CHCESZ MI PODZIĘKOWAĆ, POSTAW MI WIRTUALNĄ KAWĘ:
buycoffee.to/julittadebska
Marzysz o prawdziwej miłości? Sprawdź moje rozwiązanie:
julittadebska.com/-jak-znalez...
W psychologii istnieje kilka koncepcji odnoszących się do zjawiska monologów wewnętrznych. Twórcą jednej z nich, „dialogowego Ja”, jest holenderski psycholog, Hubert Hermans. Zdaniem autora, w przestrzeni naszego umysłu występują różne punkty widzenia (pozycje Ja), np. „ja matka”, „ja kierownik”, „ja pragmatyk”. Każdy z nich wyraża specyficzne dla nich poglądy, przekonania, uczucia i motywy. Każda z tych pozycji ma niezależną optykę zdarzeń, które widziane są z jej perspektywy. Pozwala to jej wdawać się w dyskusje pozostałymi „Ja”.
Koncepcja stworzona przez profesora antropologii Maryland, Johna L. Caugheya, zakłada zaś, że w naszym wewnętrznym świecie może istnieć równolegle około 200-300 postaci, które toczą ze sobą konwersacje. Podstawowe typy wyróżnione przez badacza to:
Oddany Przyjaciel - silny, ciepły i troskliwy rozmówca.
Ambiwalentny Rodzic - kochający i krytyczny.
Bezradne Dziecko - bezsilne i oczekujące pomocy.
Dumny Rywal - pewny siebie przeciwnik, dający odczuć swoją wyższość.
O głosie wewnętrznym, tym razem wyłącznie szkodliwym dla nas, pisze w swojej książce „Poskramianie swojego gremlina”, Rick Carson. „Gremlin jest narratorem w twojej głowie. Ma na Ciebie wpływ od chwili przyjścia na świat i towarzyszy ci przez całą egzystencję. Jest z tobą, gdy się budzisz rano i kiedy wieczorem idziesz spać. Mówi ci, kim jesteś i jak się miewasz, definiuje i interpretuje każde twoje doświadczenie. Chce byś uznawał jego interpretacje za rzeczywistość, a jego celem w każdej chwili, dzień w dzień, jest wyciszenie tętniącego życiem, naturalnego ciebie”.[7]
Natomiast W. Timothy Gallwey w książce ‘The Inner Game of Tennis” opisał podejście zakładające, że w każdym z nas nieustannie toczy się „wewnętrzna gra”. Autor zakłada istnienie dwóch konwersujących ze sobą i spierających się wewnętrznych bytów. Pierwszym z nich jest „Ja krytyczne”, podobne do gremlina przedstawianego przez Carsona. Wewnętrzny krytyk jest naszym kontrolerem oceniającym każdy fakt. Jest on skoncentrowany na porażce. Zachęca on nas do starania się za wszelką cenę. Wywołuje w nas lęki, niepokoje i powątpiewanie we własne możliwości.
Wewnętrzny krytyk toczy walkę z „Ja uczącym się”, inaczej nazywanym „głosem wspierającym”. Jest to byt skoncentrowany na wykonaniu danej czynności możliwie najlepiej, mający wiarę w nas i w nasze możliwości. Nasz „głos wspierający” skupia się na potencjalnych sukcesach. Jest „tu i teraz” i nie potrzebuje analizować, oceniać ani osądzać.[8]
Wszystkie te koncepcje łączy jedno, istnienie wewnętrznego monologu, który może nas wzmacniać, sprzyjać nam, motywować nas do działania, ale również hamować, poddawać nasze czyny i pomysły w wątpliwość. Większość naszych decyzji, scenariuszy, jakie wybraliśmy w życiu może mieć swoje źródło w tych właśnie głosach, które nieustannie podpowiadają nam co mamy myśleć i co mamy robić. Jeśli nasz monolog wewnętrzny przypomina wypowiedzi krytyka lub gremlina to działając pod jego dyktando wybieramy rozwiązania, które nam szkodzą lub nie pozwalają uwolnić całego naszego potencjału.
www.julittadebska.com
9 ноя 2019
