Przestań pracować nad sobą, a zacznij się nawracać 

Wszytko jest jak ma być🙂

A na co się nawracać ? Na CHRZEŚCIJAŃSTWO czy na katolicyzm ?

​@@danutamigda5982chyba do Kogo? Wg mnie do głębszej relacji z Bogiem

@@Izabela_Wojtal No ja właśnie o tym . Do którego BOGA ludzie mają się nawrócić ? Do katolickiej przeróbki na trójcę czy tego który zesłał na Ziemię Swojego Syna JEZUSA CHRYSTUSA. Przecież nie wszedł do łona Marii . Ew. Jana 3:16,17 . JEZUS CHRYSTUS wracając do Nieba powiedział że OJCIEC jest większy od Niego . Ew. Jana 14:28 . JEZUS CHRYSTUS będąc na Ziemi często modlił się do BOGA, Swojego OJCA . Przecież nie modlił się Sam do Siebie . Np Ew. Jana 17:1-26 . SYN BOGA, JEZUS CHRYSTUS od przeszło dwóch tys lat siedzi w Niebie po Prawicy BOGA, Swojego OJCA (przecież nie siedzi obok siebie) na Tronie w Koronie i Berłem w ręku . Teraz to już z mieczem na wszystkich którzy PISMO ŚWIĘTE wywrocili do góry nogami i zamienili na katechizmy i inne posoborowe dokumenty kościoła katolickiego . Dlatego też ludzie nie mają pojęcia o jakie BOŻE KRÓLESTWO się modlą . A Pani wie? Bo Biblia na to odpowiada .

Jak można mieć głębszą relację z BOGIEM jak kościół wyrzucił BOGA poza nawias i przerobił GO na katolicką trójcę. BÓG zesłał na Ziemię Swojego Syna JEZUSA CHRYSTUSA a nie Sam Siebie . Ew. Jana 3 16, 17 .JEZUS CHRYSTUS kiedy wracał do Nieba powiedział że OJCIEC jest większy od Niego. Ew. Jana 14:28 . JEZUS CHRYSTUS będąc na Ziemi często modlił się do BOGA, Swojego OJCA. Przecież nie modlił się Sam do Siebie . Ew. Jana 17:1-26 . Więc do którego BOGA ludzie mają się nawrócić? Jak ma BÓG na imię ? Jak ma na imię OJCIEC JEZUSA CHRYSTUSA ? .

Myślę, że nas którym jest trudno w gruncie rzeczy Mu zaufać że wszystko co do nas przychodzi ma jakiś sens jest więcej. Trudno jest zwłaszcza, gdy sami na coś bardzo liczyliśmy a to rozpada się jak domek z kart.

Super to zdanie o braniu się w ramiona ❤

Cieszę się, że zostajesz. :) Będą jeszcze dwa filmy w tym temacie: o posłuszeństwie i o woli Bożej.

Św Lipka mi służy 😊

Zapraszam serdecznie! :D Szczególnie w sezonie, od początku maja. :)

@@DuchCiel Dziękuję serdecznie 💖

Dobrze, pomodlę się 🙏

Zapraszam do Pogłębiarki na Szepty Ciała. Zdaje się że Przemo się już zapisał 🤪

Dziękuję! Może w najbliższych odcinkach uda mi się powiedzieć trochę o tym, jak z napięcia może wyniknąć coś dobrego i twórczego. :)

Dzięki! :)

Ja myślę że tak jak przez wieki rozwija się nasze rozumienie Boga (no bo choćby w Stary Testamencie widziano Boga jako surowego, a dopiero przyjście Jezusa objawiło nam Boga który jest bliski) tak też rozwija się podejście do duchowości, drugiego człowieka i samego siebie. Po prostu wciąż się rozwijamy i na tym ów spójność polega, a nie na "takosamości" 😜

@@Izabela_Wojtal Pewnie tak...! Trafia do mnie to, co piszesz :). Choć być może nie wszystkie "obozy" w kościele karolickim by się z Tobą w stu procentach zgodziły. Ja bym tylko chciała wyczuwać, gdzie są granice tego rozwoju myślenia... Z rozwijaniem się też można przesadzić, i pójść na manowce.. :).

@@midi0210 Myślę że granicami są przykazania chociaż pewnie też różne rzeczy różnie można interpretować w ich świetle

"Wyjaśnić co świeci/autorzy dokumentów mieli na myśli" to jest temat na doktorat z teologii, a nie na komentarz pod filmikiem 😉😄 Ale rozumiem o co chodzi. Spróbuję w przyszłości w filmikach pokazać dlaczego podejście uwzględniające psychologię człowieka nie kłóci się z Tradycją. A jeśli chodzi o rozwój myśli chrześcijańskiej - nie warto zastanawiać się nad granicami: co wolno powiedzieć, a czego już nie. Lepiej skupić się na kontakcie ze Źródłem, jakim jest Ewangelia. Myśl chrześcijańską to taka, która wypływa z żywego doświadczenia Ewangelii. Jeżeli traci kontakt ze Źródłem, to przestaje być chrześcijańska.

@@DuchCiel "Spróbuję w przyszłości w filmikach pokazać dlaczego podejście uwzględniające psychologię człowieka nie kłóci się z Tradycją." - bardzo mi na tym zależy, dziękuję...! O tym kontakcie ze źródłem też Ojciec tak pięknie pisze. Chciałabym to przyjąć w całości. Pojawia się tylko w głowie takie "ale" o tym właśnie, że drogi dojścia źródła, to pozostawanie z nim w kontakcie, jest różnie opisywane w różnych dziełach chrześcijańskich. Chciałabym znaleźć punkty wspólne i stan, w którym mi się to nie będzie kłócić ze współczesną wiedzą o psychologii, motywacji, ciele... (ciekawe, czy tak się w ogóle da). Dla przykładu wrzucam tylko kilka cytatów z tekstów, które akurat mam pod ręką: Tomasz a Kempis, „O naśladowaniu Chrystusa”: „Poznać siebie i sobą pogardzać, oto najwyższa i najpożyteczniejsza nauka. Siebie za nic ważyć, a o innych dobrze i wysoko rozumieć, oto jest wielka mądrość i doskonałość. Gdybyś widział, że kto jawnie grzeszy i ciężkich nawet dopuszcza się grzechów, nie powinien byś jednak mieć się za lepszego, bo nie wiesz, jak długo w dobrym wytrwać potrafisz. Wszyscy jesteśmy ułomni, ale ty nie sądź, aby ktokolwiek był ułomniejszy od ciebie.” (tu mam pytanie do pierwszego zdania: czy naprawdę trzeba aż sobą pogardzać???) Tomasz a Kempis, „O naśladowaniu Chrystusa”: „Człowiekowi wewnętrznemu potrzeby cielesne wielce ciążą. Dlatego to Prorok gorącą modlitwą prosi, aby mógł być wolnym od nich, mówiąc: Panie, wyrwij mnie z potrzeb moich. Ale biada tym, którzy nie znają nędzy swojej! a większa biada tym, którzy zamiłowali to nędzne i znikome życie. Albowiem niektórzy tak umiłowali to życie, że chociaż zaledwie utrzymać je mogą pracą, albo żebractwem, a jednak, gdyby tu zawsze żyć mogli, wcale by nie dbali o Królestwo Boże.” (zdaję sobie sprawę, że w tym tekście słowo „potrzeby” ma inne znaczenie niż współcześnie… Natomiast chcę też zwrócić uwagę, że wg tego tekstu lubienie swojego życia, nawet prostego, też nie jest dobrze widziane.) Św. Josemaria Escriva, „Bruzda”: „Prawda, że to rozpieszczone dziecko wywołało u Ciebie współczucie? - W takim razie… nie traktuj siebie tak łagodnie! Czy nie rozumiesz, że staniesz się słabeuszem? A poza tym: czy nie wiesz, że najpiękniejszą woń wydają dzikie kwiaty, wystawione na niepogodę i suszę?” (dlaczego aż tak szorstko i bez akceptacji tego współczucia, które się pojawiło….?) Zasłyszany cytat z jakiegoś dominikanina, którego nazwiska nie pomnę: Trzeba zastąpić "Jezu, ufam sobie" słowami "Jezu ufam Tobie" --> tutaj niby rozumiem, o co chodzi, ale biorąc pod uwagę trend wzmacniania zdrowego zaufania do siebie, propagowany również przez wierzących psychologów, po prostu.... widzę pewne kolejne zaprzeczenia.... Chcę podkreślić, że bardzo cenię te dzieła za ogólny wydźwięk że tak powiem (bo dopiero z kontekstu dostrzegam lepiej intencję autorów, nawet jeśli nie wszystko dobrze brzmi mojemu sercu, które wychowało się w innych czasach. Mimo to źle mi z tym, że widzę (nawet biorąc pod uwagę inne czasy) taki rozdźwięk między tymi tekstami a współczesnym podejściem do wiary czy psychologią. A jeszcze gdy np. słyszę na kazaniu tego typu cytaty bez wyjaśnienia współczesnemu człowiekowi znaczenia terminów i bez głębszego komentarza, to wprowadza to we mnie więcej chaosu niż zrozumienia (ponieważ podczepiam to pod współczesne pojęcia i nie jestem już pewna, czy mam sobą pogardzać, czy siebie kochać; czy wsłuchiwać się w swoje ciało, czy nie; czy dbać o rozwój asertywności, czy uważać siebie za nic i innych ludzi stawiać zawsze wyżej niż siebie”). . Być może dobór cytatów nie jest najlepszy, ale myślę, że oddaje kierunek, w którym zmierzają moje wątpliwości.

Dobra uwaga. Rzeczywiście, wielu świętych zrobiło za życia tyle dobrego, że wystarczyłoby na dwa życiorysy. Ale nie wszyscy... Wielu wiodło proste, mało spektakularne życie. Każdy, kto się kimś opiekuje, lub w inny sposób dzieli się życiem z drugim człowiekiem, zawsze w jakiś sposób się w tym spala. Nie chodzi więc o to, żeby "tak kochać innych, żeby nie odbierać sobie komfortu", bo to by była karykatura miłości. Chodzi o to, by kochać tak samo siebie i bliźniego. Zamiast "robić DUŻO" albo szukać komfortu, wolę słuchać tego, co podpowiada mi Miłość, dla której inni i ja jesteśmy równie ważni. Nie muszę wtedy spalać się dla abstrakcyjnej idei "czynienia dobra", bo miłość to nie idea, ale konkret relacji, spotkania i słuchania swoich potrzeb. Jeżeli w tym, co robię, nie ma już relacji, za to jest dużo presji, to znak, że pewnie robię za dużo.

Dziękuję Ci za podzielenie się. Bogu niech będą dzięki! 🙌

Sługa zły i gnuśny to ten który właśnie nie poddał się Bożemu prowadzeniu, nie zawierzył Bożej miłości, tylko pozostał w lęku i oporze wobec Pana

Rzeczywiście, od późnego średniowiecza do Soboru Watykańskiego II rozwijana była w Kościele Katolickim teologia zasług. Miało to w dużej mierze związek z konfliktem z Luteranami. Im bardziej luteranie podkreślali, że Chrystus zbawia człowieka ze względu na samą wiarę, tym bardziej katolicy podkreślali, że do zbawienia konieczne są zasługi. Przez to i jedni i drudzy błądzili i oddalali się od Ewangelii. Na szczęście w XX wieku zaczęliśmy powracać do Pisma Świętego i czytać je w całości, nie wyrywając zdań z kontekstu i nie używając ich jako narzędzia do uzasadnienia własnych tez. Nauczanie zgodne z Ewangelią uwzględnia prawdę o tym, że "Bóg jest w nas sprawcą i chcenia, i działania zgodnego z Jego wolą" (Flp 2,13). Pan Domu już przyszedł i zamieszkał w nim. Chrystus mieszka w nas jako w swojej świątyni i mówi do nas w naszym wnętrzu. Zadaniem chrześcijan jest słuchać poznawać Jego głos w sobie, słuchać go i wprowadzać w czyn. Jedyni, którzy powinni się bać "powrotu Pana domu" to ci, którzy zerwali z Nim relację i żyją jak zły sługa, który zaczął "bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się". Ci, którzy się modlą i korzystają z sakramentów nie powinni sobie wyobrażać, że Pan domu jest gdzieś daleko i że kiedyś wróci, bo w ich przypadku to po prostu nie jest prawda. Chrystus wędruje wraz z nami przez życie i chce uczestniczyć we wszystkich jego aspektach. Nie patrzy na nas z góry i nie liczy dobrych uczynków, ale jest z nami i w nas.