Czy osoby w związkach niesakramentalnych mogą przystępować do sakramentów? Co z rozgrzeszeniem? Zapraszamy do kolejnego odcinka Q&A. secim.pl / secim.eu
Bardzo trudny i skomplikowany temat, ale zgadzam się z tą wypowiedzią. Nie odrzucajmy i nie osądzajmy tych ludzi ale starajmy się im pomagać. Kiedyś jedna para niesakramentalna poprosiła mnie aby w ich intencji przyjąć komunię( robię to od czasu do czasu) wtedy dotarło do mnie jak niejednokrotnie Ci ludzie pragną pełnego zjednoczenia z Bogiem, ale przez swoje wcześniejsze złe wybory muszą teraz ponosić konsekwencje... Może to jest jakiś sposób aby pomagać tym rozbitym wewnętrznie ludziom... módlmy się też o mądrych kierowników duchowych dla tych ludzi aby Duch Święty wskazywał właściwy kierunek i drogę w ich życiu.
Wcale nie trudny. Hipokryzja, bo dla księży furtka otwiera się w dwie strony, a "śluby wieczyste" są wieczyste tylko z nazwy. Dla świeckich zrobili nonsensowne prawo, że po rozwodzie muszą zawiązać przyrodzenie na supeł ;)
Znam takich ludzi... Popełnili w przeszłości błędy, a często nie mieli idealnego startu w dorosłość, czy przygotowania do podejmowania decyzji. Obecnie są w drugich związkach, mają dzieci, nie są w stanie bez większej szkody wrócić do „poprzedniego życia”. Dzisiaj szczerze żałują, szukają Jezusa, czasami mnie zawstydzają swoją gorliwością i zdeterminowaniem w tym. Ja wierzę, ze rozeznawanie jest jedyną drogę i takim właśnie ludziom Jezus daje szansę. Jeśli przedstawiciele Kościoła tak rozeznaliby, nie miałabym problemu by uznać, że ich grzech umarł razem z Jezusem na krzyżu, a oni, może pod pewnymi warunkami, ale mogą przystępować do Stołu Pańskiego Oczywiście podkreślam bardzo mocno, ze mam na myśli przypadki, które podlegają długotrwałemu rozeznaniu. Mam też świadomość, że takie rozwiązanie dotyczyłoby w rzeczywistości wąskiej grupy osób. Tych, którzy cierpią i nic już nie mogą po ludzku zrobić oddaję duchowo w najlepsze ręce Jezusa i Kościoła.
Problem nie w tym co Papież mówi, tylko co przemilcza. Tekst Amoris... jest piękny i... niedopowiedziany w kwestii możliwości przyjęcia Komunii Świętej przez osoby żyjące w grzechu ciężkim. Papież pisze o towarzyszeniu tym ludziom w drodze ku Bogu, o pomocy w ich duchowym wzroście, nawet o podprowadzeniu do zerwania z grzechem. I super! O tym pisał także w Familiaris consortio Święty Jan Paweł II. Przy Papieżu Franciszku rodzi się jednak pytanie: A co, jeśli w procesie towarzyszenia "niesakramentalnym" odkryją oni w sumieniu, że mogą przyjąć Komunię Świętą, nie rezygnując z grzechu? Podkreślam: w procesie towarzyszenia. Czy Kościół (ksiądz) powinien im Jej udzielać? Innymi słowy: czy może zaistnieć sytuacja, w której ktoś trwający w grzechu ciężkim może spodziewać się od Kościoła udzielenia Komunii Świętej? Papież Franciszek w tej kwestii nie wypowiada się jasno mimo kilkukrotnego postawienia Mu tego pytania (dubia biskupów, synowskiego upomnienia profesorów teologii, listu katolików). Papież milczy... jednocześnie włączając prywatny listy do biskupów rejonu Buenos Aires do oficjalnych dokumentów Kościoła. A w liście jest dopuszczona możliwość udzielenia Komunii Świętej przez Kościół osobom trwającym w grzechu. I niech to nawet będzie "po rozeznaniu"). Zasadniczym problemem nie jest nawet to, że "niesakramentalni" z towarzyszeniem tego czy innego księdza przystąpią do Stołu Pańskiego. To się przecież zdarzało i zdarza. Pytanie jest, czy Kościół powinien takie "rozwiązanie" błogosławić? Załóżmy, że powinien. Czy wtedy "towarzyszenie w rozeznawaniu nieuporządkowanej sytuacji" powinno dotyczyć tylko osób pozostających w niesakramentalnych małżeństwa, czy będzie można tę zasadę rozciągnąć i na pary przed ślubem, kochanków i kochanki, czy też inne grzechy ciężkie niekoniecznie związane z 6 przykazaniem? Bo niby dlaczego nie? Święty Jan Paweł II ustanowił jako cel tego towarzyszenia: prowadzenie ludzi do zerwania z grzechem ciężkim - i Komunia Święta lub, jeśli to niemożliwe, otwieranie ich na inne źródła łaski w Kościele: modlitwą, Biblia, wspólnota, służba. Jasno dawał do zrozumienia, gdzie jest nieprzekraczalna granica. Franciszek I - podkreślając towarzyszenie grzesznikowi w Kościele - o tej granicy milczy. Popełniamy błędy i grzechy. Najczęściej z powodu złego rozeznania sytuacji. Dla życia w prawdzie, dla powrotu do Prawdy Pan dał nam Kościół. Kościół jest Sługą Prawdy namaszczonym przez Ducha. Jego zadaniem jest głosić Prawdę, a nie błogosławić błędy. Nawet jeśli byłyby to błędy sumienia
@@MjM-ol3sg Po pierwsze jasność pojęć. "Rozwodnik" to przede wszystkim mąż. Zwłaszcza, jeśli był ślub kościelny, gdzie małżeństwo jest jedyne i nierozerwalne. W taki bowiem związek ten człowiek wszedł i taki związek obiecał żonie. Rozwodnik pozostaje mężem swojej żony. "Niech mowa wasza będzie: Tak, tak! Nie, nie! A co więcej - od złego pochodzi". Boże rozwiązanie jest tu jednym. Co zrobić, jeśli znajoma i "rozwodnik" nie są gotowi przyjąć tego rozwiązania? Towarzyszyć im w zrozumieniu sytuacji, którą tworzą, tak by umieli nazywać rzeczy po imieniu. I modlić się. A jeśli nie zrozumieją lub zrozumiawszy odrzucą zrozumienie? Lepszy (choć i tak nieprawidłowe) byłby związek cywilny. (Oczywiście, jeśli chcą być ze sobą na zawsze). Określa on przed państwem i społeczeństwem pozycję obywateli zleceń siebie i względem drugich. Małżeństwo, choć jest osobistym wyborem dwojga ludzi, to jednak pozostaje sprawa społeczną. Wybór życia "na kocią łapę" nie daje niczego. Z przedstawionych rozwiązań pierwsze jest po prostu dobre, drugie lepsze (choć złe), trzecie złe.
Ks. Michale czy papież milczy? Nie daje jasnej wypowiedzi....? Może i tak ale to nie jest proste zmierzyć się z tym problemem w ciągu 5 min i znaleźć właściwą i poprawną odpowiedź, myślę że to wymaga czasu, modlitwy i roztropności, a przede wszystkim światła i łączności z Duchem Św. w rozeznawaniu.... nawet największym Świętym Bóg nie wyjawiał od razu wszystkich poprawnych ścieżek... i odpowiedzi... i właśnie to mi się podoba w naszym Papieżu Franciszku, że nawet kiedy czuje nacisk ze strony zwłaszcza duchownych zachowuje mądrość, umiar i ład.... i powściągliwość... to chroni go przed łatwym upadkiem, błędami i złymi decyzjami...
@@kopalniapytan-edytastasica4470 Szczęść Boże :) Tak. Papież milczy. Proszę zauważyć, że jest pytany o to, co napisał w Adhortacji. Ludzie czytają, mają wątpliwości jak zrozumieć, zadają konkretne pytania A Papież milczy. Czy potrzebuje czasu do namysłu? Przecież Papież myślał, gdy pisał tekst! Czas, dla przemyślenia swoich wyborów, jest potrzebny niesakramentalnym parom i ich "towarzyszom". Ale żeby oni wiedzieli, w którym kierunku iść, potrzebujących drogowskazów. Do postawienia ich jest powołany Kościół, zwłaszcza Papież i biskupi . I oto niektórzy biskupi i wierni pytają Franciszka o to, jak je czytać. A tu milczenie. Co do 5 min. Cytując klasyka napiszę: "Uśmialem się jak pszczoła" 😄 Amoris laetitia była opublikowana 19 marca 2016 roku. To po pierwsze. Po drugie: Papież milczy na temat rozumienia tego, co sam napisał. W takim wypadku odpowiedź mogła by być udzielona... w ciągu 5 minut. Z modlitwą i błogosławieństwem 🙂
@@MjM-ol3sg Święty Papież Jan Paweł II pisze o Jej przyjmowaniu: "... warto pielęgnować w duszy stałe pragnienie Sakramentu Eucharystii. Tak narodziła się praktyka « komunii duchowej », szczęśliwie zakorzeniona od wieków w Kościele i zalecana przez świętych mistrzów życia duchowego. Św. Teresa od Jezusa pisała: « Kiedy nie przystępujecie do Komunii i nie uczestniczycie we Mszy św., najbardziej korzystną rzeczą jest praktyka komunii duchowej... Dzięki niej obficie jesteście naznaczeni miłością naszego Pana ». W tych tekstach, jak i w drugich nie podjąłem się z wymogiem bycia w łasce uswiecajacej. Jeśli bowiem rozumieć ją jako pragnienie zjednoczenia z Chrystusem, to może go odczuwać i "ciężki" grzesznik. Być może ks. Przemysław rozumie ją inaczej i dlatego mówi o konieczności łaski uswiecajacej. Proszę Go zapytać. Z modlitwą :)
@@MjM-ol3sg To spróbuję prościej: Pragnienie zjednoczenia z Chrystusem można wzbudzać w sobie będąc w łasce uswiecajacej, a także w stanie grzechu ciężkiego.
Pokornie chcę zadać pytanie może ktoś odpowie. Co z osobą która straciła wiarę, poza kościołem katolickim wszedł w pierwsze i jedyne małżeństwo z osobą która jest niechrześcijanką, wcześniej nie będac w żadnym związku, jest to pierwsze i jedyne małżeństwo lecz cywilne, następnie się nawrócił do PANA Jezusa Chrystusa, czy gdy wróci do kościoła katolickiego dostanie rozgrzeszenie by móc spożywać ciało i krew Chrystusa? Czy musi mieć ślub wyłącznie kościelny? ( który nie jest możliwy na brak wiary małżonki) Jeśli tylko i wyłącznie ślub kościelny jest akceptowany przez Pana Boga, to co z milionami osob obok Adama, Noego, Abrahama żyjących przed i po przyjściu Chrystusa bez ślubu katolickiego? Jeżeli akceptowalny jest tylko ślub kościelny to jak wypełnić słowa św.Pawła z 1 listu do Koryntian 7 rozdziału że żona czy mąż może zbawić współmałżonka skoro obydwoje muszą być tej samej religii? (Św. Paweł pisze o jednym współmałżonku niewierzącym,poganinie) Czy z tego wynika że do czasu i po powstaniu kościoła katolickiego wszyscy którzy żyli i obecnie żyjąc w małżeństwach na całym świecie żyją w grzechu oprócz rzymskichkatolików? Jeżeli nie może taka osoba otrzymać rozgrzeszenia to oznacza że musi wziąść ROZWÓD CYWILNY, PORZUCIĆ rodzinę, wrócić do kościoła, poznać nową kobietę katoliczkę i z nią wziąść ślub sakramentalny i w tedy może spożywać komunię. Czy to nie byłoby grzechem cudzołustwa oraz brakiem posłuszeństwa SŁOWU BOGA? Z tego co słucham nie ma innej drogi powrotu do kościoła katolickiego by móc mieć wspólnotę ołtarza z Chrystusem. Czy w tym przypadku Legalism oraz uczoność w prawie nie wygrywa z miłosierdziem Bożym względem osoby która chce żyć Świętym i pobożnym życiem będąc pobudzonym przez Świętego Ducha do NOWEGO ŻYCIA? W kościele protestanckim taka osoba po nawróceniu może spożywać ciało i krew Chrystusa gdyż otrzymuje od PANA przebaczenie przez łaskę, litość, miłosierdzie, Krzyż Chrystusa, następnie przez swoje uczynki może ukazać dla niewierzącej żony Chrystusa traktując ja w miłości oraz szacunku by dostrzegła samego PANA Jezusa Chrystusa w mężu i może przez to jej serce się poruszy ku Bogu. Jeżeli źle zrozumiałem to pokornie przepraszam i proszę o wyjaśnienie. Życzę pokoju i łaski w imię Pana Jezusa Chrystusa.
