Մխիթար Ներսեսյան «Կարոտել եմ» // Mxitar Nersesyan "Karotel em" // հեղինակային ասմունք 

ԿԱՐՈՏԵԼ ԵՄ
Քուն է բերում գիշերը,
Մինչ խորհում եմ հարատև
Եվ թռչում են մտքերս
Թռչունի պես, բայց անթև։
Գիշերներում իմ անքուն,
Իմ մտքերով ամեն օր
Ես գնում եմ դեպի տուն,
Դեպի գիրկը իմ թանկ մոր։
Կարոտել եմ սենյակում`
Իմ ամեն լուսաբացը
Կարոտել եմ մեր տան ջուրը,
Կարոտել եմ մեր տան հացը։
Կարոտել եմ ես իմ մոր`
Ջերմությունը համբույրի,
Մեր տան բակն եմ կարոտել,
Սառնորակ ջուրն աղբյուրի։
Բայց ինչքան էլ կարոտում
Երազում եմ դառնալ տուն`
Դեմ է ելնում կարոտին
Հայրենյաց սերն իմ սրտի։
Եվ ես անվերջ աղոթում
Աստծուն խնդրում եմ մի բան,
Որ Նա ապրի մեր հոգում,
Աղգով լինենք միաբան։
Այս ընթացքը պատվաբեր
Խաղաղությամբ թող անցնի,
Ամեն բացվող օրը մեր
Խինդ ու ծիծաղով լցվի։
Իսկ կարոտը մեր ներսի
Կթաքցնենք մեր սրտում,
Մինչև որ օրը հասնի
Մենք էլ գնանք դեպի տուն։