Jak wchodzić pod górę, by się mniej męczyć? | 7 wskazówek dla górskich turystów 

Ja to lubię się zatrzymywać w górach żeby podziwiać wspaniałe widoki, a przy okazji jest odpoczynek, ale nawet jak nie jestem zmęczona to zatrzymuje się tam gdzie jest pięknie, bo to ma dla mnie największą wartość.

Bardzo ważna rzecz ! Przesznurowanie wysokich butów ! Idąc stromo pod górę luzujemy sznurówki w okolicy kostek, co ułatwia zginanie stopy w kostce. Natomiast schodząc stromym zboczem, najpierw luzujemy sznurówki , dobijamy stopę do tyłu buta, a następnie ciasno sznurujemy but począwszy od palców, aż po kostkę. Uzyskujemy wtedy rozkład masy ciała na spód stopy i dodatkowo na na jej podbicie. Jednocześnie chronimy końce palców przed obtarciem. W obu przypadkach zakładam , że rozmiar buta jest dobrany prawidłowo z lekkim luzem. Pozdrawiam.

Super 👍 dzięki. Mnie nauczył przewodnik tatrzański żeby odpoczywając, jeśli jest taka potrzeba, siadać na czymś (zasadniczo opierać się) pupą na takiej wysokości jakby się stało. Mniej więcej stosuję podobne zasady do Twoich i w sześćdziesiątym roku życia weszłam na Gerlach a w siedemdziesiątych na Krywań. Życzę zawsze udanych wypraw T.

Dzięki wędrówkom po górach stałem się pragmatyczny - góry nauczyły mnie rozumu i respektu do życia.

8. Oszczędzaj łydkę - stawiając kroki po kamieniach, szukaj podparcia pod piętę 9. Jedz i pij regularnie, zanim poczujesz głód i pragnienie, bo wtedy może być już za późno

Górale godajo : jak się zocyna w góre iść to się idzie nojpirw powoli a późni jesce wolnij😅

"Nie rozmawiaj" - bardzo rozbawiła mnie ta rada, ponieważ moje dzieci nie mogą wytrzymać pół minuty bez nawijania ;) na pewno wezmę sobie do serca rady na temat niespieszenia się oraz metody małych kroków. Już w ten weekend będę mieć okazję do wypróbowania tych wskazówek. Dziękuję! :)

Mam kilka rad dla autora. 1. Jak nie ma potrzeby (a potrzeba jest w zasadzie tylko gdy uwzględniamy możliwość zakładania raków) to ciężkie wysokie buty (para waży pewnie z 2 kg) zostawiamy w domu, a ubieramy lekkie buty z dobrym bieżnikiem - do biegania po górach (można kupić w okolicy 200 gram. Skręcenie kostki nie jest skutkiem nieodpowiedniego obuwia, ale niedostatecznego wytrenowania i rozgrzania. Tysiące ludzi biega po górach w takich lekkich butach, a nóg nie skręcają. Po Beskidzie Małym w zasadzie nigdy nie ma potrzeby zakładać wysokich butów. 2. Twoja rada nr 6 stoi w sprzeczności z radami nr 2 i 4. Właśnie możliwość prowadzenia swobodnej rozmowy była w czasach przed pulsometrami czy pomiarem mocy wyznacznikiem granicy niskiego wysiłku. Jeżeli nie chcesz przesadzić z tempem to rozmawiaj. Jeśli masz problem ze swobodną rozmową to zwolnij. Rozmawiać można cicho. 3. Korzystaj z pasa biodrowego ( ten zgodnie z nazwą ma przenosić ciężar plecaka na biodra i piersiowego.

Świetne porady..wszystkie stosuję idąc w góry..najważniejsze dla mnie małe kroki i zero gadania..

Po górach raczej nie chodzę, ale dużo jeżdżę rowerem i mam taki myk, który stosuję widząc przed sobą podjazd, może to się komuś jeszcze przyda. Nie czekam, aż płuca same zaczną dyszeć dla zwiększonego zapotrzebowania na tlen, ale zanim jeszcze wjadę na podjazd robię już głębsze oddechy, aby mieć nadmiar tlenu we krwi. Działa to bardzo dobrze, cały czas warto oddychać trochę więcej niż organizm sam to robi. Rozum czasami może pomóc fizjologii. Pozdrowienia.

Kilka z tych rad udzielił mi mój tata jak byłem dzieckiem. Sprawdzone i dobre. Zwłaszcza krótkie kroki.

Dzięki. Świetne wskazówki! Mam sporo ponad 40 lat. Chodzę trochę po górach i zgadzam się w 100% z każdą Twoja radą! Dobra robota!

Robię dokładnie tak samo od lat. Wszystkie Twoje wskazówki są słuszne i mogę je tylko potwierdzić. Dokładnie tak chodząc wlazłem na mniejsze górki jak i alpejskie 4-tysięczniki. Każdy początkujący powinien posłuchać tych rad choć można do tego dojść samemu wraz z doświadczeniem! Pozdro

Wskazówka nr 8, pamiętaj, że każdy kroczek przybliża cię do celu. Jeśli sytuacja na to pozwala to spoglądaj czasem za siebie, żeby zobaczyć jak wysoko się już wspiąłeś, mimo, że szczyt widać wciąż koszmarnie daleko. Czasem to wystarczy za motywację do dalszego wysiłku.

Tak jest. Tak to działa. Większości z tych zasad byłem uczony kilkadziesiąt lat temu, jak zaczynałem chodzić po górach. Umiejętnie zebrane, zwięźle ujęte. 👍

Wracam do tego filmiku, by za niego podziękować 😍 wiele razy byłam już w górach, choć nie jestem żadną profesjonalistką. To video polecił mi algorytm YT przy okazji przygotowania się do kolejnej górskiej eskapady. Obejrzałam jako ciekawostkę ale zbyt wiele się po nim nie spodziewałam. W praktyce okazało się, że zastosowanie się do Pana rad zrobiło przeogromną różnicę. Jeszcze nigdy tak dobrze, łatwo i przyjemnie nie wędrowało mi się po górach. Mimo że kondycję mam zdecydowanie gorszą niż lata temu. I to wszystko prawda, że idąc powoli mijają nas pędzący ludzie, których niewiele dalej mijamy jak padają z wycieńczenia 😂

Potwierdzam wszystkie typy! Gdybym miała taką listę parę lat temu oszczędziła bym sobie wielu ciężkich podejść ;) Z drugiej strony doszłam do takich samych wniosków na bazie własnych doświadczeń i przetestowałam je na sobie. Miło jest się przekonać że inni mają podobne spostrzeżenia. Ciężko jest nie poddać się presji tempa, szczególnie jak mijają nas inni, ale w większości przypadków rzeczywiście spotkamy ich jakiś czas później ;)

Zgadzam się! Jedynie z tą rozmową - lepiej na podejściach nie rozmawiać, choć w skrajnych przypadkach zajęcie najsłabszego rozmową może odciągnąć jego uwagę od zmęczenia. Wypraktykowane z dziećmi.

Dziękuję, za cenne rady. Od siebie dodam, że jeżeli mamy przed sobą długie, strome podejście, które już na początku nas zniechęca to warto je sobie podzielić w głowie na mniejsze części. Np. kawałek to tej skały, a teraz do tego drzewa itp. Kiedyś po wyjściu nad linie drzew, mocno już styrany torowaniem w śniegu miałem przed sobą długie, strome oraz z założenia mozolne podejście na szczyt. Podchodząc wybierałem punkt w śniegu około 10m przede mną i idąc równym tempem do niego liczyłem do trzech odmierzając kolejne odcinki tych dziesięciu metrów. I tak w kółko. Złapałem rytm i wszedłem w swego rodzaju trans. Całkowicie świadomy, ale z racji, że zapętlałem całą procedurę i kierowałem wzrok prawie wyłącznie na kolejne małe punkty to czas zlał się w jedno i spokojnie mogłem skoncentrować się na przejściu kolejnych paru kroków. Po jakimś czasie zatrzymałem się, żeby złapać oddech. Okazało się, że jestem już w połowie podejścia i zostawiłem za sobą kompanów jakieś 20min z tyłu. Tempo miałem na granicy, a to dlatego, że dobrze mi się szło i trochę przesadziłem. Przyznam, że byłem z siebie dumny, że dzięki tej metodzie, która przyszła mi naturalnie w tamtym momencie. Przekroczyłem swoje dotychczasowe możliwości fizyczne oraz na szczycie czułem sie lekko w głowie i w ciele. Jeżeli trzeba by było to szedłbym dalej. Podsumowując: Na "zabójczych" podejściach koncentracja na pokonywaniu małych odcinków, oddechu oraz krokach i odnalezienie rytmu w tym dała mi +10 do kondycji, +50 do morale i +100 satysfakcji :) Ale w tamtym czasie praktykowałem również Kundalini jogę. Kto praktykuje ten wie ;)

Super mądrego to przyjemnie posłuchać ten gość wyprzedzający później ledwo dyszący to kiedyś ją.pozdrawiam

Idąc w góry to często bywa że znajomi szybko idą a potem się śmieją ze schodzimy ostatni ale my chcemy oglądać piękne widoki

Wartościowy film. Sceptycznie podszedłem do filmu, ale zgadzam się z radami, szczególnie jeśli sprawa dotyczy słabszych wędrowców. Ja dodam swoje: 1. Ja lubię podziwiać góry, więc lubię się zatrzymywać. Moja metoda: robić sobie dość częste postoje na 5-10 sekund na wyrównanie oddechu i obejrzenia nowego widoku. Najlepiej, gdy się doszło do zakrętu szlaku, przeszło jakiś trudniejszy moment, który bardziej zmęczył, gdy doszło się do grani, gdy się zmienił widok. Mi wtedy dłuższe przerwy nie da tak potrzebne, choć oczywiście trzeba co jakiś czas. 2. Nawodnienie: pijemy zanim poczujemy, że jesteśmy nienawodnieni. 3. Do wysiłku potrzebujemy węglowodanów o małym i dużym indeksie glikemicznym. Dzień przed wędrówką i rano jemy węglowodany złożone (np. makaron), podczas chodzenia cukry prostsze (izotonik, żel energetyczny, baton, czekolada). 4. Trzeba zadbać o oddech. Musi być miarowy, odpowiednio szybki lub głęboki. Na ostrzejszych podejściach oddycham jak parowóz :). Pozostałe rady dla zdrowych i wysportowanych (trzeba zaczynać powoli, bo łatwo o kontuzję!) 5. Zamiast schodzić, delikatnie zbiegać. Widziałem wielu turystów i zaobserwowałem, że schodzenie zajmuje im bardzo dużo czasu. Często nie chodzą: lewa prawa lewa prawa, tylko pierwsza, dostawienie drugiej, znowu pierwsza, itd. Jeśli nauczy się biegać, można schodzić dużo szybciej. Ludzi wtedy mija się jak Struś Pędziwiatr, choć przecież biegnie się wolno. Rad dot. biegania nie wstawię, bo to osobny temat. Uwaga: w skalistym terenie nie zalecam biegania z kijkami z góry. Nie mamy czasu na precyzyjne postawienie i jeśli wejdą w szczelinę, zablokują naszą rękę, a ciało z rozpędu pójdzie do przodu, co skończy się nieprzyjemnie. 6. Jeśli idziemy i mamy nieduże zejście, a po nim nieduże wejście, warto się lekko rozpędzić na zbiegu, by mieć rozpęd do pokonania podbiegu. 7. Łańcuchy nie są po to, by koniecznie się ich chwytać. W większości przypadków są niepotrzebne, jeśli skały są suche. To one często nas spowalniają, wymuszając nienaturalną pozycję ciała. Lepiej się chwytać skał, bo są nieruchome i dają mocny chwyt, gdy łańcuch się rusza. Często nawet tego nie trzeba. Gdy jest duża płaska skała, można po niej przejść wyprostowanym, gdy inni ludzie - chwyciwszy się leżących na niej łańcuchów - pokonują ją na pupie lub w pozycji kucanej.

Świetnie że opublikowałeś te rady. Są bardzo podobne do tych których uczyłem się stopniowo od starszych kolegów gdy zaczynałem chodzić po górach mając 16 lat. A to było 43 lata temu :D .Jedyne czego wtedy nie wiedziałem to że dobrze jest pilnować właściwego nawodnienia. Nie pić za dużo ani za mało.

Krótkie kroki, to rada która daje każdemu kto jest ze mną na szlaku :D W wędrowaniu jak i bieganiu bardzo cenna rada.

Łażę po górach od urodzenia (a dobijam pięćdziesiątki) i podpisuję się pod Twoimi wskazówkami. Ja przy długich, żmudnych podejściach liczę sobie czasami tzw. parokroki. Pozwala to utrzymywać równe tempo i wyznaczyć jakiś cel, do którego się dąży (np. postój po 1000). Przeważnie w trakcie człowiek gdzieś "odpłynie" myślami, ale pomaga to w zabiciu czasu. Pozdrawiam, Wojtek

Fajne rady. Można je przełożyć równie dobrze na turystykę rowerową.

Krótko i na temat, o to chodzi, dzięki za ten materiał, pozdro

Przyznam szczerze, że mam swoje sposoby na chodzenie po górach. Umiem nazwać kilka z nich, reszta to wyczucie. I teraz jak posłuchałem podkastu to są to de facto te same metody co moje. A więc działają. Najśmieszniejsze jest to odpoczywanie idąc, ale rzeczywiście działa. Mam teorię, że po zatrzymaniu mięśnie się wychładzają i potem bardziej bolą. A idąc cały czas tego problemu nie czuć. A do tego: im większy plecak tym bardziej te metody działają. Mam jeszcze jedną rzecz bardzo ważną. Pić wodę, małymi porcjami ale często. Woda zwykła, niegazowana. Bardzo wygodnie z camelbaga, bez zatrzymywania. Widoki też bardzo dobrze można podziwiać idąc, można nawet ciut zwolnić, wtedy lepiej się rozglądać. Ale nie stawać co chwila. Równe tempo marszu jest bardzo ważne. Chcąc przyspieszyć wydłużamy krok, zwalniając skracamy. Życzę wszystkim pięknych widoków w górach !!!

Super rady. Zgadzam się ze wszystkim. Dodam od siebie, że najbardziej usprawniło mi chodzenie po górach trenowanie biegania. Polecam!

Właśnie wróciłam z gór. Masz rację, powinnam jeszcze zwolnić tempo.

Bardzo dziękuję za wskazówki. Jestem słaby na podejściach, ale teraz będę lepszy. Wszystkiego dobrego!.

Lubię chodzić w grupie, bo się czuję bezpiecznie. Muszę uwzględnić średnie tempo grupy, a nie własny komfort. Pozostanie w tyle wywiera presję i obawę, że jestem obciążeniem dla innych szybciej chodzących.

Każda wskazówka bardzo dobra. Są rozsądne i wypróbowane od pokoleń ludzi gór od których też się uczyłem.

Generalnie się zgadzam z prowadzącym. Jednak zabrakło mi tutaj dwóch wskazówek, a mianowicie planowania kroków trzy w przód czasami trzeba zmienić krok z lewej na prawa lub na odwrót, by był wygodniejszy następny krok ponieważ tak, się układają głazy po których idziemy. Druga to wybierać miejsca stawiania stopy tak by była w razie możliwości jak najbardziej poziomo z zachowaniem wskazówki krótkiego kroku. Co do odpoczynków to równe i odpowiednie tempo bardzo ogranicz ich potrzebę a jeżeli już to odpoczywać należy na stojąco, można się oprzeć o kijki lub drzewo ale nadal na stojąc. Siadać można tylko na dłuższy odpoczynek np. by spokojnie zjeść.

Nieskromnie przyznam że sama wcześniej doszłam do 6 z 7 wskazówek:-) I one na prawdę świetnie się sprawdzają! Miło się przekonać że są ludzie którzy myślą podobnie.

Ciekawe obserwacje, mimo, że dużo chodzę po górach, dobrze to zobaczyć zebrane w jednym miejscu. A propos jednego z komentarzy - też preferuje lekkie buty podejściowe - zdecydowanie mniej się człowiek męczy i szybciej zdobywa wysokość. Ciężkie buty za kostke tylko w trudnych warunkach gdy jest mokro/bloto lub zimą do raków.

Odnośnie 6 wskazówki, to super, że o tym wspomniałeś. Nic mnie bardziej nie irytuje w górach jak trajkączące mi za plecami baby.

dobry poradnik,chodzę sporadycznie po górach i ostatnio zrobilem wszystko na odwrót przez co bardzo się zmęczyłem i długo odpoczywalem

Ciekawe, ale nie z wszystkim się zgodzę. 1) Własne tempo - po pierwsze często wyprzedzający mają lepsza kondycje i po prostu pójdą, niekoniecznie ich dogonisz. Sam kiedyś wyprzedzałem, teraz jestem raczej wyprzedzany. Ważne aby mieć własne i równe tempo. 2) Częste przerwy - jako grubas, na stromych podejściach, potrzebuję częstych przerw dla wyrównania oddechu. Niestety niosę wiele dodatkowych kg i przez to wykonuję dużo większą pracę niż młode dziewczyny lżejsze o 50 kg. To wymaga tlenu i jest niezależne od kondycji. Przerwy muszą być dostosowywane indywidualnie. 3) Rozgrzewka - wstajesz rano, kolejnego dnia w górach i jesteś śpiący, ruszasz na trasę i się dopiero dobudzasz. Początek marszu powinien być rozgrzewką - wolniejsze tempo, często ludzie ubrani cieplej, by po kilkunastu minutach zrobić postój na rozebranie. Przy okazji mięśnie mają czas na spokojne rozgrzanie. Uważam, ze szczególnie ważne przy długich, całodziennych marszach. Zbyt ostre forsowanie tempa na starcie mści się po południu. 4) Rozmowa - tutaj zależy, ale ja lubię rozmawiać poza szczególnie ostrymi podejściami. Szybciej czas leci i można lepiej poznać ludzi. Jednak są osobniki, znam kilka, które najchętniej milczałyby całą drogę - bo mają takie usposobienie. Co kto potrzebuje... 5) Plecak i wyposażenie - wbrew pozorom dotyczy marszu. Odpowiednie spakowanie, dobranie pod siebie ekwipunku robi wielką różnicę. Tutaj jestem dość ortodoksyjny ze względu na problemy z kręgosłupem - wszystko co zabieram jest "niezbędne i ważne". Noszę apteczkę, przeciwdeszczówkę, często coś cieplejszego, zimą termos z czymś ciepłym i mógłbym jeszcze długo wymieniać. Jednak zgodnie z prostą zasadą -racjonalnie. Jeśli coś noszę, a nie używam, to wywalam z plecaka. Jeśli coś używam to szukam lekkiego zamiennika. Sprawdzam też bez czego mogę się obyć. Kanapki nosze w woreczku foliowym, bo choć się zgniotą, to noszenie plastykowych pojemników jest DLA MNIE zbędnym luksusem/balastem. Kiedyś nosiłem nóż - RAT1, ale ponieważ jak już go używałem to do jakiegoś drobnego cięcia, to wymieniłem na najmniejszego z rodziny Sentineli. Zamiast solidnego (i wspaniałego noża) mam 35g maleństwo. W razie apokalipsy zombie, albo do ścięcia drzewa się sentinel nie przyda, ale na razie na trasie nie zawiodło. Latem odpuszczam termos z herbatą, zakładam że wypiję coś ciepłego w schronisku. Nawet przy jednodniowych marszach dodatkowe 2-3 kg na plecach może mieć znaczenie. 6) Zdobywanie - tak zaczynałem, od zdobywania i zaliczania. Teraz wiem, że to "czas w górach", a nie wynik ma znaczenie. Bywają trasy że się nie zmęczę, bo jest tyle postojów na podziwianie widoków, na jedzenie, na obejrzenie czegoś ciekawego. 7) Ludzie - to jest też istotne, jeśli nie idzie się samemu. Ludzie z którymi chce się spędzić czas. Mam kolegę, właśnie milczka, który idzie i pyka fajkę, a ja obok i milczymy przez sporą część. I jest super! Nawet często jak idę sam, to poznaję ludzi i potem idziemy już razem, kilka minut, czasem godzin. Ostatnio w kiepskiej pogodzie wchodziłem na Babią Górę i poznałem koleżankę, która robiła fragment GSB. Miło się rozmawiało, a ja sporo opowiadałem o okolicy, np. o schronisku Beskidenverein. Potem dołączyła do nas para "zaliczająca" KGP i tak w 4 niepostrzeżenie przeszliśmy wszystkie oficjalne szczyty pośrednie, Garby Wyżnie, Siodło Bończy i nagle byliśmy na szczycie. To samo się robi, jak pokrewne dusze wędrowców spotykają się na szlaku :) Będę obserwował kanał, bo mam wrażenie że lubimy podobne rzeczy :)

Bardzo dobre wskazówki. Dokładnie tego się wyuczyłem w ciągu kilku ostatnich lat. Kluczowe dla mnie okazało się robienie małych kroków i skupienie się na nich, kontrola oddechu i bardzo krótkie przerwy, bez siadania (tym bardziej na długie minuty)

Super film 😃 Okazuje się, że ja intuicyjnie stosuję dokładnie wszystkie wymienione zasady podczas swoich wędrówek 😃 Łapię swój rytm małych kroczków i mogę tak iść i iść. Oddech się wyrównuje, tętno też. Ja jeszcze, na bardziej stromych podejściach, staram się tak stawiać stopę aby była jak najbardziej poziomo. Żeby nie obciążać łydek i "achillesów". Pozdrawiam 😃

Przed laty przeczytałem ”w wysokich górach chodź jak Szerpowie, dynamicznie, zatrzymuj się często ale tylko na krótkie postoje wyrównujące tempo”, tak robię i sobie chwalę, mimo że to w kontrze do kilku Twoich rad. Ale na szczęście każdy z nas jest inny.

Z dekadę temu znalazłem podobne informacje w internecie właśnie od jakiegoś TOPRowca. O dziwo mając gorszą kondycję od wielu moich współtowarzyszy w wędrówkach, radziłem sobie lepiej na podejściach od nich. Na końcówkach to zazwyczaj ja prowadziłem grupę, a reszta była mocno zmęczona. Powoli, noga za nogą, bez pośpiechu. Mimo, że chodząc po mieście po płaskim chodzę raczej szybko. Przeczytałem też od niego informację, że kontuzje zdarzają się częściej przy zejściu, niż podczas wejścia, bo jest tendencja do robienia większych kroków - grawitacja ciągnie w dół, a na luźnych kamieniach kończy się to kontuzją.

Dziękuję za cenne wskazówki 🤗

Mądre - dziękuję.

6. A mi się wydawało, że to pomaga. W sumie gdy idzie się w towarzystwie, to ludzie normalnie ze sobą rozmawiają. Wiele razy byłem świadkiem, że ktoś nie dawał rady, skupiał się na bólu, zmęczeniu, nudzie, a jak się szło obok niego, zagadało i pociągnęło się rozmowę, to nagle osoba zapominała o zrzędzeniu, zmęczeniu i szła dalej, zapominając o tych swoich przypadłościach. Owszem, każdy jest inny i wiadomo, że średnio sobie plotkować idąc Orlą Percią, a inaczej idąc sobie dolinkami, jednak na 'normalne' trasy, to dawało radę ;) Warto też zadbać o kondycję i ćwiczyć codziennie. Jak mieszkasz w bloku z windą, to wychodź normalnie po schodach. Na początku są trudności, a potem wchodzi to normalnie. Kondycje się podreperuje, krzepy nabierze i wytrzymałości. Trzeba dbać o siebie każdego dnia. I dobra, zbilansowana micha. I nawodnienie. Bo jak ktoś 'naje' się ciężko, to potem nie dziwota, że na szlaku sapie jak zdychający mamut ;)

Ja na podejściach zamieniam się w parowóz. Niestety nie chodzi o siłę, a o dźwięki i temperaturę:D Zgadzam się ze wskazówkami z materiału, sam nie lubię się zatrzymywać na podejściu (zauważyłem, że ciężko potem ruszyć) i wolę dreptać powolutku, niż się zatrzymać. dobre równe tempo też jest ważne. Za to marsz za kimś często mnie męczy i irytuje. Faktycznie jak jestem zmęczony i skupiam się na naśladowaniu kroków osoby przede mną, to to jest dobre, bo wyłączam mózg i po prostu idę, ale jak nie jestem zmęczony, to mam wrażenie, że muszę gonić osobę przed sobą, a to mnie własnie męczy i irytuje.

👍wszystko prawda, pozdrawiam

To są w zasadzie wskazówki dokładnie trafione w istotę problemu. Sam stosuję podobne. Czasem dodaję jeszcze zygzakowanie na ostrzejszych podejściach - kosztem przebytej drogi oszczędza się mięśnie. To jest podobna rada jak w przypadku robienia małych kroków. Natomiast została tu pominięta jedna bardzo istotna rada - większość Polski to równiny, więc nie mamy tam możliwości wykonywania podejść, co sprawia, że przez większość roku mięsnie które są używane podczas podejść nie pracują i są po prostu nie wyrobione. Po wyjeździe w góry powoduje to, ze nagle niewyrobione mięsnie zostają poddane dużemu obciążeniu, co jest jednym z głównych powodów górskiej zadyszki. Dlatego przed wyjazdem w góry trzeba na miesiąc lub dwa wcześniej rozruszać te mięśnie - można robić przysiady, ale najbardziej efektywna jest zapewne jazda na rowerze. Przez parę pierwszych dni w górach sugeruję też kombinowanie wycieczek - na przemian trudniejszych i łatwiejszych spacerowych, żeby dać mięśniom czas na przyzwyczajenie się do wysiłku przez dawnie im dnia odpoczynku - pracy z mniej intensywnym obciążeniem - czyli jeśli jednego dnia wspinacie się na górę to następnego zróbcie sobie spacer po płaskim, np. wejście na Giewont mieszajcie ze spacerkiem po Dolinie Kościeliskiej następnego dnia.

Dobre wskazowki dla "poczatkujacych" 👍ja osobiscie z wymienionych rad w miare mozliwosci terenu stosuje male kroki to dziala, tez podobno powinno sie stawiac " kacze kroki", kijki tez robia dobra robote, nawet przy odpoczynku. Pozdrawiam

Na pewno dla mnie bardzo pomocne wskazówki,chodzę w góry i chodzę szybko potem się męczę

Super film, fajnie opowiedziane wskazówki. Niemal wszystkie te rzeczy stosuje plus kilka dodatkowych o których w przyszłości opowiem u siebie. Najbardziej zgadzam się z przerwami - są one zbędne. Nie zgodzę się tylko z punktem 7 - mi najlepiej idzie się samemu lub na przodzie.

teraz widzę, ile błędów robiłam! Dziękuj3 za te wskazówki!

Prawda, sam zauważyłem te zasady na podstawie obserwacji swojego organizmu, wypracowane przez lata wędrówek :)

Super, bardzo dziekuje za film. Wszystkiego dobrego.

Jeżeli ktoś chodzi po górach to co powiedziałeś jest czymś naturalnym i robi się to już jak automat oczywiście. Mając już odpowiednią kondycję nadal robi się to samo tylko że dużo sprawniej i szybciej. Tego nawet nie trzeba tłumaczyć. Ale owszem osobie niedoświadczonej takie wskazówki jak najbardziej wskazane. Na pewno jeszcze tu brakuje wskazówek odnośnie przyjmowania postawy i w jaki sposób odpoczywać, jak długie przerwy , nawadnianie organizmu.....,( np nie kucając tylko mieć nogi w miarę wyprostowane ale jednocześnie poruszając nimi . Chodzi o to żeby nogi się nie zastały bo później ciężej ruszyć w dalszą wędrówkę) można by tu jeszcze sporo elementów dodać ale na początek jak najbardziej trafne spostrzeżenia nie dla wszystkich oczywiste.

Dziękuję za materiał😎

Chodzę po górach od 30 lat i to co mówisz to jest 100% prawdy. Tylko że ja podobnie jak ty sam do tego doszedłem Praktyka czyni mistrza

"Opracowałem" dokładnie te same zalecenia kupę lat temu ponieważ strome podejścia wyciskały ze mnie siódme poty, nadal wyciskają i płuca mi się kończą na stromych odcinkach (miałem zawsze plecak 20-30 kg) ale nie znam lepszego sposobu - nazwałem to stylem emeryta lub brytyjskiego komandosa. Okazało się że takiego chodzenia po górach uczą się właśnie i praktykują brytyjscy komandosi. Umożliwia on pokonywanie długich odcinków z obciążeniem w zaskakującym czasie. Dokładnie tak jak mówisz przychodzisz do celu znacznie szybciej niż ci, którzy wyprzedzali cię na trasie. Dodam jeszcze, bardzo ważne, przerwy dosłownie na kilkadziesiąt sekund do 2-3 minut (często nie zdejmując plecaka), na stromych podejściach częste (w przypadku jak płuca się kończą). Po przejściu założonego etapu (jeśli to nie koniec na dzisiaj) przerwa nie dłuższa niż 20-25 minut i idealnie 1-2 takie dłuższe przerwy w czasie całego dnia. Wiadomo jak fajna miejscówka i trzeba zrobić foty to stajemy częściej.

Bardzo dziękuję za rady,świetna sprawa .Pozdrawiam.

Dziękuję za porady. Przydadzą się.

Ja bym dodała jeszcze uwagę o schodzeniu. A mianowicie schodząc też robić mniejsze kroki żeby nie przeciążać kolan i bioder. No i absolutnie nie zbieać z góry! Wtedy najłatwiej o wypadek!

Bardzo trafne wskazówki. Chodzę sporo po górach i wypracowałem sobie identyczne zasady. No, może poza ostatnią :) Bardzo cenny materiał, brawo! Pozdrowienia!

Ten co bardzo szybko idzie i często staje można to potraktować jako interwał sportowy.Jesli robić swój rekord w szybkości wejścia to sprawa indywidualna ale postoje zabierają czas i warto mieć takie tempo aby ich albo nie było albo były krótkie

Technika małych kroków jest rzeczywiście bardzo dobra; idąc w ten sposób łatwiej kontrolować oddech. Ale niestety, jest nie do zrealizowania, gdy długość kroku wymuszają sławetne schody - np. w Bieszczadach. Tu nie ma opcji by skrócić krok - trzeba stanąć na następnym stopniu. W dodatku wmawia się ludziom, że to dla ich dobra, bo jest bezpieczniej.

lubię górskie podejścia :) przyjemnie się wchodzi - gorzej się schodzi hehe

Tak raczej to porady dla ludzi bez kondycji. Ja od dziecka staram się bardzo dbać o kondycję i raczej nikt mnie nie wyprzedzał na postojach lub trasie. I ja u siebie zauważyłam, że szybciej idę i mniej się męczę na dłufich podejściach wydłużając krok - czuję jakby część pracy wykonywały też plecy i brzuch, nogi się rozciągają przy każdym kroku. I mniej męczę się przy stromych podejściach idąc na palcach, nie na całej stopie, przerzucając nieco ciężar ciała do przodu - jest to też bezpieczniejsze w razi pośliźgnięcia przy moich długich krokach. Ale to ja mam wypracowane do mojej kondycji i prawidłowej budowy i wagi. Uważam, że każdy powinien dbać o zakresy ruchów, dynamikę, nawet ćwiczyć upadki, żeby nauczyć ciało szybkiej reakcji na zachwianie, aby unikać kontuzji. Trzeba trenować często, żeby być gotowym, w każdym wieku. Pozdrawiam

Dziękuję z rady wykorzystam je gdy pójdę sama bo z moją 10 letnią córką idąc to nie takie proste bo mimo że jest drobna to tępo narzuca ostre a postoje potrzebuje rzadko i króciótkie. Pozdrawiam😀

To ciekawe ale od pewnego czasu stosuje je wszystkie tylko sam do nich doszedłem 😊 sprawdzają się

Wskazówki jak najbardziej działaja. Pozdrawiam👋

Bardzo dobry poradnik, pozdrawiam

Jato zazwyczaj staram się wskosczyć komuś dyskretnie na barana podczas wejścia pod górę w Tatrach. Wybieram popularne szlaki, tam jest najłatwiej, bo najwięcej potencjalnych nosicieli 😜

Z wdzięcznością ❤

Jeszcze jedną radę dodałbym, a mianowicie polecam panu zamienić wysokie buty na niskie, biegowe trailowe np. Altra Olympus 5. Zobaczy pan jak bardzo to wszystko zmieni

Dosłownie taką metodę stosowaliśmy z Tatą w 68r. ( 18/46 ) przy wejściu na Rysy.Wszyscy nas przeganiali, tyle że my szliśmy z M.Oka 2.5 h a z powrotem 2 h. Nocleg u p.Franciszka , Świstówka, Zawrat i Murowaniec...

Tez musze sie tego uczyc,bo lubie tempo narzucic a na karku 47lat haha, musze nauczyc sie wolniej isc. Dzieki za wskazowki.

Super poradnik. Pozdrawiamy.

Super trafne uwagi

👏👏👏👍👍👍 = bardzo dobry instruktaż😁

Dokładnie tak nic bym nie dodał może popijanie wody w niewielkiej ilości żeby uzupełnić to co wypocimy.

Bardzo fajne rady 😊

To prawda. Trzeba iść swoim tempem bez pośpiechu.

Cenne porady👍

Absolutnie podpisuję się pod wszystkimi radami, a sporo chodzę po górach. Sam zawsze daje podobne wskazówki swoim klientom bo jestem przewodnikiem sudeckim. Jedyne co bym poprawił to zrobił osobny punkt z mądrego zdania które pojawiło się w punkcie 7: lepiej skupić się na każdym kroku i patrzeć pod nogi, niż patrzeć w stronę szczytu. Pozdro!

Mam 68 lat i chodze po gorach bez problemu ,w nogach mam tysiace kilometrow.Sama doszlam do tych wskazowek one sa wazne Hej!!!!!

Ja sam do tego doszedlem idac z pulsometrem. Szedlem tak zeby puls byl w strefie tlenowej. Szedlem stosunkowo wolno, a i tak z Kuznic na Giewont na szczycie bylem w poltorej godziny. Na innych podejsciach wyprzedzalem bez problemu biegnacych pod gore nastolatkow ktorzy co chwila odpoczywali. No i trzeba pamietac zeby co kilkanascie minut zrobic kilka lykow wody. Aby to bylo mozliwe bez zatrzymywania sie trzeba miec buklak. Najgorsze co moze byc to woda w butelce w plecaku. Wtedy pije sie za malo, odwadnia i jest lipa.

Dobra robota !!

Nic dodać,nic ująć.Do zobaczenia na szlaku.Dziękuję.

Ja tak zawsze chodzę i doszłam do tego sama, ale nie zgodzę się z nierozmawianiem - nie po to idę w góry, żeby nie mieć przyjemności!

Bardzo ciekawe uwagi

dzięki za dobre rady

50 lat temu że szwagrem przebyliśmy trasę Krynica -Jaworzyna- Wielki Rogacz- Rytro w kilka godzin częściowo biegnąc. Ja jesze sobie popłakałem Sporty. Teraz ważę 60 procent więcej, ale jeszcze z psem 3 km.dziennie wędruje. Co by było, gdybym wtedy nie miał takiego hobby?

Dwie zasady, jakie stosuję na szlaku przede wszystkim swoje tempo, kiedy trzeba zrobić odpoczynek to max 30 sekund w kierunku przeciwnym do masażu aby nie ostygły mięśnie.

Bardzo dobre wskazówki, pozdrawiam.

8. Nie idź po górę jak kaczka, stopy prosto tak jak normalnie chodzisz. Mięśnie ścięgna nie są i kolana przystosowane do chodzenia jak kaczka i bardzo szybko dają o sobie znać. To samo z góry. Bardzo małe kroki i biodra do przodu.

Sama prawda. Jak z jazdą samochodem :)

Plecak zapiety na biodrach!!! = Zapomnij o bólu pleców

Ja dodam : 1. Jak najlżejsze buty 2. Jak najlżejszy plecak

bardzo dobre wskazówki

Bardzo cenne