#16 Autoterapia: przypadek Mirka 

Pięknie napisane

Też tak myślę, szczególnie, jak nabiera się dzieci, że się boją, a później mówią do niego, że to był żart. Tak, to okropne!

Budzi to brak zaufania do rodziców przecież

Ja też.

Mam to samo, w wieku 13 lat przestałam się odzywać, do tej pory nie mówię nic w większym gronie, a jak już coś powiem to sama siebie bojkotuję, że to było głupie i powinnam była się inaczej zachować…

​@@margo7801Polecam poddać się psychoterapii. Ja, mimo swojej świadomości i wrażeniu, że wszystko przepracowałem jestem bardzo zaskoczony efektami mojej terapii. To, że po niej jestem innym człowiekiem to nic nie powiedzieć. Wiele się zmienia, przede wszystkim pewność siebie. Wszystkiego dobrego.

Wtedy pytam tej osoby - a co ja pociąg pospieszny?

Mam podobnie z presją czasu i przerywaniem zadań. Już w szkole kartkówkę na 10min potrafiłam napisać w 5min, ale jak było 10min do dzwonka to zamiast mózgu miałam galaretę. W pracy mam roboty na pół godziny, zostaw mnie w spokoju, nie ruszaj, dokończę co robię i za 20-25min będziesz miał do podpisu. Narób paniki, każ wszystko rzucić, pospieszaj, przypominaj się co chwilę, zaglądaj, stój i czekaj, to jak dostaniesz to co chcesz w czasie w którym chcesz, to ręczę, będą błędy. Czuję się wtedy jakbym w panice z całego tabuna uciekających myśli próbowała złapać i zestawić ze sobą te odpowiednie, te które są mi właśnie potrzebne. Oczywiście to, co najbardziej potrzebne pochowa się. Ale tak naprawdę najgorsze jest po wszystkim: z jednej strony wyczerpanie, z drugiej nosi mnie od środka. Muszę się izolować, żeby ktoś rykoszetem nie dostał. Muszę się wyciszyć, żeby wrócić na właściwe mi tory.

I głupie jajusy. Niby dorośli, a zachowujących się jak szczeniaki.

Naprawdę? Potworne

Forma znęcania się

największy to pycha