Abadabukileyo - VAN WREDE STRIJD NAAR VREDESTIJD - 8 en 9 november 2018 - ↓ ↓ Lyrics ↓ ↓
Abadabukileyo, worldmusic-choir of the Saint-Gertrude College Wetteren, Flanders, Belgium.
Abadabukileyo was founded on the 13th of November 1997 by conductor Reinout Bracke. Twice a week he guides a group of young people through a musical journey all around the world. Tuesdays and Thursday afternoons, from 12.45h till 13.10h these pupils sing out their belief in a better world, a world where solidarity and respect still have meaning. These young people dare to dream that we can do better, through their journey they also learn to enjoy the beautiful things our world has to offer today. Dazzeling rhythms and a rainbow of sounds, without discriminating anyone.
These images are recorded in 2018. Pupils and former singers gathered together in this concert Commemorating the end of Wordl War I
Abadabukileyo, wereldmuziekkoor van het Sint-Gertrudiscollege Wetteren, Vlaanderen, België.
Abadabukileyo werd opgericht in de schoot van het college op 13 oktober 1997 door Reinout Bracke, leraar Latijn met passie voor zingen.
Tweemaal per week neemt hij leerlingen mee op een muzikale reis doorheen alle werelddelen. Dinsdag- en donderdagmiddag van 12.40u tot 13.10u zingen deze leerlingen hun geloof uit in een betere wereld, waar solidariteit en respect geen ijdele woorden zijn. Wervelende ritmes en een regenboog aan klanken, met er omheen een niet te stuiten enthousiasme, dat zijn de ingrediënten van elk concert.
Deze liederen werden gebracht op 8/9 november 2018 in CC Nova Wetteren, ter herdenking van 100 jaar einde WO I.
Zangers en oud-zangers kwamen samen om hun gemeenschappelijke droom over een betere wereld om te zetten in klank en passie.
Lyrics:
KLAAGLIED VAN DE VROUWEN
(Op melodie van Wel, Island gy bedroefde kust)
O Vaderland, aanhoor onze klacht;
Gij doet er zo menig herte lijden.
Gij maakt ons vrouwen zo ongerust
in dez' bedroefde oorlogstijden.
Omdat wij hier man en zoon
vier lange jaren moeten derven.
Zij zijn vertrokken naar het front,
wij vrouwen zijn al om te sterven.
De zorgen voor morgen drukken ons neer.
Hoe zal de toekomst hen ginder bewaren ?
Wij hopen, wij vrezen, zien wij hen weer ?
Zal het geluk hen ginder bewaren ?
Komt er een einde aan onze smart,
aan onze lange bange nachten ?
Blijft alles duister, blijft alles zwart ?
Wij vrouwen zullen altijd wachten.
Wij zaaien, wij maaien altijd voort.
Weer groeit het koren op onze velden.
Wij dorsen het graan en bakken het brood
want onze kinderen zullen leven.
Als onze mannen vechten voor hun land,
zaaien zij dood in plaats van koren.
Ook als 't verdriet ons overmant,
wij vrouwen moeten overleven.
17 окт 2024
