JAK DARK SOULS ZMIENIŁO MOJE ŻYCIE 

EDIT: Rok później wracam do Was z esejem o Bloodborne ► ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-wbfQ__QDG-U.html Zupełnie szczerze: to esej, w który włożyłem najwięcej serca w historii Bez/Schematu. Chcę tylko, abyście się nim nacieszyli. Zarówno Ci z Was, którzy DARK SOULS ograli, jak i Ci, którzy chcą chociaż poczuć jak to jest.

Cieszę się, że tutaj trafiłem. Bardzo interesująca interpretacja świata przedstawionego :)

Pewnie nikt tego nie przeczyta, ale chcę to napisać: to jest najlepszy film na temat Dark Soulsów jaki obejrzałem ever, w przepiękny sposób opowiedziałeś o tej grze, przekazałeś 100% tego co ja mam w głowie, tylko nie potrafię tego w tak elegancki sposób przekazać. BARDZO doceniam to, jak rozprawiłeś się z tymi pustymi frazesami jak "symulator umierania", bo one w ogóle nie oddają czym ta gra jest, a jest sztuką. Dziękuję Ci za ten materiał

Moja przygoda z grami Fromsoftware zaczęła się od oglądania gameplay'ów na yt. Zawsze myślałem, że to nie są gry dla mnie, bałem się ich poziomu trudności, zacząłem za to oglądać materiały o lore. W końcu po kilkudziesięciu godzinach słuchania historii stwierdziłem, że muszę zagrać. Na pierwszy ogień poszło bloodborne, ponieważ było w playstation collection, spędziłem tam godzinę, nie dotarłem do pierwszego bossa i rzuciłem grę w cholerę. Po kilku tygodniach kupiłem jednak Dark Souls 3, tym razem byłem zdeterminowany, przez pierwsze 20 godzin. Gdy dotarłem do Irithyllu w mroźnej dolinie i zginąłem dziesiątki razy nie docierając nawet do kościoła Yorshki znowu chciałem rzucić grę w cholerę. Nie pomagały mi moje zniekształcenia poznawcze i wysoka wrażliwość, ryczałem jak dziecko męcząc się z Abyss Watchers, bałem się każdej nowej lokacji czy przeciwnika. Będąc na skraju załamania nerwowego stwierdziłem, że w głębokim poważaniu mam ideologię "Git Gud", poprosiłem o pomoc. Grę finalnie skończyłem wielokrotnie, różnymi buildami, zrobiłem platynę (za równo w DS jak i Bloodborne), zagrałem też w inne gry Fromsoftware i je też przeszedłem. Jestem z siebie cholernie dumny, przezwyciężyłem swoje słabości. Momenty takie jak walka z Soul of Cinder czy Slave-Knight Gael, ubicie Midira za pierwszym podejściem czy Nameless Kinga za drugim. Teraz stałem się orędownikiem grania w soulsy i lore'owym freakiem (ci, którzy byli na streamach Krzysztofa chyba się o tym przekonali). Teraz znam każdą mapę, przeciwnika i bossa na pamięć. Wiem więcej o historii Lordran, Drangleic i Lothric niż o historii własnego miejsca zamieszkania. Dlatego dziękuje Dark Souls za to, że powstało i że zmieniło mój sposób patrzenia na gry. Praise the sun my friends and don't you dare go hollow \[T]/

O stary jak ja Cię rozumiem...Ja swoją przygodę z Dark Souls zacząłem kilka lat temu, przeżywałem wtedy depresję. Walczyłem ze sobą codziennie żeby się "utrzymać", czymś zająć głowę, próbować normalnie funkcjonować. Jakim ogromnym paradoksem może się wydawać, że wtedy najbardziej pomógł mi... Dark Souls. Do tej pory nie jestem w stanie pojąć dlaczego. podejrzewam że łatwiej mi było się utożsamić z tym jakże "beznadziejnym", melancholijnym światem, który ciągnie Cię w dół i dobija wewnętrznie a nie klepie Cię po ramieniu i powtarza że jesteś najlepszy. Pewnie przez to czułem się sam częścią tego świata. Jakby gra mówiła wtedy do mnie ustami NPCa "be safe, and don't you dare go hollow." Świetna metafora swoją drogą, w świecie dark souls żeby nie postradać zmysłów, nie stać się pustym trzeba mieć jakiś cel do którego niestrudzenie dążysz, upadasz, ale wstajesz i tak bez końca. Jeśli się poddasz, jeśli zobojętniejesz,stajesz się pustym. wpadasz w ciemność, w depresję, tak jak w prawdziwym życiu. musisz mieć jakiś cel, jeśli się poddasz- staniesz się "hollow" w prawdziwym życiu. Świetnie powiedziałeś, że gdy wracasz do Firelink Shrine, czujesz się jakbyś wracał do domu. To samo czułem gdy wracałem do tego miejsca, przez to nawet nie jestem w stanie opisać co czułem, gdy wróciwszy po zabiciu w drugi dzwon, zastałem zgaszone ognisko, bez strażniczki.. bez estusa, z małą ilością hp. To uczucie gdy odebrano mi ten dom, że żeby odpocząć i nie stracić tych wszystkich dusz, musiałem przedzierać się dalej, o krok od śmierci, do innego ogniska. (nie wiedziałem wtedy, że pojawił się Frampt i wystarczyło z nim porozmawiać;d ).Minęło kilka lat, a ciąglę pamiętam to uczucie utraty bezpiecznej przystani. Podsumowując, bo mógłbym godzinami pisać o moich przeżyciach z Dark Souls - dla mnie to także coś więcej niż tylko gra. to metafora prawdziwego życia. Ciągła walka ze swoimi słabościami, przezwyciężanie wszelkich trudności losu, tego nieprzyjaznego świata, by nie stać się hollow, żeby znaleźć swoje miejsce na ziemi, swoje szczęście, swoje własne Słońce. O tak.... Dark Souls prawdziwie mi pomogło :)

podziwiam, że potrafisz tak opowiadać o grze :)

Historia z życia. Pierwszy raz grając w DS1, nie znalazłem pary gargulców na dachu kościoła. Co za tym idzie nie mogłem otworzyć Twierdzy Sena, ani dostać się do Anor Londo. Nie zrażony jednak eksplorowałem świat i pokonywałem kolejnych bossów do momentu aż wyczerpały mi się opcje. Jedynym miejscem którego nie zwiedziłem były katakumby. Zacząłem więc mozolnie przebijać się przez hordy szkieletów, docierając ostatecznie do grobowca olbrzymów. Dopiero tam, okazało się że nie pójdę dalej bez Naczynia Władcy. Zalał mnie zimy pot i byłem pewien że oto utknąłem w tej ciemnej dziurze na dobre, bo teleportacji przecież nie miałem. Odnalazłem jednak wąską ścieżkę w górę. Przebiłem się ponownie przez kościane zastępy klnąc na czym świat stoi ale kiedy zobaczyłem znowu dzienne światło i usłyszałem motyw Firelink miałem łzy w oczach. Pozytywem było to że nafarmiłem się tam nieprzyzwoicie i legendarny duet Ornstein & Smough pokonałem przy pierwszym podejściu.

świetny film prawdobodobnie pierwszy tak wysokiej jakości esej na temat dark souls na polskim yt.Miejmy nadzieję że gry from software będą jeszcze wieksze w polsce dzieki elden ringowi i wiecej polaków bedzie mogło doświadczyć gier from software.Mam nadzieje równierz że zobacze kiedyś tego typu esej na temat sekiro bo gre kocham

Cały materiał obejrzałem z szczęką na biurku. Jestem pełen podziwu, że potrafisz opowiadać z takim zaciekawieniem o grze, że sam jako osoba grająca kilkanaście razy w serie DS oglądałem materiał z ciekawością Twojej interpretacji. Szacunek.

To jest tak dobre, że musiałem tu wrócić... posłuchać tej filozofii i mitologii jeszcze raz

21:59 - tutaj widzimy prowadzącego po tym, co zrobiło mu Dark Souls. Ta nutka szaleństwa w śmiechu. Achhhh... poezja.

wspaniale opowiedziane , dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Niezwykle interesująco spojrzeć na współczesną sztukę Twoimi oczami. Jak zwykle jestem oczarowana, szczególnie ze względu na wartości medioznawcze tego eseju. Ewidentnie dzielisz się nie spostrzeżeniami, ale wspomnieniami z podróży do innego świata, co jest bardzo fascynuje szczególnie dla osoby, która przez lata bała się doświadczenia immersji.

Pięknie opowiadasz! Wspaniale się tego słucha .

Dobry materiał. Idealnie obrazuje to, co tak wszystkich zauracza w tych grach. Nie ma chyba słów, z którymi bym się nie zgodził (łącznie z prztyczkiem w stronę Bydgoszczy). Darksign odciśnięty na piersi każdego z nas. Kto raz przez Soulsy przebrnął, ten nigdy nie będzie taki jak przed nimi. Good job, Filip!

Fascynujące! Ten świat jest totalnie przepiękny i ma chyba niepodrabialny klimat, a wszystko co kryje się pod tym bardzo mnie interesuję. Widzę pewne niebezpieczeństwo i ew. toksyczność, ale o tym mówił Krzysztof w odcinku o git gud.(Element z żetonami trochę niebezpiecznie ociera się o mechanikę hazardu i uzależnienia.) I w ogóle super, że macie inne spojrzenie na różne elementy, jest to jeszcze ciekawsze do oglądania. Dla mnie najważniejszy jest fakt, że jest to doświadczenie, które trafia do koszyczka przeżyć realnych i buduje Cię jako osobę, wspaniale, że te granice się tak zacierają (a może ich nie ma?). Duma i radość, że ludzie potrafią tworzyć takie rzeczy. Dzięki za materiał, świetnie się słuchało, brzmią w tych szczere emocje i przemyślenie, przygotowanie tematu, a do tego no widać, że opowiadasz o czymś dla Ciebie bardzo ważnym. Bardzo dopracowany odcinek, gratuluję, że udało się go stworzyć, niełatwo wcale mówić o tym, co ma dla nas taką wagę i urosło do takiej rangi.

Świetny materiał....dla mnie Soulsy także wiele znaczą. Dzięki Filip.

Bardzo fajne spojrzenie na temat. Może wartości jakie wyniosłem z gry nie przełożyły się jakkolwiek na moje życie, ale.. no właśnie - Soulsy to nie gra, to doświadczenie. Pamiętam kiedyś jak się wzbraniałem od tego żeby zacząć, a teraz to jedna z niewielu serii, które mnie absolutnie pochłonęły. Jakbym mógł zasugerować inny tytuł, trochę odmienny od Soulsów, który absolutnie wgniótł mnie w fotel to byłoby to Outer Wilds. Chyba nie ma drugiej takiej, która wywołała we mnie tyle przeróżnych emocji. O ile nie zdarzyło Ci się doświadczyć to polecam z całego serca. PS: Mowa o podstawowej wersji gry. DLC mimo że dobre to już nie zbliżyło się do ideału przez kilka swoich bolączek

Piękny materiał, mam takie momenty że jestem znudzony grami i wtedy jedynym lekarstwem są Soulsy ,i miłość do gier rozkwita od nowa ,dziękuję Ci From, PRAISE THE SUN

Coś pięknego, że ktoś ma identyczne odczucia. Dla mnie również to coś więcej niż gra. Takich materiałów brakuje na polskim YT. Co ty na to, żeby nagrać może jakąś serię o lore dark souls? Postaciach? Świetnie się ciebie słucha, jakbym siedział wieczorem przy ognisku i słuchał gawęd o tajemnicach innych światów.

Ogladam juz 4 raz i dalej z takim samym podziwem

Zaczołem grać w Dark Souls 3 gdy miałem 12 lat. 6 miesiąc zajęło mi przejście Wysokiej ściany Lotrick. Gdy miałem 14 lat przeszedłem Dark Souls 3 po raz pierwszy. Teraz mam 15 na półce stoi cała trylogia że wszystkim dodatkami a mi zostało 2 bossów do przejścia Dark Souls 1.

Świetny materiał, zainspirował mnie do ponowienia wysiłków we wbiciu platyny w Yakuzie Kiwami. Na początku pandemii po 284 godzinach splatynowałem Yakuzę 0, to samo zamierzałem zrobić z kolejną fabularnie częścią, ale niesławny pościg na poziomie Legend okrutnie mnie sponiewierał, od jesieni 2020 robię kilka podejść co kilka miesięcy i daję sobie spokój. Co do tematu mam trylogię DS (1 w wersji Prepare to Die Edition, 2 w wersji Scholar of hte First Sin, 3 z DLC Ashes of Ariandel) i na pewno kiedyś się z nią zmierzę. W listopadzie zeszłego roku uruchomiłem DS3, w niecałe 9 godzin doszedłem do obu bosów High Wall of Lothric, żadnemu nie podołałem, do tego nie wyczyściłem lokacji, więc nie chciałem iść dalej. Kiedyś wrócę :)

Czuję się zmotywowany - zarówno jako osoba z depresją, aby dalej walczyć i się nie poddawać, jak i jako osoba, która nigdy nie grała w DS do zagrania w tę serię i przeżycia w przyszłości tego interesującego doświadczenia. Muszę również dodać, że ambient jest wspaniały

Przyjacielu, mam nadzieję, że przeczytasz ten komentarz. Chciałem Ci bardzo podziękować. Po obejrzeniu tego materiału postanowiłem podobnie jak Ty, po latach zwlekania, kupić remaster i przejść Dark Souls po raz pierwszy. Wczoraj ukończyłem grę, która na zawsze pozostanie w mojej pamięci jako jedna z najpiękniejszych przygód mojego życia. Zgadzam się z każdym słowem, które zawarłeś w niniejszym eseju. Gra jest naprawdę wybitna, daje dużo do myślenia i naprawdę pozwala budować charakter gracza. Po przejściu Dark Souls moje życie już nigdy nie będzie takie samo. Chcę żebyś wiedział, że to wszystko dzięki Tobie. Dziękuję Ci

Obejrzałem ten film rok temu i zachęciłeś mnie do zagrania w Dark Souls i o jezu, co to była za przygoda. Chciałbym Ci bardzo podziękować Filip za ten film. Pokochałem i przeszedłem trylogię Dark Souls, potem Sekiro i Elden Ring. Niestety mam tylko PC, więc w Bloodborne i Demon Souls nie grałem. Przeczytałem i pokochałem również mangę Berserk. Właśnie wczoraj ukończyłem Elden Ring grając jako Guts z Greatswordem, i czuję lekką pustkę i smutek że to już koniec mojej przygody z soulsami (na jakiś czas). Ale jestem też jednocześnie szczęśliwy i dumny że przeszedłem te gry, poznałem lore i mogę śmiało powiedzieć, że Dark Souls zmieniło moje spojrzenie na życie. Zacząłem pracować nad sobą, chodzić na siłownię, nie bać się robić trudnych rzeczy i czuję się psychicznie lepiej niż ten rok temu. I to wszystko nigdy by się nie wydarzyło, gdyby nie ten film. Więc raz jeszcze, bardzo Ci dziękuję Filip za te arcydzieło. Git Gud

Ja kiedyś patrzyłem na nią jako na RPG z dużo trudniejszym poziomem wyzwania jaki stawia się graczowi. Natomiast teraz....genialna historia, świat, mechanika, właściwie wszystko w tej grze jest dopicowane w najmniejszym detalu. I nawet to, że nie podają historii jak na dłoni jak w innych grach nadaje jej ten niesamowity smak i podnosi chęć zagrania znowu i znowu i znowu................................i znowu. Udało mi się przejść DS2, ale na DS3 już mi brakło czasu, chęci.....ale leży i czeka na mnie. Tak samo jak czekało na Ciebie ;) Dziękuję, bo nadałeś też inny wymiar dla mnie tej grze :)

Nigdy nie pojmę tego jak ktoś a zwłaszcza Krzysztof jako groznawca może powiedzieć o starej grze słowa... "Ja nie zagram w tą grę bo jest brzydka". I mean.... ja pierdole. Nie ma chyba bardziej płytkiego podejścia w świecie gier. Jasne, Krzysztof ma takie dziwactwa i również nie obejrzał The Lighthouse dlatego że jest czarnobiałe. Jestem z rocznika 99 i nie tylko nie mam problemu z wracaniem do gier starych. Nie mam problemu z wracaniem do gier starszych niż ja sam. W wakacje chcę po raz pierwszy przejść pierwszego Tomb Raidera z 1996 roku, zaś rok akademicki przerwał mi przechodzenie KOTOR'a po raz pierwszy.... gry z 2003 roku. Pamiętam jak Krzysztof wspominał żeby czekać na remake... nie, pierdole. Remake to remake a oryginalny KOTOR z 2003 to oryginalny KOTOR z 2003. Chcę doświadczyć obu, bo oba to osobne dzieła które siłą rzeczy będą się różnić, nie tylko za sprawą czasów w jakich zostały wydane. I niezmiernie mnie to cieszy że gra ta dostaje pełnoprawny remake zwłaszcza w świetle tego że moje kochane Mass Effect czyli inna gra (w tym wypadku cała trylogia) tego samego studia dostało tylko leniwy remaster od Bioware. Pierdole, nie kupuję gry dla lepszych tekstur. Zróbcie remake, przepiszcie rzeczy, dopiszcie rzeczy, zmieńcie coś w rozgrywce, usprawnijcie ją, dodajcie coś do niej albo zamiast moich pieniędzy zobaczycie mój środkowy palec.

Pomijając fakt, że sam esej niezwykle zachęcił mnie do zagrania w dark souls (które aż do dzisiaj kojarzyły mi się naprawdę paskudnie, ponieważ tylko z niemożliwymi do zwyciężenia bossami oraz mroczną oprawą graficzną), chciałam powiedzieć, że prowadzący mówił tak ciekawie i wciągająco (dodam tylko, że bardzo przyjemnym do słuchania głosem), że mimo zmęczenia i konieczności nauki na jutrzejszy sprawdzian, a w końcu ogromnej chęci spania, obejrzałam ten filmik jednym tchem! Dodatkowo sprawił, że przypomniałam sobie wspomnienia z wiedźmina 1, który czasami był trudny i męczący, ale ostatecznie zapisał się w mojej pamięci jako najlepsza gra życia. Dziękuję za ten materiał- na pewno zostanę na dłużej na tym kanale :D

No w końcu się doczekaliśmy!

Kupiłeś sobie suba. Wzruszył mnie twój monolog do głębi serca muszę przyznać. O soulsach słyszałem coś tam od gimnazjum i jedyne co wiedziałem to "hehe ale trudne xd". Miałem niby kupione gdzieś tam na przecenie DS3, ale tak sobie leżało zapomniane na kupce wstydu. Pierwszy raz w grę FS zagrałem przy kupnie PS4 i był to Bloodborne. Odbijałem się dniami od tej gry nie mogąc przejść nawet pierwszej lokacji i wtedy pojawiło się to romantyczne wręcz uczucie. Wkurzałem się, nie mogłem poczynić żadnego progresu, jednak ta gra siedziała mi jak drzazga w mózgu. Przyłapywałem się, że odlatywałem myślami w stronę tego świata pomimo tego, że przecież nie miałem żadnej ochoty w to grać. No i potem zaiskrzyło i wyczułem rytm, złapałem wspólny język z BB. Nie mogłem przestać się zachwycać nad wszystkim co ta gra oferuje, jarałem się jak dziecko każdą znalezioną bronią, zbierałem srogi wpi**ol od praktycznie każdego bossa, jednak podnosiłem się i walczyłem. Do tej pory pamiętam jak po 3 godzinach ciągłych podejść padła Sierota Kos, wstałem z fotela z wrzaskiem. Takiej gratyfikacji jak gry FS nie dają żadne inne. Jednak po chwili usiadłem i uświadomiłem sobie co ja właściwie zrobiłem...Cieszę się z zabicia umęczonej samotnej duszy kurczowo trzymającej się życia. Nie było w tym żadnej doniosłości.... Każde kolejne gry tego studia przechodziłem na zasadzie "Nieeee, ja nie chcę!", jednak jak zacząłem to nie mogłem przestać. Soulsy przechodziłem od końca. W trójce największe wrażenie zrobił na mnie oczywiście Midir, który był przeprawą przez mękę...Jednak zastanawiałem się...Jak on był do cholery silny, gdy był zdrowy? Jednak moment, w którym łzy lały się potężnie był Gael. Najlepsze starcie w historii gier wideo w mojej opinii. Bardzo sprawiedliwy i wyrównany pojedynek, który pomimo tego, że Gael go przegrał...To czy nie możemy powiedzieć, że personalnie go wygrał? Jego trudna do spełnienia misja została zakończona, a my pozostaliśmy na pustej pustyni. Po soulsach było Sekiro, które na razie muszę uznać za najlepszą grę studia, jednak nie daje mi takiego poczucia nostalgii jak Bloodborne i Dark Souls. Obecnie bawię się świetnie w Elden Ring, ale tutaj gdzieś zniknęło to poczucie dojmującej samotności...To już nie to samo

Świetny esej. Wróciły wspomnienia pierwszych podejść do Dark Souls. Pierwszego ukończenia gry walcząc z Gwynem bez tarczy postacią opartą na zręczności i łzy szczęścia zmieszane ze współczuciem do ostatniego bossa. Przez te doświadczenia motyw Gwyna ciągle mi towarzyszy w życiu, wraz z doświadczeniem czegoś, co wcześniej wydawało mi się niemożliwe czegoś, co pomogło mi się podnieść w najczarniejszym okresie mojego życia

Akurat wczoraj wieczorem skończyłem dark souls 1 po raz pierwszy. To moje pierwsze soulsy i jestem nimi zachwycony. Ja ani razu nie rzuciłem padem, ale za to w pewnym momencie potrzebowałem długiej przerwy. Ornstein i Smoug dali mi tak bardzo w kość, że chyba 2 miesiące musiałem psychicznie odpocząć. Po tych dwóch miesiącach mi się przyśnili i wiedziałem, że muszę ich pokonać. No i się udało. Co do Artoriasa, jako, że nie miał tarczy, to ja też zrezygnowałem ze swojej. On był "ranny", więc ja używałem ostrza chaosu (tej katany którą się robi z duszy Queelag) i to były najpiękniejsze 2 godziny w tym tytule. Przez 2 godziny podejmowałem kolejne próby i dosłownie tańczyliśmy wokół siebie tnąc i skacząc. Oboje mogliśmy unikać i oboje mogliśmy atakować. Najbardziej satysfakcjonująca i sprawiedliwa walka. Wspólny taniec w jeden i ten sam rytm bijących serc. Dobra zapędziłem się. Dla mnie soulsy na początku miały być "próbą", chciałem zobaczyć co to jest i dlaczego jest takie znane. Zakochałem się w tej historii, w tym świecie i już mi brakuje tych doznań i emocji. Na razie muszę się uporać z tym zakończeniem, które również wywołało na mnie wielkie wrażenie. Zamierzam przejść jeszcze raz tą historię, z nowymi wyborami i drugim zakończeniem, zanim sięgnę po dark souls 2.

Słowo się rzekło :) W Elden Ring już gram, grałem w DS 1,2,3, Demon Souls (PS3), Bloodborne, Sekiro i kilka soulslikowych tytułów, których nie stworzyło fromsoftware, jednak żadna, ale to żadna część nie robiła wrażenia tak dobrze zbudowanej gry pod względem architektury. Może inne gry pokazują „piękne otwarte światy”, ale czy nie piękniejsze jest to uczucie kiedy jako małe dziecko, poznawaliście swoją małą okolicę i odkrywaliście kolejne sposoby, żeby na powrót do domu. Kiedy poszliście z kolegą na drugi koniec wsie/miasta i potem wróciliście inną/ nową drogą w to samo miejsce. To się nazywa radość z odkrywania, kiedy jadę windą z po krążeniu przez 2h po jakiejś lokacji, w której zaczynało się swoją podróż. Moim zdaniem element powrotu do dzieciństwa w DS jest bardzo duży, ponieważ to właśnie wtedy wszystko jest takie duże („patrz wielkość bossów w DS”) i nieznane, a poznawanie świata było najbardziej przerażające, ale i najbardziej ekscytujące. Dlatego też z taką nostalgią słuchało się tego eseju. I nawiązując do eseju Krzysztofa apropo git gud, można przejść w DS tańcząc pomiędzy ciosami, wykonując kolejne parady, piruety i finty niczym wiedźmin, ale można też być Indianą Jonsem i, w imię zasady never bring a knife to the gun fight grać magiem, lub w końcu to co ja najbardziej uwielbiam, być kur*** złośliwym nikczemnikiem, doprowadzającym do blokowania się wrogów na drzwiach, uprawiania z Orstainem i Smougiem maratonu do okoła kolumn, skakania na głowę capra demonowi i notorycznego stosowania techniki hit and run (gwarantuję, że w razie przeniesienia DS do regału dwie ostatnią strategię wybrałoby 90% ludzi bo 10% potrafiłoby rzucać firebalami :). Jeśli chodzi o fabułę i lore, to to jest to czego czasami brakuje w grach, ale jednocześnie stanowi bardziej wysublimowany próg wejścia do gry niż poziom trudności. Jeśli ktoś chce pograć w grę z fabułą widoczną na pierwszy rzut oka, to DS jest niekoniecznie dla niego, bo żeby odkryć co się w DS zadziało to trzeba się bardziej czasami namęczyć niż w walce z bossem, ale za to jaka wspaniała jest nagroda. Praise the Sun! P.S. Bueno ten nowy montaż, widać włożoną pracę i rozwój. Czasami trochę przejścia z napisami przycinają Ci początek lub końcówkę zdania, proponowałbym tam gdzie sobie zaplanujesz przejście zrobić dłuższą przerwę, żeby potem łatwiej to pociąć. Super zrobione banery na dole ekranu, apropo subskrypcji itd., czuć że jeszcze trochę eksperymentujesz z efektami bo czasem było ich za trochę za dużo (trzaskanie padem, bardzo fajne, ale moim zdaniem wystarczyłoby raz na początku i potem jeszcze fajniej by siadło, gdy wstawiłeś to w czasie filmu.) i to jak chciałeś pokazać zawroty głowy trochę mi ten efekt nie pasował, byłoby równie dobrze bez niego. Tak poza tym bardzo fajnie mam nadzieję, że moje uwagi pomogą. Dobra robota!

ta końcóweczka filmu trochę mi wyjaśniła odczucia które po latach od DS się utrzymują, Ale też uświadomiła, że to może dzięki niej się nie poddałem i to ona mnie tego nauczyła, idź dalej i dalej. Jestem po totalnym resecie życia i staram się odnaleźć i stworzyć swoje miejsce w tym świecie. Uwaga dla chcących w to zagrać: nie patrzcie na grafikę bo ona schodzi na 15ty plan przy tej grze. I zaangażujcie się na maxa poświęćcie pół roku, rok , aby ją ukończyć a nie zapomnicie jej nigdy. Mi to zajęło 9 miesięcy i nie żałuję ani jednej minuty w niej spędzonej.!!!

Ja tylko dodam że mam nadzieje że wkrótce pojawi się więcej filmów o seri dark souls I innych grach from software

Jez jak zacząłeś opowiadać o Gwynie w 35' to mi o mało łzy nie napłynęły do oczu. Piękna gra, racja. Tylko po tych wszystkich trudach byłem tak zirytowany, przechodziłem ją fragmentami, chyba ponad rok, między którymi zbierałem siły by uznać że ok mogę spróbować ponownie, czuję się na siłach, tym razem może mi się udać. Grałem magiem i nie byłem po prostu w stanie pokonać Manusa..powiedzialem sobie pieprzyć to i tak nie wrócę do tej gry, tylko żeby w końcu ją przejść, zakończyć. Jak ja bym chciał mieć ten czar i zagrałbym ponownie >

Piękny materiał.

Przepiękny materiał! Soulsy to zdecydowanie jedyna seria gier, która jest tak bliska mojemu sercu. O ile nie lubię trudnych gier samych w sobie, o tyle w Soulsach jest coś, co przyciąga mnie do brnięcia w ten świat dalej. Do stawiania kolejnych kroków i pokonywania kolejnych wyzwań. Na pewno w jakiś sposób definiuje to teraz też moje podejście do trudów rzucanych przez codzienność - wiara w rozwiązanie nawet najtrudniejszych spraw, nie spoczywanie w stanie obojętności i poddawania się. Soulsy to gry które definitywnie hartują ducha i charakter.

Blighttown - miejsce gdzie mosty były budowane przez ludzi, którzy stworzyli Bydgoszcz xDDDDD Zrobiłeś mi dzień :P

Pierwszy mój Souls to był Dark souls 3 za co jestem cholernie wdzięczny że akurat ta część ponieważ grafika jak i płynny gameplay dawał mi wiele radości. Zaczęło się od 45 śmierci na Gundyrze bo moja chora ambicja grania włóczniami nakazała mi grać Heroldem :D. Już na gundyrze chciałem odpuścić, ale w końcu się udało. Pamiętam ten stress kiedy wchodziłem do nowej lokacji, pamiętam jak ręce trzęsły mi się kiedy walczyłem z bossem a muzyka w tle niszczyła moje nerwy i napawała strachem. Pamiętam kiedy ręce telepały się jak przy epilepsji kiedy miałem 5% życia i zero estów ale udało się dobić bosa. Pamiętam jak po przejściu trójki poszedłem do pierwszej część i nie wiedząc gdzie iść sugerowałem się kolejnością bossów i błędnie poszedłem do katakumb umarłych gigantów z których potem nie mogłem wrócić bo nie wiedziałem jak, a nawet kiedy wiedziałem to nie byłem w stanie przeżyć do wyjścia. Aktualnie po raz drugi przechodzę Elden Ringa i jedyne co mogę powiedzieć to to że zazdroszczę ludziom tych emocji które są przed nimi, chciałbym znowu bać się nowych lokacji, bossów i tej muzyki. Brakuje mi tego i nie jestem mega zadowolony bo już jestem kozakiem i wiem gdzie iść i co robić, wolałem ten moment kiedy się bałem i to jest genialne

Ten esej oficjalnie stał się moim ulubionym

Ale przyjemnie się tego słucha ❤

Swietny material. Wczoraj skonczylem DS2 i nienawidze tej gry ale udalo sie ja pokonac :) Myslalem, ze Yakuza bylo wyjsciem z mojej strefy komfortu ale nieeeee to byl dopiero poczatek. Od czasu DS1 postabowilem przejsc wszystkie gry From Software. Absolutnie bezcenne doswiadczenie.

Wróciłem do Dark Souls po 11 latach i umieram od tygodnia:) skończę to, potem 2 i 3 i będę lepszym człowiekiem.

Nadeszła ta chwila :) Zabieram się do słuchania.

Jedna z ważniejszch zasad i nie tylko Dark Souls mianowcie ,,chroń plecy"

zrobiłem tylko część trzecią i jestem w niej zakochany, szczególnie muzyka, klimat i tak jak wspominasz poczucie osamotnienia zrobiły mi robotę. po tym materiale będę musiał zrobić cz. 1. a chyba jest najtrudniejsza :/ no cóż! xbox store i zaczynamy ten zapętlony POGRZEB ;) świetny materiał!

Dzięki za materiał!

Mogę narzekać na różne designowe rzeczy w grach Fromsoftu, ale jednego nie mogę im odmówić: faktycznie mało jest gier, które oferują przeżycie i to liminalne. Nie zapomina się takich przeżyć. Co jest powodem, dla którego na Steamie leżakuje już u mnie Elden Ring.

To ja polecam od siebie mangę "Berserk", która była olbrzymią inspiracją dla Soulsów, oraz "Blame!", który różni się znacznie, bo to s-f, ale sposób narracji i poznawania świata, który sam trzeba sobie stworzyć z różnych elementów, które poznajemy w tej podróży jest bardzo podobny.

Dziękuję za ten esej. Zdałem sobie sprawę czego brakowało mi w Dark Souls 2.

Podsumowując - wygrałeś mojego suba tym materiałem :)

O cholera. Chyba pierwszy raz wzruszyłem się oglądając materiał na yt. Swoją szczerością, merytoryką pozwoliłeś mi po części poczuć to co ty. Ja sam w Soulsy jeszcze nie grałem, ciągle czekają na kupce wstydu, ale niedawno zabrałem się za Bloodborne i na tę chwilę mogę powiedzieć, że to coś więcej niż gra. Dziękuję bardzo za ten materiał i za inne, bo już wiem, że Twój kanał ląduje w osobistej topce youtubowej :))

Ja pamiętam jak na początku zobaczyłem tego smoka z doliny, z początku takie "ale mam przesrane". Po chwili patrzę, jest go tylko połowa i myślę sobie "na szczęście on jest martwy". Podszedłem obok niego, już chciałem podnieść przedmiot, ale tak spojrzałem na swoją postać i "ja też jestem martwy". Już wtedy wiedziałem że wstanie.

Bardzo dobry esej! Ja, podobnie jak i Ty, nie potrafię się uwolnić od wspomnienia Dark Souls 1. Pomimo tego, że absolutnie uwielbiam gry FromSoftware, to żadna z nich później nie została ze mną tak jak Dark Souls, które trwa do dziś. Za każdym razem, gdy zaczynam jakikolwiek soulslike'owy tytuł tęsknota do pierwszych soulsów odżywa. Praise the sun, Filip!

Po twoich oczach widać że Dark Souls wyryło dziurę w twojej duszy i umyśle . Gdy kolega polecał mi Dark Souls odrazu mnie ostrzegł że ta gra to nie jest zwyczajna gra i siedzi w tym coś tajemniczego i mrocznego .. wtedy się z niego śmiałem... Świetny materiał ! Czekam na więcej i leci sub

Bardzo interesujący i inspirujący materiał. Dziękuję.

Jestem graczem od dziecka, a mam już 39 lat, więc gram naprawdę długo. Wydaję na gry sporo, jak na przeciętnego gracza, ale mimo to seria *Dark Souls* dotychczas mnie omijała. Dzisiaj jednak kupiłem trzy części i zamierzam się za nie zabrać, jak tylko skończę to, co mam teraz. To dzięki Tobie, Filip, zdecydowałem się na Dark Souls. Opowiadasz o grach z pasją i z zaangażowaniem prawdziwego entuzjasty.

Mija już chyba prawie drugi miesiąc od kiedy mój siedmioletni już Xbox padł. Za tydzień święta gdzie w końcu tata zamówił wersję na switcha tylko po to abym mogła przejść w końcu tę grę bo na xboxie nie zdąrzyłam (you know problemy z pieniędzmi przez przeprowadzkę itp. a z xboxa nic już nie zostało). I znowu tu wracam. Już słucham tego eseju po raz 5 podajrze. Po prostu chcę podziękować za towarzyszenie mi w jak dotąd najbardziej unikalnym doświadczeniu growym jaki w życiu przeżyłam. Po prostu dziękuję i dalej z niecierpliwością czekam na esej o Berserku którego tomy już zbieram. Wiem długa droga przed nim jeszcze, więc może zdążę doświadczyć Berserka przed esejem. Na prawdę dziękuję za oprowadzenie mnie po tym mrocznym świecie. Po prostu dziękuję

Piękny materiał, akurat gram w ds 1, też się kiedyś odbiłem i też walczę aktualnie ze swoimi słabościami. Postanowiłem dać drugą szansę po przejściu Lies of P ostatnio, przekonał mnie do gatunku zdecydowanie.

Wspaniały esej propagujący DS zwłaszcza dla ludzi z poza naszej społeczności graczy .

Jakiś czas temu przeszedłem DS3 i byłem całkowicie zafascynowany tym światem. Mimo, że gra sprawaiała wielkie trudności z ogromną przyjemnością wracałem po raz kolejny i kolejny do gameplayu, z jeszcze większymi chęciami i coraz intensywniejszym zainteresowaniem. Po przejściu gry nie sądziłem, że mogę zechcieć wrócić do tego uniwersum, a już na pewno nie chciałem grać we wcześniejsze odsłony soulsów. Muszę jednak przyznać, że bardzo tęsknie, a twój film przysporzył mi jeszcze większej chrapki na powrót do tego typu gry. Dziękuję za film i mam nadzieję spędziena kolejnych kilkudziesięciu godzin na poznawaniu DS, kolejnych rege'ów i niezapomnianych wrażeń!. Zachęciłeś mnie do kupna.

Przejście Dark Souls mega uodporniło moją psychikę na wszystkie problemy w życiu i w biznesie.

Świetny materiał, dzisiaj skończyłem całą serię i już wiem, że będzie mi jej brakować. Za kilka lat trzeba będzie do niej wrócić, chociaż mam cichą nadzieję, że cała seria doczeka się remake'u. To byłoby piękne. Teraz czas zmierzyć się z Sekiro, myślę że jestem gotowy. Jeszcze raz dzięki za ten materiał, powiedziałeś wszystko, co miałem w głowie, ale genialnie ubrałeś to w słowa. Więcej takich esejów. ❤

Piękny ten materiał i -o zgrozo- niesamowicie zachęcający do stawienia czoła tej grze. Ciekawe ile dusz i straconych cudzych roboczogodzin masz teraz na sumieniu Filipie. Fascynująca jest ta pasja z jaką potrafisz snuć opowieść o tej wyjątkowej grze.

Bardzo dobry materiał. Ja mam inne podejście do gier FromSoftware. Nie interesuje mnie fabuła, ani świat przedstawiony. Uwielbiam satysfakcję i radość jaką odczuwam po pokonaniu Bossa, z którym walczyłem piętnaście razy. Kocham to uczucie kiedy przechodzę lokację, w której ginąłem raz za razem. Kiedyś po zakończeniu walki z wymagającym przeciwnikiem zacząłem krzyczeć z radości i skakać ze szczęścia. Żona patrzyła na mnie jak na wariata. Czekam na waszą recenzję Elden Ring. Ja jestem zachwycony. Praise the Sun!

Tak, tak, taaak.. Przypomniala mi sie jedna ikoniczna sytuacja z Ds1 w Anor Londo. Stoje sobie na mostku, przedemna przepaść. W oddali majaczy samotna wieżyczka z ogniskiem. Rozkminiam jak tam do cholery dojsc?! Przelecieć? Nie no, odkladam pada, siegam po coś do jedzonka, przez przypadek trącam pada tak, że moja postać wykonuje przewrót do przodu. Nieeeee!!! Juz widze jak spada w przepaść...! Chwila... jak to.. nie umarłam? No nie wierze. Przez PRZYPADEK odkrylam niewidzialny grunt, ktory prowadzi do tejże wieży. Kurtyna.

Lubię te Twoje poetyzowanie o grach :).

Przełom w Dark Soul następuje wtedy, gdy zrozumie się, że aby wygrać trzeba przegrać. Fabuła Dark Souls jest niesamowita, bo tak bardzo niedopowiedziana, pozostawia niedosyt i składa się ją ze skrawków dialogów. Ale to co naprawdę uzależnia, to walki z bossami. Gdy wbiega się na arenę po raz pierwszy, to można zginąć zanim zada się choć jeden cios. A sam boss jest gigantyczny, przytłaczający i wydaje się niezniszczalny. Giniemy i wracamy na arenę raz po raz, aż następuje ten cudowny moment, kiedy zaczynamy rozumieć bossa, to jak walczy, uczymy się go i staje się wręcz łatwy. Poza tym po zagraniu w Dark Souls na zawsze zostanie z graczem lęk przed skrzyniami, zwłaszcza takimi, które stoją na podwyższeniu przykrytym czerwonym dywanem i pada na nie snop światła.

Świetny materiał

Ja postanowiłem zmierzyć się z DS3 podziwiając ciężkie wojaże w tej grze naszego Arcymagosa. Skoro on dał radę to może i dla mnie i mojego laptopa jest nadzieja? Wyruszyłem w te podróż... i poddałem sie po 6 godzinach gry. Pomimo tego bardzo chciałem się zanurzyć w tym mrocznych, ciekawym i tajemniczym świecie, odbiłem się. Może to kwestia sprzętu bo na moim laptopie gra nie szła wybitnie płynnie. Może niemoc wobec topornego sterowania. Albo to że Dziki Gon który jest moją grą życia tak mnie od siebie uzależnił że nie dam rady juz nigdy w pełni zanurzyć się w żadną wielką grę. Na razie uciekłem to kreskówkowego świata platformowego Cuphead ale będę chciał jeszcze kiedyś w lepszych czasach zmierzyc się z DS.

Na wstępie powiem, że trafiłem na twój kanał, bo kończę mojej pierwsze przejścia DarkSouls2 vanilla i został mi tylko do zrobienia Aldia (musze żar ascezy spalic i jeszcze raz walczyć z Nashandra itp) i Darklurker i czuje mega żal że to już koniec tej historii i mimo że wiem, że moge przejść te gre jeszcze dowolna ilość razy na wiele różnych sposobów to mimo wszystko, więc chłonę wszystko o Dark Souls żeby wypełnić tę pustkę (hehe). Chciałem powiedzieć, że bardzo ci zazdroszczę tego przeżycia, które opisałeś i które tez znajduje w wielu miejscach internetu polskiego i zagranicznego. Miałem nadzieję tego doświadczyć jak przechodziłem jedynkę. U mnie moment kulminacyjny to byla forteca sena i później ONS na których poszedlem z za niskim lvl, ze słaba bronia +5 i niskim skillem własnym. Męczyłem się tydzien czasu codziennie siadajac na godzinę lub dwie, w pewnym momencie połamał mi sie mój miecz i prawie sie zalalem lzami (mam 34lata) jak male dziecko bo czułem totalna beznadzieje. Jakimś cudem znalazłem kowala i naprawiłem broń. W końcu pokonalem ONS a później nic już nie stanowiło wyzwania. Gwyna pokonałem za 4-5 podejsciem tak samo Manusa czy Artoriasa mój top bossow z pierwszej części ds. Zaraz zaczynam DS3, ale już wiem że stalem się soulsowym freakiem i układam w głowie plan kolejnych przejść. Pozdrawiam cieplutko Git gud panie i panowie

Niesamowity materiał... wow, niespotykany poziom jak na nasze standardy, need more hahaha

Pamiętam, że zanim zagrałem w DS myślałem sobie "taka o gierka jak każda inna, tylko trudna". Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że ta gra to arcydzieło na każdej możliwej płaszczyźnie.

44:30 złoto 🤣 za takie wstawki uwielbiam Twój kanał

Ja zanim zagrałem w Dark Souls 2 (to był mój pierwszy soulslike) zawsze cisnąłem grę tylko aby przejść. Nazucalem se że "oooo muszę wygrać na najwyższym poziomie trudności", a w momencie ukończenia DS2 zagrałem w DS3 i na końcu w DS1 i zrozumiałem że ja zawsze grałem źle. Nie wyczuwałem się w klimat, nie czułem historii gier. Nie potrafiłem się utirzsamic z postacią którą gramy. Ale właśnie soulsy mnie tego nauczyły. Żeby cieszyć się grami i delektować się oferowanym światem

O Jezu, Dark Souls jeszcze przede mną, ale już wiem że ten materiał będzie piękny - i gra i esej :D Soulsy to jest coś pięknego, styczność z nimi to jakby na świeżo wejść w nowy świat gier. Mnie tak zachwyciło Sekiro, które personalnie jest dla mnie jedną z najlepszych gier w życiu - a na pewno ikoniczną grą poprzedniej generacji :D Jeśli nie grałeś (i wszyscy czytający), to ogromnie polecam - ja podchodziłem jako laik, a wyszedłem jako mężczyzna XD

Ja z Dark Souls miałem ciekawą przygodę. Kupiłem jedynkę jakoś w liceum, wtedy bodajże był jeden z tych rzutów w Biedrze i akurat były Soulsy: Prepare to Die i kupiłem za jakies dwie dychy. Wtedy ta gra miała ta otoczkę "najbardziej hardcorowej gry". I szczerze, to mi zrobiło coś w głowie, jakąś blokadę. Ale postanowiłem spróbować. Wszedłem do gry (wtedy grając jeszcze na klawie i myszce, co dziś uważam za absolutnie karkołomne z mojej strony), połaziłem po Azylu, jakimś cudem przeszedłem Demona, wyszedłem z Azylu i w Firelink zostałem jakos na kilka lat, nie wiedząc, co zrobić. MIałem kilka powrotów, ale wszystkie spełzły na niczym. Potem był duży powrót, gdzie już chyba miałem pada i udało mi się coś porobić: pokonałem Taurusa, Caprę i Gargulce, ale potem cos się ulotniło i znowu na lata zostawiłem. Aż do tamtego roku, gdzie, pod wpływem znajomego, który przechodził wszystkie gry FromSoftu, postanowiłem spróbowac raz jeszcze. I uparłem się, że przejdę DS1. I, im dłużej to robiłem, tym bardziej czułem, że to jednak gra dla mnie. Przebijałem się przez następne lokacje, niektóe dłużej (Blightown, patrze na ciebie), aby finalnie, przed moimi 27 urodzinami, pokonać Gwyna. I była to przygoda o tyle ciekawa, że im dalej szedłem, tym bardziej chciałem wiedzieć, co i po co właściwie to wszystko robię. I przepadłem w lore, gdzie wcześniej śmiałem się, że "DS to takie gry bez fabuły, gdzie community sobie dopowiada". No i stałem się jednym z tych ludzi, tylko, że zrozumiałem, żę tam jest tyle treści, że żądna inna gra mi tego nie zapewni. I mam jeszcze dwie obserwacje. Raz, że zmierzenie się z tą grą, która wmojej głowie była tą "Dla hardcorowych graczy" uzmysłowiło mi, że moge więcej, niż się wydawało. Jeśli metodycznie pdoejdzie się do problemu, to można naprawdę dużo. A dwa, rozmawiałem z moim przyjacielem, filozofem z wykształcenia, o grach From Softu, i powiedział coś bardzo ciekawego, mianowicie, że te gry mają bardzo sokratejskie podejście do podawania fabuły. Chodziło mu o to, że większość mediów podaje nam wszystko, a odbiorca jest w pewnym sensie wszcehcwiedzący. DS i jego następcy mają inne podejście, dając nieco bardziej ludzki sposób podania, wliczający to, że nie wszystko będziemy wiedzieć, a nasze zdolności poznawcze są jakoś ograniczone. I to chyba ostatecznie mnie przekonało do poznawania fabuły tych gier. Komentarz wyszedł długi, a do tego pisany po takim czasie od publikacji, ale po tym świetnym filmie musiałem to z siebie wyrzucić. Pozdrawiam.

Mega dobry film!

Jak to się stało, że ja tego wcześniej nie słyszałem. Genialny esej.

Wracam do tego filmu już ktorys raz z rzędu mimo, że nie grałem, ale nie mogę znaleźć filmów na Twoim kanale dotyczacych Dark Souls 3 fajnie by było posłuchać o czymś na ten temat, analizę gry, czy streszczenie fabuły, cokolwiek.

Filipie. Obejrzane ponownie w oczekiwaniu na rodzinę wszak. Wielkanoc. Niestety nie mam obiektywnego spojrzenie, gdyż Dark Soulsy to moje ulubione produkcjePrzy drugim podejściu jeszcze lepiej się tego słucha. Bardzo chciałbym usłyszeć Twoją refleksje odnośnie Elden Ring. A póki co...chwalmy śłońce Filipie! Chwalmy słońce!

Jak zawsze sztos - nigdy nie grałem w soulsy właśnie dlatego, że bałem się o własne reakcje i poziom frustracji. Brak czasu to też inna sprawa... ale odkąd wyszedł Elden Ring, dużo oglądam, uczę się świata i nabieram coraz większej ochoty na ten twór. Póki co niestety sprzęt nie pozwala mi tego udźwignąć, więc mój moment wejścia w ten świat nadal odsuwa się gdzieś w przyszłość. Dzięki za ten, jak go nazwałeś, esej. Pozdrawiam!

Filipie po obejrzeniu eseju postanowiłem zagrać i przejść dark souls 3 zainspirowałeś mnie żebym spróbował a na pewno się uda wielkie dzięki pozdro

Ja tak trochę z innej beczki, bo oglądałem wczoraj Q&A z Krzysztofem i było o anime więc jeśli mogę to polecam BARDZO : Death Note oraz Code Geass ;) W dark souls wciąż boję się zagrać chyba to jeszcze nie ten etap w którym psychicznie dałbym radę ;)

Hej, bardzo fajna recenzja-esej. Słuchałam z przyjemnością 🙂. Gratulacje! Mnie jednak przekonałeś, że nie muszę grać w Dark Souls, bo samo życie dało mi wystarczająco po tyłku żeby przeżyć podobne momenty, w świecie rzeczywistym. Mam na koncie kilka epizodów depresyjnych i noszę w sobie też bardzo duże poczucie odrzucenia i osamotnienia, które pewnie zostanie ze mną na zawsze. Jednocześnie, po tym wszystkim wiem, że moja dusza (nomen omen) jest niezniszczalna. Pewnie jeszcze nie raz będę się czuła kijowo w życiu, ale teraz witam ze spokojem kolejne ciemne momenty, bo wiem, że to minie, a ja po tygodniu wycia w poduszkę po raz kolejny pozbieram się z podłogi, pójdę do kuchni, zrobię herbatę, zjem śniadanie i pójdę żyć dalej. Co ciekawe, jestem głęboko wierzącą chrześcijanką 😁 Ale przy skrajnych doświadczeniach życiowych nie ma to znaczenia. Tą wolę walki trzeba znaleźć gdzieś w sobie. Chcę wierzyć, że daje mi ją wiara w Chrystusa, ale może po prostu jest to wpisane w bycie człowiekiem, a może można się tego po prostu nauczyć. Czekam na kolejne takie filmy 🙂

Zajebisty jest ten kanał.

Najlepszy esej o dark souls jaki oglądałem (a oglądałem wiele, głównie anglojęzycznych). Stwierdzenie, że dark souls to mitologia to istny geniusz.

😂😂😂😂 👍👍👍👍 Super opowiedziane.

O Blighttown slyszalem legendy jakie trudne a mi sie ta lokacja mega podobala jedna z moich ulubionych w grze. Caly czas tam będąc spiewalem sobie "always look for the blight side of town" parafrazujac Monty pythonowe "always look on the bright side of life" xd

Daję suba ponieważ: 1. to przepiękna gra i przepiękne mechaniki, świat, historie 2. przepięknie mówisz 3. w końcu ktoś kto poprawnie wymawia angielskie słowa np. "tumb of de dżajants" a nie "tomb" :) 4. super dykcja i 5. rzetelny materiał.

Super że gra/seria ci sie spodobała, pięknie o niej sie wypowiadasz, ale te doznania nie są unikalne tylko dla tej gry. Mi takie doznanie daje Orcs Must Die! 3 i dziele gry na gry przed Orcs Must Die! i gry po Orcs Must Die! 0:54 Wymagające gry z ciekawymi i rozbudowanymi mechanikami tworzą społeczność "akolitów" dla których dana gra jest najważniejsza. 6:48 Jeśli przegrywam to znaczy że robię coś źle, więc każda nieudana próba jest lekcją w byciu lepszym. 6:55 Zarządzanie surowcem którego ciągle brakuje. Każda wymagająca gra musi to mieć bo inaczej nie było by wyzwania. 8:05 Zrozumienie podstaw jest koniecznie by wsiąknąć w grę z ciekawymi i rozbudowanymi mechanikami. 8:14 Zdobywanie informacji i rozumienie ich, by wykorzystać je na swoją korzyść. Każda wymagająca gra ma ten element. 8:48 Bez powtarzania nie ma uczenia sie. W grach wymagających uczenia sie jest konieczne, więc jest w nich powtarzanie. 37:18 Pokonywanie bezsilności to element gier wymagających. Na początku gra wydaje sie niemożliwa ,a grając znajdujemy drogę do rozwiązania problemów. 41:32 Gdy wymagająca gra nie przedstawia mechanik wprost tylko samemu je odkrywasz, to nigdy nie ma pewności że odkryłem już wszystko. Lepiej założyć że to ja czegoś nie zrozumiałem. 42:11 Wymagające gry tak mają, że zdarzy sie dużo trudniejsze wyzwanie na którym sie zawiesimy i bez pomocy społeczności nie pójdziemy dalej . 45:50 Wymagające gry z ciekawymi i rozbudowanymi mechanikami sprawiają że ciężko o nich przestać myśleć. Jeśli nie grasz to wymyślasz taktyki i plany działania. 46:00 Gdy odkryjemy coś w wymagające grze z ciekawymi i rozbudowanymi mechanikami to chcemy dzielić sie doświadczeniami z innymi.

Jestem dopiero na początku, ale już mnie to zastanawia, czy mówienie o tych 3 rozwalonych padach, dziurach w ścianie itp to jakaś hiperbola czy to rzeczywiście się działo? Bo jeśli tak to nie potrafię zrozumieć jak można az tak żywiołowo wylewać frustracje z porażki:d ja przechodziłem soulsy i pewnie ze byłem słaby na starcie, ale nic nie ucierpiało podczas nauki/d

No to dzięki Twojemu filmowi czas zacząć ta wymagająca przygodę. Podobnie zbieram się z 10 lat :) W Sekiro się zakochałem - z soulsami miałem duzy problem żeby zacząć :p

Właśnie zacząłem Lies of P. Pokonalem trzech bossów, od przedwczoraj nie włączyłem tej gry, ale już jutro wracam do pokonywania Bossów. Aktualnie mam do pokonania Marionetkę przyszłości, ale po ubiciu Porzuconego Strażnika bez pomocy zjaw za chyba 40tym razem stwierdziłem że można i warto z tym typem gier się zapoznać 😉 Po ograniu przygód Pinokia - może jeszcze w lutym kupuje Deamons Souls na PS5. A podobnie jak Ty śledziłem te gry nieśmiało, i mnie jednak przekonało ❤️

O kurka. Jestem weteranem Soulsow. DS2, DS3,Demons Souls , Bloodborne i Elden ukończeniu wszerz i wzdłuż. Ostatnio chwyciłem po DS Remaster w którego nigdy nie grałem i...spadłem do bazyliszków. Straciłem 30k dusz. Ogarnęła mnie panika. Brak dusz na zdjęcie klątwy. Teraz wiem co czułeś:)) 2h spędziłem w tej lokacji ok 1 nad ranem...gdybym wiedział, że jest tam skrót. Że mógłbym je ominąć próbować przejść 20x.. 😅 Kto nie przeżył ten nie wie co to bazyliszek w DS1...

Też zacząnam wszystkie DarkSoulsy od przeczytania Wiki przez minimum godzinę. Bazyliszki w kanałach chyba nigdy mnie noe zabiły ale te w drzewie to straszne bestie.

Dark souls dla mnie jest arcydziełem. Ma ciekawą historie i lore (bardziej lore). Postacie poboczne (lub npc) są ciekawe a ich quest line często skomplikowane i interesuje że aż chce się je robić np. Rycerza "cebuli" . A jeśli chodzi o pve lub pvp to w przypadku można spotkać bardzo miłych i serdecznych ludzi którzy pomogą (pierwszy raz wezwałem gracza pomógł mi przejść parafię oolicea( mogę źle napisać i przepraszam z góry za ten błąd ) to nagle miałem osobę innym graczom pomóc , jak pomagałem z sukcesem to sprawiało mi wielką radość . A jeśli to pvp raz zaatakował mnie miecz mrocznego księżyca przywitał się przed walkę, odwzajemniłem mu też. Na końcu ten walki to i wam przegrałem i nie byłem wkurzony tylko lekko radosny że był taki serdeczny i honorowy (według mnie) . Dark Souls to piękna i tajemnica gra lecz wymagająca i nie wybacza błędy. Mimo tego że ciągle wkurzyłem się , denerwowałem się to mimo tego i patrząc na cało kształt to dobra gra a nawet mogę napisać czemu arcydzieło.

Człowieku, zamówiłeś jedzenie w trakcie sesji w Dark Souls?! Albo to był początek Twojej przygody, albo niczego Cię soulsy nie nauczyły. Przyjemnie mi się słuchało tego materiału, dzięki ;)