Osobiście uważam że fakt słabego przywiązania gracza do Jorna to akurat prawda, ale i nic nie znacząca. Tak naprawdę miała być tylko motorem napędowym głównego bohatera, a on miał być postacią do której się przyzwyczajaliśmy i z którą się zżywaliśmy. Bądźmy realistami, długie dialogi Marvina z NPC'tami, jego teksty i mądra, a czasami cwaniacka gadka, po prostu sprawiała, że choć to my byliśmy główną postacią, tak łatwo się dało polubić Marvina. Tak więc w momencie śmierci Jorna nie mieliśmy nad nim ubolewać, a głównie czuć smutek że to Marvin stracił kogoś bliskiego, mieliśmy widzieć transformację Marvina w Bliznę i rozumieć to, po czym czuć, że jego przemiana w zimnego magnata z G1, była jak najbardziej sensowna. Nie uważam by sposób poprowadzenia fabuły Kronik był zły, tak naprawdę to jakby się popatrzeć, to Marvin potrzebował takiego motoru napędowego od początku, gdyż nie był fabularnie nikim specjalnym, po prostu chłopcem z gminu... Bez porwania brata tak wcześnie, jego rozwój i stanie się jedną z najbardziej wpływowych osób na wyspie, byłby bardzo dziwny, niczym nie motywowanym sukcesem, który osiągnął bez większego celu. Wracając do zżycia się gracza do Marvina, chciałbym przybliżyć jeden z swoich ulubionych dialogów z gry, w momencie gdy jesteśmy strażnikiem i Roderick po śmierci Jorna zleca nam zadania do Greysona, możemy odmówić i kazać mu iść do Beliara. Czuć w tym było ból postaci i jako gracz, rozumiałem go całkowicie, widzieliśmy co Marvin przeżył, rozumieliśmy jego wybuch i to był klarowny sygnał że coś się w nim "złamało". Choć śmierć postaci takich jak Kurt/Jorn/Kessel mogła być bardziej działająca na gracza, tak sam osobiście uważam, że każda z nich miała głównie na celu oddziaływanie nie na samego gracza, a na psychologiczne "wyniszczanie" Marvina, my mieliśmy tylko obserwować co główny protagonista przeżywa i to jego staczanie się po równi pochyłej (spowodowane stratą każdej bliskiej osoby), z pogodnego chłopaka z Londram, w zimnego Bliznę, który stał się bezwzględnym mordercą, który potrafił przebić się przez miasto pełne wrogich "wojsk", wyżynając każdego kto stanie mu po drodze, by tylko osiągnąć swój cel. Ta przemiana Marvina miała być głównym motorem napędowym gry i uważam, że wyszło to świetnie, gdyż do dziś ogrywam Kroniczki od czasu do czasu i za każdym razem, wcielanie się w Marvina sprawia mi wiele radości, ale też dołuje mnie widok jego ostatecznego upadku...
@@veylib Tu raczej chodzi o punkt widzenia, dla niektórych osób to ważny aspekt, by w historii były postaci (oprócz protagonisty głównego) do których się przywiązujemy. Dla innych ważne jest by historia była oryginalna, dla jeszcze innych by w historii było duża reprezentatywność mniejszości etnicznych (#Netflix). Kroniki oferują nam stosunkowo prostą historię, ot ucieczka przed wojną pary rodzeństwa i ich losy w nowym miejscu zamieszkania, które stało się z powodu wojny przed którą uciekali, miejscem knowań politycznych. Ja grając w Kroniki odczułem wrażenie, że twórcy nie chcieli tworzyć gry, która miała być czymś (dla wszystkich), a chcieli stworzyć następnego Gotica, jakby to nie zabrzmiało. Otrzymaliśmy fajny otwarty świat, który charakteryzował się klimatem jaki otrzymaliśmy w G1 i G2, dostaliśmy stosunkowo prostą historię, która jednak właśnie z powodu swojej stosunkowej prostoty, zapewniła twórcom furtki fabularne, które mogli wypełnić tak treścią, by ona nas nie przytłoczyła. Do tego wszystkiego dorzucili głównego protagonista, którego dało się polubić, czy też postacie poboczne, które były tak nakreślone, byśmy się do nich przyzwyczajali, ale jednocześnie byśmy nie odczuwali, że ktoś zmusza nas, byśmy się do nich przywiązali. Niech idealnym przykładem będą inni imigranci, z którymi przybył Marvin, to idealny przykład takiego pobocznego NPC, przybyliśmy razem, związaliśmy się z niektórymi i miło było nam odkrywać ich dalsze losy które rozwijały się równolegle do naszych. To że jeden dołączył do straży jako kucharz, to że inny dołączył do Gońców Araxos i możemy go później uczyć trochę, czy też że kolejny dzięki naszej pomocy pogodził się ze stratą córki i stał się głównym handlarzem w Silbach. Dla mnie to bardzo fajny aspekt rozgrywki, gdy to czy przywiążemy się do jakiegoś NPC jest zależne od Nas, a nie narzucone odgórnie. Nie lubię NPC którzy na siłe są nam przedstawiani, tylko byśmy potem żałowali że zginą, bo czuję się wtedy, jakby to odnosiło odwrotny skutek i jakby te NPC były kopiami Wrzoda z G1, który na siłę się do nas przykleja.
No nie wiem. Jak dla mnie odkrycie Jorna w trumnie było dość przykre, mimo że jakoś się z nim nie zżyłem. Po prostu sam fakt tego jak zbudowana jest fabuła, ile musiał Marvin zrobić by go odnaleźć, a finalnie I tak to na nic bo jego brat nie żyje.
Według mnie motyw śmierci Jorna jest dobry. Sama scena otwarcia trumny mimo słabej znajomości Jorna przez gracza wywołuje spory smutek, chociażby ze względu na samego Marvina, który po tak długim czasie poszukiwań w zasadzie stracił już wszystko
Tak samo 6 rozdział mnie rozczarował bo był to tylko epilog. Ale potem jednak trochę zmieniłem zdanie. To my jako główny bohater wciskamy nos w nie swoje sprawy, raz pracujemy dla Volkera, raz dla straży, dla wysłannika króla, dla gildii kupieckiej. Wszędzie mącimy żeby tylko odhaczyć questy i na koniec to my jesteśmy winni pośrednio tej całej rzezi w mieście i ogólnemu chaosowi.
Wolałbym, aby dało się uratować Jorna, nawet jeśli przez resztę gry siedziałby w karczmie z wujem, albo trafił do klasztoru (wątek kręgu). Kiedy wszyscy wiedzą, że szukasz porwanego brata, a odsyłają cię do zbierania rzepy, to jakoś się to nie klei. (wiem, że można go uratować, ale wtedy gra się kończy, nie tego bym oczekiwał :D)
Film bardzo wartościowy, dyskusja pod nim też niezła. Osobiście mam odwrotne zdanie do Twojego. Bardzo mi się spodobały powiązania rodzinne w Kronikach, od początku czułem przywiązanie do Jorna, być może dlatego, że wczułem się w rolę Marvina. Wspólne rozkopanie grobu matki, wspólna podróż na Archolos, wspólne krótkie przygody, wspominana wspólna przeszłość na Londram - to wszystko sprawiło, że tekst (a w zasadzie modlitwa) Marvina ,,Adanosie, obym się mylił" mocno mnie poruszyła, a zaraz potem nastąpiło otwarcie tej konkretnej trumny - i wtedy już byłem mocno wstrząśnięty, choć byłem pewien, że Jorna żywego nie odnajdę. Mimo starej grafiki przedstawienie relacji Marvina z bratem i jego poszukiwania spowodowały, że )przy wyśmienitym soundtracku) scena odnalezienia ciała była jedną z najlepszych w tym uniwersum. Na marginesie dodam, że inną bardzo emocjonującą sytuacją była ostatnia rozmowa z Volkerem, gdy okazało się, że w ogóle Jorna nie kojarzył, tak był moralnie wypaczony.
To prawda z tym Jornem. Już po pierwszym przejściu widziałem problem z Jornem i nie możliwości zżycia się z nim w choć minimalnym stopniu. Zbyt szybko ten Jorn zostaje porwany i zbyt mało okazji mamy do spędzenia z nim czasu. Imo lepiej by było, gdyby Jorn faktycznie już w pierwszym rozdziale został porwany, ale później (w ramach pierwszego rozdziału) został ukąszony przez krwiopijce i zaczęło się to co mamy w grze. Tak, by po dotarciu do Silbach i przed ukąszeniem byśmy mieli pare zadań związanych z Jornem, spędzenia z nim czasu, rozmyślania jak się dostać do miasta itp. I dopiero przykładowo podczas budowy mostu (który to robimy w ramach zadania dostania przepustki do miasta od Albyna) tego by użarł krwiopijca.
Jorn wychodzi na takiego cwaniaczka, który się za bardzo rządzi i niezbyt socjalizuje, nie budzi jakichś ciepłych emocji większych, a interakcje z Marvinem ma takie średnie już od samego statku. Żeby nie było, zespół KM odwalił tytaniczny kawał dobrej roboty i mogą być jakieś małe zgrzyty, pomysł w scenariuszu może mieć inny oddźwięk w efekcie końcowym. Sam pomysł ukrytego zakończenia jest fajny i nie widziałem w innej grze takiego. Można by był naprawić przykładowo, gdyby Jorn brał aktywny udział w poczynaniach Marvina na statku, chodził po nim, budował taki klimat "mamy tylko siebie, nie ufaj specjalnie nikomu" i jako pierwszy zachęcałby do zbieractwa i wykorzystywania ludzi, taki spadek by zostawił w Marvinie. Natomiast można było decyzją Fabio/Jorn po wylądowaniu zbudować opcjonalny podział na filozofię Jorna i jej opozycję. W Silbach wykorzystać bardziej chwilę póki Jorn się ma dobrze i poza małymi gestami jak pomaga lub śmieje się to może więcej zadań od niego, komentowanie kradzieży domów czy stosunków z innymi. No i trochę dłużej go przytrzymać, ale nie przesadzić by ukryte zakończenie miało swój sens. No nic, czekam dalej na aktualizację
Nie zgodzę się - Jorn został wystarczająco przedstawiony. Mnie osobiście bardziej doskwierało urwanie wątku wujasa (nie pamiętam imienia już) można było znaleźć ciało z listem w kanałach. Przypominam, że Jorna da się ocalić ograniczając ilość wykonywanych zadań pobocznyuch, co moim zdaniem ma mega sens. Szukasz dziury w całym. Jeżeli oglądają to twórcy moda to proponuje - wydajcie to komercyjnie na Switcha i zaróbcie sobie kaski, dziękuję za tę przygodę i pozdrawiam,.
Ja od poczatku czulem do Jorna sympatie i kupuje historie kronik, glownie ze wzgledu relacje z moim rodzonym bratem w rzeczywistosci. Tez robilbym wszystko, zeby go ocalic. Choc gra - moim zdaniem - wybitna, to faktycznie dziwnie wygladalo robienie side questow, zamisat rushowac po swojego braciaka. Niemniej - Kroniki Myrtany to najlepsze, co sie nam przytrafilo w ostatnich 3 latach!
No nie wiem, nie zgodzę się z osądem. O ile faktycznie nie mieliśmy jakoś dużo czasu, by zżyć się z Jornem, o tyle było wyraźnie czuć emocje towarzyszące Marvinowi w związku z jego zaginięciem. Przez 3 kolejne rozdziały aż do znalezienia brata, jego frustracja stopniowo narastała i dawał temu wyraz. Co i raz denerwował się, że jest odsyłany od człowieka do człowieka albo, że ma wykonywać jakieś głupie zadania, podczas gdy życie jego brata wisi na włosku. Widać było, ile krewny dla niego znaczy i chociażby przez wzgląd na sympatię do Marvina chciałem, aby Jorn znalazł się jak najszybciej. A gdy stało się jak się stało, to po prostu zrobiło mi się szkoda głównego bohatera. Najsłabszym ogniwem Kronik było natomiast to, co stało się zaraz po odnalezieniu brata. Otóż w najważniejszym momencie fabuły do pomieszczenia wchodzą kompletnie obce nam osoby, zaś Marvin zachowuje się jakby znał je co najmniej od początku gry. I to mi się strasznie nie kleiło, bo niby na jakiej podstawie miałby ufać komukolwiek z nich, a jednak idzie bezrefleksyjnie za Kesselem i robi, co ten mu każe. Dopiero później przekonujemy się, że podjęliśmy właściwą decyzję (a w zasadzie, to gra podjęła za nas, bo my wyboru nie mamy), ale w chwili pierwszego spotkania zachowanie Marvina nie ma sensu.
W Max Payne też niezbyt dobrze poznajemy żonę i dziecko głównego bohatera, a jednak gracze utożsamiają się z Maxem. Na tle innych gier/filmów opartych na motywie zemsty Jorn i tak ma dużo "czasu antenowego". Porównanie do The Last of Us II nie jest zbyt sprawiedliwe, bo tam ginie główna postać poprzedniej części. Twórcy Kronik całą fabułę musieli przedstawić w jednej grze i wyszło im to świetnie.
Tylko, że jeśli Jorn by zniknął dopiero w 4 rozdziale to co by było fabularnym argumentem, żeby pchać to do przodu? De facto praktycznie wszystko co Marvin zdąży zrobić zaczynało by się dopiero od 4 rozdziału, bo wręcz miałby większą potrzebę zostać w wiosce i dbać o brata
Dla mnie jednym z większych problemów w Kronikach było to jak podeszli do magii runicznej. Z jednej strony nie można było zostać magiem bo nie jest się "wybrańcem", a z drugiej strony można było się nauczyć 4 kręgów magii z randomowo znalezionych ksiąg. Przez co grając miałem wrażenie że twórcy na siłę nie pozwalają mieć gildii maga bo by im się główny wątek posypał.
Też mi kompletnie to nie pasowało, szczególnie, że to też się troche z lore gothica gryzie. Magi poprostu być nie powinno, ewentualnie dopiero po dołączeniu do WK.
@@waszmoscaiden1242Żeby to się nie gryzło z lore oprócz Wodnego Kręgu można by było wprowadzić wątek kultystów Beliara (biorąc pod uwagę niektóre dialogi które mógł mówić Marvin, kapliczki Beliara i siedzibę kultystów przy plaży), który w ogóle nie był poruszony.
Jak dla mnie, to relacja gracza z Jornem jest podobna jak z Jackiem w Cyberpunku. Widać, że to ważna postać dla bohatera gry, jednak gracz troszkę za mało czasu z nim spędza żeby się zżyć. Moim zdaniem nie ujmuje to w żaden sposób tym wydarzeniom pod kątem fabuły. Bo to właśnie ma być zarysem wydarzeń i sytuacji w jakiej właśnie bohaterowie się znajdują. Wiadomo, lepiej by było jakbyśmy mogli z Jornem spędzić trochę czasu, ale wydaje mi się, że to byłyby jakieś misje na zasadzie biegania i dialogów, może jakieś wprowadzenie do mechanik, ale dla przeciętnego gothicowego świra pewnie by to było nudne po jakimś czasie. Moim zdaniem można było troszkę "opóźnić" porwanie. Pchnąć fabułę naturalnie do miasta, na zasadzie, że bracia po prostu chcą się zaciągnąć gdzieś do pracy, a że wuj zna parę osób to pomógł im się dostać za bramy. I w drugim rozdziale Marvin lata po mieście szuka roboty, wstępuje do straży/araxos, idzie się pochwalić Jornowi, a Jorna nie ma. Do tego co jakiś czas w miarę wykonywania zadań jakieś dialogi z Jornem, może jakaś wizyta w karczmie i miało by to więcej sensu. Ale mimo wszystko jestem zadowolony z modyfikacji. Bardzo dobrze się grało, przeszedłem dwa razy i może w przyszłości trzeci raz przejdę.
Gierka jest bardzo dobra, fabuła również, jak ktoś się spodziewał że Marvin będzie ratować świat jak Bezimienny to rzeczywiście mógł się rozczarować. To można było się spodziewać że fabuła będzie mocno poboczna itp
Witam serdecznie. Owszem zgadzam się, że Kroniki Myrtany tylko pokazują, iż scena moderska autorstwa naszych rodaków jest na wysokim poziomie, ale nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że fabuła z porwaniem brata nie ma sensu. To właśnie ten wątek popycha fabułę, jest motywacją, by go odnaleźć. Po za tym sama gra, daje pewne wskazówki, tutaj przykład rzeczy znalezionych w domu wuja. Możemy więc próbować snuć teorie, co się stanie potem. Skłania do refleksji. Lichwiarz pojawia się w Silbah tuż przed porwaniem Jorna, sam ten fakt może wzbudzić co najmniej ciekawość. Powoli rozgrywająca się fabuła jest prowadzona konsekwentnie, od punktu a do z, widać ciąg przyczynowo-skutkowy.
moim zdaniem wystarczyłoby jakby poprzestawiać troche fabułę, by między porwaniem a znalezieniem jorna nie mineły 3 rodziały a np 1. Ze już po dotarciu do miasta możemy tę sprawę rozwiązać, znajdujemy ciało ale nadal nie wiemy kto to zrobił,to nas zmusza do pójscia na bagna, a w między czasie możemy nawiązywać relacje z wodnym kręgiem, myślę że o wiele lepiej by to wyszło, + relacja z kesselem nie byłaby tak niespodziewana i zbyt szybka
Mnie najbardziej śmieszyło jak sachs wszed po otwarciu trumny, potem wpadl kessel i marvin do nich gada jakby ich znał xD czułem się jakbym coś pominął. Czy to jest związane z filmem? Może nie. Ale mi się przypomniało xd
Zgodzę się, odnalezienie Jorna nie zrobiło aż tak wielkiego wrażenia. Znacznie większe emocje wywołało zakończenie gry, gdy znalazłem na polu bitwy martwego Weigara, bo z nim zżyłem się bardziej niż z Jornem
Ja osobiście odczułam silniejsze emocje przy śmierci Jorna. Niekoniecznie z powodu samej postaci, ale to było główne zadanie gry (na tamten czas), i zwyczajnie poczułam takie (ale jak to? Nie wykonam głównego questa?....).
na początku fabuły wgl nie ma, latasz po wiosce nie wiadomo po co i na co, w gotikach zawsze z bomby dostawałeś jakiegoś giga ważnego questa, który był z tobą na długi czas i jasno wytyczał ścieżkę: zanieś list do maga ognia, albo zdobądz oko innosa. Tutaj nie wiadomo o co chodzi tak naprawdę, i do dzisiaj nie czaje wgl czemu ten cały jorn został porwany przez tego z bożej łaski anatgonistę - lichwiarza gorszego lehmara....
bo mial pierscien z akwamarynem, znak wodnego kregu. Gra nie mowi nam czy Jorn faktycznie nalezal do kregu, lub nie. Ale raczej nie należal, byl przypadkową ofiarą.
@@Serek_heterogenizowany Jak to nie mówi? Jorn prawie na pewno należał do Wodnego Kręgu. Gdy wykonujemy misję dla Corteza z bieganiem po bagnie i zbieraniem rozrzuconych po bagnie skarbów, natrafiamy na dawnego znajomego z Londram (wyspy, z której uciekli Marvin i Jorn). Można wtedy się dowiedzieć od tego ziomka, że Jorn już na Londram znikał na jakieś podejrzane spotkania co jakiś czas (czyli na spotkania Wodnego Kręgu). Sam Lichwiarz kiedyś był w Wodnym Kręgu (może nawet był jego przywódcą, jak Kessel), ale doszło do kłótni i go Magowie Wody odsunęli od funkcji. Lichwiarz doskonale zatem wiedzial, jak dziala Wodny Krąg, wiedział, jak rozpoznać ten konkretny pierścień z akwamarynem będący znakiem rozpoznawczym Wodnego Kręgu, i wiedział, że Wodny Krąg może być przeszkodą w jego planach zdobycia władzy na Archolos.
Parafrazujac klasyka, nie ma dowodu, powtarzam jeszcze raz. Jest nagroda poł miliona bryłek rudy dla człowieka, który udowodni, że Jorn nalezał do wodnego kręgu. Należał albo nie należal, ale istnieje ogromna mozliwosc ze nie należal. A tak na poważnie, to jak sam powiedziałeś nie jest to wprost powiedziane więc czy był w kręgu czy nie to tylko spekulacje. @@piotr004
@@piotr004 i wam się taka fabuła koledzy podoba? Nie lepiej było stworzyć heroicznego bohatera, który ratuje cały świat przed złem, jak to było zawsze, niż takie rozwodnione nudne byle co? Taka postać jak jorn miałby należeć do kręgu? I co w nim robił? Dawał się kąsać krwiopijcom? Bez sensu i tyle… po prostu zrobili moda z resztek po obiedzie, żeby nie było skandalu bo obiecali. Fabuły tu nie ma za grosz
@@gingerbread5167 Całkowicie się nie zgadzam. Wręcz odwrotnie - dla mnie kolejna z pierdyliarda historii o "zbawcy świata" jest zbyt nudna i przewidywalna. Gothiki oryginalne już to miały (choć na szczęście Bezi był cyniczny i nie było po nim widać, żeby jakoś się obnosił z faktu bycia wybrańcem, w końcu nie bez powodu są słynne jego słowa "W dupie mam przeznaczenie").
Ogólnie początek fabuły był najgorszym momentem gry i niestety przełożyło się na dalsze lepsze rozdziały. Początek był bardzo infantylny. Nie rozumiałem tej dziwnej więzi pomiędzy rozbitkami. Im dalej tym na szczęście wszystko poszło w dobrym kierunku.
Jestem fanem G1 i G2NC ale kroniki wogole mi nie siadły sam początek jest nużący za dużo tu przyziemnych spraw. Robota w polu i inne tego typu questy są fajne ale przez chwilę. Mnie to zmęczyło do tego stopnia że nie wyszedłem.nawet z pierwszej wiochy.
To jest problem w każdej grze która opiera się na pomszczeniu/uratowaniu członka rodziny z którą nie jesteśmy w jakikolwiek sposób zżyci bo jak mamy być skoro poznaliśmy ich 10 minut wcześniej. Jedyny sposób na to to dłuższe zapoznanie się z postacią przez powiedzmy całą pierwszą cześć gry żeby potem jej pomszczenie/uratowanie stanowiło podstawę fabuły drugiej części gry, albo tak jak jest to zrobione w Wiedźminie 3 bo Ciri mimo tego że pojawia się pierwszy raz to jest to postać znana już z książek i dzięki temu czujemy realny powód żeby ją uratować (chociaż każdy wie jak jest i tak naprawdę łoi w gwinta i rozbija się po burdelach no ale i tak czujemy większą empatię niż do Jorna). Edit: Napisałem komentarz obejrzawszy dopiero połowę materiału i dopiero po dokończeniu widzę że w podanych przykładach innych gier mówisz dokładnie o tym samym.
@@IgerTV Zapodałem wniosek oczywisty prosty jak drut, nic nie fabule nie wspomniałem. Jeszcze raz, są ekscytujące emocje - jest fajnie. Nie ma ? Jest lipa. Dlatego ta opinia wg mnie nie ma sensu i filmik możesz skasować filmik. Nic ciekawego nie wnosi, opinia wystawionego na podstawie emocji.
Nie oglądałem jeszcze filmu ale odpowiadam: żadna fabuła nie ma sensu, to tylko zbędny dodatek do zbierania na siłę wszystkich śmieci i chwastów leżących wszędzie.
Czekałem na Kroniki bardzo długo. Jak wreszcie Kroniki wyszły miałem za jakiś czas je ograć. Później dowiedziałem się, że główny bohater to Blizna z G1 to chęć gry w to jakoś całkowicie mi przeszła i nie ograłem tego do dzisiaj.
Myślę że i tak byś nie zagrał. Znalazłeś dobrą wymówkę Kiedyś zmodowalem g2nk najlepiej jak się dało i nie pograłem więcej niż 15 min. Ile można grać w to samo
Jednocześnie zgodzę się i nie. Jorna można by lepiej polubić i sprawić, żeby zależało graczowi bardziej na jego postaci. Ale nie uważam to za warunek konieczny. To jest główna motywacja dla Marvina, a gracz potem doskonale obserwuje co Marvin przechodzi i kim się staje przez to wszystko. Uwaga skoncentrowana jest na głównym bohaterze, a nie Jornie. Ale jeśli już poprawić ten wątek to trzeba by wydłużyć czas antenowy tej postaci. Być może dopisać do jej charakteru coś co sprawi, że da się lepiej polubić. Takim doskonałym przykładem jest Jackie z Cyberpunka 2077. Gracze niemal natychmiast go polubili przez to jak łatwo da się go polubić. Ktoś kto napisał tą postać wiedział jaki charakter łatwo można polubić. 7:45 a właśnie dla mnie była to scena wywołująca emocje, bo nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Zwłaszcza, że Kessel tak łatwo zabije ostatniego członka swojego oddziału. Co tylko podkreślało jak Kesselowi zależy tylko na zemście.
Siema Andrej zgodzę się Jorn to motywacja Marvina motywacją naszą jest poznawanie świata ale trochę można lepiej zrobić tego Jorna c'nie? Bo wydaje mi się że troszkę tak
Zawsze będzie istniał ten problem ze stworzeniem relacji/przywiązania naszego bohatera do innego NPCa jeśli gra jest dużym, długim erpegiem. W wiedzminie 3 przecież szukalismy naszej przyszywanej córki, a nasze poszukiwanie skupiało się głownie na graniu w gwinta i robieniu side questów, a Ciri gdzieś tam majaczyła się w oddali. Dzieje się to przez to gdy gry są sandboxami, w których mamy pierdyliard rzeczy do zrobienia i zapominamy o głownej osi fabularnej. Uwazam, że fabularnie Kroniki są wybitne, aczkolwiek autor ma racje co do zbyt małej ilosci scen z Jornem.
To po co w ogóle robić takie głupie wątki z szukaniem jakiejś postaci skoro to nie działa fabularnie i nie jest interesujące? Bo łatwiej zrobić taką pseudo fabułę niż napisać dobrą historię. Jorn zniknął i myk, masz fabułę na 4 rozdziały, po co się przemęczać.
Dlatego też Dying light 2 mnie zawiodło i osobiście uważam, że jest to dying light z nazwy. Twórcy chceili zrobić coś jak ubisoft z assasynami, ale moim zdaniem to było całkowicie nie trafne - gra sama w sobie jest średnia jak dla mnie. Jako kontynuacja dying light okropna. Nie wiem po co na siłę robić RPG z dobrego akcyjniaka co najwyżej z elementami RPG. Pierwsze wrażenie jakie miałem jak grałem w DL2 to, że mnie główny wątek poszukiwania siostry nie interesuje. Szczerze mówiąc za każdym razem jakaś retrospekcja itd mnie denerwowała i chciałem wyłączyć grę, a najbardziej mnie wkurzył wymyślony na poczekaniu pomysł jak Aiden się zaraził xd.
Grałem w KRoniki, ale szczerze? Naprawdę świetnie dopracowany mod, ale historia i ten pe*alski Marvin bez krzty charyzmy z tym głosikiem nerda strasznie mnie irytował. No ale cóż, jestem przefanem pierwszej części i gęstego klimatu, a tutaj w sumie mam po prostu nową grę na silniku gothica ktory nie ma nic nawet z dużo słabszej dwójki…Nie jest to co czego oczekiwałem. Oczywiście wiem, że nie jestem w większości z tą opinią, ale no cóż… czekam na REMAKE!
Już kiedyś o tym pisałem, ale wspomnę jeszcze raz. Moim zdaniem wątek z Jornem zyskałby dużo bardziej na atrakcyjności gdyby został poprowadzony w późniejszej części nieco inaczej. Mianowicie zostawiłbym wszystko tak jak jest w KM z tą różnicą, że znajdujemy Jorna w mieście żywego. Wymknął się w jakiś sposób swoim oprawcom i ukrywał się jak szczur czy to w kanałach, czy w jakiejś dzielnicy miasta. Po odnalezieniu go przez Marvina, bracia wspólnie obmyślają plan zemsty, a następnie próbują go wcielić w życie. Niestety nie wszystko ułożyło się tak jak sobie tego życzyli, bowiem Jorn w wyniku konfrontacji po prostu ginie. Okoliczności w jakich doszłoby do jego śmierci możemy sobie dopowiedzieć- możliwości byłoby do wyboru do koloru. Dzięki temu mielibyśmy szansę zżyć się z łysym trochę mocniej, a tak zasłynął głównie z tego, że dał się dziabnąć wielkiemu komarowi i przeleżał większość czasu w łóżku z pojedynczym wyskokiem na piknik z bratem.
Wydaje mi się że wystarczająco dużo czasu poświęcono na relacje z Jornem. Mamy przecież wspólną misję. Walkę na miecze, rozmowę i czas spędzony na moście. Trudno jest więcej czasu poświęcać jednej postaci skoro gracz ma jeszcze wielu innych postaci do poznania i wykonania dla nich misji. Ja bym nie czepiał się tego ile czasu poświęcono na więź braci a o to że fabuła że zniknięciem i zemstą jest już zbyt często używana w innych grach. Gothic 1 ma ten wielki plus że ciągle coś oryginalnego i ciekawego się dzieje. A motyw z bractwem i śniącym daje mega klimat grozy.
Mi się nie podoba zakonczenie kronik, chcieli połączyć 2 postacie z kronik i oryginalnego gothica i wyszło to słabo, dodatkowo głupie jest to że Marvin otrzymuje miecz pewnego pana gdy zostaje skazany do górniczej doliny, bez sensu
@e Bo przez całego moda Marvin zachowuje się jak grzeczny chłopak, nie jakiś siepacz gomeza, i ta jego przemiana w ogóle do mnie nie trafia, poza tym blizna to mało ważna postać która nikogo nie obchodzi Co innego gdyby w modzie się grało krukiem albo gomezem, np, który jest dość istotną postacią
@@ercaise Bo przez całego moda Marvin zachowuje się jak grzeczny chłopak, nie jakiś siepacz gomeza, i ta jego przemiana w ogóle do mnie nie trafia, poza tym blizna to mało ważna postać która nikogo nie obchodzi Co innego gdyby w modzie się grało krukiem albo gomezem, np, który jest dość istotną postacią
Z tymi kręgami to w ogóle nie ma sensu bo niby dopiero pod barierą nastąpił rozłam na kręgi a w Khorinis stoi klasztor magów ognia. Czyli jak, magowie pod barierą się pogniewali to Ci w Khorinis wyjebali tych którzy opowiedzieli się za magami wody, zmienili nazwę klasztoru i na szybko przebudowali klasztor żeby wyglądał tak jakby od wieków był wyłącznie Innosa? Po prostu twórcom zmieniła się wizja w drugiej częsci.
