Rozmowa 1. DOJRZAŁOŚĆ 

To pyszny pomysł - bardzo Krzysztofowy. Uwielbiał kawę, spotkania... Serdecznie pozdrawiamy!

Szanowna Pani! Ciężko mi wskazać miejsce, w którym Krzysztof odpowiedziałby na Pani pytanie. Raczej wprost by tego nie uczynił. Natomiast jakoś intuicyjnie myśląc o Pani słowach na myśl przychodzi mi fragment z rekolekcji "Błogosławił. Łamał. Rozdawał. Narodzenie dla służby", który cytuję niedokładnie: "Zawsze mamy „za mało”. Za mało mają rodzice, żeby wychować swoje dzieci, za mało ma mąż, żeby kochać swoją żonę aż do śmierci, za mało ma żona, żeby kochać swojego męża aż do śmierci, za mało ma proboszcz, żeby być dobrym proboszczem, zawsze mamy po ludzku „za mało”. Tak jak 5 chlebów i 2 ryby to za mało, aby nakarmić tłum… Jeżeli kapłan próbuje nakarmić ludzi tylko tym co ma, swoim własnym chlebem, szybko się zniechęci, rozczaruje... Co należy zrobić przed połamaniem tego chleba i rozdzieleniem go ludziom? Trzeba to oddać w ręce Chrystusa, żeby On to pobłogosławił" [konf. 2; dzień 2]. Serdecznie pozdrawiam i przepraszam za zwłokę z odpowiedzią - Ryszard Paluch (koordynator strony)

@@odGrzywocza Dziękuję. Przemedytuję te słowa o spotkaniu "za mało" z "za mało", by oddać się w ręce wszelakiej odpowiedzi; w Ręce Chrystusa. 🌿

Pani Aniu, pod opieką duszpasterską parafii, w której pracował ks.Grzywocz jako świeżo upieczony wikary, znajdował się szpital psychiatryczny. Czasem wychodząc z niego zastanawiał się, który świat jest bardziej "normalny". Świat za murami szpitala, pełen wrażliwych, czułych, kruchych ludzi czy świat na zewnątrz, niejednokrotnie raniący zimnem, obojętnością i oschłością. Stając przed człowiekiem kierował się słowami (chyba? - nie jestem pewna) Nelly Sachs: "jeżeli drugi człowiek nie jest dla ciebie Ziemią Świętą, to daj mu święty spokój". Bardzo pięknie patrzył na człowieka. Z dużym szacunkiem, ciepłem i delikatnym zainteresowaniem. Dostrzegał wartość w każdej osobie. "Mieć córkę chorą na schizofrenię to nie jest powód do dumy" to nie Jego myśl. Powołuje się tu raczej na wizję matki, która miała pomysł, by udać się z dzieckiem do egzorcysty zamiast skorzystać z pomocy psychoterapeuty. Lub wizję "normalnego" świata stygmatyzującego osoby chore psychicznie. Tak to wybrzmiało w konferencji "Patologia duchowości". Tutaj może rzeczywiście zostało trochę wyrwane z kontekstu.

@@asiatulik3458 Bardzo dziękuję za tą odpowiedź. Tak, właśnie z publikacji i konferencji ks Grzywocza wyłania się wspaniały, czuły i subtelny obserwator nastawiony na dialog z Innością. Dlatego tak mi zazgrzytał ten argument w powyższej dyskusji.

Też również nie mam zgody na takie nazywanie rzeczy. To nie jest Boże, ale stereotypowe, raniące i zamykające.

​ @ania6047 Trochę późno, ale dopiero teraz odkryłem Pani i Państwa komentarze. Dziękuję za zwrócenie uwagi na ten problem. Rzeczywiście wyraziłem się niefortunnie. Moją intencją było zaprezentowanie postawy owej kobiety, matki córki chorej na schizofrenię, która w opisie ks. Grzywocza może nie tyle wstydziła się swojego dziecka, ile martwiła o to, że córka nie znajdzie sobie męża, zakładała też pewien społeczny ostracyzm z powodu jej choroby. Bardzo przepraszam za ten niewłaściwy skrót myślowy, który pojawił się w rozmowie.