W 2017 roku pewien 29 - letni Polak, którego nazwisko litościwie przemilczę, pobłądził na szlaku górskim w Parku Narodowym w Czarnogórze. Nie zimą, lecz latem. Nie w nocy - lecz w biały dzień. Nie było załamania pogody, nie uległ żadnemu wypadkowi, nigdzie się nie zaklinował, nie zasłabł, nie miał zawału etc. Ot nagle stwierdził, że nie wie gdzie jest. Miał telefon komórkowy, zadzwonił więc do służb ratunkowych a te zdecydowały się wysłać na poszukiwania śmigłowiec i ratowników. Sęk w tym, że ów turysta znalazł się na terenie zalesionym, porośniętym gęsto drzewkami oliwnymi. Trudno go więc było wypatrzeć ze śmigłowca, zatem ratownicy telefonicznie poradzili mu, aby rozpalił ognisko sygnałowe. I tu jest sedno całej sprawy. Widocznie nasz rodak nie tylko nie był nigdy harcerzem, ale widocznie był wtedy nieco na bakier z normalnym rozsądkiem, bo rozpalił ognisko w takim miejscu, że spowodował niekontrolowany pożar Parku ze szkoda wycenioną na, bagatela, 3 miliony euro. Był potem wyrok 1 roku pozbawienia wolności, było też prezydenckie ułaskawienie. Słowem - miał farta w tym całym niefarcie. Dlaczego o tym piszę? Z dwóch powodów. Po pierwsze głupota tego człowieka jest dla mnie do dzisiaj swoistym, wręcz zabawnym kuriozum, chociaż różne przejawy głupoty (zwłaszcza w górach) widziałem. Nie przyjmuję jego tłumaczeń, bo z mojego punktu widzenia nie było wówczas absolutnie żadnego powodu alarmowania służb, a trochę o tej sprawie czytałem. Literalnie żadnego. I zwracam uwagę, że ten pożar mógł realnie odciąć drogę ucieczki i potencjalnie zabić innych turystów. Humorystycznie ująłbym to tak: - Zgubiłem się na szlaku, pomocy! - woła do telefonu Polak. - Rozumiemy, wysyłamy ratowników. Niech pan da jakiś sygnał śmigłowcowi. - Jaki? - spytał Polak. - Na przykład ogniem. - OK. - zgodził się Polak i już po chwili cały Park Narodowy stanął w ogniu. Na szlakach w Tatrach widziałem rodziców wpychających swe ledwie kilkuletnie latorośle po łańcuchach do góry. Każdy kto liznął temat gór wie, że wejść jest łatwiej niż zejść. To nie jest odwaga, brawura. To jest absolutny brak wyobraźni, nonszalancja, a wręcz głupota. Kobiety w szpilkach. Faceci w klapkach. Ciekawe, co mówią statystyki TOPR w tej kwestii. Proponuję zrobić film (filmy?) o absolutnych podstawach rozsądnego zachowania się turysty w polskich górach pod kątem bezpieczeństwa. Temat można podzielić nawet na 4 filmy - jak cztery pory roku, bo góry w piękną pogodę są inne, inne są gdy jest burza, śnieżyca, oberwanie chmury, gwałtowne załamanie pogody etc. I proponuję też oddzielny odcinek oparty o casus wspomnianego na początku Polaka, czyli zbiór porad, jak postąpić gdy zdarzy nam się zabłądzić, zwichnąć lub złamać nogę, jak dać sygnał śmigłowcowi nie podpalając kosodrzewiny i dlaczego - bo to jest też ważny, a wcale nie marginalny temat - nie wzywać TOPR tylko dlatego, że "bolą nas nogi". Są kraje, gdzie za pomoc służb ratowniczych się płaci ciężkie pieniądze. Naprawdę ciężkie. W Polsce jest to darmowe i turyści potrafią ten fakt nadużywać bez litości.
Polski system wydaje się być bardzo dobry (jeśli znakowanie nie jest zaniedbane jak na wielu szlakach nizinnych) porównując do angielskich słupków, drogowskazów i kamiennych kopczyków.
Skąd wynikają te zasady dotyczące rodzajów szlaków? Zasadą w PTTKowskiej instrukcji znakowania jest po prostu to, żeby nie krzyżowały się szlaki tego samego koloru. W ogromnej części nie ma to (rodzaj szlaku w związku z kolorem) nic wspólnego z rzeczywistością. Nie jest tak, że te kolory nie oznaczają po prostu nic, a zwyczajowo niektóre szlaki (jak GSB) są czerwone? Dwa - z czego wynika zasada zależności koloru do trudności w szlakach narciarskich? Bo ponownie - PTTKowska instrukcja znakowania nic na ten temat nie wspomina. A szlak narciarski nie jest tożsamy z trasą narciarską w ośrodku narciarskim. Tam faktycznie kolory oznaczają trudność. Ale nie są to szlaki. Skąd więc ta zasada? Bo w necie każdy tak pisze, ale na zasadzie, że gdzieś sobie to znalazł. Ale gdzie? I czy tak jest na pewno?
