คนบ้างานคือคนเหงา? | ความสุขโดยสังเกต EP.20 

ทุกวันนี้เป็นไงบ้างคะ

ใช่ค่ะเคยเป็น ทำงานให้หนักเพื่อให้ไม่มีเวลาคิดถึงเขา ทำให้เหนื่อยแล้วก็หลับไป

Sarut _NEW แง่ เข้าใจเลย แต่ตอนนี้เราทำงานน้อยลงแล้วค่ะ เพราะอยากพยายามแบ่งงเวลาให้กับคนที่รักเรา เป็นกำลังใจให้คนที่บ้างานเพราะเรื่องแบบนี้นะคะ :)

สู้ๆนะ😊

จริงครับ.😂

จริงค่ะ เหมือนชีวิตขาดสีสันอะไรบางอย่างไปจริงๆ😢

ขอบคุณ​มากค่ะ

55555

ใช่ๆ

โดนใจเลยค่ะ ใช่ที่สุด

+1

THerk AK ສະບາຍດີ 🙏🏻

. บางคนที่ฟังอยู่อาจรู้สึกว่าตัวเองก็ทำงานหนักแต่ไม่แน่ใจว่าอยู่ในเคสบ้างานหรือเปล่า หรือบางทีคนใกล้ตัวของคุณอาจจะมีอารมณ์คล้ายๆกันนี้จะเข้าข่ายคนที่บ้างานหรือเปล่า ผมก็เลยมี check list มาให้ลองตรวจสอบกันดู ลองไล่ไปทีละข้อนะครับว่าคุณเป็นแบบนี้หรือเปล่า 1.คุณมักจะทำงานติดพันจนละเลยครอบครัว เพื่อน หรือสุขภาพตัวเอง คือถ้าทำงานแล้วเลยเวลา ถ้ามันจะตี 4 ไปสัก 2 วันก็ไม่เป็นไรถ้าเราได้ทำงานที่เราอยากจะทำ 2.ถ้าให้วาดแผนภูมิวงกลมที่แสดงที่มาของความนับถือตัวเอง งานจะมีสัดส่วนมากกว่าเรื่องอื่นในชีวิต 3.เวลาไปงานปาร์ตี้คุณจะคุยกับคนในเรื่องงานเยอะมาก ถ้านับเป็นเปอร์เซ็นคือ 70 - 80% 4.คุณคาดหวังความสมบูรณ์แบบของงานมาก ชอบทำเองมากกว่ามอบหมายให้คนอื่นทำ 5.คุณเป็นคนคิดข้ออ้างในการบอกคนอื่นและตัวเองว่าทำไมต้องทำงานหนักเก่งมากๆ 6.คุณคิดว่าชื่อเสียงเงินทองและการยอมรับจะแก้ปัญหาในชีวิตคุณได้ 7.ความนับถือตนเองของคุณขึ้นอยู่กับเสียงปรบมือหรือความคิดเห็นของคนอื่นมากเลยใช่ไหม 8.คุณมีปัญหาเรื่องการนอนหลับยากเพราะคิดไม่หยุด พอถึงตอนนอนความคิดเรื่องงานยังหลั่งไหลอยู่ 9.คุณรู้สึกว่าการเข้าใจอารมณ์โดยใช้เหตุผลอธิบาย มันง่ายกว่าปล่อยตัวเองไปสัมผัสกับอารมณ์นั้น เช่น จะเข้าใจความรักก็ต้องนำเหตุผลมาอธิบายว่า เพราะเป็นแบบนี้ฉันจึงรักเขา 10.คุณเคยนั่งเฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลย ได้ถึง 10 นาทีได้หรือเปล่า ถ้าตอบว่าใช่เกินครึ่งหนึ่ง คุณอาจเป็นคนหนึ่งที่เข้าข่ายว่าอาจเป็นคนบ้างาน . ผมสนใจที่คุณ Conley บอกว่าเราบ้างานเพราะเราอยากจะหนีจากความรู้สึกบางอย่าง ก็เลยนึกถึงตัวเองที่ช่วงหนึ่งเคยทำงานหนักมากๆ น่าจะเป็นเพราะปมบางอย่างในใจตัวเองก็ได้ว่าผมอยากได้รับการยอมรับ อยากได้รับความรัก อาจเป็นเพราะในตอนเด็กเคยมีความรักกับผู้หญิงคนที่เรารักเขา แต่ไม่ได้รับความรักกลับมา และรู้สึกตลอดเวลาเลยว่าเหมือนมีรูโหว่ในตัวเอง แล้วเราต้องการการเติมเต็มจากการยอมรับจากคนอื่น ก็เลยทำงานหนักเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองมีคุณค่ามากพอ แต่ในกรณีของคนอื่นอาจจะบ้างานเพื่อต้องการหลีกหนีบางอย่างในตัวเอง

. สิ่งที่น่าสนใจในหนังสือเล่มนี้คือเขาบอกว่าการบ้างานเกิดกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง เพราะว่าผู้หญิงเป็นเพศเปิดเผยความรู้สึกต่อกันและกันมากกว่า ผู้ชายจะไม่ค่อยพูดความรู้สึกภายในของตนเองออกมา การที่เขาเก็บไว้ทำให้เขาทำงานหนักเพื่อปกป้องตัวเอง พออยู่ในโหมดการทำงานหรือพูดถึงเริ่องการทำงานแล้ว มันก็เหมือนกับการหลีกหนีจากคนอื่นๆ ภาระอื่นๆที่เขาคิดว่าหนักหนาสำหรับเขา เช่น ชีวิตครอบครัว ความไม่พอใจในตัวเอง โดยคิดว่าความสำเร็จในเรื่องงาน จะช่วยแก้ปัญหาเหล่านั้นได้ทำให้ตัวเองรู้สึกดีกับตัวเองได้ แต่ในบางกรณีอาจกลับกลายเป็นปัญหาหนักขึ้นไปอีก อย่างคุณมีปัญหากับที่บ้านแต่เอาเวลามาทุ่มเทกับงาน ก็กลายเป็นว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนที่บ้าน อาจจะทำงานเก่งแต่ล้มเหลวในความสัมพันธ์ นั่นก็เป็นสิ่งที่อาจเป็นไปได้ . ความรู้สึกว่าชอบทำงานอาจเกิดขึ้นจากการที่ทำงานแล้วรู้สึกว่าเราเอาอยู่ ควบคุมมันได้ดี ในขณะที่โลกใบอื่นเราอาจควบคุมมันไม่ได้เลย พอหันไปในเรื่องครอบครัว ชีวิตส่วนตัว ความสัมพันธ์ เพื่อน ญาติมิตร เราอาจรู้สึกว่าเราควบคุมไม่อยู่เลย ก็เลยทำให้เราหันเข้าไปหาชีวิตงานเพราะเราทำมันได้ดี ตรงนี้น่าคิดครับว่าการที่เราไม่เข้าใจความรู้สึกลึกๆของตัวเอง อาจเป็นรากฐานที่ทำให้เราทำงานหนักมาก เพราะเราไม่รู้ว่ารูโหว่ที่ต้องการเติมเต็มมันอยู่ตรงไหน เราจึงพยายามอุดมันด้วยการทำให้ตัวเองยอมรับตัวเองด้วยความเก่งที่มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในขณะเดียวกัน ยิ่งทำงานหนักเข้าไปเรื่อยๆ เราก็ยิ่งละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกตัวเองน้อยลงไปเรื่อยๆ เพราะเราไม่มีเวลาให้กับตัวเอง เราไม่มีเวลาให้กับความรู้สึกที่มันอยู่ลึกๆข้างในตัวเรา . ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้แนะนำว่า ให้ลองเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ทำสักนิดหนึ่ง แล้วถามตัวเองด้วยคำถามสำคัญเหล่านี้ว่า เรามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร? เมื่อเราตายไปแล้วเราจะทิ้งอะไรไว้เป็นตำนานในโลกใบนี้? เรามีความยินดีในชีวิตอย่างแท้จริงที่ไม่ได้เกิดจากการทำงานครั้งสุดท้ายเมื่อไร? อะไรที่ทำให้เราค้นพบความยินดีนั้น? และถ้าคุณมีชีวิตอีกเพียง 24 ชั่วโมง จะใช้เวลาที่เหลือทำอะไร?และเป็นอะไร? เขาบอกว่าคำถามเหล่านี้ ใช้ถามตัวเองเพื่อแยกการบ้างานกับการทำตามเสียงที่หัวใจตัวเองเรียกร้องให้ชัดเจนขึ้น .

. ซึ่งถ้าคำตอบออกมาว่า ถ้าเหลืออีก 24 ชั่วโมงเราจะเลือกทำงานที่เราทำอยู่นี่แหละ ถ้าเราอยากจะทิ้งอะไรให้เป็นตำนานก็คือผลงานที่เราทำอยู่นี่แหละ ถ้าเราตอบอะไรแบบนั้นก็นับว่าเราเป็นคนโชคดีเพราะว่าสิ่งที่เราทำอยู่คือสิ่งเดียวกับที่หัวใจเราอยากทำหรือเรียกร้องต้องการ แต่ถ้าเกิดถามคำถามแล้วอึกอั๊กตอบได้ยากหรือใช้เวลาคิดกับมันนาน ๆ นั่นอาจสะท้อนได้ว่างานได้ครอบงำชีวิตของเราจนเราตัดขาดกับสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับงานไปจนหมด . มีงานวิจัยที่แยกคนบ้างานออกเป็น 3 ประเภท - แบบที่ 1 บ้างานแบบย้ำคิดย้ำทำ คือชอบทำให้ยุ่งเข้าไว้ หางานมากองใส่ตัวเองเยอะ โดยไไม่สนคุณภาพว่าจะทำมันได้ดีหรือเปล่า ยิ่งทำเยอะยิ่งเพิ่มความสนุก ซึ่งจริงๆความสนุกนั่นก็คือความเครียดที่เพิ่มให้กับตัวเองมากขึ้น คืออยากตัดเองออกจากโลกใบอื่น แล้วหมกตัวอยู่ในโลกแห่งงานนั้น คำแนะนำของคนที่บ้างานประเภทนี้ ในหนังสือเล่มนี้บอกว่าควรได้รับการบำบัด - แบบที่ 2 บ้างานเพราะคาดหวังความสมบูรณ์แบบ เขาบอกว่าลึกๆของคนที่ชอบความสมบูรณ์แบบ เป็นคนที่ต้องการควบคุมคนอื่น และพยายามใช้ความควบคุมนี้ลงมาในงาน คำแนะนำคือต้องฝึกฝนเพื่อผ่อนปรนความคาดหวังของตัวเองลงบ้าง - แบบที่ 3 บ้างานเพราะมุ่งความสำเร็จ เป็นคนที่ทำงานแล้วอยากสำเร็จมากๆ เขาบอกว่าแบบนี้สุขภาพจิตจะดีกว่าแบบอื่น แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องระวังคือระวังการเสพติดความนับถือตัวเองหรือคิดว่าตัวเองคือฮีโร่จากความสำเร็จนั้น เพราะว่าถ้าเราเสพติดจากการเป็นฮีโร่ มันเท่ากับว่าเราเอาการยอมรับตัวเองไปแขวนไว้กับความคิดเห็นของคนอื่น . ส่วนที่น่าสนใจในเรื่องนี้คือเรื่องต้นทุนค่าเสียโอกาส ในทางธุรกิจหากเราลงทุนเรื่องเวลาหรือเงินไปกับกิจกรรมหรือการค้าหนึ่ง เราไม่สามารถเอาเงินและเวลานั้นไปลงทุนกับกิจกรรมอื่นได้อีกแล้ว นั่นคือค่าเสียโอกาส คำถามว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร เป็นคำถามที่กระตุ้นให้คิดถึงค่าเสียโอกาสที่ว่านี้ เพราะว่าทุกครั้งที่เราทุ่มเทให้กับงานเพิ่มขึ้น 1 งาน นั่นเท่ากับว่าเราเสียโอกาสที่จะเอาเวลาและพลังงานไปใช้กับอย่างอื่นในชีวิต เช่น การออกกำลังกาย การดูแลตัวเอง ความสัมพันธ์ หรือว่ามิตรภาพ .

. 2 ประเด็นหลักที่อ่านแล้วได้ทบทวนตัวเอง คือ "สิ่งที่เราต้องการจริงๆในชีวิตคืออะไร" กับ "ค่าเสียโอกาส" ซึ่งมีส่วนเชื่อมโยงกันอยู่ ในการที่เราทำงานเยอะๆเพื่อพิสูจน์ว่าฉันทำได้ ฉันเก่ง ลึกๆแล้วเราอาจจะมีรูโหว่บางอย่างอยู่ในหัวใจที่ต้องการการเยียวยาจากคนอื่นซึ่งถมไม่มิดเลยด้วยงาน ไม่ว่าคุณจะถมงานลงไปแค่ไหน รูโหว่นั้นอาจไม่มีวันเต็ม เช่น เราอาจสูญเสียคนที่เรารักไป เราอาจมีบาดแผลในวัยเด็กบางอย่างที่ไม่ได้รับความไว้ใจจากใครสักคน หรือเราอาจผิดหวังในความรักในวัยหนุ่มสาว แล้วเราก็แสวงหาการยอมรับจากคนอื่น ต้องการเสียงปรบมือจากคนอื่น พอได้รับแล้วก็รู้สึกดีกับมันอยากได้อีก แต่เราลืมไปว่าทุกครั้งที่เราทำงานหนักขึ้น เราก็สูญเสียโอกาสที่ใช้เวลากับคนที่เรารักและเหลือเวลาให้กับเขาน้อยลงไปอีก จึงมีคำพูดที่ว่า lucky in game แต่ unlucky in love คนที่ประสบความสำเร็จในการทำงานมากๆ ความสัมพันธ์ก็อาจไม่ค่อยดี คนที่ประสบความสำเร็จในการทำงานมากๆ เขาอาจรู้สึกว่างๆเปล่าเวลาอยู่กับตัวเองว่างๆก็ได้ เพราะเขาไม่มีเวลาเหลือในการดูแลใครเลย . ตอนที่ผมทำรายการ ได้มีโอกาสได้เดินทางและพูดคุยกับศิลปิน ดารา นักร้องหลายๆคน ผมได้เรียนรู้สิ่งหนึ่่งว่า คนเหล่านี้เคยผ่านช่วงเวลาที่พวกเขาฝากความสุขไว้กับความคาดหวัง ความรักของแฟนๆพวกเขาซึ่งมีจำนวนมาก แล้วเขาก็กดดันให้ตัวเองต้องไปรับเสียงปรบมือ เสียงกรี๊ด เสียงหัวเราะจากคนดูหรือแฟน ๆ ตลอดเวลา พอไม่ได้เขาก็จะรู้สึกแย่ เขาค่อย ๆ เรียนรู้ผ่านประสบการณ์ชีวิตว่า เขาแขวนความสุขของตัวเองไว้บนความคาดหวังหรือการยอมรับจากคนอื่น พอเรียนรู้ผ่านมาแล้วเขาจึงกลับมาทบทวนกับตัวเอง ฟังเสียงหัวใจตัวเองอีกครั้งว่า จริง ๆ แล้วความสุขในชีวิตมันอยู่ตรงไหนกันแน่ . ซึ่งคนทำงานทั่วไปก็เป็นเหมือนกัน เราพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อเอาชนะเพื่อนให้ได้ เพื่อที่จะได้รับคำชมจากหัวหน้า เพื่อที่จะได้รับรางวัล ราวกับว่าการงานคือหนทางเส้นเดียวที่จะพาเราไปสู่ความสุข ยิ่งได้รับคำชื่นชมมามากก็ยิ่งเสพติดและกัลบกลายเป็นว่าทำงานหนักมากขึ้น เพื่อให้ได้รับคำชมมากขึ้น ในขณะเดียวกันเราก็ยิ่งห่างไกลความสัมพันธ์ใกล้ตัวและห่างไกลจากตัวเราเรื่อยๆ ทั้งที่ตามความเป็นจริงแล้วเราอาจไม่ได้ต้องการการยอมรับจากคนมากมาย เราไม่ได้ต้องการความสำเร็จที่เพิ่มเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จบ แต่เราต้องการทบทวนกับหัวใจตัวเองว่า "ถ้าเราให้เวลากับคนใกล้ชิด เราก็อาจได้ความรักที่เราตามหาก็ได้" "ถ้าเราให้เวลากับตัวเองมากขึ้น เราก็อาจจะพบก็ได้ว่าตัวเราในแบบที่เป็นอยู่มันก็โอเคแล้ว น่านับถือแล้ว" และเมื่อยอมรับตัวเองได้เราก็ไม่จำเ็นต้องไปวัดคุณค่าด้วยไม้บรรทัดของใคร .

. หากใครก็ตามที่กำลังรู้สึกว่ากำลังทำงานหนักแบบไม่รู้จบ และรู้สึกว่าทำไมเราถึงทำงานหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าในเกณฑ์ของการเลี้ยงชีพมันจะเพียงพอแล้ว อาจลองทบทวนดูสักนิดว่าเรากำลังวิ่งหนีความรู้สึกลึก ๆ อะไรภายในใจรึเปล่า? หรือมีรูโหว่อะไรที่เราต้องการแล้วยังไม่ได้รับรึเปล่า? ทั้งหมดนั้นสามารถแก้ไขได้ด้วยการทำงานมากขึ้นเรื่อย ๆ รึเปล่า? . เราอาจไม่ได้ต้องการเสียงปรบมือนับร้อยนับพัน ตรงกันข้ามเราควรมีเวลาปรบมือให้กับคนใกล้ตัวของเราบ้าง มีเวลาชื่นชมคนรัก พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อนฝูง ของเรา แล้วเราอาจจะได้สัมผัสกับความรักที่ไม่ต้องพิสูจน์ตัวเอง เป็นความรักที่รักเราในแบบที่เราเป็นโดยที่เราไม่ต้องเป็นคนเก่ง คนเด่น คนดัง และสำคัญที่สุดเราควรมีเวลาทำความเข้าใจตัวเองและปรบมือให้กับคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต นั่นก็คือ "ตัวเราเอง" แล้วเราก็อาจจะได้เรียนรู้ว่าเราสามารถปรบมือให้กับตัวเองได้ ยอมรับตัวเองในแบบที่เราเป็นอยู่ได้ โดยที่ไม่ต้องเก่งไปกว่านี้ ไม่ต้องเจ๋งไปกว่านี้ และไม่ต้องประสบความสำเร็จไปมากกว่านี้ แค่ไม่วิ่งหนีตัวเองเพื่อไปเป็นอย่างอื่น . และคนที่ปรบมือให้กับตัวเองได้ ก็จะเป็นคนที่มีความสุข ขอให้ทุกคนมีความสุขครับ

Namour Jolie จริงมากกกกค่ะ

เขาให้บาลานซ์ไม่ใช่ไม่ให้ทำเลย

ให้ทำงานแบบไม่เบียดเบียนสุขภาพตัวเองอ่ะค่ะ