Straciłam córkę w 9. miesiącu ciąży - Klaudia Piwowarczyk o życiu po stracie dziecka | JESTEM 

Boże Święty, to był najgorszy lęk jaki miałam czekając na trzeci poród. Ta świadomość, że gdyby dzieciątko urodziło się dzień, dwa wcześniej, to może byłoby dobrze, straszne....Niech Pan Bóg uleczy serca wszystkich osieroconych rodziców 🙏😢

Kochana Klaudiu. Płakałam razem z Tobą. Ja również straciłam córeczkę, w lutym. Był to wcześniejszy etap bo 17 tydzień. Zostałam otoczona wspaniałą opieką jednak nie w Polsce. Nie mogę zrozumieć braku empatii, wrażliwości, po prostu czlowieczeństwa ze strony osób od których, zwłaszcza, powinniśmy tego oczekiwać. Tak bardzo mi przykro, że musiałaś przez to wszystko przejść. Przytulam Cię. Niech dobry Bóg leczy Twoje złamane serce. Również jestem pewna, że spotkanie z naszymi córeczkami to tylko kwestia czasu.

Jest pani pięknym człowiekiem...po wysłuchaniu przypomniały mi się dwa cytaty z Pisma Świętego: ,,I otrze z ich oczu wszelką łzę,a śmierci już odtąd nie będzie.Ani żałoby,mi krzyku,nie trudu już odtąd nie będzie,bo pierwsze rzeczy przeminęły" i drugi :,,Ani oko nie widziało,ani ucho nie słyszało,ani serce człowieka nie zdołało pojąć,jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują"

Caly swiat powinien to obejrzeć! Jak w polskich szpitalach traktuje się niewinnych bezsilnych Polaków,gorzej niż bydło!dramat😭Z całego serca wspolczuje tych traumatycznych doświadczeń,kłaniam się przed panią i tule ze wszystkich sil🫂💐💝Pani prowadząca bardzo miła i taktowna,szacunek💐

Klaudio, z serca Ci współczuję i Twojemu mężowi, Twoim bliskim z powodu odejścia tego dzieciątka. Bardzo dziękuję za Twoje świadectwo, odwagę w trudnym czasie. Słuchając o zachowaniu się personelu medycznego wzbudzał się we mnie gniew i złość! Co za ludzie! Ci, którzy mają służyć innym okazali się tak nieczuli i zimni... Modlę się za Ciebie, Twojego męża. Niech dobry Bóg obdarza was siłą i mocą+

😪wielkie brawo za odwagę by wrócić do ran i powiedzieć to publicznie. Piękne świadectwo i to co najbardziej mnie zadziwia to waszego codziennego życia i tego, że tak naturalnie mówisz o Bogu, że On jest cały czas obecny w twoim życiu. Życzę Błogosławieństwa Bożego na każdy dzień.

Słuchałem tego w pracy. Momentami musiałem się pilnować by nie zapłakać. Piękne, ale bolesne świadectwo. „Życie choć piękne, tak kruche jest”...

mój syn zaczął się dusić, w ostatniej chwili mnie uśpili, a jego wyciągneli. gdybym nie słuchała dokładnie swojej intuicji i swojego ciała (a raczej jego) to bym nie miała dzisiaj dziecka.

Pani Klaudio, ogromnie Pani współczuję... Straciłam Córkę w 4 miesiącu, to zupełnie nie to samo... doświadczenie ozieblosci personelu medycznego to jest koszmar i coś czego sama w mniejszejj skali doświadczyłam i czego nigfy nie pojmę. Jest Pani dzielną dobrą kobietą, która wszystko zrobiła dobrze. Nikt nie miał prawa na Panią krzyczeć, upominać... powinien dać pomoc, obecność, poprowadzić. Po prostu być czlowiekiem. W takiej sytuacji być po prostu współczujący człowiekiem. Nie wiem co musiałoby się stać by zmienić tę sytuację w Polsce... Pani jeszcze wszystkich usprawiedliwia. Słowo "winny" należy się w takiej sytuacji temu, kto potraktował Panią w nieludzki sposób, nigdy nie Pani. Niech Bóg Pani wynagrodzi to wszystko co Pani przeszła, niech Matka Boża da pokój serca i poprowadzi do pogodzenia się. Jest Pani wspaniałą Matką, silną Kobietą i dobrym wrażliwym czlowiekiem. Ta ziemia powinna być wdzięczna Bogu, że daje jej jeszcze takich ludzi jak Pani. Mam nadzieję, ze wszystko się w Pani sercu i życiu poukłada. Po tym co przeszłam, choć nie próbuje nawet porównać, bo było mi o wiele lżej... wiem, że nie wrócę do pewnych miejsc, lekarzy. Mam dwóch synów, Iga była trzecia. Teraz boję się starań o kolejne dziecko, ale wiem, że jego droga musiałaby być inna, tak by iść do przodu, szukać pomocy tam gdzie mam dobre doświadczenia. Tak wiele jest inaczej gdy słuchamy lęków... Ale tez czesto nie mamy wyboru. W szoku idziemy tam gdzie ktoś nas prowadzi, trzeba komuś zaufać. Ja poszłam tam gdzie pracowala moja (świetna zresztą) lekarka. Bo opiekowała się mną, miala jakiś wpływ na tamtejsze lekarskie środowisko. Ale wróciłam do szpitala w ktorym rodzilam pierwszego syna, którego poród to ciężkie wspomnienie. Nie wiem jak by było, gdybym poszła tam gdzie naprawdę chcę, nie dowiem się i dziękuję także Bogu za, tak jak Pani mówi, Aniołów, którzy w tym wszystkim okazali serce, dla ktorych sie nie jest kolejnym przypadkiem lub trudnym przypadkiem, ktory lepiej ominąć szerokim łukiem... Życzę dużo sił i doświadczenia miłości Bożej, obyśmy szli do przodu, zawsze przed siebie, przepracowujac jakoś to co już za nami...

Pozdrowienia serdeczne Pani Klaudio dla Pani i małżonka. Piękne świadectwo! Niech dobry Bóg Was nadal prowadzi. Do zobaczenia 🙏

Slucham dalej i chcialam odpowiedzieć, że z pójściem do przodu nie miałam absolutnie na myśli odbierania prawa do przeżywania... Ja czuje się jak głupek kiedy po ponad 2 latach chce mi się płakać, jestem niemiła dla synów, bo jest mi okropnie ciężko, że Igi nie ma i że wszystko sie potoczyło tak a nie inaczej... Ale to po prostu boli. Nie robimy z tego umyślnie traumy, nie rozdrapujemy ran. One po prostu są i goją się w takim a nie innym tempie. Tak najczęściej niestety jest, że wszyscy dookoła oczekują, że już jesteś po, że to już jakiś czas minął, że powinnaś się pozbierać. Nic nie powinnam, przede wszystkim spełniać oczekiwań innych ludzi... Tak jak Pani mówi, to opieka medyczna powinna wiedzieć, znać się, pomóc. To kurczę blade ich rola. Poprowadzić czlowieka, ktory jest w traumie, który traci bliską osobę. Poprowadzić profesjonalnie, czyli z delikatnością i wiedzą, sercem.

💔, nawet nie chcę myśleć o tym, że byłam o krok od tego co Ty przeżywasz. Mój trzeci syn był tak duży, że utkwił w drogach rodnych po wyjściu główki, nagle zlecieli się lekarze i pielęgniarki, prawie mnie rozerwali żeby go wydostać. Połozna szarpała za jego głowę, lekarz naciskał brzuch a reszta zarzucała mi nogi do góry. Dzięki Bogu się urodził, przez chwilę nie oddychał i to była bardzo przerażająca chwila. A wszystko dlatego, że pan doktor z nocnego dyżuru był tak zaspany, że nie chciał zrobić cesarski, choć waga dziecka była do tego wskazaniem. Było o krok od tragedii, położna powiedziała, że wszyscy byli pewni, że nie urodzi się żywy. 🥺

Dziękuję za odwagę i siłę złożenia tego świadectwa! Błogosławieństwa Bożego życzę na dalsze lata życia ! Ja poroniłam w 14 tygodniu i przeszłam to bardzo ciężko więc ciężko mi sobie wyobrazić Was w tej sytuacji!

Dziękuję za tą rozmowę... Brakuje słów 🤍

Współczuję bardzo 😢 Strata dziecka to najgorsze co może się przydarzyć. Przytulam mocno 🫂

Tak prosto oceniać kogoś. Zrzucać winę,mimo że samemu się tego nie przeszło. Nie sądźmy nikogo,bo od tego jest kto inny. Piękna,choć smutna historia❤️

Szczęść Boże. Nie wiem jak dawno był ten wywiad, ale wiem, że w czasie tego wywiadu jesteś w ciąży, Klaudio. Chcę pomodlić się krótko: Mario otocz opieką Klaudię, a szczególnie otocz opieką jej dzieciątko. Mario oddaję w Twoje ręce życie maleńkiej córeczki Klaudii i jej męża. Chroń to maleństwo przez wzgląd na bolesne serce Twojego syna, Jezusa Chrystusa. Kocham Cię, Jezu. Kocham Cię, Mario. Kocham Cię, Ojcze w Niebie. Kocham Cię, mój Aniele Boży. Kocham Cię, Duchu święty. Amen

❤️

Istnienie świadomości w świecie materialnym, w świecie, którym włada entropia a całość biologicznego życia jest wynikiem bezsensownej i bezwzględnej ewolucyjnej prowizorki byłoby niczym innym niż definicją piekła. Jedyna nadzieja w Bogu.

Strasznie mi przykro z powodu braku smierci dzieciątka, nie wyobrazam sobie co musiała Pani czuć wtedy☹️

Jaka była bezpośrednia przyczyna Jej śmierci? Ja sie po prostu zastanawiam, jaki jest cel lekarzy, zeby przetrzymywać ciążę po po skończonym 40 t.ż i nie sposób mi nie czuć żalu w związku z tym.

Boże. Ja wiem, co się stało! To nie chodziło o to, że to Ty zabiłaś, a... opieka medyczna. Sprawa powinna być w sądzie o kilka popełnionych tu błędów medycznych. Dlatego ten lekarz krzyczał, to było też na jego dyżurze plus zmowa milczenia lekarzy. Chciał Cię zastraszyć. Och dziewczyno... nawet nie wiesz... PS Doogladałam dalej. Tak dokladnie. Chodzi o blad medyczny i sprawe sadowa. Zmowa milczenia tez jest prawda. Temat nie istnieje. Najgorsze to, ze Kasia powinna żyć. Nic jej nie było. TO NIE TY ZAWINIŁAŚ. To jest kłamstwo szatana. Tu zawinili lekarze. TO ONI PROWADZĄ CIĄŻĘ!!!!!!!! Nie pacjentka. Boże, co oni Ci w głowie zrobili tymi pohukiwaniami na Ciebie. Oskarżycielem jest szatan! Te złe myśli od niego pochodzą, ale ludzmi się też posługuje.

🙏❤️

Życzę pomyślności a dla babci niestety wielki minus

😢

Niestety wielu medyków odczłowieczył Covid. Stali się bezduszni. Podziwiam panią , że jest pani wstanie o tym mówić .

Dlaczego Kasia umarła ? Jaka była przyczyna zgonu ? Okręciła się pępowina ?

Nie rozumiem jednego z komentarzy o koniecznosci pobytu na patologii ciazy od 41+0. Moze teraz w Polsce (czy innych krajach) sa takie wytyczne, ale 15 lat temu w UK, nikt tego nie sugerowal. Za to indukcja byla zaplanowana w 41+5 poznym wieczorem. Julian urodzil sie wczesnie rano w 42+0. Jak ta historia ma komus pomoc? Moze nie czekac z indukcja poza 41+5?

Strasznie katolickie podejście. Po pierwsze lekarz nie straszył śmiercią, tylko takie są fakty. Kilka głośnych spraw nawet było, że kobietom nie chciano usunąć martwych płodów i zmarły na sepsę. Śmierć tego dziecka nie jest niczyją winą. Po prostu takie rzeczy się zdarzają i nikt nie ma na to wpływu. :(. Ten lekarz powinien dostać zakaz wykonywania zawodu, ale to już by nie miał nas kto leczyć, bo większość lekarzy zachowuje się w ten spos .

Po Pani prowadzacej wywiwd nie widac współczucia, mam wrazenie ze wszystko co mówi jest z usmiechem na twarzy.

Tysiąc osób się modliło.....Chyba zbyt dosłownie rozumiemy słowa "proście a będzie wam dane".

Mało osób wie, ale śmierć dziecka jest dla kobiety mniejszym wstrząsem niż śmierć męża. Oczywiście nie zawsze i nie u wszystkich. Jednak gdy małżonkowie się kochają i wspierają, to znajdą w sobie oparcie, przejdą przez to razem, razem będą czuć podobnie, będą mogli się dzielić i czerpać siły. Gdy umiera mąż, zwłaszcza gdy był żywicielem rodziny, troskliwym opiekunem, zaradnym towarzyszem, to w życiu kobiety zmienia się prawie wszystko, Więcej niż po śmierci dziecka. Bo zostaje nagle sama , z domem, zarabianiem, opieką nad dziećmi, , troską o siebie i żałobą. nie każda ma wystarczające oparcie w rodzinie.

Doznala bardzo bolesnego cierpienia duchowego po stracie dziecka

Pani Klaudio. Tu nie chodzi o winę, ale zdrowy rozsądek. Pani chciała dobrze, ale wyszła tragedia. To nieprawda, że do szpitala trzeba iść 42+0. Wg norm nauki trzeba indukować poród przed ukończeniem 41+6, ale od ukończenia 41+0 trzeba już leżeć na patologii ciąży w ciągłym monitoringu. Jeśli tego zabraknie, godzimy się już na wysokie ryzyko zgonu wewnątrzmacicznego dziecka, ale także na masę innych poważnych powikłań. Ten filmik może wprowadzać kobiety w błąd w tych kwestiach. Mogę tylko przypuszczać na podstawie wywiadu z Panią, jakie były motywy Pani postępowania. Strach przed lekarzami, procedurami szpitalnymi, przed obostrzeniami pandemicznymi, przed indukcją, ale i przed cc. Obiektywnie patrząc, mała Kasia miała żyć. Umarła, bo ciąża została przenoszona bez właściwej kontroli na oddziale szpitala od 41+0. Sądzę, że lekarz mówił o policji nie dla Pani i męża, tylko o spowodowaniu śmierci dziecka wskutek nieskierowania Pani na czas do szpitala na oddział patologii ciąży przez lekarzy prowadzących ciążę. W imię czego to dziecko musiało się udusić w łonie mamy? Ktg na które chodziła Pani prywatnie z przerwą na weekend to nie to samo co ktg w szpitalu - pewnie licząc dalej na poród domowy, wolała Pani omijać jeszcze wtedy szpital. Ale szpital działa też w weekend i absolutnie w sobotę 41+4 powinna Pani być na ktg w szpitalu (a wg norm powinna Pani być wtedy na oddziale patologii ciąży pod stałym monitoringiem). W niedzielę 41+5 rano też nie poszła Pani na ktg do szpitala. W tak wysokiej ciąży pogorszenie dobrostanu dziecka może ulegać zmianom bardzo dynamicznie. Ten poród domowy z położną w 42 tygodniu ciąży i to w pierwszej ciąży to też delikatnie mówiąc brak rozsądku i wbrew zaleceniom. Transfer do szpitala owszem, ale sytuacje położnicze bywają nagłe i to było duże ryzyko dla dziecka i Pani. Nie chce mi się wierzyć, że nikt Pani nigdy o tym nie wspomniał. Pani nie chciała śmierci własnego dziecka, ale brak rozsądku i zbytnie zawierzenie sobie dały efekt odwrotny. Czy Bóg tego chciał? Czy jak jedziemy z nadmierną prędkością i mamy wypadek, to Bóg tak chciał? Czy gdy lekarz ostrzegał Panią o możliwości wystapienia sepsy u Pani i doradzał pozostanie w szpitalu do indukcji, to było złe? Pani wolała jechać do Łagiewnik, ale na szczęście mąż Panią przekonał do pozostania w szpitalu. Pan Bóg nie zabrania przecież używania rozsądku. Ma Pani wątpliwości co do podawania oksytocyny przez lekarzy celem indukcji, a nie dostrzega Pani, że wszystko co się później wydarzyło, cały stan zagrożenia Pani zdrowia i życia był naturalną konsekwencją wcześniejszych Pani decyzji i prywatnych medyków, którym Pani zaufała? Co Ci lekarze w szpitalu mieli zrobić? Chcieli dobrze, żeby urodziła Pani drogami natury, żeby zachowała Pani zdrowie rozrodcze na przyszłość. Nie mieszałabym tu Pana Boga jako powód tej tragedii.

Trochę rozwlekle za bardzo...

Przykro tego słuchać , ale niestety sama zawinilas tej sytuacji , patrzyłaś na swój komfort, sama doprowadziłas do tej sytuacji . Słyszę rozpieszczona kobietę , nie odpowiedzialna i do tego sama mogłaś umrzeć. Niestety lekarze w szpitalu mieli racje, z przykrością to stwierdzam. Może teraz dorośniesz być odpowiedzialna kobieta, w koncu.