This work is a requiem hymn in six verses. Translated from the German language: My young life has an end, my joy and also my sorrow, My poor soul shall part trembling from my body. My life can no longer stand, It is very weak, it must pass, My joy is drifting away. A long way goes The soul, with great sorrow, The sad body one lays in the grave, Like ashes it atomizes, As if it had never been, Nor would it ever come again, From my mother's sorrow. I'm parting, poor world, from you, I have to leave you! I have no joy here, I must part from you: I have no rest here, Then they close my eyes: I must complain to you about that. I don't complain that I should part from you, you despicable world, but my heart is full of sadness, that my sin overtakes me, that I've celebrated my day, that helps me from life, and brings my body to life dig. O Jesus Christ, Thou Most High God! What have I done! All my sins and iniquities complain me violently: Nevertheless I do not want to despair before your divine face, I call on you for mercy. Oh Lord God! My creutz und need I endure with patience, And pray you, Lord Jesus Christ! Do you want to forgive me my guilt, help me to get hold of you, oh, take care of me and never let it go.
J'ai travaillé cette pièce, véritable chef d'oeuvre, il y a près de 40 ans avec Xavier Darasse, et les doigtés anciens, quelle musique extraordinaire !
Thank you for this deep (profound) performance of this beautiful piece of music on this beautiful instrument. Very inspiring. Now,....I must ask this....When I hear this, why is it that I hear the Coventry Carol? Impeccable hand technique, by the way!
Dziękuję Panu za komentarz. :) Organy w Olkuszu niesamowicie oplatają swoim brzmieniem słuchaczy we wnętrzu bazyliki. Dla mnie to instrument, którego brzmienie nie potrafi się znudzić, zdezaktualizować. Jest taka grupa instrumentów na świecie, których można słuchać godzinami, fascynując się za każdym razem kolorami, przestrzenią... Osobiście pierwsze tego typu uczucie przeżyłem przy organach F. Stellwagena w kościele św. Jakuba w Lubece, a instrument w Olkuszu przywołał w mojej głowie dokładnie te same wrażenia... Jakiś taki genialny element powodujący, że ma się wrażenie obcowania z czymś kompletnym, dopełnionym. Pozdrawiam serdecznie Łukasz Mosur
