°YİNE BEN YİNE BEN YİNE BEEENNNN!!! °Evet, yine video atamadım. Günlük programlarımı asla azatamıyorum çünkü. Ama bahanelerin arkasına sığınmayacağım bu sefer. Benim kafam son zamanlarda çok dağınıktı. Sadece Tiktok'a bakıyordum işin doğrusu. Ve benim bu dağınıklığım antrenmanlarıma kadar ilerledi. Üzülerek söyleyeceğim ki, ben de bir tane çocuk için kendimi bitirdim. Eğer merak edenler olursa diye söylüyorum, psikolog ile görüştüm bir süre için. Kendimi toparlardım yani. Yine de çok fazla video atamayabilirim. Ayda veya 3 haftada bir video atmayı planlıyorum, söz vererek ve sizi düş kırıklığına uğratmak da istemiyorum kuzularım. Zaman gösterecek artık, sizi seviyorum.🥹💕 °İstek almıyorum. °Eleştiriye açığım, biliyorsunuz zaten. °Sm/ut yazmıyorum, yazmayı da planlamıyorum. °Olmadığım süre içinde hesabımıza destek olan herkese çooooooook teşekkür ederimmm!!🫶🏻🫶🏻 🖋𝙟𝙚𝙤𝙣𝙨𝙢𝙤𝙪𝙡 🗓2 Mayıs 2024 🎵Reflections-The Neighbourhood 💞Jeon Jungkook 18 🎀Daphne Orwell 18 "Kolundaki Yaralar Zorbanın Dikkatini Çeker" BASLIYORUUUZ💝💝 Daphne~ Kafamı koyduğum sıradan yavaşça kaldırıp gözlerimi ovuşturdum. Karnım aşırı ağrıdığı 2. dersin sonunda ağrı kesici alıp uyumuştum. Yanımda oturan Athella’ya çevirdim bakışlarımı. "Athel, yemeğe ne kadar kaldı, ölüyorum ben galiba da." Yüzümü buruşturarak söylediğim şeye hafifçe kıkırdadıktan sonra 15 dakika kaldığını söyledi. Derin bir oh çekerek yemekhane kartımı çantamdan çıkarmak için arkamı dönüp çantama doğru eğildiğim sırada kulaklarıma gelen ses ile kafamı kaldırarak arka sırama baktım. "Ovv, uyuyan güzelimiz uyanmış mı?" Jeon Jungkook, namı değer zorbamın gözlerine kitledim gözlerimi. "Yorgunum, Jeon. Uğraşma." Kafamı tekrardan tahtaya çevirip Bayan Louis’in yazdığı şeylere baygın gözlerle baktım. Zilin çalmasıyla yerimden kalktım ama karnıma saplanan bir kramp dikleşmemi engelledi. Ağzımdan çıkan bir inlemeyle sırama oturup iki büklüm oldum. "Daph, iyi misin?" Athelle’ye bakıp kafamla onayladım. Yemeğe gelmeyeceğimi ve sonradan kantinde atıştıracağımı söyledim. Kafasını yana yatırarak bana baktı ve şüpheyle beni süzdü. Benimle kalmak istedi ama uzun bir süre alan reddetme çabalarımda başarılı oldum. O da biraz somurtsa da sonra sınıftan çıktı. Kafama hırkamın şapkasını geçirerek yine sırama yattım. Ama birinin şapkamı açıp kafama sertçe vurmasıyla gözlerimi açmak zorunda kaldım. Jeon olduğunu düşünebilirdim. Ama o bana bu kadar sert vurmazdı. Sözümü geri alıyorum, o bana benim rahatsız olacağımı düşündüğü hiçbir temasta bulunmazdı. Sadece bazen bana laf atardı ve uğraşırdı o kadar. Düşüncelerimden sıyrılıp kafamı kaldırdım. Karşımda gördüğüm kişiyle kaşlarım çatıldı. Karşımda kollarını göğüsünde birleştirmiş Clara vardı. Arkasındaysa Lydia ve Yulia’yı görebiliyordum. Gücüm yoktu, yorgundum. Şuan direnemezdim. Bir oyuncak bebek gibi ellerinde kırılır giderdim. Düşüncesi bile sertçe yutkunmama neden oluyordu. "Kalk." Emir veren sesine karşı Clara’ya ters bir bakış attım. Ağzımı açıp konuşacağım sırada lafı ağzıma tıkadı. "Soru sormadım, Daphne. Kalk dedim. Yoksa seni şuradan kaldırmamın iki dakika sürmeyeceğini biliyorsun. Boşuna uzatmaya gerek yok." Yavaşça yerimde ayaklandım. Derin bir nefes alıp Lydia’nın kolumdan beni çekmesine direnmedim. Acıya değil, nefese odaklan, Daphne. Bitecek, Daphne. Alışık olmadığın şeyler değil, Daphe. Sakin kalabilirsin, Daphne. Zamanında kendimi dizginlemek için söylediğim cümleleri şuan da tekrarlayıp rahatlamaya çalışıyordum. Herkes yemekte olduğu için koridorlar boştu. Kızlar beni sürükleyip kızlar tuvaletine ittirdi. Yulia kapıyı arkamızdan kilitlemişti. (!!!AŞIRI HASSAS İÇERİK YAZMIYORUM, YİNE DE ETKİLENECEK OLANLAR BURAYI GEÇEBİLİR!!!) Yulia ve Lydia beni kollarımdan tuttukları sırada Clara’nın yüzüme sert bir tokat darbesi attığını hissettim. Kafam yana savrulduğunda dudaklarımdan kesik bir inleme çıktı. Clara direkt çenemden tuttu ve bir tokat daha attı. "Akıllanmaz s*rtüğün tekisin, Daphne. Benim olandan uzak duracaksın demiştim." Bir tokat daha attğı sırada ağzımdan bir miktar kan geldi. Bunu gören Lydia ve Yulia’nın kahkaha attığını işittim. "Çabuk pes ettin, yeni başlamıştık." Dudak büzüp acınası bir tonda söylediği şeyle gözümden bir damla yaşın akmasına izin verdim. Canımın acısından değil de, bunu yapmalarına izin verdiğim için ağlıyordum. Sesimi çıkarmayacak kadar korkak olduğum için. Kimseye anlatamadığım için. Buna izin verip sonra insanların yanında gözyaşı dökmeye utandığım için. Yulia ve Lydia sırtımdaki hırkayı çıkarttılar. Bunun ardından Clara jiletle koluma bir çizik attı. Ardı ardına birkaç çizik daha attıktan sonra bir şeyler söyledi. Sonra kolumdaki ellerin gevşediğini hissettim. Beni bıraktıkları gibi dizlerimin üzerine çöktüm. Kızlar tuvaletten çıktılar ama ben ağlayıp inlemeye devam ettim. (ARA VERENLER GELEBİLİR) Bir süre sonra kollarımdaki yaraları temizledim. Hırkamın cebinde artık düzenli olarak taşıdığın kapatıcılarla yanağımdaki el izini kapattım. Göz altlarımın da belli olmamasını sağladım. Tam kollarımı da kapatacakken kapatıcımın bittiğini fark ettim. Ağzımın içinde küfür yuvarladıktan sonra ise tuvaletten çıktım. Sınıfa gittim ve yerime oturdum. Kafamı yanımdaki sıraya çevirdim ve boş olduğunu gördüm, sonraysa bir not gördüm. "Daph! Seni her yerde aradım ama bulamadım, neredeydin? Annem aradı, dedem hastalanmış:( Okuldan çıkmam gerekti o yüzden. Yüz yüze söylemeyi tercih ederdim tabii ama seni bulamadım. Her neyse, yemeğini yemeyi ihmal etme. Sonra kuşlar bana yemediğini söylüyor çünkü. Seni çok seviyorum, kendine dikkat et! Herkese Athelle, Sana Athel." Yazdığı nota bakarken hafifçe gülümseyip çantama attım. Sonraki derslerde de uyumaya devam ettim. Başka bir şey yapacak gücüm yoktu çünkü. Son iki ders bedendi, aşağı inmedim. Sınıfta kaldım. Kafamı kaldırdığımda kimsenin olmadığını gördüm. O yüzden hırkamı çıkarttım ve yatmaya devam ettim. Yazardan
O sonu ekleseydin herhalde depresyona girerdim birde lütfen uzat sonları la bu da emir gibi oldu eeeğ sevgili yazar hikaye biraz kısa geldide rica etsem biraz daha uzatır mısınn? Şimdiden teşekkürleeer (oldu mu?)
