Wieczni chłopcy | Coraz później dorastamy? 

Zapraszam też na przetłumaczony fragment wykładu psychologa Jordana Petersona na temat unikania dorastania i brania odpowiedzialności: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-9D5qTlSqB1w.html

Ten idealny system dorastania nigdy nie działał. Ludzie robili to, bo po prostu musieli. Dziś jesteśmy pierwszy raz w momencie kiedy możemy ten system oszukać, bo jest po prostu dostatecznie dobrze.

Czy stawianie w jednym zdaniu zarzutu wobec młodych jakoby niewyprowadzali się z domów rodzinnych i mówienie, że coraz mniej jest domów wielopokoleniowych, nie stoi w sprzeczności?

Poprzednie pokolenia po prostu nie mają nic wartościowego co by mogły przekazać nowym pokoleniom. Dały się wpuścić w maliny systemowi który jest nastawiony na eksploatowanie ludzi wyśrubowując to do granic możliwości, i zasłaniając się pseudowartościami które tylko pozornie są przyzwoite. Poprzednie pokolenia po prostu nie wypracowały sobie takiej mądrości jaką rzekomo miałyby przekazać w spadku następnym pokoleniom. Ten proces w społeczeństwie jest dość niepokojący. Ale nie mam teraz cierpliwości do nabijania sobie tym głowy. Zostawiam komentarz dla statystyk i kciuka w górę.

Matrix społeczny , nakazuje ożeń się wez ślub ,kredyt ,zrob sobie dziecko będziesz akceptowany przez szarych przeciętniaków ,mas zwanych społeczeństwem🙂

Mam 30 lat od 8 jestem w pełni niezależny finansowo. To ja pomagam dla rodziców i brata. Ale nie zamierzam zakładać rodziny. Bo takiego dokonałem wyboru a nie że jestem nie dojrzały. Nie podoba mi się wciskanie ludzi w taki szablon. Jakby musieli spełniać określone kryteria społeczeństwa

W wieku 23 lat juz straciłem zapal do czegokolwiek, jeszcze 2 lata temu mówiłem sobie, że góry poprzenoszę. Ta rzeczywistość jest okropna. Końca cierpienia nie widać

Muszę się niezgodzić. Pomijając skrajne przypadki, tj. 40-latkowie na utrzymaniu rodziców, większość osób stara się wziąć jakąś odpowiedzialność za własne życie (patrz nastoletni bunt, który zazwyczaj ogranicza się do zmiany sposobu ubierania czy słuchanej muzyki), z czym często to właśnie rodzice mają problem. Nie widzę niczego niedojrzałego w zbieraniu figurek kolekcjonerskich. Ot, pasja jak pasja. Nie uważam, żeby osoby, często zresztą starsze, zajmujące się filatelistyką czy numizmatyką i nierzadko wydające ogromne kwoty na stuletnie znaczki pocztowe były w jakikolwiek sposób dojrzalsze niż ci, którzy wolą kupić sobie figurkę postaci z gry. Wciąż pozostaje to magazynowaniem zupełnie niepotrzebnych śmieci, zmienia się tylko obiekt zainteresowania, ale jakoś poważniej brzmi dyskusja o groszach praskich niż popkulturze. To samo tyczy się zresztą dzieł sztuki czy zwykłych domowych bibelotów. Nie wiem czy kupiony za parędziesiąt złotych gipsowy słonik na szafce pod telewizorem niesie za sobą jakiś specjalny ładunek dojrzałości, którego nie niesie postawiony w tym samym miejscu plastikowy Spiderman. Też się zastanawiam czy kiedyś ludzie faktycznie byli tacy dojrzalsi czy po prostu posłuszniejsi i bardziej zdyscyplinowani. Jedenastoletnia dziewczynka nigdy nie była dojrzała, a jednak nic nie stało na przeszkodzie, by wydać ją za mąż. Nie miała wyboru, musiała robić to, co tłuczono jej do głowy przez całe życie, miała jeden wzorzec. Tak, kiedyś kilkunastolatkowie dowodzili armiami - tylko że oni byli do tego przygotowywani całe życie, a teraz osoba w takim wieku przygotowuje się do pisania idiotycznego egzaminu państwowego i traci czas na bezmyślne zakuwanie śmieciowych informacji bez jakichkolwiek zastosowań praktycznych. No i nie może się sama umówić do lekarza. Co do odpowiedzialności - zawsze byłam mocno nadodpowiedzialna i nie pozwalałam sobie nawet na najmniejsze szaleństwa. Zapewne wiele momentów przeciekło mi przez palce, bo się bałam i skupiałam na konsekwencjach zamiast cieszyć się chwilą. Zawsze były jakieś sprawunki i coś do załatwienia z tyłu głowy. Nie mam żadnych ciekawych wspomnień. Nie mówię tu o robieniu rzeczy naprawdę ryzykownych, a o drobnostkach, które może i by rozeźliły rodziców, ale nie doprowadziłyby do niczego poważniejszego. Czy tego chcemy dla wszystkich dzieci?

4:28 "Wśród półdorosłych przeważają mężczyźni, być może dlatego, że po prostu łatwiej sobie na to pozwolić." A może dlatego, że retoryka półdorosłości tak naprawdę jest skupiona na mężczyznach? To mężczyznom zarzuca się, że są dużymi dziećmi, bo nie spełniają tego czy innego kryterium "bycia mężczyzną". Rytuały inicjacji dotyczą mężczyzn. Pójście do wojska dotyczy mężczyzn, przynajmniej w kontekście dojrzewania - nikt nie zarzuca kobietom, że te to nawet w wojsku nie były. Większość tego filmu opowiada o tym, dlaczego mężczyźni z tego czy innego powodu są postrzegani jako niedojrzali. O kobiecą niedojrzałość może zahaczać jedynie fragment o tym, jak kobiety twierdzą, że nie potrzebują i nie chcą wsparcia samców - ale można to rozumieć dwojako, również jako sygnał, że mężczyźni zawiedli, bo nie mają nic do zaoferowania. Tak naprawdę nie ma jasnego kryterium na określenie, czy kobieta jest umysłowo dojrzała, czy nie. Nawet na kobietę, która nigdy nie podjęła się założenia rodziny, mówi się "stara panna", a nie "duża dziewczynka" lub coś w tym kierunku. A na dojrzałość mężczyzny kryteriów jest multum - że nie był w wojsku, że prawiczek, że mieszka z rodzicami, że lubi zabawki, że nie wyrósł z gier, że unika odpowiedzialności, etc. Można powiedzieć, że ciężar dorośnięcia spoczywa wyłącznie na mężczyznach, a kobiecie ten przywilej przypisuje się, mówiąc kolokwialnie, z urzędu, bez względu na jej dojrzałość mentalną.

Kurde… na drugim miejscu? Mieszkania od 8.000 za metr nawet w małej mieścinie to gdzie mają się wyprowadzać?

Po napisaniu miliona słów usunąłem wszystko żeby nie marnować wam czasu. W mocnym skrócie W Polsce jest kurwa tak drogo ,że młodych ludzi nie stać po prostu żeby mieszkać samemu a co dopiero z dziećmi. Nie mówiąc już o tym ,że JA nie mam zamiaru zapierdalać na dom i rodzinę robiąc nadgodziny tylko po to żeby na koniec miesiąca mieć dla siebie -300zł. Jak na moje z pensji powinno być tyle kasy żeby starczało na dom, jedzenie, samochód i jeszcze z tego odłożyć (czy to na wyjazd czy na własny dom/firmę / marzenie a nawet na nagłą potrzebę którą może się okazać uszczelka pod głowicą) każdy kto myśli inaczej jest niewolnikiem.

Warto też dodać że obecnie dużo droższe obiektywnie są mieszkania. Gdy powiedzmy jeszcze 20-30 lat temu można było kupić mieszkanie za równowartość +/- 25-30 najniższych krajowych tak obecnie koszt mieszkania o podobnym standardzie to ok. 90-100 najniższych krajowych... Po prostu chciałem wskazać że to też jest problemem dla osób które obecnie wchodzą w dorosłość. Celem wizualizacji tego problemu. Moja babcia na przykład bowiem w wieku 25 lat miała już własne mieszkanie. Dla przykładu moja ciocia (bo ona miała najwcześniej) własne mieszkanie miała dopiero w wieku lat 30. Nie chce popadać w narrację "kiedyś to było". Chodzi mi o to że obecnie ciężej jest podjąć decyzję odnośnie tego żeby z domu się wyprowadzić... Nie tylko choć oczywiście też ze względu na to że młodzi dorośli obecnie chcą przedłużać sobie młodość...

Mam kilka przemyśleń po tym materiale; 1. "Zabawki" dla dorosłych to może być konsekwencja rozpowszechnienia się kultury graczy ( kiedyś nazywani nerdami i gikami). Może być to też swego rodzaju odpowiednik ozdób i posążków takich jakimi ozdabiano gabinety i salony (np. XIX wieczne gabinety angielskie) 2. Wydłużenie dzieciństwa i stanu pośredniego może być związane z ogólnym wydłużeniem się życia ludzi. 3. Wzrost zaangażowania młodych ojców jest faktem poznałem kilku takich ciekawe jest to że to nie musi być wyłącznie bunt przeciwko wzorcom toksycznego ojca ale i świadomość że dziecko z czasem zacznie się dystansować od rodziców w sposób naturalny.

Coś wam powiem z własnego doświadczenia, bywa też tak, że młodzi dorośli wciąż mieszkają z rodzicami, którzy z różnych względów potrzebują wsparcia, bądź chcą naprawić dawne błędy. Choć obecnie mieszkam z braćmi i rodzicami z problem alkoholowym, to syndrom Piotrusia Pana jest mi obcy, gdyż w moim przypadku zgubiła mnie przede wszystkim nieszczęśliwa miłość i mogę o tym opowiedzieć. Jeśli chodzi relację między mną a Patrycją, to przyznaję, że po ukończeniu gimnazjum i w późniejszym czasie bardzo się od siebie oddaliliśmy i nic z tym nie zrobiłem, byśmy się zbliżyli. Do tamtej pory spędzałem z nią zbyt mało czasu, brakowało mi odwagi, by jej powiedzieć o swoich uczuciach. Innymi słowy kompletnie nawaliłem. To w dużej mierze skierowało ją w kierunku najpierw Damiana, a następnie Roberta i to z tym drugim się związała, a nie ze mną💔. W dniu, w którym oboje się rozstaliśmy miałem jeszcze szansę na naprawę swoich błędów wynikających z zaniedbań, jednak z niej nie skorzystałem i definitywnie się😰 rozstaliśmy💔. Czuję się winny tego, że Patrycja związała się z Robertem, a nie ze mną. Totalnie nawaliłem. Jedno jest pewne. Wspólny rozdział, mój i Patrycji, dobiegł końca i do siebie już nigdy nie wrócimy, nie widzę na to żadnych szans😥. Nie utrzymujemy też że sobą żadnego kontaktu, tak jest dla nas obojga najlepiej, choć wciąż coś do niej czuję. Sam nie mam dzieci i szczerze mówiąc to żałuję, że moje życie potoczyło się tak a nie inaczej💔😢. Jednak czasu nie da się cofnąć, pomimo tego, iż tęsknię za szczęśliwym życiem rodzinnym z ukochaną kobietą i własnymi dziećmi i miałem na to swoją szansę, której jednak nie byłem w stanie wykorzystać💔😢. Zdaję sobie sprawę z tego, że właściwie skazałem się na bezdzietność poprzez rozstanie z Patrycją, wówczas powiedzieliśmy sobie wszystko. Jednakże tak jest dla nas obojga najlepiej, ma już nowe życie, ze swoim ukochanym mężem, potomstwem i nie chcę jej tego wszystkiego niszczyć. Ja tymczasem czuję, że od tamtego czasu już totalnie pobłądziłem, a moje życie kompletnie się zawaliło. Odkąd to się stało minęło dużo czasu i wciąż czuję, że w sferze miłosnej prześladuje mnie pasmo nieszczęść. Zakochałem się w niewłaściwej dziewczynie. Parę dziewczyn też mi się podobało, ale za każdym razem nic z tego nie wyszło. Są ludzie, którzy lubią żyć w tak zwanych miłosnych trójkątach, jednak to nie jest dla mnie i nie potrafię sobie wyobrazić siebie w miłosnym trójkącię. Prawda jest taka, że wciąż coś czuję do Patrycji i zależy mi na tym, by była szczęśliwa, ze swoim ukochanym mężem i swoim potomstwem. Nie chcę jej tego wszystkiego niszczyć. Moje życie m nie potoczyło się tak jakbym chciał, ale widocznie taki już mój los, który już nie raz ze mnie zadrwił. Prawdopodobnie do końca swoich dni będę musiał żyć ze świadomością, że zmarnowałem sobie życie przez nieszczęśliwą miłość do kobiety, która mnie nie kocha. Jak już wcześniej wspomniałem nie mam ani żony, ani dzieci i nie jestem z tego powodu szczęśliwy. Wszystko przez to, że się nieszczęśliwie zakochałem w dziewczynie, która mnie nie kochała. Jak do tej pory w swoim życiu popełniłem wiele błędów, jednak to, że zakochałem się w niewłaściwej dziewczynie było moim największym błędem mojego życia. Właśnie przez co moje życie właściwie legło w gruzach i do tej pory nie potrafię sobie tego wszystkiego poukładać. Wszystko co mi pozostało po mojej miłości do Patrycji to, ból, żal, wstyd i duże wyrzuty sumienia za to, że nie dość że ona mnie nie kochała, to do tego nie byłem w stanie zebrać się na odwagę i powiedzieć jej o swoich uczuciach. Dlatego również się rozstaliśmy, co zresztą ciężko przeżyłem. Jednak właśnie tak jest dla nas obojga najlepiej, gdyż Patrycja potrzebowała stabilizacji z kimś, z kim założy swoją rodzinę, a tymczasem byłem zupełną niewiadomą. Chociaż naprawdę ją kochałem, to jednak wolałem właściwie już w zarodku zakończyć ten związek, gdyż wszystko mogłoby się potoczyć bardzo różnie. Od tamtej pory minelo bardzo dużo czasu, a mimo to cały czas jest mi ciężko żyć ze świadomością, że zmarnowałem sobie życie przez to, że się nieszczęśliwie zakochałem w niewłaściwej dziewczynie, a związek z którą się zakończył zanim tak naprawdę się zaczął. Do tego boję się wchodzić w kolejny związek z obawy że znów się nieszczęśliwie zakocham. W końcu w sferze miłosnej co do relacji z Patrycją czy Dominiką, popełniłem wiele błędów, których naprawić nie jestem w stanie. Szczerze mówiąc mimo tego iż wciąż coś czuję do Patrycji, to skłamałbym twierdząc że odpowiada mi bycie singlem, choć właśnie tak jest z resztą dla nas obojga najlepiej. W końcu ona mnie nigdy nie kochała, a mi z kolei zależało na tym z by ona była szczęśliwa z kimś, kto ją kocha. Prawda jest taka, że cały czas jest we mnie wiele goryczy, nie potrafię pokochać siebie po popełnionych przez siebie błędach zwłaszcza w sferze miłosnej i uczuciowej, do tego nie jestem gotowy na kolejny związek i w dalszej perspektywie zakładanie rodziny. Z resztą sam nie wiem czy kiedykolwiek na to będę.

Sprawa wygląda tak, że najlepiej jak się zadłużysz na całe życie w tym niepewnym świecie, zrobisz kobiecie dwójkę czy trójkę dzieci, którym poświęcić musisz cały czas wolny pomiędzy zapieprzaniem na to wszystko na dwóch etatach albo dorabiając (no chyba że jesteś w 8-10% inteligentnych i grubozarabiających) oczywiście poświęcając hobby i życie towarzyskie tylko po to, żeby ktoś powiedział że jesteś "dojrzałym i odpowiedzialnym mężczyzną". No dzięki za taki deal. Raz że mnie na to nie stać bo nie jestem nikim wykwalifikowanym a dwa że ze 2/3 facetów którzy się tego podjeli mi to odradza. Najwyżej pocierpię trochę na starość, ale wtedy juz mi bedzie wszystko jedno

6:48 Patrzę na ludzi którzy całe życie ciężko pracowali myśląc tylko o starości i żaden z nich nie jest szczęśliwy. Czekanie z życiem do emerytury to samobójstwo

Ktoś mi może powiedzieć, po co dorośleć? Po co brać odpowiedzialność za kogoś, jesli nie trzeba tego robić? Żeby ktoś poklepał po plecach i powiedział "ale jesteś odpowiedzialny"? Zwłaszcza w przypadku mężczyzny. Co masz z małżeństwa, zwłaszcza z "wyemancypowaną" kobietą? Orgazm. Jak jej głowa nie boli, oczywiście. A co poza tym? Właściwie, to... nic. Masz spokojnie ok. 1/3 szans, że Twoje małżeństwo się rozleci a kobieta Cię oskubie ze wszystkiego - i z dzieci. Poza tym co czeka na tym świecie Twoje dzieci? Jaki świat one zastaną? Czy własny egoizm, chęć przezycia silnych emocji, uniknięcia innych, i doznania pewnych przyjemności fizjologicznych usprawiedliwia wrobienie w ten świat kogoś, kto wcale może nie być zadowolony z życia? Kogoś, kto codziennie będzie zasuwał w kieracie kredytu hipotecznego na 50 lat (bo 30 to będzie za mało przy takim wzroście cen). Gdybyś miał gwarancję, że za przeciętną pracę dostaniesz przeciętną pensję pozwalającą kupic dom i utrzymać rodzinę, wystarczy tylko nie być skończonym leniem - to co innego. Ale dziś nawet praca nie jest pewna. Zabawa w biologię jest bez sensu. Posiadanie dzieci to tylko koszt i udręka. Pół biedy, jak owe dzieci zdołają się ogarnąć w życiu a nie stoczą się na dno dobijając tym starych rodziców, jak widzę wokół siebie? Biologia to okrutna pani, bezwzględna i kierująca się tyko i wyłacznie ewolucyjnym "zyskiem", bez względu na koszty i ofiary w ludziach. Kijem i marchewką, niszcząc emocje, zdrowie i życie jednostek prowadzi do swojego celu. Kto się jej oddał na służbę - ma prze.....ne. Dosłownie. Dla nie nasze emocje to coś, co nalezy wykorzystać do cna, cierpieniem "złamanego serca" z jednej strony, potem marchewką orgazmu - z drugiej a na koniec - zużytego wyrzucić na śmietnik. Tylko po to, żeby podobnie postąpić z jego dziećmi.

Myślę, że ludzie nie chcą dorastać, bo po prostu dorosłość wcale nie jest fajna. Każdy z nas tęskni za dzieciństwem, przede wszystkim dlatego, że wtedy nie przejmowaliśmy się cały "życiem i światem" tak jak musi osoba dorosła. A obecnie coraz częściej właśnie nie musi, więc dlaczego nie skorzystać z tej okazji? Skoro życie nie ma odgórnego celu, to dlaczego właściwie postrzegamy wejście w dorosłość, natłok obowiązków i problemów jako coś szlachetnego? Dlaczego uciekanie przed "cierpieniem", które w teorii powinno być oczywistym celem, nagle staje się czymś, co wielu osobom wydaje się patologiczne? Nasi dziadkowie nie mogli sobie na to pozwolić, czasy były zbyt ciężkie. Nasi rodzice mieli już łatwiejsze życia, ale wciąż na tyle ciężkie, żeby nie było czasu na takie refleksje. My mamy taką możliwość. Wiek starczy nie kojarzy się już tak bardzo z mądrością (aczkolwiek nie powiedziałbym że wcale), ponieważ coraz częściej młodzi ludzie posiadają umiejętność głębokiej refleksji. Tak jak kiedś, to co powiedział ojciec czy dziadek było prawdziwe i słuszne, tak teraz coraz częściej zastanawiamy się czy tak faktycznie jest, bardzo częśto, wcale nie jest. Upadek autorytetu to w ogóle ciekawy temat, bo bardzo często okazuje się, że upadły autorytet, tak naprawdę nigdy nie miał fundamentów i opierał się na bezrefleksyjnym przyjmowaniu prawd, wygłaszanych z pokolenia na pokolenie.

Wielkie propsy za umiejscowienie Greci w odpowiednim kontekście. :)

Wale prosto z mostu, mi jak "byłem dzieckiem" to bez przerwy tylko gadano, z 70% wspomnień z tego okresu to właśnie dostawanie za coś ochszanu, niemal żadne wspomnienie z tego okresu nie napawa mnie radością. Teraz pracuje i studiuje, zdąża mi się zasłabnąć w pracy, więc jak słyszę o braniu odpowiedzialności, skończeniu z zabawą itd. to robię xd.

O ile temat wydaje sie ciekawy, to w większości materiał okazał się być bardzo pretensjonalny. Może obecne pokolenia są właśnie bardziej dojrzałe ze względu na zwlekanie na założenie rodziny i próbę osiągnięcia stabilnej sytuacji materialnej. A sam zarzut, że dziecinne jest granie w gry i interesowanie się kulturą odebrałem za żenujący.

Ten film ma dla mnie jakiś dziwny wydźwięk typu "ustabilizuj się" - zrób dzieci ożeń się, weź kredyt na 30 lat. Jakby to miał być wyznacznik dorosłości.

Małżeństwo - rozwód - płacenie alimentów - śmierć.

To niestety był bardzo bardzo słaby materiał. Jest on pełny subiektywnych ocen. Nie podoba mi się forma filmu, która próbuje udawać naukowy / rzetelny materiał. Najpierw prezentuje nam się różne koncepcje naukowe, które po bliższym przyjrzeniu się okazują się być sprzeczne. Przytacza się badanie o uzyskiwaniu pełnoletności w wieku 24 lat, a kilka chwil potem wspomina się o 30+ latkach, którzy samodzielnie pracują i kupują sobie gadżety. Po "zastrzyku" takich różnych nie związanych ze sobą teoriami, następuje cały wywód opierający się o tradycyjne spojrzenie na rodzinę z silnie wydzieloną strefą męską i damską. Plus brak ekonomicznej perspektywie (poza chwilą wzmianką). Brakuje informacji, że koszty samodzielnego utrzymania (na przykładzie Warszawy, która tak często się pokazuje - np tu 2:24) w dużym mieście oscylują w okolicy 2 tysięcy. Co dla młodych osób jest wydatkiem rzędu prawie całej pensji (minimalna obecnie to 2198,67 netto). Ten filmik jest przesiąknięty sentymentalno-romantyczną wizja społeczeństwa, której nie było i nie będzie

Kretynski material, to dodawanie ideologi do ciezkiego losu mlodych ktorych nie stac na mieszkanie i zalozenie rodziny !!!

Większość osób po studiach otrzymuje ofertę 3k na rękę, dlatego jak bardzo nie chcieli by się usamodzielnić, zmuszeni są do bycia zależnymi od rodziców. W wieku 24 lat praktycznie niemożliwe jest zbudowanie rodziny. Oczywiście można, ale pytanie czy jest to odpowiedzialne?

Jak tu dorosnąć kiedy jest 12tyś za metr..

"woleliby nie przyjmować do wiadomości ,że świat jest złożony a proste odpowiedzi nie zawsze są wystarczające..." To zupełnie jak Ty Szymonku 😉

Anime zawsze jednak musi dostać rykoszetem.

Mam 21 lat, jestem po technikum logistycznym, pracuje w sklepie budowlanym, zarabiam 2500 netto, nie mam wujka w sejmie, taty w dużej firmie albo ciotki co ma własną firmę. Bardzo chętnie bym się wyprowadził od rodziców, ale na swoim to nie bedzie życie lecz wegetacja, młodzi ludzie mają bardzo trudny start w dorosłe życie, o wiele trudniejszy niż nasi rodzice 20 pare lat temu. Gdyby w tym kraju dało się godnie przeżyć za najniższą krajową to żaden młody by nie mieszkał z rodzicami :)) , tymczasem masło w sklepie kosztuje już 7 zł a puszka coli 3.5 zł hehehe

Ja się takim ludziom w ogole nie dziwię. Gdzie mają się spieszyć? Bycie dorosłym to tylko problemy i trudy za które nie dostana nic pozytywnego tylko więcej trudów i problemów. A Tak to żyją spokojnie, i są szczęśliwi bo mogą robić to co Kochają i oddać się temu w pełni 🙂

Czy ceny mieszkań będące horrendalne zmuszające mnie do mieszkania z rodziną lub wynajmowania z 3 osobami mają mnie winić za mój wybór? To rachunek czysto ekonomiczny. Wolę mieszkać z rodziną niż wypierdalać się w kredyt na 50 lat

> Narzekanie, że ludzie nie wyprowadzają się od rodziców > Narzekanie na brak rodzin wielopokoleniowych xDDD Ktoś tu nie przemyślał swojego zdania. Wyprowadzenie się od rodziców nie jest żadną miarą dorosłości. Jeśli warunki mieszkaniowe i mamy dobre relacje z rodzicami to po co się ładować się w kredyt na całe życie.

świetny film tylko że ... doskonale poruszasz temat wiecznych dzieci ale mowiąc o braku rodzin wielopokoleniowych i braku szancunku dla starszych pomijasz pewien fakt a mianowicie że ludzie starzy emeryci sami też sie zmienili kiedyś osoby starsze poświecały sie dla ludzi młodych dla przyszłości teraz słychać coraz głośniej narracje że to ludzie młodzi powinni sie poświecać dla starcow i skupiać sie na tym by emerytom było jak najlepiej chodzi mi o to że ludzie młodzi patrząc na emerytów nie widzą wiedzy i doświadczenia tylko żądnych atencji egoistów a takie osoby cieżko szanować

8:52 Bycie ojcem jest czymś co mnie określa i daje cel. Myślę, że mogę sobie na to pozwolić tylko dlatego ponieważ dawno temu przezwyciężyłem przeciwności, pokonałem siebie i stałem się mężczyzną, który może być takim ojcem. Ojcem który wie że może się bawić z dzieckiem w parku, wziąć tacieżyński i że mimo to nadal przyniesie $$ rodzinie. Tyle tysięcy lat a nadal nie wyszliśmy ponad zbieraczy i łowców? Dla mnie kariera to nie cel, to środek do celu.

Mam 31 lat, wyglądam na 22 bo tyle najczęściej mi dają, a nie rzadko i mniej. Prowadzę firmę, ale lubię imprezować i to nie wśród rówieśników, a wśród 17-22 latków. Lubię szczególnie towarzystwo młodych dziewczyn, a używając języka naukowego, jestem klasycznym przykładem efebofila. Czy jestem infantylny? Pewnie z punktu widzenia moich rówieśników, którzy mają dzieci, kredyty i żyją z kobietami, których już nie kochają, a które nie kochają ich, w związkach z przyzwyczajenia i niekiedy konieczności, to jestem infantylny. Niedawno kupiłem sportowe auto, które sporo pali, ale mam z niego ogrom frajdy. Czym jest więc te magiczne dojrzewanie? Czy aby nie zdziadzieniem i narzekaniem na wszystko, co kojarzone z młodymi? Kocham młodość, dla mnie to jedna z najwyższych wartości życia i tylko dzięki temu, że nie wyglądam na swój wiek, mam szansę wycisnąć z tego, co uważam w życiu za najlepsze, jak najwięcej. Jeśli to jest infantylne, to mogę być infantylny do końca swojego życia.

Ja to kurde mam tak, że od zawsze byłem mały dorosły, teraz skończyłem 24 lata i myślę, że zachowuję się jak dziecko. A to przez zerwanie kontaktu z rodzicami.

Chciałbym zauważyć że jest spora różnica w mieszkaniu z rodzicami w bloku a w domu wielorodzinnym. Bo co innego mieszkać w 2 rodziny na 40 m2 a co innego na 160m2 z dużą działką

Świetny film, dobrze wyjaśniający problem, który również i mnie trochę dotyczy.

Żyje w takim środowisku, że 16-latkowie z mojego otoczenia wydają się być bardziej dojrzali niż części 27-latków, których znam, a nawet w niektórych sprawach mniej infantylni od wielu 40-latków

Nawet nie chce mi się oglądać ale się wypowiem a co... Dorosłość to mit. Umiejętność wysłania kilku przelewów na konta usługodawców to nie dorosłość. Odpowiedzialności nikt tak naprawdę nie chce bo jedyne co z nią związane to kłopoty. Taki sam mit jak droga do szkoły naszych starych.

Trochę samozaoranie, czepianie się najpierw faceta, że mieszka z rodzicami (nawet jeśli ma samodzielność finansową, żonę i dzieci ?) a potem że coraz mniej jest rodzin wielopokoleniowych. Na chłopski rozum jeśli ktoś jest trochę bardziej ogarnięty z ekonomii to wie że życie w większej grupie jest korzystniejsze dla budżetu domowego w przeliczeniu na jednostkę. Problem które omawiasz to po prostu dawne kawalerstwo/staropanieństwo które wyewoluowało pod wpływem popkultury.

Teraz niestety rozrastamy się zamiast dorastać.

Pierwsza myśl to skojarzenie ze społecznością Eloiów z "Wehikułu czasu". Pytanie gdzie czają sie Morlokowie O.O

Nic dziwnego, że ludzie coraz wolniej dojrzewają, gdy nic się od nich nie wymaga. Przeciętny młodziak w tym kraju najpierw siedzi 12 lat w szkole, która nie uczy go prawie nic pożytecznego, a potem, często lekkomyślnie, idzie na studia, na których spędza kolejne 5+ lat (albo i więcej, jeżeli studiuje więcej fakultetów), przez cały ten czas wręcz wypierając myśl o tym, że kiedyś będzie żył na własny rachunek i pracował na swoje utrzymanie.

Jak dobrze że nie trzeba zakładać rodziny, nie mam zamiaru pchać się w tą pułapkę.

To nie kryzys. To rezultat prania mózgów i dekad ogłupiania.

Ja mam 19, ale odnoszę wrażenie jakbym dalej tkwiła mentalnie w gimnazjum. Rówieśnicy nazywali mnie ,,dziecinną" w podstawówce, ale, o ironio, dorośli mówili mi, że jestem zaskakująco dojrzała. Teraz po prostu nie czuję się jak człowiek dorosły, ani nawet nie chcę nim być, choć mieszkam sama i studiuję, a to tego wymaga. Już nie wspomnę o związkach, a niestety czuję się do tego zmuszona. Mówiąc krótko, potrafię rozumować i zachowywać się znacznie dojrzalej niż nawet wielu dorosłych z mojego otoczenia, ale w głębi duszy dalej jestem dzieciakiem, który chce się wspiąć na drzewo i grać w gry z kolegami z podwórka. To nie dlatego, że to prostsze - głęboko wierzę, że trudniejsza droga jest tą lepszą - to raczej wynik straconych nastoletnich lat i nie miałam czasu dojrzeć. Ale to tylko spekulacje...

Mam 32 lata - pracuję, lubię podróżować, imprezować i kobiety z innych krajów XD Nie w głowie mi kredyt na 30 lat i 3 dzieci. Pozdrawiam😎

9:12 Młody trzyma gitarę nie tą stroną co trzeba. Trzyma ją jakby był leworęczny, ale gitara ma założone struny jak dla praworęcznych.

Jak mam się gdzieś wyprowadzić jak metr mieszkania kosztuje 4 moje wypłaty, a miesiąc w kawalerce zostawi mi 1000 zł na jedzenie ubrania i inne rzeczy. Pokolenie moich rodziców dostawało mieszkanie od zakładu/państwa albo kupowało za równowartość 10 lat pracy i nie rozumie czemu ja tak nie robię...

Lepiej być czasem tym Piotrusiem Panem i cieszyć się życiem niż wielce dorosłym i odpowiedzialnym. Takich spotkałem wielu, kłócą się z żonami, niczym się nie interesują i nie rozwijają bo nie ma czasu, w pracy przełożony się nad nimi pastwi bo wie że mają kredyt i nie fikną, czekają aby do weekendu aby się najebać i naćpać. Najlepiej niech każdy prowadzi taki styl życia na jaki ma ochotę i nikomu nie szkodzi przy tym.

Teraz tylko znaleźć kobite i zrobić dziecko ...

Mam 30 lat. Wyprowadziłem się z domu rodziców 10 lat temu i o tego czasu jestem samodzielny oraz niezależny finansowo. Nie mam dzieci oraz żony i nie planuję takiego scenariusza. Mam małą wiadomość do wszystkich, którzy nazywają takich jak ja niedojrzałym Piotrusiem Panem: walcie się :)

"Otaku" to w Japonii określenie na ludzi którzy ogólnie coś zbierają lub są fanami czegoś, np. nie wiem, pociągów, książek, samolotów

Ten film to takie tam marudzenie że jest źle, a jedyny pomysł jak temu zaradzić to - zostań ojcem, tylko jak to zrobić w czasach szalejącej hipergamii, gdy nikt cie nie chce? Może z punktu widzenia przystojnego młodziaka który codziennie gada z koleżankami nie wygląda to źle, ale czasy są takie że kobiety wolą sie w kolejce ustawić do wydup... u jakiegoś wyśnionego alfy, niż mieć na stałe poczciwego gościa który by ją na rękach nosił z wdzięczności że dostrzegła w nim człowieka.

1:46 dorośli zapominają jak to się było dzieckiem a wspominając zniekształcają wspomnienia.

Matka->macierz->macierzyński Ojciec->ojczyzna->ojcowski Nie tfu "t̶a̶c̶i̶e̶r̶z̶y̶ń̶s̶k̶i̶" ani to nie wygląda poprawnie ani nie brzmi dobrze.To jest nowotwór językowy.

Mam 31 lat. Ukończyłem szkołę zawodową. Pracuje jako specjalista w swoim zawodzie. Od lat przekraczam drugi próg podatkowy. Kupiłem mieszkanie, od 10 lat jestem po ślubie i mam trójkę dzieci. Samochód mam tani bo nie jestem pasjonatem motoryzacji. Jestem zadowolony ze swojego życia. Mam plany i marzenia które po kolei realizuje.

Zauważyłam, że wyraz tego trendu jest coraz szerzej widoczny w memach. Memy z nieporadnym 30letnim "introwertykiem", który z przerażeniem ucieka od telefonu, bo mama/dziewczyna każe mu umówić się do lekarza, znajdują coraz większy poklask i coraz więcej pozytywnych ocen.

Błąd , dominujący model to dwoje plus pies :)

Mam 22 i po studiach, przez pandemię, wróciłem do domu. Myślę nad wyprowadzką właśnie dlatego, że czuje się dzieckiem mieszkając z rodzicami i cholernie mi to zaczęło przeszkadzać. Cieszę się że to wideo wyszło w tym czasie, przyspieszy moje działania prowadzące do wyprowadzki i utwierdza mnie w mojej decyzji

Takk. Jeszcze więcej bab w szkolnictwie a dojrzewanie wydłuży się do 40 roku

Kiedyś to dzieciństwo kończyło się w wieku 5-7 lat. Bo trzeba było robić w kopalni. Dziś, 30-letnia osoba, rozumie dopiero co znaczy być dorosłym.

Zależy też jak się mieszka z rodzicami. Ja po studiach mieszkałem 2 lata z rodzicami ale dokładałem im się do rachunków oraz wykonywałem wszystkie obowiązki. Ja zyskałem bo miałem tańsze koszty życia i mogłem sporo grosza odłożyć a oni płacili mniej za rachunki i pomagałem im w domu.

Mam 30 i to o mnie xd. Mentalnie zatrzymałem się na 18

Szukałem źródła o tych 44% w Polsce, nawet myślałem że to może już jakieś dane z tegorocznego spisu. Byłem ciekaw czy to wielkość opisująca stan faktyczny czy deklarowany. A tu nie żadna statystyka tylko artykuł sprzed 5 lat. Kiepskie źródło

dorosłość to pułapka uważajcie młodziaki XD

nie wiem czemu później dorastamy, ale same anime się nie obejrzy oraz złoto w lol'u się nie wbije! i przestańcie wybierać zed'a do dżungli!

Ja i bez naukowców dawno to zjawisko zauważyłam. Nie chodzi o wyprowadzanie się z domu... ale o brak poczucia odpowiedzialności, niesłowność, arogancję, niczym nieuzasadnioną przemądrzałość, wysokie wymagania od życia, małą odporność na trudności i gówniarski egoizm.

Właśnie przed chwilą sprawdzałem, czy nic nowego nie ma

Wszyscy macie wiele szczęścia, że możecie mieszkać z rodzicami. Wielu wolałoby się powiesić niż tam wrócić.

"Adaptacja osoby do roli odpowiedzialnej przychodzi później" nie zgodzę się, ponieważ w moim gronie i rodzinie, to osoby starsze są mniej odpowiedzialne i podatne na manipulacje, a młodzi dorośli są bardziej postępowi i właśnie odpowiedzialni, więc nie ryzykował bym tego stwierdzenia

O kurde do 24 roku życia dorastamy a od 27 roku życia mozg zaczyna się starzec. Jak żyć ;)

nie mam pojęcia, skąd w te (skadinąd trafne) dywagacje na temat brania odpowiedzialności na okrągło wplatane są wątki "dziecinnych pasji" i mieszkania z rodzicami. czemu niby zbieranie figurek jest moralnie gorsze od np. zbierania znaczków albo obrazów, a wysoki kredyt przy niepewnej pracy, byle wyprowadzić się od rodziców, miałby być decyzją dojrzałą? dla mnie dorosły człowiek, to ktoś, kto wie czego chce i potrafi sam to osiągnąć. nie musi mieć dzieci, nie musi nikogo utrzymywać, nie musi nawet żyć w związku ani mieć własnego mieszkania, żebym odbierała go jako dojrzałego. musi po prostu być kimś samowystarczalnym, kto nie wymaga nadzoru, opieki i stałej pomocy. tyle serio wystarczy, większość ludzi dzieciatych, żonatych i spłacających kredyty i tak nie dobija do tego punktu...

Dawno nie czułem się ze sobą tak źle po obejrzeniu odcinka na Wojnie Idei

Chcesz być szybko dorosły?. To nie zabezpieczaj się. Szybko dowiesz się czym ta dorosłość jest 😁.

Wybacz ale trochę spłaszczasz. Chłopom brakuje edukacji w wyrywaniu kobiet. Mam syna i kobietę która mnie kocha i mi pomaga i głupkowate zachowanie nie ma z tym nic wspólnego - wiem bo lubię się wydurniać i spędzać czas z kumplami, rodziną i się zajebiscie bawić. Spłaszczone są te problemy, bo czy dorosłość musi być związana z byciem poważnym? Nie musi, ważna jest tutaj umiejetność odpowiadania czyli odpowiedzialność. Miałem dobrych kumpli i wspólnie uczyliśmy się rozmowy z dziewczynami, uczyliśmy się tego i to były fajne tricki. Bawienie się życiem to tylko dodatek tylko społeczeństwo traktuje to jako brak dorosłości. Mój komentarz dotyczy tylko tego spłaszczenia, resztę uważam za ciekawą :D

Bardzo treściwy i zarazem przerażający film.

Wyjechalem za granice majac 22 lata. Mam 37 lat obecnie. Rodzice ciagle namwaiaja mnie na powrot do nich, bo sa starsi i potrzebuja pomocy mieszkajac w domku jedno- rodzinnym. Ten argument o mieszkaniu z rodzicami trafny nie jest . Sam powtarzasz, ze wszystko jest zlozone, a tutaj podeszles bardzo plytko do tematu. Kolejna sprawa, o ktorej wypadaloby wspomnac jest to, ze dlugosc zycia sie wydluzyla, co prawdopodobnie ma odbicie w etapie dojrzewania i nie tylko. Patrzac na kraje afrykanskie "mlodziez" dorasta szybciej, a dziewczynki zostaja zonami w wieku 13 lat. Patrzac na pigmeji, ktorzy nie dozywaja czesto 60 lat, etap dojrzewania(dorastania) chlopcow zaczyna sie o wiele predzej. Same pojecie bycia doroslym jest nie do zmierzenia. Dla jednych moze to byc rodzina, dom, a dla drugich proba zrozumienia otaczajacego go swiata, badz iluzje pojecia go. Mozesz miec dom, dzieci, a wciaz posiadac braki w pojmowaniu prostych pojec jak wolnosc, rownosc, szacunek do innych, ktorzy roznia sie od nich. Doroslosc to nie bycie na swoim , ale umiejetnosc (badz proba) analizowania sytuacji, podejmowania decyzji, wykorzystywanu wiedzy i doswiadczenia nabytego wczesniej. Palenie kiedys papierosow w szkole byl aktem doroslosci dla pewnego grona. takze roznie z tym bywa:-) Pzdr

Mam 22 lata, a czuje się jakbym skończyła 16.

Bardzo lubię ten kanał 👍 Autor przedstawia w sposób bardzo rzeczowy wiele ciekawych zjawisk, które niestety coraz częściej pojawiają się także w Polsce, a które, również niestety, nie są nagłaśniane w wystarczającym stopniu. Podoba mi się też współpraca Autora z innymi twórcami - nie jest to częste w czasach powszechnej "komercji". Materiały są świetne - Wielka Łapa W Górę 👍

Czemu mi to wyskoczyło w proponowanych xd Że co że jak mam 25 lat to już nie mogę klocków LEGO zbierać bo zaraz że nie dorosły. Wolę Lego kolekcjonować niż jak Ci typowo dorośli zalewać się w trupa i wypalać szluga jednego za drugim. Jak coś mam pracę i zarabiam sam na siebie.

Ja tam w dowodzie mam 28 a w głowie 19

Problemem nie jest to że młodzi(w domyśle mężczyźni) późno dojrzewają. Problemem są 2 sytuacje, pierwsza na rynku mieszkaniowym - gdzie żaden młody człowiek nie może sobie na start w wieku 25 lat(świeżo po studiach) pozwolić na kupno mieszkania. Druga na rynku matrymonialnym - gdzie w dzisiejszych czasach ultra ciężko znaleźć porządną partnerke życiową z którą chciałoby się założyć rodzine(i która w ogóle miałaby takie aspiracje). A wiadomo że pary/małżeństwa mają łatwiej - dostać kredyt na mieszkanie lub wynająć i dzielić się po pół wydatkami. Dlatego też młodzi coraz częściej wolą zostać dłużej w domach rodzinnych i pracująć odłożyć troche pieniędzy na start, niż przewalać połowe pensji na wynajem mieszkania w dużym mieście. Późne dojrzewanie czy tak zwane ,,gadżeciarstwo" nie ma tu żadnego znaczenia.

I tak, i nie. Wielu obecnych "świeżych" nastolatków ma bardzo dużą, jak na swój wiek, wiedzę psychologiczno/interpersonalną. Od początku wychowywali się w internecie przez co mają też większą świadomość jego wpływu na życie. Potrafią zbalansować życie w social mediach z "tym prawdziwym", czego nie potrafi wielu obecnych młodych dorosłych, jak i dorosłych. Znam parę osób '93 i mogę jasno stwierdzić, że są tak samo lub mniej dojrzali od osób np '03.

Nowy wspaniały świat! Młodość i beztroska całe "życie"

Znacie film "włatcy móch: ćmoki, czopki i mondzioły"? Albo " Dorośnij, Timmy"?

Czy dorosłość i męstwo ma polegać na spełnianiu oczekiwań wszystkich dookoła, utartych wzorców i szablonów tylko po to by udowodnić wszystkim dookoła jak bardzo jest sie samcem alfa? (Zapominając tym samym o samym sobie i swoich potrzebach? Zyjac wedle wytycznych innych ludzi, przezyc swoje życie wedle tego jak inni chca by ono wyglądało?). A może bardziej męskie jest umieć oprzec sie temu wszystkiemu i pomimo przeciwnosci losu potrafic pozostac sobą, samodzielnie wyznaczac sobie cele i je realizowac bez względu na ludzi próbujących narzucic Ci swój sposob myślenia i ich wizji jak wedle ich powino wygladac Twoje zycie

Piotus Pan - przyczyna czy skutek, nad tym warto sie zastanowic. Czesc osob w tym przedziale wiekowym nie jest w stanie byc doroslym. Mysle ze duza duza czesc mozna zrzucic na ekonomie. 25 latkowie + wynajmujacy pokoje bo nie stak ich na mieszkanie. Wiec jak taka osoba ma dorosnac ;)

Być może czegoś nie zrozumiałam ale jeśli kobieta nie chce by żaden mężczyzna jej pomagał to wg mnie jest ona bardziej dojrzała i samodzielną bo będzie musiała nie jeden raz podjąć się wyzwań typowo męskich ofc działa to w drugą stronę wg mnie mężczyźni nie potrafimy zrobić sobie kanapki czy wytrzeć stołu są dziecinni poza tym posiadanie dzieci wg mnie nie jest w żaden sposób dorosłe ewentualnie może świadczyć o tym w jaki sposób wychowałeś to dziecko wg mnie dorosłość zachodzi bardziej psychicznie kiedy to zaczynamy racjonalnie myśleć i nie nabierać się na głupoty kiedy umiemy przejąć odpowiedzialność i poradzić sobie w trudniejszych sytuacjach i mamy przynajmniej podstawowa wiedzę i umiejętności jak samemu samodzielnie żyć ale nie musimy tego w 100% robić

Wszystko rozbija sie o pieniadze. Mlodzi maja tylko jedno dziecko? Ciekawe, wszyscy bogaci ktorych znam maja minimum dwoje, norma sa 3 i 4. A wyprowadzili sie od wlasnych rodzicow juz na studiach... tylko ze do kupionych przez rodziny kawalerek. Nie mowie ze to zle, sama gdybym miala finanse to zrobilabym tak samo. Ale mowienie ze ktos jest niedojrzaly bo mieszka z rodzicami mnie bawi... To samo z tymi rodzinami 2+1. Wiele osob na pewno chcialoby miec wiecej dzieci ale swiadomie rezygnuja ze strachu o finanse. Niektorzy wg nie decyduja sie na dziecko widzac jak bardzo brakuje im stabilnosci.

Mieszkanie z rodzicami może być wygodne, ale jest również absurdalnie ograniczające i dla mnie było to nie do przejścia. Żeby nie było, to nie tak że rodzice nie zostawiali mi przestrzeni... Ale ja miałam potrzebe uniezależnić sie do końca. Słyszałam jednak i o ludziach narzekających że chcą tatuaż którego mamusia nie pozwala sobie zrobić, ale samodzielne zamieszkanie jest za drogie (jakby tatuaż i gry nie kosztowały...?)

My z żonką mamy mediane krajową ale na kredycie żyje lepiej niż informatycy w kawalerkach. Dom, dobry samochód ,dziecko na wszystko ma.

Po co być dzieckiem albo dorosłym jak można być od początku do końca sobą?

Ciekawa analiza. Bardzo.

"mężczyźnie łatwiej jest zabrać zabawki i odejść" - umyślnie przy tych słowach widzimy czarnoskóre dziecko ? co zrobić... taka statystyka w USA... :-/

1. OTAKU to fan, niekoniecznie mangi i anime, czy gier, ale może być Otaku pociągów, Otaku książek, Otaku ubrań itp. na całym świecie jest naprawdę dużo Otaku i to wśród dorosłych-dorosłych. 2. W Polsce jest kult rodziny, do tego stopnia, że nienormalne jest nieposiadanie jej. W naszej cud miód krainie normalne jest aby kobieta rodziła, mężczyzna był ojcem, a dzieci było co najmniej trójka. Rząd do tego zachęca i wielu w to idzie, przez co jesteśmy narodem coraz głupszym, cofniętym w rozwoju.

Proponuje temat zahaczający o wirtualną rozrywkę. Przedstawienie postaci Arthura Morgana oraz gangu Dutcha Van Der Linde na tle kończącego się dzikiego zachodu, zmian jakie przechodziła Ameryka w tamtym czasie. A przynajmniej postawy jaką prezentował Arthur, bo jest to jeden z lepiej przemyślanych protagonistów gier.

a moim zdaniem to nie jest negatywne zjawisko a dobra okazja by krótrza dorosłaść była lepsza np dzięki studiom czy większej dojrzałości w kontaktach między ludzkich