Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Yetişkin Çocukları 

Türk aile yapısında şu var : Çok sorumluluğun var ama yetkin yok. + Sen anne babanın sırdaşısındır ama işlerine gelince şt sen kimsin lan ben senin anne babanım oluyor.

"annenin duygusal yokluğu" daha da fena çarpmıştı, bence okuduklarım arasında en sarsıcı olanı bu.

Kitabı okumadım ama bu video bile bir şeyleri anlamama yetti. Ben 18 yaşındayım ve büyük çocuk olduğum için kendimi bildim bileli evi toparlayan kişi benim sürekli bu sorumluluk üstümde, bakın maraşta yaşıyoruz biz deprem oldu canımızı kurtardık evdeki herkes panik halinde hır gür ağlarken ben onları sakinleştirmeye çalıştım sanki üstüme vazife gibi acımı yaşayamadan, şimdi de maraştan uzağa bir yere geldik ve bu sefer de kendileri duzeldiler ama ben düzelemedim ve bu sene uni sınavına gireceğim. Maalesef çalışamıyorum ve bunun yüzünden her gün kavga ediyoruz kendimi açıklamaya çalışıyorum yapamıyorum odaklanamıyorum diyorum kendileri de 'herkes kendi görevini yapıyor'dan başlayıp' bir siz akıllısınız ben malım'a geliyor. Ben artık duyarsizlastim umrumda değiller ve Dilaracim sanki Türkiyedeki bütün aileler süpermiş bir tek benimkiler sıkıntılıymış gibi kimse bu konular hakkında konuşmuyor sen konuştuğun ve bizi aydınlattığın için teşekkür ederim

Video 46 dakika mı yoksa ben halisünasyon mu görüyorum çok iyiiiii

Dilara bunu fark ettiğimde 13 yaşındaydım ve tüm evin sorumluluğunu almaktan, 6 yaşımdan beri kardeşimi büyütmekten(ki annem bile kardeşimin asıl annesinin be olduğumu defalarca kez söyledi) o kadar çok yorulmuştum ki lisede evden gittim. Yurtlu bir lisede okudum ve araya karantina girdiğinde annemin bize bakma durumu olmadığı için babamla yaşamak zorunda kaldım ve 15 yaşında yemek yapan, ev temizleyen ve babasının işlerine yardım eden birine dönüştüm. Şiddete eğimli bir baba ile büyüyünce ve aynı gün içinde hem üniversite sınavına çalışıp hem de “ev hanımlığı” yapınca çay demlemeyi unuttuğum için üzerime yürüdüğünü bilirim. Başım ağrıyor bu gece sofrayı ben değil halam toplasın dediğim için tekme tokat dayak yediğimi bilirim. Beyefendi tüm gün çalıştı, yorgun diye akşam yarım saate bir çayı ayağına götürmek zorunda bırakıldığımı bilirim. Parası olmasına rağmen “dershaneye o kadar çok para mı vereceğım?” Diyen babaya, o parayı kazanması için gece gündüz erkek işi yaptığımı bilirim. Bunu yapamadığu için aldırdığım konu anlatımlı kitaplarla hem ev işleri hem de onun işlerini yaparken yetiştiremeyince “o zaman ders çalışma” dediğini bilirim. Ağırlığımca koliler taşıdığımı ya da saatlerce durmadan çalıştığımı ama gel gör ki bunların hiçbiri benim ailem için yaptığım destek olarak görülmedi. Hepsi “zorunluluk olarak görüldü çünkü ben o evde yaşıyorum. Yapmak zorundayım ama kendim için bir şey yapmak istesem mesela haftada bir gün dışarı çıkmak. Hayır neden haftada bir gidiyorum, iki haftada bir gitmem lazım. O evden dışarı adımımı atmama lazım, istediğimi giymemem istediğim gibi görünmem lazım. Neden? Çünkü babam öyle istiyor. 18 yaşıma bastığımda baskı arttı “istediğimi yapmazsan seni evlendiririm”e kadar geldi. Tabi benim kayışlar koptu. Yeter artık buna mı katlanacağım dedim. Doğum gübümden 1 ay sonra yurttan eve döndüm akşam babam, babamın en yakın arkadaşı ve onun karısı ile saatlerce konuştuk. Daha doğrusu en yakın arkadaşının karısı ile konmuştuk onlar dinledi. İşte neymiş benim çok büyük hayallerim varmış da yok öyleymiş de yok eğer ben onun istediği gibi bir hayat yaşamazsam üniversitede para vermeyecekmiş de. Umrumda olmadı. Ertesi gün eşyalarımı topladım. Babamın eve geldiğinde yüzündeki ifadeyi unutamıyorum. Şok olmuştu resmen, gerçekten gideceğimi düşünmemişti ama yaptım. O çalışamadığım konu anlatımlı kitaplarla 291 bine girdim. Güzel sanatlar liselerinden çıkabilecek en yüksek puanlardan birini 370 yaptım. Yazın üniversite için deli gibi çalıştım ve meslek seçimimde bana para kazandıracak olanı mı yoksa sevdiğimi mi yapsam diyerek girdiğim yola sevdiğim iş olan resim ile devam etme kararı aldım. Belki hatırlarsın bu konuda sana da danışmıştım ve bana abinden örnek vermiştin. Şu anda istediğim gibi bir sanat üniversitesinde okuyorum aynı zamanda full time çalışıyorum çünkü Türk ekonomisi part time iş ile kendimi geçindirmeyi kaldırmıyor malesef. Aşırı yoruluyorum ama artık rol yapmama gerek yok, istediğim gibi görünüyorum ve davranıyorum. Tabi tüm bunlar gerçek bir baba istediğim ve bunun özlemini çektiğim gerçeğini değiştimiyor ancak ailemin beni asla tam olarak olduğum kişi gibi görmeyeceğini biliyorum. Bu canımı çok fazla yaksada iyileşmek için uzaklaşmalıyım ve en azından hala bir şeyleri deniyorum. Bu arada 19a gireli 3 ay oldu sadece yani daha öğreneceğim çok şey var. Bu yüzden kendimi sıkmıyor ya da yormuyorum sadece akışına bırakıyorum

13:59 ağlamaya başladım okur okumaz. hayatındaki tüm travmalarini teker teker anlatan, ne zaman canı bir şeye sıkılsa beni psikolog olarak kullanan hatta bir çocuğun ebeveyni ile ilgili hiçbir zaman bilmemesi gereken bilgileri bile paylaşıp çocuğunu duygusal çöplük olarak kullanan, ama ben kötü hissettigimde dalga gecer gibi bakan ve tüm gün üzüntüden odama kapandığımda halimi sormayan, psikolojik problemlerimden bahsettigimde sen ne yaşadın ki diyip bana yaşatılan şeylerden dolayı kötü hissetmeye bile hakkım yokmuş gibi davranan bir anneyle yaşadım ve yaşıyorum

Videoyu izlerken ağlamam normal mi özellikle annelerin anlattığı sırlar konusu…hala bir şeye adım atarken acaba annemin kaderini yaşayacak mıyım korkusunu taşıyorum. Bu yüzden bazı adımlar atmaya çekiniyorum hayatımı kendime zorlaştırıyorum. Çok şükür anlayışlı bi sevgilim var ve herşeyin üstesinden beraber geleceğimizi kendi gerçeğimizde yaşayacağımıza inandırıyor ama yinede o annesini dinleyen ufak çocuk olan ben kalbimin bi köşesinde kendime inançsızlık taşıyorum…

Bu kitabı anneme hediye etmek isterdim ama yine ben suçlu çıkacağım için sadece videoyu izleyip tetiklenmekle yetiniyorum ama yalnız olmadığımı görmek de garip bir şekilde rahatlattı evet sorun her zaman bende değilmiş

bizim aile de parasal destek olmayı derslerim için pc almayı harçlık yollamayı telefon faturamı ödemeyi sevgi sayıyor :) başka duygusal ihtiyaçlarımı nankörsün diyerek geçiştiriyorlar senı seviyorum kızım/oğlum demek onlar için çok zor

benim annem olgunlaşmamış bir ebeveyn, onun annesi de öyleymiş. bana anlattığı aile ilişkilerinden biliyorum. bu cümle bile birçok şeyi açıklıyor aslında :)

Bir keresinde okul koridorunda yürüyordum ortaokuldaydım galiba bir öğretmenimin çocuğundan özür dilediğini duydum benden de küçüktü çocuk o çocuk aklıyla anne çocuktan nasıl özür diler ya diye düşünmüştüm işin garibi bunu bir ayıp olarak görmem

Kendim hakkında çok sonradan farkettiğim bir durum var, ben büyük olayları çok küçük tepkiler ile geçiştirebilirken küçük olaylara karşı büyük tepkiler verebilen biriyim. Atıyorum aile içi sıkıntılarımın hepsine pozitif yaklaşıp işte geçer böyle düşünme onlarda haklı ya da haklıysam alttan al ses çıkarma zaten canları burnunda sende iyice ortamı germe diyerek hep pasif kalmayı seçiyorum. Ama işte en ufak bir durumda yani normal bir insanın bile durup düşünmeyeceği olayda içimden başka biri çıkıyor. Birikmişliğimin büyük durumlarda ortaya çıkmayıp küçük olaylarda patlaması tamamen bastırma duygum ve memnun etme tarafım. Şöyle bir düşününce video da geçen rol benliği durumuna benziyor aslında. Küçük yaşta olgun bir birey gibi davranmayı, bize olması gereken sanki o’ymuş gibi işledikleri için kendi benliğimiz ve iç dünyamızdaki sıkıntıları böylesine küçük şeylerde göstermeye başlıyoruz.

Annemle olan bağımlılık sorunumuzu psikoloğuma anlattığımda şey demişti "anneni 0-3 yaş çocuklar gibi düşün seninle iletişimde olmak istemese bile yanından ayrılmak istemiyor. Gitmek istersen bile alıştıra alıştıra gitmen gerekir, haksız değilsin ama kendini kurtarmak için idare etmelisin" 🥲

Uzun zamandır sepetimde duran ama almaya cesaret edemediğim bir kitaptı. Neden cesaret edemediğimi daha iyi anladım. Küçüklüğümden beri korkularımdan biri annem gibi olmaktı ve büyüdükçe de annem gibi oldum. Artık eskisi kadar korkmuyorum çünkü bazı şeylerin farkındayım. Dinlerken fark ettiğim ve beni en üzen şey ise annemin bana yaptıklarını benim de arkadaşlarıma ve kardeşime yaptığım gerçeğiydi. Ben de yavaş yavaş olgunlaşmamış bir yetişkin olmaya doğru gidiyordum. Halbuki çok olgun ve yetişkin bir çocuk olarak büyüdüm. Büyük çocuk olduğumdan dolayı üstümde hep bir sorumluluk vardı. Büyüdükçe de ailede ortamı yatıştıran ve kavgaları dindiren biri oldum çünkü bıraksam kendini dışa vuran kardeşim ile ebeveynlerim birbirini yiyeceklerdi. Evde sürekli birilerinin psikolojisini toplamak zorunda kaldım. Bu süreçte de olan benim psikolojime oldu. Bundan 4 5 yıl önce üniversiteye yeni başlamışken artık dayanamadığım ve annemi yakın gördüğüm için anksiyete ve bunalımla olan sorunlarımı anlattığımda o kadar şaşırdı ki. Ben seni kendine yeten, kendi ayakları üzerinde durabilen biri sanıyordum demişti. Tabi öyle sanıyordun çünkü öyle olmak zorundaydım. Evdeki rol kişiliğim o şekildeydi. Ebeveynlerime yük olmamak için sürekli her şeyi kendim yapmak zorunda kaldım, yapamadıklarımdan da vazgeçtim hep. Son 2 haftadır çok mutluyum. Rol değil, içimden gülmek geliyor. Bunun nedenini bu videodan sonra daha iyi anladım. Çünkü rol benliğimi bırakıp özbenliğime döndüm. İstediğimi istediğim için yapmaya ve ailem veya diğerleri ne der diye düşünmemeye başladım. Daha 25 yaşındayken olduğumdan daha yaşlı davranmam gerekmediğini ve çocukca da davranabileceğimi fark ettim. Uzun bir süre değil, daha çok da yolum var biliyorum. Ancak küçük bir farkındalıkla bile büyük değişimler olabiliyor. Umarım bu video herkes için bir farkındalık sağlar. Böyle bir içerik ve samimiyet için çok teşekkür ederim. Senin gibi değerli içerik üreticilerine çok rastlayamıyoruz artık. Eline sağlık ❤

Ağlayacağım şimdi, nasıl bu kadar spesifik ve doğru tespitler. Bir ben böyleyim ya da ailem böyle ve bu benim normalim diye düşünüyordum. Mutsuzken mutlu olduğum şeylerle ilgili çok liste yapardım ve onlara bakıp moralimin düzelmesini beklerdim. Küçükken mutsuz olduğumda aynı muameleyle karşılaşırdım. Mutsuz olduğum için sürekli suçlu hissederdim. Son durum, yeni ilişkilere başlayamıyorum, benden bir şey istiyor, yoksa niye benimle ilgilensin diye düşünüyorum ve o kişileri uzaklaştırıyorum. Çoğu şeyin farkında olup bunu nasıl çözeceğim bilmiyorum.

Bu videoyu annem yanımdayken açtım, biraz dinledik. Rahatsız olup gitti :)

Normalde bir dakikalık videoyu bile dikkat dağınıklığı ve farklı seyler düşünerek seyrederim ama bu 46 dakikalık videoyu sanki hayatımın özetiymiş gibi dinledim :').Neyse kimseye anlatamadığım hayat hikayesini özetleyelim: 17 yasında aslen güneydoğulu olup İzmir'de yasayan birisi olarak (her ne kadar Türkiye'nin az baskıcı ve daha otoriter olmayan bir sehrinde olsa da) evde her zaman bu olayları yasadım.Babam ben kücük yastayken vefat etti(2011), annem bu videoda anlatılan insan arkadaşlar sanki ben ebeveyn o cocuk, küçüklüğümden beri diğer arkadaslarımın ailesine bakıp neden benim ailem böyle değil diye sorgulardım simdi anlıyorum daha cok koyuyor insana... E tabii babam vefat edince annem koskocaman bir sehirde, gurbette yalnız kalıyor iki cocukla memleketten annesi babası ve kız kardesi geliyor bize bakmaya (bakma denilerse tabii) o zamanların ayrıntısı hatırlamıyorum ama bir seyi okuyup anlamadığım zaman kafama vura vura, tokat yiye yiye teyzemden dayak ayrıca daha anneannem,dedem,annem ve ilerde öz ablamdan da şiddet görecek ben. İlkokuldaki bir cocuk icin cok fazlaydı kendime cok acıyorum. "Cocuk yurduna getirip sizi buraya vereyim mi?" diyen öz annem, her gün "yetimin yedi şeytanı"diyen teyzem, "sen genç kızsın otur ev isi yap bize cevap verme saygısız" diyen anneannem, karanlık odaya kapatırım, memlekete geri dönmekle tehtit etmeler ve her hafta sonu kavga olduktan sonra polis olan dayımı arayıp neler olduğunu söyleme eğer bu davranışlara devam edersem gelip beni döveceğini ,ağzıma tükürmeyi ve daha niceleri... Benim neden olduğum kısmı merak ediyor olabilirsiniz ben bunlara cocukken katlanamayıp tepki gösterdiğim icin hepsi zaten. Benden büyük olan kardeş artık onlardan biri oldu ve ben bu zinciri kırmaya calısıyorum ve zaten bu video bircok seyi bilip ve normal seyler olmadığını idrak ettirip biraz daha ise yaradı.Herneyse bu sene sınav senem ama mezuna kalacağım bunu biliyorum acaba farklı bir ailede yasasam mutlu olabilir miydim ? cünkü su anki yasamım dünyadaki cehennem de...

ben çok ciddi ve kasıntı bir aile ortamında büyüdüm. güle oynaya bir hayatım olmadı hiçbir zaman. annemin bana yaptığı zorbalıkları kimse yapmadı bana. ne zaman bir tartışma çıksa, o bağırır çağırır ben alttan alırım, susarım. halbuki benim bildiğim, ergenler asi olur ve ebeveynleri onları alttan alır. ben hiçbir zaman ne çocuk ne de ergen olamadım. şimdiyse yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta zorluk çekiyorum. gülüp şakalaşamıyorum, insan ilişkilerimde sürekli diken üstündeyim. yaşıtlarım gibi davranamıyorum kısacası. bu sorunu nasıl aşacağımı bilmiyorum. birçok şeyin farkındayım; psikolojimi düzeltebilmek için psikoloji okumaları vs. yapıyorum. ama işte sorun da bu. bu yaşta bilmemem gereken çok fazla şey biliyorum. asla normal biri gibi olamayacağım, bu beni üzüyor.

Muhtemelen çoğu kişi videoyu gözyaşları içinde izledi... (ben de bu çoğunluktayım)

eskiden ailem konusunda kendimi hep suçlu ve mahçup, onlara yük gibi hissederdim ama hiç değmezmiş artık ben de geri konuşuyorum ve ne kadar adi olduğumu söylüyorlar. Bana hiç saygı göstermediler karşılık verince ben saygı değil sevgi veririm diyorlar(??o da yok)baş etmesi çok zor insanlarla uğraşmak full time job resmen

İyi ki iyi ki bu videoyu yaptın. Öyle çok ihtiyacım vardı ki beni anlayan birilerine. Okuduğun her cümle benim. Hayata 10 adım geriden başlamak gibi. Her şeyine kendin yetişmek zorundasın. Dışarıdaki dünyanın zorluklarıyla birde evdeki sorunlarla mücadele etmek zorundasın. İlişkiler, iş hayatı, okul hayatı... Hiçbir şey düzgün gidemiyor. Ve en çok dokunan kendime, kendi hayatıma geç kalışım. Aslında ne seviyorum, aslında ne olmak istiyorum diye düşünmeden üstüme yüklenen sorumlulukları düşündüm hep. Annemin bana, "Sen benim annem olsan, sen bana annelik yapsan.." dediği cümleyi nasıl unutup hayatıma devam edebilirim bilmiyorum..

Ben yaşıtlarıma göre daha olgun bir insanım . Yalnış anlamagın bunu hava olsun veya üstünlük taslamak için söylemiyorum . Keşke bende "31 jdndndndnd" gibi şeyler söyleyip gülebilseydim . Ailem bana kimseye muhtaç kalmamam gerektiğini söylerdi . Benim ruh sağlığımı bozdular . Bana insanlar "Çok olgunsun , çok akıllısın vs" diyorlar . Ama ben bunu bir gurur duyulacak bir şey değil . Ben böyle olmak zorunda olduğum için böyleyim . Keşke bu kitapta benim ailem yerine başka bir aileyi anlatsaymış .

Küçüklüğumden beri ailemle ilgili bilmemem gereken o kadar çok şey biliyorum ki bu benim çok fazla ilişkilerimi etkiliyo güven sorunları yaratıyo. Annemin beni sırdasi olarak kullanmasi (daha çok ben çok dikkatki bir çocuk oldugum için fark etmem ve bi noktadan sonra bana anlatmak zorunda vb kalması ) . Babamın akademiksel bir başarı dışında hiçbir şeyi taktir etmemesi .... Ve gerçekten nasıl biri sana gelip yol tarifi falan soruyosa bana da asla samimi olmadiğim insanlar gelip sırlarını sıkıntılarini paylaşıyor vrya samimi olduklarim sevgilime anlatamam onun sınav senesi üzülür diyip onlara anlatmak yerine bana anlatmalari (benimde sınav senem ) Bu video beni baya etkiledi iyi ki yapmissin devamını da izlemek isterim . (Kitaplari kesinlikle okuyacağım)

Videonun ortalarındayım fakat yavaş yavaş bir aydınlanma yaşıyorum. Yakın zamanlarda yaşadığım ve hala aklımın bir köşesinde azrail gibi duran bir cümle var annem tarafından söylenmiş.. Erkek arkadaşımla yaşadığım ve beni çok mutlu eden bir anıyı anneme anlatırken bana ben senin arkadaşın değilim bana anlatma dedi o an sadece durdum duygularımı ifade edemiyorum fakat o an çok yalnız ve hevesi kursağında kalmış bir kız çocuğu gibi hissetmiştim. Sonraki gün ise canım arkadaşımın (!) annesi ile ne kadar iyi geçindiğini anlattığı bir sohbetin ortasında buldum..

Bu kitabın ağır geleceği biri olmamayı isterdim

Senin kitap önerilerine bayılıyorum, daha sık bu tarz videolar bekliyoruz🤍

İzledikçe aydınlanmalar yaşıyorum 😢 hayatım boyunca hep soru sorulan, danışılan, yardım istenen kişi oldum. Arkadaşlarım bir çöp bile alacak olsa hemen bana danıştı ve bundan kimse çekinmedi.sürekli sürekli tekrar etti… Bazen kendimi kullanılmışta hissettim ama insanlara koşulsuz yardımcı olma huyumdan vazgeçemedim. Vazgeçersem kendimi bencillikle suçladım. Sonra buna sen iyi bir insan olmaya çalışıyorsun bu yüzden insanlara yardımcı olmak zorundasın diye kılıflar uydurdum. Tüm bunların sebebinin ebeveyn davranışları olduğuna inanamıyorum…

Ailenle mi yaşıyorsun? Eğer ailenle yaşıyorsan veya yakında oturuyorsan hayatının odak noktasına onlardan uzaklaşmayı koymanı tavsiye ederim. Bazen bazı şeyler içinde olarak çözülmüyor. Sürekli aynı insanlara karşı aynı duyguları hissetmek ve aynı şeyleri yaşamak seni çok büyük farkındalıklara ulaştırabilir ama çözüm yolunda pek bir getirisi olmayabilir. Aksine fark etmeden de olsa ilişkiye ve olduğun konuma saplanabilirsin. Belki 'tamam ben düzelmeyeceğini anladım,amacım onları düzeltmek değil, sadece yaşadığım şeyleri anlamlandırarak kendimi rahatlatmaya ve özfarkındalık sağlamaya çalışmak.' diyebilirsin ama içsel çocuğun sen farkında olmadan sürekli çabalar ilişkileri düzeltmek ve hakettiği sevgiyi almak için. Uzaklaştığında da her şey birden çözülmüyor ama farkındalığın bi yerden sonra sana zarar vermek yerine gelişimine katkı sağlamaya başlıyor.

23:38 "Öyle ya, ben dünyadaki en kötü anneyim zaten!" ya da "Ben hiçbir şeyi doğru düzgün yapamam zaten!" ikisi de çok doğru hatta benim annemde hatalı olduğu bir konuda bu cümleleri kullanıyor. Bunu her yaptığında annemden zamanla daha çok soğuyorum.

Dilara, Elisabeth Batinder'ın "Kadınlık mı Annelik mi" kitabını da okumalısın

Senin kanalını keşfettiğimden beri yakın görüyordum. Gerçekten aile yapımızın, duygusal durumumuzun benzerliğiyle daha iyi anladım. Güçlü ve kendini geliştirmiş, farkına varmaya başlamış özellikle savaşçı ruhdaki insanlar beni çok çekiyor çünkü bende onlardan biriyim. Anlattığın her şeyi yaşıyorum. Benim babam bahsettiğin kitaptaki hırslı ebeveyn, annem ise duygusal ebeveyn. Gerçekten ailenin psikoloğuyum ve sosyolog olmak istiyorum gelecekte. Bu kitabı çok detaylı okuyamadım, çok teşekkürler analizin ve yorumların çok hoş. En kısa zamanda okuyacağım ❤

dertlerini baskalarina anlatamama, anlatirken kendini yuk hissetme ama baskalarinin dertlerine gelince kendi derdiymis gibi dert edinme durumundsn kurtaracak bir kitap da var mi bildiginiz

Seni özellikle de böyle kitaplar anlatırken dinlemek resmen terapi gibi, iyi ki varsın

Bu kitabı okuduğum zaman kalbime bıçak saplanmıştı yeminle. Ve bu yerde bıraktım okumayı. O kadar gerçek sorunları tane tane anlatmış ki inkar mekanizmamı altüst etmişti.

Bu kitapları ben de okudum ve çok faydasını gördüm. Okurken bunlara ek olarak şunu fark ettim: aslında olgunlaşmamı sağlayacak kadar duygusal destek görmediğim için ben de olgunlaşmamış bir yetişkinim. İleride bir çocuğumun olmasını istiyorum ama önceden benden iyi bir anne olmayacağını düşünüyordum. Çünkü o anneler günü reklamlarındaki anneler gibi bir anne görmemiştim. Ne annem ne onun annesi ne de babamın annesi öyle değiller. Ama sevinçle şunu da fark ettim: anne ve babamın kendi ebeveynleriyle ilgili kendilerinde halledemedikleri çok şey var. Bazı sorunların onlardan kaynaklandığının farkında bile değiller. Ben artık farkındayım. Ben bir çocuğa sırdaş gözüyle bakılmaması gerektiğini, onun hiçbir şeyi sırf birilerini sinir etmek için yapmayacağını, kırıldığında hemen sarıl anneye/babaya deyip zorla kollarına girmenin çözüm olmayacağını, gece yatmadan süt içmek istediğinde diğer ebeveyne gitmesini söylememek gerektiğini ve daha birçok şeyi artık biliyorum. Çocukla sorunları hayatın akışı içinde yine kendi annem ve babam gibi çözdüğüm durumlar olabilir, olacaktır. Ama her durumda asıl değerlerimi hatırlayıp bu çocukta daha bir yara bile açmadan durumu düzeltebilirim (Değerler demişken, "Duygusal Savrulmalardan Kurtulmak" kitabını da tavsiye ederim). Ebeveynlerin hiç düzelmeyeceği varsayımıyla hareket etmek iyi, ama biz tam olgunlaştıktan sonra onların hareketlerinin bizi bu kadar yaralamayacağını düşünüyorum. Hem belki onlar da bir gün, belki biz umursamayı tamamen bıraktığımızda bu kitabı okuyarak veya başka şekilde bu yolculuğa çıkarlar. Ya da belki bu da benim iyileştirici fantezimdir. Evet, kesin öyle çünkü sık sık kendimi onları bu kitabı okurken hayal eder buluyorum

Yitik türk gençliği 🚬

Henüz tamamını izlemedim ama 14:07 'ebeveynlerin çocuklarıyla "arkadaş" gibi olmaları ama aslında çocuklarını tanımamaları' durumu bana Drew Barrymore'un kendi programında söylediği şeyi hatırladı: bilen bilir, kendisi annesi tarafından süründürülmüş, yalnız bırakılmış ve Hollywood dünyasından çok çekmiş biri. Programında eski evini (annesiyle kaldığı) ve kendi imkanıyla aldığı evi (ev değil bildiğiniz otel odacığı) ziyaret ederken duygusallaşıyor ve stüdyoya geri döndüğünde şunu söylüyor: 'çocuklarımla arkadaş değilim, olmayacağım. Onların annesiyim. 'Arkadaşım' olan (olduğunu söyleyen) bir annem vardı ve hiçbir şey yolunda gitmedi'. Onların annesiyim demesi beni çok vurmuştu çünkü çevremi çokça gözetleyen biriyim ve belki şu 'ailedeki rol, figür' mevzusuna bazen katılıyorum. 'Sen kız çocuğusun, yardım et, masa topla, temizlik yap' rolünün sana damgalanması nasıl can sıkıcı, cinsiyetçi ise 'çocuğumla arkadaş gibiyim' durumu da benim için bi o kadar rahatsız edici; çünkü ya annesin yada arkadaşsın, çocuğun senin nerede durmanı istiyorsa oradasın. Benim ebeveynlerim 'Çocuğum bana her şeyi anlatır' demediler, arkadaş gibi olduğumuzu söylemediler. Çevremi gözlemlediğimde bunu söyleyen ebeveynler, arkadaşlarımın hayatlarını cehenneme çevirdiler (ha benimde sıkıntılarım, ebeveynlerimin eksiklerini gördüğüm şeyler var ama bu da onların ebeveynlerinden kaynaklı, sonsuz döngü gibi) ve ortamda sağlıklı tek bi kişi yoktu. Ben babama istediğimi anlatırım, muhabbet edip zaman ayırmak önemli çünkü ebeveynlerim boşandı (o durumun psikolojisine girersek çıkamayız. Düzenleme: 17:41 ''deyim, gergin ve biraz çirkin bir boşanma başlangıcı olduğu için ne söylemeye çalıştılar ise 'kendiniz konuşurak halledin, boşanan ben değilim' diyip sıyrıldım. Imkanınız varsa önerilir, çok temiz kafa dinliyorsunuz o evlilikteki koas sonrası) Bu konu hakkında baya konuştuk, hatta seans yaparcasına ki biliyorum bu durumda olmayan çok genç var çünkü tam bu konunun kendisi yüzünden ağızlarını açamıyor ve kendilerini ifade edemiyorlar. Geldiğiniz hali idrak etmeniz zaman alabiliyor. Ergenlikte farketmeniz zor olabiliyor, çünkü kime beni anlamıyor kafasında oluyorsunuz. Benim gördüğümün en ağırı 20'lerinizin ortasında katlanılmaz bi seviyeye gelmesi. Çünkü bu durum sizin normaliniz oluyor ve o çizgiyi geçince aklınızı yitiriyor gibi oluyorsunuz. Arkadaşım sonunda 'ya ailem böyle işte, ne yapayım' derken o aydınlama ve desteğimizle terapiye gitti. Video sonu: devamını annemle izledik, kendi gençliğinden birkaç yer yakalayabilir diye düşündüm. Anneme fenalık geldi, üzüldü. Herkes sabır ve sağlık diliyorum cidden.

Merhaba Videon cok hosuma gitti. Benimde duygusal olarak olgunlasmamis ebeveylerim var. Malesef görücü usulü bir evlilik. 1980lerde almanyaya vardilar. Ilk babam almanyadaydi sonra annemi yanina aldi. Yakinimisda akraba yok, ebeveylerim arkadaslari hic yok. Yalnizlik icinde büyüdük ve okularda dislanildik benden sonra 4tane kücük kardeslerim var. Ebeveylerimi bildim bileli siddetli kavga ederlerdi. Annemi bildim bileli anne olarak varlini hic hissetmedim (depressionda) Babam narsist biri. Onun dogrularina göre yasayacaktik. Almanyada büyüdümüz icin türk kültürü pek ögrenemedik ve ebeveylerimi anlamakta cok zorlandik. Büyüdükce tamamen koptu. Her bir hatada Babam önce annemi sonra bizim sütümüz bozuk diye nankör evlat oldumusu ve annemise benzedimisi söylerdi. Annemin sirdasi olduk, arkadasi, veya türkiyede onun yaninda olmadi bacilari ama bizim icin hic anne olamadi, bizi babamisdan hic koruyamadi. Hala bize karsi beklentileri var. Artik 34 yasindayim iki en kücük kardeslerim ebeveylerim elinden alindi yurda götürüldü ve bunun icin bile ebeveylerim bizi yani büyük evlatlarini sucluyorlar. 3 tane kardeslerim psikolojik anlamda hastalandi. Erkek kardesim sizofren oldu, benden iki yas kücük kiz kardesim timarande ve psikoz oldu, is bulmakta ve yönelmekte zorlaniyor. Her hafta ailem hakkinda kötü haberi aliyorum. Tek ayak üstünde kalan ben yigildim artik. Kendi hayatima düzgünce odaklanamiyorum ve ebeveylerimi hergün sinirle düsünüyorum. Bir türlü aklimdan cikamiyorlar. Bununla bas etmek icin terapiye gidiyorum. Demek istedim su. Bazen türkiyeden gelen böyle videolar beni bu konuda yalniz hissetirmiyor. Cünkü bizim gibi benzeyen aileler yakinimzida hic yok ve bu konuda cok yalniz hissediyorum. Bide iki kültür arasinda büyüdümüz icin zor ki kendimisi alman kültürüne daha yakin hissediyoruz yada bazen nereye ayit oldumuzu hic bilmiyoruz desem daha dogru olur.

Kitabı okumadım, şuan 15.06dayım ve önce yok ya ben üzüldüğümde ilgiliydiler dedim sonra düşündüm “saçmalama ya buna mı üzüldün, ben nelerle uğraşıyorum sen neleri kafana takıyosun” gibi, aslında küçümseme olan telkinlerini hatırladım... artık yetişkin biriyim ve öyle bir noktadayım ki bazen içimdeki boşlukta yok olmak istiyorum. Yüzeysel, asla huzurlu olmayan, sağlıklı ilişkiler kuramayan biriyim, en ufak şeyde bile kocaman tepkiler veren, agresif ve soguk birine yani onlara dönüştüğüm için şimdi de kötü çocuğum :) hepimizin en büyük zorbası ailesi. Umarım mental sağlığımıza kavuşup huzurlu bireyler oluruz.

Üçüncü kez izleme denememde tekrar ara vermek zorundayım. Böyle hissetmeme gerçekten çok şaşırdım. Genel olarak çok duygusuz biriyimdir ama anlatılanlar çok zoruma gidiyor.

Bu konuda çok şey okudum çok video izledim. Genelde anne babanın ne yaptıklarının farkında olmadığı ve onları anlamaya çalışmamız gerektiği söyleniyor. Ben bunu kabul etmiyorum. İşlerine geldiği zaman gayet iyi anlıyorlar. Ben küçükken hastalandığım zaman annem seni çöpe atacağım bıktım senden diye söylenirdi. Hatta bir keresinde uyurken gözlerini bağlayıp sokağa bırakacağım haberin bile olmayacak diye korkutmuştu. Bunu kaç kere söyledi üstelik . tabi o zaman annem hep haklı benim için. ben kötüyüm ve hakediyorum diye düşünüyorum. Bir gün bir akrabamız çocuğuna kızınca annem müdahale etti hemen Çocuğa öyle şeyler söyleme dert edinir üzülür diye. Ben de düşündüm ben çocuk değil miyim ? Aynı yaşlardayız üstelik. Yani kadın baya farkında ne yaptığının. Beni incitmekten zevk alıyor resmen. Vicdanı da rahat ki devam ettiriyor bu durumu. Ben artık anne babasına kötü davranan insanlara kızamıyorum. Ne ekersen onu biçersin .

'Aslinda benim herkes gibi belli bir konuya odaklanmam lazim ' lafi hayatim boyunca bana eslik etti. Ornegin 30, 40'lu yaslarimda arasira yahu benim de cocuk sahibi olmam gerekiyordu deyip kendime ve kendi ihtiyaclarimi hatirladigim fakat annem gibi olmaktan cok korktugum icin cocuk sahibi olmaktan vazgecerek hayatima devam ettigim gibi hayati bir mesele . Buna cok fazla ornek bulabilirim hayatimdan.

abla anlattıkça çok zeki bir insan olduğumu fark ettim ve ebeveynin elimi bana karşı sergiledikleri tutumun aslında hak ettiğin tutumu olmadığına daha çocukken karar verdiğimi ve bunun üzerine çalışmalar yaptığım için kendimi çok gurur duyuyorum insanların bana biçtiği hayatı karakteri kendime almamak ve sevdiğim şeyi yapmak üzerine çaba harcıyorum ve evet bu benden çok fazla şey getirdi ama duygusal zekası güçlü bir insanmışım cidden benim gibi insanlar vardır diye yazıyorum bunları çünkü bir insanın bilinçli olması onun bazı şeyleri anladığında incinmeyeceği anlamına gelmiyor gidip kendime hayat kuracağım benden istedikleri O hayat yerine gidip kendi istediğim hayatı yaşayacağım ve insanlarla kuramadım sağlıklı ilişkileri kendime kazandıracağım yapabilirim bunu

Ben... Ben uyarını hafife almışım. Hiç beklemiyordum böyle aydınlanıp sualtındaymış gibi hissedeceğimi. Kulaklarım tıkandı.

Abla gerçekten o kadar sevindim ki bu konuya parmak basmana anlatamam. O kadar yoruldum o kadar yoruldum ki anlatamam yani. Ailemizin kader olması ayrı yordu bir de seçtiği yollara bizim de sürüklenmemiz ayrı yordu. Ailesiyle iyi anlaşanlara o kadar imreniyorum ki anlatamam.

ben hep anne ve babamı tatmin etmeye, onlar tarafından biraz olsun kabul görmeye muhtaç hissediyorum. buna ihtiyacım var demiyorum bakın, ben buna muhtaç hissediyorum. 22 yaşındayım. düzgün arkadaşlık ilişkilerimi hala kurabilmiş halde değilim, bir partnerim yok. hatta öyle kötü bir haldeyim ki, kendimi ne sevgiye layık, ne de bir sevginin karşılığını vermeye layık görebiliyorum. birinin beni seveceğine olan inancım yok, birinin beni sevmeyi başarması bile gözümde mucize bile olamaz halde. içimde kocaman bir boşluk var ve beni günden güne kemiriyor. bu boşluk beni gerçekten en derinlerimden, ruhumdan kemiriyor. bir şeylerin beni bu kadar kolay yaralaması hep komik geliyordu. ailemin bu kayıtsızlığında suçu ve problemi hep kendimde görüyordum. ben suçluyum, ben problemliyim, ben hatalıyım, ben eksiğim. hep böyleydi. kimsenin farkına varmadığı yaralarım sanırım kitap ve onlarca cümle ile ortaya çıktı. çocukken sadece hasta olduğumda ilgi görürdüm, şimdi yine hastayım ancak kimsenin umurunda değil. saçlarımı boyuyorum, yeni şeyler yaşıyorum ama çıkıpta biri bana bunu sormuyor. ben yaşıyorum hayatı acımla, ne annem ne de babam, bir kere bile nasıl olduğumu sormuyor. saçımı görmüyor mesela, içtiğim ve kullandığım ilaçları görmüyorlar, umursamıyorlar. bir gün ölsem, o zaman bile göreceklerine şüpheyle yaklaşıyorum artık. içimde kocaman bir yara var, kocaman bir yarayla nasıl yaşayacağımı da bilmiyorum. içim çok acıyor. bunu cümleler ve kelimeler ifade etmeye de yetmiyor. hayatlarının büyük bir parçasında ben yokum, farkındayım da. ama keşke her şey kötü olsaydı ama sadece onlarla aram iyi olsaydı. birçok şeyi feda ederdim bu konuda. çünkü biliyorum, hep sevilmiş insanların bakışları, gülüşleri ve görünüşleri bile bizden farklı. özgüvenliler, hayata karşı hep on adım ilerideler. ben daha kendi güvenimi nşaa etmeye çalışırken onlar çoktan bu güvenin zirvesinde bir hayatın tadını çıkartıyor. kıskanıyorum. ben bunu hakedecek ne yaptım? annem bir tartışmada bana hangi günahımın bedelisin dedi. peki ben ne günah işledim diye düşündüm, ben ne gibi bir günah işledim? bu kitabı okumanın bana iyi geleceğini, hislerime tercüman olacağını düşünüyordum. anlamsızlıklar ve içinde kaybolduğum bu boş çaba deryasının bir noktasında çıkmayı başaracak gibiydim. şimdi ortalarındayım ve yalnızca çökmüş hissediyorum. bu kadar canımı yakacağını düşünmüyordum, bu kadar beni derbeder edeceğini ve salya sümük günlerce ağlatacağını hiç düşünmemiştim. ama öyle oldu. okumayı düşünen insanların bu duygusal yüke, bu çıkmaz sokaklara ve yaralanmaya hazır olması gerekiyor. ben hazır değildim, çokça yıkıldım. çokça canımı yaktım. intihar etmenin ucundayım artık.

Tüm zorlanmalarına rağmen bu videoyu yaptığın için tüm kalbimle teşekkür ederim 🥺💖 sen çok güçlüsün ve inanılmazsınnnn ✨

Uzun zamandır farkında olduğum ama ertelediğim ya da sorunu kendimde arayıp nasıl düzeltebilirim diye düşündüğüm şeylerdi aslında bahsettiklerin. Bu video gerçekleri öyle güzel yüzüme çarptı ki anlatamam çünkü sorunların farkındayken bile onlar da çok zorluk çekmişler bugüne kadar, kendilerine göre haklılar vs diye empati yapmaya çalışıyordum ama artık bundan bıktım. Hayatınızda problemlerin olması bunun acısını ertafınızdaki insanlardan çıkarabileceğiniz anlamına gelmiyor. Özellikle bu ertafınızdaki kişinin kendi isteğinizle doğurduğunuz çocuğunuzun olması ayrı bi ironi. Söyleyecek o kadar şey var ki, her okuduğun maddede aklıma bi anı geldi. Bütün videoyu ağlayarak izledim. Sadece artık kendi isteklerimin üzerinde durmak istiyorum ama 21 yaşınında neyi sevip sevmediğimi bile bilmiyorum.

Yorumdaki tanımadığım insalara sımsıkı sarılasım geldi.Sizi hiç görmemişte olsam sizi seviyorum.💗

Herşey o kadar ben ki... Uzun zamandır aileme olan saygımı ve sevgimi kaybettiğim için bana sinir yada bi hayal kırıklığı değil sadece bi püf etkisi var. Benim için sadece bi alışkanlık oldular acıktığında yemek yemek gibi herhangi bi bağ kalmadı teşekkürler anne ve baba:)

Ek olarak belki bu yorumu görürsen tipolojiye göz atabilirsin. İlgini çekeceğini düşünüyorum MBTI değil de Sosyonik diye bir alan var. O alan daha çok insanların ilişkilerinden ve karakter yapısından tipini buluyor. Bir de ennegram var. O da arzular, korkular, tutkular, çocukluk gibi temalardan tipini buluyor. Tipolojiye göz atıp hoşuna giderse onlar hakkında videolar çekmen çok tatlı olur 😊

Dilara abla iyi ki varsın iyiki bizlere bilgili ve farkındalık sahibi bireyler olmamız için böyle bilgiler veriyorsun. Bizlerde bu konuda senin gibi yaralayız malesef elimiz kolumuz istemeden bağlı şuan için bir şeyler yapamıyoruz ama hem farkında oluyoruz hem de harakete geçmek için hazırlanıyoruz bunlar da sen ve senin gibi insanlara ışık saçmayı görev bilmiş insanlar sayesinde oluyor. Teşekkürler,bu süreçte de yanımızda şarkılar,dostlar ve senin gibi güzel insanlar oluyor. Tekrar teşekkürler yanındayız,hep beraber atlatacağız inşallah Galp öpüldünüz ❤❤❤

Çok değerli Bi video olmuş Dilara, teşekkürler ❤

videoda 18.dakikadayım neredeyse her cümlenden sonra aklıma farklı bir olay veya söylenen söz geldiği için videoyu defalarca geri aldım aile şanstır

Videonun başında ağır bir kitap demiştin. 20. dakikadayım şu an, birkaç dakika önce de kötü etkilendiğin için videoyu çok uzatmayacağını belirtmiştin. Etkileneceğimi biliyordum ama ne kadar erteleyebilirim dedim ve yalnız kaldığım şu saatte hemen izlemeye başladım. Videonun diğer yarısını sonra izlemeye devam edeceğim. Hayatı boyunca ailesiyle sıkıntı yaşamış birisi olarak bu kadar fazla etkileneceğimi düşünmüyordum, belki de gözardı etmeye çalışıyordum kendime vakit ayırırken. O kadar nokta atışı tespitler var ki gözlerim dolu dolu izledim bir noktadan sonra, boğazım düğümlendi. Bizimle paylaştığın bu video ve anlattığın her şey için teşekkür ederim.

"İyileştirici fantazi" kısmında "aynı ben" demem şokunu hala atlatamıyorum.

Kalbini böylesi açtığın bu hüzünlü video için teşekkürler Dilara... Yalnız olmadığımız için iyi hissetmediğimiz anlardan biri oldu bu.

Seninle kahve içmeye çıkmışız ve bu yaşadığım farkindaligima "aa ben bak ne okumuştum biraz bu konuda paylasimda bulunabilirim belki ofkeni suanki duygu haline iyi gelir" demişsin ve basimin ustundeki ampullerimi tek tek yakışıkmissin gibi. Emeğine, anlatisina ve ağzına saglik. Kabullenmede bu işin parçası bence sen bunuda başarmışsin. Darısı başıma kitabın ikinci kisindaki anlatımına geciyorum. Tekrar teşekkürler❤

Yenilerde ailemle kavga ettim ve gerçekten morelim çok bozuktu.Bu video bazı şeyleri kafamda netleştirmemi sağladı

Ay bir süredir bu kanalı takip etmiyorum ne kadar güzelleşmişsiniz. Saç renginiz harika olmuş!

Kabuslarımda ben de aynı seyi çok yasıyorum sürekli yetişememe bi seye kosturma geç kalmıslık ve ya bi seyden kaçma

tesekkurler anne psikolojimi mahvettin

videonun ilk 10 dakikasını izledim ve çok ilgimi çekti videoyu bitirmeden önce kitabı okumak istediğime karar verdim yarın gidip alacağım kitabı

En fazla 15. dakikaya kadar izleyebildim şimdilik bu videoyu izlememe kararı aldım belki hazır olduğum her şeyi kabul edebileceğim bir zamanda izleyebilirim, gerçekten gerçekler berbat hissettiriyor.

Bu videoyu izledikten sonra kanala abone oldum.

Her gün ve her an anlattıklarını yaşıyorum. Normalde yaşım ve mesleğim gereği kendi evime çıkmam lazımdı. Ama lanet olası ekonomimiz dolayısıyla aile içi psikolojik şiddet gören o kadar çok genç var ki.. Kafayı yemek üzereyim. Dışarıda aşırı özgüvenli, güzel, dikkatli olmam gerekiyor. Herkes benden bunu bekliyor. Ama evin içinde sürekli eziliyorum. Kendi paramı kazanıyorum annemin ve babamın evini temizliyor yemek yapıyorum. Onları mutlu etmek için o kadar sabrediyorum ki gururumdan ödün veriyorum. Ama asla görülmüyordu. Sonrasında bıraktım. Bulaşık yıkamıyorum. Diş fırçası ile köşe bucak temizlemiyorum. Ev için daha az para harcıyorum. Bana yol gösteren arkadaşlarım için gayri ahlaki sözler yakıştırmaya ve hiçbir zaman ev icin onlar için bir şey yapmadığımı söylüyorlar. Ekonomi bu kadar kötü olmasaydı evlenmeyi asla düşünmezdim. Evlilikten başka kaçış yolum yok. Ve cidden belki de bir çoğunuzun olmak istediği mesleği yapıyorum... Yazacak o kadar çok şey var ki..

O kadar çok iyi anlıyorum ki. Benim annem ‘ben yanlış yaptıysam sen düzelt demişti’ ve sonra farkettim gerçekten yaptığı her yanlışı bana düzelttirmişti. Şu anda da devam ediyor ‘çünkü o kadar muhtaçki buna’ ben yapmıyorum sadece.

Dilara nolur bunu seri haline getirelim. Ağlayarak dinledim . Teşekkürler

Ben anlatmak istediğim çok şey var ama dehbli ve disleksi olduğumdan karman çorman yazı oldu. Sadece hepimiz bu videoda toplanması ve birbirimize şu dönemde bile düşünmek çok güzel. Yalnız olmadığımı hissettirdiniz teşekkür ederim Bu ara ben bu videoyu hala izleyemedim izlersem kendimi fena kaybederim şuan 3.kez üni sınavıma hazırlanıyorum zaman az kalmışken hiç kaldıramam kendimi. Yinede bu videoyu hazırladığı için Dilara'nın ellerinden öpüyorum

34 dk ya gelmişim 15 dk geçti zannediyorum. Video kaç dakika bakmadan dinliyorum genelde videolarını ve sanırım ilk kez bu kadar uzun videonu izliyorum.

Öz benlik(huzur),Rol benlik(anksiyete)

Çok başarılı içerikler üretiyorsunuz gerçekten gönülden tebrik ederim ⭐💫👏

en beğendiğim videon. Gerçekten tüm söylediklerine katılıyorum ailemin yanında açıp açıp izliyorum farkındalığı artsın diyee

seni yeni kesfettim ve o kadar kendim gibi hissettim ki artık duzenli takipcinin

Psikoloğum önermişti bu kitabı okumam için. Bazı şeyleri sürekli inkar ederek okusam da şu an her şeyi daha iyi anlıyorum. Biraz daha rahat hissediyorum. Güzeldir, ağırdır ama çok iyi gelir.

Tesekkur ederim Dilara. Videoyu ve anılarını bizimle paylaştığın için.

İzlerken panik atak konusunda hislerini anlattığın kısımda hüngür hüngür ağladım çünkü zaman zaman hissettiğim şey tam olarak bu. Sanırım destek almam gerek.

24 yılımı nasıl çöp ettiğimi dinlemiş gibi hissettim ve tam o sıra yine kendimi suçladığımı farkettim

Bu seriyi yapmana çok sevindim eline emeğine sağlık Dilara ❤

Bu video beni bir kaç yerimden bıçakladı. Tokatlandım hırpalandım ama aydınlandım. Kitabı da aldım en kısa zamanda okuyacağım. Hissettiğim bu tersliğin yolunda gitmeyen şeyin olgunlaşmamış ebeveynlerim olduğunu bu video sayesinde anladım. Ne kadar teşekkür etsem az ❤

Harikasın ya umarım her şey güzelleşir senin ve bizim gibiler için ..seni anlayabiliyorum

bu video çok canımı yaktı...

42:28 geçen hafta tam da bunu düşünerek geçti. Ve iletişim biçimlerimin hep benzediğini düşündüm. Çok işlevsiz ve hatta çoğu kez iletişim de dahil her şeyi tek taraflı yaşadığımı farkettim. Gerçekten iç sesim olmuşsun..

Onlarda nasıl büyümüş o tarafa da bakmak gerekli gördükleri şeylerin yani onlara çocukken yaşadıklarınin daha iyi yaptıklarını çocuklarina savunurlar bize neler yaptılar vs o yüzdende çok fazla suçlamıyorum o yüzden... bu arada mükemmelsiniz konuşmalarınız ifade etmeniz bayıldım emeğinze sağlık 💕

Dilara abla çok teşekkür ederim böyle bir video yaptığın için.

Merhaba, merak ettiğim bir kitaptı, sizin incelemenizi izledikten sonra kitabı daha da merak ettim, çok güzel anlatmışsınız. Teşekkürler 🙏

Harika anlattın, ağzına sağlık. Dertler paylaştıkça azalıyor.

18 yaşındayım şu anda .farkındalığı yüksek bir insan olduğunu söylüyor öğretmenlerim 14 yaşımdan beri ağır bir depresyonla mücadele etmeye çalışıyordum ve ailemin davranışlarından ergenlik süreçlerini bitiremediklerini falan düşünüyordum bunun bilincinde olsam da hala kendimi suçluyorum onların iyi bir aile olduğunu falan düşünüyordum aynı kitaptaki gibi. Yani aslında bir şeylerin yanlış olduğunu bilincine vardığınızda ama aynı zamanda kitapta bahsettiği gibi onlar aslında çok iyi bir aile gibi düşündüğünüzde insanın beyni ile ruhu çatışmaya başlıyor ve en sonunda ikisi de çöküşe geçiyor . sonuçta 4 yıllık sürecimi bitirdiğim bir zamandayım büyüdüm bana çok şey kattı bu süreç benden çok şey alıp götürdü ama kimseye hayatımı teslim etmeyeceğim annem babam oldukları için bile. kendime odaklanmaya çalışıyorum En azından kendimi geliştirebilir belki kendim için en iyi sonucu ulaşabilirim diye düşünüyorum spor psikolog desteği almak Bana iyi gelecek zaten öyle ailelerde büyüyen insanların aileleri psikolojik destek almayı hakaret olarak görürler En azından kendim alırsam daha iyi bir sonuca ulaşabilirim aynı zamanda maalesef mezun Senem şu anda yani yks'ye de hazırlanıyorum şunu söylemek istiyorum ki benim gibi durumlar yaşayan benden Büyük benden küçük insanlara ne yaşarsanız yaşayın geçiyor iyileşme ve hayata dönüyorsunuz kimsenin sizden hayatınızı çalmasına izin vermeyin .

Bir de zeytinyağ gibi üste çıkarlar 22 yaşında genç bir kadınım ama büyüdüğümü benimde birşeyler bilebileceğimi düşünmüyolar sen nerden bileceksin sen daha kaç yaşındasın pardon ama benim yaşındayken beni kucağına almışsın insanlar bu yaşlarda evlenme kararı alıyo be buraya yazmaya kalksam amerikaya kadar yol olur kısacası bu video hayatımın özeti gibiydi

28:41 de bir yandan çayımı içip bir yandan Dilara abla gibi ekrana bakmam çok komiğime gitti kfldkfkgs aşırı görülmüş hissettim :)

benim annem ben hastalandigimda cok kizardi bana ve ben olabildigince cektigim fiziksel acilarimi annemden gizlemeye calisirdim

23:44 iki gün önce tartismamizda ben davranışlarını düzeltmesi konusunda yapıcı öneriler sunarken "ben o kadar kotuysem babanın yanına taşın" diyen annem

Benim kaynanam aynı bu tip bir kadın. Oğlu da zamanla ona benzemiş ve bu tip bir ebeveyn olma yolunda başarıyla(!) ilerliyor. Çok sıkıntılı döngüler bunlar.

bu videoyu izlerken zorlanıyorum, duygularımı ifade edebilen tek kelime kırgınlık sanırım. Çocukluğuma çok üzülüyorum

Muhtemelen ailemi reddedeceğim. Ne onlara bakmayı düşünüyorum ne de onları arayıp sormayı. Evden gitmeyi bekliyorum bir gün gideceğim. Onlara karşı gram sevgi ve saygı duymuyorum. Umarım tek başlarına kaldiklarina pişman olurlar. Muhtemelen iş işten geçmiş olacak. Aile zorunluluk değil bana göre ben ailemden nefret ettim. Ne annemi seviyorum ne babamı hiçbirini sevmiyorum. Beni sürekli suçlu ve mutsuz hissettiren kişilere benim hicbir borcum yok. Benden sonra da mutlu olurlar umarım.

Benzerini ben de yaşıyorum atm ye yaklaşayım kendimi birilerinin çocuklarını ararken emekli maaşlarını çekerken buluyorum.Geçen dişçideydim bir baktım diş hekimi genç hanım bana ne kadar yorulduğunu ailesini ne kadar özlediğini anlatıyor. Nasıl bir aura yayıyorum anlamış değilim

11:10 hayallerinde hep haksızlığa uğrayan kişi olan, aldatılan, kazık yiyen, sevilmeyen ben ürperdim

Narsist ebeveynler kısaca bahsedilen daha sonrada hayatımıza benzer kişileri çekiyoruz.

Demin babama donmuş bir baklavayı neden yememesi gerektiğini anlatıp abime masa örtüsünün bir süs olduğunu, pislikleri tutmak sonra da temizlenmek için bir eşya olmadığını açıkladıktan sonra anneme neden mutfaktaki çiçeğin toprağını spatulayla değiştirmemesi gerektiğini söyledim. Bazen çok yorucu oluyor.

35:05 Panik atakla ilgili söylediğin şeyler çok kıymetli. Öyle cuk oturdu ki! Karın ağrısının da panik atak belirtisi olarak yorumlandığını bilmiyordum.