Najpiękniejsza książeczka z tego wydania to " Baśń o ziemnych ludkach", ileż razy to czytałam. Im dłużej Cię oglądam, to coraz bardziej skłaniam się, by uzupełnić książki z mojego dzieciństwa, których nie miałam, a na okrągło wypożyczyłam z biblioteki.Dobrze, ze wspomniałaś " Siedem niezwykłych opowieści", bo koleżanka pożyczyła ( mój egzemplarz z niebieską okładką) jeszcze przed pandemią pożyczyła koleżanka i zapewne zalega u niej na półce .Bahdaj obczytany, ale tę pokazywaną zaraz podczytam."Gdy słońce było bogiem" czytałam, czytałam i czytałam. A o Atlantydzie czytałam powieść" Atlantyda Wyspa ognia", koleżankom się nie podobała, a ja czytałam na okrągło No i " Rokiś" czytany jako uzupełnienie dzieciństwa.Dobrze, ze są takie książki i dobrze o nich chociaż posłuchać.
Cześć Esa, mocno spóźniony, ale jak znalazłem tylko chwilę od razu przyszedłem pozostawić po sobie ślad. 🙂 Chciałbym tylko nadmienić, że posiadam to wydanie "Rokisia" w twardej oprawie. Nie tak dawno sobie go odświeżyłem, ten psotny diablik to zdecydowanie lata mojego dzieciństwa - na jego historię patrzę z sentymentem (żałuję, że nie ma więcej jego przygód). 😉 Życzę dobrego dnia i do następnego filmiku. 😊
A propos Karen Blixen-oglądałam wczoraj UCZTĘ BABETTE.Mam kilka książek,czytałam tylko POŻEGNANIE Z AFRYKĄ-i oczywiście oglądałam.To mój najukochańszy film.
To co znałem w największym stopniu to "Kiedy słońce było..." i raczej tutaj nie mam większych przygód podczas lektury. Lecz co na pewno zaciekawiło to okładka. Dość nietypowa w swojej prostocie i tutaj to raczej jest symbol który ma reprezentować kraba. Trzy przesłanki tj. powiązanie z Heraklesem (2 praca, znak zodiaku) i basen morza śródziemnego. Do poznania (lub tylko głębszego przejrzenia) natomiast jest "Rokiś" oraz "Historja stu". Pierwsza to chyba najbardziej pozytywna pozycja z prezentowanych a druga dość ciekawie osadzona w czasie oraz bardzo ciekawie zaprojektowana.
Pani Kingo, nieudacznik z Mazowsza się kłania i jest złakniony kolejnych filmików. Zostałem wyrzucony z pracy w Holandii za notoryczne przybywanie na swoją zmianę w stanie wyraźnie wskazującym na spożycie - czekałem tylko, aż mój zarządca zauważy ten fakt, bo chyba zbyt długo przymykał na to oko - aż w końcu się doczekałem. Z jednej strony jestem przygnębiony, bo źródło dochodu się wyczerpało, a z drugiej strony bardzo szczęśliwy, bo będę miał wreszcie czas na to, co uwielbiam, czyli leniuchowanie. Wolę bezczynnie leżeć, nawet przymierając głodem, niż mieć na jedzenie, ciężko pracując. Ten typ, Pani Kingo, tak ma. Teraz mam czas, by poświęcić się oglądaniu Twoich materiałów, dopóki nie odłączą mi prądu. Na szczęście mam za co wrócić do Polski, ale już na jej terenie będę łapać stopa za niewielką zapłatę. To tyle u mnie, Pani Kingo. Kłaniam się, jeszcze z Holandii, a niedługo z Mazowsza. Panna, jak ja Ci zazdroszczę. Ty jesteś spełniona, szczęśliwa, złakniona wiedzy. Ja, ze swoich 43 lat, przez 25 jestem, z małymi przerwami, na czyimś utrzymaniu. Doskwiera mi to, ale nie mam siły, by to zmienić. Jestem nieskuteczny w tym świecie. Z poważaniem, Dżentelmen z Gruzji.
Pani Kingo, Dżentelmen z Gruzji się kłania, obecnie wesoły sobowtór Józefa Balcerka, choć w życiu jeszcze bardziej żałosny, niż on, miłośnik PRL- lu, mocnych, tanich trunków (bo permanentnie nie mam pieniędzy), a najlepiej czystego spirytusu, uniwersum Szkolnej 17 i Twoich filmów. Czekam, aż poruszysz temat ,,Chłopów" w zupełnie nowym kontekście, tylko nie wiem, jakie się jeszcze, nieporuszone, ostały. Przepraszam za moją interpunkcję, ale nie jest to moją mocną stroną. Niezmiennie całuję piękne rączki i kłaniam się niżej, niż schylam pracując w pocie czoła w magazynie u mojego zachodniego zarządcy - odleżyny, które są tylko kwestią czasu, przekładam na trochę później. : - )
11:20 do niedawna w ogóle nie znałem Ejsmonda i przypadkiem nabyłem jego 'Stół i nożyce' w wydaniu z 1935. Nie wiem czemu się wcześniej na niego nie natknąłem ani czemu jego satyryczne utwory nie były wznawiane.
