Najtrudniejsze momenty i skutki psychoterapii | Jola Szymańska 

Dzięki, że dzielisz się tak osobistą częścią swojego życia. To daje nadzieję, kiedy widzi się, że nie jest się samemu, bo także inni przechodzą lub przeszli przez coś podobnego.

Super film! Dla mnie bardzo ważny, ponieważ większość osób w Internecie, która porusza temat psychoterapii, mówi tylko o jej zaletach i bardzo zachęca innych do korzystania z pomocy. Uważam, że to świetnie, że psychoterapia w dzisiejszych czasach staje się niejako "modna", bo dzięki temu świadomość społeczeństwa odnośnie zdrowia psychicznego wzrasta, ale brakuje osób, które mówią otwarcie o trudnościach związanych z psychoterapią. Bardzo, bardzo dziękuję Ci za ten film 💛

Jestem 2,5 roku w psychoterapii psychodynamicznej, mam wrażenie słuchając Ciebie, jakbym słuchała o tym co aktualnie przeżywam.

Jakbyś mówiła o mnie, o tym co teraz przeżywam. Świadomość niektórych braków, lęków i potrzeb o których nie miałam pojęcia.. budzi taką złość i bezsilność.. Dzięki że się tym podzieliłaś.

Jolu, dziękuję Ci bardzo za ten film. Uświadomiłaś mi, że to, co się ze mną dzieje jest normalne. I dajesz nadzieję na to, że kiedyś cały ten szajs się skończy.

W moim przypadku to ja jestem takim Kamilem. To znaczy mam nadzieję, że jestem. Mój mąż jest w trakcie terapii. Staram się być cierpliwa, wyrozumiała. Nie jest to łatwe. ALe ten film mi też dużo wyjaśnia. I u mojego męża przebiega to podobnie jak u Ciebie. Też są lęki, wypalenie, i objawy psycho-somatyczne. Ale warto przez to przejść :)

Jolaaaa, przez cały czas, kiedy wcześniej słuchałam, jak mówiłaś o psychoterapii wszystko kłóciło mi się w głowie - jak to jest możliwe, że ja wychodząc z każdej sesji jestem ogromnie zmęczona, przez pierwsze miesiące zapłakana, wręcz nie do życia, cały dzień miałam później wyjęty, nie mogłam nigdzie wyjść, a ataki złości był tak częste, że wprawiało mnie to w przerażenie. I nie mogłam zrozumieć, co jest nie tak? dlaczego nie wygląda to jak u innych? Także bardzo dziękuję Ci za ten film, myślę, że pomoże wielu osobom zrozumieć swoje trudne początki ;)

Ja tak z innej beczki: bardzo Ci ładnie z taką długością włosów :-)

Cześć Jola. Dziękuję za ten filmik 😊 jestem z Włoch i uczyłem się polskiego, i przez to jestem w stanie oglądać i rozumieć 90 % tego, co mówisz w twoich filmikach. Współczuję Ci bo stres na uniwersytecie sprawia że ciągle boli mnie kark i bolą też plecy ale się nie poddamy nie? 🌞 już planuję zmianę życia i nad tym pracuję! Serdecznie pozdrawiam

Dziekuje za ten film.. bardzo wazne jest mowic rowniez o tych skutkach, ktore nie sa latwe do zaakceptowania. Sama jestem teraz w tym bardzo ciezkim momencie mojej psychoterapii, dodatkowo wyzwania dnia codziennego i odrywanie tych bolacych , wypieranych miejsc i emocji przynioslo, wiele smutku, zlosci i bezsilnosci. Jest to bardzo osobiste, ale potrzebne, zeby osoby w takiej sytuacji nie czuly sie ostamotnione i zamiast sobie "dowalac" probowaly to zaakceptowac i dac sobie duzo ciepla i czulosci, choc wiem jak trudne to jest, zwlaszcza w takich momentach gdy wszystko przerasta. Wysylam wszystkim Wam w podobnej sytuacji duzo, duzo ciepla :)

Wychodzenie z PTSD dla mnie było ekstremalnie trudne. Opisywane przez Ciebie objawy męczyły mnie przez kilka lat. Duszność, ataki paniki, depresja. Uczyłam się rozumieć co moje ciało mówi do mnie tymi objawami. To było ciężkie - ale warte pracy bo udało się! Dzięki cierpliwemu wsparciu męża, dzięki pełnej zaufania więzi z terapeutą. Jestem wolna od PTSD. W rozumieniu traumy pomogły mi książki: Van der Kolk B.- Strach ucieleśniony. Mózg, umysł i ciało w terapii traumy oraz Rothschild Babette - Ciało pamięta. Psychofizjologia traumy i terapia osób po urazie psychicznym.

Ja pamiętam w pierwszych miesiącach głównie somatyczne rzeczy, choroby głównie dróg oddechowych, problemy z sercem, płucami; podobne do Twoich (wiadomo nie takie same) problemy z wzięciem głębokiego oddechu, kłucie w sercu które potrafiło blokować mi w ogóle możliwość wzięcia oddechu. To było intensywne gdy przepracowywałam tematy związane ze strachem przed życiem. W sensie w tym, że to ja żyję a nie inni za mnie, że ja podejmuje decyzje i że ja nosze ich konsekwencje oraz że mogę stawiać granice. Poza tym bunt i złość na rodzica, wielki żal i poczucie bycia oszukaną i ogromna złośliwość do świata. Bywało ciężko, ale teraz w pracy nad sobą po tych procesach jest mi lżej. Potrafię się mierzyć z naprawdę ciężkimi tematami, które na początku terapii byłoby nie do udzwignięcia; a dzisiaj po prostu stawiam im czoła ze spokojem.

Na początku myślałam, że ta terapia u mnie to będzie łatwizna i pierwsze kilka spotkań utrzymywało mnie w takim mniemaniu. A potem mocny zjazd w dół. Dzięki za ten film!

Dziękuję Jolu za ten film Przypomniał mi ten filmik jak hardkorowym doświadczeniem był czas kiedy chodziłam na psychoterapię i brałam leki psychotropowe, oczywiście jak mi teraz lepiej to sb zapominam jak to było cholernie ciężkie. Przechodziłam przez wszystkie rzeczy, o których mówisz w filmiku. "Styl życia" osoby chodzącej na psychoterapię jest ciężki do zrozumienia dla całego naszego otoczenia, wymaga bardzo dużej miłości i odwagi, aby być wsparciem dla osoby przechodzącej przez proces transformacji zachodzącej w wyniku psychoterapii (a ten proces dla nikogo nie był przyjemny). Dla mnie największym wsparciem byli rodzice i siostra. w wyniku psychoterapii i zachodzących we mnie przemian straciłam większość znajomych i tzw. "przyjaciół", ludzie się do mnie dystansowali, jak pokazywałam im moje prawdziwe emocje i wprost mówiłam, że czuje się np. źle. Spotkałam się z bardzo dużym niezrozumieniem i niechęcią do mnie (osoby mającej trudne i nieprzyjemne emocje). Psychoterapia wyczyściła moje życie z ludzi tak naprawdę nie wnoszących nic do mojego życia, a bardzo umocniła moje więzi z tymi, którzy naprawdę chcą dla mnie dobrze i mnie kochają. Psychoterapia pozwoliła mi w końcu złapać kontakt z moim ciałem i moim emocjami Psychoterapia to jest hardkor, ale osobiście uważam psychoterapię za jedno z doświadczeń, które podniosło mój komfort życia o jakieś 1000000%, moje relacje, moje wewnętrzne czucie się sama ze sobą dobrze. Pozdrawiam i max uściski dla wszystkich przechodzących przez psychoterapię !!!!!💞💞💞💞

Z nieba mi spadł ten film, właśnie dziś. Dziękuję

Dziękuję, ogromnie wspierający film ❤️

Wspaniały film, dziękuję, że o tym opowiedziałaś 😉 serce ze wzruszenia mi się scisnelo, kiedy powiedziałaś jak Kamil Cię wspierał. Cudownie. Pozdrowionka 💖

Dziękuję za podzielenie się swoimi refleksjami ❤️ jestem w psychoterapii i widzę u siebie podobne etapy,o których mówisz.

Dziękuję za to, że się tym z nami dzielisz, na pewno nie jest łatwo Ci o tym mówić. Przechodzę teraz przez to samo, depresja i stany lękowe, niby biorę leki, ale nadal wyczynem dnia jest umycie włosów albo pójście po zakupy. Trzymam kciuki za Ciebie, za siebie i za wszystkich, którzy zmagają się z tym samym!

Jola, super dziekuje Ci za ten filmik , przechodze przez podobny okres, ♥️ bardzo mi pomogl !!

Jola, dziekuje bardzo za ten filmik. Jest nadzieja 😊 potrzebuje sobie wielokrotnie przypominac o tym, ze moje zle samopoczucie i trudy, przez ktore przechodze w zwiazku z procesem psychoterapii, sa zrozumiale i uzasadnione. Ucze sie cierpliwosci i lagodnosci wobec siebie samej. I widze przeogromna i niepodwazalna wartosc tego procesu.

Problemy z oddychaniem i inne rzeczy, o których mówisz są mi znajome dlatego bardzo dobrze Cię rozumiem

Jak dobrze, że o tym mówisz! Problemy z oddychaniem, nudności, ciężkość na klatce piersiowej i w plecach, słabość w codziennym funkcjonowaniu sprawiają, że się czuję jakbym coś robiła nie tak na terapii, a chodzę od 9 miesięcy. Mam poczucie, że i dla przyjaciół i chłopaka jestem jakąś małą częścią siebie. Duża porcja otuchy, dzięki!

Jolu dziękuję z całego serca, właśnie jestem na tym okropnym etapie, jakoś mi lżej, że to co przeżywam jest okej i Ty też tak miałaś 😊

Dziękuję, potrzebowałam tego filmu!

Podoba mi się, że ostatnio wypuszczasz filmy tak często, Jolu. Mam nadzieję, że utrzymasz ten trend ;)

Dziękuję za to, ze dzielisz się swoim doświadczeniem na drodze psychoterapii. Dzięki temu mam jaśniej w głowie, kiedy myślę o swoim doświadczeniu tej drogi, trochę tak, jakbyś mówiła o mnie. Pozdrawiam ciepło 🙂💛

Tak bardzo się utożsamiam z tym co opowiadasz... U mnie to wszystko bardzo podobnie przebiega. Najbardziej wspiera mnie narzeczony, bez niego pewnie bym zwariowała albo rzuciła to wszystko... Dzięki za odwagę, za tych kilka filmów o psychoterapii. I w ogóle za to, że szczerze pokazujesz jak się zmieniłaś. Idę chyba podobną drogą, bo Twój luz, umiejętność rozmawiania na każdy temat i bycie pewną siebie a jednocześnie taką wyciszoną od środka bardzo mnie inspirują. Film dodał mi otuchy, bo ostatnio jakoś nie widzę postępu w mojej terapii i mam wrażenie, że się cofam. Dziękuję Ci :)

bardzo ważny i potrzebny temat, dzięki Jola za dzielenie się swoimi doświadczeniami.

Dziękuję Jolu za wszystkie Twoje słowa. Za to, że dzielisz się swoimi tak osobistymi przeżyciami i odczuciami. Od ponad roku jestem na terapii. Wszystko o czym mówisz jest mi znane. Jest to bardzo trudne, a poczucie beznadziei i smutku dobija. Dajesz mi nadzieję, że jestem na dobrej drodze. Dziękuję

Jolu, bardzo dziękuję Ci za ten film. Zwerbalizowałaś wszystko, czego ja nazwać nie potrafiłam a działo się ze mną podczas terapii i szukałam w tym mojej winy. Widzę teraz, że to normalny proces zmiany i nie tylko ja to w taki sposób przeszłam. Jesteś wielka w tym co robisz i jak uświadamiasz innych ludzi

Medal za otwartość! Cudownie, że to wszystko już za Tobą i teraz jest lepiej. Słuchając Ciebie przypomniała mi się moja depresja poporodowa. Nawet nie wiesz ilu ludziom pomogłaś tym filmem, takie wsparcie to najlepsza rzecz jaką można dać 😍. Powodzenia i dobrych chwil w życiu jak najwięcej 😊.

Dzięki za szczerość!!!Myślę że tym filmikiem możesz pomóc wielu osobą!!')))) Super Jolu!

Dopiero zaczęłam psychoterapię, jestem po dwóch spotkaniach, ale wiem, że lekko nie będzie!

Jest Pani niesamowita. Gratuluję odwagi!!!! Jesteś wspaniała ❤

Jolu bardzo dziękuję za ten film, dałaś mi dużo otuchy

Tak...to jest w punkt. Dziekuje za ten filmik.

Kurde jak tak Ciebie slucham, to sie mocno zastanawiam nad soba, i nad swoim zachowaniem ktorego czasem nie rozumiem...dzieki i powodzenia.

Dziękuję ❤

Wspierający - mąż. Utożsamiam się z tymi etapami po kolei które ty przechodziłaś. Bardzo to pokrzepiające. Dziękuję i powodzenia! :)

Właśnie rozpoczęłam psychoterapię i obawiam się, że w miarę mojej rosnącej świadomości będę się załamywać, ale przynajmniej będę wiedzieć, że nie jestem sama ;( pomyślę sobie o Tobie💜dzięki za ten filmik

Jolu! Dziękuję ci bardzo. Dopiero zaczęłam psychoterapię i zaczęłam mieć problemy, z którymi sobie nie radzę. Dziękuję, że po prostu mogłam zobaczyć, że nie jestem nienormalna :)

Dopiero teraz oglądam, ale bardzo dziękuję za ten film :)

Dzięki za ten filmik. Poza tym chcę pogratulować - masz tak świętnego męża, który wspiera w każdej sytuacji, przy każdym tak mocnym i trudnym przeżyciu emocjonalnym... Jest z Tobą... To jest tak bardzo cenne.... Pozdrawiam!

U mnie problemy z koncentracją i ogólne osłabienie organizmu dały o sobie znac. A wspiera mnie najbardziej moja siostra - chwała jej za to

Dziękuję. Po prostu. Dziękuję.

Od 8 miesięcy jestem na terapii i nie wiem, czy dobrze zrobiłam, że przesłuchałam Twoją pogadankę... Teraz jestem w momencie, w którym ledwo ledwo budzi się moja złość, a już jest przerażająca... Plus te bóle psychosomatyczne i ataki paniki... A przecież muszę chodzić do pracy, muszę mieć kontakt ze światem...

Jolu przecudowny filmik , zaczęłam właśnie psychoterapię i mam ciężki okres , tak samo dużo płacze , mam stany depresyjne ale trzeba jakoś dać radę bo może uda się podążać ku lepszemu życiu . Płacze jak oglądam ten filmik .

Dziękuję :)

Wiem o czym mówisz. Przemoc psychiczna,ataki lęku i jego objawy psychosomatyczne,stany depresyjne. Sama chodzę na terapię psychodynamiczną,ale najbardziej wspiera mnie mój najlepszy przyjaciel 😊

Super, że nagrałaś ten film 😊 Ja jestem na etapie złości na cały świat. Zdarza mi się w myślach obwiniać najbliższych, którzy spowodowali braki w moim życiu, albo którzy było częścią złych doświadczeń. Najbardziej obrywa mąż, który mnie wspiera, a jednocześnie zaskakują go zmiany mojego zachowania. Cieszę się, że moja psychoterapeutka już na początkowych spotkaniach zaznaczała, że mogą być trudne sytuacje z otoczeniem, że nie każdy będzie rozumiał co się dzieje i dlaczego 😊 W każdym razie czekam na lepsze dni 😊

To wszystko prawda, miałam tak samo, teraz po 8 miesiącach terapi czuje ulgę, pewnie jeszcze wrócę do gabinetu bo wiele jeszcze we mnie rzeczy do przepracowania, ale teraz czas na działanie

Jolu, wielkie dzięki za ten film! Bardzo ważne jest mówienie na tematy, ktore niekoniecznie są pozytywne, lekkie i przyjemne. Bardzo potrzebowałam tego nagrania

Obejrzałem ten film i widzę wiele podobieństw w naszych odczuciach w czasie terapii. Dla mnie terapia to przejście przez piekło. Chodzę już 4 lata i myślę, że najgorsze już za mną ale pozbierać się z tego przez co przeszedłem jest bardzo trudno. Myślę, że w moim przypadku największym sukcesem jest to, że piszę ten komentarz i że jestem. Podczas terapii na wielu osobach się zawiodłem co bardzo pogorszyło mój stan. Prosisz kogoś o pomoc w zamian nie otrzymujesz nic albo tłumaczenie typu wiesz ja nie mam czasu dużo pracu albo wiesz ja nie lubię pisać na WhatsApp. Żona mi trochę pomogła i wiele wytrwała ale w moim przypadku niestety ciężko mi było pomóc bo bardzo długo uznawałem, że wszystko wiem najlepiej albo, że pomocy zupełnie nie potrzebuje. Dzięki za ten film bo wiem, że nie jestem sam i moje przejścia są podobne do Twoich.

Jola,wielkie dzięki że poruszasz kwestie zdrowia psychicznego publicznie, mogłam wykorzystać filmik żeby zacząć kwestie rozmowy o tym z bliska osobą, fajnie że jesteś po tej stronie mocy, której zależy żeby było prawdziwie i z pożytkiem dla innych :) pozdrawiamy

Trafiłam na twój kanał totalnie przypadkiem, i z każdym twoim filmem dotyczącym psychoterapii mam wrażenie, że słyszę swoje myśli. Jestem wciąż podczas terapii - przechodziłam przez podobne lęki, zmiany psychiczne, progress, cofanie się, choroby fizyczne (w tym ogromny spadek wagi do skrajnego wychudzenia) i również jestem tą szczęściarą która przez całą tę drogę miała przy sobie superbohatera który wspierał mnie bezgranicznie. Klikam subscribe i zostaje na dłużej. Ściskam mocno i życzę wszystkiego pięknego🕊️

MEGA BOMBA !BUZIAKI;)))

Jestem w trakcie terapii, jeszcze długa droga przede mną, nim będę mogła powiedzieć, że jest dobrze. Nie miałam aż tak ciężkich sytuacji jak Ty, np. lękowych do tego stopnia, żeby mnie paraliżowały, ale nie zmienia to faktu, że nie jest łatwo. Emocje kotłują się jak szalone i czasami powalają mnie, a ja resztkami sił podnoszę się i pełzam na czworakach, byle by tylko jakoś przebrnąć przez ten najcięższy okres. Smutek jest tu problemem, ale on był dla mnie problemem, i to jeszcze większym, przed terapią. Za to w czasie terapii wyszła chowana wcześniej złość i muszę jej pilnować, żeby nie obrywało się niewinnym osobom. Dobrze słyszeć, że po chmurach w trakcie leczenia wychodzi Słońce. Byłam strasznie sceptyczna wobec terapii, dlatego też zaczęłam ją tak późno i wielokrotnie mam chwilę zwątpienia, kiedy jest źle. Wtedy muszę ratować się racjonalnym tłumaczeniem sobie, że to normalne i relacjami takich osób jak Ty. PS. Ogromny szacun dla Kamila. Mało osób potrafi wykazać się taką troską, a nie stwierdzić "Twoje trudne emocje są dla mnie niewygodne" i odwrócić się na pięcie.

Oglądałam ten filmik przed rozpoczęciem psychoterapii i przeraził mnie. Teraz oglądam go drugi raz, już po rozpoczęciu swojej psychoterapii i powiem Ci Jolu... że jestem w bardzo podobnym momencie, o którym mówisz. Rodzina martwi się widząc mnie momentami kompletnie wyczerpaną. Siły brak na wszystko. Z somatycznych to lekki spadek wagi (ale to akurat na plus ;D) ze stresu i ściśniętego żołądka. Dobrze wiedzieć, że to w miarę normalne...;)

Dziękuję.

Dziękuję Ci za ten film. Mam prawie 19 lat i zaczęłam chodzić na terapię. Dlaczego? Zeby uświadomić sobie wlasnie problemy, które miały korzenie w przeszłości, a z którymi niestety zmagałam się jako dziecko, a później tez jako nastolatka.

ślicznie wyglądasz

Moim największym wsparciem są moja siostra i przyjaciółka, obie zawsze gotowe wysłuchać co tym razem sprawiło, że wyszłam z sesji z dziurą w głowie, a innym razem podzielić moją radość kiedy wychodzę lekka jak piórko :) Co do samej terapii (i życia) standardem są dla mnie objawy psychosomatyczne. Walka z nimi jest trudna i nierówna. Wiele rzeczy, o których opowiadasz odczuwam podobnie, więc jestem Ci zwyczajnie wdzięczna, za to, że nagrywasz :)

Właśnie jestem w trakcie terapii, która trwa od roku. Wszystkie opisane stany występują u mnie. Są dni kiedy myślę o przerwaniu psychoterapii właśnie przez mega nasilenie tych stanów. Wydaje mi się, że powinno być przecież coraz lepiej, a ja czuje się dużo gorzej, totalne osłabienie, przeplatające się stany depresyjne z niekontrolowanymi wybuchami złości o drobne sprawy. Kurde jest mega ciężko.

Robisz tym filmem dużo dobrej roboty. Może kilka osób przekona się, że czasem warto zdecydować się na terapię i nie jest to żaden wstyd.

Jolu, gratulacje za jakość filmów i ich część merytoryczną! Bo odkąd filmiki nie dotyczą obalania katolickich mitów (i nie chodzi mi o tematykę;) czy komentowania różnych wydarzeń, na nowo zaczęłam zaglądać na ten kanał. Wielkie gratulacje za pracę nad jakością filmów, za tematykę. Mówienie o osobistych przeżyciach związanych z psychoterapią, prezentacja i polecenia książek , wymaga sporego przygotowania, ale dzięki temu filmy są bardzo wartościowe.

Dziekuje

Bardzo brakuje w internecie takich materiałów. Właśnie zbliżam się do końca prawie czteroletniej terapii (zaczynałam od stanu, w którym ponad rok nie wychodziłam w ogóle z domu). Najpierw była terapia indywidualna a potem grupowa (z tym samym psychologiem). Kiedy zaczynałam swoją terapię, nie miałam wokół siebie nikogo bliskiego, kto już przeszedł tę drogę i mógłby wesprzeć mnie swoim doświadczeniem. Na pewno pomożesz wielu osobom :)

Hmm... Tak się zastanawiam, ponieważ w moim przypadku część tego, co opisywałaś miało miejsce przed psychoterapią, nawet sporo przed. P.S. Dziękuję!:)

Trafiłam do ciebie od Hani. Nie zdarza mi się pisać takich rzeczy w komentarzach, bo wolę skomentować wartościowy filmik, ale no tu po prostu muszę... Jesteś prześliczna! Masz naprawdę wspaniałe, pięknie układające się włosy i urzekające, duże oczy. Jestem też zachwycona twoim kształtem twarzy. No po prostu - wow

Kurcze, ja prawie to wszystko, o czym mówisz mam całe życie. ;c Terapie przeszłam, nawet kilka. Najwięcej dała mi kilkumiesięczna intensywna terapia grupowa. A najmocniej wtedy wspierali mnie rodzice (choć byłam już zupełnie dorosła).

Też już w tym nie siedzę. Depresja, lęki. Rzeczywiscie , zapominamy. Super to opisałaś. Czas leci. Emocje kipią, walczysz w środku, boisz się wyjść na zewnątrz. Czujesz regres a ty chcesz się rozwijać. Więc chcesz wyjść i nie wychodzisz. I tak trwasz, Trzymasz to w sobie. Poczucie winy narasta. Niekończąca się historia. Swoiste "Knocking to heavens door". Jest rozwiąznie w duchu.

Dziękuję za Twoją wypowiedź❤Czy problemy z oddychaniem Ci przeszły? Pytam bo mam podobnie.

kurcze mam to samo z oddechem, często ogromnie trudno wziąć mi głęboki oddech, staram się wtedy wymusić ziewanie, żeby się dotlenić, myślałam, że to jakiś problem oddechowy, spirometria w normie więc dałam sobie spokój. dopiero teraz widzę, że to może mieć związek ze stresem

Ja mam bardzo silne bóle psychomatyczne i w sumie dzięki nim w końcu zdecydowałam się na psychoterapię. Jestem dopiero na początku drogi, więc jeszcze sporo przede mną, ale jestem bardzo pozytywnie nastawiona :)

Mi pomógł mąż.Dziękuję za filmik😙

Nie powinniśmy klasyfikować terapii jako wyłącznie dotycząca ofiar jakiejś przemocy. Sprawcy też powinni się konfrontować sami ze sobą dzięki udzielonej terapii. Przede wszystkim powinniśmy również podczas terapii uświadomić co robimy źle i w jaki sposób możemy zrobić komuś krzywdę.

Mam identycznie. Jesienią skończyłam 2 rok terapii. Najgorszy rok. Teraz mam rok przerwy i czuję, że się cofam. Niestety przerwa spowodowana z przyczyn organizacyjnych.

Ile czasu trwała Twoja terapia?

Rozumiem Cię bardzo.

Ja przechodzę przez to wszystko też, tylko bez psychoterapeuty oraz samotnie. Oznacza to że chyba muszę się wybrać po pomoc. Tylko, że za jakiś czas.

❤

Joli, nosisz soczewki?

Dokładnie to samo przeżywam/przeżywałam, niesamowite to jest. Dzięki za ten filmik. Polecam Ci poczytanie o oddechu biodynamicznym i pracy z ciałem np w organizacji Jalla (Krakow) mi też bardzo to pomogło. Ostatnio cuda działa na mnie Internal Family Systems (Michał Pasterski). Tak skrótowo podrzucam dla ludzi zainteresowanych różnymi nurtami w psychoterapii. Pozdrawiam cieplutko z deszczowego Krakowa.

Mam tak samo jak TyyYyy ... Miasto moje a w nim: Najpiękniejszy mój świat Najpiękniejsze dni Zostawiłem tam, kolorowe sny

Chce zaczac i msm umowioną wizytę, ale.. nie chce byc wrakiem zmęczonym i w ogole..bo i tak czasami tak mam... Boje sie teraz isc, tyle lat żyłam, udajac jakos ze jest ok, a lidzie odcinałam...

Po części przechodzę teraz to o czym mówisz - w marcu mija rok mojej terapii, ze spotkania na spotkanie wiem więcej, progres widzę ja sama i moje otoczenie, ale bywa nieraz ogromnie ciężko, chodzę struta i to dosłownie! Cierpię na nerwicę od kilku lat, miewałam epizody depresji, nie przeszłam jakiś super trudnych sytuacji w życiu, moja rodzina jest raczej dysfunkcyjna niż patologiczna... I mam do Ciebie pytanie - od trzech miesięcy nie chodzę do kościoła i przestałam się modlić, a trzeba dodać że moi rodzice są ultrakatoliccy, na terapii dotarło do mnie po co tak naprawdę do tego kościoła chodziłam i przestałam bo stało się to nieznośne. Powiedz jak Ty sobie z tym radziłaś? Bo z tego co kojarzę też Ci się podejście przebudowało. Jakie masz doświadczenie w tej materii?

No może mi ktoś powie czemu wywlekanie całego syfu z życia coś zmieni? Realnie? Uświadomienie sobie braków, strat ok można zrobić samemu. Wg mnie na psychoterapii trawi się jeszcze raz wszystko od nowa. Przeżywa. Nie chcę sobie tego fundowac.

Mam pytanie odnośnie mojego wyjazdu do szpitala psychiatrycznego dostanę tam okres I pytanie moje czy jeśli nie umyje rąk przed założeniem podpaski to znajdę w ciążę realne to jest?Bo tam toalety wspólne będą i się boję gdybym zapomniała umyć rąk

Jesteś wspaniałą kobietką

współczuję, znam to

Jolu, mam pytanie od czapy :))) Ale oglądam Cię od dawna , właściwie od samego początku kanału i zauważyłam taką zmianę, że przestałaś nosić jakąkolwiek biżuterię (nie liczę obrączki) i co filmik to mnie to nurtuje, czym taka decyzja jest podyktowana, wiem bez sensu ta ciekawość, ale jeśli możesz daj znać, czemu taka decyzja :) Pozdrawiam Cię :)

Czy takie negatywne odczucia somatyczne związane z terapią nie podpowiedziały Ci np. zmiany terapeuty, zmiany rodzaju terapii? Pytam, bo to brzmi jak droga przez mękę i dla mnie byłyby po prostu czerwoną flagą, żeby się z tego wycofać- ciekawi mnie, dlaczego nie zmieniłaś terapeuty/nie przerwałaś procesu :)

Jolu, a czy miałaś uczucia w stosunku do terapeutki, których sie wstydzilas( ze je masz).

Mega filmik dziekuje szkoda ze moj maz nie rozumie jezyka polskiego xx

Moim Kamilem jest moja siostra :)

Zaczelam psychoterapie, ale musialam z niej zrezygnowac. Szkoda, ze pieniadze, a wlasciwie ich brak, wygrywaja.

Pozwolę sobie opisać stan zupełnie odmienny. Moja produktywność między kolejnymi epizodami w łóżku była jak szalona, szybko też nauczyłem się okiełznywać fale niemocy, a w końcu sam zacząłem chodzić i szukać pomocy, po czym zdiagnozowaną przypadłość wyjawiłem rodzicom. Żadnych napadów emocji, płaczu czy przekleństw (choć zdarzało mi się świrować nieco na lekach). A teraz okazuje się, że to wszystko trzeba było przeżyć drogą, o którym mówisz, bo inaczej to z ciebie nie wyjdzie. Zachęcam więc do nie czynienia z siebie świetnego menadżera od swojego życia, bo to nie przynosi nic poza akumulacją kolejnych traum.

Pozazdrościć Kamila.

Zaczęłam niedawno, jak na razie wie mama i dwie inne osoby, w pracy nie powiedziałam. Dobrze, że o tych trudnościach mówisz, to dla mnie trochę ostrzeżenie, żeby nie przerywać kiedy tylko będzie trochę lepiej...