je hiermee om? Ze verdient beter maar ik heb het idee dat ze denkt dat ze onder controle heeft omdat de meeste explosies bij haar een implosie waren dus naar binnen gericht maar ik zie haar lijdensweg...
Ik heb vandaag voor het eerst je vlog gevonden en 80%procent al beluisterd, tenzij ..... Maar je hebt een vlog ergens gemaakt en wat is het positieve van borderline, super rarekut vraag, maar wel lief... Iets positiefs is als borderliner is je kan niet faken , manipuleren is je kwetsbaarheid verbergen, maar je faked niet aan de mensen die je niet moet of vraagt geen Chanel als je deze niet moet
Het contact met mijn ouders was al niet al te best ik irriteer mij aan kleine dingetjes nu ben ik erg uitgevallen naar mijn ouders laat ik zeggen dat ik nu eigenlijk niemand meer heb geen ouders alles is verdomd moeilijk
Ik wist al wat je antwoord op deze vraag ging zijn. Dat wist ik en weet ik. En toch... een dichtgeknepen keel en paar tranen. Maar het klopt, het is waar.
De vraag is vooral waarom je uberhaupt met zo iemand om zou moeten willen gaan. Prima dat je wat meegemaakt hebt maar als volwassene heb je de morele plicht om dat niet iemand anders plobleem te maken.
Zo simpel ligt het niet. Je kunt iemand met borderline niet verwijten dat hij of zij deze overtuigingen heeft! Het is een psychische ziekte. Als iemand met schizofrenie stemmen hoort, kun je hem of haar dat toch ook niet verwijten?!
En dat weet ik ivm mijn werk, ik heb veel ervaring met mensen die zich gestigmatiseerd voelen. Er zijn helaas veel teveel oordelen en misvattingen over deze ziekte.
