„თეოდორ დოსტოევსკის დიდი ინკვიზიტორი“ - ლევან გიგინეიშვილი (სალონური საუბრები) 

მიყვარხართ ბატონო ლევან ❤️ .

რა მაგარი ადამიანია და როგორ ძალიან მიყვარს

ინტელექტუალი შეიძლება ბევრი გვყავს, მაგრამ ლევანის მსგავსი თავმდაბლობა და ადამიანურობა, ვფიქრობ, ბევრშია გაიშვიათებული

მადლობა ლევანს, მადლობა მსმენელს. მიყვარხართ,

„სინდისში არის შენი ღირსების ცენტრი და არა რამე სასწაულში.“ კარგი ნათქვამია.

"რატომ დაუშვა ღმერთმა ადამიანზე ისეთი თავისუფლება, რომელსაც ადამიანი ვერ ზიდავდა" ამასთან დაკავშირებით ვფიქრობ: როგორც კი ადამიანი ღმერთის გარეშე რჩება, ის უსუსური ხდება ნებისმიერი რამის წინაშე. მაგალითად: სამოთხეში ადამი დარჩა თუ არა ღმერთის გარეშე, ანუ სულ რამდენიმე წამით მოშორდა თუ არა ღმერთს მაშინვე შეცდომა დაუშვა. ადამის ადგილზე ვინც არ უნდა ვყოფილიყავით ღმერთის გარეშე ამ შეცდომას აუცილებლად დავუშვებდით ჩვენც. ესე იგი, როდესაც ადამიანის გონება მიმართულია ღმერთისკენ ის დაცულია, შეცდომებისგან, განსაცდელისგან, ნებისმიერი სირთულისგან, არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება ის: ელიტა თუ უმრავლესობა და რა ზომის სირთულესთან მოუწევს გამკლავება. ლეგენდის ბოლოს კოცნა პასუხია ინკვიზიტორის ყველა ბრალდებაზე: ინკვიზიტორი თავისი დასაბუთებული ბრალდებებით გვერდზეა გამდგარი - ღმერთთან მისვლაზე უარს ამბობს, რადგან თვლის რომ ის უსამართლოა და ამ დროს ისევ ღმერთი იჩენს მოწყალებას, (როგორც ყოველთვის ხდება: ისევ ღმრთი მოდის ჩვენს დასახმარებლად, მიუხედავად ჩვენი უღირსობისა) ინკვიზიტორის მკრეხელობას თავისი მოწყალებით პასუხობს, თვითონვე მივა და თვითონვე აზიარებს თავის მადლს ამბორით. მადლს ანუ ღმერთს და ამის მერე დიადს ნაზიარები ინკვიზიტორისთვის პასუხი მისაღები, ნათელი ხდება. თუმცა ის, რომ ინკვიზიტორი მაინც თავის აზრზე რჩება, ეს იქიდან გამომდინარეა რომ მას მთელი ცხოვრება აქვს საწინააღმდეგო ქცევებით "გამდიდრებული" და მათი მოშორება არც ისე ადვილი იქნება მისთვის.

Მსმენელთა უმეტესობა ბნელია. Ბაგრატი განსხვავებულია და იგრძნობა კიდეც აუდიტორიის ფარული აგრესია მის მიმართ.

მომავალი ბუნდოვანია, წარსული აღარ არსებობს, მაშასადამე მთავარი ახლაა.

იესოს ამბორს, ზოგი კომენტატორი განმარტავს, როგორც მთელის და ნაწილის ურთიერთობას. ნაწილი უარყოფს და უპირისპირდება მთელს, მთელი კი არა. ასევე, ძალიან მნიშვნელოვანია სინიდისის ჩანაცვლებაზე წინასწარმეტყველება, რაც შემდეგ ახდა კიდეც, ფსიქოანალიზის სახით.

levan miyvarxar ❤️

საინტერესო მსჯელობა ძაან მაგარია

გენიალურია 👍👍👍დიდი მადლობა 👍🥰

გაგახარა ღმერთმა!

პირველად მესმის ისე ეს ამბავი როგორც მე ვფიქრობ.

💛

Madlob batono levan❤❤❤

როგორც კი ფიქრს შეწყვეტ და ჩათვლი, რომ მიაგენი (არამარტო რწმენაში, ზოგადად) იქ კარგავ, ცდები ადამიანის დანიშნულების, არსებობის არსს.

აუდიტორისს დათგურვა “ბევრი”ნაკითხობით … მგონი სოფიზმია… ამ ლექციაში ვერ მივიღე ადეკვატური პასუხი მსმენელთა კითხვებზე…. თუ მეჩვენებაა ???

მე მგონი, ბევრად უფრო ნაყოფიერი იქნებოდა საკვანძო პრინციპების კარგად გაცნობიერება. მაგალითად, ერთმანეთს პირწმინდად ეწინააღმდეგება და გამორიცხავს ორი საკვანძო პრინციპი: ,,ღმერთი აბსოლუტია" და ,,ღმერთი პიროვნებაა". პიროვნების ყველა თვისება (სუბიექტურობა, ნებისყოფა, კონკრეტულობა) სრულიად შეუფერებელია ყოვლადსრული არსებისთვის. ასევე ერთმანეთს ეწინააღმდგება ორი საბაზისო მსჯელობა: ,,ჩვენ დაწყევლილი ვართ თავისუფლებით" და ,,გვართმევენ თავისუფლებას!". ასევე: ,,თავისუფლება არაფრით განსაზღვრულობაა" და ,,თავისუფლება უმაღლესი ფასეულობაა!". როცა საბაზისო პრინციპები ასე გაურკვეველია, აზროვნება შეუძლებელი ხდება. ისე გამოდის, რომ ჩვენვე ვართულებთ საკითხს, ვქმნით პრობლემებს და მერე თავს ვიმტვრევთ მათს გადასაწყვეტად. ასეთი საწყისისგან ვერაფერ სახეიროს ვერ გამოიყვან და უამრავ ენერგიას კი დახარჯავ. მართლაც, ,,სალონური საუბარი" გამოვა და არაფერი -- გზიანი! იმისთვის, რომ ინტრიგანობა არ დამბრალდეს, ოდნავ დავაზუსტებ. აბსოლუტი გონების აპრიორული, ,,თანდაყოლილი" ცნებაა და მას, უბრალოდ, ვერ უარვყოფთ. ცალკეულ საგანთა არსებობაა სათუო, თორემ აბსოლუტი აუცილებელი საგანია. ოღონდ აქედან არანაირად არ გამომდინარეობს, რომ ის პიროვნულია. მეტიც, ამას საერთოდ ვერ წარმოიდგენს ჭკუათმყოფელი კაცი. ეს უპასუხისმგებლო, აღვირახსნილი ფანტაზიის ნაყოფია. ვეთანხმები ფრაზას: ,,დაწყევლილი ვართ თავისუფლებით!". ეს ადამიანის არსია. მაგრამ აქედან სწორედ ის გამომდინარეობს, რომ, მას ვერავინ წაგვართმევს. რანაირად შეიძლება სტალინმა წაართვას მილიონობით ადამიანს ის, რაც თითოეული ადამიანის არსებითი ნიშანია?! ეგაა, რომ ადამიანს შეუძლია დახუჭოს თვალი მასზე და დროებით დაივიწყოს იგი. და ბოლოს: ასე თუ ისე გასაგებია, რომ თავისუფლება მართლაც არაფრით განსაზღვრულობაა, მაგრამ აქედან არანაირად არ გამომდინარეობს, რომ ,,თავისუფლება უზენაესი ფასეულობაა". არაფრით განსაზღვრულობა, პირიქით, ნულოვანი მდგომარეობაა, მათემატიკის ტერმინი რომ მოვიმარჯვოთ. როგორ შეიძლება ასეთი მდგომარეობა სანატრელი და ღვთაებრივი იყოს?! განა თვითონვე არ ვამბობთ, მაგ თავისუფლებით დაწყევლილი ვართო?

არ მესმის, თუ როგორ შეიძლება რწმენა უპირობო იყოს. მორალი კია უპირობო, -- ყოველ შემთხვევაში კანტი ასე ფიქრობდა, -- მაგრამ რელიგიური რწმენა? მისი პირობა ყველასთვის ცნობილია -- ხსნა, გადარჩენა. მორწმუნის მიზანი ღვთის სიყვარული არაა, სულის ხსნაა, გადარჩენაა. მას ღმერთი უყვარს იმიტომ, რომ შველის, იხსნის მას. ეს არანაირად არ ამცირებს არც მორწმუნეს და არც ღმერთს. პირიქით, სავსებით ბუნებრივი დამოკიდებულებაა ადამიანისა ღმერთთან.