Mam ponad 30 lat, moja matka strasznie kontrolująca, ojciec bez jakiegokolwiek wsparcia emocjonalnego i pokazania drogi życiowej w inny sposób niż straszeniem co będzie jeśli nie...nikomu nie życzę takich rodziców, bo będą zbierali zgliszcza samych siebie tak jak ja, kiedy już będzie bardzo bardzo późno.
Jestem w podobnej sytuacji. w moim przypadku to matka straszyła, "nie rób tego bo złamiesz nogę". A ojciec w ogóle nie zaangażowany w wychowanie, tylko w picie. Niby mama była opiekuńcza, ale brakowało czegoś, chyba właśnie tego "wsparcia emocjonalnego". Chciałbym bardzo mieć własną rodzinę. Chciałbym wychowywać dzieci w taki sposób, aby miały dużo kontaktu z rówieśnikami, innymi ludźmi, aby broń boże nie popadły w to co mnie dotyka, ogólnie mówiąc "nieśmiałość". Mogę się zaliczyć do kategorii: naśladowców, dzieci i zagubieni
@@lukasztrz Ja w obecnej sytuacji nie chce mieć dzieci już nigdy, nawet nie chodzi o to, że wiem że byłbym kiepskim ojcem, co o to gdzie podążą świat itd. P.S. jak mówilem o strachu to miałem na myśli, że ojciec nigdy nie motywował mnie do działania w szkole i potem w pracy w pozytywny sposób, tylko strachem typu "jeśli do miesiąca nie znajdziesz roboty to wylatujesz na ulice"...bo jeśli chodzi o takie czynności codzienne to nie miałem kontroli, ba jak miałem 15 lat jeździłem autem z matką do sanatorium po zawale który ojciec miał, bo wiedział, że matka za kierownicą może skończyć się nie dobrze a ja umiem jeździć.
Wreszcie ktoś to powiedział, ja osobiście nigdy nie chciałabym mieć dzieci przez to jak kiepska jest moja psychika, do tego brak mi empatii. Nigdy nie skazałabym dziecka na mnie jestem dość zniszczonym człowiekiem który jest też kontrolujący, nie rozumiejący emocji i działań ludzi (jestem w spektrum autyzmu i to jeszcze tylko podsyca te cechy), leczę się od 6-7 lat na depresje, zaburzenia lękowe i ocd, paranoje i parę innych rzeczy większość z tego wynika z mojego dzieciństwa niekoniecznie z domu choć może też i wiem jak trudno spędzić ze mną czas, a do tego ten strach który mają moi przyjaciele że coś sobie zrobię mimo całego leczenie i starań, i było by to nie fair skazywać dziecko na ten sam strach, mój przyjaciel w jakimś stopniu to wybrał, a ten mały człowiek by tego nie wybrał, do tego skrzywdziłabym sama siebie
Moje typy: 1. Ludzie z jakimikolwiek zaburzeniami psychicznymi albo emocjonalnymi (lękowe, depresja, PTSD, o psychozach nie wspominając) dopóki ich porządnie nie wyleczą. 2. Życiowo niespełnieni (mnie się nie udało skończyć medycyny, więc moje dziecko skończy, czort z tym, czy będzie miało ochotę, najwyżej będę je katować arcymatkopolkowatym tekstem o wpędzaniu mnie do grobu). 3. Egotycy (płodzący dzieci, żeby POKAZAĆ wszem i wobec, że ich dziecko jest jak wszystko, co robią - perfekcyjne, nieskazitelne, do obowiązkowego podziwiania i zazdroszczenia). W sumie taki typ to krzyżówka idealisty z sadystą. 4. Oczekujący od dzieci wdzięczności (skrzywienie często współistniejące z życiowym niespełnieniem). 5. Traktujący dzieci jak źródło utrzymania i/lub narzędzie do załatwiania jakichkolwiek swoich interesików (na przykład zatrzymania męża albo wręcz przeciwnie, skłonienia kochanka do rozwodu). To tyle, co mi na szybko do głowy przychodzi.
czyli jakies 90% spoleczenstwa. Tez jestem za tym by na swiecie bylo pol miliarda ludzi a nie osiem miliardow. Pół miliarda szczesliwych ludzi bedacych dziecmi szczesliwych rodziców.
Ja sama mam depresję stany lękowe i PTSD 💀 ale bardzo chcę dzieci więc mam nadzieję że się wyleczę Trudno jest ale wiem jak ciężko mi wytrzymać z samą sobą a tym bardziej obrać kogoś opieką i bezpieczeństwem
Według twojego komentarza nikt z chorobami psychicznymi nie powinien mieć dzieci. Wniosek ten czerpię stąd, że w praktyce tych chorób często nie da się wyleczyć. Są to zwyczajnie stany przewlekłe, których objawy niejednokrotnie może jedynie złagodzić. I teraz pytanie czy rzeczywiście to miałaś na myśli czy chodzi o sytuacje gdzie te zaburzenia mają możliwie jak najmniejszy wpływu na otoczenie chorego dzięki podjętemu leczeniu
@@Lisa-bu2ii Dlatego ludzie nie powinni się rozmnażać. Tworzy to tylko problem za problemem. Chyba, że chcemy żyć właśnie w taki sposób tylko po to aby utrzymać nasz gatunek.
@@Lisa-bu2ii Lisa a ja choruje na depresje i zaburzenia osobowości i jestem matka ,z własnego wyboru, bo nikt nie wie, jak ciężko jest żyć samemu ,z tą choroba i Niemiec w nikim dosłownie wsparcia, emocjonalnego .Takiego wsparcia od rodziców emocjonalnego niemoglam mieć ,bo pochodzę z rodziny konfliktowej ,dysfunkcyjnej ,a to czy ja jestem szczęśliwa, czy samotna i chora ,to nikogo to nie obchodzi. Nikt nie wie przez co ja przechodzę...
Uzależnionym jest się na całe życie. Jeśli osoba jest w abstynencji i terapii uważam, że nie ma tu przeciwwskazań. Jeśli chodzi natomiast o czynne uzależnienie to jak najbardziej zgadzam się.
@@thereisnotime3830 jest alkoholikiem nie pijacym a nawet jak pil to burd nie wszczynal byl spokojny i kladl sie spac. Nic nikomu swoim alkoholiznem nie robil. Dzis jak nie pije jest duzo lepszym ojcem niz moj nie pijacy ojciec.
Szczerze - to największą ochotę posiadania rodziny miałem w momencie gdy czułem się najbardziej samotny. Zostałem bez rodziców, oddalony od rodziny, po zerwaniu - z ogromną potrzebą miłości. Jako, że nigdy życiowo nie specjalnie chciałem mieć dzieci, stąd nie miałem problemu z dostrzeżeniem skąd się bierze moja potrzeba - wtedy stwierdziłem, że nawet kota nie powinienem mieć z takim założeniem. Posiadanie dzieci do zalepiania własnych braków jest nieodpowiedzialne - zamiast leczyć swoje skrzywdzone ja - tworzysz nowe. Jeszcze poruszyłbym tu temat osób pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych - dorastając w przekonaniu, że miałem idealny przykład jakim rodzicem nie być - to, że wiesz jak nie robić, nie znaczy automatycznie, że wiesz jak robić - poza tym schematy tkwią głęboko w środku i niestety działają automatycznie. Warto zastanawiać się nad pochodzeniem swoich pragnień i niezaspokojone potrzeby - terapia pomaga, polecam wszystkim - jestem obecnie na mojej drugiej w życiu terapii i nie potrafię sobie wyobrazić gdzie byłbym teraz w życiu gdybym nie trafił na tą pierwszą.
Dziecko potrafi bardzo wiele uleczyć w człowieku. Co nie znaczy, że zawsze tak jest. Dziecko otwiera w nas to, czego nikt i nic nie jest w stanie otworzyć. Co nie znaczy, że zawsze tak jest 😊. Wszystko zależy od tego, czy potrafimy się na to Otworzyć ❤️.
@@Anna_Senn O, tak, jesteśmy wszechmogący, wystarczy się otworzyć, dziecko ulecza... Taki sam mit, jak ten, że łobuz po ślubie zmieni zię w odpowiedzialnegoęża i ojca. Dziecko to nie jest człowiek, który ma ponosić ryzyko moich wyborów. Albo chcę je mieć, albo nie, to nie jest narzędzie do leczenia rodziców z ich problemów.
@@pokrec Przeczytaj mój wpis jeszcze raz 😊. Bo zrozumiałeś opatrznie. A skoro nie masz dzieci, to nie wiesz nic o tym, co dobrego potrafi uczynić z życiem dziecko 😊. Napisałam wyraźnie, że nie zawsze, a Ty znowu uogólniasz wedle swego braku doświadczenia w tej materii 😎.
@@pokrec Czytając Twoje liczne obszerne wpisy mam wrażenie, że sam siebie usiłujesz utwierdzić w tym, że Twoja samotność jest świetna 😊. Niechże taka jest, i zawsze będzie 🌹. Ale nie neguj doświadczeń ludzi, którzy przeżyli coś więcej niż Ty ~ Spełnioną Miłość i Spełnione Rodzicielstwo.
Świetny materiał! Całkowicie się zgadzam. Dodałabym jeszcze osoby z chorobami psychicznymi np. depresją dwubiegunową, bo jest dziedziczna + przebywanie z chorym bywa ciężkie i dla dziecka zapewne traumatyczne. Sama niestety jestem dzieckiem sadystki (o podwójnym znaczeniu), narcyzki i "bo tak trzeba" w jednym. Dodałabym, że narcyzki decydują się na dziecko też dla tego, żeby podtrzymać swój idealny wizerunek (są jak Hiacynta Bukiet z brytyjskiego serialu). Matka podobno od zawsze nie lubiła dzieci, a mimo to zaplanowała mnie i urodziła. Od przedszkola byłam traktowana przemocowo. Matka wymagała całkowitego posłuszeństwa, często to wykrzykiwała + regularnie biła mnie szybko i mocno po pośladkach np. drewnianym wieszakiem. Często groziła, że odda mnie cyganom. Często mówiła, że zniszczyłam jej życie bo nie jestem taka jak sobie zaplanowała (nienawidzi moich zainteresowań, hobby i dysfunkcji). Od wczesnego dzieciństwa żyłam w skrajnym stresie w wyniku czego w dorosłym życiu mam zaburzenia posttraumatyczne i depresję dwubiegunową. Mam też diagnozę na Zespół Aspergera i ADHD. Uważam stanowczo, że moja matka nie powinna mieć dzieci! Zniszczyła mi życie. Sama z kolei od dzieciństwa nieznoszę dzieci i nigdy nie chciałam mieć ani jednego i nic się nie zmieniło. (mam już 32 lata). Powody: mam mizofonię (dźwięki wydawane przez dzieci wywołują we mnie skrajne emocje), niecierpię opiekować się dziećmi, mam dużo pasji które wymagają pieniędzy, czasu i spokoju. Mam duże problemy z pamięcią roboczą i impulsywnością. Dzieci wzbudzają we mnie agresję, mogłabym zrobić dziecku krzywdę, postrzegam dziecko jako kulę u nogi, mam dwubiegunówkę silne nawroty pomimo brania leków i potrzebuję od paru dni, do paru tygodni a nawet miesięcy, zalegać w łóżku w całkowitej ciszy i spokoju. Na pewno nie nadaję się na rodzica, a mimo to rodzina próbowała mnie zmusić podając argument "bo tak trzeba!" i argument o szklance wody. Wiele kobiet z pracy, też mnie naciskało i to z agresją, mówiąc np. że jestem egoistką, "trzeba mieć dzieci!", "życzę ci wpadki". Wszystkie były na mnie złe. Większość ludzi jakich znam w moim mieście twierdzi, że urodzili dziecko "bo tak trzeba", albo "zmusiła ich rodzina i nie mieli wyboru". To jest straszne. Tak samo przeraża mnie jak kobieta z dwubiegunówką mówi, że koniecznie planuje mieć dzieci. Btw. Ja odziedziczyła dwubiegunówke po babci. Ma też brat mojego ojca. Ta choroba powoduje strasznie dużo problemów życiowych. Np. częste kłótnie ż innymi, psucie sobie wizerunku, impulsywne branie pożyczek, zaleganie w łóżku i płakanie godzinami. Btw. Polecam książkę "żałując macierzyństwa" Orna Donath. Dużo kobiet żałuje że ma dzieci, ale o tym niestety się nie mówi - temat tabu.
mieszkałaś z moją starą? to nam współczuję. I nie ma większego egoizmu niż "zrobienie" i potem "wychowanie Sobie" dziecka. To może lepiej jednak mieć psa, pies nie będzie mieć innych celów w życiu niż zadowalanie swojego człowieka. Co oczywiście nie znaczy, że nad psem trzeba się znęcać.
Ciekawy komentarz.. Bardzo mocny temat, a na osoby w stylu "życzę ci wpadki" nie zważaj. Najczęściej same żałują swoich decyzji i macierzyństwa i chcą się odkuć czyimś cierpieniem.. Żywią się myślą że a nóż jednak będziesz mieć wpadkę i życie "da ci przysłowiowego kopa na drogę".. No a dodatkowo każdy ma inną psyche inne życie i nie powinien małpować innych małomózgów żeby czuły się mniej nieszczęśliwe. Każdy musi żyć swoim życiem i jak przyjdzie co do czego nikt nie przeżyje tego życia za ciebie, więc jego teksty o tym co musisz mieć i robić żeby być "wystarczającym" człowiekiem są po prostu chamskie i pełne złych intencji oraz egoizmu.. Czy koleżanka ma tak robić bo ja tak robię..? To będzie wtedy cyborgiem, a jej życie będzie skradzione i nie oddane. Ona na to pozwoli i umrze od środka, próbując być "jak trzeba"
Nareszcie pojawił się materiał, gdzie ktoś nie owija w bawełnę w temacie tych, co prokreują... Myślę, że wszystkie te typy stanowią jakieś 90% ludzi posiadających dzieci w populacji. Stąd tyle dysfunkcyjnych domów i nieszczęśliwych dorosłych ludzi, którzy potem z tych domów wychodzą w świat. Sama nie chcę dzieci. Powodów mam chyba kilkadziesiąt. Jestem z tego powodu dumna i szczęśliwa, to zupełnie nie jest mi pisane i mam gdzieś opinie wszystkich zgorszonych, którzy potrafią nawet nazwać mnie egoistką, bo podjęłam taką decyzję. Śmieszne... Paradoks polega na tym, że tzw. rodzice mający powyższe, wymienione w filmie motywacje, swojego egoizmu zauważyć nie raczą...
Ja uznałem że nie chce mieć dzieci bo nie uważam że byłbym dobrym ojcem i przeraża mnie wizja małej istotki zależnej ode mnie i którą w dużej mierze kształtuje swoim zachowaniem
@@Kuba.Fruwacz Tego się nie dowie, jeśli nie będzie miał dzieci, ale wystarczy, że to czuje, że może nie byłby dobrym ojcem dla swoich dzieci, może nie widzi się w takiej roli, nie czuje się na siłach, żeby wychowywać dzieci. Już samo to, że ktoś sobie to uświadamia, dobrze o nim świadczy.
Jeśli jesteś mężczyzną to jesteś pierwszym, który deklaruje wprost, że nie chce mieć dzieci. Do tej pory w rozmowach z mężczyznami na ten temat każdy niemal obsesyjnie chciał mieć dzieci, a najlepiej kilka, bo jedno to mało... Gratuluję odważnej i przemyślanej decyzji. Gdyby każdy był tak świadomy siebie i swoich wyborów, byłoby na świecie zdecydowanie mniej niechcianych dzieci. Słyszało się pogląd, że jeśli ktoś nie chce mieć dzieci, to jest to nienormalne, z czym absolutnie się nie zgadzam. To indywidualna decyzja każdego człowieka.
@@Kuba.Fruwacz Bo jak się dowie, to będzie za późno. To jak z rosyjska ruletką, jedynym sposobem, żeby się dowiedzieć, co jest w lufie jest przyłożenie do głowy i pociągnięcie spustu. Jedni są ciekawi, inni uważają, że ta wiedza ich nie uszczęśliwi. W przypadku ruletki ryzykujesz tylko swoje życie. W przypadku dziecka - również jego życie.
Jestem typem V i VI i mam dziecko. Niestety. Czemu mówię niestety? Bo nigdy dzieci mieć nie chciałam. Bylam bombardowana przez rodziców, teściów i babcie odnośnie dziecka. Patrzyłam Tez na to, że inni chyba mają to i ja musze? Żaluję, że nie trzymałam się swojego zdania, że dałam się zmanipulować. Nie boję się mówić prawdy. Moja Rodzina,znajomi czy współpracownicy wiedzą, że dziecko nie jest dla mnie. Dużo osób to ukrywa. Wstydzi się. O wiele łatwiej jest powiedzieć "żaluję że nie poszedłem na studia" niż "żaluję dziecka"
Kobiety, które z góry planują, że zostaną samotnymi matkami. Brak jednego z rodziców to dla dziecka ogromna strata, szczególnie, jeśli rodzic żyje, ale nie uczestniczy w codziennym życiu dziecka.
Niestety w naszym świecie a szczególnie naszym kraju ten temat chęci posiadania dzieci jest problematyczny. A już niechęć posiadania dzieci z różnych powodów to ogromny problem dla otoczenia 🎀 pozdrawiam ☺
Ja z pobłażaniem słucham o „problemach” moich bezdzietnych i samotnych znajomych. A dodatkowo, mnie powstrzymuje przed wysłaniem moich nastolatków do kopalni na Kessel cytat Jordana Petersona „większość rodziców nie lubi swoich dzieci” i ci, którzy szczerze o tym pomyślą przyznają mu rację. „Rodzice to kości, na których dzieci ostrzą sobie zęby.”
@@gagaadzibum Dlaczego z pobłażaniem? Każdy problem jest ważny dla osoby, która go ma. Ci ludzie po prostu mają inne problemy niż rodzice, ale nie gorsze czy mniej ważne. Każda grupa społeczna boryka się z innymi problemami. Może pokażę to na przykładzie tak by kontrast był bardzo widoczny: "Jestem bogaty i z pobłażaniem słucham o "problemach" moich biednych znajomych" czy na odwrót, bez znaczenia.
Konstruktywna piguła rzetelnej wiedzy. Osobiście nie mam zamiaru robić czegoś wbrew własnej woli tylko po to, by wpasowywać się w utarte przekonania i normy społeczne na zasadzie "bo tak trzeba", a tym bardziej ulegać jakiejkolwiek presji ze strony najbliższych i otoczenia. Moje życie, moja sprawa ;)
Choć mam dopiero 21 lat to już właściwie od dobrych 2 lat pojawiają się jakieś zaczepki/ sugestie na temat posiadania dzieci. Rodzice zaczynali od typowych tekstów w stylu "chce mieć wnuki". Nigdy nie dawałam im złudzeń mówiąc, że na ten moment nie chcę mieć dzieci i nie wiem czy kiedyś zmienię zdanie. Pewnego dnia mam zaczepiła mnie w kuchni pytając czy serio nie chce mieć dzieci. Powiedziałam, że nie. Nagle stała się agresywna i zaczęła dawać mi pełno powodów dla których ona cieszy się, że ma dzieci i robić mi wyrzuty dlaczego ja ich nie chcę. Starałam się zachować spokój i odpowiadać na jej atak racjonalnymi argumentami. Pod koniec wyciągnęła kartę "zostaniesz sama na starość". Niczego się tak nie boję jak samotności. Boję się że kiedyś zdecyduję się na dzieci tylko z tego powodu. Bardzo bym tego nie chciała, ale za każdym razem kiedy słyszę ten "argument" mam przed oczami przerażające wizje przyszłości.
Nie martw się, to częsty argument wśród rodziców bądź ludzi z ich pokolenia. Pamiętaj, że wszystko o czym takie osoby mówią, przechodzi przez filtry ich wizji świata, tego co przeżyli i czasów w jakich żyli. W ich czasach faktycznie posiadanie dzieci było niemalże obowiązkiem, bo rodzina była ostoją, miało się tylko rodzinę. Bo świat nie był tak dobrze skomunikowany jak dzisiaj. Dodatkowo religia miała większy wpływ na podejmowanie decyzji przez ludzi. W dzisiejszych czasach istnieje mnóstwo ludzi którzy nie mają dzieci ani partnera i nie są samotni. Zauważ też że jest różnica między byciem samemu, a byciem samotnym. Można nie mieć dzieci i otaczać się dziesiątkami ludzi, przyjaciółmi i rodziną, i tak do końca życia. Poza tym kto wie co będzie za 30 lat. Może każdy będzie miał własne roboty do towarzystwa a dzieci przestaną być "modne". Głowa do góry, nie każdy człowiek musi się rozmnażać, nie jesteśmy królikami.
Tak dlugo jak myslimy, ze za nasza samotnosc beda odpowiedac dzieci a nie my sami, bedziemy samotni bez wzgledu na ich posiadanie. Domy spokojnej starosci sa wypchane rodzicami, ktorzy mysleli ze dzieci zapewnia im brak samotnosci, sami wiec nie podjeli zadnego wysilku by na starosc miec przyjaciol i aktywne zajecia. Zyja w swoich glowach i we wspomnieniach, czekajac na wizyte dziecka...
Ile starych ludzi jest samotnych pomimo,że mają dzieci i wnuki? A ile dzieci i wnuków jest samych i nieszczęśliwych, pomimo tego ,że mają rodziców i dziadków?
Bardzo ciekawy film. Wymieniles tyle powodow, ze az smiem sadzic, ze zdecydowana wiekszosc ludzi decydujacych sie na dziecko to Ci, ktorzy ich miec nie powinni! Masa ludzi decyduje sie na dziecko z egoizmu, aby nadac swojemu zyciu sens. Gdyby nie oni, prawie nikt by sie nie rodzil :)
dokładnie. Plus ci którzy osobie bezdzietnej z wyboru drą się w uszy, ze nie wyobrażają sobie życia bez dzieci. Przy tak ograniczonej wyobraźni co przekażą dziecku?
Podział na typy sympatyczny. Nie należę do żadnego z nich, bo z pełną świadomością nie mam dzieci, choć kocham i wychowuję z pełną odpowiedzialnością- nauczyciel! Pozdrawiam!
Bardzo potrzebny film. Jestem pedagogiem i zgadzam się ze wszystkim. Dziękuję Ci za niego! PS. Sama nie mam jeszcze dzieci, bo uznałam, że najpierw muszę poukładać sobie w głowie, żeby nie przerzucać swoich problemów i traum na nie.
Aspekt finansowy również jest ważny. Jeśli ktoś ledwo wiąże koniec z końcem, to powinien się zastanowić, czy chce obciążać tym faktem dodatkowo dziecko. Nie chodzi tu o to, że w biednych rodzinach nie ma miłości, bynajmniej, bo znam takie i jestem pewna, że ona występuje, te dzieci niekiedy są nawet bardziej szczęśliwe niż dzieci, którym niczego nie brakuje, ale chodzi o poczucie bezpieczeństwa. Nawet drobne braki mogą powodować różnego rodzaju konsekwencje. Osobiście nie pochodzę z biednej rodziny, ale akurat nigdy nie mieliśmy własnego mieszkania ani domu, zawsze było to mieszkanie wynajmowane. Mimo iż niczego mi nigdy nie brakowało, a nawet powiedziałabym, że miałam wszystko, czego potrzebowałam i więcej, to jednak świadomość tego, że nie mamy pewnego miejsca zamieszkania, które utożsamiałam jedynie z posiadaniem lokum na własność, powodowało u mnie często uczucie lęku. Jest tak nawet teraz, gdy jestem już niezależną dorosłą osobą, mam zaplecze finansowe, wykształcenie i jakby to ładnie ująć - "radzę sobie". Myślę, że warto o tym pomyśleć, gdy podejmujemy decyzję o posiadaniu potomstwa.
Mam 30 na karku i nadal uważam, że jeszcze nie powinienem mieć dzieci. Może to się zmieni, może nie. Cały czas pracuje nad sobą, porządkuje swoje życie ale z tyłu głowy nadal wiele wątpliwości. Chyba wypadałoby dodać że wciąż singiel, do tego introwertyk i WWO ale staram się rozpracować aby to zmienić. Jakoś jeszcze daję radę samemu no ale nie ma fal ;/
Jak jesteś WWO, to fale Ci tak potrzebne jak kula skazańcowi. Ty myśl jakby tu mieć morze jak stół, lekki fordewind i sobie spokojnie płynąć a nie o "związku" marzyć. Wtedy będziesz miał sztorm.
@@michamelerowicz4607 Nie ma lekko, najgorsze jest to ciągłe rozmyślanie i analizowanie. Musimy sami sobie narzucać cele i starać się zawsze mieć jakieś zajęcie aby nie dopuszczać czarnych myśli. Wiem, że to trudne ale głowa do góry
Ja również jestem Introwertykiem, i sam również twierdzę, że nie pasuję do tego Ekstrawertycznego Świata, no nie pasuję po prostu. Ja wiem, że to będzie dla wielu śmieszne co powiem albo zaraz będą odwrotne komentarze typu, że jestem jakiś Niedorozwój, ale trzeba sobie było jakoś w tym cholernym życiu i świecie poradzić. Moimi głównymi największymi wadami (Chociaż Sam już nie wiem czy to są wady czy może jednak zalety?) są między innymi : Awersja do dzisiejszego Społeczeństwa. Nieufność wobec dzisiejszych Ludzi. Ludziowstręt. Zwłaszcza do tych dwulicowych co się niby serdecznie i przyjacielsko do Ciebie uśmiechają, a za chwilę cię za Twoimi plecami obgadują przykładowo z twoim największym wrogiem, patrząc na Ciebie z szerokim uśmiechem na twarzy przekazując ci oczami z szerokim uśmiechem dosadną wiadomość : "Nikomu dziś nie można ufać"! Dla mnie jako Introwertyka - 100% Samotnika z Wyboru - postaranie się o Rentę Socjalną było po prostu najlepszym wyborem jaki mogłem podjąć w życiu. Rzecz jasna, nie było to łatwe. Przynajmniej nie muszę już wychodzić z domu. Dla mnie już samo to, że nie muszę wychodzić z domu to prawdziwa ulga. Tak, ulga to dobre i trafne słowo. I błagam bez komentarzy typu : "Do roboty!" Ja się już naprawdę w swoim życiu dość tego typu podobnych tekstów nasłuchałem.
Gdyby w dystopijnej rzeczywistości pozwalano by mieć dzieci jedynie ludziom inteligentnym, wartościowym, będących naprawdę dobrym materiałem na rodzica, to ludzkość by błyskawicznie wymarła niestety
To dosc szybki wniosek ale moze wcale by tak nie bylo. Jakis procent zaburzen pozostanie zawsze, tak jak we wszystkim jest wyjatek. Na pewno liczba ludzi by sie ograniczyla, w tym skala cierpienia. Ale moglyby powstac inne problemy :) W takich tematach mozna snuc jedynie teorie i bardzo trzeba na nie uwazac, bo od tego zaczynali wlasnie tacy ludzie jak Hitler.
Moja starsza siostra była wpadką, rodzice mieli wówczas 17 lat a ich związek był jedną wielką tragedią, wtedy pojawił się pomysł na "rozwiązanie", w ten sposób na świat przyszłam ja. W okresie ciąży faktycznie zdawało sie to działać, jednak 2 lata po moich narodzinach rodzice sie rozwiedli. Moim zdaniem idealnie opisałeś ten problem rodzicielstwa. Świetny materiał!
Pracując z dziećmi jako terapeuta, nie raz z przerażeniem obserwowałam ich matki i ojców 😊. Nic nie ma tak negatywnego wpływu na życie dziecka, jak niespełnione życie jego rodziców.
Psychiatrzy, psychologowie, lekarze, dietetycy, religijni, duchowni, trenerzy, kołczowie, ludziska w internetach, w telewizjach nieznający Siebie, mówiący Jak Żyć, pobierając za to opłaty. Jedna z charakterystycznych elementów tej cywilizacji. 😂😂😂 Bezcenne
Jak widać cześć osób zasugerowała się tytułem i kręci aferę, ze „dzieciów mieć zabraniajo!”, zamiast posluchac ze zrozumieniem. Przecież to film o złych motywacjach i uświadomieniu ich sobie, a nie o tym, ze ktoś komuś czegoś zabrania.
Masz sporo racji 😊. Z tym zabranianiem. Jednak to film o tym, jakie grupy ludzi dzieci mieć nie powinny ~ i jest to bardzo dyskusyjne 😊. Idealiści na przykład, od których lista się zaczęła, bardzo często schodzą na przysłowiową ziemię, gdyż weryfikuje ich życie.
Genialne. Daje do myślenia- Poproszę też o film na odwrotny temat- kto powinien mieć dzieci- albo dobre i zdrowe motywacje do zostania rodzicem- super !!!
Proste jak drut . Najpierw trzeba ogarnąć siebie. Potem dorobić się czegoś swojego na własność ( dom / mieszkanie ) . Odpowiadać za to co się robi . Zarabiać odpowiednio dużo - wtedy dopiero można zacząć myśleć o dzieciach . Idąc tą drogą mielibyśmy bardzo mało narodzin w kraju .
W takim wypadku może koło 50tki powinno się starać o swoje dziecko, o ile do tego wieku uda się kandydatowi na rodziciela zmądrzeć i dojrzeć. Myślę, że wymagania by decydować się na dziecko nie zwchaczajac o jakikolwiek z tych punktów jest utopią, czczym życzeniem. Może na tym polega dojrzałość aby zaakceptować siebie i ten świat w stanie daleko nieidealnym i z świadomością, że nie wszystko pójdzie po naszej myśli a na pewne rzeczy nigdy nie będziemy w 100 % gotowi.
@@Biervader Moim zdaniem właśnie akceptacja daje możliwość działania i to racjonalnego działania, bez wypierania się trudnej prawdy o sobie. A taki lękowy perfekcjonizm jest siłą, która blokuje wszelkie działanie. Poza tym ilu z nas by nie było na świecie, gdyby pokolenie naszych rodziców stawiłby sobie bana na rodzenie dzieci, bo są nieidealni? Bylibyśmy na wymarciu, mnie by nie było. Nie byłoby lepiej, nie zrobilibyśmy żadnego kroku naprzód. A tak to jakoś idziemy do przodu, co prawda koślawo, zygzakiem, ale wciąż działamy i budujemy.
@@katarynakatarzyny4 postęp by był dalej . Ale nie na zasadzie mam pomysł i zrobię to czy poprawnie w 100% czy byle jak na 10% możliwości bo chce tylko końcowego efektu ... Do tej pory jest nas dużo właśnie tylko przez takie myślenie ... Chcemy dzieci i uprawiać seks , nie chodzić całkiem głodni koniec refleksji ... Dziś to zaczyna powoli delikatnie się zmieniać chodz u mało których ludzi xD
"Wrabianie w dziecko" - doprowadzenie do ciąży "niespodzianki" dla swojego partnera, żeby ten został przy naszym boku. To jest bezmyślne zachowanie, wywieranie na kimś presji i decydowanie o wspólnej przyszłości nie licząc sie ze zdaniem osoby, która chce od nas odejść.
@@urmom-yf3zu niestety są takie psycholki co wrabiają partnerów (lub niepartnerów) na różne sposoby. Np. pomijanie tabletek, przekłuwanie prezerwatyw, aplikowanie spermy np. po fellatio strzykawką do pochwy, mówienie że bierze się tabletki itp. Chore, ale niestety...
5:55 Posiadanie dzieci w zaawansowanym wieku zwiększa ryzyko ucierpienia potomstwa z powodu mutacji, chorób genetycznych, chorób letalnych, itp. Warto więc dać sobie na to trochę czasu, ale nie za dużo.
Moim zdaniem większość kobiet nie chce mieć dzieci bo wewnątrz ma jakieś nieznane poczucie strachu przed tymi dziećmi. Nigdy do tego się nie przyznają, ale w kontaktach z takimi kobietami widać, że boją podjąć się wychowania tych dzieci i tu się nie dziwię. W tych czasach słaby wzorzec rodzica, częste mommy/daddy ishuess, zniszczone dzieciństwo i niedojrzałość tych ludzi są widoczne aż nadto. Kiedy obserwuje że kobiety w wieku 30 lat nie znają samych siebie i własnych potrzeb kierują się przy wyborze partnera tym czy akceptuje rodzynki w serniku czy nie lub co pierwsze - płatki, czy mleko sądzę, że to może i lepiej. Mniej nieszczęśliwych dzieci z przymusu, więcej szczęśliwych dzieci których rodzice podejmują świadomą decyzję chcąc zapewnić im najszczęśliwsze życie jak to możliwe.
Brakuje mi podjęcia tematu czy dobrym jest kiedy rodzicem staje się osoba chora np. na depresję , czy choroba która trwa latami i ma powtarzające się epizody czasem nie jest wykluczona z bycia rodzicem, sam mam zdiagnozowaną depresję i ten temat bardzo by mnie zainteresował , może będzie możliwość podjęcia tematu wpływu chorób takich jak depresja czy np. nerwica na nasze życie społeczne i na ile one nas na stałe z tego życia wykluczają
Nie. Nie ma nic gorszego niż opieka nad niewydolnym rodzicem, który ma epizody i nie jest w stanie wstać i zrobić czegokolwiek dla siebie nie mówiąc o dziecku. Kolejna sprawa to próby samobójcze, częste przy tym schorzeniu. Ale depresja depresji nie równa.
Wszystko zależy od danego człowieka, myślę że ktoś kto leczy się długoterminowo na depresje bierze regularnie leki, jest pod opieką psychiatry i terapeuty jak najbardziej może się podjąć wychowania dziecka, najtrudniejszy okres dla takiej mamy to ciąża bo antydepresantów nie można przyjmować w ciąży, ale medycyna poszła do przodu więc może już się takie pojawiły. Znam takie mamy i dobrze zajmują się swoimi dziećmi, natomiast mają w sobie wiele samozaparcia też aby dbać o siebie - myśle że tutaj potrzebny jest balans pomiędzy życiem rodzinnym a swoim własnym zdrowiem no i też relaksem.
@@natalieminimalism gorzej jak ta osoba uważa że z nią jest wszystko ok i nie pójdzie do psychologa, bo nie; ja nie wiem co robią lekarze w szpitalach, że takim wydają te dzieci jakby nic
@@reginagrobosz8807 Dla mnie ten problem jest o tyle ważny bo będąc dzieckiem adoptowanym mam wewnętrzną refleksję nad tym na ile doświadczenia takie jak choroby czy traumy w dzieciństwie stygmatyzują nas w społeczeństwie i z niego wykluczają bo jest ono takie jakie jest, mam też świadomość że muszę być na tyle odpowiedzialnym by w tych wszystkich problemach odpowiedzieć sobie co mogę a co muszę zamknąć i zostawić za sobą
Wspaniały odcinek. Bardzo rzeczowo i dokładnie wytłumaczone istotne sprawy które mają wpływ na kolejne pokolenia. Twoje wykłady ogląda się z przyjemnością.
A ja właśnie nie wiem, co robić. Kiedyś myślałam o pracy naukowej i poświęceniu temu życia. Natomiast, no cóż, nie wyszło. A dzieci, ehhhh, jakoś tego sercem nie czuję. Chyba tylko w trakcie jednej owulacji chciałam mega, a tak to nie. Wolę żyć wygodnie, nie przejmować się za bardzo zarobkami, odpoczywać po pracy, może prowadzić własny biznes. No niestety, dla mnie dzieci to kula u nogi. A korzyści z tego praktycznie brak.
Miałam na początku skrytykować ten komentarz ,ale jak tak myslisz i czujesz ,to ok ,dobrze być szczerym wobec siebie.Czas pokaże, czy zmienisz swój stosunek do tego tematu ,życie chadza czesto krętymi ścieżkami :)
@@elcikel323 Elciku, tu nie chodzi o brak szacunku 😊. To nie jest tożsame z reagowaniem na płyciznę i głupotę :). Choć trudno szanować płyciznę, można jej odpowiadać spokojnie i bez negatywnych emocji 😊.
@@Anna_Senn No a jak nazwać ludzi, którzy chcą dzieci, żeby na starość miał kto przynieść szklankę z wodą? To jest zwyczajne myślenie o korzyściach. Tak samo jak wymaganie tego, ze ktoś się tobą zaopiekuje na starość, bo „ja tyle dla ciebie poświęciłam, urodziłam cię”. Nie. Dziecko nie jest nic winne rodzicom, którzy chcieli je tylko dla swoich korzyści. Na szczęście ludzie już odchodzą od tych toksycznych schematów i żyją jak chcą, nie przejmując się, co powie sąsiad i rodzina i są szczęśliwi. Podstawą udanego życia jest życie w zgodzie ze sobą, a nie robienie czegoś, czego nie chcemy. Co to znaczy płycizna umysłowa? Ktoś, kto jest spójny w tym co robi i myśli jest właśnie osobą, która wie czego chce od życia. Krytykowanie ktoś przez pryzmat tego, że my w życiu wybraliśmy inaczej to zwyczajny brak szacunku i bycie ignorantem z dziedziny psychologii.
Bardzo ciekawy odcinek. Cieszę się, że zmieścili się religioci na tej liście. Na mojej liście osób, które nie powinny mieć dzieci, religioci są na pierwszym miejscu. Pozdrawiam serdecznie wszystkich rodziców🤜🤛
Świetnie, że o tym mówisz. Tak bardzo chciałabym żeby to był temat powszedni, a nie uznawany za "kontrowersyjny" i bardzo rzadki! Ludzie robią sobie dzieci nigdy nie zastanawiają się nigdy po co, dlaczego i czy powinni, a jeśli potrzebują lub chcą to z jakich pobudek. Cieszę się, że mi się udało zagłębić w sobie mając dwadzieścia parę lat i dojść do wniosku, że dziecka nie chcę, porodu nie chcę, ciąży nie chcę. Żałuję ogromnie, że moi rodzice nigdy nie doszli do takiego wniosku, do którego doszłam ja...
Ciekawy odcinek, wychodzi na to, że ja nie powinienem mieć dzieci, pasuje do tego ostatniego typu ludzi przedstawionych w materiale, a mianowicie do ludzi zagubionych.
Według mnie , ludzie którzy nie mogli w pełni osiągnąć własnych celów i nie czują się dobrze sami ze sobą nie powinny mieć w dużej mierze dzieci . Mówię tutaj głownie o takich jednostkach , które próbują swoje niezrealizowane marzenia przekazać na siłę swojemu potomstwu ,aby się "wypełnić". Często wyprowadzka dziecka może spowodować właśnie , jak to wspomniałeś tę "postawę sadysty " lub paniki , kiedy rodzice nie mogą znaleźć tzw. swojego "wypełniacza". Podałam tutaj bardziej dokłądny , poszczególny przykład z życia , ale myślę że warto również o nim wspomnieć.
Dzieci nie powinny mieć osoby które nie mają takiej potrzeby. Jak słyszę że matki maja dzieci bo ich mamy chciały być babcia, albo po to żeby miał jej kto herbatę na starość podać.. To najczestrzy powód. Czyli marnujemy życie dziecka od początku żeby przypadkiem nie wyjechało za granicę albo do innego miasta. Najlepiej jakby nigdy nie posiadało rodziny i siedziało w domu i jeszcze oddało własną emeryturę bo rodzice są ważni a co będzie później to Ich nieunteresuje. Większość ludzi nie powinna mieć dzieci bo nie traktuje ich jak żyjąca istotę tylko swoją własność co do której prawo nie obowiązuje i można takim człowiekiem pomiatac i wykorzystywać do woli. Już w słowie "posiadanie dzieci" jest cała prawda. Dziecko dla większości to taki darmowy niewolnik który ma być wdzięczny za to że może im na starość służyć i " herbatę podać" .. 😂
Witam ,no myślę, że temat rzeka.Ale ratowanie związku, dzieckiem ,to zły pomysł. Zgodzę się, że najpierw trzeba rozwiązać swoje problemy ,potem ewentualnie planować dziecko ,które nie jest przecież zabawką.Myśle że wiek nie ma tu dużego znaczenia ,chyba że z punktu medycznego .Poczekam na komentarze ,bo temat jak najbardziej bardzo ważny:)
właśnie, czemu niby adopcja obcego dziecka jest taka trudna i skomplikowana tymczasem jak ktoś ma zamiar brzydko mówiąc ,,zrobić sobie" dziecko to nagle ,,róbta co chceta"? Jak dojdzie co do czego to albo mają to gdzieś albo jest za późno by coś naprawić.
W Polsce by to nie przeszło, a przynajmniej nie za rządów obecnie dominującej partii politycznej, która raczej ma odwrotne zamiary, to po pierwsze. Po drugie - nawet gdyby takie coś ktoś miałby wprowadzić to gwarantuje, że społeczeństwo zaczęłoby protestować przeciwko kolejnym ograniczeniom.
Dodałabym do tej listy jedenasty typ. Jest to rodzic sfrustrowany. Ktoś kto wprawdzie ma już potomstwo, ale jego relacje z dziećmi są naznaczone dość albo bardzo poważnymi problemami. Kolejne dziecko ma być w założeniu tym właściwym „egzemplarzem” i dostarczyć wreszcie satysfakcji z rodzicielstwa, której posiadane dzieci nie dały. Wiem, że to raczej rzadki przypadek, ale zdarza się.
A ja myślę że nasze pokolenie z lat 70 i 80 nie powinno mieć dzieci bo wszyscy są z jakimiś zaniedbaniami , często bici paskiem , i wychowywani krzykiem i nakazami . Każdemu coś zostało. Gdyby wszyscy nagle postanowili nie mieć dzieci to Polska szybko by wymarła, już mamy niż demograficzny . Co będzie za 10 lat nie chce się myśleć .
Dokładnie tak to wygląda. Nie jest łatwo być w Polsce bezdziwtnym z własnego wyboru, ba nie jest nawet łatwo byc bezdzietnym gdy się chce a nie może się mieć dzieci, bo wszyscy albo się litują albo dobijają.
Na pytanie kiedy dziecko, odpowiedziałabym; w odpowiednim czasie 😉 a może nigdy . Co do starości to przecież nikt nie ma pewności, że dziecko nie wyprowadzi się na "drugi koniec świata " Poza tym posiadanie dziecka tylko po to ,żeby mieć pielęgniarkę na starość to jest dopiero egoizm.
To prawda. Maja Cie za psychola. Ja.nie mieszkam w Polsce i nie mam dzieci. Wiejscu gdzie pracuje jest duzo kobiet juz takich po 60tce, ktore sa bezdzietne bo nie chcialy. Sa w ziwazkach, ale bez dzieci Realizuje sie na innych polach w zyciu. Nikt cie nie pyta i nie ocenia. W Polsce to koszmar zyc, jak sie chce byc naprawde soba.
Szczerze mówiąc chciałabym się opiekować dzieckiem. Ale przez swoje niepełnosprawności może okazać sie to niemożliwe. Niestety lubie dzieci ale czasami mnie jednak denerwują szczegolnie takie nie mogące sie zachować. Nie mówię że sama nie byłam rozrabiakom ale chodzi i zbytnie pozwalanie dziecku na wszystko.
Chyba chodzi o to, że jeśli osoba bardzo by chciała sama z siebie mieć dziecko to jak najbardziej w porządku z tym że powinna by się zastanowić czy ma na tyle cierpliwości, odpowiedzialności i czy nie widzi rodzicielstwa przez różowe okulary. Raczej powinna starać się być lepszą wersją siebie by być dobrym rodzicem.
Mam spektrum autyzmu i potwierdzam, że osoby nieelastyczne nie powinny mieć dzieci. Tak samo osoby, które potrzebują być same, żeby odpocząć, ludzie z natrętstwami na punkcie sprzątania czy zarazków. To na swoim przykładzie. Gdy chce się być dobrym rodzicem, trzeba się wyrzec praktycznie całkowicie swojej wolności, czasu dla siebie, mniejszych i większych planów. Np. planujesz, że pojedziesz na zakupy, a dziecko jest chore i trzeba z nim zostać w domu. Planujesz obejrzeć film wieczorem lub iść wcześnie spać, a dziecko nie może zasnąć. Cały dom jest brudny - dzieci nie mają odruchów, że coś jest obrzydliwe. Nie utrzymują najmniejszej higieny, nawet w toalecie. Strasznie to jest dla mnie trudne do zniesienia
Posiadanie dziecka jest bardzo skomplikowanym tematem. Ja szczerze po obejrzeniu tego filmu stałam się chyba jeszcze bardziej zdezorientowana niż na początku. Chociaż może to bardziej wynikać z mojego wieku. Uważam jednak, że większość ludzi tak naprawdę nie decyduje się w pełni świadomie na posiadanie dziecka. Nie można tego w stu procentach przewidzieć i przygotować się na to. Nawet antykoncepcja nie chroni w stu procentach przed zapłodnieniem. A współżycie jak mniemam jest bardzo ważne dla utworzenia zdrowego związku. Z tego co wiem wynika, że mało związków może być utrzymane bez tego elementu życia. Młodzi ludzie w związku nawet jeśli planują "kiedyś" mieć dziecko mogą nie być na to przygotowani kiedy dowiedzą się że faktycznie będą to dziecko posiadać. Co innego jeśli ludzie aktywnie starają się mieć potomstwo, ale wydaje mi się że to jednak rzadkie. Ludzie w większości pewnie traktują zostanie rodzicem jak naturalną cześć życia. Dorastasz, znajdujesz pracę, bierzesz ślub, zakładasz dom, masz dzieci i tak dalej. Co może wskazywać na mieszankę wielu czynników które były wymieniane w filmie. Jednak jakby ludzie mogli tylko świadomie decydować się na dzieci populacja na świecie najpewniej by zmalała. A niż demograficzny jeszcze bardziej się pogłębił co nie jest zbyt dobrą perspektywą. Ludzie nigdy nie mogą być w pełni gotowi na zostanie rodzicem, ale mogą się postarać. Zawsze będą ludzie którzy będą w tym źli, ale będą też ludzie o których można by powiedzieć, że zostali do tego stworzenie. Jak prawie wszystko inne w społeczeństwie rodzicielstwa nie da się w pełni zoptymalizować. Nie ma gotowego schematu na to jak być rodzicem dlatego jest to takie trudne. Ja z mojej strony podziwiam moich rodziców za to, że mnie wychowali. Tym bardziej, że jestem świadoma większości moich wad i wiem, że zajmowanie się mną nie jest łatwe. Uważam, że bycie rodzicem jest godne pochwały. Przyjęcie na siebie takiej odpowiedzialności nie jest czymś łatwym. Nawet jeśli nie wszyscy rodzice są idealni. Wystarczy spojrzeć by zobaczyć, że choć jest trochę skrajnie złych przypadków to jest też wiele dobrych. Oczywiście nie znam się szczególnie w tym temacie a zwłaszcza początek tego komentarza to moje własne spekulacje, ponieważ nie mam jeszcze doświadczeń by bardziej świadomie się wypowiadać na ten temat.
dorzucając jeszcze te zwierzenia kobiet w internecie o tym jak macierzyństwo zrujnowało im życie. Z jednej strony to dobrze mówić o tym że takie przypadki się zdarzają a rodzicielstwo nie jest dla każdego ale no to dziecko kiedyś dorośnie i pewnie kiedyś trafi na taki artykuł. Może taka kobieta sobie mówić że nienawidzi bycia matką ale dziecko kocha ale to i tak jest kijowe rozwiązanie.
Wiedziałam, wiedziałam, że ci naśladowcy na tej liście będą!... 😁Dałabym na nią też osoby ze zszarganą etyką - i to nie tylko w odniesieniu do jakichś bandytów, ale też choćby takich, którzy nie potrafią szanować innych, unikają jakiegokolwiek wysiłku i poświęcenia, nie zna takich wartości jak honor, zdrowie, sprawiedliwość... - bo tacy ludzie raczej nie będą dobrymi przykładami dla dzieci.
Zgadzam się ze wszystkimi powodami, dla których dzieci nie powinno się posiadać. Wiele z nich było motywacją moich znajomych... Tylko brzmi to wszystko tak, jakby nie było dobrego "powodu" żeby dziecko "posiadać". Moglby Pan nagrać co może być dobrym, zdrowym motywatorem? Do listy dodałabym tez osoby z zaburzeniami osobowości, takimi jak borderline. Bardzo bardzo negatywnie odbija się to na dziecku.
Po przesłuchaniu tego materiału uważam, ze 70% rodziców de-facto nie powinno nimi być ;) Badań na to nie mam, raczej szacunek na podstawie obserwacji otoczenia…
Problem jest w tym, że ludzie w 99% przypadków chcą mieć dzieci przez jedną z tych powodów. Jeżeliby wszyscy postępowali z tymi zasadami, ludzkość by już zginęła xD
Czyli lepiej zdecydować się na dziecko, ze świadomością, że będzie uzupełniać nasze braki lub podświadomie spełniać oczekiwania? To chyba już lepiej, żeby ludzkość wyginęła. Zresztą, co w tym złego, że ludzkość wymrze? Jesteśmy największymi niszczycielami wszystkiego, co spotkamy na swojej drodze, mnóstwo gatunków flory i fauny przez nas wyginęło i niezliczona ilość jest na granicy wymierania, i nie powstrzymamy tego, bo wiele z nich jest już niezdolnych do przywrócenia bezpiecznej liczebności (spadek płodności przez zatrucia chemiczne gleb i wód itp. itd.) Czy naprawdę decydowanie się na dzieci ze względu na SWOJE plany wobec niego przez typy osób wymienionych w filmie jest dobre?
@@falencja a co jest złego w tym, że chciałoby się stworzyć nową istotę po to, aby miała lepiej od nas ? Tzn.oczywiście jako rodzic dołożyłabym wszelkich starań aby tak było... Wiem co dostałam w moim życiu dobrego od rodziców, a wiem też czego mi zabrakło. Może ludzie (Ci rozsądni i mądrzy), podświadomie dążą do tego aby ktoś miał lepiej od nas samych. Danie komuś życia tylko wtedy ma dla mnie sens.
@@falencja Co w tym złego, że ludzkość wymrze? A po co ty jeszcze żyjesz? Skoro jesteś takim niszczycielem wszystkiego. Oszczędź planecie bólu twojego istnienia. Ale lepiej puknij się w głowę. Przerażające jest to, że ludzie mogą tak myśleć i proponować zniszczenie ludzkości.
Streszczenie: 1. Idealiści 2. Kolekcjonerzy 3. Narcyzi 4. Sadyści 5. Naśladowcy 6. Dziadkowie 7. Dzieci 8. Męczennicy religijni 9. Ratujący związek 10. Zagubieni Polecam jednak obejrzeć, bo skrótowe nazwy mogą nieco wprowadzać w błąd (np Dzieci, Dziadkowie)
Toooo powinno dotrzeć do każdego Polaka /Polki a w szczegolności do tych co tylko myślą o 500+ , dodatki.Bo szczerze powiedzmy sobie myślenie o dziecku w kategorii na zdobycie dodatkowych pieniędzy od państwa jest bardzo złe ponieważ jak ostatnio czytałam badania które wskazują że wiele dzieci w Polsce szczegolnie młodych par czuje sie niekochane podświadomie.
Po co zastanawiać się kto nie powinien mieć dzieci ? Jest na to proste rozwiązanie. Inżynieria genetyczna to przyszłość. Technologia daje nam takie możliwości i rozwiązania problemów. Po co kobiety mają rodzić,a mężczyźni płodzić słabe, niezdolne potomstwo? Już na etapie zapłodnienia wyznaczać kasty, w których w przyszłości funkcjonowałyby dane osobniki. Warunkować cechy wyglądu i charakteru zależne od kasty. Klonować i pielęgnować z wykorzystaniem metod naukowych. Prokreacja zachodzi w sposób mechaniczny w probówkach. In vitro. Sterylnie i bez stosunkowo. Embriony przez 9 miesięcy przechowywane byłyby w butlach ze szkła i odżywiane surogatem krwi. Kontrolowano by te warunki zależnie od naszych potrzeb. Wychowaniem i kształceniem zajmowałoby się państwo. Od najmłodszych lat programować dzieciom jedyną, słuszną drogę w postaci przynależności do klasy społecznej i robić to na tyle umiejętnie,by każda z kast czuła się wyjątkowa z pełnionej roli społecznej. Urzędnicy, politycy, duchowni, robotnicy, panowie. Dumna z bycia trybem zębatym w państwowej samonapędzającej się machinie. Wpajać konsumencką kulturę przyjemności. Promować rozrywkę przez media i internet. Zażywać Somę. Posłuszeństwo wobec norm, konstytucji, praw, ustaw, zakazów, nakazów ustalonych przez państwo. Już jako dorośli respektowałyby trzy zasady: „Wspólność, Identyczność, Stabilność”. To elementy idealnej krainy. Nie będzie ludzi nieszczęśliwych. Będzie tylko Wieczna Szczęśliwość.
Dobry Wpis 😊🌹. Dodam tylko to, czego zabrakło 😊 ~ bo znając bezmyślność ludzi, mogą przyklasnąć :). Wpis Twój jest Prowokujący. Ważne, by to wiedzieć 😊.
Dokladnie o tym samym pomyslalam, moja matka, ciemny empata na dodatek religijny wariat jakich malo😕 Dobrze, ze to juz dawno za mna. Sama urodzilam dzieci „pozniej“ (jakkolwiek to brzmi😉) ale musialam przepracowac moje dziecinstwo i mlodosc i jak najbardziej byl czas w moim zyciu kiedy nie powinnam byla miec dzieci i bylam tego swiadoma. Moja matka byla przemocowa fizycznie i psychicznie. Bicie i kary, znecanie sie a potem to ja musialam ja przeprosic a potem kleczec przed figurka matki boskiej i klepac modlitwy. Dodam, ze zaczelo sie to juz od kiedy pamietam! Na szczescie to juz za mna. Pozdrawiam
@@pankichal nie odczułam, żeby o ten typ religianctwa chodziło, posunięte aż do fanatyzmu by nie rzec faszyzmu; faszyzm religijny wciąż ma się w tym kraju dobrze
@@Stina239 a co powiesz na klepanie paciorów przez dotąd niewierzącą rodzinę gdy ojciec wywinął nbumer i grozily miu konsekwencje prawne? Cale dnie myslalam tylko o tym ze wieczorem maDka nas zagoni pod balkon i bedziemy klepac rozaniec na kolanach (zamiast zagonic ojca do odpowiedzialnosci za swoje czyny). Do tej pory mi sie chce plakac nad mała sobą. Niedojrzali rodzice nie powinni miec dzieci. NIGDY!
Cóż, takie rozkminki powodują, że dzieci nie będzie. Dotychczas dzieci się po prostu miało. Na zasadzie etapu w życiu. Nikt się nie zastanawiał, to było naturalne, jak oddychanie. I wychowywały się jak popadło. Może połowa z nich była nieszczęśliwa, może sporo było patologii, może sporo nie dożywało dorosłości, ale biologii to nie obchodzi, biologia nie dba o samopoczucie okazów gatunku, tylko o jego liczność. I ludzkości przybywało. A teraz - ubywa, przynajmniej w krajach teoretycznie bogatych i mających najlepsze warunki do zapewnienia dzieciom wręcz królewskich luksusów w porównaniu z tym, co miały przeciętnie jeszcze 100 lat temu. Moi dzieciaci koledzy z nielicznymi wyjątkami kochają swoje dzieci, tylko, że z jakimś "ale". I z pomiędzy wierszy z rozmów z nimi wynika, że gdyby wiedzieli to, co wiedzą teraz przez doświadczenie, to wcale by nie cierpieli, gdyby tych dzieci nie mieli. Niektórzy racjonalizują sobie posiadanie dzieci tym, że będą ich pomocą i opieka na starość, ale to bardziej brzmi trochę jak szukanie plusów i racjonalizacja. Że to bardziej ich żony / partnerki chciały mieć dzieci niż oni. Nie powiem, że są złymi ojcami, wręcz przeciwnie, ale zawsze z jakimś "ale". Mówią, że mężczyźni dzieci nie kochają bezwarunkowo, jak matki, które po prostu dzieci kochają niejako "biologicznie" i instynktownie. Ojcowie musza się tej miłości uczyć najczęściej i jest ona bardziej aktem ich woli i decyzji niż emocji. Ktoś mi kiedyś powiedział, że jak się będę zastanawiał nad tym, czy dam radę, czy się nadaję, czy warto, czy podołam, to nigdy się ani nie ożenię, ani nie będę miał dzieci. I miał cholerną rację. Takie rozkminki miałem już od kilkunastoletniego gówniarza i nadal się zastanawiam. A dobijam do 50-tki. Jako bezdzietny kawaler. Z wyboru. Jestem niedojrzałym Piotrusiem panem i nie zamierzam się zmieniać. Bo nie działa na mnie shaming "bądź dorosłym mężczyzną", albo "prawdziwy mężczyzna to...". Nie, żebym był zależny od kogokolwiek, zwłaszcza od rodziców - utrzymuję się sam, mieszkam we własnym domu, jeżdżę własnym samochodem i cieszę się wygodnym, spokojnym życiem domatora. Lubię rutynę codzienności, jestem introwertykiem. Wszelakie zmiany planów w ostatniej chwili mnie irytują. Zarabiam tyle, że nawet nie zaglądam na konto, po prostu pracuję, wydaję a po jakimś czasie i tak widzę oszczędności (bo też oszczędnie wydaję - zasadniczo tylko na to, co konieczne, jestem minimalistą). Samo się zarabia, mam wywalone. Cel: dożyć do śmierci i zakończyć ten absurd zwany "życiem". Bez żalu, bo jak umrę, to komu będzie żal "zmarnowanego" życia?
@@Kuba.Fruwacz A co Ci z uniesień miłosnych, wzruszeń i wspomnień? Dla mnie miłosne uniesienia, zarówno fizyczne jak i emocjonalne nie są warte dźwigania krzyża małżeństwa. Ja idę do Nieba i to jest jedyny cel mojego życia. Wobec tego celu niewiele się liczy a biologia tylko przeszkadza.
No nie da się nie zgadzać 🤷♀️ Tym bardziej, że akurat wiekszosc dzieci przychodzi na swiat z takich właśnie powodów🤦♀️ Bardzo brutalna prawda, którą potwierdzam..niestety z autopsji😪
bardzo chciałam mieć dziecko, udało się i po latach mimo bezwarunkowej miłości do swojego dziecka doszłam do wniosku,że nie powinnam była zostać matką, nie powinnam mieć dzieci, mam nadzieję, że moje dziecko wybaczy mi to nieudaczne macierzyństwo! sama nigdy nie będę dobrą mamą, bo nie wiem jaka to jest!
W punkt wskazane. I to nie jest tak, że tacy ludzie nie potrafią zająć się dzieckiem (to oczywiście czasami też), oni potrafią niszczyć to dziecko przez całe życie i nawet sobie tego nie uświadamiają. Naprawdę nie powinni mieć dzieci dopóki sami nie nauczą się żyć. Problem w tym, że łatwiej o dziecko niż o naukę, a potem realne zdrowe funkcjonowanie. Smutne, że nie ma ruchów, które by to uświadamiały i od podstawówki pomagały realnie ludziom dojrzewać, a jest tyle ruchów, które mówią o tym że lepiej nie mieć dzieci. Trzeba mieć dzieci, to wspaniałe doświadczenie, które rozwija i uczy ale żeby tak było, już trzeba na starcie mieć gotowość do tego rozwoju, które tylko w rodzicielstwie jest możliwe. Życie samotnie zawsze będzie niepełne i rodzicielstwo daje wspaniałą szansę na doświadczenie pełni życia, ale nie każdemu. Takie programy jak ten to kropla w morzu, ale super, ze Pan podkreślił, że nie chodzi o to żeby nie mieć dzieci, jak się jest niedojrzałym ale o to żeby dojrzeć do tej roli. Dokładnie tak jest!
Ja czuję że nie będę w stanie poświęcić dziecku tyle czasu ile mu trzeba, do tego nie będzie w stanie za mną nadążyć bo są małe i nic nie umieją, więc pewnie szybko bym się nim znudziła, nie miało by nic do zaoferowania mi
Z jednej strony nie każdy jest idealny co nie oznacza, że pewne osoby nie powinny być rodzicami. Tak jak inni tutaj pisali to rzeczywiście trochę nasuwa się taki wniosek z tego filmu. Co nie zmienia faktu że rzeczywiście w dosyć poważnych przypadkach lepiej by ludzie brzydko mówiąc się nie mnożyli ewentualnie przebyli pewną drogę by być odpowiednimi materiałami na rodziców. Przede wszystkim powinni to przemyśleć. Czasem jest tak że na początku rodzinie się powodzi a potem z pewnych przyczyn wszystko się pierdzieli na czym cierpią i rodzice i dziecko.
To, że inni nie powinni mieć dzieci, to już wiadome. Tylko nie ogarniam, dlaczego rodzice, którzy by kochali swoje dzieci i idealnie się nadawali tych dzieci mieć nie mogą
To będzie głupie co powiem ale nie kojarzę takich przypadków w prawdziwym życiu a jedynie w filmach i tam zazwyczaj takie osoby zazwyczaj wybierają adopcję. Mówię tu o ludziach którzy z powodów zdrowotnych nie mogą mieć swoich biologicznych dzieci.
Dzieci powinni mieć ci którzy mają pasje do ich wychowywania, chcą je mieć żeby kochać a nie rozkazywać i poddawać je pod presje, ci którzy mają problemy z gniewem, nie mają pomysłu na nie (czyli nie wiedzą co z nimi robić), nietolerancyjni etc Ja nie chce mieć dzieci i nawet bym nie mógł, głównie dlatego że 1. Nienawidze dzieci, irytują mnie swoją egzystencją i tym że są głupie (co z tego że to dzieci i muszą sie jeszcze nauczyć, moja osobowość działa tak że każdy niezależnie od wieku musi wiedzieć tyle co ja albo więcej, lub troszke mniej ale na podobnym poziomie) 2. Jestem sadystą, takim że z 1 strony bym robił coś szkodliwego dla nich, czyli np dawał ciągle McDonalda a potem sie z nich śmiał jak przytyją, w końcu to nie moja wina tylko ich że mi nie odmówili 3. Jestem narcyzem, ale to akurat nie wpływa na moje ani czyjeś inne, jestem po prostu ukrytym narcyzem. 4. Nie potrafie kochać, nawet nie rozumiem czym dokładnie jest miłość 5. Jestem mizontropem więc nienawidze ludzkości na ogół Ale przynajmniej są + bo jako rodzic 1. Byłbym bardzo mściwym ojcem, czyli: mój dzieciak jest dręczony w szkole, jak sie tylko o tym dowiem, na kolejny dzień ten dręczyciel będzie traktował moje dziecko jak swojego pana. 2. Byłbym wyluzowanym ojcem któremu dzieciak może powiedzieć WSZYSTKO i ja nie będe taki jak reszta co mówią "powiedz, obiecuje że nie będe zły/a" jak już to pogratuluje albo wytłumacze że jest to złe dla zdrowia/życia/psychiki, studiowałem nawet psychologie przez 2 lata więc znam sie na reszcie spraw o psychice etc nawet dobrze, może nie perfekcyjnie bo nie skończyłem studiów ale dosyć dużo wiem 3. Jestem po prostu typem człowieka o którym każdy dzieciak by marzył żeby mieć i traktować nawet jak swojego najlepszego przyjaciela bardziej niż ojca, ale to w domu bo przy ludziach to troche dziwnie by wyglądało, w końcu trzeba wyglądać "profesjonalnie" a nie tak jakbym nie mógł mieć dzieciaka ze względu na to jak sie zachowuje, z perspektywy millenialsów + a nie np Gen Z, bo ci to zrozumieją ale reszta będzie myśleć że rozpieszczam zbyt tego gówniaka albo że wyrośnie na jakiegoś kryminaliste czy coś..
Ja nie chce mieć dzieci bo nie wyobrażam sobie wstawania w nocy i poświęcania czegokolwiek dla kogoś innego. Wolę wydawać kasę na siebie i spać po 12h. Nienawidzę bachorów które drą mordę, a nie oszukujmy się wszystkie się drą. Chrzanie
@@staho9796Egoizmem jest brak chęci posiadania potomstwa, ale zabieranie inny wybór to nie jest egoizm? Ciekawy punkt myślenia. Lepiej być świadomym "egoistą"niż ignorantem. Ty jesteś w tej 2 grupie. Współczuję
Jakby zsumować wszystkie te cechy, zestawić krzyżowo to absolutnie nikt nie powinien mieć dzieciorów. To nieco jakbym wyszedł z tezą " warto pić wódkę". Nie znalazłbym 10 pozytywów? Zdziwiłbym się gdybym nie znalazł ich dwudziestu i to popartych badaniami :D
Przez wieki "reprodukcja" w świecie Zachodu wynikała głównie z 2-3 przyczyn: w gospodarce wiejskiej dziecko od najmłodszych lat jest przydatne a na starość też może nam pomóc, religia piętnowała antykoncepcję (w tym naturalną), a dla biednych ludzi rodzina była swego rodzaju awansem i urządzeniem się w życiu. Dziś te przesłanki w dużej mierze straciły sens , jedynie głęboka wiara może być wg mnie właściwą przesłanką: chcę dzieci, by w w trudzie (tak!) urodzić i wychować pobożnie nowych obywateli Nieba i przy tym samemu zasłużyć na życie z Chrystusem w Niebie. Oczywiście to nie jedyna droga do takiego życia, ale zakładająca płodzenie dzieci - chyba tak. Niestety widząc degrengoladę cywilizacji Zachodu nie da się chyba obronić innych pobudek, bo najpewniej nadchodzą trudne a może i straszne czasy, i zakładanie np., że nasze dzieci będą "tu" przyziemnie szczęśliwe jest głupie.
