Warsaw in the 1980s on archival film 

Byłem wtedy w podstawowce i dziekuje ze urodzilem sie kiedy sie urodzilem

mój boże! Taką Warszawę wciąż pamiętam z lat szczenięcych. Piękny powrót do przeszłości.

Warszawa mojej młodości...Nutka nostalgii*Dziękuję za udostepnienie !

Najlepszy czas w moim życiu, teraźniejszy mnie przeraża.

Znalazłem ostateczny dowód na to że film ten kręcony był jesienią i zima 1980 roku. Wspominałem we wcześniejszym wpisie o plakacie zapowiadającym uroczystości odsłonięcia Pomnika Poległych Stoczniowców wiszącym na ścianie domu przy Al. Jerozolimskich 11/19. 2:50 i 6:51 autorstwa Michała Więckowskiego. Obok widoczny jest fragment zdartego plakatu z resztkami napisu Solidarność. Znalazłem ten plakat. Autorem również jest Michał Więckowski i jest to zaproszenie do Teatru Narodowego na aukcję książek pod hasłem " Pisarze warszawscy na rzecz solidarności". Aukcja miała miejsce 14 grudnia 1980 roku.

Jak dobrze, że są takie nagrania. Dziękuję. Taka podróż w czasie.

Składam hołd i cześć naszej Warszawie i pozdrawiam rodowitych jej mieszkańcow. ❤

WOOOW ! niesamowite jak miasto zmieniło się do dzisiaj! 40 lat i zupełnie inaczej. Fajny film, dzięki !

Piękne szczęśliwe czasy..

Miasto szare, ale przestronne, piękne i uporządkowane

Zdaje się że rozwiązałem problem umiejscowienia tego filmu w czasie. Proszę zwrócić uwagę 2:50 przejście dla pieszych, skrzyżowanie al. Jerozolimskich z ul. Kruczą. W tle na ścianie wisi plakat. Plakat nazywa się Grudzień 70 i przedstawia projekt pomnika Poległych Stoczniowców. Jego autorem jest Michał Więckowski i wydany został w 1980 roku. Odsłonięcie pomnika miało miejsce 16 grudnia.Obok fragment wydartego plakatu z napisem Solidarność. Dodatkowo 4:57 młody długowłosy mężczyzna ( obecnie dziadek ) ma w szarą koszulę wpięty znaczek Solidarności. No i piękny widok na pusty sklep mięsny 4:48 Tak więc film był kręcony najprawdopodobniej od wczesnej jesieni 1980 do zimy 1980/81. Miałem wtedy 18 lat.

Dzięki za ten flashback... i ten nostalgiczny chillout grany w tle. Miło się ogląda i przyjemnie słucha.👍

Niesamowita jakość obrazu jak na lata 80 i fajnie dobrana muzyka. Byłoby ciekawie zrobić ujęcia z dokładnie tych samych miejsc dzisiaj i porównać: i nie chodzi mi tylko o budynki, ale i ludzi, i samochody, i ilość zieleni, itd...

Rocznik 1980, wychowany na Muranowie (Stawki) Piękne czasy, wspomnienia, piękna Warszawa.

Wzruszyłam się. Kocham Moją Warszawę! jeszcze trochę pamiętam podobny klimat na ulicach, mimo że raczej z lat 90tych. Dziękuję za ten filmik i czekam na więcej. Podkład muzyczny też sztos!

To moje najlepsze wspomnienia, sfilmowane tu.😢

Dzięki za filmik; chwilę wspomnień. Nie było radośnie, nie było lekko, ale dawaliśmy radę (nie było opcji)

Z ogromnym wzruszeniem obejrzałem ten film - powrót do miasta mojego dzieciństwa, aczkolwiek bardziej i świadomie jednak pamiętam Warszawę lat 90-tych. Dziękuję za ten film i proszę o więcej 😍

Pamiętam Warszawę z tamtych lat,miałem zaszczyt mieszkać dwa lata,na ul.Podchorążych ,38, Czołem rezerwie z JW MSW ,na Mokotowie mieszkał mój serdeczny kolego , fajne było w Wawie 👍

😍😍😍1:58 obok mojego bloku, gdzie mieszkałem, a to dziecko z wózku jest moim rówieśnikiem, piękne przejście do kolejnego kadru, gdzie od 10 lat codziennie przez te pasy idę do pracy😍😍😍

8:46 - bezpowrotnie minione czasy kolorowych samochodów ;)

Warszawa dzieciństwa, ale nostalgia, ewidentnie początek lat 80tych

Nie bazgrołów na budynkach. To mi się rzuca w oczy.

Ale szczupli ludzie. Nawet 3 osoby mieściły się na chodniku.

5:30 Zajebista katana jak na tamte czasy

6:57 Ford Granada ..Moje marzenie w tamtych latach ..Pięknie się oglądało .Dziękuję I pozdrawiam wszystkich

Dziękuję za piękny powrót w tamte czasy . ❤

Ci starsi ludzie, to w większości powstańcy warszawscy. Co ciekawe, już w latach '80 miasto - pomimo odbudowy z ruin zaledwie 30 lat wcześniej - miało już swoją "patynę" (nie było idealnie czyste, budynki są już pokryte kurzem, osadem, smogiem). Wtedy spotkać w Warszawie obcokrajowca (pomijam Rosjan), to było wydarzenie! Wtedy jeszcze można było powiedzieć, że mamy swój kraj - ze swoim przemysłem, rolnictwem, handlem. Taki, jakby był, ale był nasz. Dziś w budynku w którym mieszkam tylko w mojej klatce schodowej mam za sąsiadów Hindusów (2 rodziny), Ukraińców (2 rodziny) i jedną rodzinę bodaj z Nigerii... Polskie rodziny to 4 mieszkania - tak więc połowę stanowią obcokrajowcy. To już nie jest ta Polska, którą oglądacie na tym filmie... To już będzie inny kraj - bez jednolitej narodowościowo, religijnie i kulutrowo struktury. Wszystko wg planów Spinellego i Sorosa. Polski za 20-30 lat nie będzie. Będzie... Europa (acz nie wiadomo jeszcze, kto będzie nią rządził - raczej nie Polacy).

Super materiał, wspomnienia i nostalgia, muzyka👍👏

Tak wygladala Polska mojego dziecinstwa ❤ktora musialam opuscic majac 15 lat ! Dzis juz prawie 70 z daleka od ojczyzny 💌🙋‍♀

Aż czuje ten zapach chodników i samochodów. Ja jestem '81 wiec moje dzieciństwo.

A przecież to było niedawno. Pamiętam dokładnie.

super...dużo migawek z Muranowa ,gdzie spędziłem moje pierwsze 10 lat życia 😀

Uprzejmie dziękuję za film Mogę oglądać go bez końca. I ta muzyka Pozdrawiam, nevrátí se to

Mega, ja urodzony w 82 pamiętam jeszcze takie szare ulice z końca lat osiemdziesiątych. 2:02 ciekawe kim jest i co obecnie robi ten chłopak, na oko mający na tym filmie między 16 a 24 lata.

Chwile wzruszenia. Dziękuję za film. ❤.

Szaro buro i ponuro. Moje pierwsze przebłyski wspomnień przypadły na schyłek lat 80, pamiętam ten klimat. Wszyscy ubrani na szaro-buro-bezbarwnie, faceci w kaszkiet ach, co drugi w gębie trzymał papierosa i kopcił bez żenady wśród ludzi. Pamiętam też stare, czerwone wagi uliczne z takim okrągłym lusterkiem.

To składanka z kilku filmów. Rozpoznałem kadr z mojej ulicy z 1979 roku, bo gdzieś ten film już widziałem

Pięknie, szeroko i przestronnie. Otwarte przestrzenie. Chodziłem wówczas do podstawówki i ta przestrzeń dawała namiastkę wolności, której nam tak wtedy brakowało. Dużo zieleni, po prostu pięknie. A teraz buc wszystko zwęża, zagęszcza dostawiając ciągle nowe budynki na tzw. plombę. Bezsensu.

Rocznik 1989, to dla mnie odkrywcze spojrzenie na moje miasto, na miejsca, które w większości znam. Czy tylko mnie się wydaje, czy smog nad Warszawą większy niż obecnie. "Jaka piękna jest Warszawa...". Dziękuję🖐

Piękna, sentymentalna podróż w świat mojego dzieciństwa.Troszkę Woli,Muranowa i Śródmieścia, jednak widać,że autor zdjęć z narodu wybranego, bo ewidentnie skupia się na pokazaniu terenów dawnego Getta Warszawskiego i dzielnicy żydowskiej.

Dla porównania można obejrzeć koloryzowane ujęcia z Warszawy z 1927 roku. Te komunistyczne betonowe molochy w porównaniu do przedwojennej architektury łamią serce, gdy się to ogląda.

I pomyśleć, że mi się wtedy Warszawa wydawała głośna...

Zobaczcie ile mniej ludzi bylo. Taki spokoj. Nie moge zniesc tego jak Warszawa jest zatłoczona ludzmi i sanochodami. Jeszcze do 2010 roku to bylo moje ukochane miasto. Teraz nie moge go zniesc

7:23 To Citroen DS? Ludzie się oglądali. Wtedy to było coś mieć auto z zachodu. Wszyscy patrzeli i mówili łał ale cudo. To był unikat bo do okoła same 125p, 126p, Trabanty, Syrenki, Warburgi, Łady i Polenezy.

Zakrztusimy się tym pośpiechem co jest teraz ...

I te korki na ulicach😢

Fajnie sobie powspominać !! Dzięki

WOW! wspomnienia wracają rocznik 76

Genialne :) Moje przedszkolno- szkolne czasy. Ciekawe, że na większości ujęć z daleka jest mgiełka.

Z jednej strony tęsknota za czasami młodości, a z drugiej - ulga, że te siermiężne czasy już minęły. Wtedy fajnie nie było i chciało się, żeby było inaczej. Tylko dlatego, że byłem wtedy młody, wspominam te lata z sentymentem.

Największą zmianą jaką można zaobserwować lub przegapić jest jakość obrazu. To nie jest tak że było szaro i smutno tylko to tak zostało nagrane przez ówczesne możliwości sprzętu. Gdyby film był czarnobiały mielibyśmy świadomość że rzeczywistość wyglądała inaczej ale jeśli mamy kolory można ulec złudzeniu że panowała pochmurna atmosfera.

Nie było reklam na każdym rogu i skrzyżowaniu, budynku

jaka jakość obrazu! wygląda jak po cyfrowej rekonstrukcji, bo nawet filmy takiej nie miały w tamtych czasach

Warszawa biedniejsza niż dziś, ale szczęśliwsza. Przede wszystkim dużo zieleni i wolnych jeszcze terenów. Jako mieszkaniec Piastowa i rocznik 72' w II połowie lat 80', gdy już samodzielność wchodziła wielkimi krokami w krew, bardzo lubiłem jeździć do Wawy. Dworzec Centralny dla dzieci nie był bezpieczny... Miałem tam dużo zaczepek od gości, szukających przygód z dziećmi.. Zaczepiali dzieci również obcokrajowcy, którzy przyjechali tam tylko w tym celu... Natomiast bardzo lubiłem okolice Nowego Światu, Centrum. Na Nowym Świecie były dwa sklepy zoologiczne. Jeden państwowy, drugi prywatny. Kupowałem tam rybki do akwarium. Z czego ten prywatny był zawsze zdecydowanie lepiej wyposażony w towar. Giełda z rybkami była też pod Mostem Poniatowskiego. Ale to wcześniejsze lata - wycieczki z tatą po rybki tam robiliśmy. Ale to była frajda pojechać po te rybki :-). W latach 90' podobna giełda z rybkami, bardzo długo była na Kole. Jako też wędkarz od dziecka, szukałem sklepów wędkarskich. W podziemiach, między Śródmieściem a Centralnym był jedyny taki sklep ze sprzętem zachodnim, wędkarskim - "Moby Dick" się nazywał. Do Składnicy Harcerskiej chodziło się po kauczuk (gumę modelarską) - do procy oczywiście 🙂. to był towar deficytowy i jak już była ta guma, to kupowało się ile kasy starczyło. No i Różycki. Tam, jak było trochę grosza. By się jakoś fajnie ubrać. Koniec lat 80' początek 90' to już pełna samodzielność i wędkarskie podboje Wisły po stronie Praskiej. Nie zapomnę tego kolektora ściekowego obok Poniatowskiego. Gdy spuszczali tam ścieki, to Wisła stawała, a wszystkie ryby z okolicy wypływały do powierzchni wody, by zaczerpnąć powietrza, bo się dusiły w tym syfie. W czasie remontu Poniatowskiego, z kolegami wchodziliśmy po filarach i chodziliśmy po tych przęsłach, ażd do kratki pod jezdnią - tacy mądrzy byliśmy..😉 Generalnie, bardzo dobrze sobie wspominam Warszawę lat 80'

Zadnej złotej 44 i stachurskiej której brakowało w biedzie pomarańczy 👍👍👍👍

8:49 Stacja CPN ciekawe na jakiej ulicy mój śp.mąż też pracował w CPN w latach osiemdziesiątych w Warszawie na rogu Mińskiej i Chodakowskiej dziś znajduje się tam Orlen eh...

Byłem w latach 80tych w Warszawie i oprócz tego że wszystko było wielkie to nie było czym się zachwycać. Architektura bardzo nijaka, nie spójna, zaniedbana szare budynki. Ludzie fatalnie ubrani. Nie mówię że dziś jest idealnie, ale będąc w lecie w Warszawie po raz pierwszy byłem zachwycony. Wszystko nabiera wyglądu. A najbardziej urzekła mnie gastronomia. Totalna miazga! Mówi sie że bogactwo różnych kuchni i ich mieszanka są unikalnym tyglem w świecie.

👍👍👍💖💖💖💎💎💎✨✨✨ To były piękne czasy.Trudne,ale piękne.Byłam wtedy dzieckiem i pamiętam ludzi na ulicach normalnie ubranych,zgodnie z porą roku.Żadnych dżinsów z dziurami,gołych nóg czy tyłków zimą.Co z tego,że teraz ludzie mają dostęp do tak wielu rzeczy,skoro wielu szajba odbija i egoistycznie chcą kreować siebie.Wtedy życie miało jakiś rytm,dziś jest chaos.Ten piękny film skojarzył mi się z piosenką Ireny Jarockiej "Śpiewam pod gołym niebem".Bardzo dziękuję.

Dzięki Bogu że ktoś miał kamerę i nagrał coś takiego. Świetne. Rzeszowianin pozdrawia 😊

Bez reklamozy.

Niby oczywiste ale teraz zdałem sobie sprawę z tego , że kiedyś te bloki przecież były nowe, my je pamiętamy jako obskurne ale dla naszych rodziców to było tak jak dla nas mijających teraz świeżo wybudowane blokowiska w super standardzie, rocznik 86 pozdrawia. Ps. prosimy o Warszawę lat 90'tych Nawet Intraco wyglądał jak duży blok😂

Dziękuję za ten film! ❤

Bardzo ciężko komentować takie obrazy.... Człowiek jest twórczą istotą.... I elastyczną. Dostosowuje się. Ale i rozwija... Wracam jedynie na podwórko dzieciństwa, chociaż było... ciężkie ?, straszne? smutne? Lata sześćdziesiąte..... Rośnie jeszcze "olbrzymi" kasztan, z którego spadłam i złamałam rękę... Pompa nie działa.... Ale jest... Do niczego nie chciałabym wrócić... 👍 dla przypominania. Żeby porównać i docenić teraźniejszość.

Było jak było, już się nie od-będzie, ani nie powtórzy.. a jest jak jest.. panta rhei..Zimą 86/87 było strasznie zimno i autobusy nie jeździły zbyt punktualnie; żeby przejechać z Żoliborza na Ursynów trochę się marzło;) ale już się zapomniało. Warszawa w czasach studiów, musiało być cudownie ❤

Cos pięknego taki film,

Jazda samochodem wtedy to czysta przyjemność

Rewelacja .Ktoś miał bardzo wprawne oko.A jakość filmu jak na tamte czasy doskonała , mam wrażenie jakby ktoś sie przeniósł w czasie i zaczął nagrywać dostępnymi teraz urządzeniami.

Dzięki za film:) Wielkie! Młodość, szkolna, wróciła:) Ale nazywanie tego filmu szumnie "Warszawa w latach 80. XX wieku" jest pewnym przegięciem. Sądząc z ubrań, butów i fryzur, to co najwyżej przełom lat 70. i 80. Moim zdaniem raczej 1979 lub 1980-82.

Wtedy było dużo działkowców 😊 a teraz zamerykanizowało się centrum i jest dużo wieżowców 😔 Kiedyś było pełno zieleni A teraz już w Łazienkach Królewskich nie ma Saren i Jeleni 😮 To były piękne czasy i piękne ulice A teraz żadnym samochodem tak jak zieleniom się nie zachwyce. Dziękuję bardzo za film 🖐️👍

jedno co najbardziej pamiętam z tamtych lat to każdy jeden samochód prl-owski dymiący na niebiesko, marszałkowska zadymiona na niebiesko

Brilliant footage with excellent music.

Ciekawe ilu ludzi odnajdzie się dzisiaj na tym filmie... Fajnie obejrzeć stolicę sprzed 40 lat

PROSZĘ WSPERAJ OBYWATELSTWO ❤❤❤

me ukochane lata życia w moim mieście🥲😊

piękne plus muzyka majstersztyk

Smutne miasto które przeżyło dosłowne piekło na ziemii i powstało z niczego, nie dziwie się dlaczego czuć z tego filmu praktycznie tylko smutek. Warszawa dziś to piękne i rozwinięte miasto z wielką historią.

Szaro smutno i ponuro !!

Dziękuję za nostalgiczny film, nasza trudna młodość, ale młodość ❤ serdeczna prośba, który to rok 1979 czy 1984?

Tytuł filmu sprawił, że uświadomiłam sobie, ze urodziłam się w zeszłym wieku (rocznik 74) 😂

dobrze ze mamy to za soba. bylismy chyba tylko bogatsi od Albanii w Europie w 1989.

8:39 - moje liceum XXX Śniadecki, do którego uczęszczałem w latach 94-98. Za episkopatem mieszkała moja babcia więc okolica dobrze mi znana. Tam zaraz na prawo na przeciw szkoły był mięsny gdzie nie raz z babcia stałem w kolejce po mięso.

Ludzie byli mniej agresywni, bo byli biedni. Wszyscy mieli po tyle samo. Głównie przyjaźń. Dziś są agresywni , bo są zazdrośni. Zarabiają dla posiadania dóbr materialnych, których i tak do grobu nie wezmą. Taki paradoks.

To sa znane od lat ujecia ekipy filmowej z Francji która przyjechała do Warszawy nakrecic film o Getcie Warszawskim, stad sie kreca tylko po muranowie, ten film nie zawiera ujęć jeszcze z dworca kolejowego a także z cmentarza żydowskiego, myślałem że to może jakiś nowo odkryty unikat, ale po kilku sekundach rozpoznałem znane od lat ujęcia. Także żadne to odkrycie.

Ja pierdziele, w jakich fajnych czasach dorastałem. PRL-u wróć, nie potrzebna nam był eurokolchoz.

Kolejki pod sklepami ,i Moherki :)❤

Fiaty , tramwaje , kolejki ….. jakos się żylo. Uroczy filmik i piękna muzyka ! Dziękuje !❤

Ah cóż za piękne czasy gdy piesi w pośpiechu a czasem i popłochu umykali sprzed masek stalowych rydwanów prowadzonych przez panów szos :P

Spokój. Ruch miejski o wiele mniejszy niż dzisiaj. Pamiętam to czasy mojego dzieciństwa. Moja rodzina w Warszawie mieszka od 1910 r.

Mi sie wtedy podobalo, co prawda jako dziecko, ze zycie bylo prostrze. Po kumpli szlo sie pukac do drzwi i spedzalo caly dzien poza jakas przesadnia kontrola rodzicow. Prawda, kiedys jeden wpadl do Wisly, w zime, przez pekniety lod, ale przezyl. Suszylismy mu ubrania przy ognisku, po Praskiej stronie. W zasadzie we wszystkim wyboru bylo znacznie mniej i to wcale nie przeszkadzalo, wrecz przeciwnie. Pamietam jak cieszylem sie rzeczami prostymi, tanimi, zrobionymi samemu. Gralo sie w pilke, w kapsle, jezdzilo na rowerze non stop. Rysowalo sie duzo, wyobraznia byla bez granic. Bylo sie ze swoimi i ten maly swiat niezglobalizowany byl wystardzajacy, sensowny. Od spotkanych dziewczyn na koloniach lenich lub zimowych dostawalo sie prawdziwe listy, napisane recznie, wyznajace milosc - jakie to bylo ekscytujace.

Nie jestem z Warszawy ale piekna byla wtedywarszawa i widać normalność

Wzruszające, ale nie chciałabym znowu stać w kolejkach itd. Tylko kabaretow mi brakuje.

W PRL , które historycy dzisiejsi głupio opisują, szary obywatel był "nikim" . Wiedziałeś ,że mogą cię okłamywać, okradać, oszukiwać , wykorzystywać , jak chcą , a ty nic im za to zrobić nie możesz, nawet poskarżyć się nie masz komu . Że się potem pojawiła taka SOLIDARNOŚĆ, to cud jakiś.

Urodziłam się w roku 2000 i z każdym kolejnym rokiem coraz mniej patrzę na te filmy z lat 90tych, 80tych, 70tych jak na coś "egzotycznego", a coraz bardziej czuję nostalgię jak do lat mojego dzieciństwa. Czyli wczesne lata 2000-2005 coraz bardziej mi przypominają lata 80te niż czasy współczesne. Jest w tym jakaś logika, bo od roku 2000 do lat 80tych jest odległość 10 lat, a do czasów współczesnych prawie 25... Jednakże jest to dziwny objaw starzenia

mottem tych czasów było: "jeszcze będzie lepiej, jeszcze to przeczekajmy". nie ma do czego wracać pamięcią i nie ma czego żałować

35 lat po wojnie, którą podobno wygraliśmy, lata których nikt nam nie odda. Dzis mija 20 lat od wątpienia Polski do Unii - 20 lat których nie ma czym zastąpić.

Ludzie byli inni mniej agresywni i nie gapili się w telefon idąc po mieście jak dziś

Zrazu nostalgia, ale potem refleksja,że jednak nie za bardzo jest do czego tęsknić, no, chyba, że do tych lat młodości, mojej to już b. późnej. Bo ile to się ludzi w tym gomułkowsko-gierkowskim-jaruzelowskim prlu namęczyło, nachorowało, poumiarało przedwcześnie, niepotrzebnie, na próżno; żyli dzień w dzień stłoczeni w tych blokowych klitkach, których dostanie i tak było marzeniem ściętej głowy; pracowali w jakichś głupich przedsiębiorstwach, w których kariera zależała od sekretarza partii, gdzie praca była źle zorganizowana,źle opłacana, marnowana .... A teraz ? Przyjdzie walec UE i ...wyrówna. Muzyka dobra.

zajebisty to był smog w tym mieście

Kolosalna różnica w wyglądzie i stanie infrastruktury miejskiej.