Pqueen - Anksiyete ve Sosyal Fobinin Toplumdaki Yeri! (Nasıl Atlatırız) 

ailem bende bir sorun olmadıgını söylüyo ama dışarı cıkmaya kourkuyorum bir arkadasımla bile olsa stres oluyorum sağ omzumda stresten dolayı tutulmalar oluyor tek basıma cıktıgımda rahatsız hissediyorum sanki kalbimin yerinden cıkacak gibi oluyor arkadas edinmekte zorlanıyorum ancak ailem buna karsı destek almam gerekmeddıgını soyluyolar

Doktor ilaç yazdı ama ailem asla ilaç almama izin vermiyor gelecekte çocuğum olmaz devamlı uykulu olurum ve kafayı iyiyce yiyeceğimi hastalığımın olmadığını uydurduğumu söylüyorlar daha bu gün ağır bir kavga ettik odamda ağlıyorum bütün cahiller beni buluyor

psikologa gidince sorunlar çözülmüyormuydu ya ben umutlanmıştım hayatımın düzene gircek diye psikolog bile düzeltemiyorsa umudum gene suya düştü pfff

Simdi kursa başladim yks icin yeni yeni başlıyor benimki insanlarin yuzune bakamiyorum kacmaya calisiyorum ama yeni belirtiler cok sukur neyseki ağır degil . Kimseyle konusamiyorum kacmaya calisiyorum ama atlatmaya calisacagim yoksa cok kotu seyler olur yks yi cok etkiler allah yardimcim olsun benim gibilerin de insallah buyumez 😓😒

Arkadaşım üç kere psikoloğa gittiğini ve üçünün de kendisine yanlış ilaç verdiğini söyledi. Özel hastaneye gitmiş...ve açıkçası şok oldum. Nasıl üç tane kötü doktora denk geldiğini anlamaya çalışıyorum. Artık psikologa gitmek istemiyor bile, fakat yaşadıklarını kendi başına atlatması zor. Düzgün bir doktora gitse daha iyi olurdu..

Ben sosyal anksiyetemin olduğunu 8. Sınıftayken fark etmiştim. Çünkü dışarı ne zaman çıksam kendimi hep rahatsız hissediyordum. Biri yanımda olunca daha güvende hissediyorum mesela. Arkadaşım yok, çevrem yok. Ailem var sadece ama onlara girmek bile istemiyorum, anlamıyorlar rahatsızlığımı. Psikoloğa gitsem, derdimi anlar mı anlamaz mı diye korkuyorum. Tutunduğum tek şey bilgisayarım, telefonum ve kitaplarım. Ailem her seferinde teknolojik aletleri elimden bırakmamı istiyorlar ama bilmiyorlar ki, onlar benim tek arkadaşım.

Benim ailem bunu kendi kendine yapıyorsun diyorlardı hala atlatamadım 3 yıldır hayatım berbat oldu resmen umarım bir an önce hepimiz atlatabiliriz💖

Arkadaşlar şunu unutmamanız lazım: Siz Ortadoğu'da yaşıyorsunuz. Teşekkürler

Bende de var hiç evden çıkmıyorum. Okul okumuyorum. Depresyon da var zaten. Akraba falan gelince elim ayğım dolanıyor. Ailem birçok psikolog ve onların yönlendirdiği psikiyatriste götürdü ama bende işe yaramadı. Zaten beni zorla götürüyorlardı, açıkçası bende istemiyordum. Keşke doktora gidip çözülebilse ama bu ruhsal hastalıklar kişinin kendisinde bitiyor biraz galiba.

Merhaba ben 28 yaşındayım bendede anksiyete panik atak ve kaygı bozukluğum depresyon var ilk okul zamanlarımda başladı hiç kimseyle konuşamadım öğretmenlerimle bile konuşamadım liseden mezun olana kadar konuşmayı sürekli denedim ama olmadı arkadaşlarım hep benimle dalga geçti dışarıda bile konuşmak yerine hep ağlama krizine giriyordum ve susmayı tercih ediyordum beni bu zamana kadar hiç kimse anlamdı nekadar anlattıysam rahatsızlığımdan herkes benim bilinçli olarak konuşmadığımı düşündü ama ben bilerek hiç bir zaman yapmadım herkes hayatımdan memnun olduğumu sandı hep ama ben hayatımdan hiç memnun değilim helede böyle bu durumumdan hiç memnun değilim hiç kimse beni anlamdı çünkü hiç kimse benim içimde neler yaşadığımı bilmiyor çünkü dışarda bile sürekli aklımda düşünceler geçiyo birinin yanından geçerken aklımdan geçiyo ya şimdi yanımdan geçerken bana vurursa diye tanıdıklarımın yanından geçerken bile tedirgin geçiyorum hele dışarda rahat olamıyorum yüzüm şekilden şekile giriyor sürekli hele markette kasada tanıdık bir arkadaşım varsa o markete gitmek içeri girmek benim için çok zor oluyo çarşıda fatura ödemeye gidemiyorum pazara gidemiyorum başka yerlere gidemiyorum çünkü konuşamıyorum konuşmaktan korkuyorum utanıyorum olmuyo hele çok sevdiğim bir ablamla konuşamıyorum telefonda konuşurken o an kala kalıyorum hiç bir şey konuşamıyorum hele manevi annemi her an kaybetme korkusu yaşıyorum çünkü onu çok seviyorum ve sürekli sevilmediğimi düşünüyorum sanki hiç kimse beni sevmiyor istemiyor gibi geliyo kafama hiç bir şey takmamaya çalışıyorum ama olmuyo sürekli kafama takıyorum biri bana birşey dediğinde hiç bir şey diyemiyorum sevdiklerimle istediğim gibi konuşmak istiyorum gülmek istiyorum eğlenmek istiyorum artık bitsin istiyorum bu illetin çünkü artık özgür olmak istiyorum bazen kendi kendime sinir krizide yaşıyorum kendime çok kızıyorum bazen sinirleniyorum ve bunu kontrol etmek çok zor oluyo sanki beynimde başka biri var ve kontrol ediyor beni ve o an bambaşka biri oluyorum sinir oluyorum kızıyorum kendime ama bazen kendi kendine geçiyo sakinleşiyorum en son manevi annem bana kızdı hata yaptım ona o an içime sıkıntı yaptım çok rahatsız oldum daha sonra manevi annem affetti beni ama o an ben öldüm sanki bana kızınca çok ağladım olumsuz şeyler aklıma geldi sürekli artık bunları yaşamak istemiyorum artık bıktım artık ilk okuldan beri😢😢😔😔

Selamlar, belki bu yazımı okuyacak olan ve kötü zamanlardan geçen arkadaşlar vardır diye kendi yaşadığımı anlatmak istiyorum. Öncelikle herkesin hayatı farklıdır ve dolayısıyla çözümü de farklıdır unutmayın ki bir gün geçecek 💜 Ben küçüklüğümden beri çekingen biriyim ve ortaokulda akran zorbalığı gördüm. Lisede tamamen çökmüştüm ve korona da buna bir imza atmıştı :/ 12.sınıfta bir karar aldım ve ne pasına olursa olsun, ailem anlamasa da, kimse destek olmasa da ben kendime iyi gelecektim. Hızlı bir çözüm olmadığını kabul edip kendime 1 yıl müddet verdim. Bu sırada okulda sürekli ağlıyordum ve her topluma ciktigimizin eve dönüşünde odama kapanıp düşüncelerimle savaşıyordum. Bu 1 yıl içerisinde devletin psikiyatrından hiçbir şeyin yok denerek reddedildim. Hastanenin ortasına ağlama krizine girmiştim. 2-3 psikiyatr ve psikolog değiştirdim (belediyenin ve devletin, ailemin bütçesi yoktu çoğumuz gibi) sonunda çok iyi biri ile karşılaştım. Ayda 1 gidiyordum ama bana çok iyi geliyordu. Sürekli durumum hakkında yazı yazıyordum not ajandam vardı. Neler hissediyorum, kötü bir olay mı oldu, panik atak mı yaşadım vb (yazmak, duruma daha uzaktan bakmanızı ve hafiflemesini sağlayabilir) psikoloji kitapları okudum, videolar izledim. Ailem bu sırada benim bir şeylerim olduğundan hiç haberleri yoktu. Anlatsam anlamıyorlardı. Yıl içinde kendimi ara ara iyi hissettiğim sosyal aktivitelere kattım. Ilk başlarda çok kötü hissederdim, eve geldiğimde kendimi sorgular neden bu kadar kötüyüm derdim. Şuan 1 yıl geçti ve geçen gittiğim bir etkinlikte enerjik olup anksiyete yaşamamam bana çok garip geldi. Bir anda fark ettim ki nereden nereye gelmişim. Umarım bu hikayem sizlere de umut olur böyle bir şey yaşayan varsa ❤ Sorunuz olursa yazabilirsiniz seve seve yardımcı olurum ✨️✨️

en kotusu okula gitmek

ucubenin tekiyim

İlkokuldan beri bu sorunu yaşıyorum ama ben bu durumun sosyal anksiyete olduğunu lisede iken öğrendim ve her geçen gün daha cok artiyor hiçbir şey yapmak istemiyorum Yaşamak mı bu mu sizce her şeyi kafaya takmak Her zaman neden sorusuna cevap alamamak okulda bayilsam kimsenin ruhu duymaz

ben atlattım çok şükür inşallah sizde atlatırsınız ve inşallah sizde atlatırsınız

Çok şidettli sosyal fobim var ilaç yazmıştı ama yan etkileri çok kötüydü içemedim

ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-uW3jlWbpA54.htmlsi=BSh_s5tcxW_bMDCW kendi sosyal fobi hikayemi ve kafamda değiştirdiğim bazı düşünce kalıplarını videomda anlattım. Dinlemek isterseniz.

İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varmı