Soms ging het me boven de pet, maar die anekdote over toen Tarik zes was en de juf haar horloge kwijt was, was absoluut memorabel. Dat hij zich expres verdacht ging gedragen, alsof hij de dief was, gewoon om te kijken wat er zou gebeuren. Prachtig. Mijn op-een-na favoriete moment was het einde, waar Michiel op aandoenlijke wijze probeert om deze hallucinante, tegenstrijdige, ondoorgrondelijke, kaleidoscopische wirwar in één concluderende opmerking aan elkaar te breien. Een mooie metafoor voor het leven, we proberen almaar betekenis te scheppen uit chaos, en het lukt maar zelden.
Volgens mij is het heel gaaf om Tarik te ontmoeten en heel gaaf om terug te kijken op die ontmoeting, maar is de ontmoeting zelf een gruwelijke geseling. Wat een bizar interessante vent.
Ik vind de benadering van personen bij Kirac altijd lastig. Ze provoceren mensen en drukken ze in de hoek. Vervolgens trekken ze conclusies uit de reactie die hierop volgt. Maar deze conclusie moet je altijd in de context blijven zien. In het voorbeeld van de galeriehouder zie je dat bijvoorbeeld. Vijandig sfeertje, beetje verwijtend en dan off screen de conclusie dat het een leeg statement is om daar deze kunst op te hangen. Ik denk als ze hun conclusie die ze trekken met haar hadden gedeeld, (ik denk namelijk dat ze die al hadden toen ze daar waren) op een neutraal gebied, dan had ze hierop kunnen reageren en was er wellicht iets veel vruchtbaarders uitgekomen. Namelijk daadwerkelijk het gesprek over kunst dat ze willen. Als je in een hoek gedreven wordt moet je van goede huizen komen om oprecht en bedachtzaam een gesprek in te gaan. Zeker als je van te voren het niet ziet aankomen. Het is prima als ze dit willen als vorm van experiment, maar het resultaat kan je niet buiten de context zien dat iemand in de verdediging schiet en daarom ook helemaal niet openstaat voor een ander argument. Daarom vind ik het lastig dat ze zeggen het over kunst te willen hebben, terwijl de arena waarin ze dit willen doen al heel erg gekleurd is. Een ander voorbeeld zie je op het einde waarin Michiel moet kiezen tussen de kunst en de democratie. Super plat, volledig onrealistisch, maar zo gespind door Tarik dat Michiel uit primaire reactie in de verdediging schiet. Hij redt zich daar wel goed uit door ook te zeggen dat het zo niet werkt, maar veel mensen die in Kirac komen redden zich hier niet uit. Voor mij blijft het dus altijd dat beperkte kader. Dan is er het argument dat ze kunstenaars zijn en hierop voorbereid moeten zijn, maar ook dat vind ik te plat. Ik denk dat als je mensen echt wilt begrijpen je in de wereld van die persoon moet treden en een zo veilig mogelijke plek creëren om in gesprek te gaan.
Jij trekt nu conclusies, en legt die ons in de mond. Dat vind ik plat. Wij zijn altijd benaderbaar voor nuances. Wij zijn gecanceld en het gebrek aan diepgang kan dus niet ons verweten worden. Je betoog gaat voorbij aan zowel realiteit als het abstractie niveau waar het hier om gaat. Je vergoelijkt werkelijk barbaarse reacties (mensen van kunstbeurzen aftrappen, geweldsdreigingen, cancellingen, laster, valse beschuldigingen, intimidatie, en het wegpesten van geïnteresseerden) door ons te beschuldigen deze barbarij uit te lokken door onze foute vorm. Terwijl we het pas dankzij onze vorm over dit soort middeleeuwse tendensen kunnen hebben buiten een politieke context om.
@@tariksadouma7092 Misschien goed om ook wat context te schetsen, ik vind het werk dat jullie maken heel goed. Het zet me altijd aan tot denken en de diepgang in jullie perspectief en analyses op kunst gaat mijn pet vaak ver te boven. Ik moet het dus ook soms hebben van het gevoel wat ik van iets krijg. Daarom is Kirac 5 misschien een goed voorbeeld voor mijn punt, maar niet om jullie werk mee over een kam te scheren. Dit is hoe ik het ervaar en het een plek probeer te geven: De aflevering begint met de intentie het over kunst te hebben, dus ik verwacht als kijker ook dat gesprek. Vervolgens worden jullie daar weggestuurd en wordt dat het onderwerp van de aflevering. Over het niet openlijk kunnen praten en het bekritiseren van kunst terwijl jullie aangeven dat daar juist te willen doen. Het maakt de aflevering daardoor wel super sterk vind ik. Wat ik dus lastig vind is dat door de manier waarop jullie optreden je dit soort gedrag wel oproept in mijn optiek. Ter referentie, een Louis Theroux komt met een hoop meer weg dan bijvoorbeeld een Willibrord Frequin (sorry voor de vergelijking). Maar hierin schuilt natuurlijk de nuance en het makerschap. Ik ben tegen de cancel culture en ik vind dat wat jullie is aangedaan belachelijk, maar aan de andere kant snap ik het wel. Jullie benadering van kunst is namelijk heel rationeel en dat maakt het zo ijzersterk, maar de manier waarop jullie behandeld worden en hoe sommige mensen kijken naar jullie kunst is precies het tegenovergestelde. Jullie kunnen de hamer precies op de kop slaan met een scherpe analyse, maar het non-verbale is vaak wat de overhand heeft bij veel mensen denk ik (en ook bij de kijker waarschijnlijk). Dit is wat dan bij mensen de boventoon voert.. Dat is ook de reden waarom mensen aanstoot nemen aan jullie werk, omdat ze niet voorbij gaan aan hun gevoel, het gaat een grens over die ze niet willen verkennen. Dit geven jij en Michiel ook goed aan in dit gesprek. Maar wat het dus voor mij verwarrend maakt is dat jullie werk provoceert en daarmee leg je heel goed bloot wat er mis is in de kunstwereld, maar dat rijmt voor mij dus niet zo goed met jullie betoog in Kirac 5 dat jullie het alleen over kunst willen hebben. Want zoals ik hiervoor al zei denk ik dat door je zo op te stellen je niet een eerlijk gesprek hierover kunt hebben. Tenzij je het juist wilt hebben over het niet openlijk kunnen praten over kunst, wat ik er juist ook zo goed aan vind. Maar die twee spreken elkaar dus een beetje tegen voor mijn gevoel. Even ter nuance, ik geloof dus dat werk alleen provocerend kan zijn vanuit de perceptie van de kijker, dus werk kan alleen provoceren wanneer dit zo ervaren wordt. Dus in die zin geef ik jullie ook helemaal gelijk. Maar wanneer je weet dat iemand het als provocerend gaat ervaren (want dat weet je gewoon soms), wordt het dus wat ingewikkelder. Wat Michiel ook al zei is dat het werk dat jullie maken niet voor iedereen is, vooral omdat van intellectueel hoog niveau is en jullie nemen de kijker niet bij de hand. Ik vraag me dus oprecht af of je zo’n reactie niet ziet aankomen en dan dus inderdaad de vraag of het juist daarom te doen is. Wat prima is, want dit vind ik juist zo fijn, maar dan voelt het betoog over dat jullie het over kunst willen hebben weer aan als een act, bijna een beetje naïef. Natuurlijk is het idioot dat jullie gecanceld worden, geweldsdreigingen krijgen etc, maar in het huidige klimaat valt dat helaas wel in de lijn der verwachting. Als je protesteert tegen zwarte piet tijdens een optocht in Volendam, weet je bijna zeker dat je een paar bakstenen naar je hoofd krijgt, hoe barbaars dit ook is. Maar ik heb het dus niet bij al jullie afleveringen, maar met de interactie met mensen die het niet zien aankomen. Wanneer jullie in gesprek gaan met mensen die weten wie jullie zijn, die snappen wat het veld is waarin ze spelen, ontstaat er echt iets unieks. Maar bijvoorbeeld bij stukken van Kirac 16, het voelt dan soms als een Voxpop bij Trump rallies waar je domme republikeinen ziet roepen dat het niet uitmaakt wat Trump doet en ze gewoon op hem gaan stemmen (wederom met een korreltje zout nemen deze vergelijking).
Je hebt niet gehoord dat de galeriehoudster na "I have a question" antwoordde met " you need therapy?" Wie creeert dat " vijandig sfeertje" . Conflict is vrijheid. Mensen totaal in hun comfort zone houden maakt dat ze hun masker moeiteloos ophouden. Ook na een week zal je ze dan nog niet gezien hebben. Zelfs sollicitatietrainers weten dat je de geinterviewde uit evenwicht moet brengen om de echte persoon te zien.
Het is ook totaal cultureel clashend. Je zo Hollands direct gedragen tegen een Amerikaan, dat is zo not-done in hun cultuur, die slaan gewoon totaal dicht. Hij krijgt ook direct zo'n steek terug over therapie van die dame omdat hij zich totaal gestoord gedraagt.. Kirac negeert de hele culturele en overdrachtelijke component, body language, sfeer etc, in de uitleg die ze geven. Tarik zegt dat hij mensen manipuleert, maar de uitleg van kirac over hun eigen werk is natuurlijk zelf ook manipulatief en eenzijdig.
I beg for English subtitles! If I could donate to have them developed I will. Thankyou for this interview. It’s about time we were able to hear of this side of Tarik.
@@thethomasraymond Though I have never translated before (in any professional capacity, that is), I am fluent in Dutch and also proficient enough in English to be able to translate the video. Is there an easy way to do this on RU-vid?
Ik hoop dat dit een startschot is om Tarik vaker uit te nodigen om te komen praten. Ik vond het een mooi interview en kan waarschijnlijk oneindig naar hem luisteren.
Bedankt! Vond het trouwens wel een bijzondere kadrering. Misschien volgende keer iets meer close zodat het hoofd van Tarik groter is dan de handen van Michiel? ;) . Mocht je een keer in Rotterdam opnemen kan ik helpen opnemen
Dat Olmec hoofd in Parijs heeft ook nog wel wat mooie invalshoeken overigens. Er is een stroming binnen Afrikaans nationalisme dat meent naar aanleiding van de lippen van dat Olmec gezicht dat zij afstammelingen zijn van Afrikaanse, volgens mij Malinezen, scheepvaarders. De Olmecs waren de culturele voorlopers van de Azteken en de Maya's die voor het jaar christus in midden Amerika leefden. Al zijn er bijzonder weinig tot geen wetenschappelijke redenen, gebaseerd op mitochondriaal(Dat is 'maternal dna' dat niet samensmelt bij conceptie, dus zuiverder te plaatsen als het om regio's gaat) onderzoek, om aan te nemen dat de Olmecs Afrikaanse roots hebben los van of het idee, de Atlantische oversteek door jager verzamelaars, überhaupt hout snijdt. Het omarmen van dit soort geschied revisionistische stromingen van onderdrukte volkeren is onderhand mode aan het worden in linkse kringen en valt vaak samen met dekolonisatie projecten. Het idee dat de culturele overwinnaar, het westen, de geschiedenis heeft kunnen wissen van andere culturen staat buiten kijf maar om nou als tegenprestatie ongefundeerde nationalistische ideeën(in dit geval de vermeende Afrikaanse roots van midden Amerikaanse culturen) te gaan glorificeren uit een verwrongen wit schuldgevoel is zo een apart fenomeen van deze tijd en misschien vergelijkbaar met de Sid/KIRAC controverse waarin mensen uit loyaliteit naar hun idealisme(group think) hun ziel verkopen aan de duivel(het ontkennen van de realiteit).
Musa Mansa was de rijkste man ter wereld idd vanwege zout in Maili en goudmijnen en hij vertrok op hadj naar Mekka met duizenden seksslavinnen, zegt men. En daar gaf hij zo ongeveer al zn vermogen weg in goud. Men zegt ook dat hij een reis heeft ondernomen naar Amerika/Mexico maar dit is zeer onwaarschijnlijk en er is ook nergens dna gevonden van Afrikanen.
Supervet om eindelijk wat opheldering te krijgen over dat 'gevecht' van Tarik's kant. Maar die Youri is niet helemaal goed toch ook dan, als je zomaar zoiets dropt in een volle zaal.Gewoon extreem absurd blijft dat moment😅
Het ging in Youri's betoog over "geweld verheerlijking", de uncancelling actie van KIRAC van een kunstenaar die beschuldigd wordt(is ie al veroordeeld?) van verkrachting, aanranding etc., en dat die "verheerlijking" allicht een verband had met het knokpartijtje bij de unsafe house op die zelfde avond, Wat KIRAC daar van vond. Een soort inquisitie verhoor. Ze moesten hun onschuld bewijzen op een avond in teken van iets heel anders, namelijk inteken van hun film Honey Pot, een film waarin de hoofdpersonage, een door rechts extremistische groeperingen gesponsorde, Incel filosoof in de val wordt gelokt door hem te spelen/manipuleren met zijn eigen rare verwrongen ideeën. Kennelijk was de controverse rondom de KIRAC uncancelling actie volgens Youri belangrijker om te "bespreken" op dat moment dan het kunst object(honey pot). Dus niet een absurd moment zoals jij het noemt. Het was een wel overwogen en te volgen betoog van Youri waarmee hij zijn ogen sloot voor de diepere laag in de film Honey Pot.
Ik denk dat je het net niet lekker afgestelde noise-cancelling effect in de nabewerking bedoelt. Microfoon positionering en schotjes kunnen het ook verbeteren. Veel mensen hebben ook niet door dat er een voor en een achterkant is van dit soort microfoons waardoor de positie van de microfoon juist naar de tegenovergestelde richting staat. Het logotje van de microfoon is bijna altijd het punt dat naar de spreker toe moet staan.
@@ardd.c.8113 De ruimte heeft teveel galm. Er hangen boven de sprekers 2 cardioid microfoons, maar te ver weg waardoor je toch teveel galm hoort. De volgende keer gebruiken ze vast dasspelt microfoons. (door de achterkant van een cardioïde microfoon praten klinkt echt heel anders)
Sorry , maar hier haak ik toch af. Dit doet me teveel denken aan het satirisch kunstpraatprogramma "Kunstlullen" , uit de jaren '70 met de zwaar overschatte Franse sterfilosoof Marc Lyteuris
