Syndrom Piotrusia Pana, czyli tragedia dorosłych dzieci wyjaśniona przez Jordana Petersona 

W swoim otoczeniu, a jestem rocznik 86, mam sporo osób, które mógłbym mniej lub bardziej zakwalifikować do tego syndromu. A Ty?

Biologiczna potrzeba to popęd płciowy, a nie chęć posiadania dzieci. Jeśli ktoś to myli to bardzo współczuję dzieciom. Studia w kosmicznej większości nic nie dają. Pracuję w zawodzie, do którego "przygotowywałam się" na studiach, a i tak więcej nauczyłam się na kursach. Polska edukacja wyższa to ponury żart. Porównywanie obecnej sytuacji do sytuacji rodziców i dziadków jest równie śmieszne. Dziadkowie dostawali mieszkania z przydziału za komuny, a za czasów rodziców kupno mieszkania nie było tak kosmicznym wydatkiem jak teraz. Za czasów naszych dziadków, żeby uprawiać z kimś seks trzeba było się pobrać, inaczej ostracyzm, dlatego mieli wcześniej dzieci ( z różnym skutkiem, większość się na rodziców nie nadawała). "Nie mogę" wyprowadzić się od rodziców, bo uzbieranie 100tys na wkład własny na dom/mieszkanie, w którym będę mogła spędzić życie to nie kwesta roki ani dwóch. I to jest sytuacja zdecydowanej większości osób, które "nie mogą" się wyprowadzić od rodziców. A wciskanie na siłę dzieci ludziom, którzy ich nie chcą jest prostą drogą do tragedii. Posiadanie męża/żony/dzieci nie jest wyznacznikiem dojrzałości, często wręcz przeciwnie (o czym z resztą też wspominałeś).

Ja chyba jestem takim Piotrusiem Panem. Z domu wyprowadziłem się, bo zrobiło się nieprzyjemnie w wieku 29 lat, teraz mam 35. Mieszkam sam, stary kawaler, ale tutaj akurat brak powodzenia u kobiet ma też znaczenie, bo ja bym bardzo chciał mieć rodzinę. Pracę mam, nawet swoją małą działalność, ale nadal wszystko jest takie słabe, nie wiem co mam z sobą zrobić, gdzie iść, jak żyć. Straszny stan. Zawsze mi mówili, że mogę to i tamto, że jestem utalentowany itd. Niestety nigdy nie byłem w stanie rozwinąć tych talentów, nie miałem odwagi przestrzeni życiowej. Teraz jedyne co mi wychodzi to uprawianie sportu i granie w gry komputerowe. Czasem sobie to wszystko analizuje, zastanawiam się czemu tak jest i często dochodzę do wniosku, że relacja z moim ojcem miała też duży wpływ na moje obecne postępowanie. Nie mogę od tego uciec, mam wrażenie, że siłą rzeczy się do niego upodabniam, choć staram się z tym walczyć. Jestem uwięziony sam w sobie, wiem, że może to głupio brzmi, ale tak się czuję :(

Jestem przykładem osoby, od której od dziecka wymagano bycia dorosłym i brania odpowiedzialności za wszystkich dookoła. Zajmowania się sprawami administracyjnymi, zapewnianiem podstawowych potrzeb, dbania o czyjeś dobre samopoczucie. Nikt nie zapytał jak ja się z tym czuje. Dlatego dzisiaj mam problem z zadbaniem o siebie, bo raz - mam w głowie schemat "najpierw inni, na końcu ja", dwa - mam dość brania odpowiedzialności w ogóle (na poziomie emocjonalnym), mimo że mam dobrą pracę, którą bardzo lubię i gdzie jestem ważnym członkiem ekipy, pomimo problemów sam się utrzymuję i odciąłem się od toksycznej matkil. Jestem na etapie zmiany sposobu myślenia (co potrafi trwać długo) i - przechodząc do sedna - zgodzę się, że na zewnątrz jest się pierdołą życiową, a od wewnątrz jest to, jak zostało nazwane w materiale, "tragedią".

Kompletnie nie rozumiem, dlaczego posiadanie dzieci jest przedkładane jako jeden z symboli dojrzałości. Dlaczego to samo czyni się z byciem w związku? Czy tak być musi? Dlaczego - podkreślam "dlaczego" te aspekty są tutaj ukazywane jako te, których unikanie czy też niechęć do nich, czy też niepowodzenie jest stawiane jako jedna z wielu konsekwencji syndromu akurat tego. To trochę brzmi tak, jakby tym celem w życiu i na domiar tego by wykorzystać potencjał faceta czy też zaspokoić potrzeby innych (nieważne czy bliskich czy społeczeństwa generalnie) należy tym konsekwencjom stawiać czoła poprzez, no właśnie, płodzenie dzieci czy wiązanie się w pary. ...a gadanie, "TO NAPRAWDĘ PRZYKRE" - bo np. dorosły będzie pracował na takim a nie innym stanowisku, to jakaś kompletna - no własnie, jak to nazwać, gdy ktoś taki jak autor tego wideo, wrzuca do jednego worka ludzi, którzy być może będą nieszczęśliwi z tymi, którzy pracując na takich warunkach będą zwyczajnie na co dzień, szczęśliwymi ludźmi? W tym wideo zakłada się (świadomie lub też nie, może to zwyczajne błędy w myśłeniu), że każdy facet, powinien mieć takie same potrzeby względem rozwoju zawodowego, zwiększania źródeł dochodu i wykrzesania z siebie tej "biologicznej" potrzeby posiadania rodziny. Tymczasem, powodów takiego czy innego życia może być cała masa a i dla porównania odpowiedzialność rodziców posiadających dzieci "bo tak wypada", "bo natura", pozostawia w dzisiejszych czasach wiele do życzenia. Wystarczy użyć jako kontekstu tego, że nikt, nie jest w stanie zagwarantować, iż zapewni dziecku szczęśliwe życie w tych etapach, w których powinien. No oczywiście powiesz - trzeba się przecież starać ale znów tym razem dostawię kropkę, prawa człowieka są dla każdego takie same otóż: możesz ale nie musisz. Sam również zaznaczasz konsekwencje zakładania rodzin przez osoby o syndromie a tuż przed tym opowiadasz o przymuszaniu przez rodziców do takich czy innych decyzji człowieka w wieku jak to nazwałeś, w którym istnieje coś jak społeczne przyzwolenie do popełniania błędów. Tak ja wiem, że można powiedzieć, iż taki człowiek nie dowie się czy sprosta wychowaniu dzieci, jeśli nie postawi się w takiej sytuacji ale znów wróć - prawa człowieka do podejmowania samodzielnych decyzji. Często jednak, taki przekaz i łączenie syndromu piotrusia pana z tym co napisałem na wstępie, spowoduje, że za robienie dzieci zabiera się Szatan (jestem agnostykiem i użyłem tego "imienia" świadomie tworząc metaforę). Nierzadko jest też tak, że dziecko i to do późnej dojrzałości nawet, nie jest świadome tego, jak wiele błędów w trakcie jego życia, co mogło mieć wpływ na kształtującą się psychikę takiego "dziecka", popełnili Ci rodzice znów wróć do tego co mówiłeś o wyborze chociażby ścieżki nauczania. Wytrwałem do minuty dziesiątej powyższego widea. Osobiście uważam, że powinno być ono zdjęte. Bardzo kusi mnie a nawet nawet mam takie chęci, by stanąć przed whiteboardem i dokonać głębokiej analizy tego materiału punktując jego społeczną szkodliwość. Jednakże! - nie mam w tym interesu gdy natomiast autor, ma ten interes w produkowaniu wideo materiałów i publikowaniu ich tutaj - tę myśl zostawiam do przemyślenia oglądającym. Jestem przekonany, że przytoczony tu Jordam P. - mistrz dialogu in front of audience, który cechuje się ponadprzeciętnymi umiejętnościami, w sposób kulturalny wyperswadowałby autorowi tego materiału sposób jego zmontowania. Na koniec dodam: Nie róbcie rzeczy, których nie jesteście pewni. Nie stawiajcie się w roli jaką wam się tutaj narzuca w myśl pojmowania odpowiedzialności przez autora i co gorsza nie myślcie po obejrzeniu tego, że macie syndrom Piotrusia Pana bo to nie jest indywidualna analiza waszej osobowości oparta na dogłębnym poznaniu waszej przeszłości, teraźniejszości i aspiracji, aspiracji które może macie, a może poszukujecie ich będąc po trzydziestce bo dotychczas, np całe waszą młodość - czas wolny od szkoły 10-20 roku życia poświęcaliście na pracę bo do tego czasu zmuszali was do tego rodzice. Może w wieku 22 zaopiekowaliście się nimi bo nagle poważnie się pochorowali i może dopiero po 30, choć wciąż opiekując się jednym z nich borykając się jeszcze z rodziną, która zgodziłaby się z tym wideo pozostając jednocześnie wzorcowymi prostakami by nie mówić chamami, mając jeszcze w międzyczasie o dziwo!(bo kiedy ten czas) 15 lat doświadczenia w dwóch związkach, może właśnie dopiero teraz, nastał ten czas, w którym powinniście odpalić w sobie syndrom piotrusia pana, by poznać siebie samodzielnie i odnaleźć szczęście DLA SIEBIE, a nie dlatego, że uwierzyliście w tę generalizację problemu nieopartego na konkretnych bo indywidualnych przykładach - jednostkach. Dodam też, że przykład życia z otatniego akapitu, jest przykładem rzeczywistym. Podtrzymuję to, że materiał powinien zostać zdjęty.

Wrzucę tutaj to... :D „Gdy poszedłem do szkoły, spytali mnie kim chciałbym zostać, gdy dorosnę. Odpowiedziałem im, że chcę być szczęśliwy. Powiedzieli mi, że nie zrozumiałem pytania. Ja im powiedziałem, że nie rozumieją życia.” - John Lenon

Przede wszystkim bądźcie sobą i nie słuchajcie tych bredni które zakładają jeden słuszny schemat życia. W dodatku to sączenie jadu w stylu "bycie monterem w wieku 45 lat nie jest fajne". Szufladkowanie ludzie na podstawie stanowiska bądź zarobków też nie jest fajne.

Osoby dotknięte tym syndromem mogą przynajmniej trochę sobie polatać pod wpływem magicznego proszku.

Kto w dzieciństwie był karany za złe decyzje, może w dorosłości być sparaliżowany by podjąć jakąkolwiek znaczącą decyzję by ruszyć do przodu swoje życie. Oczywiście można powiedzieć , że nadszedł czas ogarnij się.... ale czy każdy ma takie samo przeznaczenie? Gdyby świat składał się tylko z uporządkowanych ludzi żyłoby się z pewnością łatwiej, ale jak nudno? Jestem pewna ,że jest wielu introwertyków wśród Piotrusiów Panów, którzy nie znoszą nieprzewidywalnosci jaka wiąże się z samotną walką o przetrwanie. Niektórzy lepiej by się odnaleźli , gdyby mogli zbudować lepiankę własnymi rękami z tego co dookoła jest, aniżeli dorabiali się wynajmowanego mieszkania , kosztem stresu i utraconego zdrowia.

Dziwi mnie jedno: gdy jesteś dzieckiem rodzice ci mówią "nie bądź jak wszyscy, bo ty nie jesteś wszyscy", a jak jesteś dorosły to słyszysz, że "musisz być jak wszyscy, żeby być dojrzałym. Na tym polega dorosłość".

Świetny film, naprawdę. Podjął problem, na którym złapałem się 2 miesiące temu. Mam 23 lata, mieszkałem z rodzicami, obroniłem inżyniera, miałem pracę 15 min od domu, ale nagle poczułem, że z każdym dniem jestem coraz mniej zależny. Nie mam na myśli ograniczania mnie przez osoby trzecie, tylko zobaczyłem jak mało umiem "życiowych" rzeczy. To mnie skłoniło to przeprowadzki z małej, cichej miejscowości, gdzie miałem wszystkiego po uszy do wielkiego miasta, w którym poznaję co to znaczy żyć samodzielnie. Jestem na początku tej drogi, zderzenie z rzeczywistością powiedzmy sobie szczerze.. boli, ale wiem, że nie zawrócę z tej drogi. Polecam KAŻDEMU ten film. Dziękuję za Twoje filmy. Przeznaczając czas na nie, wiem, że to nie jest czas stracony.

Bóg zapłać, szczęść boże Amen.

Ludzie, zwłaszcza ci którzy zmagają się z perfekcjonizmem często mają problem żeby dokonać wyboru w życiu, podjąć decyzję. Sam zmagałem się z tym kiedyś. Oczywiście warto się zawsze zastanowić, zrobić research. Ale koniec końców każda podjęta decyzja jest lepsza niż brak jakiegokolwiek działania. Z perspektywy czasu żadnej z nich nie żałuję, a na pewno nie jestem alfą i omegą żeby zawsze dokonywać super wyborów. Dla osób wahających się: "Po prostu zdecyduj się na coś i spróbuj!". Pozdrawiam :)

Myślę, że fantazjowanie i marzycielstwo nawet w wieku 40 lat to dobra cecha, jednak ważne jest aby patrzeć na takie fantazje i marzenia długoterminowo. Żeby je po prostu realizować a nie tylko o nich myśleć. Nie ma nic złego w chęci zostania strażakiem mając 35 lat i dobre stanowisko, jeśli tylko poświęcając to wcześniejsze nie "uszkodzimy" realcji z członkami rodziny i dalej będziemy w stanie o nich zadbać. Myślę, że nie można przesadzać również ze stabilizacją bo ja z kolei znam wiele zgorzkniałych osób w okolicach 40 roku życia, ponieważ podjęli decyzję o tym co chcą robić zbyt wcześnie a aktualnie tylko narzekają jakie życie jest przytłaczające. A nie zawsze to co robisz długo i na co się kiedyś zdecydowałeś jest właściwym wyborem. Nie wiem czy do końca rozumiem ten syndrom ale wydaje mi się, że ma to duży związek z byciem po prostu leniwym lub w depresji. Mężczyźni powinni mieć w sobie ten pierwiastek dziecka, ponieważ wbudza on kreatywność. Należy go tylko w odobowiedni sposób wykorzystać. Co sądzicie?

Moment chwila... dorosłe życie = związek? To chyba spore uproszczenie. A jesli ktoś świadomie i odpowiedzialnie podejmuje decyzję o tym, że będzie sam? Bo jak na radzie wszystko sprowadza się do bądź odpowiedzialny żyj jak wszyscy bo tak trzeba... tyle, że nie

Genialna analiza syndromu i samej bajki. Prawdziwe to i przykre. Jednakowoż pouczające. Dzięki! :-)

mam 30 lat pracuje jako "pakowcz" i zarabiam ok 6.500 pln a pracuje tylko 16 dni w miesiacu - i jestem "idiotą zawodowy" bo nie jestem menagerem lub szefem?

Autor namawia do wrzucania kolejnych ludzi w tą rzeczywistość i pomnażanie cierpienia. To nie jest żadna odpowiedzialność, tylko zwykły, biologiczny imperatyw reprodukcyjny.

Człowieku jak Ty mi życie zmieniasz. Na dobre. Dziękuję.

paradoksalnie świadomy wybór takiego stylu bycia i życia jest bardzo dojrzalą i odważą decyzjà

Dzięki!!

Gratuluję 200.000 subskrypcji 😉👍

świetne, wstrząsające ale świetne. Ale nie dotrze przy silnych mechanizmach obronnych, by utrzymać resztki okrojonej przez dzieciństwo placówki... To paradoks zawarty w samym określeniu - dorosłe dziecko. Ani to ani to. Niby ktoś. Pomógł mi (kolejny, ale niezaprzeczalny) kryzys i wtedy byłam skłonna poddać się (jeszcze nie całkiem, o nieee) i wyjść z mojej wieży, pójść gdzies indziej. Tak trafiłam na mitingi DDA/DDD. Po latach pracy nad sobą wiem, jak trudno przełamać ten paradoks i przyznać się, że mimo wieku nie radzimy sobie w życiu na miarę swojego potencjału, ani nie jestesmy szczęśliwi, tylko "nie wypada" sie do tego przyznać. I nie przyjmujemy rad, ani przytyków. Tak, dziecko jest bezsilne, ale mając prawną możliwość podejmowania samodzielnych decyzji, jest odpowiedzialne, żeby ze swoimi krzywdami z dzieciństwa coś wreszcie zrobić, bo już NIE JEST BEZSILNE.

"Skup się na jednej rzeczy". Gdybym skupił się tylko na jednej rzeczy to dalej bym tkwił w miejscu jako przysłowiowy "pakowacz". Według mnie należy się rozwijać i szukać alternatywy. To co niebezpieczne to zmiana planów co "pół roku". Wtedy owszem, przypominało by to raczej ćmę zamkniętą w kloszu.

Dziękuję za ten film.

Niezbędnik odpowiedzialnego człowieka sukcesu: 1. Urodź się. 2. Ukończ szkoły z wyróżnieniem. 3. Nie zapomnij chodzić na zajęcia dodatkowe. 4. Skończ prestiżowe studia. 5. Pracuj w zawodzie. 6. Kup mieszkanie, ożeń się, spłodź dzieci. 7. Zestarzej się i umrzyj. No scenariusz jak z bajki. Taki niepowtarzalnie wyjątkowy bym dodał. Polecam!

Niespecjalnie podzielam twój tok myślenia. Z ogólnego punktu widzenia jest to bardzo logiczne i otwiera horyzonty jednak tylko w przypadku (do czego wszyscy mamy tendencję ) jeżeli myślimy o sobie jako o istotach nieśmiertelnych. Stary trzeba na taśmę wrzucić trochę prozy ;) Jeżeli taki koleżka ma 30 lat to prawdopodobnie zostało mu drugie 30 i kaput. W życiu o nic nie chodzi. To nie jest żaden wyścig. Bo niby co... jak będziesz myślał trzeźwo to niby osiągniesz to o co chodzi wszystkim ?? "szczęście" święty Graal . A tak poza tym co w tym "nieprzeciętnego" ;)

Dziękuję za ten film, akurat idę za mechanika ten film mnie zmotywował do działania i myślenia pozytywnie o przyszłości pora żeby trochę się ogrnąć, starać się o dobre życie :D

A po co dorastać wogle nie widzę plusów

Dzięki za ten materiał. Niby mówisz o rzeczach oczywistych a jednak człowiek słuchając uświadamia sobie za nowe rzeczy. Bardzo wartościowy film i chciałbym żeby otaczali mnie ludzie tak świadomi jak Ty.Osobiście uważam że lepiej mieć wokół siebie kilku, a świadomych ludzi niż cały tłum ciągnãcy Cię w dał.Czyli mniej znaczy więcej xD pozdro xD

Ale Piotrus pan potrafil latac i to jest najwazniejsze ))

2:40 przecież EGOIZM NARCYZM I NIEUMIEJETNOSC KOMUNIKOWAIIA EMOCJI nie zawsze odzwierciedla dzieci.

Wszystko ok, oprócz tego momentu o dzieciach. Bo to brzmi, jakby trzeba było mieć dziecko i kobiecie tylko na tym zależało w życiu, a bez tego nigdy nie będzie się dorosłym.

Jeden z najlepszych odcinków na tym kanale.

Uwielbiam Twoje filmy !

Szkoda, że tak późno trafiłam na ten materiał… oszczędziłabym sobie nerwów przez pół roku znajomości z takim Piotrusiem.

To naprawdę straszne oglądam ten film i wiem że jeśli nie zmienię nic w swoim życiu czeka mnie podobny los

WIEM JAK JEST MI WYGODNIE. WYBRAŁEM BYCIE PIOTRUSIEM PANEM. JESTEM ODPOWIEDZIALNY I ZDECYDOWAŁEM NIE MIEĆ DZIECI ANI ZAKŁADAĆ RODZINY BO NIE CZUJE ŻE SIĘ DO TEGO NADAJE I MNIE NIE STAĆ FINASOWO NA TO. W CZASACH GDZIE WSZYSTKO JEST DROGIE ZAKŁADANIE RODZINY I POSIADANIE DZIECI TO SAMOBÓSTWO. NIE STAĆ MNIE I NIE ROBIĘ GŁUPICH RUCHÓW. CORAZ CZĘŚCIEJ SPOTYKAM OSOBY KTÓRE ZAZDROSZCZĄ MI POPROSTU DUŻEJ ILOŚCI CZASU DLA SIEBIE I TEGO ŻE NIE MAM ZOBOWIĄZAN KREDYTOWYCH. PIOTRUŚ PAN TO MÓJ STYL ŻYCIA.

Peter Jordanson zawsze na propsie. Dodam jednak do tematu jedno spostrzeżenie. Mianowicie, że samo się nic nie dzieje. Nawet pogoda.

Treści sensowne i dają do myślenia ale ten wszechobecny kult rozpłodu i nacisk na niego jest odrażający. Kiedy ludzie przestaną uznawać decyzję o rozmnożeniu się za wyznacznik dojrzałości? Dojrzałe to jest świadome i indywidualne zastanowienie się, czy się chce i czy się nadaje do tej roli a nie wciskanie jej wszystkim.

po prostu trzeba miec wizje na przyszlosc i ja realizowac i poprawiac z kazdym rokiem uczac sie przy tym zycia a nie tkwic w dziecinstwie bez odpowiedzialności

Często to słyszę od kobiet w moim wieku. Jestem Piotrusiem Panem, bo nie chcę posiadać dziecka i nie widzę sensu w tym niewolniczym systemie. Nie chcę spełniać ich zachcianek. Znam 3 języki podróżuje po świecie i żyję sobie dobrze, motocykle, spalinowe zabawki lubię to a mam około 30tki. Nie chcę tego zmieniać w imię jej gynocentrycznej zachcianki bo ona chce dzidzię a później skończę jako alimenciarz. W dodatku mam kilku znajomych to wychodzą z tej odpowiedzialności po bułki do sklepu na 3 godziny bo nie mogą wytrzymać w domu. Nie dziękuję wole już zostać tym Piotrusiem. Ktoś kto nie czuję tego nie powinien być zmuszany do tej drogi, że jedyna opcja to rodzina a jak jej nie masz to jesteś przegryw i Piotruś Pan.

Ciekawe podejście do sprawy. Cieszę się ze ktoś mógł bez jadu i wytykania podsumować ten stan rzeczy. Jest jedna rzecz o której autor moim zdaniem zapomniał wspomnieć, a jest to fakt ze jednak są ludzie którzy maja dużo bardziej pod górkę w swoim rozwoju niż przysłowiowe dzieci z „dobrego domu”. Druga sprawa to to ze nie jesteśmy tacy sami i każdemu ten moment przychodzi w innym czasie. Ma to tez trochę do czynienia z tym ze wiele osób jest bardziej świadomych tego co to znaczy wychować dziecko.

Trudniej jest zrobic prawo jazdy niz dziecko. Za bledy na drodze latwiej jest stracic prawo jazdy niz za bledy w wychowaniu dziecka. Co jest bardziej szkodliwe dla spoleczenstwa ? I do czego trzeba byc bardziej "dojrzalym " ? Ponizej definicja, ze slabego zrodla bo wikipedii ale zawsze cos : Dojrzałość emocjonalna - modyfikacja pierwotnych mechanizmów regulacyjnych opartych na popędach i impulsach emocjonalnych w wyniku socjalizacji[1]. W procesie wychowania dochodzi do wyzbycia się przez człowieka form wyrażania emocji charakterystycznych dla okresu dzieciństwa. Osoba dojrzała emocjonalnie świadomie uczestniczy w otaczającej ją rzeczywistości, stosując rozsądek przy podejmowaniu decyzji i w relacjach interpersonalnych, a nie, jak dotychczas, kierując się tylko reakcjami emocjonalnymi. Zmiany w reakcjach polegają na wygaszeniu form wybuchowych, gwałtownych, nieodpowiednich dla danego bodźca i sytuacji. Przemiany te są rezultatem oddziaływań, które prowadzą do wyuczenia się kiedy, w jaki sposób, w jakiej formie i w jakim stopniu mogą być zaspokajane poszczególne potrzeby[2].

Fajnie się tego słuchało, doceniam, że nie musiałam oglądać Petersona, bo nie przepadam za nim, a za Tobą tak

Wolę być piotrusiem Panem tak długo jak mogę niż tyrać na ten system

Ja mam nadzieję, że autor tego filmu nie jest psychologiem bo jeśli jest to jest porażka xD

Bardzo tendencyjny film. Nie podoba mi się szczególnie pewna presja (również w innych filmach na tym kanale) na zwiazki i posiadanie dzieci. Jeśli ktoś zdecydował że woli nie brać na siebie odpowiedzialności za drugiego czlowieka, lecz przeżywać swoje zycie po swojemu, nie bać sie próbować nowych rzeczy i nieraz zaczynać od zera to jest tym złym/dziecinnym/nieodpowiedzialnym?

Świetny materiał stary! 🙏🏻

Szanuję Twój kanał , świetne materiały, aczkolwiek z pozytywnym działaniem zauważenia tego nie wzięte zostało pod uwagę brak dorastania i naturalny rozwój przy jej braku przez czynniki typu wykasowane przez dorosłych posiadanie samego w sobie siebie . W odniesieniu do Ghandiego " jeśli chcemy nauczać prawdziwego pokoju na świecie i jeśli mamy prowadzić prawdziwą wojnę przeciwko wojnie, musimy zacząć od naszych dzieci" - co w przypadku gdy dziecko nie przeżyło bycia dzieckiem ?

Czyli rozumiem, że tylko małżeństwo i dziecko oznacza prawdziwe wykroczenie w dorosłość? Bez sensu. Filmik bardzo tendencyjny. Można być samemu z wyboru, jeśli tylko to komuś odpowiada. A czy nasi dziadkowie i rodzice są szczęśliwi z szybko podejmowanych decyzji? No nie sądzę, biorąc pod uwagę, jak podcinają skrzydła swoim dzieciom. Znasz przynajmniej pięciu rodziców, którzy nie wychowują swojego dziecka tak, jakby im cały czas przeszkadzało? Odpowiedzialna decyzja to nie rozmnażanie się, bo tak trzeba w dorosłości robić, tylko jeśli czuję, że nie będę dobrym rodzicem czy partnerem, to nie wchodzę w to i już. To jest odpowiedzialna decyzja. Taki filmik sprzed 50 lat moim zdaniem.

Czyli według psychologów rozwijanie siebie i nie zawarcie małżeństwa poto by żyć z innym człowiekiem jest złe i jest chorobą?? Jeżeli człowiek w wieku 25 - 30 lat nie ma potrzeby związku stałego a w zamian tego rozwija siebie i tylko siebie bo nikt za niego życia nie przeżyje to znaczy że jest według psychologów niedojrzały?? Hmm w takim razie zostanę PIOTRUSIEM do końca bo według mnie jeżeli ktoś nie ma najmniejszej wewnętrznej potrzeby zakładania rodziny a całe społeczeństwo którym się otacza wymusza na nim podjęcie decyzji o zakładaniu rodziny to problem nie jest w tej osobie tylko w ludziach dookoła którzy myślą że mogą sterować taim człowiekiem. Cały opis tego syndromu brzmi jak by ludzie którym nie wyszło w życiu i nie robią tego co się im podoba (ok. 90%spoleczenstwa) czują zawiść do ludzi którzy rozwijają swoje pasje i żyją dla siebie. Dziękuję

Jak nazwać kobiety które w wieku 30-40 lat nie mają męża ani dzieci?

KTO NIE PRZYJMIE KROLESTWA BOZEGO JAK DZIECKO,TEN NIE WEJDZIE DO NIEGO (MK 10.15)

Musimy jeszcze pamiętać że czasy się zmieniły, zwłaszcza na zachodzie. Kiedyś tutaj u mnie w Irlandii się wyprowadzano w wieku 16 lat na swoje a dzisiaj jest ciężej z własnym mieszkaniem z powodu cen, zarobków itd. Więc jeżeli ktoś się nie wyprowadził od rodziców lub nie ma pracy jest o wiele głębszym tematem i złożonym. Ale i tak dzięki zza naświetlenie tematu na polskim YT.

Cały opis mojego ojca

Dla autora materiału jedynym sensem życia jest praca, żonka i dziecko. Temu kto w to nie idzie, przypina odznakę Piotrusia. Równie dobrze zamiast gadać o tym syndromie, mógłby po męsku powiedzieć, każdy kawaler u rodziców, bez dobrych zarobków, auta, mieszkania w kredycie, roszczeniowej kobitki i dziecka, to pipa i nieudacznik. Do zaorania.

Zatrzymanie się na pewnym etapie oglądanie filmów i muzyki z lat 80 , ciągle ta sama praca mimo że jej nie cierpi oraz żadnych zmian w życiu naprzyklad Też jest dobre ?

Super odcinek. Właśnie odkryłam , że żyje z Puotrusiem 😢

Przeciętny Człowiek mam pytanie trochę nie na temat ale nurtujące mnie od dłuższego czasu, a mianowicie ile potrzeba złotych na założenie mikro firmy, gdzie zyski nie przekraczałyby 10 000 zł miesięcznie?

Całe szczęście to właśnie faceci mogą sobie na taki tryb życia pozwolić, a kto bogatemu zabroni?

Bardzo mądre pierdu pierdu, najpierw napiętnować i wzbudzić poczucie winy a potem próbować programować człowieka na bycie pożytecznym w waszym matrixie he he he. I jeszcze to rozróżnienie na biednych i bogatych, bo jak jesteś bogaty to ci wszystko wolno a jak biedny to masz zapierd... na tych bogatych w systemie , masz być konsumentem, masz być produktywny, masz być posłuszny, masz trzymać się schematu.

12:14 Nie mozna tak generalizowac. Moja babcia wyprowadzila sie z domu w wieku 35 lat.

Syndrom Piotrusia Pana i wiecznych księżniczek.

Ooo😀 fajny filmik 👍 👏👏 😉👌

Nadgryziony czasem?... Mógłbyś to wszystko wziąć jeszcze raz na warsztat żeby sprawdzić czy czegoś nie przeoczyłeś. Wpędzanie ludzi w naturalny stan chaosu i entropii jest elementem inżynierii społecznej. Polityka tego typu strategii oddziaływania na masy ma swój cel i zamysł. Otwarcie ale w sposób delikatny jest korygowana mediami oraz popkulturą

Nie zgadzam się :) każdy żyje jak chce, nie można zmuszać nikogo do niczego i mówić mu jak ma żyć. Jak ktoś chce być dużym dzieckiem i tak umrzeć, jego sprawa. Chciał bym zobaczyć jak mnie ktoś do czegoś zmusza :p życzę miłego bycia reproduktorem, dla siebie wybieram inna drogę i mam do tego pełne prawo.

A co jeżeli mentalnie masz 30lat w wieku 16 lat?

KAMIL ŚWIERCZYŃSKI ja jestem osobą z niepełnosprawnością ruchową. Mam 29 ale mimo to czasem lubię obejrzeć dobrą Mądrą bajkę. moim ulubionym serialem animowanym są "Siostry ten serial opowiada o 2 siostrach Wandy i marin wandy jest romatyczka a marine lubi bawić się swoimi pluszakami na wzajem sobie dokuczają ale bardzo Się kochają gorąco polecam ten serial animowany (jeśli lubicie takie seriale animowane ja oglądam ten serial (prawie codziennie bardzo go polubiłem bo opowiada o relacji między rodzeństwem uważam, że we współczesnych bajkach dla dzieci jest zdecydowanie za dużo przemocy i przekleństw przykładem bajki która niszczy psychikę dzieci są "Władcy much ta bajka to koszmar i tragedia zdecydowanie nie dla dzieci mam apel do rodziców obserwojcie jakie bajki i jakie treści są w tych przekazywane waszym pociechom, bo to będzie miało później wpływ na ich rozwój intelektualny a przede wszystkim rozwój psychiczny pozdrawiam.😊

Wszystko fajnie i pięknie. Tylko trzeba uwzględnić że w Polsce nawet jak się pracuje i awansuje 7 lat w jednej firmie to czesto dalej nie jest to umowa na stałe dająca możliwości kredytowe i dalej to są śmieszne pieniądze czesto niepozwalające na samodzielne życie.

Lubię większość Twoich filmów, czasem coś mogę się z nich nauczyć, ale tu moim zdaniem skończyłeś na tarczy. Nie wiem, nie udźwignąłeś tematu? Albo popadasz w stereotyp albo kompletnie go rozmywasz, ślizgając się po nim. Do każdej konkluzji, które podajesz w trakcie filmu można dodać tyle "ale" lub "pod takim, a takim warunkiem, że traci swoją ostrość." Poza tym kto miałby konkluzywnie stwierdzić, że ten i ten jest Piotrusiem Panem czy otoczenie, czy dana osoba? Jeśli nie wiadomo kto, to proponujesz wyjście z bajki, proponując inną bajkę. Teraz, co do pobytu w Nibylandii. Zakładasz skrajnie woluntarystyczne opcje, że jak ktoś tylko chce, to z niej wychodzi. Zupełnie nie dostrzegasz, że wiele osób może tkwić w zawieszeniu z różnych powodów, wbrew własnej woli i nic nie może z tym zrobić. Teraz mój własny przykład, na szczęście już sprzed wielu lat. Przez wiele lat ślizgałem się z jednej pracy na umowę zlecenie na drugą za marne grosze. I alternatywą była karuzela podobnych umów, gdzieś indziej plus setki rozmów dyskwalifikacyjnych z powodu braku doświadczenia lub wymaganych osiągnięć. Oprócz tego byłem uwiązany kilkoma innymi sprawami, że nie miałem żadnej dobrej alternatywy. Byłem jakby nie patrzeć w Nibylandii - tzn. na drodze donikąd. Ale byłem Piotrusiem Panem? Chyba w żadnym razie. Nie byłem w sytuacji, bardzo wielu potencjałów, tylko żadnych potencjałów, tzn. każda ścieżka była drogą donikąd. Kluczowe i najważniejsze znaczenie mają tu pieniądze. Wbrew temu, co piszesz w innym komentarzu, mogłem z bagna zacząć się wydrapywać dopiero wtedy. gdy zacząłem dysponować odpowiednią górką finansową. I jeszcze jedno - czas. Dobrze jest jak pewne rzeczy w życiu znajdą swój odpowiedni czas. Jak ten okres minie, nie ma sensu już ich nadrabiać. I dokładnie na odwrót - znów mój przykład - teraz angażuję się w różne sprawy, które powinienem zrobić może 15-20 lat temu, jedne poważne, inne mniej, z myślą - jak nie teraz, to już nigdy. I co wracam może teraz do postawy Piotrusia Pana? Jeszcze jedna rzecz - współczesne otoczenie kulturowe wręcz wymusza na każdym podejmowanie coraz to nowych wyzwań, brak ostatecznego zdefiniowania. I dodatkowo bycie aktywnym konsumentem - co już jest sąsiaduje z postawą priotrusiopanową. Np. Po cholerę korzystasz teraz z np. Windows 10, czy innego Linuksa czy np. XP nie był wystarczająco dobry? Po cholerę np. multiplikujesz treści Jordana Petersona, czy nie wystarczyło podać linka do nich, ewentualnie dodać edycję polskich napisów?

A jeśli ktoś nie ma biologicznej potrzeby posiadania rodziny? Albo jeśli ktoś z jakiegoś powodu decyduje się na życie singla, to czy faktycznie ten wybór jest ucieczką od odpowiedzialności i czymś dziecinnym? Czasem (przynajmniej moim zdaniem) rezygnacja z tego wymaga większej dojrzałości. To tak jakby posiadanie czegokolwiek np. samochodu lub mieszkania miało świadczyć o tym, że człowiek jest dojrzały i odpowiedzialny. Może być jedynie dumny, że coś osiągnął lub zdobył, ale nie czyni to go dojrzałym. W czym osoby tyrające w wieku 40 lat na stanowiskach takich jak pakowacz, podstawowy monter w fabryce, mc donalds, kasa w markecie i telemarketing są gorsze od innych ludzi? Nie rozumiem jak można twierdzić, że "to jest naprawdę przykre". Są to normalne zawody, potrzebne i ważne zawody. Ja osobiście podziwiam takie osoby, często pracujące w złych warunkach za marne grosze. Nie każdy byłby w stanie to wytrzymać. To, że te osoby podjęły taką pracę, już może świadczyć o dojrzałości (ale nie musi). Tak samo jak posiadanie "świadectwa dojrzałości" nie czyni z nikogo dojrzałej i odpowiedzialnej osoby, tak też posiadanie jakichkolwiek osiągnięć w dziedzinie nauki czy pracy nie czyni nikogo dojrzałym. Ale to tylko moja opinia. Mówisz "Czy żyjemy by usatysfakcjonować oczekiwania innych osób względem siebie. No zdecydowanie nie." Potem pada słowo "ale.." i zaprzeczenie tego co wcześniej powiedziałeś z naciskiem na mówienie innym jak powinni żyć (w tym gloryfikowanie posiadania rodziny, nazywanie idiotami ludzi, którzy pracują na podstawowych stanowiskach/zmieniają partnerów, mówienie jakich zawodów nie wybierać, bo "to naprawdę przykre", że ktoś pracuje na kasie w markecie, twierdzenie, że zmiana pracy co pół roku jest czymś jeszcze gorszym. A pod koniec filmu pada stwierdzenie "Mam na myśli to by stać się kimś kto jest dla innych ważny". To jak w końcu? Zawód kasjerki w markecie nie jest ważny? Podejmować decyzje samodzielnie, czy przy ich podejmowaniu brać pod uwagę oczekiwania innych?

Ja od dziecka marzyłam o poważnym robieniu komiksów, ale tyle się nasłuchałam od rodziny komentarzy na ten temat, że bardzo ciężko mi się za to zabrać, a nie mieszkam z rodziną od paru lat.

5:09 keltuz? Który mówi jak jest

świetna końcówka którą wysłuchałem z przyjemnością:) jednakże życie to kurewski "dołek" i jeżeli miałeś już od małego dzieciaka przejebane to choć byś góry przenosił to pewnego poziomu nie przeskoczysz. Życzyłbym sobie spełnić choć kilka z drobnych marzeń jakie mam abym odchodząc z tego pojebanego świata mógł sam sobie powiedzieć "udało się" :( :)

obejrzałem ten materiał i jakoś dziwnie mnie sfrustrował mimo że mam dopiero lat 20 i właśnie mogę sobie być nie odpowiedzialny, a i tak strasznie mnie rozdrażnily te fakty czy może bardziej tezy, coś się boje ze za dziesięć lat tez mogę być tym Piotrusiem panem

14sto godzinną szychte a nie sztyche,błąd wystąpił ale ludzką rzeczą sie mylić...

ja jestem takim czlowiekiem. to wielka tragedia dla mnie i dla mojej rodziny

E tam. Niech każdy robi po swojemu.

A jak odnaleźć cel i sens w wieku 25 lat? Pomocy

Myślę, że część z osób krytukujących film źle zrozumiało jego sens. Podane tutaj schematy zachowań to jedynie przykłady charakteryzujące branie odpowiedzialności za swoje życie. Myślę, że istnieją warunki gdzie będąc singlem i mieszkając z rodzicami nie zachowywać się jak osoba z owym syndromem. Jednak tak jak zaznaczyłem już wcześniej i jak wspomniano w filmie - ważne jest by brać odpowiedzialność za swoje decyzje, które są w miarę przemyślane.

Trafiłeś.

Jestem piotrusiem panem. Pozdrawiam. Mogę zrobić AMA

A co z 30 letnim Piotrusiem Panem, ktory wprawdzie nie mieszka z rodzicami, pracuje, chciałby mieć żonę, dzieci lecz ogromnie niska samoocena, na samą myśl o próbie "poderwania" partnerki doszczetnie go paraliżuje. Z gory wie, że nigdy nie będzie w związku, bo która by chciała takie "zero" jakim jest. Zresztą nigdy nie był w związku, mimo 30 stu lat życia?? Podajesz przykłady, w więszkości tych "Piotrusiów" ktorzy jakis tam zwiazek tworzą i maja teorytyczną szansę na slub czy zalozenie rodziny. Ehh. Zycie jest bez sensu.

No, a jak podjąc odpowiedzialne decyzje na przyklad ślub po wpadce w dziecko z osobą która tak na prawde nie kochamy z całego serca i mając pasje i plan na życie które tej osobie nie pasują? To dalej uciekanie do nibylandi?

nie mieszkam z rodzicami ale mogłabym mieszkać gdyby nie było to na wsi, a tak to wyprowadziłam się w wieku 19 lat. Mieszkanie z rodzicami ma sens jeśli trzeba im trochę pomóc albo by nie było sami, ale jeśli są zdrowi i nie potrzebują pomocy mieszkanie z rodzicami ma jeszcze sens gdy ma się jakiś plan np. zaoszczędzić pieniądze na lepszy start, bo też bez sensu jak jest dom pusty a wynajmować i komuś kasę płacić za mieszkanie obok dla samej zasady. Mój brat po ślubie mieszkał w domu z żoną i oszczędzali na mieszkanie a teraz już mają prace w zawodzie i mieszkanie. Ja przez to, że wyjechałam z kraju dłużej mi to wszystko zajęło bo i na studiach musiałam sama się utrzymywać. Jakbym miała rodziców pod ręką to bym chętnie skorzystała, zaoszczedzilabym przez to dużo stresu i czasu. Aczkolwiek przez to, że byłam na swoim utrzymaniu tyle czasu a mój już mąż, jak jeszcze się nie znaliśmy, mieszkał z rodzicami będąc na studiach to widzę różnicę w myśleniu. Natomiast video to wypisz wymaluj mój ex, przez którego zmarnowałam kilka lat zanim zorientowałam się, że ów Piotruś pan niby niezależny itp ale boi się związku itp. nie rozumiem jak ktoś może być dość sukcesywny w pracy itp osiągnięcia a biorąc pod uwagę, że jest 10 lat starszy i ma juz 41 lat nadal jest sam bo boi się zobowiązań, a ja już rok po ślubie z facetem, który już po miesiącu mi się oświadczył. Wniosek chyba taki, że mieszkanie z rodzicami czy nie nie ma naprawdę znaczenia, choć niestety przez te różne stereotypy, osoby mieszkające z rodzicami mają trochę kompleksy i niepotrzebnie. Osobiście nie przeszkadzałoby mi gdyby facet mieszkał z rodzicami ale np powiedział, że mieszka bo kasę oszczędza, wolałabym takiego niż co by mieszkał sam i zero na koncie bo w klubach wszystko poszło na głupoty. To jest bardziej nieumiejętność życia jak dla mnie.

Dorzuciłabym jednak spojrzenie wychodzące poza stereotypy kulturowe. Rodzicielstwo to wybór, zmiana kariery jest często koniecznością w dzisiejszych czasach, ślub to też jest kwestia kulturowa - jako model, raczej tradycyjny, relacji. To, że osoba nie decyduje się realizować społecznie - kulturowych wzorców, nie oznacza, że unika odpowiedzialności, czy wchodzenia w dorosłość. Dojrzałość emocjonalna to dla mnie postawa. Wielu Piotrusiów Panów ma dzieci, ukierunkowaną stabilną karierę i są po ślubie. To nie ta bajka ;)

A co w momencie gdy nie miało się "dzieciństwa" ??? dorastanie było przy okazji ..

to o mnie

Dzięki za spoiler kreskówki

Dla mnie to jest zanadto nadużycie. Natomiast coś tam prawdy powiedziałeś. Ale chciałbyś kolego wrzucić wszystkich do wora zwanym nieodpowiedzialność. A to po prostu czyste lenistwo wygodnictwo i niekoniecznie syndrom. W filmie nie brakuje niczego. Pasuje czasem pomyśleć o ludziach którzy mogą mieć inne poglądy i priorytetem dla nich nie jest czy dziecko czy praca. Mnisi siedzą po turecku, zyja z utrzymywania przez ludzi. Czyli wnioskując mając 60 lat to min przez 40 byli w syndromie Piotrusia?

Przeludnienie stop! Niestety utrwalasz pogląd że posiadanie dziecka jest konieczne!

Witaj Leszku, szanuję cię i doceniam twoją twórczość. Niestety pod tym filmem musiałem dać łapkę w dół ze względu na strasznego dołka, kiedy się zorientowałem, że idealnie pasuję do omawianego zagadnienia. Teoretycznie, wiedząc o tym powinienem ruszyć dupsko i próbować to zmienić... ale mam na to za słabą psychikę i nerwy, oraz charakter osoby chodzącej wiecznie z białą flagą wobec przeciwności.

Bardzo ciekawy filmik. Sam od dawna widzę w sobie ten syndrom, ale wiecie co? W ogóle mnie to nie boli. Już dawno odkryłem, że to co mówią wszyscy (dosłownie-jako ogół (tzw. mainstream) można (a nawet trzeba) wsadzić między bajki. Nauczyciele, rodzice, "specjaliści" z telewizji śniadaniowej etc. udzielają rad, straszą niewiadomo czym. Będziesz biedny, ktoś Cię pozwie do sądu, nigdy nie znajdziesz kobiety, bla bla bla. A najważniejsze to żyć zgodnie z sobą. I można być zadowolonym, można znaleźć kobietę, która jest normalna i ma gdzieś konwenanse. Bo takie dopasowywanie się pod standardy do niczego nie prowadzi. Można zarabiać 2k i korzystać z życia, a można zarabiać 200 i żyć jak łajza. Jak jesteś szczęśliwy, wstajesz rano z dobrym nastawieniem to będą ci się przytrafiać dobre rzeczy, otoczysz się ludźmi, którzy będą cię lubić i będziesz ich pewny, bo widzą jaki jesteś i im to będzie pasować. Czy warto się przejmować ramami narzucanymi przez system, który nas zniewala i starać się w te ramy wpasować za wszelką cenę za lajki na fejsie czy lepiej żyć? Ja chodzę uśmiechnięty, cieszę się, że żyję i pracuję żeby było lepiej. Nikt za mnie życia nie przeżyje, a ja go nie chcę przeżyć jako niewolnik banku z kobietą, której wiecznie coś nie pasuje i pod presją innych, którzy wiedzą lepiej co jest dla mnie dobre. Jestem Piotrusiem Panem? Może i tak, ale żyję zgodnie ze sobą. Pozdro.

Absolutnie materiał o mnie 😂

Nigdy nie będę przeciwny wolnej woli, by każdy żył tak jak jest mu łatwiej, wygodnej czy lepiej. Ale nie jestem w stanie zdzierżyć narzekania w postaci "Ja ciężko pracuję już 35 lat i nic z tego nie mam" W tym staże, praca na czarno w najlepszych momentach wynagrodzenie w okolicy minimalnej krajowej. Jeżeli ktoś chce całe życie pracować w miejscach pracy gdzie nie wymaga się myślenia to niech później nie narzeka na niski standard życia.

w kopalni jest szychta, a nie sztycha :P

jakie głupoty. robienie gówniaka nie ma nic wspólnego z dojrzałością emocjonalną XDD to że twój stary albo dziadek wpadł bo chciał bzykać to nie jest żadne osiągnięcie. Osiągnięcie to jest doktorat, kariera naukowa, a nie wsadzenie pisiorka w cipuszkę i życie na kredyt. a bycie doskonałym w jednej dziedzinie nie przeszkadza w żadnen sposób w ROBIENIU TEGO, CO CI SIĘ PODOBA. tylko idioci się dostosowują do średniaków.

Zastanawiam sie dlaczego natura nas tak urzadzila, ze mozemy "se zrobic dziecko", zanim psychicznie i spolecznie dorosniemy?

Brawo odkryłeś jego słaby punkt I teraz wiemy dlaczego piotruś pan coś przed nami to ukrywał słabość piotrusia pana to kamień zguby a jego gniew był w wulkanie uczyłeś się o tym w szkole czy byłeś dzieckiem jak to odkryłeś o chorobie piotrusia pana że zachorujemy to co on jakim cudem to ci się udało