Reformacja jako czyn wolnościowy i postępowy? | prof. Grzegorz Kucharczyk 

Słuchając Pana chętnie wróciłbym na studia historyczne, co za erudycja i łatwość formułowania wykładu. Gratuluję 🙂

Dziękuję, Panie Profesorze za bardzo wartościowe i bardzo ciekawe wykłady.

Interesująco i merytorycznie - jak zwykle. Dziękuję, Panie Profesorze.

Dziękuję za Pańską nieocenioną pracę.

Pan Profesor jak zawsze celnie i ciekawie 👏👏👏🇵🇱🇵🇱

Dziękuję Panie Profesorze. Bardzo ciekawe.

Panie Profesorze, bardzo dziękuję za wykład.

Bardzo dziękuję

a teraz moderniści o .Katolikach mówią "lefebryści"

Historia się nie powtarza, ale się rymuje.

Pod wpływem teorii holenderskich protestantów takich jak Hugo de Groot, Johannes Uyttenbogaert, Passchier de Fijne, a zwłaszcza Simon Episcopius, stopniowo kształtowała się holenderska cnota tolerancji w wyniku której przez cały wiek XVII jak i później nikt nie został w niehiszpańskich Niderlandach spalony na stosie lub powieszony za herezję lub czary w następstwie skazania procesowego.

Oceniać Lutra, jako postępowego, to zaprzeczyć prawdzie. A tak może zachować się tylko... No właśnie.

A'propos czarownic gdzieś wyczytałem,że to protestanci spalili ich najwięcej-coś koło 200 tys,70 tys.spalili anglikanie,a te "brzydkie katole",ze swoją inkwizycją-30 tys.Dane były podane za specjalistą w tej dziedzinie,który nazywa się(to nie żart) Levack,zdaje się Andrew.

25:09 Unie van Utrecht (1579), XIII.

Oczywiście, że reformacja nie była ludowym ruchem wolnościowym bo lud był utrzymywany w ciemnocie i zabobonie, bez większego wpływu i możliwości wpływu na rzeczywistość. Chyba nikt normalny nie twierdzi, że reformacja dała wolność, jednak można powiedzieć że był to ruch- wykluwający się w świadomości już od kilkuset lat - który dał kolejny bodziec do uwolnienia umysłów od wymyślnych doktryn miasta Rzymu- karzących płacić pieniądze za dusze zmarłych i własne "zbawienie". Jest to tylko jeden z przykładów, ale też jeden z symboli dlaczego reformacja zaistniała. W ten sposób łacińska teologia tworzyła miliony niewolników zdanych na łaskę systemu polityczno-religijnego. Protestanci nie byli wolni od błędów ( i dalej nie są- jak każdy człowiek), jednak przedstawienie sprawy bez genezy pojawienia się ruchu reformacyjnego i kontekstu tamtych czasów kiedy omawia się jakieś zagadnienie wydaje się absurdalne. Niestety apologeci Rymu tego typu zabiegi stosują jako norma. Przyrównanie spalenia dokumentu przez Lutra do palenia książek jest groteskowe, tym bardziej gdy spojrzymy na Rzym, który jeszcze w XX wieku utrzymywał Biblię (Pismo Święte) na indeksie ksiąg zakazanych. Przykry obraz akademickiej myśli/debaty w Polsce- interpretacja wydarzeń pod tezę. Uznanie listu Jakuba za obalający sola fide czy sola gratia- dotyczące zbawienia z łaski - świadczy o głębokim nie zrozumieniu pana profesora egzegezy czy hermeneutyki biblijnej i radziłbym nie wchodzić w sprawy o których nie ma się pojęcia. Apropo tematu kanonu Pisma Świętego to Luter nie miał nic do gadania i nic się w tej kwestii nie zmieniło od starożytności, kiedy spór ten został zakończony. To Rzym dodał do swojego kanonu księgi tzw deuterokanoniczne, a nie protestanci odjęli cokolwiek- co sugeruje tutaj pan profesor. Sobór w Trydencie (XVI w.) oficjalnie je zatwierdził, wcześniej miały raczej charakter edukacyjny. Kościół prawosławny dodał jeszcze więcej ksiąg to swojego kanonu, ale to już inna historia. Może i duża wiedza pan profesora, ale jej interpretacja jest zbyt mocno filtrowana w związku z poglądami. Nie da się tego uniknąć i każdy tak robi oczywiście, jednak w tym przypadku rzutuje to zbyt mocno na jakość przekazywanych informacji historycznych. Czyni to taki materiał bardziej propagandowym niż edukacyjnym.

Czy mógłby pan zrobić odcinek dla odmiany o antysemityzmie w Katolicyzmie i o antysemityzmie ojców kościoła o gettach żydowskich jakie papieże potworzyli dla żydów o grabieży i poniżeniu ich oraz w jaki sposób byli znakowani i ubierani aby odróżniali się od reszty społeczeństwa. Proponuje spojrzeć na ciemną historię własnego kościoła. System gett rozpoczął się w renesansowych Włoszech w lipcu 1555 r. wraz z wydaniem przez papieża Pawła IV Cum nimis absurdum. Ta zmiana w polityce papieskiej wprowadziła szereg ograniczeń nałożonych na życie Żydów, które radykalnie zmieniły ich miejsce w społeczeństwie. Wśród tych ograniczeń znalazł się wymóg noszenia przez Żydów żółtej plakietki, ograniczenia dotyczące własności majątku, ograniczenia w handlu i zaostrzone przepisy dotyczące bankowości. Według Herberta Thurstona „Edykty wydawane w różnych okresach nakazujące zniszczenie kopii Talmudu, bulla «Cum nimis absurdum» Papieża Pawła IV ograniczająca Żydów rzymskich do życia w segregacji w getcie i narażonych na inne nękające niesprawiedliwości reprezentują raczej uprzedzenia poszczególnych papieży…” W każdym stanie, terytorium i domenie miała znajdować się nie więcej niż jedna synagoga. Zakazywano budowy nowych synagog i nakazywano rozbiórkę wszelkich innych, poza dozwolonymi. Ponadto Żydom nie wolno było posiadać nieruchomości i zobowiązani byli do ich sprzedaży w określonym terminie. Papież Paweł IV powtórzył kanon IV Soboru laterańskiego z 1215 r., który wymagał od Żydów i muzułmanów noszenia czegoś, co odróżniałoby ich od chrześcijan. Paweł IV sprecyzował teraz, że Żydzi mieli obowiązek nosić jakiś wyróżniający znak w kolorze żółtym. W średniowiecznej Europie, w dużej mierze katolickiej, w niektórych okresach Żydzi i muzułmanie musieli nosić wyróżniające się ubrania. Nie uznano, że środki te są sprzeczne z bullami papieskimi Sicut Judaeis. Co najważniejsze, IV Sobór laterański pod przewodnictwem papieża Innocentego III orzekł w 1215 r., że Żydzi i muzułmanie muszą nosić wyróżniający się ubiór (łac. habitus). Kanon 68. Innocenty III zatwierdził w 1199 r. Sicut Judaeis, co potwierdził także papież Honoriusz III w 1216 r. W 1219 r. Honoriusz III wydał dyspensę dla Żydów w Kastylii, największej populacji żydowskiej w Europie. Hiszpańscy Żydzi zwykle nosili turbany, co prawdopodobnie spełniało wymóg wyróżniania się. W innych miejscach wprowadzono lokalne przepisy mające na celu wprowadzenie kanonu w życie. Znak identyfikacyjny różnił się w zależności od kraju i okresu. W 1227 r. Synod w Narbonie w kanonie 3 orzekł: Aby Żydzi wyróżniali się spośród innych, postanawiamy i stanowczo nakazujemy, aby na środku piersi (swojej szaty) nosili owalną plakietkę o szerokości jednego palca i wysokości połowy dłoni. W Europie od Żydów obowiązywał noszenie Judenhut, czyli pileum cornutum, kapelusza w kształcie stożka, przeważnie żółtego. W 1267 r. rada miejska Wiednia nakazała Żydom noszenie tego typu kapelusza zamiast odznaki. Istnieje wzmianka o dyspensie od odznaki w Erfurcie z 16 października 1294 r., co jest najwcześniejszą wzmianką o odznace w Niemczech. Próbowano także wymusić noszenie długich szat, które pod koniec XIV wieku w Rzymie miały być czerwone. W Portugalii używano czerwonej Gwiazdy Dawida. Egzekwowanie zasad było zmienne; w Marsylii sędziowie zignorowali oskarżenia o naruszenia, a w niektórych miejscach pojedyncze osoby lub społeczności mogły wykupić zwolnienie. Katarzy, których Kościół katolicki i Inkwizycja uznali za „przestępców po raz pierwszy”, również byli zmuszani do noszenia żółtych naszywek, aczkolwiek w formie krzyży, na swojej osobie. W średniowieczu najważniejszym wyróżnikiem stroju żydowskiego była żółta naszywka. Od XVI wieku użycie Judenhut spadło, ale odznaka zwykle go przetrwała, miejscami przetrwała do XVIII wieku. I to wszystko miało miejsce w katolickiej Europie długo przed Lutrem. Już teraz wiemy na kim Hitler wzorował się przy budowie gett żydowski, obozów koncentracyjnych i nakazu noszenia identyfikujących naszywek na ramieniu przez żydów.

Kucharczyk stracil rozum

Nie jest Pan obiektywny.