Marzy mi się rozmowa z Kasią Nosowską, która cudownie, z ogromną czułością mówi o swoim ciele, o wyglądzie, o uczuciach i o drodze do akceptacji ❤️ myślę, że wiele z nas było by wdzięcznych za taką rozmowę 🙏 Ps. Dziękuję Justyno za ten cykl ❤️
Justyno, kocham to co robisz i ten cykl. Ale, mam małe ale. Po tej rozmowie poczułam się właśnie jak totalny przegryw. Pani instagramerka, boss, paczki, projekty, zapierdziel jest zły, nie wspominając o tej anglojęzycznej nowomowie. Justyno, marzyłaby mi się rozmowa z jakaś „zwykła” kobieta, która właśnie żyje jak większość z nas.
Miałam dokładnie takie same odczucia. Ogólnie zamysł podcastu jest świetny, bardzo podobał mi się pierwszy i drugi odcinek, ale ten mnie totalnie zmęczył.
Szczególnie, że kobieta nawet nie ma/nie miała nigdy problemów z rzuceniem wagi (bo to jest największy problem w tej chorobie), ani nie miała wysokiej wagi, bo czym jest 80-85kg przy 171cm? Nadwagą i tyle🤷🏻♀️ Nie chcę umniejszać, po prostu nie wiem czy to jest odpowiednia osoba, to tego tematu. Kobieta jest wysportowana, chudnie zdrowo bez problemu, a podobno przy chorobie otylosciowej udaje się to tylko 2% osób... mnie te rozmowy robią mętlik w głowie, pomimo, że uwielbiam Justynę i jej rozmowy. Nie wiem, może problem tkwi we mnie.
Bardzo mi się podoba cykl, ale marzę o rozmowie z jakimś gościem, który jest trochę bardziej "zwyczajny", jest mniej pochłonięty social mediami. Gra w tenisa, własna marka odzieżowa, komentarze na Insta... Kurczę, to jest tak wszystko daleko od problemów zwykłych kobiet. Ja uważam, że otyłość ma aspekt finansowy. Ktoś się może zgodzić, ktoś nie, ale uważam, że totalnie inaczej chorują osoby uprzywilejowane, a inaczej osoby zwykłe. Bardzo chętnie posłuchałabym o kobiecie, która ma bardziej przyziemną perspektywę. Taki wywiad chętnie pokażę mamie czy kuzynce, które cierpią na otyłość, bo będą mogły jakkolwiek się z tym utożsamiać.
Tak otylosc jak kazda inna choroba w swojej patologii i w sposobie terapii ma mocny aspekt finansowy, nie tylko finansowy ale bardzo mocny aspekt finansowy !!! W Niemczech podaje sie powszechnie statystyki, ze ludzie ubodzy i biedni umieraja przynajmniej 8 lat wczesniej niz osoby zamozone i zdecydowanie zapadaja czesciej na rozmaite choroby niz ma to miejsce u osob majetnych, zwiazane jest to takze z poziomem wyksztalcenia i uswiadomieniem... W Niemczech do dzis, jak nigdzie inndziej pochodzenie spoleczne /warstwa spoleczna /z ktorej ktos sie wywodzi odbija sie niezwykle na poziomie i kierunku wyksztalcenia... I tak dzieci rodzicow z wyksztalceniem akademickim najczesciej tez osiagaja wyksztalcenie akademickie zas potomkowie rodzicow z niskim lub zaledwie podstawowym wyksztalceniem osiagaja najczesciej i zaledwie poziom wyksztalcenia swoich rodzicow , od tego sa nieliczne wyjatki, zwlaszcza jak ktos wstepuje do jakies partii politycznej i partia "ksztalci " go fundujac rozmaite polityczne stypendia itd., ten trend jest w Niemczech bardzo mocno zarysowany , nalezy podkreslic , ze niezwykle mocno zarysowany jest w Niemczech antagonizm klasowy, zeby nie powiedziec darwinizm... gdyby nie misja cywilizacyjna UE to ludzie w Niemczech doslownie gryzli by sie i kopali w doslownym tego slowa znaczeniu....Od pierwszych chwil mozna sie zorientowac, ze w Niemczech nigdy nie bylo fenomenu rewolucji spolecznej jak mialo to miejsce we Francji, ludzie do '45 to byli "poddani cesarza" i ta mentalnosc trwa do dzis... Pozdrowienia !
Justyna! Ten kanał o otyłości jest super, i Ty - wiadomo - jesteś super, ale te gościnie są tak trudne do wytrzymania!, z tym swoim ja, ja ja, oraz z tym słowotokiem, przetykanym angielskimi słówkami, że momentami nie idzie po prostu tego słuchać.
Powiedzcie mi proszę o co chodzi z tymi angielskimi wtrąceniami. Pani jest bardzo straightforward i nie wie jak to się mówi po polsku... Nie mieszkam w kraju od lat, niestety nikt w moim otoczeniu nie mówi po polsku, ale do głowy mi jeszcze nie przyszło, aby ze swoją rodziną rozmawiać w podobny sposób. Co ma na celu zastępowanie polskich wyrazów angielskimi, które maja dokładnie to samo znaczenie?
Spędziłam właśnie kilka dni na wyjeździe sama, trzydziestojednoletnia, z pokoleniem kobiet 50 plus. To, ile razy one narzekały na swój wygląd, wyglądając naprawdę dobrze i zadbanie, sprawiło, że mam mózg rozjebany. Porównują się do dwudziestek z insta. Jak można to wszystko sobie robić. Jak można nakręcać tak innych. Wracam zakompleksiona. Bo nie wyglądam tak, jak bym chciała. I jeszcze słuchając tego? Dramat. Przepracuję to pewnie w kilka dni, but still. Wszystko we mnie krzyczy po tej atmosferze.
Ja kiedyś od cioci usłyszałam, że zawsze byłam brzydkim dzieckiem i jestem brzydkim kaczątkiem bo w sumie teraz jest ok. A miałam z 16 lat wtedy i pamiętam jak mi było przykro. Teraz wiem że byłam ładnym dzieckiem i niczego mi nie brakowało za to cioci na pewno brakowało, że musiała się dowartościować na tak młodej dziewczynie
Ja mam że sobą ten problem, że gdy patrzę w lustro widzę w miarę szczupłą osobę. Odwrotnie niż anorektyczki. I każdorazowo gdy sukienki opinają się dramatycznie na tyłku jest to dla mnie autentyczne zaskoczenie.😂
O, to ja. Otyłość drugiego stopnia a mój instagram leży i kwiczy 🤣 Borykam się z otyłością, czasem mnie to wkurza, czasem chce walczyć, czasami poddać. A najchętniej bym o tym zapomniała.
Czekam na rozmowę z „normalną” laską, która jest/była otyła i niekoniecznie rozwiązała problem operacja bariatryczną. C’mon, sama cierpię na otyłość, ale sadze, ze to nie jest tylko jedyna i pierwsza opcja.
Bo nie jest. Byłam otyła jeszcze 4 lata temu, i jestem zwykłą mamą trójki dzieci, żyjącą normalnym zabieganym życiem. Schudłam 45 kg. Bez lekarzy, bez operacji. Do docelowej wagi brakuje mi już tylko 4kg. Było to tragicznie trudne, przyznaję. Ale da się. Mimo że trwało to ponad cztery lata i wiele razy wydawało się, że to walka z wiatrakami...
Tak sobie myślę: co to w ogóle za pomysł w naszym społeczeństwie, że rozmiar "S" czyli dosłownie MAŁY jest rozmiarem docelowym, jakąś normą? "Mały" to jednak jakaś skrajność, to ŚREDNI powinien być punktem odniesienia, jeśli już w ogóle. I noszenie rozmiaru M nie powinno nikogo martwić, a wciśnięcie się w S nie powinno być marzeniem!
Dla mnie sport to rozładowanie emocji, aktywny wypoczynek. Utrata wagi przychodzi dodatkowo. Kiedy znalazłam swoje ulubione dyscypliny, to przestał być to przykry obowiązek. To tak jak z dieta, krótko stosowana na siłę nie przynosi zwykle stałych efektów, dopiero stała zmiana nawyków żywieniowych może pomóc.
Kurde, faktycznie coś ma Pani szczęście do gości nawalających tymi angielskimi słówkami, jakby się przechwalali, kto zna ich więcej. Nie wiem, dlaczego ludziom tak trudno porozmawiać przez godzinę w języku polskim. Poza tym słucham Pani podcastów, bo 10 lat temu przeszłam operację bariatyczną zagranicą, nie dość, że nie schudłam, to mam jeszcze wiele problemów zdrowotnych (braki witamin, refluksy itd) wynikających z operacji. Operacja nie jest "pójściem na łatwiznę" jak chcieliby niektórzy. Ja czuję, że dopóki nie znajdę odpowiedniej terapii(a byłam już na ok 10), ktora mi pomoże uporać się z moimi problemami, to zadne operacje, diety i lekarstwa mi nie pomoga. Ogólnie bardzo ciesze się, że temat zaczął wchodzić na salony, bo przez większość mojego życia czułam się osamotniona w temacie.
Ja jestem przyzwyczajona, bo my emigranci zawsze tak rozmawiamy. Jest latwiej. Jednak, jesli rozmawiam z Polakami mieszkajacymi w Polsce, bardzo sie skupuam na tym, zeby mowic w 100% po polsku. A po kilkunastu latach za granica czasem na prawde brakuje slow i teoche sie zacinam. Jednak nie wtracam angielskich slowek. Uwazam, ze brzmi to troche glupio. Ale nie irytuje.
Justyna dziękuję Ci za ten podcast. Nie cierpię na otyłość, jednak posiadam trudne relacje z jedzeniem i własnym ciałem, dużo wyciągam z waszych rozmów i czuję się niezwykle zrozumiana słuchając tych podcastów. Dziękuję
Bardzo dziękuję za tą rozmowę, dzięki której wzięło mnie na wspomnienia i refleksje. Dziś jako 40-letnia psychodietetyczka, pracująca z pacjentami bariatrycznymi jestem mądrzejsza o doświadczenie, wiedzę i terapię. Ale pamiętam doskonale walkę z samą sobą, wieczne niedowartościowanie, porównywanie się do innych, dążenie do zadowolenia innych a nie siebie. Pamiętam jak w 8 klasie higienistka na bilansie przy wszystkich dziewczynach powiedziała żebym schudła bo młoda dziewczyna nie może tak wyglądać, no i to zapoczątkowało dużo zaburzeń, obsesji na punkcie swojego ciała. Dziś dziękuję sobie że udało mi się dotrzeć tu gdzie jestem i kim jestem. Pozdrawiam :)
Sama schudłam prawie 20 kilo i potwierdzam, trzeba zrobić sobie porządek w głowie. Zrozumieć pewne rzeczy i zdrowe jedzenie staje się Twoim stylem życia, a nie ograniczeniem czy zabranianiem sobie czegoś. Ale prawda jest taka, że mimo że dojrzałam po 40tce do zmian i jestem w końcu taka jaka zawsze chciałam czyli szczupła, to nadal do przymierzalni biorę sobie ciuchy rozmiaru XXL :) nie kumam, ale tak właśnie jest :) dziękuję za te wszystkie rozmowy @justynamazur ... ja jestem już po tej drugiej szczuplejszej stronie - ale ten cykl pozwolił mi wiele zrozumieć :)
Mega mega chciałabym zobaczyć w tym cyklu normalną kobietę, z którą większość z nas moze sie utożsamiać. Rozmowy super, panie z cyklu też swietne, ale powiedzmy sobie szczerze kazda z tych pan ma totalnie inne perspektywy niz typowa polka. Chcialabym zobaczyc/ usłyszeć troche inne "osobowości" niż te do tej pory. Choć do zadnej z pań oczywiście nic nie mam i bardzo je podziwiam
Dziewczyny, dziękuję Wam za rozmowę. Popłakałam się.Trzeba budować poczucie wartości u każdej dziewczynki. Nigdy w dzieciństwie nie usłyszałam nic przykrego na temat mojego wyglądu. Tata mi codziennie robił kanapki🥰 też dziękuję🙂
Tragedia naszego pokolenia kobiet polega na tym, że przeglądamy się w lustrach i obiektywach, a zapomniałyśmy jak przeglądać się w oczach naszych mężczyzn, dzieci i przyjaciół. Ba! W ogóle innych ludzi. Widziałybyśmy miłość, zachwyt, pożądanie - kopalnia budującego feedbacku. Do 20 wieku większość kobiet nawet nie wiedziała jak wygląda ich tyłek, bo niby skąd? Przed rozwój techniki uroda została zmonetyzowana i poskromiona. Nie ma nic bardziej sprzecznego z naturą.
@@janiktinny Myślę, że Kasi nie chodziło o to, żeby budować swoją samoocenę w oparciu o to, co o naszym wyglądzie mówi facet, tylko o to, że czasem wpadamy w pętlę dążenia do "doskonałego" wyglądu. Nie dla siebie, tylko po to, by się podobać innym, by zamiast krytycznych komentarzy słyszeć komplementy. A tymczasem w oczach naszych bliskich niczego nam nie brakuje, niczego nie mamy za dużo. Jesteśmy akceptowane i dzięki temu możemy się czuć lepiej same ze sobą, ze wszystkimi niedoskonałościami. Bo czasem nasz zbyt wielki nos albo krzywe nogi są jedynie wytworem naszej wyobraźni, zbudowanej na czytaniu Cosmo w wieku 12 lat.
Prawda jest taka, że te konwersację najbardziej trafią do osób, które doświadczyły podobnego traktowania. Do mnie trafia bardzo. Co prawda nigdy nie byłam osobą otyłą, ale od 11 roku życia choruję na cukrzycę (typ I, bo zaraz zlecą się osoby, które nie rozumieją, że również cukrzycy można dostać, gdy organizm atakuje własne komórki). Rocznik '91, a to myślę też dużo mówi o czasach, w jakich to następowało. Początek chorowania jestem chuda jak patyk, potem dochodzą wymienniki węglowodanowe, 6 posiłków dziennie, hormony. I już jako 14 latka usłyszałam od lekarek, że jestem za gruba (ważyłam wtedy z 40pare kilo). Że może chciałabym schudnąć. Nikt mi nie powiedział, że mogę np. zacząć uprawiać jakiś sport, zmniejszyć te liczbę posiłków (sama z moją mamą to modyfikowałam), ale jak najbardziej powinnam spożywać 1200 kcal. Do tego klasycznie: zero bułek, zero keczupu, zero parówek, chuda szynka, chleb bez masła (ewentualnie z margaryną), no i nie wspominajmy o innych kwestiach. Wyjście ze znajomymi ze szkoły? No, ale przecież ty jesz o 18 i to idealnie 2 wymienniki węglowodanowe. Najlepiej żytni chleb. Zważony. Wyciągniesz zapakowaną kanapkę w kręgielni, kiedy Twoi rówieśnicy objadają się pizza? I potem do 26 roku życia zaburzenia odżywiania (bo oczywiście też próbowałam być na dietach, być dobrym cukrzykiem - aż tak dobrym, że raz próbowałam nie brać insuliny i nie jeść), zaburzenia własnego ciała aż do teraz. Momenty obżerania się ciastkami, czekoladami, czipsami (bo przecież skoro nie wolno, to kusi jeszcze mocniej, a skoro i tak już mi to nie wychodzi to na co się starać). Na szczęście relacja z jedzeniem się unormowała, zaczęłam jeździć na rolkach, ćwiczyć (z przyjemnością i z własnego przekonania), rzuciłam toksycznych diabetologów (nadal poszukuje normalnego), cukry się unormowały, hemoglobina - jem z głową, pozwalam sobie na pizzę, czekoladę, ale nie obżeram się tym, jak kiedyś, gdy było to totalnie zabronione (bo uwaga, diabetyk może to jeść o ile zmodyfikuje takie jedzenie insuliną). Ludzie nie rozumieją, jak ważna jest psychika w takim leczeniu. Wysłuchanie drugiego człowieka i potraktowanie go po ludzku, z empatią - a nie jak statystyka. Ile ja się nasłuchałam, że dostanę zawału w wieku iluś lat, że oślepnę, że nigdy nie uniosę dziecka (trauma do tej pory, że boję się zajść w ciążę) itp. Bardzo empatyzuje z tym dziewczyny, co mówicie. Do tej pory pamiętam te komentarze lekarzy, czy obcych dziewczynek, kiedy mówiły: a ta to jest jakaś grubawa (gdzie nigdy gruba nie byłam), a potem płakanie na deszczu, bo co ja mam zrobić - jak przestawałam jeść, a tutaj nagle spadał cukier to mimo wszystko coś zjeść było trzeba. Błędne koło. Budzą te wywiady we mnie dużo emocji, dużo wspomnień. Chciałabym, żeby ludzie właśnie przestali nienawidzieć ludzi z chorobami metabolicznymi, bo to niestety tutaj najwięcej pada: że się do tego sama doprowadziła/doprowadza. Dzięki Justyna za świetną robotę.
U mnie odchudzanie zaczęło się około 14 roku życia. Po komentarzu mamy mojej koleżanki. " Ty jesz jak ptaszek,a wyglądasz tak dorodnie". Byłam wtedy szczupła ale nie chuda jak jej córka. Dziś mam 40l i dalej jestem na różnych dietach,przy wzroscie 176cm ważę 57kg i zawsze mówię sobie jeszcze 5kg i będzie super.
To się naprawde wszystko zaczyna od dzieciństwa :( Ja pamiętam, że rodzina od strony taty zawsze wypominała mi moją wagę i to jak wyglądam, chociaż nie byłam gruba, teraz widzę, że wyglądałam jak normalne dziecko ale u nich w większości wszyscy byli bardzo chudzi. Zawsze były jakieś niemiłe komentarze i u nich nauczyłam się wstydu z jedzenia większej ilości niż np moja kuzynka. No, a miałam jakieś 10-11 lat, ha. No i dotknęło mnie to na tyle, że w każde wakacje, już jako 11latka ubierałam czarne spodnie jak wychodziłam bawić się z dziećmi. Każdy się dziwił, śmiał, pytał czy nie jest mi gorąco, jest 30stopni a ja zawsze mówiłam, że niee, jest spoko. Masakra, co nie?😂 Chociaż do tej pory nie założe krótkich spodenek a mam 25 lat i waże 53 kilo 💀 Sama wiem jakie to okropne no ale wszystko siedzi w głowie.
Ciezko mi sie tego sluchalo. Dochodze do wniosku, ze ludzie sa totalnie skupieni na wlasnym wyglądzie. Dla mnie swiat nie kreci sie wokol mojej doopy, jej rozmiaru, ani tego w co jest ubrana. Sa w zyciu wazniejsze sprawy.
Odnoszę takie samo wrażenie...zastanawiają się "jak to powiedzieć" po polsku :( Smutne to jest dla mnie...ale to zmiany,które będzie chyba trudno zatrzymać,tak jak wiele zmian obyczajowych.
@@mateuszm2529 może nawet nie to... Ale jeśli się ogląda czy słucha rzeczy "na czasie" po angielsku, a zaniedbuje się pielęgnowanie własnego języka, tak się kończy.
Dziwi mnie w tej rozmowie brak niezgody na nomenklaturę. W dzisiejszych czasach wszystko stoi na głowie. To my sobie robimy te metki "plus size". L i XL to są normalne rozmiary większości kobiet na świecie. Joanna nie jest otyła tylko ma nadwagę jak wiele innych "normalnych" osób. Gdyby dzisiaj żyła Marilyn Monroe mogłaby spokojnie siedzieć na tym krzesełku. Kuriozum.
Totalnie. I takie szufladkowanie, czy ktoś jest otyły, czy gruby. Czy chory. Mam wrażenie, ze Justyna troche objaśniać chce wszystkim, ze ona to chora , a ja jak mam nadwagę to się obzeram i nie możemy być w jednej szufladzie. Mam cukrzyce, nikt nie mówi o mnie: cukrzyk. Rozmowy są mega ciekawe, ale trochę odbieram taka auto stygmatyzacje ze strony autorki. Żadna z dotychczasowych gościn nie tłumaczyła się tak jak Justyna. Podoba mi się, ze są świadome, ze tak maja problem, ale tez nie są idealne i maja swoje grzeszki na koncie. A Justyna jest przede wszystkim chora i tak sama się definiuje. Wierze, ze nie miała złych intencji, ale ja jako słuchaczka mam zgrzyt.
Dziekuje za kolejny super interesujacy wywiad❤ Apropo nóg...moj maz od prawie trzydziestu lat na poczatku naszego zwiazku rzucil tak bez myslnie ,,kocjanie jestes perfekt,tylko masz obrzydliwe kolanka,,!!!ja nigdy tego nie zapomnialam i zakrywalam je zawsze...oprocz tego kiedy mialam sesje zdjeciowe modelki...rozumiecie to!pracowalam jako modelka z poczuciem ze moje kolana sa brzydkie i prubujac je zaslaniac.Teraz mam 49 lat i lubie swoje cialo choc juz nie jest perfekt😊pozdrawiam wszystkich❤
Ja w ciągu ostatnich 10 lat z rozmiaru 36 38 weszłam na 38 40.Przyczyny takiego stanu rzeczy są złożone. Co weekend słyszę od moich bardzo szczupłych rodziców, że jestem otyła. Ostatnio tata pokazał mi ultra szczupłą pogodynkę i powiedział, że powinna być moim wzorem. Mama kiedyś stwierdziła, że ze mną jest tak samo jak z alkoholikiem, który nie chce przestać pić, z tą różnicą, że ja nie chce schudnąć. Dodam tylko, że to nieprawda
Mega ciekawy cykl, żeby sobie wyrobić opinię o tym jak się kulturowo obecnie kreuje obraz otyłości wśród celebrytów (bo na razie mamy celebrytki jakieś tam powiedzmy). Wyszliśmy od otyłość to choroba, dbajmy o zdrowie - skończyliśmy jak zawsze na chcę być chuda, żeby się zapiąć w szlafroku w spa :D
A propos zdań, które każdy ma w głowie, to u mnie było „jej, gdybyś była szczupła to byłabyś taka ładna!!” 😅pamietam, że byłam wtedy w 3 klasie szkoły podstawowej. Mam 32 lata i jeszcze się łapie na tym, że we mnie to tkwi. Albo jak byłam młodsza, to słyszałam „oj to dziecięcy tłuszczyk zaraz wyrośniesz i będziesz śliczna” 😅
Nie znałam wcześniej Pani Asi, ale jestem porażona! Cóż to za wspaniała kobieta! Mądra, piękna, rozsądna, twardo stąpająca po ziemi. Coś niebywałego. Ogromny podziw! Aż miło posłuchać, naprawdę, fenomenalna osoba :)
Tez mam takie wrazenie, tylko "ja i ja" a "jestem taka, bylam taka", "jestem swietna..", zero krytyki wzgledem swojej osoby, bez zahamowan..wydaje mi sie, ze swoim twardym ego stara sie przykryc swoje kompleksy.
Może dzisiejsi 30/20-latkowie mają inne priorytety, zainteresowania i inną świadomość, ale chciałam tylko przypomnieć, że wcale nie tak dawno temu nasi dziadkowie przelewali krew, aby chronić język polski. Te wtrącenia w języku angielskim, to jak deptanie po ich tragicznych życiorysach. Zakładam też, że zarówno dzisiejszy gość, jak i poprzedni mówią tak na co dzień i przy dzieciach. Tym sposobem, bardzo łatwo przekazać następnym pokoleniom tę manierę. Przerażające.
Nasi dziadkowie przelewali krew, żebyśmy mogli mówić w języku w jakim chcemy. Urzędowy język RP to język polski, ale dajmy ludziom w ich własnej przestrzeni używać języka w jakim im wygodnie się porozumiewać, nawet jeśli jest to ponglish. Nasi dziadkowie używali zapożyczeń z francuskiego jak szmizjerka czy niemieckiego jak blacha. W czym one są lepsze od zapożyczeń z angielskiego? Dzięki naszym przodkom żyjemy i język też jest żywy, co wcale nie jest oznaką braku szacunku tylko właśnie ŻYCIA pomimo całej tragicznej historii naszego narodu.
@@PannaEwelinna no, jeżeli nie widzisz różnicy pomiędzy "blacha" a "straightforward" to nie mogę Ci przytaknąć. Poza tym, tajne nauczanie i "Uniwersytet Latający" to chyba nie po to, żeby język ojczysty zanikał. Szczególnie, że robimy to teraz w czasach pokoju, więc sami sobie.
" nadpiżdzie" to określenie " stylisty" Jacykowa kiedy ubierał kobietę z nadwagą i powiedział " scisnełas się paskiem, aż ci nadpiżdzie wyje..." Także bardzo delikatny
Ja, mając 12 lat, kiedy faktycznie to ciało sie zmieniało, pojawił sie biust, biodra, ale tego jestem pewna - gruba wtedy nie byłam, usłyszałam od własnej babci tekst „ale z ciebie gruba dupa”. Od tej pory moje życie nie było już takie samo, i do dziś nie potrafię zaakceptować tego co widzę w lustrze, mimo, ze jestem obecnie najchudszą wersja siebie. To straszne co ludzie nam robią i jakie traumy nam fundują….
jezu, kolejna girl boss urodzona w wawie. Troche nudnawa ta rozmowa, dość niski poziom. Zapierdol jest zły, wy tego nie róbcie, ale hihihih patrzcie, ile ja pracuje, tyle projektów, o maaa gaat, kortyzol, tenis, menadzerka xD Justyna próbuje prowadzić rozmowę na poziomie, a ta klepie jak kataryna
Miałam takie samo wrażenie. Niska kultura dyskusji, potoczne słownictwo - ok, czasem w emocjach nas ponosi wena i plyniemy, ale tu nie padło nic ani ciekawego ani ważnego i pierwszy raz dałam łapkę w dół, trochę męcząco się słuchało. Nie chciałabym mieć takiej osoby w TIMIE xd
Jedna z najsłabszych rozmów Justyny ever. Dowiedziałam się z niej, że pani chce zmniejszyć sobie biust, dostawała paczki PR i będzie robić jakieś ciuchy. Nie wiem kto to jest.
Mnie wychowawczyni w podstawowce powiedziala ze powinnam jesc zeby zyc a nie zyc zeby jesc. Mialam 12 lat, gralam w gry, siatkowke, kosza, jezdzilam na rowerze I nie bylam leniem lezacym na kanapie. Nigdy tez przez talkie uwagi nie jadlam nigdzie poza domem zeby nikt nie myslal ze sie ciagle obzeram. Bylam normalnym dzieckiem I jak teraz patrze na zdjecia to mi sie gotuje ze wtedy mi mowili ze gruba jestem. Pani wychowawczyni byla zasuszona I teraz z perspektywy osoby doroslej wiem ze na pewno miala zaburzenia jedzenia.
@@martyna3117 nie o to chodzilo, ta pani zalozyla ze skoro bylam wieksza to “zylam zeby jesc” a to wcale nie prawda. Teraz tez jeszcze pokutuje przekonanie ze jak gruby to leniwy I zarlok
Ciekawa osoba. Mnie najbardziej złapało, że tak to ujmę, "odkrywanie przez nią swiata" - to o podróżach, poznawaniu ludzi, uczeniu się nowych rzeczy. Inspirująco... Cyklu słucham, chociaż mnie sie jakos udało przeżyć do 30 życie bez kompleksów zwiazanych z wyglądem, ale pomimo tego mam wrazenie, że z każdej z tej rozmów można coś wyciągnąć dla siebie nawet jesli zagadnienia w nich ujęte nas nie dotyczą.
Niestety powtórka z poprzedniej rozmowy,nie wiem czy to jakiś dziwny trend ale ciężko się tego słucha. Rozmowa oczywiście sama w sobie wartościowa i ciekawa.
Ta nauczycielka od "gdybyś chciała schudnąć, to odstaw pieczywo" to w ogóle nie powinna uprawiać tego zawodu. Co za pomysł, żeby wtrącać się uczennicy do jej ZDROWEJ sylwetki.
Nawet do niezdrowej. Skoro nikt nie pytał, to nie ma potrzeby się wypowiadać na temat czyjegokolwiek wyglądu, bez względu na to, czy ma sportową sylwetkę, czy 15 kilo niedowagi lub nadwagi. A już dawanie nieproszonych rad w tym temacie jest kwestią abstrakcyjną.
Hej czy osoba chorująca na otyłość, ktora postanawia schudnąć i jest na deficycie kalorycznym oraz ćwiczy moze w dalszym ciągu tyć a nie chudnąć? Jak to możliwe? Jak można to naukowo wytłumaczyć? Dziekuje za odp.
Uwielbiam ten cykl, szczególnie rozmowa z panel prof była wspaniała ale muszę zwrócić uwagę że słuchanie rozmowy tej konkretnej z insta blogerka było bardzo ciężkie, wcale nie dla tego że pani mówiła trudne do słuchania rzeczy ale przez ilość stosowanych zapożyczeń z angielskiego. Aż sprawdziłam czy ona od lat mieszka za granicą i polski to dla niej drugi język ale nie. Nie mogłam skupić się na meritum rozmowy przez te angielskie słówka, a nie jestem purystką w tym temacie.
obie panie sympatyczne, ale nie mogę się zgodzić z zakłamywaniem rzeczywistości tu prezentowanym. Panie są młode i na tyle dobrze odżywione, że ich organizmy wytrzymują przeciążenia wywołane nadmiarowymi kilogramami. Nic was jeszcze nie boli? W okolicach 30 to żaden cud. Poczekajcie jeszcze dychę, góra 15 lat. Wszystkie, absolutnie wszystkie moje znajome rówieśniczki z nadwagą od 20 kg i więcej mają bóle kolan. Poza tym jest udowodnione badaniami, że otyłość zwiększa ryzyko wielu chorób w tym raka. Jako hipochondryczka zmagająca się z lękami na tle zdrowia absolutnie nie rozumiem takiego gadania, ze ludzie zwracają uwagę na otyłość z fałszywej troski... Serio?? Znacie przypadek człowieka, który miał 20-30 kg nadwagi i dożył 90??
Cale zycie slyszalam ze bylam gruba, nawet jak nie bylam. Sluchajac tych wywiadow wszystkie emocje ponownie wracaja... Teraz gdy jestem na prawde gruba nie potrafie sobie z tym poradzić. Probuje szukac lekarza.. lecz to tez jest dla mnie problem poniewaz boje sie krytyki
Ja też tak całe życie odkładam różne rzeczy. Konie, na po schudnieciu. Ślub? Ostatnie 2 lata przytyłam 15kg i nawet się cieszę, że mój partner się nie chce żenić, bo jestem za gruba na ślub.
Nie wiem Justyno czy slyszałaś o pani Joannie z Live z Jo/Bella XL. To jest świetna kobieta i na pewno miałaby dużo ciekawych rzeczy do opowiedzenia w wywiadzie 😊
obie jestescie przepiekne! wspaniale Sie was slucha, kurde ja majac 160cm wzr i wazac 48kg tez myslalam ze Jestem gruba, bylo wiele wywodow na temat mojego tylka... bo ze tak to powiem nie mialam obfitego biustu natomiast tylek juz tak, co bylo niepochlebnie komentowane przez ciotki kolezanka mamy i nia sama, nawet uslyszalam ze taki maly rozmiar nosze, spodnie to bylo 26 chyba i xs ale mimo tego rozmiaru to jak sie rozbiore do bielizny to jestem nabita, takie teksty do 15nasto latki? no chore, teraz po dwoch porodach i 62kg na wadze akceptuje siebie i ukochuje moje cialo, jestem mu wdzieczna ale czuje smutek ze kiedys tez sie chowalam i wstydzilam, jak mogliscie to nam kiedys robic dorosli, nigdy tego nie pojme i nie chce
Witam Justynko Ciebie i Twojego gościa.😊 To prawda, że wszystko jest w głowie, jeżeli pokochasz siebie i zaakceptujesz swoje ciało, to nikt z otoczenia nie jest w stanie Ciebie urazić i zdołować.Znam bardzo dużo ludzi w rozmiarze Xl , to są osoby z ogromem ciepla w sobie i empatii. Uważam,że jeżeli żyjesz dla siebie i w zgodzie ze sobą, to nie musisz nikomu niczego udowadniać ! Justynko wczoraj obejrzałam wywiad z Tobą z przed roku na temat Twojej książki. Zapadły mi w pamięci te punkty, nie wiem jak Ty, ale ja uważam, że to ten partner miał niską samoocenę. Poniżajac Ciebie czuł się kimś lepszym i tym zachowaniem budował swoje ego... Człowiek, który umie kochać i kocha naprawdę, to swojego partnera akceptuje takim, jaki jest i nie tresuje go jak pieska, którego nagradza smakoły,iem za wykonanie zadania ( przepraszam za porównanie )Kochaj siebie , bo to nie wygląd o nas świadczy a nasze wnętrze. Jesteś cudowną osobą ❤😊
Kurczę, nie znałam Asi wcześniej. Świetna babka! Bije od niej pozytywna energia i chcę jej więcej... :) I znalazłam w tej opowieści część siebie, mimo, że z otyłością problemów nie mam. Rozumiem to, że Asia mimo świetnej posady, extra wypłaty i elastycznych godzin nie była w stanie tam dalej pracować - cholera, mam to samo! Mam świetną pracę, dobrą wypłatę, elastyczne godziny, super dojazd - i to mnie ku...rcze blaszka przerasta. W takim sensie, że się tu nudzę, że męczy mnie ta powtarzalność, codziennie robię to samo, nie rozwijam się, nie mam żadnych bodźców. Jak taka stara kwoka, a mam 27 lat. Ten film pchnął mnie do zmian. Czas zacząć robić to, co lubię i może uda się z tego jakoś 'wyżyć'. Dziękuję za ten film. :)
Ten moment, kiedy osoba, która nie jest gruba, stwierdza, że jest... Niezbyt komfortowe uczucie. Wiem, że w okresie odrastania środowisko i mainstream bardzo skrzywiały obraz siebie, ale teraz nazywanie siebie grubą? Serio?
Zazdroszczę podejścia. U mnie nawet w rodzinie są 'dobre rady dla każdego'. Kuzynka jest szczupła i jej potrafią się doczepić, że 'o brzuszek ci odstaje'. Siostra ledwo urodziła i już były komentarze wujków 'teraz trzeba jeść trzy razy mniej bo ci tak zostanie'. W obecnych czasach praktycznie każda reklama ci mówi jaka masz być i jak wyglądać i do czego masz dążyć a tu jeszcze najbliżsi gadają takie rzeczy...
Teraz każdy powyzej rozmiary M jest gruby :) Trudno znaleźć granicę, ale pewnie stosując tylko wskaźnik BMI, pani Joanna jest powyżej normy, ale nie wiem, w którym zakresie.
Ta część skóry z 40:46 to FUPA. Fupa to angielski slang oznaczający nadmierną tkankę tłuszczową, która gromadzi się w dolnej części brzucha i w okolicy łonowej.
Chciałam zapytać tylko czy wszyscy teraz mają stwierdzane ADHD, przy czym mamy tak rozpraszający i dający miliony bodźców świat, że trudno jest być skupionym i trzeba po prostu skupiać się na różnych rzeczach jednocześnie. Przypominam tylko, że ADHD to zaburzenie neurorozwojowe - nie da się wszystkiego też nim wytłumaczyć, a ten nagły wysyp diagnoz mnie po prostu zadziwia. Rozmowa z panią goscinią niestety męcząca, za dużo egocentryzmu.
Dziewczyny wszystko super ale po co te angielskie wtręty? to niby takie fajne jest? nie można po prostu po polsku? Pani Justyno to drugi gość po Pani Wiślickiej który nie potrafi po polsku mówić. To jest niestety słabe :)
Cocomelon ma nawet piosenkę dla dzieci o ukrywaniu jedzenia przez mamę i tatę, tak samo odpowiedni polski ,, Mały Jasiu,, to jest dopiero MF. Dziecko ppd przykrywką wesołej piosenki ma pracy mozg.
Nadwaga u nikogo mi nie orzeszkadza, ale sama wole chude cialo i w takim czuje sie super i juz. Od wygladania tez jest. To cialo. Ladna rzezba ciala mnie zachwyca, juz tak mam. Nie mam talich proporcji, jakie bym chciala, wiec chociaz chuda chcialabym byc.
@@patrycjakubik7263 a ktoś kto waży 200, chciałby ważyć 150 i można tak wyliczać. Z tą masa i wzrostem ta pani kwalifikuje się do nadwagi i kropka. Nie musi mieć otyłości olbrzymiej, żeby mieć prawo wypowiadać się o doświadczeniu odchudzania.
80 kg z hakiem to nadwaga. 150kg to otyłość. Już nadwaga powoduje złe samopoczucie i problemy zdrowotne. Mam ok 8kg nadwagi i choruję, nie mówiąc już o tym jak fatalnie się z tym czuję...
@@wiolettaszopa2112 no właśnie. I nie rozumiem, dlaczego doświadczenie tej pani, która sama mowi, że nosiła rozmiar 48, miałoby być mniej istotne niż kogoś, kto nosi 50. A ludzie chyba chcą się licytować, kto jest "naprawdę gruby" 🙄
Dziwne jak przemysl spozywczy potrafi wam to wytlumaczyc. Przez ostatnie 40 lat spozywamy gotowe produkty. Glukoza/Fruktoza we wszystkim. Kukurydza ta genetycznie "ulepszona" dzieki dofinansowywaniu przez USA we wszystkim. Mowie o tak zwanym CORN STARCH. ZRESZTA NIE WIEM czy ten jezyk co Wy uzywacie to polski czy polgielski. Wiec drogie Panie. O to wszystko chodzi abyscie slepo zarly to i nie czuly sie winne. Smutne ale prawdziwe. Tak jak do jezyka polskiego przeniknely te slowa a Wy je uzywajac czujecie sie :SWIATOWE albo w nowym polskim NATOPIE. Wiec poco domagac sie lepszej/ zdrowszej zywnosci. Lepiej i latwiej jest zaakceptowac to koryto zywnosciowe jako normalne. Jest co innego czuc sie lepiej a co innego bys niewidomym na powolny rozklad gatunku ludzkiego. Walczcie z okresowym nic nie majacym wspolnego z ludzmi ociepleniem ale czujcie sie COOL powoli tracac biologiczne mozliwosci kontynuacji gatunku . Dziwne dlaczego nie wyrwiecie sobie jednego/dwoch zebow przednich i jestescie nadal COOL.
@@ButterKeks700 Dziwne jak Polskie buraki nie potrafia odpowiedziec argumentem tylko wyzwiskami na kogos o innych pogladach. I do reszty cwokow . NIE MAM POLSKICH LITER. ROZUMIECIE CWOKI/BARANY.
