ต้องสมบูรณ์แบบ!? ความเป๊ะและความขี้เกียจ Lazy Perfectionist 

Alljit แอปพลิเคชันเพื่อหัวใจ 💓 พร้อมเป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับคุณ พูดคุยระบาย เรียนรู้วิธีฮีลตัวเอง กับ Alljit ฟรี ดาวน์โหลดของ iOS apps.apple.com/th/app/alljit/id1549529345?l=th ดาวน์โหลดของ Android play.google.com/store/apps/details?id=com.alljit

ประสบปัญหานี้มาเกือบ 10 ปี ตั้งแต่สมัยมัธยมจนถึงช่วงหลังเรียนจบมหาลัย ตอนนี้เรารู้สึกว่าอาการนี้มันกำลังเริ่มดีขึ้นจากเมื่อก่อนมากๆเลยค่ะ เมื่อก่อนเป็นคนเยอะ โลกหมุนรอบตัวเอง ทุกอย่างต้องเป๊ะ คนนั้นต้องเป็นอย่างนี้ คนนี้ต้องเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างต้องได้ดั่งใจ ทำตัวเป็นไม้บรรทัด ชอบตัดสินคนอื่น แล้วก็ขี้อิจฉา ต้องเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นตลอดเวลา ต้องดีต้องเก่ง ไม่งั้นแพ้ ถ้าอะไรผิดแผนนิดๆหน่อยๆ ทุกอย่างก็จะถูกรีเซ็ตทั้งหมด (หรือไม่ก็ระเบิดบึ้มไปเลย) แต่ระหว่างนั้นตัวเองก็หยิบจับอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยเปื่อย อันนี้ไม่สวยเลยอะ พรุ่งนี้ค่อยทำใหม่แล้วกัน (สรุปโปรเจคนั้นก็ไม่ได้ทำต่อ) วีคนี้ใช้เวลาไปหมดแล้ว งั้นค่อยเริ่มใหม่วันจันทร์ละกัน เป็นวันแห่งการเริ่มต้น อยากเริ่มต้นอะไรดีๆแบบเพอร์เฟค (ทั้งๆที่วันนั้นเป็นวันศุกร์ มีเวลาอีกตั้งสองวัน แต่ไม่ทำอะไรเลย เพื่อออ) ชอบตั้งเป้าหมายเว่อร์วังอลังการแบบที่ตัวเองทำไม่ไหว แล้วก็เฟล ถึงจุดนึง (ที่ระเบิดบึ้มไปแล้ว) ก็มานั่งด่านั่งว่าตัวเอง ว่าความล้มเหลวทั้งหมดนี้ มันก็เป็นเพราะเรานั่นแหละ ที่ไม่ได้เรื่อง บางครั้งก็มีแอบไปโทษคนอื่นอีก แล้วก็เอาหล่ะ ไม่เป็นไร เริ่มใหม่ ตั้งเป้าหมายแบบเท่แบบคูลที่สารรูปตัวเองเอาไม่อยู่ แล้วก็พัง วนลูปซ้ำซาก ชีวิตไม่มีเป้าหมาย วุ่นวายยุ่งเหยิงมาตลอดเกือบ 10 ปี จริงๆตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ แต่ไม่หนักเหมือนเมื่อก่อน เริ่มแรก เราทำความรู้จักตัวเองก่อน ยอมรับตัวเองว่าเราต้องมีผิดพลาดบ้างนะ และไม่สามารถเพอร์เฟคได้ตลอดเวลา คือมึงไม่ใช่เครื่องจักร มึงเป็นมนุด กินขี้ปี้นอน อะไรที่มันไม่เป๊ะ ก็ผ่อนปรนบ้าง (ที่ไม่ใช่เผา) และที่สำคัญ ความขี้เกียจ แก้ได้ด้วยการลงมือทำเท่านั้น ใครจะไปรู้จักตัวเองดีเท่าตัวเราเอง เรารูั ว่าเรื่องนี้ เราขี้เกียจแน่ๆ ไม่อยากทำชัวร์ เลยชิงลงมือตัดหน้าจิตใต้สำนึกไปก่อน แบบเราขี้เกียจล้างจานมาก โคตรเกลียดเลย แก้ปัญหาโดยการ ตื่นเช้ามา ชิงล้างก่อนเลย ขี้เกียจแค่ไหนก็เดินไปล้าง ปัจจุบันก็ยังเกลียดอยู่ แล้วก็โคตรขี้เกียจเลย แต่ก็เดินไปล้างทุกเช้า5555555 อย่างที่สอง เลิกเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น และเริ่มทำอะไรใหม่ๆที่ความกลัวไม่ประสบความสำเร็จเคยฉุดรั้งเราเอาไว้ ถ้ามันล้มเหลว ไม่เป็นไปดั่งใจหวัง เราเฟลได้นะ แต่เราจะไม่ฟีบ ไม่เหลวเป๋ว จมอยู่กับมันทั้งวันจนไม่เป็นอันทำอะไร ช่างแม่งมันบ้าง ใครมันจะประสบความสำเร็จไปซะทุกอย่างวะ 😂 อย่างที่สาม สำหรับเรา อันนี้ได้ผลมาก และเราชอบมาก ไม่รู้ไปจำมาจากไหน แต่อยากแนะนำ รู้สึกอัดอั้น รู้สึกไม่มั่นคง วิตกกังวล ไม่สบายใจยังไงให้เขียนระบายลงในกระดาษ อันนี้มันทำให้เราได้ทบทวนตัวเองได้ถี่ถ้วนขึ้น และทำให้เรารู้จักการปลอบประโลมตัวเอง ให้อภัยกับความผิดพลาดของตัวเองเป็น บางครั้งมันไม่มีใครรับรู้ถึงความผิดพลาดของตัวเราหรอก เพราะฉะนั้น เราต้องใจดีกับตัวเราเองบ้าง ไม่ต้องเข้มงวดอะไรขนาดน้าน จริงๆมีอีกหลายปัจจัยที่ทำให้เรามีอาการดีขึ้นจากสภาวะนี้ แต่หลักๆก็มีอย่างที่พิมพ์บอก คือพิมพ์ยาวที่สุด ยาวมากกว่าคอมเมนท์ทั้งหมดที่เคยพิมพ์ในรอบ 3 ปีที่ผ่านมาซะอีก 😂 คือเห็นว่ามีคนที่เป็นแบบเราเยอะมากเลยอะ เป็นกำลังใจให้ทุกคน และตัวเราเองผ่านมันไปได้นะคะ 🙏🏻

ใช่ที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ

ไม่เป็นไรนะตัวเรา ภาวนาให้ตัวเองและทุกๆคน มีความสุขนะ

มีทางรักษามัยครับ เป็นอยู่ มันกระทบชีวิตประจำวันมากครับ

ในที่สุดก็เจอแล้ว อาการที่ผมเป็น ผมดำดิ่งมาก โปรเจคเต็มหัวจะทำโน้นนี้นั้น แต่แบบขี้เกียจไม่อยากทำอะไร มันรู้สึกเบื่อหน่าย มันรู้สึกไม่มีพลัง อะไร

จากที่ฟังและอ่านบาง Comment คือน่าจะ Lazy อย่างเดียว ไม่ได้ Perfectionist นะครับ ตั้งท่าจะทำแต่ถึงเวลาไม่ทำอะ Lazy ล้วน ๆ

มันใช่ไปหมดเลยค่ะ

Lazy Perfectionist ตรงกับตัวผมเลย พึ่งจะรู้จากบทความนี้ เป็นแบบนี้มาโดยตลอดจนเครียดสะสมหดหู่กับชีวิตนอนไม่หลับ นอนไม่เต็มอิ่ม ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันไม่สำเร็จสักอย่าง มีข้ออ้างตลอดแล้วมานั่งหดหู่โทษตัวเอง เอาใหม่ได้สักแปปก็กลับมาเหมือนเดิม ฟุ่งซ่าน โปรเจคมากมาย แต่ไม่กล้าทำคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ บางอย่างก็ลงมือทำแล้วคิดว่ามันต้องเป็นแบบที่คิดแต่กลับไม่ใช่ก็เลยเฟล กลัวทำไม่ดีเท่าเขา กลัวทำแล้วผิดพลาด ชอบดูถูกตัวเอง กลัวล้มเหลวโดนดูถูกด่าว่า กลัวไปซะทุกอย่าง วนลูปมาเป็น10ๆปี ตอนนี้ชีวิตแย่มาก แต่คนอื่นดูเผินๆไม่เป็นอะไร ขอบคุณสำหรับบทความที่ดีครับ

กำลังเป็นแบบนี้เลย มีอะไรต้องทำ แต่กลัวที่จะทำมัน กลัวจะออกมาไม่ดี แล้วเวลาก็ล่วงเลยไป สรุปทำไม่เสร็จ มีปัญหาตามมา

เราขอแนะนำคนที่กำลังฟังหัวข้อนี้ : หาคุณมีสภาวะนี้กับตัวเองอยู่ให้ดึงตัวเองกลับมาให้มากที่สุด อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นไปตามอารมณ์นั้น เราคือคนที่ตรงกับหัวข้อนี้ เราละเลยและบ่อยให้เวลาผ่านไปปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นเรื่อยๆ จนมันยากมากที่จะดึงคนที่ ไม่ขี้เกียจกับมาก่อนหน้านี้ยากมาก มันคือภัยเงียบที่อันตรายมากค่ะ

เป็นหนักจนชีวิตหายไปหลายปีเลยค่ะ😢 เพราะมีปมตอนเด็กๆว่าทำอะไรผิดพลาดแม้แต่เล็กน้อยจะโดนพ่อดุแรงใช้เสียงดังมากจนเราติดกลัวความผิดพลาด แต่ตอนนี้พยายามเปลี่ยนมายเซ็ทตัวเองใหม่ให้ใจดีกับตัวเองชมตัวเองเวลาตัวเองทำอะไรพลาดเราก็บอกว่าไม่เป็นไรและก็พยายามใหม่นะ ตอนนี้สภาพจิตใจก็ดีขึ้นมากว่าแต่ก่อนละแต่ก็ยังเป็นพวกเครียดง่ายอยู่ดี😅

Perfectionist จะเลือกทำสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ถ้ามีสิ่งที่ไม่ชอบมาสะกิด ก็จะไม่อยากทำ ไม่พร้อมที่จะทำ และถ้าคิดอยากทำหลายๆอย่าง ก็จะเกิดความลังเลว่าจะทำอะไรก่อนดี คิดวางแผนเยอะจนไม่ได้ลงมือทำซะที

เขียนกระดานค่ะ ตั้งไว้ให้เห็น อย่าคิดแค่ในหัว มันจะจางไวมาก ตั้งไว้ 5-10 ได้ 3 ข้อ คือยังไงก็ได้ทำ ทุกวันเสาร์ ซักผ้า ถูห้อง โทรคุยกับแม่ เพื่อน น้อง ระบายเรื่องงาน ให้คำปรึกษาน้อง ส่วนวันอาทิตย์ ได้ทำตลอดค่ะ ออกกำลังกาย กินข้าว ขัดห้องน้ำ อาบน้ำ อ่านภาษาญี่ปุ่น ใน 1 วัน ก็มีช่วงพักค่ะ (แต่วันที่เป็นประจำเดือนจะนอนพักค่ะ ถือว่าพักรายเดือน) จ-ศ ทำงานถึง 2-3 ทุ่มค่ะ ส่วนอ่านหนังสือ อ่านตอนนั่งรถ ถ้าสมัยอยู่เมือง ก็อ่านบน BTS 25 นาที ได้4-10 หน้า แต่พอย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด 7 นาทีถึง อ่านได้แค่ 2-3 หน้า เพราะระยะทางใกล้ ก็ยังอ่านค่ะ ค่อยๆ สะสมไปเรื่อยๆ ตอนนี้อ่าน ชีวิตเรามีแค่ 4,000 สัปดาห์ แนะนำหนังสือจัดการเวลาค่ะ และแนะนำว่าอย่าดูซีรี่ย์ หรือเล่นเกมส์เป็นกิจกรรมแรกๆ ก่อนทำอย่างอื่น ไม่งั้นไหลยาว ไม่ได้ทำอย่างอื่นต่อค่ะ มันเพลิน ติดๆ ไป55

ทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบไม่ต้องการให้เกิดการผิดพลาด ข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆที่คนอื่นมองข้าม เป็นเรื่องไม่น่าพอใจ น่าหงุดหงิด ไม่ได้ผัดวันประกันพรุ่งนะครับ แต่ปล่อยผ่านคุณภาพงานไม่ได้ ต้องการให้ทุกอย่างเป็นไปตามเป้าหมายที่วางไว้ ถ้ามันยังดีได้มากกว่านี้ ก็จะทำให้ดีที่สุด ทำได้ไม่ดีหรือมีคนอื่นที่ทำได้ดีกว่า ก็จะไม่ทำครับ

เรากำลังเป็นเลยค่ะ และคิดว่าน่าจะเริ่มเป็นตั้งแต่ม.ปลาย ตอนม.4 เรียนได้ 4.00 เกรดดีตลอด เราพยายามทำทุกอย่างให้ออกมาดีมากๆ อ่านหนังสือเยอะมาก จนมาถึงช่วงม.6 รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย ความรู้สึกกระตือรือร้นมันหายไป เกิดข้อผิดพลาดหลายอย่างมาก คิดโทษตัวเองตลอด จนขึ้นมหาลัยวางแพลนอยากพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น แต่พอหลุดออกจากแพลนปุ๊บ ก็จะกลายเป็นโทษตัวเอง คิดอยากย้อนเวลาไปแก้ไขตลอด พอจะลุกขึ้นสู้อีก ก็จะกลับวนมาลูปเดิม ส่วนตัวตั้งเป้าหมายตัวเองไว้สูงจริง😢 เช่นอยากสอบได้เต็ม และมักกังวลก่อนสิ่งที่จะเกิดขึ้น สิ่งนึงที่เห็นชัดเจนมาก คือ งานเดดไลน์แล้วแต่ไม่กระตือรือร้นเลย ทั้งที่แต่ก่อน กลัวทำงานไม่เสร็จ กลัวส่งไม่ตรงเวลามาก แต่ตอนนี้เริ่มเฉยฉา😢

กลัวความผิดพลาด กลัวว่าทำออกมาแล้วจะไม่เพอร์เฟค ทำไปแล้วไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง แม้ผิดพลาดนิดเดียว ก็หงุดหงิดไม่อยากทำแล้ว

คนที่บอกว่าเป็นข้ออ้างของคนขี้เกียจมันไม่ตลกนะ มันมีอยู่จริงๆ ติดความสมบูรณ์แบบ ถ้าทำไม่ดี ก็ไม่อยากทำ นอนคิดเยอะแยะ ว่าจะทำอะไรบ้าง มันต้องออกมาแบบนี้ ออกมาตามที่หวัง แต่พอเจอปัจจัยต่างๆที่ทำให้มันกระทบ และไม่เป็นตามนั้น ก็นอยด์บ่อยๆ 😂 มันเลยไม่อยากทำ เราเป็นคนที่ตอนเด็กเก่งมาก แต่พอทำอยู่คนเดียว โตมาเลยไม่ทำละงี้ 😂

เป็นมาตลอดหลายปี รู้ตัวนะ แต่มันเฉื่อยชาจนทำให้ผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกแย่กับตัวเอง เป็นวงจรอุบาทวนลูป สำคัญคือความกลัวความล้มเหลวจนไม่กล้าลงมือทำอะไร พยายามแก้ไขปรับปรุงตัวเองหลายครั้ง แต่ยังติดหล่มอยู่

ตอนแรกคิดว่าเป็นซึมเศร้าไม่อยากทำอะไร แต่ความเป็นจริงคือตัวเราคาดหวังที่จะต้องทำให้ดี ความจะต้องสมบูรณ์แบบมันบั่นทอน สุดท้ายก็หมดเอนเนอร์จี้ lazy perfectionist มันตรงสุดๆ🥹😩

Lazy Perfectionist ใช่เลยเราเป็นแบบนี้เลยคือถ้าคิดว่าจะทำอะไรใด้ไม่ดีเราจะไม่อยากทำมันหรือไม่ทำเลยความรู้สึกแบบนี้มันเป็นมากขึ้นเลื่อย ขนาดที่ว่านั่งมองงานตัวเองอยู่สามวันไม่ทำเพราะคิดว่าตัวเองจะทำมันไม่ดีย้้ำคิดย้ำทำรู้ตัวอีกทีก็ถึงวันที่ต้องส่งงานแล้ว เราจะส่งงานช้าผิดนัดส่งงานลูกค้าบ่อยมากเราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย...และบ่อยคร้ังที่เราไม่พอใจกับงานตัวเองแต่พอส่งงานลูกค้ากลับชอบแบบนี้มั้งที่ยังให้เรายังมีลูกค้า..ปล.เราเป็นฟรีแลนซ์

เป็นแต่เด็กเลยค่ะ เพราะแม่ดุมาก หากทำอะไรผิดพลาด จะโดนตำหนิหนักมาก จนทำให้เป็นคนทำไรช้า หนักมากๆเข้า ก็ไม่ทำซะเลย ใช้ชีวิตเรื่อยมาจนถึงช่วงสัก 30 กว่าๆ (ใกล้ 40) กลับไปอ่านงานเก่าๆของตัวเองที่เขียนส่งเจ้านายสมัยทำงานใหม่ๆ มองเห็นจุดที่อยากแก้ใหม่เยอะเลย ทั้งๆที่ตอนนั้นก็คิดว่า มันสมบูรณ์แบบแล้ว จึงเข้าใจว่า "มันจะไม่มีงานที่ดีที่สุด" มันจะแค่ "ดีที่สุดสำหรับตอนนั้นเท่านั้น" หลังจากนั้น เลยไม่ได้คิดมาก แค่คิดให้รอบคอบ (ไม่ใช่คิดมาก-คิดวน) แล้วลงมือทำเลย ให้งานเสร็จ เพื่อให้คนอื่นเขารับไม้ต่อ และ process จะได้หมุนไปได้ สุดท้ายนี้ "ชีวิตของคน เป็นกระบวนการเรียนรู้สิ่งต่างๆไปทุกๆวัน หลายอย่างที่ทำผิด เพราะเราแค่ไม่มีทักษะ + ประสบการณ์ ไม่ใช่ว่าเราไม่เอาไหน" และถ้าเมื่อไหร่เหนื่อยกายเหนื่อยใจ ก็พักค่ะ พอดีขึ้น ค่อยว่ากันใหม่

- อะไรที่ทำแล้วมันไม่สมบูรณ์แบบ ไม่ได้ตามที่คาดหวังก็ไม่อยากทำ ไม่ยอมลงมือทำสักที - บางอย่างบางทีตามเนื้องานก็ไม่ได้ผิดไม่จำเป็นต้องแก้ แต่เป็นตัวเราที่ไม่ยอมตัวเอง ต้องแก้ให้ได้แก้อยู่อย่างนั้นให้มันเหมือนกัน ต้องให้เหมือนกันทุกจุดให้เป็นแพทเทิร์นเดียวกัน งานเสร็จช้าไม่เป็นไร แต่งานต้องเพอร์เฟค (ในแบบของเรา)

เป็นทุกอย่างเลยค่ะ รู้ว่าต้องทำ วางแผนเรียบร้อย แต่พอถึงเวลาก็ไม่ทำ ทั้งที่ความจริงปกติเราสามารถทำได้ง่ายๆ ด้วยซ้ำ มีข้ออ้างตลอด จนเริ่มหมดความเชื่อถือตัวเองไปเรื่อยๆ

ก่อนหน้านี้จะไปสอบ คะแนนเต็ม 120 ผ่าน 60 แต่เราตั้งเป้าหมายไว้ 100 เพราะอยากได้คะแนนเยอะๆ อ่านหนังสือสอบล่วงหน้าประมาณ 1 เดือน หลังเลิกงาน ทุกวันจะอ่านหนังสือ เสาร์อาทิตย์ไปคาเฟ่ ร้านกาแฟ อ่านหนังสือ กลับมาห้องอ่านหนังสือ วางแผนทุกอย่างเป๊ะๆ วันนี้ต้องทำอะไรบ้าง ต้องได้อะไรบ้าง เพื่อไปถึงวันนี้เราจะได้อะไรบ้าง ทุกอย่างถูกวางไว้หมดแล้ว จนสุดท้ายควาทเหนื่อยสะสม ความเครียด ความกดดัน ทั้งจากงานทั้งจากการอ่านหนังสือ ผลักเราเข้าสู่ภาวะเบิร์นเอ้าท์ คือ ไม่ทำอะไรเลย ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากอ่านหนังสือทั้งๆ ที่มันเป็นสิ่งที่เราชอบมากๆ แล้วไม่ใช่ว่าไม่ชอบแล้ว ยังคงชอบอยู่ แต่มันแค่ยังไม่อยากทำอะไรเลย ณ เวลานั้น สรุปคือ เกือบจะประสาทกิน ต้องค่อยๆ คุยกับเพื่อน ปรับความคิดในเข้ารูปเข้ารอย เราอาจจะจมกับความคิดว่าต้องเก่ง ต้องทำให้ได้ดีเพราะสังคมที่เราอยู่ปัจจุบันมีแต่คนเก่งเต็มไปหมด แต่เราลืมคิดไปว่าคนเหล่านั้น อายุมากกว่าเราเป็น 10 ปี เราไม่ฉุกคิดเลยว่าเราได้แค่นี้มันดีแค่ไหน ไม่ต้องทำให้ได้เท่าเค้า ณ ตอนนี้ ไม่ appreciate สิ่งที่ตนเองมี เห็นเขาเก่ง อยากเก่งให้ได้แบบเค้า จนตัวเองจะตายเอา แต่ตอนนี้คิดได้แล้วก็ถือว่าดี แต่ยังไม่กลับมาเป็นตัวเองแบบสมบูรณ์ที่สุด แต่ถือว่าเป็นบทเรียนที่สำคัญมาก❤ ขอบคุณที่มาพูดเรื่องนี้นะคะ

My perfectionism seems to be my only imperfection.

เราน่าจะเป็นเลยค่ะ ย้อนกลับไปตั้งแต่ก่อนมีโควิด เราเริ่มเบิร์นเอาท์ จริงๆ นี่ก็เพิ่งรู้จักศัพท์นี้ตอนนั้นเหมือนกัน มันเริ่มจากหมดไฟ ไม่อยากทำอะไร รู้ว่าถ้าไม่รีบกระเตื้องตัวเองอนาคตต้องแย่แน่ๆ ก็พยายามดึงตัวเองสารพัดวิธีแต่ก็วนลูปเดิม พยายามแต่ไม่สำเร็จ แล้วก็ยิ่งดิ่งๆ แต่ไม่รู้เป็นความโชคดีหรือโชคร้ายที่ช่วงนั้นต่อให้เราไม่ทำอะไร ก็ยังมีเงินเก็บให้ประทังชีวิต เราก็อยู่กับตัวเองจนโควิดผ่านไปเราก็ยังเหมือนเดิม มีช่วงหลังที่ฟังคลิปพัฒนาตนเองเยอะๆ ก็เริ่มช่วยได้บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ปุบปับนะคะ เหมือนค่อยๆ สะสมมากกว่า เราฟังเยอะมาก แต่ที่เปลี่ยนที่สุดน่าจะเป็นการเขียนเวลาชีวิตว่าเหลืออยู่เท่าไหร่ จากนั้นก็เริ่มใส่ใจตัวเอง จากการออกกำลังกายก่อน แต่แรกๆ ก็มีทำบ้างหยุดบ้าง ยาวค่ะ ถ้าจะเล่า มันมีจุดไขว้เขวระหว่างทางเยอะมาก สรุปเลย ตอนนี้ก็ยังไม่ได้กลับมาเต็มที่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ทำอะไรเสร็จเป็นชิ้นเป็นอันได้แล้ว แบบพอกล้อมแกล้ม ถึงผลลัพธ์มันจะไม่เปรี้ยงปร้าง แต่ก็ดีกว่าช่วงหลายปีที่ผ่านมามาก ขอบคุณคอนเทนต์ดีๆ ที่ทำให้เราได้คิดทบทวนตัวเองค่ะ 🙏

กำลังเป็นอยู่เลยค่ะ เป็นมา 10 ปีแล้ว กลัวพลาด กลัวผิดหวัง กลายเป็นชีวิตถอยหลังลงคลองมาเรื่อยๆ ขอบคุณมากนะคะ ที่ทำคลิปนี้ออกมา จะเอาไปปรับใช้ดูค่ะ ❤😊

ไม่ได้แปลง่ายๆว่า พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรอคะ เราในฐานะ Perfectionist บอกเลยจะไม่ขี้เกียจเลยเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ตัวเอง เหมือนคำว่า Lazy perfectionist เป็นคำที่นิยามขึ้นมาเพื่อแก้ตัวยังไงก็ไม่รู้เลย😅

ตรงมากที่สุดเท่าที่เคยฟังมาเลยค่ะ มันคือ Lazy Perfectionist นี่เอง สมัยเรียนเป็นคนเป๊ะมาก เขียนผิดตัวหนึ่งฉีกทิ้ง อะไรที่รู้ว่าจะทำออกมาไม่ดีก็จะไม่ทำ รีรอไปเรื่อยๆ ผัดวันประกันพรุ่ง จนต้องถูกบีบคั้นจากเดดไลน์ถึงจะทำ ซึ่งมันก็ออกมาไม่ดีอย่างที่คิดจริงๆ แล้วคนประเภทนี้จะชอบจินตนาการมากกว่าลงมือทำจริงๆ ค่ะ เมื่อก่อนโกรธมากเวลาแม่ชอบบอกว่าเราเป็นคนขี้เกียจ ขี้เบื่อ หมดไฟง่าย รู้สึกรับไม่ได้ พอมาตอนนี้มันจริงทุกคำเลยค่ะ เลยปล่อยใจ ทำเท่าที่ทำได้ ใครเก่งกว่าก็ให้เขาทำไป คนเรามีความถนัดไม่เท่ากัน อะไรที่ไม่อยากทำทุกวันนี้ใช้วิธีฝืนทำเอาค่ะ แบบทำไปก่อน ทำให้มันเสร็จ ดีไม่ดีค่อยว่ากันไม่งั้นไม่ได้ทำ 5555555 ซึ่งตอนนี้ก็ดีขึ้นค่ะ แพลนที่วางไว้ไม่ค้างเติ่งเหมือนเมื่อก่อนแล้ว รู้สึกดีกับตัวเองขึ้นเยอะมากๆ ขอบคุณที่มาทอล์คเรื่องนี้นะคะ มีประโยชน์มากเลยค่ะ ฟังแล้วเข้าใจตัวเองขึ้นเยอะ รู้สึกมีเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ต้องสู้ไปด้วยกัน ฮึบบ!

ตอนนี้เป็นอยู่ค่ะ อยากเขียนงานที่ทำอยู่ให้ดี แต่คิดว่ามันไม่ดีพอสักที หลายเดือนแล้ว จนตอนนี้เริ่มเฉื่อยชากับเดทไลน์ เริ่มดูถูกตัวเอง เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้ มีลิสแพลนในสมองตลอด และจะพยายามทำจนสำเร็จ ต่างจากคนที่ทำอะไรง่ายๆ คิดไม่มาก ค่อยๆแก้ไขให้ดี แต่เรากลับต้องดีตั้งแต่ครั้งแรกๆ ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ

อย่ากลัว “อดีตที่น่าอาย” ค่ะ ยอมรับไปเลยว่าเดี๋ยวมันจะต้องโดนล้อแน่ๆ ชิงซ้อมล้อตัวเองไปก่อนเลยหนึ่งแมช พองานออกมาน่าอายจริงๆมันแอบกลายเป็นเรื่อง ‘ไม่ได้เกินคาดเท่าไหร่หนิ‘ ไปเฉยเลย อายก้อายดิวะ แต่ทำเสร็จละ แก้ได้ค่อยแก้รอบหน้า แก้ไม่ได้ก็ทนอายไป วันข้างหน้ายังมีเรื่องน่าอายรออยู่อีกเพียบ

เห็น lazy perfectionist ครั้งแรกตอนตัวเองเล่นควิซแล้วได้ต้นอ่อนพืชมา 😂 คำอธิบายจริงมาก เราไม่กล้าจนกลัวจนแพนิคจน give up ชีวิตไปเลย เป็นมานานหลายปี อยากเลิกเป็นเหมือนกัน

เป็นอยู่บ่อยๆค่ะ ตอนแรกไม่รู้ว่ามันเรียกชื่อว่าอาการอะไร พอฟังเลยรู้ว่าเราอาจอยู่ในอการ Lazy Perfectionist นึกว่าตัวเองไม่เก่งไม่เอาไหนเลยเมื่อเทียบงานตัวเองกับคนอื่นทีเฟอร์เฟค ก็ขาดความมั่นใจไป เหมือนเราพยายามสร้างผลงานอะไรบ้างอย่างทุ่มแรงและเวลาไป แต่ไม่ออกมาดีเฟอร์เฟคสมบูรณ์แบบเท่าที่เราคาดหวังไว้มันก็เฟลน้อยใจตัวเองค่ะ ไม่ค่อยกล้าโชว์ผลงานตัวเองให้คนอื่นเห็นเพราะกลัวมันไม่ดีพอไม่สมบูรณ์ในสายตาคนอื่น จนเริ่มไม่กล้าทำงานบ้างอย่างให้เสร็จแล้วผลักวันไปเรื่อยๆ ทั้งที่จริงเราอาจตั้งความหวังสูงกับตัวเองมากไปแทนที่จะทำทุกย่างไปตามความสามารถตัวเองหรือยอมรับในเป้าหมายบนพื้นฐานก่อน จะลองสู้ๆและพยายามปรับมุมมองตัวเองดูนะคะ เป็นกำลังใจให้คนอื่นที่เจออาการแบบนี้เช่นกัน จะบอกว่าคุณไม่ใช่คนๆเดี่ยวที่เป็นแบบนี้ค่ะ ✌

Lazy = ความจริง Perfectionist = ข้ออ้างให้คนขี้เกียจรู้สึกดี กับความขี้เกียจของตัวเอง กรูก็เป็นครับ😅

มันเป็นความรู้สึกที่ ถ้าเราทำให้ดีไม่ได้ เราก็ไม่อยากจะทำมัน มันคือนิสัยที่เราต้องการจะทำทุกอย่างให้ได้ร้อยเปอเซ็นต์ หรือร้อยยี่สิบเปอเซ็นต์ ถ้าทำแล้วไม่ได้ร้อย ไม่ทำมันก็ได้ 🥲 มันไม่ใช่ขี้เกียจจะทำสิ่งนั้น แต่มันกลายเป็นขี้เกียจเพราะเราจะต้องทำมันให้ได้ร้อย แล้วจะขัดใจถ้าเราทำอะไรแล้วมันไม่เต็มร้อย บางคนก็บอกว่าถ้างั้นก็ทำไปสิ ทำไปก่อน ได้ครับ แต่ด้วยนิสัยที่เป็นคนเสพย์ติดความเต็มร้อย มันเลยย้อนแย้งในตัวเอง คิดไปคิดมาสุดท้าย ไม่ทำ 😮‍💨

คิดว่าน่าจะเป็นอยู่นะ คือเราจะตั้งเป้าให้ตัวเองค่อนข้างสูง สูงแบบเกินไป คาดหวังกับชีวิตตัวเองเยอะ เราจะต้องหางานทำเพื่อให้ได้เงินเยอะๆนะ ก็จะตั้งใจหางานๆๆ สมัครไปทุกที่ที่อยากไป แต่ไม่มีแม้แต่การโทรเรียก จนรู้สึกว่า มันผิดพลาดที่อะไร ทั้งที่เราทำงานได้ดีในที่ปัจจุบันนะ เรายังเก่งไม่พอหรอ จนรู้สึกนอยไปเลย ไม่หาแล้ว เราคงเก่งไม่พอ ก็ปล่อยจอยไปได้พักนึง แล้วก็เหมือนพยายามดีดตัวขึ้นมาอีกครั้งพร้อมคำถามว่าทำไมวะ หรือเราต้องเรียนเสริม พอคิดได้แบบนั้นก็หาเรียนตอนนั้น เดี๋ยวนั้น พลังมาพร้อม 1 วันเรียนได้ 3-4 บท ดูทุกคลิป พอเริ่มวันที่2-3 เริ่มข้าม เริ่มหมดแรง แต่ก็ฝืนจนเรียนจบได้ แล้วยิ่งเบื่องานที่ทำอยู่ รู้สึกไม่มีอะไรเลย มีแต่เดิมๆ ก็จะพยายามหาอะไรทำอยู่ตลอดเวลา พอหา ทำ แล้วก็เบื่อ วนลูปอยู่แบบนี้ในทุกๆวัน รู้สึกรำคาญตัวเองมากก จากที่เป็นคนอยู่ในกรอบบางทีก็เริ่มผลัดวันประกันพรุ่ง บทเอนเนอร์จี้มันจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไป แล้วมันทำให้เราเสียสุขภาพจิตอ่ะ มันนอย มันเบื่อ มันขี้เกียจ แต่เป้าหมายไม่ต่ำลงเลย เวลารีแคปแต่ละเดือนของตัวเองว่าได้อะไรบ้าง ผ่านมาครึ่งปีไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เป้าหมายที่ตั้งไว้ก็ยังไปไม่ถึง มันทำให้เรารู้สึกไม่พอใจตัวเองที่เมื่อไหร่จะประสบความสำเร็จอ่ะ เมื่อไหร่จะทำได้อ่ะ แต่บางอย่างก็พยายามกระเตื้องตัวเองสุดๆ แต่ก็ผ่านไปได้แบบเหนื่อย 😩

เป็นเลยค่ะตอนนี้ รู้สึกทุกอย่างน่าเบื่อมาก ไม่มีเอเนอร์จี้อะไรใดๆ ที่อยากจะทำสิ่งใหม่ๆ เพราะด้วยข้อจำกัดของตัวเองหลายๆ อย่าง แค่ตื่นนอนเรายังทำไม่ได้เลย เราเคยลองตั้งเป้าหมายเล็กๆแล้วว่าจะทำอันนี้ในวันนี้สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอยู่ดี หาข้ออ้างให้ตัวเองไปหมด ผลัดวันประกันพรุ่ง และก็รู้และเข้าใจตัวเองตลอดว่าการที่เราเป็นแบบนี้จะส่งผลแย่อย่างไร แต่เราก็ไม่เคยทำได้สักที🥹

ขอบคุณมากครับ หลังๆ มีอาการนี้โดยไม่รู้ตัว เริ่มเอาตัวเองไปเทียบกับคนที่สำเร็จหรือความสำเร็จของตัวเองในอดีต แล้วทำให้ไม่อยากลงมือทำอะไร หรือเลื่อนสิ่งที่จำเป็นต้องทำ หนีไปทำอย่างอื่นก่อน จนชีวิตไม่ก้าวหน้าไปไหน คลิปนี้เหมือนกระจกสะท้อนตัวเองมาก และได้คำแนะนำดีๆ มาปรับใช้ด้วย ขอบคุณอีกครั้งครับ

กำลังเป็นสภาวะนี้อยู่เลย และไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนั้น เพราะชอบความสมบูรณ์แบบ ความเป็นที่หนึ่ง พอตัวเองเกิดสภาวะนี้บ่อยๆ ผมก็กดดันตัวเอง โทษตัวเอง จนตอนนี้เข้าสู่สภาวะซึมเศร้า ไม่มีแรงผลักดันจะทำอะไรเลยตอนนี้ และด้วยความที่เป็นคนมีจินตนาการสูงมาก ทำให้มีแนวคิดหลุดโลกบ่อยๆ ทำให้ขัดแย้งกับตัวเอง และก็วนลูปเดิม ขี้เกียจและ ผิดหวังกับตัวเอง

ตรงกับเรามากๆ อาจไม่ตรง 100% มีบางจุดที่เราเป็นหนักกว่านี้ด้วย ดีใจที่ได้เข้ามาฟังคลิปนี้ แล้วก็ได้เห็นว่ามีคนเป็นเหมือนกันเยอะเลย

หลายครั้งที่ perfectionist ไม่ใช่ risk taker อะไรที่ยังไม่เห็นว่าทำแล้วจะได้ผลลัพธ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็จะไม่ take action ไปเลย

มันคืออารมณ์แบบ ถ้าทุกอย่างไม่พร้อม ฉันก็ยังไม่พร้อม 😂

ตัดอารมณ์เชิงลบให้ไว ชีวิตจะดีขึ้นแน่นอนค่ะ

เจอคลิปนี้ใน x เลยลองมาฟัง ปีนี้หนูซิ่วอยู่บ้าน เหมือนจะไม่เครียดแต่เอาจริงๆหนูคิดเรื่องนี้ทุกเวลาจริงๆ ใจมันก็อยากทำอยากอ่านหนังสือนะ มันไม่ใช่ความขี้เกียจแบบที่เราไม่อยากทำแบบตอนเด็กๆ แต่แค่พอหนูรู้สึกว่าจะทำอะไรสักอย่างมันก็คิดนำไปก่อน มันยิ่งทำให้ไม่อยากทำ ไม่รู้จะอธิบายยังไงคือมันไม่ใช่แบบว่าเห้ยไม่อยากอ่านเลยนอนเล่นดีกว่าเล่นโทรศัพท์ชิวๆ แต่มันคือต่อให้นอนเล่นหนูก็ยังคิดอยู่เหมือนแต่แค่ไม่ได้ไปทำมัน คิดไปคิดมาในเมื่อไม่ว่าทางเราไหนเราก็คิดอยู่ดี แต่ลองลงมือทำก่อนดีกว่าไม่ได้ทำ ปีหน้าหนูจะมา recap ชีวิตตัวเองอีกรอบจากเม้นนี้ เจอกันปีหน้าจากตัวชั้นเอง

ชอบน้ำเสียงของทั้งคู่มากเลยค่ะ สบายหูมาก ฟังเพลินเลย😊

ขี้เกียจอย่างเดียว ไม่เพอเฟคชั่นนิส 😅😅😅

555 ส่วนตัวชอบทำ To do list.ไว้เยอะแยะมาก แล้วก็เซฟพวกดูภายหลังไว้ ณ ตอนนี้ 504 บางทีดูซีรีย์แล้วก็ดูไม่จบด้วย หนังสือบางเล่มก็อ่านไม่จบ เลือกที่จะอ่านเป็นตอนๆไป ปล.แต่ส่วนตัวไม่กดดันตัวเองนะ เพราะถือคติว่า "เดี๋ยวไม่มีอะไรทำ"😂

มันมีแบบนี้ด้วยครับเป็น Perfectionist แต่เนื้อหาสิ่งที่จะทำมันยากมากที่จะ Perfect ยากจนแบบขี้เกียจทำขึ้นมาเพราะรู้ว่าทำไปก็ไม่ Perfect ตามมาตรฐานที่วางไว้ ก็เลยไม่ทำดีกว่า

เครียดมากค่ะ😢 อยากออกไปจากวงโคจรนี้ อยากออกจากสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ รู้สึกว่าสภาพแวดล้อมที่อยู่ ทำให้เกิดภาวะนี้ค่ะ

อยู่ๆ RU-vid ก็ขึ้นฟีตคลิปนี้มา ตอนแรกคิดว่าไม่เกี่ยวไรกะเราหรอก แต่พอลองฟังละอ่านคอมเม้นต์ นี่มันเราเลยนี่หว่า RU-vid รู้ได้ไง😅 เรามีโปรเจคจะทำนู่นทำนี่เต็มเลย แต่ทุกอย่างล้มเหลวตลอด โทษนู่นโทษนี่ ขี้เกียจ ผลัดวันประกันพรุ่ง พอมองย้อนกลับไปก็โกรธตัวเอง ถ้าพยายามและขยันมากกว่านี้ ป่านนี้คงจะประสบความสำเร็จ คงจะได้สิ่งที่หวังไปนานแล้ว ตอนนี้เหมือนย่ำอยู่กับที่มาหลายปีแล้ว ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เหมือนในหัวคิดนู่นนี่ไปทั่ว วางแผน วาดฝันไว้สวยงาม แต่ร่างกายกลับนอนนิ่งอยู่กับที่😢

เราก็นิสัยแบบนี้ค่ะ แต่เพิ่มเติมคือชอบเพ้อฝันเห็นภาพตัวเองประสบความสำเร็จนู้นนี่ แต่กลับผัดวันประกันพรุ่งประจำำำำำ พอหมดวันก็จะผิดหวังกับตัวเองและสัญญาว่าคราวหน้า คราวหน้า คราวหน้า จะทำแน่นอน สรุปไม่ได้ทำ😢 ฟังคลิปนี้คือเริ่มมีไฟแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ❤

เพิ่งเจอคำตอบที่หามานาน

เห็นตอนแรก ไม่กล้าฟังเลยค่ะ รู้เลยว่าจะตรงกับตัวเอง แต่ตัดใจเข้ามาฟังเพื่อหาทางแก้ไข ✌️✌️✌️

บางสิ่งบางอย่างเราเคยทำมันได้นะคะ แต่เดี๋ยวนี้ทำไมทำไม่ได้ แต่มันก็ไม่มีแรงผลักดันในการทำอีก สุดท้ายแล้วเรากลายเป็นคนผลัดวันประกันพรุ่ง ไม่อยากเป็นแบบนั้น แต่เราก็ต้องต่อสู้กับตัวเองต่อไป เป็นกำลังใจให้ทุกๆ คนค่ะ 😊

ขางช่วงขี้เกียจไปทำงาน ทำไงดีคะ ลางานทั้งสัปดา เงินเดือนจะเหลือเท่าไหร่

ขาดข้อมูลต่าง​ ๆ​ ที่หาเองได้ครบ​ ต่อเนื่อง​ ขาดช่วง... ขาดพลังจากร่างกายที่พังสะสมเสริมจากสาเหตุตนที่ทำแล้วไม่ดีพอ​ สิ่งแวดล้อม​ที่เหนต่างซ้ำ​ ๆ รึขาดคนใดที่มาส่งเสริมเติมสนับสนุน​ในสิ่งที่ยังไม่ถึง... ขาดความกลมกลืน​ รึนิสัยของคนที่ไม่ลงรอยเหตุผล​ รึเหตุการณ์... ขาดสมองที่​สามารถ​แล่นได้ต่อเนื่อง​ รึมีสิ่งใดมาชงัก​ความคิดต่าง​ ๆ​ โดยไม่​สร้างสรรค์... ของทุกสิ่งอย่างที่สร้างวาง​ ลงหลัก​ ปัก​หมุด​ได้ตรงตามเรื่องนั้นเรื่องใด​​ ...

เคยให้คำปรึกษา น้องในทีมคนนึง ให้เค้าลองตั้งจากเป้าหมายเล็กๆก่อน เค้าเลยตั้งจากเป้าหมายที่เล็กสุดๆแบบไม่สามารถเล็กกว่านี้ได้แล้ว แต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ทำ สุดท้ายเค้าก็failกับตัวเองหนักกว่าเดิม แบบนี้ควรแก้หรือให้คำปรึกษาต่อยังงัยดีครับ

ไม่อ่อม ไม่อ่อม Energy Boost Boost

กำลังเป็นอยู่เลย แล้วก็สงสัยมากว่าตัวเองเป็นอะไร มันขี้เกียจ ไม่อยากทำอะไรไปหมดเลย 😢 ขอบคุณมากนะคะสำหรับอีพีนี้❤

ตอนนี้ก็เป็นอยู่แหละ เบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง การบ้าน dead line เป็นยังไงแทบไม่สน ส่งไม่เคยตรงเวลาแต่ก็แทบจะไม่รู้สึกอะไร เบื่อแม้แต่การกินข้าวหรือออกจากห้องไปหาของกินจนเหลือแค่วันละมื้อ จากคนไม่เคยโดดเรียนก็โดดเรียนเพราะขี้เกียจ ตอนนอนก็ไม่อยากจะลุกไม่อยากจะตื่นจนแทบจะเป็นการจำศีลละ พยายามหาสื่อบันเทิงมาทำมากมายเพื่อไม่ให้เบื่อ ไม่ว่าจะดูอนิเมะ เล่นเกม อ่านการ์ตูน ฟังเพลง วาดรูป หาคลิปดู แต่ก็เริ่มเบื่อทุกอย่างอย่างรวดเร็วอยู่ดี ไม่มีแรงจูงใจอะไรในการใช้ชีวิตเหลือนอกจากความคิดที่อยากเรียนให้จบไปทำงานหาเงินใช้คืนพ่อแม่ญาติพี่น้องที่ส่งเสียมาแล้วค่อยตาย แต่แค่จะผลักดันตัวเองให้เรียนให้จบก็มีแต่คำว่าน่าเบื่อเต็มไปหมดละ

สิ่งที่ขี้เกียจ คือ มีปัจจัยหรือตัวแปร ที่นอกเหนือที่คิดไว้ออกแบบไว้ในหัว "พัง" ไม่ตรงตามที่คาดหวัง พอพังแล้ว ถึงทำต่อไปก็ไม่ได้ที่ขาดหวังหรือที่ออกแบบไว้ ก็เลยไม่ทำสะเลย ไม่อยากทำแล้ว เบื่อแล้ว ไม่เอาแล้ว เพราะทำต่อไป ก็ไม่ได้อย่างที่ตั้งใจ เลยไม่ทำมันตั้งแต่แรกสะเลย ไม่อยากไปเหนื่อยกับสิ่งที่ไม่ต้องการ ไม่ชอบเรื่องเซอร์ไพรส์ เรื่องอะไรที่เราไม่ได้คิด ไม่ได้วางแผน รึออกแบบไว้ในหัว😅😅😅 อุตส่าห์เก็บพฤติกรรมด้านไม่ดีลง แต่ก็มีหลุดออกมาอยู่บ้าง 555😂😅😊

หัวข้อดีจังเลยครับ แต่รำคาญ มีแต่น้ำ เนื้อน้อย แล้วบางทีคอนเท้นแนวพูดคุยโดยวางบริบทเป็นพอร์ตแคส มันทำให้ไม่ค่อยมีสมาธิในการจับประเด็น แถมการพูดคุยยังมีแต่น้ำอีก รำคาญมากเลยอ่าครับ อันนี้ทำให้คนรู้สึกโอเคขึ้นที่ได้ฟัง หรือมาสร้างความอึดอัดใจให้ชาวบ้านหรอครับ ผมมีสิทธิ์ตินะ อย่ามายุ่งกับผม เพราะหัวข้อมันดูดให้เข้ามาฝัง แต่คอนเท้นมันบ้ง และสร้างความอึดอัดใจให้ผม ไม่เป็นไปตามวัตถุประสงค์ของ Alljit

เป็นนะ .. แต่ภูมิใจกับสิ่งที่เป็น เพราะมันคือสไตล์ / แต่ก็คิดเหมือนกันนะ ว่าจริง ๆ แล้วเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอก เพราะบางทีไลฟ์สไตล์มันก็ทำให้เราต้องเป็นอยู่แบบนี้ ไม่ว่าจะด้วยเพราะตัวเราเอง หรือคนรอบข้าง และสิ่งแวดล้อมก็ตาม

วันไหนที่นอนเยอะจะรู้สึกผิดมากๆ to do list ที่คิดจะทำจาก5มันเหลือ3 ก็จะเซ็งๆที่ทำไมทำไม่ได้นะ เนี่ยถ้าตื่นไวกว่านี้2ชั่วโมงคงทำได้ แต่ผ่านไปแล้วไง ทำได้3ดีกว่าไม่ทำเลยรึเปล่า พยายามดึงตัวเองออกมาตลอด แต่มันก็มีวันที่นอนจมเตียงขุดไม่ขึ้นเลย ลุกมาอีกที5โมงเย็น มีแต่ความเศร้าเต็มไปหมดทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีอะไรให้เศร้านะ โกรธตัวเองที่วันนี้ทำตัวไม่มีประโยชน์เลย 😢

ผมเป็นนะ แต่ไม่ได้ขี้เกียจ ทุกวันจะทำตามลิสที่ตัวเองเขียนไว้ได้ปกติ แต่บางอย่างที่ลิสต์ไว้ มันทำตามแผนไม่ได้ เพราะสิ่งแวดล้อมและสภาพร่างกายไม่ไหว ลิสต์นั้นก็จะค้างไว้ แต่เราจะเห็นทุกวัน รอจังหวะทุกอย่างพร้อม ลิสต์นั้นก็จะสำเร็จเองโดยอัตโนมัติ ผมทำแบบนี้ทุกวัน แก่แล้ว เราไปเร่งตัวเองแบบช่วงหนุ่มๆไม่ได้ และเพราะการไปเร่งตัวเองในวัยหนุ่มนั่นหล่ะทำให้ทำงานไม่หลับไม่นอนทุกอย่างต้องดีต้องเร็ว ส่งผลทำให้มีโรคประจำตัวแพ้ภูมิตัวเองในปัจจุบัน แต่ก็ต้องขอบคุณโรคนี้ เพราะทำให้รู้จักจังหวะชีวิตของตัวเราจริงๆ ว่าควรทำอะไรเมื่อไหร่จังหวะไหน ทุกวันนี้แม้จะมีโรคประจำตัว แต่มีความสุขกว่าสมัยหนุ่มมากครับ😊

แบบนี้คนขี้เกียจจะเรียกตัวเองว่าเป็น Perfectionist ไหมคะ😂

เจอไทป์ตัวเองแล้ว ปกติเป็นคนชอบความเป๊ะมากจัดของวางต้องเป็นระเบียบทำงานเรียบร้อยและผิดพลาดสักนิดนี่ไม่ได้จะรู้สึกหงุดหงิดและแก้ไขตลอด แต่เป็นคนขี้เกียจสุดๆไม่ทำคือไม่ทำเลย แต่เมื่อได้ทำสิ่งๆนั้นเมื่อไหร่เราจะทำมันจนเสร็จและดีในรวดเดียวแม้จะใช้เวลานานก็ตามก็จะทำให้สิถ้าเราได้ทำแล้ว อีกทั้งเคยคิดเสมอว่าทำไมไม่ค่อยทยอยทำมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้และเราจะได้เอาเวลาที่เหลือไปทำอย่างอื่นหรือไม่อยากติดนิสัยแบบนี้และคิดอยากจะเปลี่ยนนิสัย แต่สุดท้ายก็วนวูบกลับมาขี้เกียจอยู่ดี #เป็นไทป์ที่โคตรไม่อยากเป็นมากกก 😢😢

พึ่งเข้าใจว่าตัวเองเป็น lazy perfectionist เมื่อก่อนเป็นคนขยันมาก ตื่นเช้ามาทำหลายๆอย่างใช้ชีวิตสุดๆ แต่ช่วง1-2ปีมานี้รู้สึก ไม่ตื่นเต้นกับอะไร สาเหตุหลักน่าจะเป็นเพราะตั้งเป้าเข้ามหาลัยที่ชอบไว้3ที่แต่สอบไม่ติดสักที่ดิ่งๆสุดเกือบไม่เรียนต่อ(จริงๆตอนนี้ก็สึกว่าทำไมไม่ดร็อปแล้วค่อยสอบใหม่)ละมาเรียนไกลบ้าน ที่บ้านไม่ซัพพอร์ต ทำพาทไทม์ไปด้วย เริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง สาขาที่เรียนไม่ได้อยู่ในหัวด้วยซ้ำ ต้องนอนดึกตื่นเช้า สอบไม่ผ่านบ่อย จนตอนนี้ลามมาเรื่องเล็กๆ เช่น ไม่จัดห้อง ไปเรียนสาย ไม่ใช้สกินแคร์ ไม่ทำกับข้าว ไม่ซักรองเท้า หลายอย่างมากๆ พยายามปรับตัวสังคมที่ทำงานและเพื่อนดีมากๆแต่มีเราเองที่ไม่ดีพอ

ชอบเป็นแบบ อยากทำ แต่ถ้าไม่พร้อมหรือไม่มีแรงใจก็ไม่ทำซะงั้น แต่พอเห็นสิ่งใดๆหนึ่งๆคือมันจะมีความรู้สึกอยากทำ อยากได้ แบบฉันทำได้ๆ แต่จริงๆไม่ทำ สังเกตจากตอนเด็กได้การบ้านจะขก.ทำ เพราะไม่มีความอยากทำ แต่งานมันกลับเสร็จได้เพราะการเป็นการบ้าน ถ้าไม่โดนบังคับส่งก็คือ งานจะแย่ และไม่เดิน😅 เหมือนงานบ้าน ถ้ากวาดๆแต่ไม่สะอาด เรียบร้อย ก็ไม่กวาดดีกว่า😂 คือไม่ชอบทำหลายๆครั้ง แต่ชอบทำครั้งเดียวดีๆ เช่นกันกับล้างจาน จะล้างครั้งเดียว/วัน

นี่ก็เป็นทำงานศิลปะพอมีส่วนนึงไม่สวยเราก็ไม่อยากทำพอจะทำก็นิดๆหน่อยไม่ทำจริงจังจนจะสองเดือนแล้วมันก็ยังไม่เสร็จ พอเริ่มสวยก็ไปต่อได้ พอกลับมาไม่สวยก็วนมาลูปเดิม

ของเราเกิดจากการ Burnout เลยค่ะ เพราะทำงานหนัก และเจอความเครียดและแรงกดดันสูงมากมาก่อน พยายามจะปรับจากการตั้งโกลเล็กๆให้สำเร็จ เพราะชอบเวลาทำอะไรสำเร็จตามเป้า หล่อเลี้ยงใจด้วยความสำเร็จเล็กๆอยู่ค่ะ

อ้าว ไม่ใช่พวก ขี้เกียจ ที่เป็น perfectionist เหรอ แบบออกแบบการทำงานให้ง่าย น้อย สบาย แต่ยังออกมา perfect ? โดยส่วนตัวชอบแนวทางทำงานน้อย สบาย แต่ยังได้ผลงานที่ดี ลองคิดตามนิยาม zen ก็จะพบแนวทางการทำงานแบบนี้

พึ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ในภาวะนี้เลยค่ะ น่าจะเริ่มตอนป.4 จนตอนนี้ม.2 เป็นเรื่อยๆแต่ก็ดีขึ้นเพราะเพื่อน ตอนมีเพื่อนคืออยากทำพร้อมกันต่างคนต่างช่วยกันทำ แต่ตอนนี้แยกย้ายกันไปเลยทำให้มันเริ่มมาอีก เขียนงานไม่ได้เพราะไม่ชอบลายมือตัวเอง งานอดิเรกไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับมันได้อีกแล้ว สุดท้ายก็ไม่อยากเริ่มต้นทำอะไรต่ออีกเลย ความชอบทั้งหมดเริ่มน่าเบื่อ ความสุขไม่กี่อย่างตอนนี้คือเพื่อนกับเพลง ซึ่งก็เป็นความสุขที่อยู่ไม่นานเท่าไหร่ อยากเปลี่ยนตัวเองมากแต่ไม่รู้จะทำยังไงจนตอนนี้ยอมรับมันไปแล้วว่าแก้ไม่ได้เพราะคอดว่ามันเป็นนิสัยติดตัวไปแล้ว

ยังไม่ทันดูแต่สะดุ้งกับหัวข้อแล้ว มันใช่เลย ต้องสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าไม่ก็... เออ รำคาญที่จะทำ

มันตรงแบบสุดๆเลย😢 อยากเปลี่ยนพฤติกรรมมาก เพราะล่าสุดก็ร้องไห้เพราะเครียดกับอะไรแบบนี้มากๆ คาดหวังไว้สูง แต่ขาด passion ให้การทำต่อ ล้ากับการทำงาน แล้วยิ่งโดน comment จากหัวงาน มันยิ่งทำให้เราคิดมากคิดเยอะ โทษตัวเองว่าทำไมไม่เต็มที่ให้มากกว่านี้

ตบตีกับตัวเองตลอดเวลา...เลี่ยงที่จะทำ กลัวจะไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง เมื่อไม่คิด ไม่คาดหวัง ทำๆๆไปเรื่อยๆ มักจะออกมาดี แต่สุดท้ายมักจะเผลอตั้งเป้า(อีกแหล่ะ)

หาคู่แข่ง - เป็น solution นึงที่เอาเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่สนใจในเรื่องเดียวกัน เช่น ต้องเรียน ต้องสอบ course online มันแข่งกันเรียน แข่งกันสอบ ได้ความรู้ที่สนใจ และสนุกในการสลับกันถ่มถุย

บางทีทก็ออกมาในรูปแบบ ขอนั่งคิดก่อนด้วยนะ ขอวางแผนก่อน บางทีแค่จัดตู้เสื้อผ้าใหม่ อยากลงมือทำ แต่ขอให้มีภาพในหัวที่ชัดเจนก่อน จะได้เริ่ม 1 2 3 ถูก แล้วไปตามสเต็ปที่วางไว้ ต้องดูก่อนว่าต้องซื้ออะไรใหม่ไหม ชั้นอันไหน ยังไง ให้รู้สึกว่าพร้อมแล้วทำ แล้วสำเร็จเลย ไม่อยากทำไปกลางคันแล้ว ขาดอันนั้น แบบนี้ไม่ลงตัว ต้องทำใหม่ เลยกลายเป็นปัญหาตามมาอีก บางอย่างไม่เริ่มก็ไม่รู้ปัญหา บางอย่างคิดไว้แล้วแล้วมันไม่ใช่ ต้องมารื้อ วางแผนความคิดตัวเองใหม่อีก กว่าจะเริ่มได้บางทีก็ดูเหมือนคนขี้เกียจเพราะเอาแต่นั่งหาข้อมูล นั่งคิดวางแผน ไม่ลงมือทำ

เป็นเยอะเลยย ตอนเขียนการตูน animation ครับ อยากวาดสวยๆ ลงสีหลายๆ layer พอวาดแล้ว เละ เบี้ยว ลงสีเลอะเทอะ หลายๆรอบจะเริ่มเหนื่อย ยิ่งจะวาดหลังเลิกจากงานก็จะ หมดแรง โบ๋เบ๋ 😅😅😅

❤❤❤ขอบคุนนะคะ ฟังแล้วน้ำตาไหล บางที่เราต้องกลับมารักตัวเอง ไม่ผัดวันประกันพพุ่งอีก

เป็นมา 4-5ปีแล้ว อยากจะหลุดวังวนแบบนี้เหมือนกัน แต่ก็กลับมาที่เดิมตลอดเลย

ฟังแล้วใจสั่นเลย มันตรงกับตัวเรามากๆ รู้สึกกับตัวเองแบบนั้นจริงๆ

โอ้มายก้อด เพิ่งรู้ว่ามันมีชื่อเรียกด้วยค่ะ เป็นมาตลอดเลยค่ะ 😭

เป็นอยู่เลยค่ะ วางแผนอย่างดี หาข้อมูลตลอดเวลา สรุปพอจะทำ นอนเป็นผัก ยกเว้นอะไรที่ต้องส่ง จวนตัวจริงๆถึงจะทำ รู้สึกแย่กับตัวเองมากเลย ทำไมขี้เกียจขนาดนี้ กลายเป็นเสียเวลากับเรื่องไร้สาระเก่งมากๆ ก็เลยแยกไม่ออกว่าเราเป็นคนขี้เกียจประเภทไหนกันแน่ กลัวว่าจะเป็นการคิดเข้าข้างตัวเองไปอีกว่าเป็น พวก lazy perfectionist

มีคำแนะนำไหมครับ ผมทำงานเกี่ยวกับเพลง แต่ช่วงนี้เวลาผมฟังเพลงหรือจะทำเพลงทีไรจะรู้สึกเบื่อหงุดหงิด รู้สึกว่าเพลงที่ทำมันไม่มีคุณภาพเลยไม่ได้ทำต่อ พยายามจะทำเพลง แต่คิดไม่ออกเลยรู้สึกเครียดยิ่งคิดไม่ออก พลัดวันไปเรื่อยๆ

ดีจังเลยครับ ฟังละเพิ่งเข้าใจตัวเองมากขึ้น

ผมเป็น perfectionist ทั้งที่ไม่ฉลาดไม่เก่ง 😂😂

ง่ายๆก็คือ ขี้เกียจนั่นหละค่ะ😂

ฉันไม่กรอบหลักการอะไรหรอก​ ฉันแค่.lazy 😂

เจอปัญหานี้เหมือนกันค่ะ และก็รู้ว่ามันมาจากตัวเรา

เพิ่งเข้าใจตัวอย่าง ขอบคุณนะคะ

มีคนเป็นเหมือนกันเยอะเลยอ่ะ นึกว่าเป็นอยู่คนเดียว

สมัยเรียนมหาลัย เราเรียนจิตรกรรม ด้วยความที่ติด perfeactionist ในการทำงาน ค่อนข้างใช้เวลาการทำงานนานกว่าจะได้แต่ละผลงาน แต่เราติดปัญหาตรงที่ เราเป็นเด็กไปกลับบ้าน ไม่ได้อยู่หอแบบเพื่อน ทั้งยังต้องช่วยแม่ขายของ เลยไม่มีเวลาให้งานเท่าที่ควร เหมือนกับช่วงเป็นเฟรชชี่แรกๆ พอเริ่มขึ้นชั้นปีสูงๆ เวลาในการทำงานมันไม่สามารถบาลานซ์เวลาการใช้ชีวิตได้ เราแทบไม่ไปทำงาน รู้ตัวเองเสมอ แต่ขอพักก่อน จนกระทั่งต้องมาไฟล้นก้นทุกๆงาน หนักสุดๆคือธีสิส ทั้งที่เหลืออีกเทอมเดียวแล้ว แต่เราต้องไปทำงานหาเงินเพื่อมาซื้ออุปกรณ์ทำงาน ตอนนั้นเครียดมากๆ ตื่นเย็นขี่รถไปทำงานหาเงิน เลิกเที่ยงคืนตีหนึ่งมาทำงานต่อที่ตึก ร้องไห้แทบทุกวัน งานไม่เดิน จนอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกมาคุย ว่าจะให้ดรอป ถ้าไม่ดรอป ก็มาทำงานกับอ. ขาดเหลือถ้าพอช่วยได้จะช่วย จะคุยกับครอบครัวให้ด้วย เพราะอ.อยากให้เรามีเวลากับงานจริงๆ เราจึงคุยจริงจังกับที่บ้าน จนลาออกจากพาร์ทไทม์และใช้เวลาแค่สองเดือนที่เหลือพาตัวเองจบพร้อมเพื่อนจนได้ หลังจากจบมา ได้สามปีแล้ว นับได้เลยมีแค่ไม่ถึง10 ครั้งที่กลับมาวาดรูป เพราะรู้สึกว่า ถ้าไม่มีเวลา จะไม่กลับไปทำงานศิลปะอีกแล้ว 🥺

เป็นค่ะ เป็นตลอด ช่วงเรียนโท ทำค้นคว้าอิสระ จะทำส่ง 1-2 วันก่อนเดดไลน์ตลอด จะเครียดและกดดันตัวเองมากๆ แต่ไม่ยอมลงมือทำสักที รอจนไฟล้นก้นตลอด แล้วพอทำเสร็จก็รู้สึกว่าจริงๆ เราอาจจะทำได้ดีกว่านี้ ถ้ามีเวลามากพอ บอกตัวเองตลอดว่าครั้งหน้าต้องดีกว่านี้จะทำแต่เนิ่นๆ แต่ก็เหมือนเดิมค่ะ😢

ทางนี้จัดการกับความเบื่อของตัวเองไม่ได้เลย วันๆ นึงเกิดเบื่อที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตประจำวัน ทำงาน เลิกงาน นอน ตื่น วนลูปไปแบบนี้ ไม่มีเพื่อนคุย (แบบที่ไม่มีเลย นานๆ ทีจะมีได้คุยบ้าง) อยากออกไปเที่ยวเล่น อยากออกไปทำกิจกรรมใหม่ๆ ก็เลยลองออกไปนั่งรถเมล์ไปหอสมุด พอไปถึงหาหนังสือมาอ่าน อ่านไปได้แปปเดียวรู้สึกอึดอัดในที่สาธารณะ อยู่ไม่ได้ก็กลับมาเบื่ออยู่ห้องเหมือนเดิม เหมือนว่าเราจะชอบมากที่ได้อยู่คนเดียว ในห้องแคบๆ อะ (พื้นที่ปลอดภัยปะนะ) แต่เราก็เหงาและเบื่อมากที่ได้อยู่คนเดียวในห้องแคบๆ ที่เราชอบห้องนั้นนั่นแหละ ...บางวัน เราก็รู้สึกเศร้ามาจนอยากจะร้องไห้กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ...บางวัน เราก็มีความสุขกับเรื่องเล็กน้อยที่เราทำ เช่นวันนี้ซักผ้า ทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว เก่งจังเลยน้า แต่สักพักเราสมองแม่งก็ถามตัวเองเว้ยว่า เรามีความสุขหรือเราเก่งกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ได้หรอ เสียมูดมาก แต่เราก็พยายามจะชมตัวเอง พยายามใช้ชีวิตให้ดีเพื่อตัวเองอยู่นะ

เป็นแบบนี้เลยครับยังโทษตัวเองอยู่ทุกวัน ขอบคุณตัวเองงที่เจอคลิปนี้ ส่วนตัวผมเป็นdek67 ตอี้ซิ่วอ่านหนังสืออยู่บ้านเตรียมเป็นdek68 จะอ่านหนังสือในส่วนที่ตัวเองทำได้และเข้าใจอันไหนที่ทำไม่ได้เราก็จะไม่ทำ จนคะแนนออกมาไม่ค่อยเท่าไหร่ ตอนนี้ฝืนตัวเองอ่านสิ่งที่ผิดพลาดได้ประมาณ10วันแล้วรู้สึกดีขึ้นมากๆถึงแม้เราจะเข้าใจมันยังไม่ได้มากมายแต่ก็รู้สึกสบายใจ ตอน ม.ปลายเรียนดีมาตลอด พอมาถึงจุดนี้ไม่อยากจะเชื่อตัวเองโทษตัวเองซ้ำเสียใจฟุ้งซ่านอยู่เป็นเดือนตั้งแต่ช่วงพฤษภา พึ่งมาเริ่มเตรียมตัวได้ช่วงปลายมิถุนา ฟังคลิปนี้แล้วสบายใจ ปรับความคิดได้ว่าคนเราไม่ต้องเก่งต้องเป๊ะตลอดอย่างที่เคยเป็นๆมา มีผิดพลาดกันได้บ้าง

เป็นอยู่ค่ะ ปกติเป็นคนที่ต้องทำอะไรแล้วสมบูรณ์แบบ เช่น ถ่ายภาพสินค้าแล้วต้องจัดองค์ประกอบทำอะไรตกแต่งให้สวยหรู แต่ว่าถ้าทำแล้วยังไม่เป๊ะดั่งใจ ก็จะไม่ยอมเอาสินค้านั้นลงขายค่ะ ในขณะที่ร้านอื่นแค่ถ่ายภาพดำๆมืดๆ เขาก็ลงขายไปได้ ทำให้เราลงสินค้าช้ามากหรือบางทีก็ทิ้งงานค้างไว้จนไม่ได้ลงขายค่ะ

ส่วนตัวใช้เทคนิคกินกบตัวนั้นซะ แล้วก็ทำ 20% หวังผล 80% ไม่ต้องตั้งมาตรฐานงานตัวเองสูงมาก ไม่ต้องเปรียบเทียบกันคนอื่น อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปบ้าง แต่ด้วยเงินเดือนแค่ 1.5 k ก็ทำแค่นี้พอ เครียดไปก็ไม่คุ้ม 555 😅

เข้าใจมากๆเลยค่ะ เหมือนกำลังนั่งฟังชีวิตตัวเองอยู่เลยค่ะ ถ้ารู้สึกว่าไม่พร้อม ไม่เก่งพอจะทำหรือทำแล้วเราจะไม่ได้ผลลัพธ์ดีจะชอบผลัดไปก่อน เดี๋ยวค่อยทำ หรือไม่ก้ไม่ทำไปเลย 😢 ปล.เพิ่งเคยฟังช่องนี้เป็นคลิปแรกค่ะ ชอบโทนเสียงของทั้งคู่มากค่ะ ฟังสบายมากๆฟังแล้วสบายใจสุดๆ เดี้ยวจะตามไปฟังคลิปอื่นต่อนะคะ