Ich habe Dle Yaman einmal in einem Club als Remix gehört....es ist ein trauriges Lied und erzählt über den Schmerz von dem Genozid die 1915 stattfand....und nicht dass besoffene chiks oder Penner geil drauf sind und unter dieser Meisterwerk tanzen...dachte mir Wtf ...respektlosigkeit hat keine Grenze
Երբեք ըստ սրժանվույնս և ըստ վաստակի գովեստի խոսքի համար գրպան չեմ մտել իսկ այս անգամ հիացմունքից կարկամել եմ, ու խոսք եմ փնտրում, որպեսզի ձեր փայլը ադամանդի չխամրեցին, ու այլ խոսք չեմ գտնում ձեզ ասելու քան՝ ֊ Անուշ և ինգա, քույրերս, ձեր ՑԱՎԸ ՏԱՆԵՄ ես։ Բազմիցս լսել եմ այս պարերգը շատ շատերին կատարմամբ, բայց դուք միակն եք, որոնք իրենց երգի այսքան հարազատ տակտով, ստիպեցին յոթերորդ տասնամյակը բոլորող ոսկորներիս անգամ պարզ գան ցնցված ու խենթի նման։ Սա յուրօրինակ ՊԱՐԱԹԵՐԱՊԻԱ էր։ Երկար ու երջանիկ կյանք ձեզ մեր աննման գանձեր։🥰🤗💝💖💘👌👍👍👏👏👏🙏🙏🙏💋💋🌺🥀🌹🌹🏵🌸💐🌻🌼🌷⚘🥀🌺🌹🏵💮🌸💐🌻🌷
Բնաշխարհի նկարագրություն,հայ գյուղացու ներաշխարհի,հայի կարոտի իր հայրենի տան,կորցրած հայրենիքի վերադարձի հույս,որը երբեք նրա մեջ չի մեռնում... Ախր ես ինչպե՞ս ուրիշ տեղ մնամ...
Տերյան լսելուց հոգիդ ալեկոծվում է, տխրությունը պատում հոգիդ կտրվում ես այս աշխարհի խաժամուժից տրվում ես քո խոհերին առանձնանում ես ինքդ քեզ հետ եվ այս չար աշխարհում մնում ես մենակ։
2022 թվական. Լսվում էր լսվում է ու կլսվի՝ հիմա այնքան կա այս հրաշք տողերի ամեն մի բառի կարիքը։ Խնդրում եմ եկեք չմոռանանք մեր պատմությունը ու հուսանք մի օր իմ Հադրութը էլի իմը կլինի, եկեք աղոթենք
Հե՛յ, պարոննե՛ր, ականջ արեք Թափառական աշուղին, Սիրո՛ւն տիկնայք, ջահե՛լ տըղերք, Լա՛վ ուշ դըրեք իմ խաղին։ Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում Մեր ծնընդյան փուչ օրից, Հերթով գալիս, անց ենք կենում Էս անցավոր աշխարհից։ Անց են կենում սեր ու խընդում, Գեղեցկություն, գանձ ու գահ, Մահը մերն է, մենք մահինը, Մարդու գործն է միշտ անմահ։ Գործն է անմահ, լա՛վ իմացեք, Որ խոսվում է դարեդար, Երնե՜կ նըրան, որ իր գործով Կապրի անվերջ, անդադար։ Չարն էլ է միշտ ապրում անմեռ, Անե՜ծք նըրա չար գործքին, Որդիդ լինի, թե հերն ու մեր, Թե մուրազով սիրած կին։ Ես լավության խոսքն եմ ասում, Որ ժըպտում է մեր սըրտին. Ո՞վ չի սիրում, թեկուզ դուշման, Լավ արարքը, լավ մարդին։ Է՜յ, լա՛վ կենաք, ակա՛նջ արեք, Մի բան պատմեմ հիմի ձեզ, Խոսքըս, տեսեք, ո՞ւր է գընում, Քաջ որսկանի գյուլլի պես։ I Նադիր Շահը զորք հավաքեց, Զորք հավաքեց անհամար, Եկավ Թըմկա բերդը պատեց, Ինչպես գիշերն էն խավար։ - Հե՜յ, քաջ Թաթուլ, կանչեց Շահը, Անմա՞հ էիր քեզ կարծում. Ե՛կ, բերել եմ ես քու մահը, Ի՜նչ ես թառել ամրոցում։ - Մի՛ պարծենա, գոռոզ Նադիր, Պատասխանեց էն հըսկան. Գըլխովը շա՜տ ամպեր կանցնեն, Սարը միշտ կա անսասան։ Ասավ, կանչեց իր քաջերին, Թուրը կապեց հավլունի, Թըռավ, հեծավ նըժույգ իր ձին, Դաշտը իջավ արյունի։ Ու քառսուն օր, քառսուն գիշեր, Կըռիվ տըվին անդադար, Ընկան քաջեր, անթիվ քաջեր, Բերդի գըլխին հավասար։ Իրան, Թուրան ողջ եկել են, Թաթուլն անհաղթ, աննըկուն, [ 49 ] Զորք ու բաբան խորտակվել են, Նըրա բերդը միշտ կանգուն։ Ու միշտ ուրախ, հաղթանակով Իր ամրոցն է դառնում նա. Սպասում է էնտեղ կինը, Ջահել կինը սևաչյա։ II Էն տեսակ կին, Ես իմ հոգին, Թե աշուղն էլ ունենար, Առանց զենքի, Առանց զորքի Շահերի դեմ կըգնար։ Սիրո հընոց, Կրակ ու բոց՝ Էնպես աչքեր թե ժըպտան, Մարդու համար Օրվա պես վառ Գիշերները լույս կըտան։ Վարդի թերթեր՝ Էնպես շուրթեր Թե հաղթություն քեզ մաղթեն, Էլ քեզ ո՛չ Շահ, Ո՛չ ահ ու մահ, Ո՛չ զենք ու զորք կըհաղթեն
