yksde 108. olmuş olmak ve sadece başarılıyken sevilmekle alakalı şeyler 

Başarılı olduğumuzda sevilmekten ziyade ciddiye alınıyoruz gibi geliyor bana çünkü başarılı insanlar seviledebilir sevilmeyedebilir ama ciddiye alındıkları kesin.

Kesinlikle öyle başarılıysan herkes bi anda sana farklı bakmaya saygı duymaya başlıyor eğer olamadıysan ailen bile seni görmezden geliyor( tecrübeyle sabit) insanlar çok acımasız o yüzden tek sevgi saygı beklediğin kişi kendin olacaksın ne yapıyorsan kendin için başkaları beni sevsin değer versin diye değil

Normalde sosyal medyada yorum yapan birisi değilim ama uzun süredir içimde yaptığım hesaplaşmalar bu videoyla bir kez daha beni düşünmeye itti. Bu yazıyı da aslında kendimi anlayabilmek ve daha iyi hissetmek adına yazıyorum.Şuan 19 yaşındayım, çocukluğumdan beri hep çok başarılı olarak gösterilen, örnek olarak gösterilen bir çocuktum.Daha anaokuluna giderken matematikle aram çok iyiydi, okula başlamadan önce yüksek basamaklı sayıları toplayıp çıkartabiliyordum ve bundan inanılmaz keyif alıyordum. Dışarıya çıkarken veya misafirliğe gitmeden önce annemden boş bir deftere işlemler yazmasını istiyordum ve gittiğimiz yerde keyifle onları çözüyordum.Her şeyden önemlisi de çok meraklıydım araştırmaya bayılıyordum. İlkokul ve ortaokul yıllarım da çok çok başarılı geçti ortalamalarım hep 100 e yakındı. Ayrıca inanılmaz geniş bir sosyal çevreye sahiptim. Lgs sınavında fulle yakın yaparak Türkiye’nin en iyi liselerinden birisini kazandım.Kısaca sürekli bir başarı elde ediyordum ve insanlar beni takdir ediyordu. Olaylar da burada başladı.Öğretmenlerim,ailem,akrabalarım tarafından takdir edilme duygusu benim inanılmaz hoşuma gidiyordu.Elde ettiğim başarılar için çaba sarf ederken kendimi o takdir edildiğim anların görüntüleri ile motive ediyordum. Sanki o anlar için yaşıyordum. Bir şeyleri sırf başarılı olma duygusunu elde etmek için yapıyordum. Fakat bunu gerçekten sevdiğim için yapıyordum ailem asla daha çok başarı diye darlayan bir aile değil. Lise 1 de keza çok başarılı geçti. Sonrasında pandemi başladı ve o zamanlar benim fikirlerimin olgunlaşmaya başladığı zamanlardı. O dönem başkalarının beni takdir etmesi için çalışmak fikri bana çok rahatsız edici geldi. Ruhsal depresyona girmiş gibiydim. Çünkü yıllardır içimde olan duygular yavaş yavaş körelmeye başlamıştı. Eski hırsımdan eser yoktu, birisi beni geçtiği zaman içimde bi huzursuzluk oluşmuyordu artık. hala iyi olmak istiyordum ama en iyisi olmak kulağa cazip gelmiyordu, aksi rahatsız etmiyordu. Bu duygu ve düşünceleri pandemide yaşamak çok kötü etkiledi beni. Çünkü yalnızken insan iç sesine daha çok inanıyor, onu bastıracak sesler olmuyor etrafında. Bu duygular tüm sene boyunca içime işledi. Artık eski benden eser yoktu adeta. Ortalama bir insan olmayı kabullenmiş gibiydim. Lise 2de derslerin neredeyse hiçbirine girmemeye başladım. Sonrasında yüz yüze sınavlar başladı ve o zaman her şeyi nicel olarak görmüş oldum, eski benden eser yoktu okulda sıralamaya oynadığım zamanlardan en düşük notları alan bir öğrenciye dönmüştüm. Lise 3de ve 4de aynı başarısızlığım devam etti. Bu başarısızlık hissi beni çok derinden yaraladı. Özgüvenimi kaybettim buna bağlı olarak sosyal çevremi kaybettim. Yalnız ve başarısızdım. Bu ne kadar acı olsa da bir gerçek: eğer başarısızsanız ailenizin gözünde bile değeriniz değişiyor. Onlar tabiki bizleri hep seviyor ama bu bir gerçek. İnsan olmanın bir gerçeği bu. Bir ortamda çok başarılı birisi varsa ona farklı bir gözle bakarsınız. Evet ailem benim başarısız olduğum süreçte beni hiç daraltmadılar hiç imalı laflar söyleyip beni üzmediler ama insan ailesinin gözlerine baktığında bazı şeyleri görebiliyor… yksde kendime göre çok kötü bir sonuç aldım ve mezuna kaldım, zaten mezuna kalmayı kafama koymuştum o psikolojik hal içinde bir şeyleri başarabileceğime olan inancımı kaybetmiştim. Okuduğum okulda herkes inanılmaz başarılı insanlardı, lisenin ilk yılında inanılmaz özgüvenliydim, kendimi çoğundan üstün görüyordum. Ama sınav senesi okula gitmek bana kendimi kötü hissettiriyordu. Şuansa çoğu şeyin farkına vardığımı düşünüyorum. Tekrar sıkı çalışmaya başladım ama bu sefer takdir edilmek için değil:) kendim için ve özlediğim çocukluğum için çalışıyorum. O çocuğun büyüyünce hakettiği yerde olması için çalışıyorum. Ama hala yalnızlık yaram, ondan kurtulmak için bir çabam da yok açıkçası, bu duyguya da başarısızlığa alıştığım gibi alışmasam iyi olacak :)) Bundan 8 ay sonra buraya geleceğim bu yazıyı tekrar okuyacağım ve o çocuğa hak ettiğini elde ettiği müjdesini vereceğim. Beni durduranın ben olmasına izin vermeyeceğim…

Hırslı biri olmak yeterince yorgunluk vericiyken sen bir de sebebini bulmaya çalışıp kendini daha da yoruyorsun. Farkındalığı yüksek birisin, bu durumun senin için tüketici olduğunu söylüyorsun. Evet, tam da öyle olacak bir noktada tükenceksin ve her şeyi boş vereceksin. İşte tam da bundan sonrası için anlam hazırlığına gir Hırsın anlamını boş ver. Tamamen tükendiğinde seni devam ettirecek o şey ne, onu bul. Sevgiler

Yeryüzünde ayak izini bırakmış ve bırakacak olan her kimse, yalnız insan olarak değil tüm mevcudat düşünüldüğünde dahi, çok kendine müstesna bir izin yaratıcısıdır bence. Hayatı hiyerarşik düzende görme ve listede bir üsttekinin de üzerine çıkmak pahasına etrafı kırıp dökme, tespitine katılıyorum, patriyarkal düzenin öğretileri. Sen tüm gün kılını kıpırdatmadan otursan, yalnızca arkadaşınla kahve içip akşam duvara baksan dahi bu, senin dışında başka hiç kimse tarafından tekrar edilemeyecek bir örüntü. Birebir aynı aksiyonlar bile sırasıyla takip ediliyor olsa zihninde o anda zuhur eder fikirler ve bunları gelecek zamanda başkalarına yeni baştan yorumlayıp anlatma biçimin sana has ve biricik olacak. Sen, sen olduğun için kıymetli olduğun kadar yine sen, sen olduğun için evrene göre olağansın. Bizlerden çok sayıda var. Daha çoğumuz artık burada yok. Oralarda bir yerlerde bizi takdir edecek asla olmadı. Bebeklikten itibaren en basit hayati fonksiyonlar için bile ebeveyne bağımlı olma hissi her bireyin hayata bir yetersizlik hissi ve kompleksiyle başlamasına neden olur. Biraz büyüyüp o ebeveynler yaşına yaklaştığımızda ise aslında içten içe bebekken gördüğümüz ve her şeye kadir addettiğimiz insanların dahi muktedirliği sorgulanır hale gelir çünkü insan acizdir. Durmayıp biraz daha ilerlediğimizde artık çerçevesi belli varoluşlardan değil, içinde yoğrulduğumuz ve hiçbir zaman söküp atamayacağımız bir parçamızı oluşturan toplum gibi soyut kavramlardan onay, ilgi ve sevgi beklemeye başlarız. Kimilerinde bu ihtiyaç öylesine büyüktür ki Tanrı fikrini doğurmuştur. Kimileri kendi dar ekosisteminden aldığı güçle yetinir ve hayatına devam eder. İşin özü, insan yine acizdir. Kendi sorunlarımla ilgilenmeye çalışırken attığım ilk adım teşhis koymak ve adı konulan problemin benim hayatımda kapladığı gölgenin bu yolla küçüleceğini, yok olmasa bile artık ulaştığım yeni bilinç düzeyiyle hududunu aşmamasını sağlamaya çalışmayı ummak. Dolayısıyla bir çözüm sunmaktan çok uzaktan bir dış durum analizi yapmaya, hayatını neredeyse hiç hırs duymadan geçirip 21 yaşına gelmiş biri olarak benim tam tersimde duran bambaşka bir insanla empati yapmaya çalışırken aklıma gelenleri paylaşmaya çalıştım. Sosyal medyadan sonra hepimiz yalnızız. Muhabbetlerimiz yaralı, sözlerimiz eksik veya parçalı. Korkarım bu süreç artık geri dönülmez bir hal aldı. Hepimize bol şans.

Kendisinin bile farkında olmayanların olmayan düşüncelerinin içinde var olma çabası kadar boş bir şey yok bırak onlar senin için çabalasın yada en iyisi boşver yorma kendini

Benim felsefem yarınım için çalışıp çabalarken bile anın tadını yaşayabilmek. Asıl mutluluğu hedefime ulaşınca bulacağıma inanmıyorum. Her günün bir anlamı var. Olmalı da. Hayatınız siz farkında değilken akıp gidiyor. Zamanın farkına varın. Çünkü hayat gerçekten kısa ve (keşke dediğiniz) o güne asla dönemeyeceksiniz. Takvimlerin bir daha 14.10.23'ü gösteremeyeceği gibi.

aslında söylemek istediğim çoğu şeyi söylemişsin. tam da aileyle ilgili şeyler söyleyecektim. bence bunun nedeni büyük oranda aile baskısı. bir arkadaşım ortaokulda çok hırslıydı, sınıf birincisi olmak için çok çalıştı ve de oldu. şu an üniversitedeyim ve bir ara bunu konuştuğumuzda" o benim değil, annemin hırsıydı. ben düşük not aldığımda yemek yemezdim çünkü cezalandırılmam gerektiğini düşünüyordum" demişti. sadece hırs insanı kör ediyor. o arkadaşım daha sonra lisede hiç öyle olmadı, gittikçe azaldı hırsı ve çalışma isteği çünkü ona ait değildi. her şey dengede olmalı. mesela bende hiç hırs yok bu yüzden azimli insanlara, istediği hedefe ulaşan insanlara hayranlık duyuyorum çünkü bir hedefim bile yok. hiç hırsın olmazsa da keyif almıyorsun çok hırslı olduğun zaman da. hırsım yok ve ne yapsam yarıda bırakıyorum. hiçbir şeyde tam olarak istikrarlı değilim. bundan nefret ediyorum ama yapmaya da devam ediyorum. iki türlüsü de gerçekten kötü. bu nedenle orta kararda bir hırs olmalı insanda. insan onaylanmak, beğenilmek ve övülmek ister. bunun bir yolu da başarı olabilir lakin bu olmadığında insan sevilmediğini hissediyorsa orada bir problem var demektir. çünkü insanlar seni değil, başarını sevmiş veya başardığın için sevmiştir. oysa aile ne olursa olsun evladına saf sevgi besler.

Kanka bende aynı duyguları hissediyorum ama maalesef hayat böyle hırslı olmadıktan ve biseyler için didinmedikten sonra olmayacak gibi de hissediyorum aynı zamanda o yüzden mücadeleyi bırakmamak lazım herkese bol şans

Aslında çok derin varlıklar değiliz hepimizin ortak bir noktası varsa o da dikkat çekmek istememiz ve bunun sebepleri kişiden kişiye farklılık gösteriyor aslında, genel bir şey aramak etik olmaz. Kimimiz ailesinin göz bebeği olmak için dikkat çekerken kimimiz bir şeyleri başardığını birilerine kanıtlama dürtüsü ile yol alır. Kimimiz ise biraz sevgi ve saygı hissini deneyimlemek adına dikkat çekmek ister bunun için de değişik yollar arar. Hiç kimse kendisi için bir şey yapmaz ben buna da inanmıyorum. Spor yapmak bile iyi görünmek için olabilir. Çünkü etrafımızda gördüğümüz insanlar bu görüntüden hoşlanırsa kişi de bu göz algısına kapılır. Biz etrafımıza göre şekillenen varlıklarız her canlı gibi. Yani adaptasyonun getirdiği sonuçlar olarak gösterebiliriz.

herkesin karakterinde böyle baş bi özellik vardır kendini bildi bileli o özellikle anılır. sende de bu başarı/hırstır belki ve hırslı olmayı bırakınca kendinden bir şey kalmayacak gibi hissediyosundur

Üstad sende olan her şey bende yok bende ne hırs, başarı, heves, azim, yetenek var hiç biri yok

Genelde ben de çok hırslı bi kişiliktim fakat şu son bir yıldır hiçbir şeye yetemediğimi hissettiğim için hiçbir şey yapmamayı tercih ediyorum ve bu beni daha çok strese sokuyor ama yola koyulduğumda da kendimi geliştirmek için hangisinden başlayacağımı hangisini yapmam gerektiğini bilmiyorum, yaşım 21 bu arada. Bir de bu isteksizliği belirli nedenlere bağlayarak daha modumu düşürüyorum mesela bir vakıf üniversitesinde burslu okuyorum ama memnun değilim bu yaz myp ile bogazicine geçişim de reddedildi. Sanki bogazicine gecseydim her sey daha güzel olacakmış gibi hissediyodum hala biraz o düşünce var. Hırstan konuyu nereye getirdim ya :) Böyle karmaşık bir düşünce yapım var benim de, ayrıca çok kararsız bir insanım.

Hiçbir şey seni sonsuza kadar tatmin edemez. Başarılı olduktan sonra da ona sevineceğin süre bellidir. İnsanların da seni kaale alacağı süre bellidir. O yüzden ne kadar başarılı olursan ol bunun etkisi asla beklediğin kadar çok sürmez.

içimdeki bi şeyleri tetikledin

Sizden yaşça çok küçüğüm (15) ama aynı sorunu yaşıyorum. Liselere giriş sınavından çıktım. Bu sınav sürecinde asla tammış gibi hissedemedim. Bi başarım olsa da daha iyisi var diyip kötüledim kendimi. Bu en son ailemi de sıktı çünkü ne zaman iyi bi şey yapsam bunu göremeyen tek ben oluyodum. Bu durum hala devam ediyor çok zorlanıyorum. Kanal açtım sınav tavsiyesi veriyorum ama ben de hedefime ulaşamadım(iyi bi puan alsam da) bu yüzden aklımın bi köşesinde “sen kimsin ki” düşüncesi hep yatıyor

abi ben senin konuşmaları dinlemeye bayılıyorum ya. Senden kitap yorumları ve önerileri de almak isterim. Böyle bir düşüncen var mı hiç?

Ben de küçüklükten beri çalışkan olmamla özdeşleştirildim ve ailem beni sadece onların istediği gibi olunca sevdi ya da sadece o zaman gösterdiler sevgilerini bilmiyorum. Mesela ders çalışmadığım bir günün akşamında benimle tripli bir şekilde konuşulur ve çok cevap verilmez ama çok ders çalıştığım günün akşamında çok sevilirim vs. Ve bunlar da çok ani olan değişimler olduğu için fark ediyorum ki bu davranışlar küçüklükten beri beni altüst etmiş. Şu an da insanları memnun etmeye çalıştığımı düşünüyorum çünkü bana sadece şartlı olarak sevgi gösterildi. Ayrıca bu sadece akademik alanda da değil her şeyde istedikleri gibi olmamı beklediler. Ama ters tepti. Böyle bir şey asla işe yaramaz. Ayrıca bu durum benim mükemmeliyetçi davranmama sebep oldu. Görüyorum ki içten içe yaptığım şeyi çok iyi yapamama korkusu olduğu için hiçbir şey yapamıyorum. Korkularım beni hareketsiz kılıyor. Ama bu aslında fark etmesi çok zor bir şey. 2 senedir de depresyon yaşıyorum ve ek olarak çok uzun zamandır kaygı bozukluğu yaşıyorum. Türkiye'nin en iyi liselerinden birine gittim ama şu an mezunum çünkü 12. sınıfım depresyonla geçti. Ayrıca kendimi o kadar çok başka insanlarla karşılaştırıyorum ki bunu fark etmek bazen beni dehşete düşürüyor. Ve sadece bahsettiğim bu durumlar ve düşüncelerim enerjimi o kadar tüketiyor ki. Sabahtan akşama kadar sadece düşüncelerimle baş başa kalıp otursam günün sonunda maraton koşusuna çıkmış gibi bitkin düşerim. Ve gün içinde enerjimi buna harcadığımı görmek de üzücü. Ama artık onlara da çok kızmamaya başladım. Çünkü onlar da insanlar. Ne bekliyordum ki? İnsanların mükemmel olmasını mı. Gerçek şu ki büyük ihtimalle hayattaki hiçbir insan kafamdaki olması gerekene uygun davranmayacak. Bu yüzden gerçeği değiştirmektense beklentileri değiştirmek çok daha mantıklı ve kolay. Başarması çok kolay olmasa da. Bu yüzden çaresiz hissetmiyorum çünkü bahsettiğim bu durumlar iyileştirilebilir. Bunu biliyorum çünkü bunun hakkında çokça araştırma yaptım. Sadece uzun bir süreç istiyor. Eh yıllar boyu kendimize söylediğimiz şeyleri ve davranışlarımızı değiştirmenin de kolay olması gerektiğini söyleyemeyiz. Okuyunca yazdığım durumlar çok karamsar gelmiş olabilir ama hayatta pek çok insanın yaşadığı veya yaşayacağı şeyler olduğunu düşünüyorum ve hayatımdaki sadece kötü şeyleri yazınca böyle gelmesine de şaşırmamak gerekir. Bunu neden yazdım bilmiyorum ama birilerinin okuyup yalnız hissetmemesi veya kendilerinden bir şeyler bulması fikri iyi hissettiriyor. Ben diğerlerinin yorumlarını okuyunca iyi hissediyorum.

Selam, bu videon şans eseri karşıma çıktı ve tekrar bu konu üzerine düşünmem gerektiğini hatırlattın, teşekkürler. Ben de YKS sınavında 2500. oldum ve çok mükemmelliyetçi bir ailede yetiştirildim. 10. sınıfta derslerim berbat haldeyken ilk kez düşünmüştüm bunu ‘ailem beni başarılı olduğum için mi seviyor, bana sevgilerini ben sadece iyi bir şeyler yaptığımda gösteriyorlar, başarısız olduğumdysa cezalandırıyorlar.’ Hatırlıyorum bu düşünce kolay kolay peşimi bırakmadı. 12. sınıfta onların beklentilerini karşılayabilmek için çok çalıştım ve istedikleri tıp fakültesine girdim. Sonra noldu? Bunun kararını aslında ben vermediğim için o sene depresyona girdim ve sınıfta kaldım. Bir anda ailenin göz bebeği olmaktan çıkıp günah keçisine döndüm. Aslında hatalı olan ailemin sevgi diliydi, onlar benim başarılı olmamı sevgilerini gösterebilecekleri bir fırsat olarak görüyordular ve onların da aynı bizler gibi onaylanma ihtiyacı vardı ‘en başarılı çocuğu onlar yetiştirmiştiler’ bunu göstermeleri gerekliydi. E peki şimdi ne oldu? Zevk almak için başladığı işte bile kendini diğerleriyle karşılaştıran ve bu yüzden mutsuz olup her şeyden kaçan bir çocuk kaldı ellerinde. Ama iyi haber artık o çocuk da bir birey olduğunun ve bir şeylerin üstesinden geleceğinin farkında. Nasıl olacak, kafası karışık ama başaracak çünkü ben ona inanıyorum.

bende geçen sene yks ye hazırlandım . bende gerçekten hiç hırs yok . gerçkten tabirlerin çok iyi düşüncelerine katılıyorum . bence hırslar bizi bambaşka yerlere götürebiliyor ,bir ömrümüz hırsalarla tüketmemiz gibi . Asıl tutukularımız bulmalı ve rahat bir şekilde o yoldan ilerlemeyiz . Ama dediğin gibi erkeklerin doğasında bu var. çok garip yani benim çevremde senin çevren gibi .sürekli bir mücadele ve hırs . benimde sorunum keşke biraz hırslı olsam oluyor .

belki bahsettigin seye gore daha sacma olabilir ama benzer noktaya cikiyor bende de bahsettigin durum guzellikle alakali kucuklukten beri hep bu yonde ilgi gorunce bir ortamda bir yerde en guzel gorunen seklinde ilgiyi insanlar baskasina cevirince asiri hirsa donusuyor ve bir yerde sonra mukemmeliyeciye vuruyorum sporla bakimla falan derken hem zihin hem bedensel cok yoruyor ve eger o konuda en iyisi ben degilsem gercekten sevilcegimi dusunmuyorum belki bu ilgi baska bir alanla ilgili olsaydi gecmisten beri o sey icin de aynisi gecirli olurdu

Çoğunlukla aileden gelen bir şey olduğunu düşünüyorum, hatırlıyorsun veya hatırlamıyorsun çocukken seni birileriyle fazla karşılaştırmış olabilirler. Benim için de okul hayatım boyunca böyleydi hala böyle, benim aldığım nottan önce başkaları sorulur onu geçebildin mi en yüksek notu kim aldı gibi. Ailenin çocuğu kullanarak kendini üstün hissetmeye çalışmasından gelen bir şey, senin bir şeyde en iyi olmanı istiyor ki kendisi en iyi çocuğun ebeveyni olsun

kardeşim, videonu baştan sona izledim. bence kendinin kendine dair saptamalarından bazıları isabetsiz bazıları ise epey isabetli; izlenimim ve muhakemem bu yönde. isabetli olan tespitlerinden biri; "akademisyen olacağım ve (herkese tepeden bakacağım; kendimin zaten var olan üstünlüğünü herkese ispatlayacağım) düşüncesidir. bu boğaziçi'nin ve akademisyenlerinin bize verdiği en kötü histir. ben de eski boğaziçiliyim, benzer duyguları yaşadım; ve bu his aktarımında boğaziçili akademisyenlerin biz algıladığımız kibri çok belirleyici. onlar aslında gerek karakterleri gerek bilgi donanımları açısından koca bir hiçler; yaşayan, gören, onları gözlemlemiş biri olarak konuşuyorum. diğer isabetli tespitin, suçun bi kısmını anne babana yüklemen.

Kanalını yenı keşfettım dostum, tam benlık vıdeolar yukluyorsun. Konuya gelırsek aynı şeylerı bende hıssedıyorum bu bence aıleyle alakalı özellıkle baba sevgısı veya çevremızdekı baba fıgurune yaranmak olduğunu ve tabı başarı elde etme hırsının zamanla zevk olduğunu düşünüyorum.

büyüksün abi

Benim için durum biraz daha farklı . Ben de her konuda olmasa da akademik anlamda ortaokuldan özellikle de liseden itibaren kendimi çok zorladım . Liseden itibaren dememin sebebi de özgüvensizleşmem sanırım kendimi ders anlamında eksik hissettikçe , neden anlamıyorum diye düşündükçe çalıştım .Okulda derece yapmamın özgüven anlamında bana hiçbir katkısı olmadı mesela . İnsanların beni salak gibi görmesini istemedim hiçbir zaman ama aynı zamanda ben kendimi öyle gördüğüm için bu durum anlaşılacak endişesini de hep taşıyorum kendimle ve bu yorucu .Videonu izlerken aynı durum olmasa da benzer altyapılar olabilir diye düşündüm açıkçası yazmak istedim bunun için .

videon anasayfama düştü ve çok güzel anlatmışsın cidden kendini. izlemesi keyifliydi en azından. ben bunun daha hırslanmayan kısmı olarak yorum yazmak istiyorum. kendim hakkındaki düşüncelerime karar veremiyormuş gibi hissediyorum. bir hırssız olarak -en azından öyle nitelendiren biri olarak- sanki sonucu için heyecanlandığım şeye verdiğim emek o denli değmeyecekmiş gibi hissediyorum. dil öğrenme olsun, yks olsun oldukça uzun süreli hedefler gibi geliyor. ve her ne sebepten olduğunu bilmesem de hafiften narsistliğimin farkındayım. böyle yazıya dökmesi zor fakat kastettiğim şeyi açıklamaya çalışacağım. başaramadığım şeyler genel olarak üzerine çaba vermediğim, uğraşmadığım şeyler oluyor. sonrasında keşke çaba gösterseydim diyorum bunlar için çünkü biliyorum çaba göstersem benim için son derece kolay bir şeydi o. çoğu insan için zor olsa bile benim için kolaydı. ama ben uğraşmadım. uğraşmasam da zaten yapabildiğimin farkındayım ve bu, o uzun süreç için çaba sarfetmemi engelliyor gibi. sanki benim için konfor alanı açıyor ve zihnime “yapmak zorunda değilsin zaten yapabilceğini biliyorsun” gibi bir mesaj yolluyor. bunun olayı yapamadığım bir durumu kabullenmeyi göze alamamak mı bilmiyorum. ki eğer böyleyse olay hırssız olmaktan ziyade aşırı hırslı olmaya giriyor sanırım. yenilgiyi kabul edemeyeceğimi bildiğimden kendimi geri tutuyor da olabilirim. muhtemelen istediğin biçimde yararlı olacak şekilde açıklamadım ama kendi adıma olayın nasıl geliştiğini anlatmak istedim. bu arada oha o kollar ne. kısa kol amacına hizmet etmiş.

Ben su an istanbul’da özel bir üni de okuyorum ve derece yapmış kişilerin tamamında mükemmelliyetçilik ve hırs olduğunu gördüm. Mesela sen lol de en iyi olmaya çalışıyorum dedin ya bizim bölüm birincisi var o da aynı sekilde. Keşke ben de mükemmelliyetçi ve hırslı olsaydım.

Dostum başaramıyoruz. Hırssız tembel insanlar çok daha mutlu. Faydacı da yaklaşmıyoruz ve bu hırsın çalışma isteğinin temelini senin gibi asla anlamlandıramıyorum, bir iş üzerine uğraşacaksan çok iyi olman gerekiyor zorunluluğu. Sorumluluktan kaçmak yerine fazlasını yüklenip başarma çabaları. Bunların hepsi neden? Sadece onaylanmak mı istiyoruz acaba? Ben temelinin söylediğin ihtimallerden çocukluktaki ebeveyn etkisi olduğunu düşünüyorum. Küçükken yaşıtlarından önde olan, hiç çalışmadan kolayca başarılar elde eden çocukların ergenlikten erişkinliğe geçerkenki yaşadıkları gibi geliyor bu süreç.

Tam aradığım kanal

Aklıma bir şey gelmedi. Samimi bir iç dökme videosu olmuş.

Benim de hayat amacım diğer insanlara üstünlük kurmak olduğu için boğaziçini "kazandım" okula herhangi bir sempati duymuyorum ve hayatta yaptığım herhangi bir şeyden keyif almıyorum. Ailemin beni başarılı olduğum için sevdiği düşüncesi bende de vardı ancak bunun aksini belirten olaylar yaşadım o yüzden sıkıntı yok.

öyle bir anda geliyor ki bu his sevilmediğimi iliklerime kadar hissettim. boğazıma bir yumru oturuverdi, kalbim yerinden çıkıverecekmiş gibi oldu. yanımdaki kişiden ne kadar başarılı, yetenekli, güzel, iyi o, bu ya da şu olman hiçbir anlam ifade etmiyor karşımdaki kişi için. dümdüz beni istemiyor. bana dair en küçük bir şeyi istemiyor. bana bunu hissettiren kişi çok sevdiğim ve saydığım birisi de olunca, tüm uğraş bunun için miydi, tribine girdim. ondan sonrası da saldım çayıra mevlam kayıra. hırs mırs nanay bende. önüme koyuyorlar diye birkaç şey yine yapıyorum tabii ama bunlardan daha çok kendimle vakit geçiriyorum. çünkü ne kadar uğraşsam da, bazı sevgileri hak etmek için asla yeterli olamayacağım. ailem için hiç "yeter" olmadım. keşke olsaydım. sevilmek için hep "en iyisi" olmalıyım. keşke böyle olmasaydı:(

mutlulugunu bir şeye adama yani şunu yaptıktan sonra mutlu olucam sunu da yapim mutlu olucagım deme kendin oldugun gibi mutlu ol olabilirsin eger mutlulugu ertelemezsen aslında oldugun zaman diliminde de mutlu olabilirsin yetinmekle de alakası yok tamam daha iyi olmak için çalış kendine işkence etmiyorsan ama mutluluk farklı kendi düşünce biçiminden kaynaklanır kimi insan vardır parası yok ama mutlu kimileri parası var ama mutsuz olur bence bunun nedeni tabi baska etkenler de olabilir de mutlulugu ertemenin de mutsuzluga neden olacagını düşünüyorum herkesi geçmek zorunda degilsin sen kendini böyle kabullenmelisin bunu da kendine bunları söyleyerek yapabilirsin artık kendini kabullen hatalarını yenilgilerini herkes yenilebilir bazen hayat sadece yenilme kazanmadan ibaret degil bazen yenilirkenki kazandıklarınla da alakalı umarım anlatabilmişimdir

abicim hayırlı günler hayırlı sabahlar hayırlı akşamlar ben beklentiler diye yorumladım bence küçükken edindiğin şeyler gördüğün sevgi senin başarına fazlasıyla bağlıydı ve ödüller çok hoşuna gitti doğal olarak sen de başarılı olmanın her seferinde bir ödül getireceğine o kadar inandın ki artık sadece o ödüllerin peşinde koşuyosun başarılarını kimseyle paylaşmazsan ödül almazsın ödül almazsan hevesin kaçar hırsın yorulur denenebilir bence * abicim ben 4. dakikaya kadar izlemiştim bunu yazdığımda zaten sonrasında sen söylemişsin pek bi faydam dokunmamış oldu yani 😭😭

hırslı olmadığım için esefle kınanıyorum. halbuki hayatta hedeflerim var ama hırslanmamı alıkoyan da bir yaşam görüşüm var. yirmi üç yaşımdayım ve karakterimi temellendiren en eski davranışım hırslanmamak, hırslı olmamak. bu şeylerin geri tepmeleri çok ağır oldu bana. kendimde gençliğimi çürüten bir vicdan azabı yarattım aileme karşı, baskılanmışlık gördüm. bunu yazarken gözüm atv ana habere takıldı başka ne yazacağımı unuttum, neyse hayat ne gösterecek bakalım?

sana önerim one piece başlaman olacak. lolde grandmastersan, 1000 cahpetırı 1 haftada bitirecek hırsı görüyorum

Usta bence sen birçok işi hem merakın olduğu hem de başarılı olmak istediğin için yapıyorsun ve bunda bir sıkıntı sonuçta bir hayal uğrunda çalışıyorsundur diye tahmin ediyorum.

Dayı sen nasıl çarsın lolde iyisin derece yapmışsın helal olsun cidden

Kime ne kanıtlamaya çalışıyorum ben de bilmiyorum sürekli zekamı kanıtlamalıyım başarılı olmalıyım entelektüel olmalıyım her işten anlamalıyım kalıpların dışına çıkmalıyım ben en farklı olmalıyım çoğu şeyi ben de zevk aldığımdan yapmıyorum geçen kendi kendime nefret kusup bunla ilgili yazı yazmıştım yani bi de bu durum bir süre sonra her şeyi kontrol edebilirim düşüncesi getiriyor ve elimde olmayan şeylerin fikri bile delirtecek gibi hissettiriyor maalesef

abi ben bunun sebebini doğduğumuzdan beri çalışırsan para alırsın annenin babanın istediklerini yaparsan onay alırsın arkadaşlarına iyi arkadas olursan sevgiline fedakarlık yaparsak sevildik hep kendimize karşı bile kendimizi sevmek icin bir seyler yapmak zorunda hissediyoruz yani bence

Bu videoyu haftaya izleyeceğim çünkü başlıktan emin olmam gerekiyor

ustam bu sadece başarılıyken sevildiğini düşünmen aslında ailenin küçükken sana böyle hissettirmesi sonucu oluşan bir şey ve zamanla kişiliğin haline geliyor. enneagram diye bir sistem var, insanları 9 ayrı kategoriye ayırıyor ve seninki de tip 3 ün çocukluk travmasına benziyor, dediğin bu başarılıyken sevilme korkusu herkes için aynı değil yine de benzer. mesela kimisi sadece insanlara iyi davrandığında yardım ettiğinde sevildiğini düşünür çünkü çocukken bu şekilde kodlanmıştır zihnine (tip 2) veya bazıları da sadece mükemmel olursa sevileceğini düşünür hataları kabullenmez mükemmeliyetçi bir yapı çizer (tip 1) gibi. yani herkes çocukken yaşadıklarının sonucu bir kalıba sahip oluyor zaten böylelikle toplum oluşuyor. sadece buna bağlayamayız tabii cinsiyetin çevrenin etkisi yok sayılamaz. genetikten ziyade kendi yaşadıklarının aynısını çocuklarına da yansıtıyor genelde insanlar, belki bu yüzdendir ki anne tarafımda 6 tane tip 5 var. türkçe sanırım pek kaynak yok ama ingilizce kaynaklardan aratarak bu konuyu daha derin öğrenebilirsin, biraz da olsa yardımı dokunabilir.

Hırssız eleman benim. Hayatım boyunca 5 günden uzun süre bir şeye hırslandığımı hatırlamıyorum. Hiç bir sınava 1 haftadan fazla çalışmadım. Bir şeyi yapmadan önce (hoşlanmadığım bir şey ise) hep ben bunu emek ve zaman harcayarak yapıcam ve karşılığında elime ne geçecek diye düşünürüp genelde vazgeçerim, yks'ye çalışmak için de böyle düşününce aklıma açıkçası hiç bir şey gelmiyor. 10 yıl sonra daha çok para kazanıp belki daha yüksek statülü olacağım. Ekstra kazanacağım 20-30 bin lira ve insanların benim hakkındaki düşünceleri ve bakışları değişecek diye kendime eziyet etmek istemem. Bunun yıkıcı tarafı ise her konuda hedefsiz ve amaçsız olmak, hayat böyle yaşanır mı bilmem ama her konuda hedefsiz olmak veya hedefin olsa dahi bir süre sonra onu kafanda değersizleştirerek vazgeçmek baya zorluyor beni. Hayatta bir şeyler yapabilmek için ya hırslanman ya da o şeyi yapmaktan gerçekten zevk alıyor olman gerekli. Zamanında hırslanmamış ve çalışmaya alışmamış, biri olarak ileride çok zorlanacağımı düşünüyorum. Belki gerçekten bir gün bir hırslanmaya değer bir anlam veya yapmayı sevdiğim bir şey (en azından benim için geçerli) bulurum diye umuyorum.

Ben çocukken "çok zeki" olduğum herkes tarafından söylenerek büyüdüm. 3 yaşında 1 günde alfabeyi öğrenip kitap okumaya başlamışım falan (videoları var), yine 4 işlemi de baya küçükken öğrenmişim ve acayip zevk alarak işlemler yaptığımı hatırlıyorum, büyümüş de küçülmüş gibi konuşurdum böyle sıfır yaramazlık falan. Ergenlikte yaşadıklarımdan sonra tembel ve dehbli birine dönüştüm ve yıllarımı heba ettim. Beynim asla eskisi gibi berrak çalışmıyor ve ne yapsam da tatmin olamıyorum, ki genelde yapamıyorum da zaten. Bu yıl boğaziçini kazandım okuldan çok umutluyum belki biraz düzelirim diye

bende senin gibi mükemmelliyetçiyim ama çok daha farklı bi şekilde. hata yapmaktan o kadar çok korkuyorum ki bu sefer de hiçbir şey yapmıyorum. bir şeylere başlıyorum o an gayet mükemmel gidiyor ama ne zaman ufak bi hata yapsam dünyam alt üst oluyor ve o şeyyi bırakıyorum çünkü ben başarısız olamam, olmamalıymışım gibi hissediyorum ve aynı zamanda bir bakıma vicdanımı rahatlatıyorum. sırf bu yüzden 2 sene yksyi kazanamadım çünkü majör depresyondaydım ama bu durumu yendim. şimdi en baştan ilk defa yksye çalışıyorum. her seferinde tekrar bırakasım geliyor çünkü ne zaman bi soruyu yanlış yapsam devam edesim gelmiyor ama buna da bir çözüm buldum, butik bir dershaneye yazıldım ve üstümde çok kontrolcü öğretmenler var. evet bu sistem belki 1 sene boyunca beni kötü etkileyecek ama bunu çözmenin başka yolu yokmuş gibi geliyor. normalde ben hep müzisyen olmak istemişimdir ama ailem hiç destek çıkmadı. normalde müzik kulağı gayet iyi olan yetenekli biriyimdir. ama hata yapma korkumdan dolayı sanki müzikle o kadar da ilgilenmiyormuşum gibi zannettikleri için hobi olarak yaparsın gibi cümleler kurdular. ama kararımı verdim, bu sene yks+müzik kursunu beraber götüreceğim ve çeşitli bir sürü planım var. yapacağıma inancım sonsuz.

Sosyal medya ve kendini diğerleri ile kıyaslama bilinçli veyahut bilinç dışı. Herkes ortalama 3 saatini sosyal medyada geçiriyorsa ve herkes maskelerini takıp gerçek olmayan yaşamadıkları hayatı harika ve zengin gösteriyorsa, insanlar da aşşağılık kompleksine kapılıyor. Herkesin korkuları olduğu ve güvensizlikler yaşadığını unutuyoruz ve biz de sosyal medyadaki ''mükemmel hayatlara'' özenip çırpınıyoruz. Neyse onu bırak da sporlar yapılmış, basılıyor belli son videolarda bassss💪💪

Bence bu başarıdan dolayı sevilmek olayı biraz aileden kaynaklı, kendimde de bunu görüyorum. Belirli bir süre sonra hırsımı kaybettim (dedim ki beni başarılı ya da başarısız ne olursam olayım sevebilecek insanlar, değer verebilecek insanlar yakınlarım olsun) Ister istemez insanların başarılarına göre yargılayan biriyim içimde bunu aşmaya çalışıyorum herkesin keşfedilmeye değer bir yönünü bulmak ve ilham almak istiyorum. Senin de dediğin gibi hırslı olmayan insanlar yarın ölsem bir şey değişmez diyor.(kendimde bunu görebiliyorum) Keşke her daim beni seven ve saygı gösteren bir ailem olsaydı... Belki o zaman tüm bu başarı ilüzyonundan uzaklaşıp hayatın farkına varabilirdim. (Eskiden daha hırslıydım kendimi sürekli başkalarıyla kıyaslıyordum bir gün resmen hırsımdan krize girince fark ettim ki fazla hırs bana zarar veriyor. Kararında bırakmaya ve hayata istediğim anlamı yüklemeye çalıştım.)

bu videoya tesadufen denk geldim. benzer durum bende de var ama sanırım daha ileri bi boyutta. ben bi seyde iyi olmak istedigim zaman en basit ihtiyaclarımın bile farkında olamayan bi hale geliyorum. ve ahlaki prensiplerim etik anlayısım falan devreden cıkıyor o kadar hedef odaklı oluyorum ki kuduz kedi kopek gibi bi sey oluyorum. bazen iyi olmam gerekmeyen konularda bile olabiliyo bu aynı sekilde ben de bi anda dil ogreniyorum bi konuda cok uzmanlasmaya calısıyorum. cok yorucu ama beni tatmin eden tek sey bu maalesef. ne kadar istesem de kendimi kucuk seylerde guzellikleri gormeye elimdekiyle yetinmeye ikna edemiyorum. donem donem uyku sorunlarına ve paranoyaya sebep oldugu bi noktaya geldiginde resmen fiziksel olarak hastalanmama sebep oluyo ve kendimden soguyorum duygusuz ve narsist biriymisim gibi geliyor overthink ve depresyondan ibaret bi doneme giriyorum. ben de boyle biri olmamın temelindeki seyleri düsündüm. kendi kafamda soyle bi algı oldugunu fark ettim: insanlar hayvanlasa da bilir ya da daha ustun bi hale gelerek her seye hukmedebilir de. arada kalmıs ucube bi sey insanlar evrende. ve ben nedenini anlamadıgım bi sekilde basit insani ozelliklerden tiksiniyorum savunmasızlıklarından, aglamalarından nefret ediyorum insanlarin. cidden bi insani bilincsiz bi sekilde kendine sunulan seyleri kabul edip saatlerce yataginda telefona bakarken gormek, obez insanlar falan midemi bulandiriyor. galiba bu hirsimin temelinde bunlardan birine donusme korkusu var. ikinci olarak basarı ve hukmektmek seksi bi sey bence. kucuk caplı bi tanrıya donusturuyor seni. resmen oyunun kurallarını sen belirlemeye baslıyorsun. bunlar hosuma gidiyor. insanlarin bi kere yasadiklari hayati usengeclikle, baskalarının altında ezilmekle harcamadaki ısrarlarını hicbi zaman anlamayacagım.

Dostum hırsın sonucunda bir şeyler yapıyorsan bunu sorun etmek çok saçma. Ben de hırs yapıyorum ama o şeyi yapamıyorum. Hırs yapıp herkesi sallayıp hedefime koşturduğumda çok yalnız kalıyorum ve insanlar beni kıskanıyormuş gibi hissediyorum. Sırf insanlar beni kıskanmasın düşman olmasınlar diye ders çalışmaktan kendimi alıkoydum. Çok saçma ama hayatım zaten çok kötü

cidden sende kendimi gördüm bende hırsımdan yapıyorum çoğu şeyi, gitar öğrenmem lolde master olmam vs

Usta birbirimizi kandırmayalım zaten analizini yapmışsın ve bunun olası sebeplerinin farkındasın, asıl soru uzun vadede çok zararlı olan fazla hırs problemini çözmek için ne yapacağın. Aynı soruyla şahsen ben de cebelleşiyorum.

Maslow’ un ihtiyaçlar hiyerarşisine baktığımızda 3. ihtiyacın aidiyet(sevgi bağı) olduğunu görüyoruz . İnsan sevilmeye , anlama ve anlaşılmaya( ki iletişim bunun için vardır) muhtaç bir varlık . Dediğiniz gibi kabul edilmek için başarılı olmak hem insanın egosu hem de çevrenin kabulü açısından en ideal olanı gibi .

ben de böyleyim ve sebebi basitçe bir şeyi yaparken en iyisini yapmanın çok mantıklı olması. tabii ki saydığın tüm sebepler biraz biraz etkiliyor zaten hayat genel kocaman bir değişkenler birliğinden oluşuyor ama benim için en önemlisi yukarıda söylediğim. bakıyorum etrafıma zaten ne yapsam boşa gidecek öleceğim çünkü yani yarın da ölsem 10 yıl sonra da ölsem hiççbir farkı olmayacak sonu boşluk. bu boşluğa anlam da veremiyorum o yüzden elimden gelen tek şey elimdeki işi düzgünce yapmak. dil öğreniyorsam çok iyi öğrenmek sınava gireceksem en iyi dereceyi yapmak falan filan. sonu istediğim gibi bitmeyince hırs beni de yiyip bitiriyor ve sürekli yetersizlik hissiyle de uğraşıyorum ve çözüm falan da bulamadım yani hatta tek çözüm daha çok deneyip başarılı olmak gibi yani başka yol göremedim ben

abi deginmedigin konu kalmamış.. aramızdaki farg ben bi şeler başarmadim o yüzden ufakcık şelerde bile mutlu olabilirim gibi hissediyorum. herkese sevgiler..

Ben de aynı şekilde hissediyorum ve bu bende sadece akademik olarak kalmadı. Entelektüel biri olmaya çalışmam, mitolojiyle ilgilenmem, sürekli okuyup araştırmam vs hiçbiri kendim için yaptığım şeyler değil. Hatta dışarıya gösterdiğim kişiliğim dahi bana ait değil ve bunun da farkındayım ama engel de olamıyorum. Kendimi iğrenç biriymişim, iki yüzlüymüşüm gibi hissettiriyor. İçten içe beni yıpratıyor ama duramam. Bir hiç olmak istemiyorum.

bence bende sadece basarili oldugumda seviliyorum ama son 3 aydir falan hic birsey o kadar umrumda degil ki neden bilmiyorum ama bi hissizlik var hicbirsey hissedemiyorum yksye 14 gun var zaten son zamanlar asiri bosladim dersleri sinava dair icimde heyecan bile yok mezuna kalmayi dusundum ama suan mezuna kalmayi dusunen birisi seneye de mezuna kalir bok gibi bi durumdayim bir an once duzelirim umarim

Edemiyoruz abi tşk

bende tam tersiyim sadece keyif almak için resim çiziyorum,kitap okuyorum.yks bok gibi geçti sadece keyifli olur diye Akdeniz Üniyi tercih ettim insanlarla rekabet halinde olmak bana korku veriyor yenemezmişim gibi geldiği için hiç bulaşmıyorum o işlere beni ne tatmin ediyorsa onu yapıyorum diğer insanlar beni ben olduğum için sevsin,başarısız olursam insanlar beni bırakırmı korkusuyla yaşamaktansa tamamen yalnız olmayı tercih ederim,ya da etrafımı kendi seviyemdeki insanlarla doldururum.

Bende de aynisi var ve bunun farkinda olduğum icin yaptığım her sey sahte geliyor

Bende hırslanıyorum ama 2 hafta sürüyor sonra zaten olmicak diyip en dibe batırıyorum kendimi. Tamamen olmak istemediğim bir kişiyim şu an. Keşke hırsımın peşinden cesaretle ve o ipi kaçırmadan gitseydim. Ama ben hep o ipin ucunu kaçıran depresif uyuşuk tembel ve de bunu anlatan belki de böyle sevileceğini düşünen bir mahluğum. Ne de olsa toplum kurbanın yanındadır değil mi? Evet şimdi kimse bana düşman değil ama dostum da yok :)

genetik diye düşünüyorum abi senin durumunu

Üretmeyi dene abi enstrüman çaldığını söyledin peki hiç kendi müziğini üretmeyi denedin mi? Çok kitap okuyorum dedin peki hiç kitap yazdın mı?

sorun erkek egemen kapitalist sistem. tabi ki kendimizi de sorgulamalıyız ama sistemsel sorunları çok göz ardı ediyoruz bence ki bu da istenen bi şey

erkek olsaydım ben de daha hırslı olurdum diyorum. keşke böyle düşünmeme gerek olmadan o hırsı ya da alışkanlığı edinebilseydim. ailemde bir örnek görmedim buna dair, belki o yüzdendir. ama kişilik olarak da hırslı biri değilim. sizde oluşan duygunun tam tersi böyle sevileceksem sevilmeyeyim hissi var. daha doğrusu başarıyı teşvik için çok alaksız yerlerden getirilen örneklerin, hiç de insanı kamçılamayan tabiri caizse şu insanı onu bunu kudurtmak için başarılı olmam gerektiği fikri, ve genel olarak başarılı bir örnek olmaması, beni hırssız biri bunlar yaptı demiyorum ama hırslı da yapamadı. 😅 lakayt ve çok şeyde başarılı olmak istedim, belli bir şeye yönelme gibi bir durum oluşmadı şimdiye kadar. çok hırslı olmak istemem ama bazı iyi yaptığım şeylerde çok tutkulu olmayı çok isterim. dim değil hala istiyorum. çok şeye el atmak, bazı işlerin ucundan tutmak ve sıklıkla durup düşünmek güzel bir şey. 😊

hocam senle saatlerce sohbet etmek isterdim

Hırslanacağım zaman durduruyorum kendimi ki hırs beni sömürmesin, Montaigne şey demiş ya hindistana hiç gitmedim ve gitmek gibi bi planım da yok ama bir gün biri Hindistan’ın şu köyüne gitmen artık yasak derse geceleri uykularım kaçar, işte bu noktada gibi hissediyorum kendimi, eğer gitmeye çalışmayı hayat amacım yaparsam bunu belki de zannedicem ki kendi arzum oraya gitmek oysaki hayır büyük ötekinin arzusu altında ezilicem o yolda, hayatımı bi yasağı delmeye adamak çok sömürücü, yapmiycam o yüzden, sessiz protesto, sessiz istifa

baya hastalıklı tımarhane gibimsi bi evde doğdum ben. o zaman çıkış noktasını ilk 100 e girerim tonlarca burs alır kurtarırım kendimi diye (çünkü kadınım bu yüzden de en temiz sağlıklı çıkış yolunun bu olduğunu düşündm) planlamıştım. planlamakla kalmadım kendimi her alanda geliştirdim bu yüzden de bulunduğum her akademik ortamda göze çarpan kişilerdendim ve bu bende iyice kendimi baskılamama yol açtı. özüm (?)de meraklı hayal gücü yüksek eğlenceli spontane bi insan olsam da bu karar beni bi anda hırslı ve duygusuz bir insana çevirdi neyseki sınavda kodlama hatası yapmam sayesinde kendimi kaybetmedim ama sonrasında büyük bi boşluğa düştüm çünkü ne ilk baştaki halim vardı ne de sonrasında dönüşmeye çalıştığım kişi bu yüzden de bi iki sene felan ne yapmaya çalıştığımı anlamadan yaşadım ünide. üzerine de düşünmedim ama sonra bu yaz işte evsiz kaldım ve bu süreç tüm yaz sürdü ankarada 3 ay çok garip ve ıssız bir hayat yaşadım.bu dönem bu sıkıntılar üzerine çok düşündürdü beni çünkü artık ben de hiçbi hobimden zevk almamaya başlamıştım ve önceden de zevk almıyormuşum da sadece başarı hırsım vamış gibi gelmeye başlamıştı. sonra işte fark ettim ki kendimle hiç iletişim kurmadan jet hızıyla bir çok karar alıp vermişim ve bunları eyleme geçirirken zihnimi de kapatmışım robot gibi davranmışım kendime. hani aslında kendimle iletişim kursam yine aynı kapıya daha sağlıklı ve emin adımlarla gidicekken uçurumdan felan atmaya karar vermişim. şimdi fark ettiğim için de daha iyiyim açıkçası neyden zevk alıp almadığım üzerine iyice düşündüm ve ne istediğimi de. bu süreçte de baya dürüst oldum kendimle bi orta yol bulduk şimdi yine gün içinde yaptığım temel aktivitelerimi yapıyorum ama daha çok zevk alıyorum. demem şü ki bence coming of age dönemlerimizde verdiğimiz kararlar çok önemli ve sonraki seni baya şekillendiriyor. baya boş attım çok uzun sürdü özr sdkgnjsldkgjsdl

bu video bana çok iyi geldi lisede dertleşiyomuşuz gibi oldum sanki :( ben eski hırsımı kaybettim sen de üstüne koymuşsun dhgfsajfg inan neden kaynaklandığını bilmiyorum ama şahsen biraz daha hırslı olsam çok daha güzel olurdu benim için. bizi üniden önce deli gibi rekabet ettirdikleri ve çalıştırdıkları için çok yorulmuşum ve üniversitede buna katlanamıyorum artık. ama başarısızlığa tahammülsüzlüğüm değişmedi, hep aynı. bi sınavdan geçemiyosam direkt kendime gerizekalı diyip ağlıyorum. bu bahsettiğin sevdiğinden değil de daha iyi olmak için yaptığın şeyleri ben de sevdiğimden değil de daha iyi olmak için yapmak istedim, sadece motivasyonum yoktu. sanırım yapmamak ve bokunu çıkartmak arasındaki o dozu tutturmak gerekiyor mutlu ve başarılı olabilmek için

bu beni yıpratıyo amk ve hışımla planladıgım programı bitiremediysem de gece kendimi bok gibi hissediyorum hırs zor şey

Çok farklı bi tarzın var

dertlerimiz benzer olabilir mi bilmiyorum ama ben de aşırı hırssızlıktan yakınıyorum bunun sebebini kwndimce şu şekilde düşünüyürum ilk olarak kolay bir ortamda yetişmemdi yani okul dönemi olarak sürekli birileri ile karşılaştırılırdım ama hep kazanan ben olurdum tuhaf gelmeye başladı açıkçası şimdi yazarken 2. olarak düşüncem aile yapısı bu şekilde olduğu için olabilir yani her şeyi oluruna bırakmak nasipse olur nasip buymuş yani bir şeyleri başarmak için hiç bir gayret yok olursa olur olmazsa canı sağ olsun gibi açıkçası ben de hayatımda hırsırlı biri olmak isterim bunu nasıl kazanacağımı bilmiyorum bu yoruma cevap yazarsanız beim için yararlı olacak çok sevinirim

Bu durumun ekseriyetle çevresel faktörlerden kaynaklandığı kanaatindeyim. Ebeveynlerden/çevreden başarıdan dolayı gelen saygı kişide koşullanma oluşturuyor bence. Benliğine saygı duymayı bırakıyorsun ve kendini "iyi" görebilmek için en iyisi olmaya çalışıyorsun. Sobaya odun atmak gibi, bitmiyor da. Bence her işi biraz yapmakta sorun yok. Ama aslolan en azından bir işi çok iyi yapabiliyor olmak. O da keyif aldığın, aşkla yaptığın şey olmalı. Diğer alanlarda da yaptığın işin hakkını ver, ama takıntılı bir en iyisi olma çabası bence öz saygı eksikliğinin bir tezahürü. Kişinin ne olduğunu, neyi yapmak, bilmek veya bilmemek istediğini belirlemesi lazım. Kendini tanımladıktan sonra bu konuların daha kolay bir hâl alacağını düşünüyorum. Düşüncelerin için çok teşekkürler bu arada, gecenin bu saatinde Boğaziçi günlerime geri döndürdün beni (:

Yks sınavı zaten zekayı ölçen bir sınav değil , çok çalışmayı ölçen bir sinav.Yani konuyu öğrenirken zeka biraz devreye giriyor ama çok çalışan , zamaninda düzenli çalışan herhangi birisi başarılı olabilir.

"Schopenhauer - Die Welt als Wille und Vorstellung" okumanı tavsiye ederim

abi hirslanmanin getirdigi basari ve dolayisiyla gelen onaylanma belirli basari duzeyinden sonra anlamini yitirmeye baslamiyo mu? yks 108 basarindan aldigin ile yayinladigin tarih makalesinden alacagin onaylanmanin miktari ayni olmucak, bu onaylanmanin kimlerden geldigi degisir tabii ki ama onceki hirs -> basari -> onaylanma zincirindeki onaylanma veren kisilerin basarilarin arttikca verecekeleri onayin oldukca az olacagi kesin bence. e cunku anlamiycak insanlar senin ne yaptigini (grand mastera ulasmanin zorlugunu belirttin mesela. senin verdigin emek / katlandigin zorlugun karsidan alacagin onayla paralel olmasini istiyosun, istiyor insan bence, ama bunun mumkun/surdurulebilir olmayacagi obvious) ve o noktada hirstan onaylanmaya giden zincirin biraz anlamsiz oldugunu, hirslarla yaptigin seylerin yerine yaparken ve icinde bulunurken kendini kaybettigin akista kayboldugun seyleri yapmanin sanki en surdurulebilir ve iyi oldugunu gormeye basladim ben. bu biraz dunyadan kendini soyutlamak da oluyor cunku yaptigin aktivite ve sonuclarin anlamini ya sen belirliyosun ya cok kucuk bir zumre belirliyor o yuzden insanlarin cogu tarafindan bakildiginda ayni anlam ve onem gorulemeyebiliyor. ama sanki bir sekilde legend olmus insanlar, alanlari ne olursa olsun, boyle yapmis gibi. bunu yapmak icin de kendine guven gerekiyor herhalde. bi nevi belki en iyi olma cabasini otantik olma cabasiyla degistirmek gibi, ama otantik derken dogrudan farkli olmaktan ziyade kendini tanimak ve kendine en uygun ugraslari bulmak. bir de bence disardan yaptigin seylere bakildiginda hirs olarak gordugun kisimlarin buyuk bi kisminin motivasyonunu aslinda merak olarak da gorebiliriz. gitar calmayi bilen emrenin nasil olacagini bilmemek insanda merak uyandiriyor ve ona ulasmak istiyosun mesela. kitabin icindeki bilgilere duydugun merakin yaninda o kadar kitabi okumus bi emrenin nasil olacagini da merak edebilirsin gayet, cunku sen de bilmiyosun. bu tarz bi motivasyon hirstan daha saglikli gibi geliyo bana. he bir de cogu seyde bana oyle geliyor ki hirs ve competitiondan ziyade yardimlasmak ve paylasmak sanki hem daha iyi performans verdirtiyo hem de daha mutlu ediyor.

enneagram 3 çocukluk travmalarını okumanı öneririm

Bence bu Türklerde çok popüler olan bir şey.Bizim kültürümüzde doğduğumuz an toplumsal görevler veriliyor bize ; öğretmen olacak, doktor olacak vesaire.Bunu hiçbir ülkede görmedim ben. Almanlara benziyor olabiliriz biraz ama ailemiz ancak toplumsal açıdan statüsüyle değer gördüğünü fark ettikçe bize de sevgiyi böyle aşılıyor.Çünkü Türkiye'de bir şeyleri başarmak diğer ülkelerdeki gibi kolay değil.Ben şimdilik Kanada'da yaşıyorum.İnsanlar 30 yaşında çocuklarıyla üniversiteye geliyorlar.Adamlar çocuk yapmış ,kira ödüyo, market alışverişi yapıyor ama üniversiteye gitmemiş.Bunu boun mezunu bile sınav o kadar zor olmasına rağmen birkaç yılda anca düzene oturtuyor.Bu nedenle hayatta kalma mekanizması olduğunu düşünüyorum ben.İnşallah Türkiye için de bu tarz normal şeyler kolaylaşır da varoluşsal krizlere girmeyiz böyle.Hırs bizi yalnız bırakır ve tüketir.

Aynı sorunları yaşıyorum bunu yks'ye çok yansıtamasam da - ki bu beni fazlasıyla mahvetmişti - kendimi yeterli hissedebilmek uğruna çok fazla okuyorum, kült film izliyorum, çok fazla müzik tüketiyorum. Bu bilgileri tüketirken kendimi de tüketiyorum. Bi arkadaşım şu hayatta senin kendi üzerine gittiğin kadar kimse gitmemiştir demişti. Çok çok haklı. Ortalama halimi sevmiyorum daha fazlasına ulaşana kadar kendimi sevemiyorum o fazlaya ulaşınca yeni bir rota belirliyorum ve bu döngü devam ediyor. İş yks'ye gelince ise çalıştım ama istediğim net bandında değilim ve bu da bir yandan içimden mevcut potansiyelin buymuş derken diğer yanım hatta çoğunlukla bu potansiyelin yetersiz hayır bunu kabul etmiyorum ben bu olamam bu olmamalıydım diyip kendimden daha çok nefret ediyorum. Kendimi çok yetersiz hissettiğimden dolayı bu sene motivasyonumu dış etkenlere bağlar oldum ve diğer insanlardan onay ihtiyacı bekleyecek kadar acizleştim. Hatta ilişkilerimi bile rekabete çeviriyorum. Kim daha bilgili falan diye. (Kendi aptal kıstasım ile) Hatta geçen kendimde şu zamana kadar kendimden üstün gördüğüm donanımlı kişilere aşık olduğumu fark ettim. Sonrasına ise mevcut "donanımlı şahsın" yanında kendimi yetersiz hissedip onunla içten içe rekabet haline girdiğim bir halin içinde buluyorum kendimi Bu arada başarılı insan sevilir mi sevilmez mi orasını bilmem ama başarılı insan daha çok ciddiye alınır. Ona daha saygılı davranılır. Toplumda genel gözlemim bu yönde.

hocam 2 önerim var sana en son önerileri söyleyeceğim. düşününce insan anlam veremiyor, yks'de 100.sün boğaziçi tarihte 1. olmuşsun, ekonomi çap yapıyorsun, iyi bir fiziğin var, en zoru LoL'de grandmaster olmak 😅😅 (YKS'de ilk 100'den daha zor). Neden bir şekilde mutsuzluğu depresifliği buluyoruz, ben de aynı şekilde kendimi farklı sıradan olmayan birisi olarak görüyorum ama istemsizce bazen ben de böyle ruh halinde görüyorum. Nedir asıl sebebi bunun? Sana 1 film 1 de video önerebilirim, 1. si Yaşamak Güzel Şey - Müfit Can Saçıntı, eğer izlemediysen de 2. si Avucunuzdaki Kelebelik Ahmet Şerif İzgören. İzle gerçekten derin etkilenebilirsin.

birdahaki video nasıl grandmaster oldum olsun mu ? :)

hocam fight club'ı izle, hatta bir kaç kere izle :) bir de daha gençsin. Hata yaptığın zaman kimler yanında kalıyor ona bi bak onlarla devam et hayatına

'kafami en son 3 hafta once kullanmis olabilirim' abi idolumsun

Sınava sözelden mi girdin? Eğer öyleyse ben düşünmeye başlayacağım, bi de boğaziçinde en düşük bölüm kaç oluyor? Her yere baktım, yok.

Ağabeey bu hırsın getirdiği başarıları düşünüyor musun? Seni tüketiyor ama iyi bir yere de taşıyor. Sen konuşurken imrendim mesela. Ben pek hırslı değilim. Başarılıyım ama 1.olmasam da olur ama ilk 10a gireyim bari kafasındayım diyebilirim. Yks için de, ilk 100 benim skalam değil ama ilk 10k ya giremezsem de çüş yani diyorum. Neyse bi yorum daha atcam buraya sonra

abla insanlar özellikle kısa konuşmalarda karşılarındaki insanın bir şey başarmış olduğunu görünce rahatlıyor gibi hissediyorum ciğer kebab."bu herif şunu yaptıysa iyi,düzgün insandır bi' tık rahatlayayım" tarzında hünkarbeğendi.her konuşulan/yakınlaşılan insanın bir şey yapmış olmasına gerek yok ama kimse 1 dakika bile olsa "kötü" biriyle konuşmak istenmiyor patlıcan dolma.bir şey başardığını söyleyince konuştuğun kişiyle aran mesafeliden nötral bi noktaya çekiliyor gibi kısır.ben berberime bile diyorum bazen ekstra uğraşsın diye(uğraşıyor) türkistan pilavı.ve tabii ki neoliberalizm bence de pastırmalı tost.

insanlardan fazla anlam beklemeyin arkadaşlar basit çıkar mekanizmaları sadece

Podcast çekmeyi düşünür müsün 🤌🏻

boğaziçi tarihe girip ekonomiye geçiş yapabiliyor muyuz

=>Şarkının Sözleri: Hüzünler başıma vurdu yine Sevginin çıkmaz yollarında senin dolaylarında Sana dair hasretim yüzyıllardan kalma Aklımı kaçırıyorum bu cinnet akşamlarında Orda her kiminleysen belki sevgilinleysen Söyle kumralım için sızlamaz mı Bilmem hatırlar mısın gözlerim ne renkti Söyle kumralım benim adım neydi

Bilim ve sanat işte bunlar insanı tanrı katına yükseltir.

Allah kurtarsın kardeşim hepsi fazla testosterondan devam böle

keşke hırslı olsam dedim video boyunca jsdhfdskflsdfjj

Üstadım selamlar 8 ay önceki videonun yorumlarını okuyacak kadar psikopat olduğunu düşündüğüm icin hırs olmadan da başarılı olabilmiş birinin bakış acisini anlatmak istedim Kısaca başarılar:avrupa üçüncülüğü Türkiye şampiyonluğu 3x Onlarca madalya ve kupa bunlar benim okculuk alanındaki sportif başarılarım ve tum bunları yaparken bir kez bile yapmak zorundayım şöyle böyle tarzı kafalara girmedim motive degildim hayat amacim değildi aklimdan tek geçen yapabilecek potansiyelim var neden yapmayayim oldu

ben bundan olucam.

"ben neden böyleyim"soruna cevap olabilecek bir şey soyleyeyim,sen ennegram 9 mizactan 3 mizaca benziyorsun ,bunu arastirabilirsin.

Kendimi gördüm.

güngezgini çizgi romanını oku, hayata dön

selam. bayadır takip ediyorum bu kanalı. kim okuyor bunu bilmimyorum o yüzden "sen" diye yazacağım. ben kendmi biildim bileli "zeki" olarak nitelendirdim kendimi. hala da öyle nitelendiririm. şunu da belirtmek, veya sormak istiyorum; zeki olan biri zeki olduğunu düşünür mü gerçekten? neyse sıkıldım ya daha fazla yazmak istemiyorum. sağlıcakla.1

ABİ HANGİ BÖLÜMÜ OKUYORENZİ